คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
พรึ่บ!!!
“เฮ้ย! 0_0” ผมอุทานออกมาด้วยความตกใจ
“พี่แบคฮยอน...ผมชอบพี่! ><” จู่ๆ ก็มีคนกระโดดมาตัดหน้าผมที่กำลังจะบ้านแล้วสารภาพรักกับผม ยังกับผีแน่ะ... จู่ๆ ก็โผล่มา กูตกใจนะโว้ย! =[]=
“แต่กูเกลียดมึง!” จะสารภาพรักกับกูดูหน้ามึงก่อนก็ดีนะ
“อ่า... 0_0” หน้าเหวอเลยนะมึง หน้ายิ่งดูไม่ได้อยู่ด้วย มันก็เลยยิ่งแย่นะเนี่ย
“ยืนขวางทางกูทำไมหลบสิวะ!” เดี๋ยวถีบแม่ง –“-
“ทำไมพี่ใจร้ายกับผมแบบนี้ T^T” ดูมัน... ทำหน้ายังกะตุ๊กแกตกท่อ(มันเป็นยังไงหว่า?)
“กูไม่ถีบมึงหน้าคว่ำก็บุญหัวมึงแล้วนะว้อยยย!!!” ชักจะหมดความอดทน...
“พี่อ่า... T0T” ยังอีก...
ตุ๊บ! ถีบแม่งเลย -____- หุหุ
“แง๊!!! ถีบผมทำไมอ่า T[]T” สมน้ำหน้ามึง!!!
“อย่าเสนอหน้ามาให้กูเห็นอีกนะมึง!” อยากไม่เจียมกะลาหัวตัวเองทำไมล่ะ โดนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ ชิ! แล้วผมก็เดินหนีมันมา
“อ้าว! แบคฮยอน! ไม่ได้อยู่กับเทาหรอกเหรอ?” ชานยอลที่บังเอิญเดินผ่านมาถามผมด้วยความแปลกใจ
“ทำไมต้องอยู่กับไอ้แพนด้านั่นด้วยอ่ะ?” ผมถามมันกลับ
“ก็เทาตามหานายอยู่” ชานยอลทำหน้างง
“ไม่รู้! ไม่เห็น! จะกลับบ้าน!” ว่าแล้วก็เดินหนีกลับบ้าน
“แบคฮยอน!!!” ใครเรียกวะ?!
“...” ผมจึงหันกลับไปตามเสียงเรียกนั้น
“แบคฮยอน!” อ่า~ ถ้าตาผมไม่ได้ฝาดไป... ผมกำลังมองเห็นแพนด้ากลิ้งมาทางนี้อ่ะ?! อ่า...นั่นแพนด้าจริงๆ ด้วย –“-
“มีอะไร?” ผมถามเทาแล้วทำหน้าเซ็งๆ กูเหนื่อย! กูง่วง! กูจะกลับบ้านว้อยยย!!!
“กำลังจะกลับบ้านเหรอ?”
“เออ!” ผมตะคอกใส่เทา
“เดี๋ยวฉันไปส่ง ^___^” แพนด้ายิ้มได้ด้วย... =_= ยิ้มแบบนี้มันน่าสงสัยนะ
“มีขา... เดินกลับเองได้”
“แต่ฉันอยากไปส่ง ^___^” อีกละ... ยิ้มแบบนี้กูสยองนะโว้ย!
“พวกนายสองคนมีซัมติงอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า? (‘ ‘ )” ชานยอลโผล่หน้ามาถามระหว่างผมกับแพนด้าที่คุยกันอยู่
“ซัมตงซัมติงบ้าอะไร! ไม่มีโว้ย! กูจะกลับบ้านละ!” ผมดันหน้าผากชานยอลออกห่างแล้วเดินหนีทันที
“ง่า~ แบคฮยอนอย่าผลักแรงดิ เค้าเจ็บอ่า~ T0T” ชานยอลกุมหน้าผากตัวเอง
“เดี๋ยวสิแบคฮยอน! ฉันไปส่ง!” แพนด้าวิ่งตามผมมา
“ไปไกลๆเลยไป๊!!!” ผมโบกมือไล่แพนด้า
“ไม่เอาอ่ะ ฉันจะไปส่งนาย ^___^” หยุดยิ้มแบบนั้นนะโว้ย!
“บอกว่าไม่ต้องไง” ผมพยายามไล่มัน
“ต้องสิ! ^___^” มันยิ้มแบบนั้นอีกแล้ว =_= ต้องการอะไรจากกูป่าววะ?
