คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter - 02 - I will take care you myself
เ้าสใสในวันศุร์
วันนี้เป็นวันที่หลายๆนอบมัน เพราะมันือวันสุท้ายอารทำานในหนึ่สัปาห์
านยอลเินเ้ามาในโรพยาบาล้วยท่าทานิ่เรียบเป็นปิ
่าาวามรู้สึริๆภายในอเาอนนี้ที่มันเหนื่อยหล้าเหลือเิน
เาพัผ่อนไม่เพียพอ..
นายแพทย์หนุ่มเินไปยัึพัผู้ป่วยิเว
วันนี้เาะึ้นไปรวผู้ป่วยในวามูแลอเา่อน
เมื่อืนแบฮยอน่อเรื่อเอาไว้ับเามา ทั้้านร่าาย และวามิ
ที่านยอลนอนไม่หลับเมื่อืน
ทั้ๆที่ร่าายเหนื่อยหล้าเป็นอย่ามา็เพราะแบฮยอนนั่นแหล่ะ เมื่อืนว่าที่เาะนอนหลับไ้
เล่นเอาถึับ้อเปิเพลล่อมันเลย ร่าสูเินผ่านหน้าเาเอร์พยาบาลไป
ไม่มีอะไรผิปิ ทุอย่ายัเหมือนเิม
นาพยาบาลนเิมับเมื่อืนเธอยัไม่ไ้ออเวรไป
เธอยิ้มทัทายานยอล
และแน่นอนว่าานยอล็้อยิ้มทัทายเธอลับไปเ่นัน
ร่าสูเินเาไปในห้อพัผู้ป่วยห้อเิมอย่าุ้นเยทั้ๆที่มาไ้เพียไม่ี่รั้
ภาพร่าเล็ำลันั่อเ่าอยู่บนเียทำให้เาโล่ใอย่าแปลประหลา านยอลเินเ้าไปทา้านหลัออีฝ่าย
สัพัแบฮยอน็หันมามอทาเา แววาที่ไร้วามหมายถูายัออมาาวาู่สวย
ไม่มีำพูใๆเอ่ยออมาาอีฝ่าย านยอลึเป็นฝ่ายเอ่ยึ้นมา่อน
“อาารวันนี้เป็นไบ้ารับุบยอน แบฮยอน”
แบฮยอนไม่ไ้อบอะไร
เาทำเพียแ่หันหน้าลับไป
เอาใบหน้าุเ้าไประหว่าอเ่าที่ั้าึ้นับเีย เาถูใบหน้าับเ่าเบาๆ
อนนี้แบฮยอนำลัรู้สึเบื่อ เศร้า เหา และอะไรอีมามายที่มันบอออมาไม่ถู
เาไม่อบแบบนี้เลย เาไม่อยาอยู่แบบนี้อีแล้ว
ทำไมเายั้อื่นึ้นมาเออะไรแบบนี้อีล่ะ ทั้ๆที่เาวระเป็นอิสระไปแล้วแท้ๆ
ทำไม ทำไมยั้อื่นึ้นมาอี
านยอลยืนมอารระทำออีฝ่าย
เาอยาะเ้าใแบฮยอนให้มาว่านี้ อยาะรู้ว่าอีฝ่ายำลัิอะไรอยู่
อยาะเ้าถึวามิออีฝ่าย อยาะเ้าไปเป็นส่วนหนึ่ในวามิอแบฮยอน
๊อๆ
เสียนาพยาบาลนหนึ่เาะประูเินเ้ามาภายในห้อ
เธอเ้ามาพร้อมับถาอาหารในมือ และยา่อนอาหาร
เธอว่าถาลที่โ๊ะทานอาหารสำหรับนป่วย
านยอลเินเ้าไปเ็นมันเ้ามาหาแบฮยอนเอ
“นไ้มีอาารเป็นอย่าไรบ้ารับ”
านยอลถามนาพยาบาลึ้นเมื่อเ็นโ๊ะนั่นมาใล้ๆับเียแบฮยอนแล้ว
“พึ่รู้สึัวเมื่อเ้า่ะ
เ้ายัไม่พูอะไรับใรเลย ันพยายามถามอาารอเ้าแล้ว
แ้เ้าไม่ยอมอบอะไรเลย”
านยอลพยัหน้ารับรู้หลัาฟัที่นาพยาบาลนนี้พูบ
เธอมีสีหน้าเหนื่อยหน่ายไม่พอใับารระทำอแบฮยอน
านยอลิว่าเธอไม่วรมาเป็นนาพยาบาลเลย้วย้ำ เพราะอาีพนี้้อมีใรั
้อรัที่ะูแลและรัษาผู้ป่วย ไม่ใ่มาทำท่าทาไม่พอใผู้ป่วยแบบนี้
ยิ่ถ้าเป็นผู้ป่วย้านนี้แล้วยิ่แล้วให่
เธอเินออาห้อไป
เหลือเพียแ่นายแพทย์หนุ่มและผู้ป่วยเท่านั้น
านยอลเ็นโ๊ะอาหารไปใล้แบฮยอนมาึ้น เายื่นยาให้ับอีฝ่าย
แ่แบฮยอนลับไม่สนใมันเลย
“ุ้อทานยานี้นะรับ”
“……….”
