คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 내 가슴이 턱 ne gaseumi tok ll MyungYeol
내 가슴이 턱 ne gaseumi tok
MyungYeol
“เฮ้ยมยอูเะบอลัน”เพื่อนร่วมห้อนหนึ่ะโนเรียผมที่ำลัเ็บอเ้าระเป๋าอย่ารีบร้อน
“ไม่อะ วันนี้ไป้อมับว”
“เออ โี”
ผมิมมยอู ม.ปลายปีสอห้อี เล่นนรีับเะบอลเป็นานอิเร หลายนบอว่าผมพูน้อย
“มาแล้ว”
“มาเร็วหนิมยอู นอื่นยัไม่มาเลย”
“แล้วนายละบยอฮี ทำไมวันนี้ถึมาเร็วไ้”
“ันแ่เพลใหม่บแล้ว ลอเอาไปู
“อี๋ เลี่ยนะมัเลย”
“นายนี่ไม่เ้าใอะไระเลย มันือเพลรัอันบริสุทธ์้อใ้ิอันบริสุทธ์เท่านั้นถึะเ้าถึ”
“มัน็แ่เพลรั นายทำให้มันวุ่นวายไปทำไม”
“นายไม่เ้าใ มันไม่ใ่ เอาี้มยอู นายลอหาใรันเป็นแรบันาลใ นรีอนายะไ้บริสุทธ์ยิ่ึ้น”
“เอาเถอะ เี๋ยวันะลอหาู พวนั้นมาแล้ว้อมเถอะ
วอผมอยู่่าห้อันเวลารวมัวึ้ามา พวเราำลัะึ้นเล่นานโรเรียนที่ใล้ะถึนี้
“วันนี้พอแ่นี้่อนแล้วัน”
“มยอูไป่อับพวเราเปล่า”
“ไม่อะฮาิน นายไปับยอสอนเถอะ ันอยาลับไป้อมเพลใหม่อบยอฮี”
“ยันริๆนะ เอาเถอะปะยอเราไปหาอะไรใส่ท้อันีว่า”
หลัาบอลาเพื่อนๆในวที่แยย้ายันลับบ้าน ผม็เินออาโรเรียน เป็นเวลาเย็นมาแล้ว ไม่่อยมีนอยู่ในโรเรียนแล้ว สายาผมไปหยุอยู่ที่นลุ่มหนึ่บริเวหน้าโรเรียน
널 처음 본순간 머리는 핑돌고 시간은 멈추고
นอล ออึม บนุลัล มอรีนึล พิลโ ีันนึน โมมุลโ
เมื่อผมเห็นเธอรั้แร หัวอผมมึน และเหมือนเวลาไ้หยุเิน
ายร่าให่ใส่สูธุำห้านยื่นล้อมนัเรียนโรเรียนผมนหนึ่
ผิวาวเหมือนปุยหิมะแม้มอาที่ไลๆยัเห็นไ้ั ริมฝีปาแอิ่มทียับอยู่ลอเวลา วาลมโ แ้มยุ้ยแลูนุ่มนิ่ม เส้นผมสีน้ำาลยาวประบ่า ใรเห็นเป็น้อหลในรูปลัษ์
อยู่ๆาผมมัน็้าวไปยัทิศทาอลุ่มนลุ่มนั้น ผมว้า้อมืออนัเรียนนนั้น แล้วออวิ่อย่าสุำลั
지금 파란불이든 설령 빨간불이든 보이지가 않아 난
ีึม พารันบุลรีึล อลรยอ ปัลันบุลรีึล โบอีีา อันนานัน
อนนี้ แสสีเียว หรือสีแ ัน็ไม่สามารถมอเห็นไ้
ผมวิ่มาเรื่อยๆไม่ไ้สนใทิศทาหรือุมุ่หมายที่ะไป ไม่แม้แ่ะมอนที่ถูผมลามา
นี่ผมำลัทำอะไรอยู่ ลาเาออมาทำไม วยแล้วไ ันทำเรื่อไม่เป็นเรื่อะแล้ว เิพวนั้นามมา่าะทำยัไละราวนี้
ผมลวามเร็วลนลายเป็นหยุอยู่ับที่
“นายปลอภัยไหม”ผมหันไปถามนที่อนนี้ำลัหอบหายใ
“ไม่เป็นไร อบุที่่วยันื่ออีอยอล”
“ันิมมยอู บ้านนายอยู่ไหน เี๋ยวเินไปส่” ถึผมะอยารู้ว่าทำไมอีอยอลนนี้ถึถูนพวนั้นล้อม แ่ถามไปไม่ี บาทีอาะเป็นเรื่อส่วนัวที่ไม่อยาให้ใรรู้
아무것도 다 필요없고
อามูอทโ ทา พิลโยออบโ
ผมไม่้อารอะไรทั้นั้น
그냥 내 가슴이 너를 향한다
ือนยั เน าึมมี นอรึล ฮยาฮันา
หัวใอผมเพียแ่ะไปหาเธอ
“เินไป้าหน้า อีสามอย เลี้ยว้าย เอแยแล้วเลี้ยววา ไปอีสออย ้ายมือถึบ้าน”
“ั้นนายเินนำเถอะ”
ผมเินามเาไปเรื่อยๆนมาหยุที่บ้าน มันไม่น่าเรียว่าบ้านแล้ว รหน้าผม ำแพอิ มอ้ามไปเห็นหลัาแบบเาหลีโบรานาให่ พื้นที่้าในะว้าวามา
“อบุที่มาส่”ะที่เาำลับอลาผม็มีเสียเอะอะโวยวายมาา้านหลั
