พรายไพลิน

อัญมณีไพลินรูปหยดน้ำส่องประกายสีเขียวสว่างเจิดจ้าอยู่ในความมืด มันช่างสวยงามเหลือเกินในความรู้สึกของไพลิน เธอรู้สึกราวกับว่าฝันไป ภาพที่เธอเห็นเบื้องหน้านั้นช่างเลือนราง แต่ก็ชัดเจนเหลือเกินในความรู้สึกเธอ

สมทรงยายของไพลิน ผู้ล่วงลับไปกว่าสิบปีแล้ว บัดนี้กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าของไพลิน ไม่ผิดคนแน่ เธอจำแววตาที่แสนอบอุ่นและเมตตานั้นได้ดี อีกทั้งรอยยิ้มอย่างเอ็นดูในตัวเธอ เป็นยายของเธอจริง ๆ

ในมือของสมทรง มีแหวนวงหนึ่งซึ่งอัญมณีที่ประดับอยู่บนแหวนนั้นกำลังส่องสว่าง จนห้องที่น่าจะมืดมิดเพราะไม่ได้เปิดไฟไว้แม้แต่ดวงเดียว กลับดูสว่างจนมองเห็นทุกอย่างในห้องได้ย่างชัดเจน

ไพลินรู้สึกตื่นตา เธอไม่เคยเห็นแบบนี้มาก่อนในชีวิต แม้ว่าเธอจะเป็นลูกเจ้าของบริษัทจิวเวอรี่ก็ตาม

“รับเอาไปสิ ยายให้” สมทรงพูดขณะยื่นแหวนวงนั้นให้กับไพลิน

“ให้ลินเหรอคะ” ไพลินถามด้วยความงุนงงระคนดีใจ

“มันคือ พรายไพลิน สวยใช่มั้ยละ แต่ว่านี่มันไม่ใช่แหวนธรรมดานะ...ยายรู้ว่าลินจำเป็นต้องใช้มัน” สมทรงยิ้มขณะสวมแหวนให้กับไพลินที่นิ้วกลางด้านซ้าย

“พรายไพลิน” ไพลินทวนคำ “แล้วลินจำเป็น ต้องใช้ มันยังไงกันเหรอคะ” ไพลินยิ่งงงในคำพูดของสมทรง

“แล้วหลานจะรู้เอง”