คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 เหตุเกิดจากปวดฉี่ (100%)
บรรยายภาพและเสียงโดย : นาย โอ เซฮุน
ณ โรงแรมแกรน์แองเจิ้ล งานเดินแบบของแบรนด์เสื้อผ้ายี่ห้อดัง xx
“อ่างานใกล้จะเริ่มหล้ะ พวกนายเตรียมตัวกันได้เลย อีก 5 นาที ไปรอที่หลังเวทีได้เลย เข้าใจมั้ย เออแล้วก็อย่าซนกันน้ะถ้าก่อเรื่องละก็โดนนเละแน่” พร้อมกับทำท่าเชือดคออย่างน่ารักน่าชัง ไม่มีใครทำท่านี้แล้วแผ่รังศีอัมหิตออกมาได้น่ากลัวเท่าพี่เมเนเจอร์สุดโหดแสนจะน่ารักของพวกเรา(?)อีกแล้วครับ ผมนี่เอาตีนเป็นประกันเลยครับ ทั้งนั่งยัน นอนยัน และยืนยัน
“ครับโผ้มมมมมมมม J”
แปะๆๆๆๆๆๆๆ สิ้นเสียงประกาศของพิธีกรว่าแขกพิเศษในคืนนี้คือใครก็มีเสียงตบมือดังขึ้นมา
อ่าผมตื่นเต้นจังครับ > y <
“น้องเซฮุนขึ้นเวทีได้เลยค่ะ” ถึงตาผมแล้วววว ถึงครั้งนี้จะไม่ใช่การขึ้นเวทีครั้งแรกของผม (ใช่ผมขึ้นมาเกือบ 100 ครั้งแล้วเนี่ย!!!~) หึ อย่าลืมจะครับฉายาผมคืออะไร (ทำหน้าเจ้าเล่ห์) แต่ผมก็ยังตื่นเต้นอยู่
เอาหล่ะ!!!!!เริ่มได้
ตึกๆๆๆๆๆๆ ก้าวแรกที่ก้าวขึ้นเวทีนี้แบบหัวใจแท้จะดิ้นออกมาเด้งตรงพื้นที่ปูพรมแดง55555 พอผมไม่เล่นแล้ว กร้ากกก แต่พอเดินมาเรื่อยๆก็ชินหล้ะ ผมเป็นแบบบนี้บ่อย
แชะๆๆๆๆๆๆ เสียงกดชัดเตอร์ของช่างกล้องและแฟนคลับรัวกันแบบบ้าคลั่ง ผมหล่อขนาดนี้อ้ะน่ะ ผมมมั่นหน้าครับผมมั่นหน้า ผมหล่ออ
.
.
เสร็จเรียบร้อยย การเดินแบบครั้งนี้ของเด็กชายโอเชฮุนดำเนินไปได้ด้วยดี
“ขอบคุณที่ทำงานหนักน้ะครับ” พี่สต๊าฟเดินมาดค้งให้พวกผม
“ขอบคุณที่ทำงานหนักเช่นกันครับ” exo ทั้ง12คนพร้อมใจกันพูดพร้อมกัน พวกเรารู้ครับว่างานมันหนักและเหนื่อยแค่ไหนแล้วพวกเขาก็ต้องทำให้มันสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
“ขอโทษน้ะครับ ๆๆๆๆ แฮ่กก ขอนำวงexo คั่นรายการได้มั้ยครับคือมีการขัดค้องเกี่ยวกับคิวงานนิดหน่อยอ่ะครับ” อยู่ๆก็มีสต๊าฟคนนึงวิ่งหน้าตั้งเพื่อมาขอความช่วยเหลือจำกเรา
ขวับ ! ตอนนี้ทุกคนหันหน้าไปทางหลีดเดอร์ของวง ก็แน่หล้ะครับเค้าต้องเป็นคนตัดสินใจ เพราะพี่เมเนเจอร์ไม่อยู่
“เอ่อออ……. ดะ ดะ ได้สิครับ”
“ขอบคุณมากครับขอบคุณมาก จริงๆครับ” สต๊าฟคนนั้นเดินเข้ามาเขย่าแขนของซูโฮฮยอง พร้อมทั้งทำหน้าขอบคุณอย่างสุดซึ้ง
ตอนนี้พวกผมแสดงเสร็จแล้วครับ เพลงที่แสดงกจะเพลงอะไรหล้ะครับเพลงฮิตตลอกกาลของเรา: growl นาอือรือรอง นาอือรือรองเด มันติดหูมากจริงๆ._.ผมนี่ยอมรับ
อุ๊!
