Feuer/Mond/Blut อัคคี/จันทรา/โลหิต

ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องวุ่นๆ ในสภานักเรียน

ห้องสภานักเรียนโซโลมอนอเคเดมี
เจ้าหน้าและนักเรียนของสภาทุกคนพยายามกู้เอกสาร และ หนังสือภายในห้องสภาที่ถูกลูกหลงจากการต่อสู้จนสภาพยับเยินไปหมด สการ์เล็ตหยิบกองหนังสือกองหนึ่งที่เปลวเพลิงเผาจนหายไปครึ่งเล่มขึ้นมาดู ก่อนโยนเข้ากล่องกระดาษข้างๆตัวเด็กสาว สการ์เล็ตคว้าผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อเช็ดเหงื่อเม็ดโตบนหน้าผากของตัว เอง พลางมองผ่านหน้าต่างออกไปยังท้องฟ้าที่สดใสของวันนี้ ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง เด็กสาวปล่อยให้สายลมพัดผมสีเพลิงและยาวสลวยพลิ้วตามลม

หลังจากจบเหตุการณ์ที่มีผู้บุกรุกบุกเข้ามาในสภานักเรียนอย่างอุกอาจ เป็นเหตุประธานสภาคนปัจจุบันยื่นลาออก ดังนั้นจึงมีการแต่งตั้งให้สการ์เล็ต เฟรมฮาร์ทเป็นประธานนักเรียนชั่วคราว หล่อนได้เพิ่มความเข้มงวดกวดขันในการตรวจสอบคนน่าสงสัยมากขึ้น แต่ยังไม่พบเบาะแสของคนร้าย เด็กสาวตระหนักว่าควรรวบสมาชิกใหม่เพื่อเพิ่มความเข้มแข็งให้กับสภา ซึ่งเมื่อก่อนเธอเคยถูกคัดค้าน เนื่องมติสภาไม่เห็นสมควรเพิ่มเจ้าหน้าที่หรือสมาชิกในสภา โดยให้เหตุผลว่าสิ้นเปลืองงบประมาณ แต่หลังเหตุการณ์นี้มติสภาได้เปลี่ยนใหม่ให้ สการ์เล็ตจึงสามารถคัดเลือกบุคคลที่เห็นสมควรว่าเหมาะสมต่อการทำงานในสภา และ สการ์เล็ตประกาศว่า ถ้าเธอไม่สามารถหาคนร้ายได้ภายในสองเดือน เด็กสาวก็จะลาออกจากตำแหน่งนี้

สการ์เล็ตเดินออกจากห้องสภาผ่านพรมสีแดงที่ทั้งสองข้างประดับด้วยตะเกียงที่ ถูกจุดจากเวทย์มนตร์ เด็กสาวเดินลงมาตามบันได้วนชั้นแล้วชั้นเล่า เพื่อไปยังอาคารรับประทานอาหาร ตอนนี้เมื่อหล่อนผ่านไปยังที่ไหนทุกคนต่างมองเธอเป็นสายตาเดียวกัน และ ตามมาด้วยเสียงซุบซิบเกี่ยวกับเรื่องของเธอ เด็กสาวดีใจที่ตัวเองเป็นจุดเด่นของโรงเรียน แต่ก็ไม่ชอบใจที่ทุกคนทำเหมือนเธอเป็นคนแปลกประหลาด บัดนี้เด็กสาวเดินมาถึงห้องรับประทานอาหารชั้นล่างจึงเปิดประตูเข้าไป นักเรียนหลายคนกำลังทานอาหารกลางวันและ กำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน สการ์เล็ตพยายามกวาดสายตาค้นหาเด็กหนุ่มที่บัดนี้กำลังคุยกับเพื่อนชายของ เขาอย่างสนุกสนาน เด็กสาวยิ้มกริ่มก่อนเดินไปหา

.....................................

ชินฟังเรื่องตลกจากเจมส์ ริดเดล เพื่อนสนิทของเขา เพื่อนของเด็กหนุ่มยิงมุขจนเขาหัวเราะจนท้องแข็ง และที่นั่งข้างเขาตอนนี้คือ ซิลเวีย มูนวอลท์ ซึ่งกำลังทานของหวานอย่างชูครีมโดยไม่สนใจกับมุขตลกของเจมส์เท่าไหร่ ชินใช้ช้อนของเขาตักสตูเนื้อในจานเข้าปากจนหมดจาน เขาเป็นคนหนึ่งที่ชอบอาหารในห้องรับประทานอาหารรวม เนื่องจากอาหารที่ทำมาล้วนมีประโยชน์ต่อโภชนาการ และ ยังถูกปากเขามาก ก่อนที่เขาจะเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้เขาเป็นเด็กกำพร้า การอดมื้อกินมื้อทำให้เขาตระหนักถึงความสำคัญของความอดหยากมากกว่าคนอื่นๆ