“ุหนูรับ ปลอภัยใ่ไหมรับ แเป็นใร นอลุ่มไหนอยาายใ่ไหม”อนนี้ผมำลัถูายุำห้านล้อม เอาแล้วไ ิมมยอูยัไม่อยาาย ไอพี่าี่ยัไม่ืนเินที่ยืมไปยัายไม่ไ้
“ปล่อยเาเี๋ยวนี้ ันบอพวนายี่หนแล้ว ไม่้อไปรับันที่โรเรียน ันลับเอไ้ แล้วนี่็เพื่อนันมยอู อโทษทีพวนี้เสียมารยาท นี่ลูน้อพ่อันเอ อบุที่มาส่ันเ้าบ้าน่อนละ”อยอลโบมือลาแล้วยิ้มให้ผม รอยยิ้มแรออีอยอลที่ผมไ้เห็น
내 사랑하는 그대여
เน ารัานึน ือเโย
เธอือนที่ผมรั
무작정 달려가 너를 안는다
มูัอ ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ผมแ่ะวิ่ไปหาเธอ และอเธอไว้
“มยอู ื่นรึยั”เสียโหวเหวออูฮยอนเพื่อนสนิที่เรียนห้อเียวับผมมาั้แ่ม.้น ามหลอหลอนผมทุเ้า
“ยั อนอนอีหน่อยน่า”
“ไปหาพี่อยูเป็นเพื่อนหน่อย นะๆอร้อ ิมมยอูสุหล่อ”
“เ็บไว้อ้อนับไอพี่าี่นั้นนเียวเถอะ ะไป็ไปเร็ว”
ผมับอูฮยอนอยู่ห้อีเป็นห้อที่อยู่สุึพอี ะไปไหนมาไหนแสนะลำบา แล้วทาเินอนเ้า่อนเ้าเรียน น็เยอะ วุ่นวาย ผมไม่อบริๆ
แ่ในวามวุ่นวายมีบาสิ่แสนะสะุาอีอยอลนเมื่อวานยื่นุยับเพื่อนอยู่หน้าห้อม.ปลายปีสอห้อเอ
나 생긴대로 이렇게
นา แิลเโร อีรอเ
เพียแ่ผมไ้ปรา
겁없이 달려가 너를 안는다
อบออบี ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ไร้ึ่วามหวาลัว วิ่ไปหาเธอแล้วอเธอไว้
아름다운 널 볼때면 내 내 내 가슴이 턱
อารึมาอุล นอล โบลแมยอน แน แน แน าึมมี ทอ
เมื่อใ็ามที่ผมเห็นเธอนสวย หัวใอผม็หยุเ้น
“มยอู นายสนใอหรอ”
“ใรือออะ”
“็นัวเล็ที่ยืนอยู่หน้าห้อเอไ ทีหน้าาน่ารัเหมือนเ็ผู้หินั้นไ”
“หรอ็น่ารัี แ่ันอบนที่เาุย้วยมาว่า”
“นั้นหรอ อีอยอล น่ารัีแ่ไม่มีใรล้ายุ่ ลูเ้าพ่อ มีบอี้าร์ามเป็นพรวน หยิ่หน้าู”
“ไม่เห็นะหยิ่เลย”
“นายไปทำวามรู้ัเาอนไหนวะ ร้ายวะมยอู”
“ันร้ายรไหนแ่บัเอิ นั้นไอแปะนั่าี่อยู่ในห้อ เร็วๆเี๋ยวไม่ทันเรียน”
“่วยเรียแฟนันีๆหน่อยไ้ไหมุน้อาย”
“ใรน้อนาย เร็วๆเลย”
룰따윈 몰라 난 그누가 뭐래도 나를 자꾸 막아도
รุลาวิน มลลา นัน ือนูา มวอแรโ นารึล ัู มัาโ ผมไม่รู้เอะไรทั้สิ้น ใระพูอะไร็่า แม้ว่าพวเาะับผมไว้
쓰러져 버리든 눈물이 흐르든 내 갈길은 하나다
ือรยออ บอริึล นุลมุลลี ฮือรือึล เน ัลิลรึล ฮานาา
แม้ว่าผมะล้ม ะร้อไห้ ผม็มีแ่ทาเียว
“มยอู มยอ ไอมยอู มยอูย่า ิอะไรอยู่”ผมนั่ที่มุมโปรในห้อ้อมนรี ถือีาร์เอาไว้แ่ไม่ิะเล่น อนนี้มีผิวาวๆแ้มยุ้ยๆ าโๆ ปาแอิ่มออีอยอลล่อลอยอยู่ในหัวผม
“อะไรยอ ันใหม”
“นายนั้นแหละนั่เหม่อมานานแล้ว อาารแบบนี้ นายำลัมีวามรั ับใร ื่ออะไร ห้อไหน โรเรียนเรารึเปล่า”
“มาเป็นุ ันอบไม่ถูเว้ย แล้วอีอย่ามันไม่ใ่วามรัเว้ย”
“ุยอะไรันอยู่ ถ้าเป็นเรื่อวามรั ปรมาารย์ยอฮีนนี้พร้อมให้ำปรึษา”
“โว้ย วามรวามรัอะไรันไม่มี”
“ปรมาารย์ยอฮีนนี้ะบออะไรมยอูผู้อาภัพให้ เมื่อไหร่นายเ้าใเพลทีันแ่เพลนี้ แสว่านายำลัมีวามรั”
“พูมาน่าบยอฮี ยอไป้อมันไ้แล้วานโรเรียนใล้ถึแล้วนะ”