“………..”
แบฮยอนไม่อบ
และ็ไม่ยอมรับยาาานยอลไปินามที่เาบอ้วย
“ั้นุะหายไ้ไ ถ้าไม่ทานยานี่”
“……….”
“……........”
“ผมไม่ไ้เป็นอะไร”
“………….”
“………….”
แบฮยอนถอนหายใออมาเฮือให่แล้วุหน้าลไปที่เ่าอีรั้
น่าเบื่อที่สุ นี่เาำลัมานั่ทำอะไรอยู่ เาะยัอยู่ที่นี่อีทำไมัน
รื
เสียโทรศัพท์มือถือในระเป๋าาเอานยอลสั่นแ้เือนว่ามีสายเ้า
ร่าสูเินออมาาบริเวเียนไ้ แล้วล้วเอาโทรศัพท์มารับสาย
“ยอบอเโย รับ…ผมะเ้าไปพบเี๋ยวนี้”
านยอลวาสายแล้วรีบเินออาห้อไป
่อนที่เาะปิประูออมาาห้อ
านยอลแอบเหลือบไปมอร่าเล็ที่ยัเอาหน้าุระหว่าเ่าอยู่
เมื่อี๋านยอลโนหัวหน้าแพทย์้านิเวเรียัวไปพบ เาิว่าะไม่พ้นเรื่อเมื่อืน
ที่แบฮยอน่อเรื่อไว้
-
“ุปล่อยให้นไ้ทำแบบนั้นไ้ยัไ”
เสียายวัยสูอายุำลัพู้วยน้ำเสียเร่เรีย
ั้แ่านยอลเ้ามาในห้อนี้ เา็ไ้แ่นั่ฟัำำหนิออีฝ่ายไม่หยุ
“ผมะิว่าเราะ้อส่ัวนไ้รายนี้ไปสถานบำบั”
านยอลมอหน้าอีฝ่าย้วยวามไม่พอใ
เารู้สึเหมือนโนหัหน้า มันเหมือนับว่าเาไม่สามารถูแลนไ้อัวเอไ้
“ผมะูแลนไ้รายนี้เอรับ
ผมะไม่ให้ส่ัวเาไปสถานบำบัเ็า”
านยอลพู้วยน้ำเสียนิ่เรียบเ่นทุเย
แ่ในใอเามันำลัลุเป็นไฟ เารู้สึเหมือนำลัโนหยามเียริ
ายวัยสูอายุมีท่าทาไม่พอใับำพูอานยอล เามอหน้าานยอล้วยสายาูถู
“ให้เป็นแบบนั้นไม่ไ้หรอนะรับ
ในเมื่อุูแลนไ้อัวเอไม่ไ้ ผม็ำเป็นที่ะ้อส่ัวนไ้ไปให้ผู้ที่มีวามสามารถมาว่านี้”
“ผมบอว่า ผมะูแลเ้าเอรับ”
านยอลยัพูเสียนิ่เรียบ
ร่าสูยันัวยืนึ้นเ็มวามสูแล้วโ้ทำวามเารพ เินออาห้อไป
เาไม่ลัวผู้ายนนี้หรอ นที่ไม่เยมารวูนไ้ วันๆเอาแ่ประบผอ. เพื่อหน้าที่าราน เินทอ ื่อเสีย ไม่มีทาที่เาะลัวไปะหรอ
ร่าสูเินเร็วๆผ่านผู้นมามายที่มารับารรัษาที่โรพยาบาล
เาำลัมุ่หน้าไปยัึพัผู้ป่วยิเว
วันนี้เาะเริ่มทำารรัษานไ้ในวามูแลอเาอย่าเ็มที่ านยอลเินไปหยุหน้าเาเอร์พยาบาล