ผมจะต้องไปจัดการธุระสำคัญของผมให้เสร็จ ธุระของผมคืออะไร?
หึ
ก่อนเดินแบบก็แดกน้ำ
เดินแบบเสร็จก็แดกน้ำ
แสดงเพลงgrowl เสร็จก็แดกน้ำ
แล้วยังไงหล้ะครับก็ปวดเยี่ยวววววจะเล็ดด55555
และ
ปวดเยี่ยวก็ต้องไปหาห้องน้ำ
แต่
ผมมันดันโง่หาไม่เจอ แล้วผมจะมีไอคิวสูงไว้ทำไมครับบบ ตอบบ โอ้ะ!เจอแล้วพี่พนักงานผมต้องไปถามเค้าเดี่ยวนี้ครับภาพล้งภาพลักษณ์ไม่ต้องห่วงหล้ะครับ ผมปวดดดเยี่ยววว อย่าให้ย้ำหลายรอบสิ
“ขอโทษน้ะครับ”
“…” เค้าไม่ตอบผมอ้ะ เค้าเขินผมหรอ เค้าได้ยินผมรึปล่าว เค้าไม่มองหน้าผมด้วย
“ขอโทษน้ะครับ ห้องน้ำไปทางไหนหรอครับ”
“กรี๊ดดดด” อยู่ๆผู้หญิงคนนั้นก็มากอดผม เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง
“เอ่อ ขอโทษนะครับ” พอผมส่งเสียงเธอก็สะดุ้งโหยงแล้วก็หันไปมองข้างหลังอย่างหวาดระแวง
“เฮ้อออ หายไปแล้ว”
“อะไรนะครับ”
“อ่อ ปล่าวคะ อุ้ย ขอโทษนะคะ พอดีเมื่อกี้มีแมลงสาบ” เมื่อเธอเห็นว่าเธอกอดผมอยู่เธอก็รีบผละจากผม และส่งยิ้มแหยๆให้
“อ่อๆไม่เป็นไรครับ เอ่อ แล้วห้องน้ำไปทางไหนครับ” ไม่มีเวลามาต่อความยาวสาวความยืดแล้ว ฉี่ผมเล็ด!
“อ่อตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา อีกที ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้าย ก็ถึงค่ะ” นี่ทางไปห้องน้ำหรือทางไปห้องเก็บสมบัติครับซับซ้อนจริง!
บรรยายภาพและเสียงโดย : ยีนส์ วิกกานี่ (ชื่อก็บอกน้ะว่าเป็นลูกครึ่ง5555)
“เฮ้อออออออ” ฉันถอนหายใจอย่างแรงเมื่อกี้ผีตัวนั้นน่ากลัวมากเลยหล้ะ แล้วฉันก็ดันไม่ชนผู้ชายคนนึงด้วย หล่อด้วย (เอ้ะใช่เรื่องมั้ย5555) แล้วหลังจากนั้นผีก็หายไปเลย เอ๊ะ ให้ตายสิมันหายไปได้ยังไงมันหายไปได้ยังไงง!!!!!!!! ฉันไม่มีเวลามานั่งคิดแล้วนะ วันนี้ฉันเข้ามาทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดในโรงแรมวันแรกก็เจองานยักษ์ซะเลย ตายแน่แล้วถ้าฉันเจอผีตัวเมื่อกี้อีกแหละก็ ฉันไม่เป็นอันทำงานแน่
พรืดดๆๆๆๆๆๆๆ เสียงเครื่องทำความสะอาดนี่มันกล่อมประสามจริงๆเลย ไม่ได้ฉันยังง่วงไม่ได้!!!