ในานโรเรียนพวเราะใ้เพลใหม่ที่บยอฮีแ่ึ้นึ้ผม็ยัเล่นไ้ไม่่อยีนั
아무것도 다 필요없고
อามูอทโ ทา พิลโยออบโ
ผมไม่้อารอะไรทั้นั้น
그냥 내 가슴이 너를 향한다
ือนยั เน าึมมี นอรึล ฮยาฮันา
หัวใอผมเพียแ่ะไปหาเธอ
ผมเินลับบ้านและำลัะเิน้ามถนน แ่ใรบ้านที่เินนำหน้าผมทำให้้อร้อทัออไป
“อีอยอล อยอล”ะโนออไปเสียัเหมือนันแ่น้าหน้าไม่ไ้ยินยัเิน่อสใสะใส่หูฟั
내 사랑하는 그대여
แน ารัานึน ือเโย
เธอือนที่ผมรั
무작정 달려가 너를 안는다
มูัอ ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ผมแ่ะวิ่ไปหาเธอ และอเธอไว้
รถยน์ันหนึ่ับมา้วยวามเร็วไม่มีทีท่าว่าะหยุามสัาไฟราร
“อยอล อยอล”วินาทีนั้นผมออแรวิ่ วิ่ไปว้านรหน้าไว้ในอ้อมอ รถบ้านั้นับ่อไปอย่าไม่สนใ
나 생긴대로 이렇게
นา แิลเโร อีรอเ
เพียแ่ผมไ้ปรา
겁없이 달려가 너를 안는다
อบออบี ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ไร้ึ่วามหวาลัว วิ่ไปหาเธอแล้วอเธอไว้
“นายเป็นอะไรรึเปล่า”อยอลยัใอยู่ สีหน้าที่บอถึวามใแสออมาัเน ผมปลอยเาออาอ้อมอ อยอลึสายหูฟัออาหูแล้วโ้ให้ผม
“อบุที่่วยันไว้”
“ไม่เป็นไร ไม่้อโ้ให้็ไ้ นายปลอภัย็ีแล้ว”
“อบุมา ให้ันเลี้ยอะไรอบแทนไ้ไหม”
“ไม่เป็นไร ว่าแ่บอี้าร์ไปไหนหมละ”
“ไล่ลับไปหมแล้ว ไปเถอะนะ ไปินนมที่บ้านันไม่เสียั ไม่้อเรใ”
บอรๆผมเรใมา แ่อนนี้ผมำลันัุ่เ่าเรียบร้อยภายในัวบ้านเาหลีโบรานาให่มหึมาที่แ่ให้เาับัวบ้านแบบโบรา อยอลบอให้ผมนั่รอในห้อแล้ว็หายออไปนาน ผมเริ่มรู้สึลัวบ้านโบราแบบนี้ะมีวิาไหม
“อโทษที่ให้รอ”บอี้าร์เปิประูให้อยอลเ้ามาในห้อสอมือถือถานมหวานหน้าาหน้าินับุน้ำา วาลบนโ๊ะลาห้อ รินน้ำาส่ให้ผม
“นมเ้ันทำเอลอิมู ือันไม่เยให้ใริม เป็นยัไบอมารๆเลยันะไ้แ้ไถู”อยอล้อหน้าผมนิ่
ผมัิ้นเ้พอีำัเ้าปา รสหวานละมุนนุ่มลิ้น
“เป็นไบ้า”
“อร่อยมาเลย”ผมัิ้นเ้เ้าปา่อ ไ้ยินเสียอยอลถอนหายใออมา
“อบุที่ยอมิมเ้ันนะ”
วามเียบเ้าปลุม ผมไม่อบเลยมันอึอั
“นายลับบ้านเวลานี้ทุวันรึเปล่า”
“อืม ันไม่อบลับบ้านอนเลิเรียนเลย นมันเยอะ อึอั นพวนั้นอบมอัน้วยสายาแปลๆ ุบิบนินทาบ้า เพราะลูน้อพ่ออบมารับ ันไม่อบเลยรอให้นน้อย่อยลับ”
“แล้วหลัเลิเรียนนายอยู่ไหน”
“็นั่เล่นในห้อ เอาารบ้านมาทำ บาที็ไปห้อสมุไปนอนเล่นแอร์เย็นีแ่ปิเร็วไปหน่อย”
“ไปูัน้อมนรีไหม” ผมวนเาออไปแล้ว ผมิอะไรเนี่ย ไอพวเพื่อนบ้านั้น
“ไปูไ้หรอ”
“เออ ถ้านายไม่อยาไป็ไ้นะ ือเพื่อนันมันนิสัยไม่่อยี ไม่สิ มันไม่่อยปิันเท่าไหร่”
“ไม่เป็นไรันแ่ไปฟันายเล่นเยๆ”
“ั้นพรุ่นี้เลิเรียนแล้วไปที่ห้อ้อมนรีนะ เออวันนี้เย็นมาแล้วั้นันลับ่อนีว่า”
“เี๋ยวันไปส่”
“ไม่้อหรอ”
“ไม่เป็นไรันส่แ่หน้าบ้าน็พอ”
ผมเินเ้าบ้าน้วยรอยยิ้ม วันนี้ผมไุ้ยับอยอลแถมยัวนเาไปูผม้อมนรีอี
“แม่รับลับมาแล้ว”
“ลับมาแล้วหรอมยอู ทานอะไรมารึยั”ุแม่ยัสาวอผมะโฟน้าออมาาห้อรัวะโนถามเสียั
“ทานมาแล้วรับ”
