[Beast] Because of you ใจผมมีแต่คุณ

ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 ปัญหา

ตอนที่2

กริ้ง~ กริ้ง~ เห้ยนี่มันวันโทรศัพท์แห่งชาติรึไง ผมว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วนะนี่ยังอะไรอีก..

'อะไรอีก?!' ผมพูด

'อ่า...แค่จะบอกว่าฉันโชว์เสร็จแล้วกำลังจะกลับน่ะได้รางวัลมาด้วยน่ะ' ห้ะะ!!!! ฮยอนซึงนี่ผมควรจะดูเบอร์ก่อนนะ ;___; งานเข้าแน่เลย

'อ่อยินดีด้วยนะนายน่ะเก่งที่สุดสำหรับฉันเลยนะคึคึ' ผมพูดเอาใจฮยอนซึงกลัวเค้าจะงอนผมน่ะ

'อืมเจอกันที่หอนะ บาย' -////-

"นี่มัวแต่คุยโทรศัพท์นะฮยองถึงแล้วจะลงมั้ยครับเดี๋ยวก็ไม่ทันดูโยซอบฮยองหรอก" ดงอุนพูด

"เห้ย พวกนายเร็วๆสิฉันจะไปดูโยซอบของฉันเว้ย" ดูจุนพูดพลางลากผมกับดงอุนเข้าไปที่งาน บรรยากาศข้างในดูวุ่นวายดงอุนก็นั่งหงอยส่วนดูจุน

ก็เอาแต่กระหนุงกระหนิงกับ โยซอบคนก็เพ่นพ้านไปหมดผมล่ะไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย

"โจ๊กเกอร์~~ ยงพัลรี~~ นายมาดูฉันใช่มั้ยล่ะคึคึ" โยซอบพูดพลางแลบล้ินปริ้นตา-,-

หมอนี่คิดว่าน่ารักนักรึไงอือ..ก็น่ารักแหละนี่ผมคิดอะไรอยู่เนี้ยะ

"อ่าใช่ๆ" ผมตอบ

"ทำดีมาก!คึคึฉันนะจะทำให้เต็มที่เล้ย" โยซอบทุบอกตัวเองอย่างภูมิใจ อ่าผมสัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตครับ

(-......-!!) << หน้าดูจุน อะไรผมทำอะไรผิด-0-

"ซอบบี้อ่า!! ขอกอดหน่อย" ดูจุนพูด -0- แหม่เดี๋ยวนี้ล่ะไม่แคร์สายตาคนอื่นเลยนะพวกนี้เอะอะ

ก็จะกอดผมก็อยากทำแบบ นั้นกับฮยอนซึงบ้างนะ..

ผมมองดูโยซอบกับดูจุนกอดกัน และมองไปที่ดงอุนที่นั่งหงอยผมควรจะไป

คุยกับมักเน่เราหน่อยล่ะครับ

"อ่า..ดงอุนกีกวังกลับวันไหน?"

"พรุ่งนี้ครับฮยอง"

"แล้วนายจะหงอยทำไม-..-? พรุ่งนี้ก็ได้เจอกันแล้ว"

"พวก เราทะเลาะกันบ่อยช่วงหลังๆแถมไม่ค่่อยเจอกันนานผมกลัวว่ามันจะเปลี่ยนไปนะฮยอง"

อืมมันเป็นเหตุผลเดียวกับผมเลยแต่ดีกว่า

ที่ดงอุนและกีกวังทะเลาะกันทีไรก็ ปรับความเข้าใจกันง่ายไม่เหมือนผม..

คนสวยแต่ขี้งอนผมได้แต่ยิ้มให้ดงอุนเพราะผมไม่รู้จะปลอบยังไง

สู้ๆนะมักเน่...

หลังจากคอนเสิร์ตจบลงทุกคน อยู่บนรถกันเรียบร้อยตอนนี้ก็5ทุ่มแล้วล่ะครับ

ดูจุนก็นั่งกับโยซอบ ส่วนผมและดงอุน..เว้นที่นั่งข้างๆไว้ภายในรถ

เงียบสงบถ้าไม่นับ เสียงกัดฟันของโยซอบ..และเสียงกรนของดูจุนที่หลับสนิท-..-

ให้ตายสิสองคนนี้ผมแอบหัวเราะพวกเขาเบาๆก็มันน่าขำจริงๆนี่ครับ5555

อ่านี่ก็นานแล้วคงจะใกล้ถึงหอพักพวกเราแล้วล่ะครับ

ผ่านไป10นาที~~

รถได้จอดนิ่งอยู่หน้าหอพักที่คิวบ์เอนเตอร์เทนเม้นท์

ผมเดินลงจากรถคนแรกโดยไม่ได้ปลุกดูจุนกับโยซอบเลยเพราะดงอุนคงจะปลุกให้เองล่ะครับ

น้องเล็กเรานี่น่ารักนะ.. ผมรีบไปที่ห้องพักของเรา

แอด~~ เสียงเปิดประตู อ่าคนสวยจางฮยอนซึงของผมจะได้เจอกันแล้วนะครับ..

อ่ะ...!!???!!! ไฟในห้องปิดสนิทบรรยากาศเงียบสงัด

ฮยอนซึงควรจะถึงได้แล้วนี่มันก็ตี2แล้วนะ ผมเริ่มใจไม่่ดีแล้วล่ะครับงือ

ตึกตักตึกตัก.. ผมได้ยินเสียงฝีเท้ามาแต่ไกลพลันเห็นโยซอบดูจุนและดงอุนวิ่งตาตื่น

"ฮยอน ซึงยังไม่ถึงหออ่ะทำไมยังไม่กลับอีก- -?" ผมถามด้วยความหงุดหงิดก็มัน

น่าหงุดหงิดมั้ยล่ะครับปกติตารางเวลาเราไม่เคย คลาดเคลื่อน

ขนาดนี้กลับก็คือกลับฮยอนซึงเองก็ไม่ใช่คนเหลวไหลด้วย..

"ฉันถามทำไมไม่ตอบล่ะฟ่ะ!!!!" ผมเริ่มโมโหมากขึ้น"

กริ้ง กริ้ง~~ ใครมันโทรมาตอนนี้เนี่ย!!

อ้ะฮยอนซึง!ผมรีบกดรับสายทันที

'ย๊าา!! ฮยอนซึงอ่านายอยู่ไหนนี่มันกี่โมงแล้วรู้บ้างมั้ยย!!' ผมรีบดุปลายสายด้วยความเป็นห่วง

'อ่า..อุปป้าคะรีบมาที่รพ.เอบีซีด่วนเลยค่ะเรามีปัญหาน่ะ' ปลายสายรีบกดตัดสายไปทันที..

มีปัญหา..? อะไรนะแล้วทำไมไม่ใช่ฮยอนซึงที่เป็นคนคุยกับผมแต่เป็นฮยอนอา

"อ่า..รีบไปกันเหอะ" ผมพูด

มัน หน้าหมั่นไส้นะครับที่3คนนี้รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ลีลาไม่ยอมบอกผมฮยอนซึง

อ่าอย่าเป็นอะไรนะ

ผมได้แต่กระวนกระวายทำอะไรไม่ได้ได้แต่ภาวนา ถ้าเขาเป็นอะไรไปผมจะทำยังไง..







ฮยอนซึง : (มองอย่างนี้กินฉันเลยป่ะ)

จุนฮยอง : (หึหึ..คืนนี้เสร็จแน่....)