ใช่! ต้องหาเรื่องบ่น
อ่อ จะว่าไปผู้ชายที่ฉันชนก็หน้าคุ้นๆน้ะ เหมือนเห็นในทีวีเลย แต่มันก็นานมาแล้วอ่ะ
อืมมใช่ ตั้งแต่ชีวิตฉันเปลี่ยนมาเป็นคนที่เห็นผีฉันก็ไม่กล้าดูทีวีอีกเลย เพราะสถานที่ถ่ายทำในทีวีล้วนก็มีผีทั้งนั้นแหละ แต่คนอื่นไม่เห็นใช่มั้ยหล่ะ แต่ประเด็นมันคือฉันเห็นไง ตามที่ต่างๆนี่ก็น่ากลัวไม่ใช่เล่น สู้นอนเล่นอยู่บนเตียงไม่ต้องเห็นอะไรยังดีกว่าอีก เฮ้อปวดเฮดดดดด
ปิ๊ง! อ่าเสร็จแล้ว ได้เวลาไปอาบน้ำนอนแล้วหล่ะ
เอ๊ะ! ฉันลืมอะไรรึปล่าว?
“ป้าค้ะแล้วสมุดบัญชีป้าอยู่ไหนค้ะ หนูรื้อทั่วแล้วน้ะ”ใช่แล้วฉันต้องมาทำตามที่ผีขอ เหนื่อยชะมัดเมื่อไหร่ฉันจะหายเป็นปกติสักทีนะ สักวันฉันคงเป็นโรคจิตแน่ๆถ้ายังเจอแบบนี้อยู่ทุกวัน (ตอนนี้ได้รึปล่าวเอ่ยตอนบทนำเลยที่มีป้าวานให้ยีนส์ช่วย นึกสินึก55555)
“อ่อ………ยู่ในเซฟของป้าเอง ป้าเพิ่งนึกได้”
“ค้ะ” ฉันตอบกลับไปอย่างข่มใจเป็นที่สุด รมเสียยโว้ยยยยให้ฉันนั่งรื้อห้องมาตั้งนานสองนาน
“อ่าเจอแล้วๆๆๆๆ” ในที่สุดภารกิจของฉันก็เสร็จสิ้นสักที
“ป้าวานอีกอย่างสิ”
เปรี้ยงงงงงงงง
“ก็ได้ค้ะ” เป็นผีแล้วใช้วิธีนี้ขู่หรอ หึ! ทำไงได้หล่ะฉันกลัวนะ ฮึ่ย L
“เอาไปให้หลานป้าที่งานศพป้าด้วยย”
10นาทีผ่านไป บนแท็กซี่
ซ่าๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยให้ตายเถอะฝนมาตกอะไรตอนนี้เนี่ย ไม่เห็นใจกันบ้างเลยL
“ถึงแล้วครับคุณ”
“อ่อค้ะ ขอบคุณค้ะ เท่าไหร่ค้ะ”
“9,000 วอน ครับ” นอกจากไม่ได้ค่าตอบแทนแล้วยังต้องมาเสียตังอีก มันคุ้มมั้ยตอบ!
ภายในงานศพ แน่นอนว่าทุกคนต้องทำสีหน้าโศกเศร้า คงไม่มีใครมางานศพด้วยสีหน้ายิ้มแย้มหรอกจริงมั้ย(?) ญาติต่างร้องไห้ไปกับการจากไปของคุณป้าคนนี้ ทุกคนต่างมีเวลาชีวิตเป็นของตัวเอง เค้าจะจากเราไปเมื่อไหร่ก็ได้ ทุกคนต่างก็ต้องมีวันที่เราต้องจากจากคนที่สำคัญกับเราไป…..