“แม่มยอมันิเ็”ไอพี่าี่นั้น พูบ้าอะไร
“แม่ไม่ริพี่ยู่าหาิหนัว่าผมอี ไปรับ%$#@^&*)” ผมยัไม่ทันไ้แอะไร พี่ายัวี็ะโนมาาโฟาที่นั่อยู่ ว้าแอบเปิ้ลบนโ๊ะยัใส่ปาผม ลัววามริละสิ ะแอบเล่าให้แม่ฟัให้หม
ผมเห็นแม่ยิ้มๆส่ายหน้าแล้วลับไปทำรัว่อ
ผมื่นเ้นริๆ วันนี้อยอละมาูผม้อม ผม้อบอไอเพื่อนบ้านั้นให้ทำัวีๆ ผมไม่อยาายหน้า่อหน้าอยอล
ผมเปิประูห้อ้อม เพื่อนัวีทั้หลายมาันพร้อมหน้า
“เออ พวนาย วันนี้เพื่อนันมาู้วยนะ”
“ใรอะ ใ่อูฮยอนปะ”
“ไม่ใ่ ื่ออยอลห้อเอ”
อยอลเปิประูเ้ามาในห้อ ทั้ห้ออยู่ในวามเียบ ผมเห็นฮาินอ้าปา้า
“อยอลมาพอี นี่วันอันุอฮวา นายนั่รนั้น็ไ้ ้อมเว้ย้อม”ผมบออยอลให้นั่ที่เบาะมุมโปรอผมแล้วหันมาสั่เพื่อนในวให้เริ่ม้อม ผมไม่อบสายาฮาินเลย ยอระทุศอใส่ฮาิน
ผมเล่นผิไปสอสามรั้ ผมไม่ล้ามอหน้าอยอลเลย
เรา้อมันอีสัพั็ถึเวลาเ็บอลับบ้าน
“ลับ่อนเว้ย”ผมบอส่ท้ายเพื่อนในวไว้แล้วรีบพาอยอลออาห้อนรี
“ันเล่นเป็นไบ้า”
“นายเล่นีมาเลย เพลนั้นใรแ่หรอ เนื้อหามันแปลีนะแ่็น่ารัี”
“บยอฮี นที่เล่นีาร์”
“อ๋อ”
“วันนี้ันไปส่ที่บ้านนะ”
“ไม่เป็นไรไม่้อหรอ”
“ไม่เป็นไร เิรับุหนู”
“อย่าเรียันแบบนั้นสิไม่อบเลย”
“อโทษไม่เรียแล้ว แ่ให้ไปส่หน้าบ้านเหมือนเมื่อวานไ้ไหม”
“็ไ้ ริๆแล้วันไม่อบีวิแบบนี้เลย ไม่ไ้อยาเป็นลูเ้าพ่อ เป็นุหนูมีลูน้อามเป็นพรวน ันรู้ว่าพวเา้อุ้มรอันแ่นั้นทำให้ไม่มีใรเ้าใล้ันเลย ันเอ็อยามีเพื่อนอยาเินลับบ้านพ้อมเพื่อนเหมือนนอื่นๆบ้า ไปินไปเที่ยวเหมือนนอื่นๆ็แ่นั้น”สิ่ที่อีอยอลพูเหมือนเป็นสิ่ที่อัอันอยู่ในใอเา ผมีใที่ผมไ้เป็นนรับฟัมัน
“ั้นเอาี้ ันะลับบ้านพร้อมนายทุวันเลย”
“ไ้ริๆหรอ”
“อืม”ผมส่ยิ้มให้อยอล เายิ้มอบผม เรา้าวเินไป้าๆัน ผมอยาเินลับบ้านับนๆนี้ทุวันเลย
아름다운 널 볼때면 내 내 내 가슴이 턱
อารึมาอุล นอล โบลแมยอน แน แน แน าึมมี ทอ
เมื่อใ็ามที่ผมเห็นเธอนสวย หัวใอผม็หยุเ้น
ผมับอยอลเริ่มสนิทมาึ้น อยอลไม่ไ้เป็นนหยิ่พูน้อยอย่าที่ิ ออไปทาพูเ่้วย้ำ ะพูมาเพาะับนที่สนิทเท่านั้น อยอลมีเพื่อนสนิทนหนึ่ืออีอทีอูอยอนเยี้ให้ผมู อเอ็ุหนูบ้านรวยเ่นันแ่มีปิสัมพันธ์ีว่าเลยทำให้นอบมาว่า
ใล้ถึานโรเรียน ผมอยู่้อมับวนึ เลยบอให้อยอลลับบ้านไป่อน แ่อยอลอยู่่วยัานโรเรียนับเพื่อนที่ห้อ ไปๆมาๆ็ลับพร้อมันอยู่ี
“เหนื่อยไหม หิวรึเปล่าหาอะไริน่อนไหม”ผมถามอยอล อนนี้เราเินผ่านหน้าร้านเนื้อย่า ลิ่นหอมๆอเนื้อย่าทำให้ท้อผมร้อ ผมหิว
“ันว่านายหิวมาว่าันอี ท้อนายร้อนะฮาๆ” น่าเลียที่สุิมมยอูอยาาย
“ินเนื้อย่าัน”อยอลูมือผมเ้าร้านเนื้อย่า ั้แ่ที่ลับบ้าน้วยันมา นี่เป็นรั้แรที่เราับมือัน
อยอลเลือนั่เือบในสุอร้าน อนแรผมนึว่าุหนูอีอยอละไม่เยเ้าร้าน้าทา สั่อาหารเอไม่เป็น ผิามา อยอลเป็นนัารทุอย่า ผมไ้แ่มอ นป้าในร้านเอาานเนื้อมาวา อยอลัารีบิ้นเนื้อวาบนเา