เาทำเรื่อย้ายออาโรพยาบาลให้ับแบฮยอน เาะูแลแบฮยอนอย่าริัเสียที
เาะให้แบฮยอนย้ายไปอยู่ับเา
ารำเนินเรื่อ่าๆใ้เวลาไปเือบรึ่่อนวัน
นาพยาบาลในแผนวุ่นวายันไปหม
เนื่อาหัวหน้าแพทย์้านิเวท่านไม่ยอมให้นไ้ย้ายออ
แ่ะให้ส่ัวไปสถานบำบัแทน
สุท้ายเรื่อทั้หม็บลเมื่อานยอลเินลับเ้าไปพูับอีฝ่ายอย่าริั
และแสอาารไม่พอใอย่าเปิเผย
นหัวหน้าแพทย์้านิเว้อยอมำนนับวามื้อึอเา
และท่าทาทีู่น่าลัวนเินไป
หลัาที่ำเนินารเรื่อทั้หมเสร็านยอล็รีบลับไปรวนไ้ที่มารอเาอยู่่อ
เมื่อเสร็แล้วเา็ลับมาที่ึพัผู้ป่วยิเวอีรั้
อนนี้เป็นเวลาห้าโมเย็นแล้ว
ร่าสูเปิประูเินเ้าไปในห้ออผู้ป่วยในวามูแลอเาเียบๆ
แบฮยอนำลันอนหลับอยู่บนเีย วาู่สวยทั้สอ้าปิลสนิท
ไรผมสีน้ำาลอ่อนลู่ลมาปรบบริเวเปลือาสีอ่อน
ลมหายใที่ำลัผ่อนเ้าอออย่าเป็นัหวะ
บ่บอให้รู้ว่าอีฝ่ายำลันอนหลับสนิท
ภาพรหน้านี้ทำให้านยอลเผลอยยิ้มึ้นบาๆที่มุมปา
นรหน้าอเาูปิีทุอย่า ไม่มีอะไรเิึ้นับอีฝ่าย
านยอลเินเ้าไปยเ้าอี้มานั่ล้าๆแบฮยอน
วันนี้เป็นอีวันที่เาเหนื่อยมาพอสมวร
เป็นอีวันที่สูบพลัานในร่าายเาไปนหม
านยอลเท้าามอูใบหน้าหวานที่ำลัสู่ห้วนิทรา
และแล้วเา็เผลอหลับามอีนไป
-
แรเป่าลมเบาๆที่ผมบนหน้าผาอเาทำให้ร่าสูื่นาหลับใหล
เา่อยๆลืมาึ้นมา ระพริบาสอสามรั้เพื่อปรับโฟัสภาพให้ัเนึ้น
ทันทีที่เาเห็นอะไรๆัึ้น ภาพริมฝีปาบาสีมพูอใรบาน็ปราึ้น
านยอลสะุ้เล็น้อยเมื่อใบหน้าอแบฮยอนเ้ามาใล้เามานเินไป
แบฮยอนยิ้มแล้วเลื่อนใบหน้าามเ้ามาิอีเมื่ออีฝ่ายถอยหนี
“ุหลับ
ผมเลย…้อหาวิธีใหุ้ื่น”
แบฮยอนยิ้มยียวนให้ับอีฝ่าย
านยอลรู้สึร้อนแปลๆึ้นที่ใบหน้า
เารีบลุึ้นยืนแล้วมอไปที่แบฮยอนที่ำลัหัวเราะอยู่หน่อยๆ
“อโทษรับ ผมเหนื่อยมาเินไป”
“มีอะไรใหุ้เหนื่อย”
“……….”
