รักใสๆของนายตัวใหญ่กับยัยตัวเล็ก

ลำดับตอนที่ #1 : 1.ได้พบก็เพื่อลาจาก

  1.

          
   "มิ้งเรา..." ฉันตื่นเต้นกับคำพูดที่เขาจะเอ่ยออกมาในขณะนี้ ทำไมหนะหรอ ก็.. . 

1ชั่วโมงก่อน
   
   "นี้ยัยมิ้งฉันได้ข่าวมาว่ามิกมีข่าวกับพี่นินา"   เพื่อนสนิทของฉันบอกข่าวที่เธอพึ่งได้รับรุ้ว่า ชื่อของเธอคือ มัดหมี่ หรือที่ฉันเรียกว่า 'ยัยหมี่'
 
 "ข่าวมั่วรึป่าวยัยหมี่คราวที่เเล้วฉันก็ทะเลาะกับมิกเพราะเรื่องนี้T^T"  ฉันเจอข่าวพวกนี้จนชินเเล้วหละเพราะมิกแฟนสุดหล่อหนุ่มฮ๊อตของโรงเรียนมีข่าวกับสาวคนนู้นคนนี้บ่อยจะตายไป
 
 "จริงจริ๊งนะแก ฉันไปได้ยินมาจากเพื่อนสนิทของรุ่นพี่นินาว่ามิกคุยกับพี่นินาอยุ่ -3-"  เธอพูดอย่างเด็ดขาดเเละมั่นใจ
   
"จะจริงได้ไงในเมื่อตอนกลางวัน.. ."  เกือบเเล้ว!! มิกบอกให้เก็บเป็นความลับนี่นา
 
 "มีอะไรก็พูดยัยมุงมิ้งงง"  นานๆทีเพื่อนฉันจะเรียกชื่อเต็มนะ T^T แงๆจะบอกดีมั้ยเนีย
 
 "ไม่มีอะไรหรอก แค่นึกขึ้นได้ว่าวันนี้มีนัดกับมิกตอน4โมงนี่กกี่โมงเเล้วเนีย" ฉันมองไปที่นาฬิกาบนผนังห้องเรียน ซึ่งบอกเวลาเป็น 3โมง จะไปทั้นมั้ยเนียยย

   "ไปกี่โมงหละ"  ฉันรู้นะเธอจะไปด้วยยัยมัดหมี่เเต่ฉันไม่ให้ไปหรอก คิคิ

   "เเย่เเล้วสายเเล้วฉันไปก่อนนะยัยหมี่ ไปละบาย ยย ย"  ฉันลากเสียงยาวก่อนวิ่งหนีเพื่อนรักที่เเอบไปให้มิกเลี้ยงข้าวบ่อยๆ ฉันรู้นะเธอจะไปแอบกินข้าวฟรี!! แต่มันก็กลายเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียเเล้ว เพราะเวลาฉันไปไหนก้ไปกับมัดหมี่ ถึงเธอจะโกะ ขี้ลืมไปบ้าง เเต่ก็เป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ทีเดียวหละ

   ตุ๊บ! โอ้ยเจ็บจัง ฉันชนกับอะไรเข้าซะอย่าง T^Tกทำให้ฉันล้มเสียหลักไม่เป็นท่า

   "ขอโทษครับ" ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของเสียงทุ้ม คนนั้นเค้าตัวสูงโปร่ง ดัดฟันสีฟ้า ผิวสีเเทน สีตาเป้นสีน้ำตาลอ่อนของเค้านั้นช่าง .. . เอะ!เดียวนะนี้ฉันอยู่ใกล้กับเค้าขนาดเห็นสีตาเลยหรอเนีย สติฉันเริ่มกลับมาอีกครั้งแล้วพูดว่า

   "อะ!ไม่เป็นไรคะ"   ฉันพูดพร้อมลุกขึ้น

   "ขอโทษอีกครั้งจริงๆครับ"   โอ้ยละลาย*-* ไม่ได้นะตื่นๆยัยมิ้งเธอมีมิกอยู่เเล้วนะ

   "ทางนี้ก็ต้องขอโทษจริงๆค่ะ" โอ้ยยไม่ไหวเเล้วหล่อจริงงง 

   "ไม่เป็นไรครับ"กริ๊ดดดด จะละลายเเล้วสิ้ ไม่ได้ๆต้องรีบมีนัดกับมิกที่หลังโรงเรียนนี่นา