“เออ! แล้วแต่มึง! แต่ช่วยไปเดินห่างๆ กูหน่อยได้มั้ยวะ?” ผมเดินหนีออกห่างจากมัน
“เดินห่างขนาดนั้นเค้าก็ไม่เรียกว่าไปส่งอ่ะดิ” แพนด้ามันก็วิ่งมาชิดกับผมทันที
“บอกให้เดินห่างๆ ไงวะ ฟังภาษาคนออกมั้ย?!” ผมผลักมันออกห่าง
“ไม่เอา! เดี๋ยวนายเดินตกท่อขึ้นมาฉันจะได้ช่วยทัน ^___^” แพนด้ายิ้มอีกแล้ว =_=
“กูจะเดินตกท่อเพราะมึงนั่นแหล่ะ!” ผมตะโกนใส่หน้าแพนด้า แต่...
“^___^” แงงงงง T[]T พ่อจ๋าแม่จ๋า~~ มันยิ้มอีกแล้วง่า~~~
“มึงนี่ติดหนึบยังกับตุ๊กแกเลยโว้ย!” ผมตะคอกใส่แพนด้า แต่มันก็ยังยิ้มให้ผม =_=
“^___^” ดูมัน... -3-
“มึงหยุดยิ้มซักที! กูสยอง~~”
“^___^” มันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องสินะ T_T
“เออ! ยิ้มเข้าไป! ยิ้มอะไรนักหนา?! มีความสุขมากนักเหรอ?” ผมชักจะรำคาญมันเต็มทน –“-
“อือ ^___^” แล้วมันก็พยักหน้าให้ผม T[]T แงงงงงงง~~~~~ นี่กูคุยกับตัวอะไรวะเนี่ย? T[]T (แพนด้าไง ^^)
“เออ! ยิ้มได้ยิ้มไป! อย่าหยุดยิ้มนะมึง” แล้วผมก็รีบเดินหนีมันมา มันก็วิ่งตามผมมาทันทุกที ใช่สิ! กูมันขาสั้น! (ตอกย้ำตัวเองทำไมวะ? =_=)
ผมพยายามจะเดินหนีมันแต่มันก็เดินตามทันผมทุกที แล้วแพนด้ามันก็ยิ้มตั้งแต่เดินออกจากโรงเรียน รอรถเมล์ นั่งรถเมล์ผ่านป้ายที่หนึ่งมันก็ยังยิ้ม ผ่านป้ายที่สองมันก็ยังยิ้มอยู่ จนกระทั่งถึงป้ายที่สามป้ายที่ผมจะลงมันก็ยังยิ้ม =3= จนกระทั่งตอนนี้...
“ถึงบ้านกูละ กลับไปได้แล้วโว้ย!” ผมไล่มันทันที
“ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยหรอ? ^___^” ดูมัน... ยังยิ้มได้อีก –“-
“กูไม่ได้ขอให้มึงมาส่งนิ”
“แต่ว่าอย่างน้อย...”
“เออๆๆๆๆ ขอบใจที่เสนอหน้ามาส่งถึงบ้าน! พอใจยัง?!” ผมโบกมือไล่มัน
“งั้นฉันกลับละ ฝันดีนะ ^___^/” แล้วมันก็โบกลาให้ผม
“ไม่ฝันโว้ย!” ผมตะโกนไล่หลังมัน
“เฮ้อ~~ วันนี้วันเหี้ยไรวะเนี่ย... ไปนอนดีกว่า~ เมื่อยตัวชะมัด” แล้วผมก็เข้าบ้านอาบน้ำนอนเป็นตายเลย(ก็คนมันง่วงอ่ะ =[]=)
ทุกคนชอบคู่นี้กันมั้ย? >< อ่า...แต่ว่าคู่นี้น่ารักจริงๆ นะคะ ^^
อ่า...(รู้สึกช่วงนี้จะติดคำว่า อ่า... เกินไปแล้ว =_=) กว่าจะจบบทนำได้แทบตายแน่ะ! =_= หมิวแต่งเป็นไงมั่งอ่ะคะ? ช่วยคอมเม้นกันหน่อยนะคะ ^^ อยากได้คำแนะนำและกำลังใจจากทุกๆ คนค่ะ >< ฮาไม่ฮายังไงก็บอกด้วยละกัน เดี๋ยวหมิวแก้ให้ใหม่นะคะ อ้อ! จะได้นำไปปรับแก้ในบทต่อไปด้วยค่ะ ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ จะรีบอัพตอนต่อไปให้เร็วที่สุดค่ะ ^^
ความคิดเห็น