แบฮยอนทำสีหน้าสสัย านยอลนิ่ิไปสัพั
เาไม่รู้ว่าวระอบอะไรลับไปี
“เพราะุ”
“หื้อ? เพราะผม”
แบฮยอนทำสีหน้าไม่เ้าใอย่าหนั
านยอลถอนหายใออมา เาเลือที่ะไม่อธิบายอะไรเี่ยวับมันอี
เาไม่อยารู้สึโมโหแล้ว
“เย็นมาแล้ว วันนีุ้้อย้ายออ”
“ีเลย…ว่าแ่ทำไมผมถึไ้ออล่ะ”
เป็นอีำถามที่านยอลเลี่ยที่ะไม่อบลับอีฝ่าย
ร่าสูเินเ้าห้อน้ำไปเพื่อล้าหน้าล้าา ให้ัวเอไ้สื่นึ้นมาหน่อย
ส่วนแบฮยอน็ยัไม่เ้าใอะไรานยอลเลย
ใ้เวลาไม่นานทั้สอน็สามารถย้ายออมาาห้อพัผู้ป่วยไ้
เพราะแบฮยอนไม่มีอใ้ส่วนัวอะไรเลย
านยอลับรถพาแบฮยอนออมาาบริเวโรพยาบาล ไม่มีใรพูอะไรเลยั้แ่ึ้นมาบนรถ
านยอลั้ใับรถ ส่วนแบฮยอน็เอาแ่มอออไป้านนอระรถ
อนนี้เป็นเวลาเือบะสอทุ่มแล้ว แสไฟริมถนนทุวถูเปิให้แสสว่า
น่าแปลที่ถนนใน่วนี้ว่า ไม่่อยมีรถันอื่นๆสวนไปมาเท่าไร
บรรยาาศภายนอรถในอนนี้สวยามและทำให้แบฮยอนไ้ผ่อนลาย
เาไม่ไ้มานั่รถเล่นในเวลาแบบนี้มานานมาแล้ว
ถึแม้ะเรียนี่ว่าเป็นารนั่รถเล่นริๆไม่ไ้เ็มปา็เถอะ อนนี้เาไม่รู้เลยว่าานยอละพาเาไปไหน
แ่เาไม่สนใหรอ ในเมื่อในีวิอเาน่ะมันไม่เหลืออะไรอีแล้ว
“ุะลับไปที่บ้านหน่อยมั้ย”
านยอลถามึ้นทำลายวามเียบในรถ
หลัาที่ับรถออมาไ้สัพั แบฮยอน็เอาแ่มอออไป้านนอ
ไม่ไ้พูอะไรับเาเลย
“อืม…
บ้านน่ะเหรอ”
“…….”
“บ้านอผมมันาไปแล้วล่ะ… ั้แ่ที่ทุนาผมไป ”
“……..”
“บ้านอผมมันถูทำลายลไปหมแล้ว”
แบฮยอนพูเสียนิ่
น้ำเสียอเาไม่แสออถึวามรู้สึอะไรให้านยอลไ้รับรู้เลย
านยอลไม่เยเ้าใวามิอะไรแบฮยอนเลย
“…….”
“ที่บ้านน่ะ มันไม่มีอะไรหรอรับ
ผมไม่่อยอยาะลับไปเท่าไร”
แบฮยอนพู่อเพียเท่านั้น
แล้วหันหน้าลับไปมอยั้านนอระอีรั้ ที่บ้านอเามันไม่เหลืออะไรอีแล้ว
ลอเวลาเือบหนึ่ปีที่ผ่านมาเา้อทนอยู่นเียวในบ้านหลันั้นมาโยลอ
ในทุๆืนเาไม่สามารถที่ะนอนหลับไ้เลย ภาพ่าๆมันอยวนเวียนอยู่ในหัวอเา
นานๆรั้พ่ออเาะมาเยี่ยมเาที่บ้านบ้า แ่็ไม่ไ้มานเียว ที่รั้ที่มา
เ้าะพาภรรยาใหม่มา้วย มันยิ่ทำให้แบฮยอนไม่พอใ
แบฮยอนอยอทน่มใเอาไว้ลอเวลา นวันหนึ่ที่มันระเบิออมา และเา็้อมาอยู่ในสภาพนี้
เป็นผู้ร้ายที่มีปัหาทาิ ไม่ไ้ิุเพราะิไม่ปิ น่าสมเพสิ้นี
านยอลไม่ไ้พูอะไร
เาผละมือหนึ่้าาพวมาลัยรถเพื่อเปิเพล