   "ขอโทษจริงๆนะค่ะเเต่ต้องรีบไปเเล้วหละค่ะ^^" แงๆเสียดายอยากไปกิยข้าวด้วยยย

   "งั้นคราวหน้าผมขอเลี้ยงข้าวไถ่โทษนะครับ" เข้าทางงง กรุบกริบกิกิ555555

   "งั้นไปนะค่ะ^^" กริ๊ดดดเขินจังงง ไม่ได้เเล้วต้องรีบไปหามิกก
   ฉันวิ่งทิ้งให้สุดหล่ออยู่ตรงนั้นคนเดียว คิดเเล้วเศร้า แต่ฉันรีบจริงๆขอโทษทีนะค่ะสุดหล่อ ฉันวิ่งมาตามทางเดิน เเละในที่สุดฉันก็เห็นมิก เย้ >< มิกมักมาก่อนเวลาเสมอ ไม่เปลี่ยนไปจริงๆเลยนะ ><

   "มิกก กก ก"   ฉันเรียกเค้าสุดเสียง แต่เดียวๆนั้นพี่นินานี่นา-*-

   "มิ้งเรา ... ." หะพี่นินากับมิกมันหมายความว่าไง

   "มิกหรือเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องจริง"ฉันถามอย่างมีความหวังว่ามัน จะ  ไม่ใช่เรื่องจริง .. .ซึ้งในใจฉันก็พอจะรู้คำตอบดี
 
 "มิ้งเรากลับมาเปนเพื่อนเดิมเถอะนะ^^" มิกพูดไปยิ้มไป แต่ตอนนี้ฉันยิ้มไม่ออกซะเเล้วสิได้เเค่ตอบว่า

   "โอเคเลยเพื่อนกันมันดีกรุบกริบ5555555" 

   "ขอบคุณนะมิ้งขอบคุณ"   มิกพูด 

   "เสียดายเวลาตั้ง3ปีเเหนะต้องมาเจอแตกหักกันเพราะฝ่ายชายนอกใจไปมีนังหน้าด้าน อุ๊บส์หมายถึงกิ๊กหนะ555555 กิ๊กคนนั้นดังด้วยนะ เสียดายเวลาจัง ^^ "  ขอโทษทีนะมิกเธอก็หน้าจะรู้นะว่าฉันปากตรงกับใจหนะ55555555555

   "นี่เธอเมื่อกี้พูดอะไรนะ!!!"  นั้นไงฉันว่าเเล้วในที่สุดคนที่ฉันอยากให้มีบทก็ออกมา^^

   "ก็หมายถึงคนที่แย่งมิกไปอะค่ะเอะ! หรือว่ารุ่นพี่จะเป็นนังผู้หยิงหน้าด้านคนนั้นค่ะ" จบคำฉันก็เดินจากไป เสียดายเวลา ตั้ง3ปีเเหนะฉันไม่คิดว่ามิกจะนอกใจจริงๆ ..

   คำพูดอาจจะดูเข้มเเข็งแต่ที่จริงเเล้วไม่ใช่เเบบนั้นเลย

   เสียดายเวลา

   ฉันผ่านเรื่องราวต่างๆกับมิกมามากมาย

   ฉันกับมิกเคยได้รับคู่รักผลการเรียนดีเด่นมาหาครั้ง

   รับด้วยกัน

   ทุกข์สุขด้วยกัน

   ทุกอย่างพังไป

   เธอเขา หรือเพราะ เธอ

   หรือเพราะฉันจับมือเธอไม่แน่นมากพอ

   ฉันเอาเเต่คิดเรื่องนี้ตอนฉันเดินกลับไปที่ห้องเรียน 

   ฉันยังคิดตลอดเวลาการเดินทางกลับบ้านด้วย

   ฉันเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆมิก

   มิ้งอยากให้มิกคนเดิมของมิ้งกลับมา

   ก็ได้เเค่คิด

   ก้เท่านั้น .. .