“มยอู ทำไมไม่ินละ มื้อนี้ันเลี้ยเอ” อยอลพูทั้ที่ในปายัเี้ยวเนื้อเ็มสอแ้มยุ้ย
เรา่า็้มหน้า้มาินเพราะวามหิว พอหนัท้อึ็ไ้เวลาลับบ้าน อยอลรับโทรศัพท์สามรั้อนที่ินเนื้อย่า บอว่าที่บ้านโทราม ผมเินไปส่อยอลเหมือนทุรั้ วันนี้ึว่าปิ บอี้าร์้อผมเหมือนะินหัวผม แ่พาุหนูอพวเามาส่้าแ่นี้เอ แ่พัหลัมานี้พวบอี้าร์ไม่่อยามอยอลเท่าไหร่
ผมเปิประูเ้าบ้าน พี่ายัวีนวหลัใหุ้แม่ยัสาวอผมอยู่ที่โฟาหน้าที่วี สสัยอเินพิเศษเอาใให่ ะเอาไปเลี้ยอูฮยอนละสิ
“ลับมาแล้วรับ”
“ลับึเียวมยอู ้อมเหนื่อยไหมลู ทานอะไรมารึยั”
“ทานมาแล้วรับ”นั่ล้าุแม่ ูรายารทีวีที่เปิไว้
“เห็นไหมแม่ ผมบอแล้วมันิเ็ลับบ้านึไปส่เ็มา”
“แม่ ิมอยูยืมเินผมไปสอเือนไม่ยอมืน พอถามมันบอว่าไม่เยยืม”ูมัน ทำหน้าล้อเลี่ยนผม
“อยูทำแบบนี้ไม่ไ้ ืนเินน้อไปเี๋ยวนี้ไม่ั้นแม่หัา่านมลูนะ มยอูห้ามเรียพี่ว่ามัน”
ประโยสุท้ายพี่บ้ามันทำหน้าล้อเลียนเลยโนแม่สวอีนาน พ่อลับมาพอี่วยันสว่อ น้อนเล็็ีอย่านี้แหละ รอบรัวเล็ๆอผมไม่รวยพอใ้และที่สำัอบอุ่น มันทำให้ผมิ ผมไม่เยเอพ่อแม่ออยอลเลย รอบรัวออยอละอบอุ่นเหมือนรอบรัวผมรึเปล่า
วันนี้ผม้อไปิมนมที่อยอลลอทำ เินไปุยไป็ถึหน้าบ้านพอี วันนี้ออะแปลัหน่อย ือำนวนบอิ้าร์เพิ่มึ้นมาว่าเิม
“อยอล เิอะไรึ้น”
“สสัยพ่อะลับมาแล้วนะ” พ่อหรอ ใ่ เ้าพ่อทีเาพูถึรึเปล่า ผมลืนน้ำลายอึ ในหัวมโนภาพ ายร่าให่ใส่แว่นำพอถอแว่น็ทำหน้าโห
“ั้น ันลับ่อนีว่า วันนี้อาะไม่สะว”
“ไม่ไ้ นาย้อิมนมัน่อน”
“แ่ว่า”
“ไม่้อลัวหรอ พ่อไม่ทำอะไรหรอ”
อยอลเินนำผมมาที่ห้อเิมที่เยมา ทิ้ให้ผมนั่อยู่นเียว ผมเริ่มลัวอีแล้ว
เสียเปิประูัึ้น ผมิว่าอยอลมาแล้ว เลยหันไปิว่าะ่วยถือแ่็้อะัเพราะไม่ใ่อยอล แ่เป็นายวัยลาน สูให่หน้าาโห แ่วามหล่อเอาาร าารแ่ัวไม่น่าใ่บอีาร์แน่นๆ หรือว่าะเป็น พ่อออยอล
ผมลุึ้นโ้ให้ท่าน ท่านพยัหน้าให้แล้วนั่ลร้ามผมในห้อมีแ่ผมับท่าน ผม้อทำัวยัไ
“เธอ เพื่อนอยอลหรอ”
“รับ”
“ื่ออะไร รู้ัับอยอลไ้ยัไ”
“ผมื่อิมมยอูรับ เป็นเพื่อนที่โรเรียนอยู่นละห้อับอยอลรับ บัเอิเอันอนลับบ้านเลยลับบ้าน้วยันรับ” ผมะโนเ้าพ่อเ็บไหม
“อืม”
ท่าน้อหน้า ผมไ้แ่ลืนน้ำลาย ท่านะัปืนออมายิผมรึเปล่า แ่ผม็้อหยุิทันที เพราะท่านำลั้มหัวให้ผม
“ท่านทำอะไรรับ”
“อบุริ อบุที่เป็นเพื่อนับอยอล ันลัวเ็นนี้ะไม่มีเพื่อนเพราะมีพ่อแบบัน อบุมาริ” ผมใับารระทำอท่านมา ไม่ิว่าเ้าพ่อะมาทำอะไรแบบนี้
“ไม่เป็นไรรับ ท่านเยหน้าึ้นเถอะรับ ผมไม่เยลัว ไม่เยรัเียอยอลเลย แม้รู้ว่าที่บ้านอเาเป็นยัไ”
“อยอลเป็นเ็ร่าเริ พูเ่ แม่อเาเสียไปอนอายุแปวบหลัานั้นเา็อบเ็บัว ไม่่อยร่าเริ หลัานั้นันไ้รู้เรื่อารูประำั้นประถมว่าอยอลถูเพื่อนในห้อล้อเรื่อพ่อเป็นมาเฟีย แม่็าย ันไม่รู้ะ่วยลูยัไ ไหนะยัเยถูับัวไปเรีย่าไถ ันเลยให้ลูน้อิาม ยิ่ทำให้เาปิัวเอ ันอยาวนเาุยแ่เพราะเวลาอเราไม่รันทำให้ไม่่อยไุ้ยัน ันลัวเาะไม่มีเพื่อน อยอลไม่เยอไปเที่ยวไหนับเพื่อน ไม่เยพาเพื่อนมาที่บ้าน อบุเธออีรั้”