เาเปิเพลลอเบาๆเพื่อไม่ให้บรรยาาศในรถมันอึอันเินไป
และเพื่อให้อีนไ้ผ่อนลาย ถึเาะไม่เ้าใมันทั้หม
แ่็พอะรู้ว่าอนนี้แบฮยอนยัเศร้าเสียใในเรื่อที่ผ่านๆมาอยู่บ้า
Now we're back to the beginning
อนนี้เรา็ลับไปยัุเริ่ม้น
It's just a feeling and no one knows yet
มันเป็นแ่วามรู้สึหนึ่และยัไม่มีใรล่วรู้
But just because they can't feel it too
แ่็แ่เพราะพวเาไม่สามารถรู้สึถึมันไ้
Doesn't mean that you have to forget
ไม่ไ้แปลว่าเธอะ้อลืมมัน้วย
Let your memories grow stronger and stronger
ปล่อยให้วามทรำอเธอเิบโมาึ้นและมาึ้น
'Til they're before your eyes
นระทั่มันมาปราอยู่รหน้าเธอ
[The Call - Regina Spektor]
ภายในรถไม่มีเสียใๆนอาเสียเพลที่ำลััึ้นลอๆ
แบฮยอนเอนัวลพิับเบาะ หลับาลผ่อนลายับเพล านยอลแอบเหลือบมออีฝ่าย
เารู้สึโล่ใแปลๆเมื่อไ้เห็นว่าแบฮยอนมีท่าทีผ่อนลายล
เาเปิประทุนรถแล้วเพิ่มเสียเรื่อเล่นเพล
เา่อยๆะลอวามเร็วอรถให้้าล ลมระทบเ้าับใบหน้าอนทั้สอ
แบฮยอนยยิ้มึ้นเล็น้อย เาลืมาึ้นมอวิว้านนอ
มือทั้สอ้าอเาเาะเ้าที่ประูรถ แบฮยอนเอาเยที่ประูรถึมับบรรยาาศีๆในอนลาืน
านยอลมอารระทำออีฝ่ายแล้ว็เผลอยิ้มาม
เาอบท่าทาผ่อนลายออีฝ่ายมาพอๆับารนั่ฟัเพลเียบๆนเียว ไม่นานรถยน์เมอร์เเส-เบน์ันหรู็อสนิทลใ้อนโอานยอล
อนนี้เป็นเวลาสี่ทุมแล้ว
วันนี้เาใ้เวลาับรถลับอนโนานว่าทุรั้เพราะ้อเปิประทุนรถับ
และเา็อยาให้อีนไ้ผ่อนลาย ึมับบรรยาาศในยาม่ำืน
อนนี้แบฮยอนหลับไปแล้ว
านยอลไ้แ่นั่มออีฝ่ายาที่นั่นับ เวลาที่เาไ้เห็นแบฮยอนหลับเหมือนมีอะไรสัอย่าที่เาเยไ้พบมันย้อนลับมา
ภาพใบหน้าหวานที่หลับาพริ้ม มีวามสุับารพัผ่อน เาอบภาพนี้ริๆ..
“ุ..”
านยอลเอื้อมมือไปสะิที่ไหล่บาเบาๆ
แบฮยอนยัไม่รู้สึัวใๆ านยอลไ้แ่ถอนหายใ
มออีฝ่ายที่ไม่ยอมรู้สึัวสัที
“นี่.. แบฮยอน”
านยอลออแรสะิอีรั้
รั้นี้แบฮยอนรู้สึัวแล้ว
เายมือึ้นมายี้าเล็น้อยแล้วหันหน้ามามอนที่ปลุให้เา้อื่น
“ถึแล้ว”
านยอลพูเสียเรียบอย่าเย
แบฮยอนพยัหน้ารับรู้แล้วเปิประู้าวลรถไป
ทั้สอนึ้นมายับนอนโอานยอล
ร่าสูสวิเปิไฟ ทำให้ทั้สอสามารถมอเห็นทุอย่าในห้อไ้
ภาพเฟอร์นิเอร์และอ่าๆในห้อที่เป็นโทนสีำปราัเนแ่สายาอนทัู้่