“คุณค้ะ……คุณใช่ญาติของคุณป้ามั้ยค้ะ” ฉันเดินเข้าไปทักคนที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าโลงศพ
“เอ่อ…ใช่ครับ คุณเป็นใคร”
“อ่อนี้ค้ะ คุณป้าฝากมาให้คุณค้ะ”ฉันยื่นสมุดบัญชีของคุณป้าไปให้เขา และเขาก็รีบเปิดไปที่หน้าสุดท้ายที่มีหมึกสีดำพิมพ์อยู่ และบรรทัดสุดท้ายฉันเห็นว่ามันมีตัวเลขพิมพ์อยู่ว่า100,000,000 วอน ฉันเงยหน้าขึ้นไปหาคนตรงหน้าและพบว่าเค้าเองกลืนน้ำลายดึงอึกพร้อมกับปากที่กำลังจะขยับยิ้ม และในขณะนั้นผู้หญิง2คนที่ฉันเดาว่าก็คงจะเป็นหลานด้วยกันก็เดินเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น และเมื่อหลานทั้งสามเป็นจำนวนเงินที่คุณป้าทิ้งไว้ให้ ก็เริ่มออกเสียงเพื่อจะแบ่งจำนวนเงินนั้นให้กับตัวเอง แต่ความต้องการของมนุษย์มันก็ไม่มีทิ้งสิ้นสุด มีคนหนึ่งแย้งขึ้นมาว่าเค้าเป็นน้องเล็กแถมยังมีครอบครัวควรจะได้มากที่สุดในบรรดา3คน แต่แน่นอนเมื่อเห็นคนที่ได้ดีกว่าแล้ว เราก็ต้องอยากได้บ้างจึงมีคนแย้งคนมาอีกคน และอีกคน…..ฉันหันกลับไปหาคนป้าและก็พบว่าคุณป้าขยับปากบอกขอบคุณและก็หายไป สงสัยคงจะหมดเรื่องค้างคาใจแล้วที่ได้ให้เงินที่ตัวเองเก็บไว้ทั้งชีวิตกับคนที่ต้องการแล้ว ถึงแม้จะมีการแย่งกันก็เถอะ ถือว่าโชคดีของฉันที่คุณป้าไม่ให้ฉันเข้าไปจัดการเรื่องจำนวนเงิน เฮ้อ !ฝนซาแล้วฉันควรจะได้พักผ่อนสักที
1 ชั่วโมงผ่านไป
ยังไม่มีแท็กซี่สักคันเลยอ้ะ ไม่น้ะฉันอยากกลับบ้านแล้วว ฮืออออ พอกันทีฉันจะโบกรถหล้ะ ไม่เอามันหล้ะแท็กซงแท็กซี่ โอ้ะ…พูดถึงก็มาเลย อ่าใช่มีรถส่วนตัวคันนึงผ่านมา ฉันมึงเอามือเอาไปโบกเพื่อให้เค้าจอดรถ และก็เป็นตามคาดด เยส!!!! เค้าจอดหล้ะ
ฉันจะถามว่าเค้าจะเข้าโซลมั้ย?
หึ! ไม่!
แล้วถ้าเค้าตอบว่าไม่ฉันก็อดน้ะสิ หึ คนอย่างฉันก็ต้องขึ้นไปนั่งเลยสิ!!
ปัง! ฉันขึ้นรถโดยสวัสดีภาพ
“สวัสดีค้ะ ขอบคุณมากๆน้ะค้ะที่จอดฉันคิดว่าคุณจะไม่จอดซะแล้ว”
น้องยีนส์นี่ตาถึงน้ะ555555แลมโบร์กินี่เลยขร่ะ55555 เอ๊ะแล้วคนขับรถคันนี้คือใครเราต้องไปติดตามกันค้าาาาาา
ลองงอ่านดูน้ะค้ะไม่ชอบตรงไหนก็ติชมกันด้วย มือใหม่ค้า ก็น้ะอยากลองอยากรู้ จริงๆอ้ะไรท์ชิปไคฮุนแต่เขียนฟิควายไม่เป็น ก็ใสๆน้ะขร่ะ5555ไม่มีไรมากก ก็นิยายเรื่องนี่ภาษาก็ไม่ค่อยสวยอ้ะน่ะ555 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน่ะค้าา5555 (ทำไมไรท์ขำเยอะจังค่ะ มันติดอ้ะบอกเลยแบบเวลาเเชทงี้)
บรั้ยบรัย
ความคิดเห็น