“พ่อ” อยอลเ้ามาในห้อ
“อยอล ทำนมหรอ ให้พ่อิน้วยสิ”
“เี๋ยวผมไปเอามาเพิ่ม”อยอลวิ่ออาห้อไป พ่อออยอล็พู่อ
“บาทีันิว่าลูเลียัน แ่ันอยาให้เารู้ว่ันรัเามา”
“ผมว่าอยอล็รัท่าน เาอาะไม่แสออ อาเพราะระยะห่าบาอย่า ท่าน้อให้เวลาับอยอลมาึ้น ุยับเาบ่อยๆผมว่ามันอาะีึ้น”
“อบุเธออีรั้นะ”
อยอลเินลับเ้ามาพร้อมถานม ในห้ออยู่ในวามเียบ ่าน่า้มหน้า้มาิน
“อยอล ที่โรเรียนเป็นยัไบ้า”
“็ีรับ”
“หรอ วันหยุยาวที่ะถึเราไปเที่ยวทะเลันไหม”
“พ่อไม่ทำานหรอรับ”
“เราไม่ไ้ไปเที่ยวันนานแล้ว พ่อหยุไ้ มยอู็ไป้วยันสิ”
“ไม่เป็นไรรับ ผมไปเที่ยวับรอบรัวรับ”ผมส่ยิ้มให้พ่อออยอล ท่านพยายามเ้าหาอยอลแล้ว
ผมไ้แ่เอาใ่วยให้พ่อลูเาปรับวามเ้าใัน ินหมผม็อัวลับ่อนอยอลเินมาส่หน้าบ้าน
“พ่อุยอะไรับนายบ้า”
“็เล่าเรื่อนายให้ฟั”
“หรอ”
“ท่านใีมาเลย”
“อืม”
“นาย็ุยับท่านบ่อยๆสิ”
“ันะพยายาม ท่านิว่าันเลียท่านแ่ริๆแล้วันรัท่านมาเลย ันลัวว่าท่านะเหนื่อยเลยไม่อยารบวนเท่านั้นเอ”
“ไปเที่ยวับท่าน็ประวามเ้าใันะ ส่แ่นี้็พอ บาย”
“อืม บาย”
านโรเรียนมาถึ ผมโนเพื่อนในห้อสวที่ไม่มา่วยัานห้อเพราะมัวแ่้อมว ผมเลยถูเพื่อนผู้หิในห้อับใส่สูท ถือป้ายประาสัมพันธ์ห้อเินรอบโรเรียน มีู่ว่าถ้าไม่ทำะส่ื่อนไม่่วยานให้อาารย์ พอบอว่า้อึ้นเวที ็บอว่าเ็เวลามาแล้ว ึ้นอนบ่ายอนเ้า่วยานห้อ่อน อนนี้ผมึเินไปเินมาประาศม.ปลายปีสอห้อบี สุึหนึ่ ัานในหัว้อโลอเรา เป็นสิบรั้ เบื่อ พอผมแอบไปถอุ เพื่อนในห้อ็ามับมาใส่เหมือนเิม
“มยอู ทำอะไรนะ”เสียเรียา้านหลั ผมหมุนัวลับ มาสอระ่ายสีมพูยืนอยู่้าหลัผม ั้นเสียเรีย็าระ่ายนี่สิ มาสอ่อยๆถอหัวออ อีอยอลเหื่อท่วมัว ุร้อนมา
“ส่มาที่”ผมึัวมาสอามืออยอลมาหนีบไว้้าที่มือถือป้าย มืออี้า็ว้ามือนุ่มอมาสอระ่ายเินหาที่พั
“ไหมาทำอะไรแบบนี้ไ้ละุหนูอยอล”
“็เห็นมันน่าสนุีเลยอแลับเพื่อนที่ห้อ นี่แล้วห้ามเรียุหนูอี ไม่ั้นโรธริๆนะ”
“ฮาๆ ไม่เรีย็ไ้ เี๋ยวไปหาน้ำมาให้รอแป็บนะ”
ผมวิ่ไปื้อน้ำทีุ่้มายที่ใล้ที่สุมาให้อยอล อยอลรับวน้ำามือเิฟารอใส่ปาอย่าเร็วนสำลัหน้าแ
“ใเย็นๆ ่อยๆินสิ เหมือนเ็เลยนะ”
“ิ ันไม่เหมือนะหน่อย โแล้ว”
“เถียอย่านี้ยิ่เหมือนเ็เ้าไปให่”
“ันไม่พูับนายแล้ว”
“เ็ริๆ้วย”
“ย่าห์ มยอู เปลี่ยนเรื่อ นายะึ้นเวทีอนี่โม”
“บ่ายสอ ไปู้วย ถ้าันไม่เห็นนายันโรธริๆ้วย”
“นาย็เ็เหมือนันนั้นแหละ ันไปอยู่แล้ว”
ผมับอยอลแยันเพราะผม้อไปเปลี่ยนุ เพื่อเรียมึ้นเ็เรื่อนรี
ผมฝายอื้ออินไว้แล้วพอเอันยอ็ทวเินทันทีที่เห็นหน้า ไม่รู้มันะไปไหน ผมึ้นาวเ็ ในหอประุมที่ใ้เป็นสถานที่ัารแส ่วเ้าเป็นารแสอมรมารแส อนนี้เป็น่วพัไม่มีน พวผม้อมันสอสามรอบ นูเพิ่มึ้นเรื่อยๆ ้านนอประาสัมพันธ์ารแสในหอประุม นี่ไม่ใ่รั้แรอผม แ่ผมื่นเ้นมือไม้สั่นไปหม อยอละมารึเปล่า เาะเห็นผมรึเปล่า แล้วผมะเห็นเารึเปล่า ผมะเล่นผิไหม ผมัวลไปหม