านยอลิว่าโทนสีอห้อเามันไม่เหมาะับอีนเท่าไร
พรุ่นี้เา้อพาแบฮยอนไปื้ออันยให่เลยทีเียว
านยอลเินไปหยิบผ้าเ็ัวเพื่อมาอาบน้ำทำวามสะอาร่าาย
วันนี้เาเหนื่อยมาทั้วัน ถึเวลาที่ะไ้ผ่อนลายบ้า
เมื่อร่าสูเินออมาหลัาไปหยิบเอาผ้าเ็ัวมาแล้ว
็เห็นร่าเล็ที่ำลันั่หาววอๆที่โฟา านยอลเินเ้าไปหาอีฝ่าย
“ุเ้าไปพัผ่อนเถอะ ในห้อนั้น…ห้อนอนอผม”
แบฮยอนพยัหน้า
แล้วลุึ้นเินไปามทิศทาที่านยอลบอ านยอลเินเ้าไปอาบน้ำ
ไม่นานร่าสู็เินออมาพร้อมับผ้าเ็ัวที่พันอยู่รอบเอว
และผ้าผืนเล็ๆที่พาอยู่ที่อ หยน้ำหยลที่ไหล่ว้า
ผมอเามันยัเปียอยู่เลย
านยอลเินเ้าไปในห้อแ่ัวแล้วเินไปที่ห้อรัว่อ
อนนี้เาเริ่มรู้สึหิวึ้นมาบ้าแล้ว านยอลทำอาหาร่ายๆรับประทาน
ไม่นานร่าสู็อิ่มและพร้อมะเ้านอน
านยอลเินเ้าไปในห้อนอนแล้ว็้อหลุยิ้มออมา
เมื่อเห็นว่าแบฮยอนยัไม่นอน และำลันั่รออะไรบาอย่าอยู่
ใบหน้าอนัวเล็บูบึ้เพราะวาม่ว
“ุ้า”
แบฮยอนพูึ้นเสียัวเีย
อนนี้เาหิวนอนเ็มที่ แ่านยอล็ไม่ยอมเ้ามาในห้อสัที
เาำลัรอให้อีฝ่ายเ้ามานอนพร้อมๆัน
“ุะรอผมทำไม”
“็ผมะบอุว่า..ุนอนรนี้ไ้”
แบฮยอนี้ไปที่พื้นที่ว่าอเีย้าๆัวเา
านยอลยิ้มออมาอย่าฝืนไม่ไ้ ท่าทาอแบฮยอนอนนี้มันเหมือนเ็สุๆ
มันไม่เหมือนับอนที่เาเอแบฮยอนที่โรพยาบาลเลย
แบฮยอนที่นั่นเอาแ่ทำสีหน้านิ่เรียบ ทำสีหน้าเบื่อลอเวลา และเอาแ่ทำนิสัยไม่แร์อะไรทั้สิ้นบนโล
“รับ ผมรู้แล้ว”
“……..”
“ุรอที่ะบอผมเท่านี้เหรอ?”
“ผมลัวว่าุะไม่มีที่นอน
ผมลัวว่าผมะมาแย่ที่อุ”
ราวนี้านยอลหลุหัวเราะออมาเบาๆ
เป็นหัวเราะแรในรอบปีอเา
ร่าเล็ที่อยู่บนเียทำให้เาหัวเราะออมาไ้เพราะท่าทาใสื่อแบบเ็ๆนั่น
“ไม่หรอรับ ุวรนอนไ้แล้ว”
แบฮยอนพยัหน้า แ่ยัไม่ยอมนอนลไป
เา้อานยอลรอให้อีฝ่ายมานอนบ้า
านยอลหัวเราะหน่อยๆแล้วเินมานั่ลที่เีย้าๆแบฮยอน
“ผมะนอนแล้วรับ”
ราวนี้แบฮยอนยอมนอนลไปที่เีย
เาหันหลัให้ับานยอล ร่าสูนั่มออีนสัพั็ไ้รู้สึไ้ถึารหายใที่สม่ำเสมอ
บ่บอให้รู้ว่าอีฝ่ายหลับไปแล้ว
านยอลเินออไปที่ระเบีย
มือหนาหยิบเอามวนบุหรี่ออไปุสูบ เาไม่ใ่นสูบบุหรี่ั
เาะสูบมันแ่อนที่เารู้สึเรียมาๆ หรือรู้สึอารม์ีเท่านั้น
ริมฝีปาหนาพ่นวันออมา านยอลมอออไปยัทอฟ้ายาม่ำืน
วันนี้มีเรื่อวุ่นวายเิึ้นมามาย
