ท่านอ๋องอย่าเผลอใจรักข้า

“พ่อค้า ข้าเอาอันนี้เท่าไหร่” เสียงทุ้มลึกดังพร้อมดึงของจากในมือนางมาถือก่อนจะส่งเงินให้พ่อค้า
“เอะ เดี๋ยว อันนั้นข้าจองแล้วนะ ทำไมท่านไม่มีมารยาทแบบนี้” ฟางเนียงยื่นมือคว้าไว้แต่อีกฝ่ายหลบ พอเห็นว่าเป็นใครที่แย่งของนางไป พวงแก้มแดงเรื่อป่องเล็กน้อยมองค้อนให้ชายตรงหน้า
“แต่ข้าจ่ายเงิน ถือเป็นของข้า”
“แต่นั่นข้าเจอก่อนและกำลังจะซื้อ” นางเถียงกลับไร้ความเกรงกลัว แต่ทว่าเขากลับทำหูทวนลมไม่รู้ไม่ชี้
ทุกคนต่างรู้ว่าท่านอ๋องหลี่ลู่เหอผู้นี้มีนิสัยเย็นชา แต่เปี่ยมไปด้วยคุณธรรม ปกคลองแคว้นด้วยความเที่ยงธรรม ชาวบ้านไม่ทุกข์ยาก ฉลาดหลักแหลมวรยุทธ์นั้นหาคนเทียบได้ยาก แต่กลับมีนิสัยประหลาดชอบกลั้นแกล้งคุณหนูสกุลอวี๋มาตั้งแต่เล็ก บ้างก็เล่าลือกันว่าทั้งคู่นั้นได้หมายปองกัน เป็นคู่แท้กันมาหลายภพหลายชาติแล้ว
ฟางเนียงจ้องสบสายตามองหน้าเอาเรื่องแต่นางไม่เคยสู้เขาได้เลย ก่อนจะระบายยิ้มเมื่อนึกเรื่องสนุกขึ้นมาได้
“ไม่รู้มาก่อนว่าท่านอ๋องชื่นชอบของสวย ๆ งาม ๆ ของสตรีเช่นกัน ไม่ทราบว่าท่านจะเอาไปให้สาวใดในงานนี้หรือ...”
วาจาของนางค่อนข้างดังพอทำให้ผู้คนที่เดินสวนทางไปมาหันมองด้วยความอยากรู้
“หรืออะไร” ลู่เห่อเลิกคิ้วถาม
“เก็บไว้ใช้เองอย่างไรเล่า”
สิ้นเสียงนางกล่าวเสียงหัวเราะชอบใจจากผู้คนที่มองมาก็ดังขึ้น เหล่าสาวงามที่หยุดยืนมองพร้อมใจกันยกมือขึ้นบังริมฝีปาก