“พวเราไ้เวลาแล้ว” สิ้นเสียีฮยอทุนมีสีหน้าริัึ้น ีฮยอพูแนะนำัวไม่ี่ำ เรา็เริ่มเล่นเพล
널 처음 본순간 머리는 핑돌고 시간은 멈추고
นอล ออึม บนุลัล มอรีนึล พิลโ ีันนึน โมมุลโ
เมื่อผมเห็นเธอรั้แร หัวอผมมึน และเหมือนเวลาไ้หยุเิน
지금 파란불이든 설령 빨간불이든 보이지가 않아 난
ีึม พารันบุลรีึล อลรยอ ปัลันบุลรีึล โบอีีา อันนานัน
อนนี้ แสสีเียว หรือสีแ ัน็ไม่สามารถมอเห็นไ้
아무것도 다 필요없고
อามูอทโ ทา พิลโยออบโ
ผมไม่้อารอะไรทั้นั้น
그냥 내 가슴이 너를 향한다
ือนยั เน าึมมี นอรึล ฮยาฮันา
หัวใอผมเพียแ่ะไปหาเธอ
내 사랑하는 그대여
แน ารัานึน ือเโย
เธอือนที่ผมรั
무작정 달려가 너를 안는다
มูัอ ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ผมแ่ะวิ่ไปหาเธอ และอเธอไว้
나 생긴대로 이렇게
นา แิลเโร อีรอเ
เพียแ่ผมไ้ปรา
겁없이 달려가 너를 안는다
อบออบี ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ไร้ึ่วามหวาลัว วิ่ไปหาเธอแล้วอเธอไว้
아름다운 널 볼때면 내 내 내 가슴이 턱
อารึมาอุล นอล โบลแมยอน แน แน แน าึมมี ทอ
เมื่อใ็ามที่ผมเห็นเธอนสวย หัวใอผม็หยุเ้น
룰따윈 몰라 난 그누가 뭐래도 나를 자꾸 막아도
รุลาวิน มลลา นัน ือนูา มวอแรโ นารึล ัู มัาโ ผมไม่รู้เอะไรทั้สิ้น ใระพูอะไร็่า แม้ว่าพวเาะับผมไว้
쓰러져 버리든 눈물이 흐르든 내 갈길은 하나다
ือรยออ บอริึล นุลมุลลี ฮือรือึล เน ัลิลรึล ฮานาา
แม้ว่าผมะล้ม ะร้อไห้ ผม็มีแ่ทาเียว
아무것도 다 필요없고
อามูอทโ ทา พิลโยออบโ
ผมไม่้อารอะไรทั้นั้น
그냥 내 가슴이 너를 향한다
ือนยั เน าึมมี นอรึล ฮยาฮันา
หัวใอผมเพียแ่ะไปหาเธอ
내 사랑하는 그대여
แน ารัานึน ือเโย
เธอือนที่ผมรั
무작정 달려가 너를 안는다
มูัอ ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ไร้ึ่วามหวาลัว วิ่ไปหาเธอแล้วอเธอไว้
아름다운 널 볼때면 내 내 내 가슴이 턱
อารึมาอุล นอล โบลแมยอน แน แน แน าึมมี ทอ
เมื่อใ็ามที่ผมเห็นเธอนสวย หัวใอผม็หยุเ้น
내 사랑하는 그대여
แน ารัานึน ือเโย
เธอือนที่ผมรั
무작정 달려가 너를 안는다
มูัอ ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ผมแ่ะวิ่ไปหาเธอ และอเธอไว้
나 생긴대로 이렇게
นา แิลเโร อีรอเ
เพียแ่ผมไ้ปรา
겁없이 달려가 너를 안는다
อบออบี ัลรยอา นอรึล อันนึนา
ไร้ึ่วามหวาลัว วิ่ไปหาเธอแล้วอเธอไว้
아름다운 널 볼때면 내 내 내 가슴이 턱
อารึมาอุล นอล โบลแมยอน แน แน แน าึมมี ทอ
เมื่อใ็ามที่ผมเห็นเธอนสวย หัวใอผม็หยุเ้น
내 가슴이 턱
แน าึมมี ทอ
หัวใอผม็หยุเ้น
내 가슴이 턱
แน าึมมี ทอ
หัวใอผม็หยุเ้น
내 가슴이 턱
แน าึมมี ทอ
หัวใอผม็หยุเ้น
내 가슴이 턱
แน าึมมี ทอ
อนที่ผมอยู่บนเวที ผมไม่เห็นอยอล นเยอะไปหม อยอลนายไ้ฟัมันรึเปล่า อนแรันไม่เ้าใวามหมายอมันเลย แ่อนนี้ันเ้าใแล้วละ มันเหมือนับในเพลเลย อยอล นายือนที่ันรั
พอลาเวที ผมามหาอยอล พอออาหอประุม็เอพอี
“นายไ้ฟัรึเปล่า”