และวันนี้เา็ัสินใอย่าเ็เียวที่ะูแลรัษาแบฮยอนอย่าริั
้วยนเอเพียนเียว เาะทำให้นัวเล็หายให้ไ้หรืออย่าน้อย็ทำให้เารู้สึอยาะมีีวิอยู่่อ
มีวามสุบ้า
“ไม่! ฮืออออ”
เสียอนที่อยู่ในห้อเรียให้านยอลหลุออาห้ววามิ
เารีบเอาบุหรี่ยี้ลที่านเี่ยบุหรี่ แล้วเินเ้าไปในห้อนอน
แบฮยอนสะุ้ื่นึ้นมาแล้วร้อไห้ เาร้อไห้อย่าหนั มันเป็นแบบนี้ในทุๆืน
มันเป็นฝันร้ายอแบฮยอน เาไม่เยหนีภาพพวนั้นไ้เลย
านยอลเินเ้าไปนั่ล้าๆอีฝ่าย
เาไม่รู้ว่าวร้อทำอย่าไร แบฮยอนเอาแ่อเ่าร้อไห้ สะอื้นนัวโย้น
านยอลเอื้อมมือออไปับที่ไหล่ทั้สอ้าออีฝ่าย
มือหนานวเบาๆที่ไหล่บาทั้สอ้า แบฮยอน่อยๆเยหน้าึ้นมามอเา
แ่ยัไม่หยุร้อไห้
านยอล้อมอใบหน้าอีน้วยวามเป็นห่วปนัวล
เาไม่รู้ะปลอบโยนอีฝ่ายอย่าไรี เาไม่เ่้านนี้ เาสามารถพูปลอบประโลม
โน้มน้าวให้นอื่นๆทำามที่เาบอ หรือเื่อเาไ้
แ่ถ้าเป็นารปลอบโยนไม่ให้ร้อไห้แบบนี้เาไม่ถนัเอาเสียเลย
ใบหน้าและวาที่แ่ำทำให้หัวใอานยอลมันเ้นรัว
ริมฝีปาบาสั่นสะอื้น านยอลรู้สึไม่ีเอาเสียเลย
มือหน้าทั้สอ้าบีบที่หัวไหล่ออีฝ่ายแรึ้น เพื่อเป็นารปลอบโยน
เาเลื่อนใบหน้าเาไปใล้อีฝ่าย
ประทับริมฝีปาอัวเอลไปที่ำแหน่เียวันออีฝ่ายเบาๆ เป็นูบที่อ่อนโยน
ไม่มีารล่วล้ำไปมาว่านั้น แบฮยอนนิ่อึ้ และใ
เาหยุร้อไห้ไปอย่า่ายาย
านยอลผละริมฝีปาออมา มอใบหน้าออีฝ่าย
เายิ้มออมาบาๆให้ับแบฮยอนที่ยันนิ่อึ้ และไม่เ้าใารระทำอเา มือหนายึ้นมาเ็หยน้ำาที่เปรอะเปื้อนบนใบหน้าหวานเบาๆ
ทุารระทำอานยอลมันเป็นารระทำที่อ่อนโยน และบาเบา
“ุฝันร้ายใ่มั้ย”
แบฮยอนพยัหน้าอบรับ
านยอลเอามือ้าหนึ่ไปวาไว้ที่หัวออีฝ่าย
และมือที่เหลืออี้า็นำไปุมมืออีฝ่ายเอาไว้ านยอลส่ยิ้มละมุนให้ร่าเล็อีรั้
“ผมอยู่รนี้ไ ุะไม่ฝันร้ายอีแล้ว”
านยอลออแรึอีนเ้ามาในอ้อมออัวเอ เาพูปลอบโยนไม่เ่ แ่เาพอะรู้มาบ้าว่าารอือารปลอบโยนอย่าหนึ่ และารอเป็นสิ่ที่สามารถสื่อสารให้อีนรู้ไ้ว่า เาไม่ไ้โเี่ยว มันสามารถทำให้อีฝ่ายอบอุ่นและสบายใึ้นมาไ้ ารอสามารถแทนทุำปลอบโยนไ้ และแบฮยอน็เห็น้วยับมันทุอย่า
และานยอล็เื่อว่าารอือารรัษาอีรูปแบบหนึ่..
enjoy reading :)
#MINDDMERs
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น