     สายฝนเป็นเหมือนเพื่อนจริงๆสินะ ฉันนึกว่าอาการแบบนี้มักพบได้ตามนิยายน้ำเน่าที่ฉันชอบอ่าน มันไม่จริงเลย ฝนตกทำให้ฉันนึกถึงฉันกับมิกวิ่งจับมือกันผ่านสายฝน สายฝนเป็นพนายได้ว่าฉันรักมิกจากใจจริง ฉันพยามไม่ทำตัวงี้เง้า ใส่ใจทุกอย่างของมิก ไม่ทำให้มิกหนักใจ แต่ทำไมผลที่ได้รับ ถึงออกมาเป็นอย่างนี้หละ ตอบฉันทีสิสายฝน พูดเเล้วก็คิดได้ฉันนั้งอยุ่กลางป้ายรถเมย์คนเดียวนึกเพ้อฝันเพ้อเจ้อบ้าๆบอๆเอาคนๆนั้นออกไปจากชีวิตของฉัน เริ่มมืดด้วยเเล้วสิ ทำไมฉันยังคิดถึงมิกหละทำไมใจฉันมันเจ้บเเปลกๆ ทำไมนึกถึงวันที่มิกไปส่งที่บ้านเเล้วทานอาหารกับแม่ฉันอย่างมีความสุขหละ ทำไมนึกถึงวันที่ฉันกับมิกมองวิวรอบๆเมืองหละ มันช่างสวยงามจับใจ ทำไมนึกถึงวันเวลาเหล่านี้ ไม่เอาไม่อยากรู้สึกอีกตอนไปเเล้วไม่เอา เฮ้อ.. .ถ้าเป็นในนิยายป่านนี้ฉันคงโดนฉุดไปเเล้วมั้งหนะ 555 คิดเเล้วขำเน้อแล้วเจ้าชายขี่ม้าขาวก็จะออกมาช่วย กริ๊ดกร๊าดดด ถ้าเจอได้ก็คงดี .. . ทำไมน้ำตาฉันไหลออกมาหละทั้งๆที่ฉันคิดเรื่องตลกอยู่นะ  ไม่เอาเเล้วความรู้สึกแบบนี้อยากจะทิ้งไปให้ไกล ฉันเดินข้ามถนนอย่างระมัดระวัง เพราะมิกสอนไว้ว่า .. . ไม่เอาไม่เเล้วพูดถึงมิก

   ฟิ้ว!

   "ขับรถดูทางหน่อยสิเว้ยย" BMW ป้ายเเดงสีดำผ่านหน้าฉันไป

   "ขอโทษครับ" เอะ!คนนั้นนี่*-* 

   "ไม่เป็นไรค่ะ" ฟิ้วหัวใจส่งถึงกานนนน โอ้ยยยย ทำไมยิ้มออกหละะ

   "จะไปไหนครับเนีย" กริ๊ดกร๊าดดดด จะมีคนไปส่งกรุบกริบ

   "กลับบ้านค้า^^" ฉันฝืนยิ้ม ทั้งๆที่รุ้ว่าไม่จริง ฉันไม่ได้อยากจะยิ้ม 

   "ไปด้วยกันมั้ย^^" เดียวๆเรายังเรียนม.ปลายอยุ่เลยนะทำไม่มีรถขับเเล้วหละอยากรุ้*-*

   "ขอบคุณค่ะเเต่.."  พูดไม่ทันขาดคำเค้าก็แทรกขึ้นมาก่อนว่า

   "ไม่เป้นไร ไปทางไหนหละ"

   "หมู่บ้านจินตนาค่ะ^^"  ไม่หน้าจะอยู่ม้าง

   "อ๋อหมู่บ้านเดียวกันเลย เดียวไปส่งนะ ^^" พรมลิขิตสินะ55555

   ฉันนั้งรถท่ามกลางสายผม เค้าเปิดเพลงเบาๆเพื่อทำลายความสงบจะว่าไปยังไม่รู้จักชื่อเลยนี่นา

  "เอ่ย เธอชื่อไรหรอกค่ะ ^^" ทำหน้าให้เป็นปกติที่สุด

   "ชื่อมันเดย์ครับ ^^"  หะนี่พี่มินเดยืหรอกเนีย!!! นักเรียนเเรกเปลี่ยนไม่หน้าหละไม่เคยเห็น

   "อ๋อพี่มันเดย์ที่เค้าว่าเจ้าชู้ๆปะค่ะ55555"  ฝืนยิ้ม:(

   "ลองคบเเล้วจะติดใจนะน้อง55555" แหนะติดตลกด้วยไง555

   "ค้ายังจอดน่าบ้านนี้เลยค่ะ"บ้านเเสนสุขอยากกลับไปนอนเหนื่อยทั้งกายเเละใจ

   "โอ้วบ้านใกล้กันเลยแล้วเจอกันใหม่นะครับน้อง .. ."

   "มุงมิ้งค่ะ5555 เรียกมิ้งเฉยๆก้ได้" 

   "มุงมั้งน่ารักจังนะครับ ฝันดีครับน้องมุงมิ้ง:) "

   "เช่นกันค่ะพี่มันเดย์"  อารมณ์ความรู้สึกเศร้าเสียใจได้หายไปอย่างดื้อๆทำไมกันนะ .. .