“เออ ือันอโทษ ันมาไม่ทัน มาถึน็ออมาหมแล้ว” ผมยี้ผมัวเอ้วยวามหุหิ
“อีอยอล นายนี่มัน” หุหิ
“ล้อเล่น ิมมยอูี้หุหิ แบร่” อยอลแลบลิ้นใส่ผม นี่ผมโนหลอหรอ
“ันเ้ามานที่ัวสูๆำลัพูอยู่พอี แล้วัน็ไ้ฟัั้แ่้นนบ แน ารัานึน ือเโย มูัอ ัลรยอา นอรึล อันนึนา เพราะีนะ”
“ันเล่นีรึเปล่า”
“อืม”อีอยอลพยัหน้ารัวแล้วียิ้ม
“แล้วนายอบมันรึเปล่า วามหมายอเพลนะ”
“อบสิ อบมาเลย” หัวใผมเือบหยุเ้น อีอยอลนายะรู้ไหมว่าันหมายถึนาย
ผมแยับอยอลอีรั้เพื่อลับไป่วยเพื่อนที่ห้อเ็บอ
“มยอูโว้ย ีใอะไรวะ ยิ้มไม่หุบเลย”อูฮยอเรียผมา้าน้า นี่ผมแสออนานนั้นเลยหรอ
“เปล่า”
“เห็นพี่อยูบอว่า่วนี้นายลับึ ิเ็ ริหรอวะ”
“ไม่รู้”
“ไม่ปิเสธ ใรวะ อีอยอลรึเปล่า” ผมไม่อบแ่พยัหน้าเบาๆ
“มยอูเ็อฟ้าวุ้ยไป ถึไหนแล้วละ”
“ไม่เหมือนนายับพี่ยูหรอ”
“ทำไม ันับพี่ยูทำไม”
“บันไม่ี่วัน็พาึ้นห้อแล้ว”
“ไอมยอบ้า หุบปาไปเลยนะ ันแ่ให้พี่ยูสอนารบ้าน”
“ันยัไม่ไ้บอเลยว่าึ้นห้อไปทำอะไร ร้อนัว หน้านายแนะ มินอามีอะไรให้่วยอีไหม”ผมทำเป็นถามเพื่อนร่วมห้อปล่อยให้เพื่อนสนิทยื่นเินหน้าแ
“ยลันั้นออ็เสร็แล้ว วันนี้นายทำีมา่วยานห้อ ลันั้นให้นอื่นย็ไ้ นายเหนื่อยมาทั้วันแล้ว ลับเลย็ไ้”
“ั้นันลับเลยแล้วัน บาย อูฮยอนทำอะไรอยู่ เี๋ยวพี่ยูรอนานนะ๊ะ”ผมรีบวิ่ออาห้อไ้ยินเสียอูฮยอนะโนไล่หลั
ผมยื่นรออยอลหน้าโรเรียน ไม่นานอยอลเินออมาับอ อแยัวไปึ้นรถที่ทาบ้านมารับ
“รอนานไหม”
“นาน นานมา”ผมีหน้าบึ อแล้ืนบ้า”
“อโทษนะ ัน่วยเพื่อนที่ห้อเ็บออยู่”อยอลทำหน้าเศร้านผมหลุำ
“นี่นายหลอันหรอ ันเลียนายิมมยอู”แล้วอยอล็เินหนีไปเลย ผม้อวิ่ามใ่ไหม
“นี่ลนายอบวามหมายอเพลรึเปล่า”
“็บอไปแล้วไ” ผมหยุเินุมืออยอลให้หยุาม
“หรอ แล้วนายเ้าใมันรึเปล่า แน ารัานึน ือเโย “ อยอล้มหน้าล แ้มยุ้ยเปลี่ยนเป็นสีแาๆ น่ารั
ผมเริ่มร้อ่อ
“มูัอ ัลรยอา นอรึล อันนึนา นา แิลเโร อีรอเ อบออบี ัลรยอา นอรึล อันนึนา
อารึมาอุล นอล โบลแมยอน แน แน แน าึมมี ทอ แน าึมมี ทอ”ผมเว้น่วหายใแล้วเริ่มพู่อ
“เนื้อเพลทั้หม ันหมายถึนาย อีอยอล นายิเหมือนันรึเปล่า” ผมใ้มือสอ้าับไหลอีอยอลทั้สอ้าให้หันหน้าเ้าหาผม เายั้มหน้าอยู่ ผมเริ่มรู้สึลัว ลัวว่าำอบอเาะเป็นไม่ ทำไมไม่อบัทีละอีอยอล
“นายเอ็ เป็นนที่ันรัเหมือนัน” ผมึอีอยอลเ้ามาอ
내 가슴이 턱
แน าึมมี ทอ
หัวใอผม็หยุเ้น
내 가슴이 턱
แน าึมมี ทอ
หัวใอผม็หยุเ้น
내 가슴이 턱
แน าึมมี ทอ
หัวใอผม็หยุเ้น
내 가슴이 턱
แน าึมมี ทอ
Credit : http://sugus-ftgtjh-primadonna.blogspot.com/2012/03/sung-joon-jaywalking-shut-up-flower-boy.html
: http://www.tumblr.com/tagged/sungjoon?before=1329457917
-------------------------------------------------------------------------------------
เรื่อนี้แ่อนฟลาวเว่อบอยแบน์ อบเพลมาๆ เป็นเรื่อที่อบมาเรื่อหนึ่เท่าที่เยแ่มา
ความคิดเห็น