“ซิลเวีย กินแต่ขนมมันไม่ดีนะ” ชินเตือนซิลเวียด้วยรอยยิ้ม
“ชั้นชอบกินขนมมากกว่านี่ ยุ่งอะไรด้วย เจ้าหมาบ้า” ดวงตากลมฟ้าหันมาค้อนใส่เด็กหนุ่ม ชินได้แต่ถอนหายใจ ทันใดนั้นรู้สึกมีคนกระโดดกอดจากด้านหลัง เขาสัมผัสถึงหน้าอกของคนกอด ไออุ่นถูกถ่ายเทผ่านแผ่นหลังของเด็กหนุ่มจนเขาหน้าแดง ผมสีแดงเพลิงสลวยสัมผัสถูกแก้มของเขาจนหน้าของชินร้อนเผ่าเหมือนถูกไฟลวก ซิลเวียมองค้อนด้วยสายตาหงุดหงิด
“เจ้าจิ้งจอก ยุ่งอะไรกับคนรับใช้ของชั้น” ซิลเวียลุกขึ้นมาจากเก้าอี้พูดเสียงกร้าวกับสการ์เล็ตซึ่งตอนนี้กำลังกอดคอ ชินโดยไม่สนใจสายตาของคนทั้งโรงอาหาร
“ก็เขาเป็นคู่หมั้นของชั้นนี่จ้ะ” เด็กสาวผมสีเพลิงยิ้มหวานปานน้ำผึ้งอาบยาพิษ หล่อนกอดคอเด็กหนุ่มแน่นขึ้นซึ่งเด็กหนุ่มพยายามขัดขืนด้วยการแกะออก ชินอยากจะตะโกนว่านั่นเป็นเพียงแค่สัญญาวัยเด็กนะ จะเอามายั่วซิลเวียเล่นทำไมกัน
“ยิ้มอะไร เห็นชั้นเป็นตัวตลกเหรอ” ซิลเวียใช้สายตาสีน้ำเงินเกรี้ยวกราดดุจทะเลคลั่งจ้องสการ์เล็ต แต่เด็กสาวผมเพลิงกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้าน
“เปล่า ชั้นไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ เธอต่างหากละที่คิดไปเอง คิกคิก” เด็กสาวผมเพลิงหัวเราะในคอ ซึ่งทำให้ซิลเวียยิ่งดูโกรธจัดยิ่งขึ้น ศึกที่โรงอาหารกำลังเริ่มขึ้น ถ้าเด็กหนุ่มไม่ทำอะไรสักอย่างเพื่อหยุดมัน

เด็กหนุ่มพยายามแกะมือของสการ์เล็ตออกจากคอของเขาอย่างยากลำบาก ซึ่งดูเหมือนหล่อนจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ ทำให้ชินต้องใช้แรงอย่างมากเพื่องัดมือและแขนของเด็กสาวออกจากคอของเขา
“เธอมาที่นี่มีธุระอะไรกับชั้น” ชินถามเด็กสาวผมสีเพลิงซึ่งอยู่หลังเก้าอี้อย่างตรงไปตรงมา ภายใต้สายตาคู่น้ำเงินที่กำลังจ้องไม่วางตา
“แหม อย่าเย็นชานักสิ แต่นายก็เดาถูกแล้วละ ชั้นมาที่นี่ก็เพราะธุระ กับนายนะ” สการ์เล็ตจงใจเน้นคำหลัง
“เรื่องที่ต้องการให้ชั้นสมัครเข้าสภานักเรียนใช่ไหม”
“ใช่ ตอนนี้วีรกรรมของนายเป็นที่กล่าวขานในสภาเลยนะ ว่านายสามารถจัดการกับคนร้ายได้ด้วยตัวคนเดียว” เด็กสาวยื่นหน้ามาใกล้จนลมหายใจกลิ่นเปปเปอร์มิ้นโดนตัวเด็กหนุ่มจนหน้าของ เขาแดงก่ำ
“ไม่หรอก ชั้นคิดว่าชั้นโชคดีมากกว่าที่คนร้ายบาดเจ็บมาก่อนหน้าและไม่รู้ความสามารถของชั้น ถ้าสู้อีกครั้งชั้นคง...”
“เพราะเหตุนั้น ชั้นถึงต้องการนายไงล่ะ” เด็กสาวผมสีเพลิงตัดบท รอยยิ้มส่องประกายเจิดจ้าแสดงถึงความมั่นใจที่เปี่ยมล้น
“ถามเจ้านายของเจ้าหมาบ้านี่หรือยัง ว่าอนุญาตไหม” ซิลเวียแทรกกลางระหว่างเขากับสการ์เล็ต
“อ๋อ ลืมเลยว่าชั้นคงต้องขอเธอก่อนสินะ” เด็กสาวผมสีเพลิงหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง และ ยิ้มยั่วซิลเวีย
“จะเป็นความกรุณามาก ถ้าไม่ลืมว่าดิฉันอยู่ตรงนี้ด้วย” ซิลเวียเกทับ เปรี๊ยะ เปรี๊ยะ เด็กหนุ่มรู้สึกได้ถึงประกายสายฟ้าระหว่างการจดจ้องของสองสาวสุดสวยของ โรงเรียน
“อืม งั้นก็ชินกับซิลเวียก็เข้าสภาทั้งคู่เลยสิ จะได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย คุณสการ์เล็ตก็ได้คุณซิลเวียไปร่วมงานด้วย ส่วนซิลเวียก็จะได้ดูแลเพื่อนของผมด้วยเลย เจ๋งปะละ” เจมส์เสนอความคิดกลางวงสนทนาสามเส้า ทำให้แม้แต่ชินเองยังตกตะลึงกับความคิดของมัน ซึ่งทำให้สองสาวหยุดทำหน้ายักษ์ใส่กันก่อนจมอยู่กับความคิดของตัวเอง
“อืม ก็ดีเหมือนกันนะ” สการ์เล็ตออกความเห็น
“ชั้นก็โอเคนะ” ซิลเวียพยักหน้ากับตัวเอง
“งั้นนาย/หมาบ้า สมัครเข้าสภาเดี๋ยวนี้เลย” สองสาวสั่งเขาอย่างพร้อมเพรียง
“แต่ว่า..” ชินพยายามค้าน แต่ทว่า
“ไม่มีแต่!” ทั้งสองสาวพร้อมใจกันวางอำนาจใส่เด็กหนุ่ม ฮือ ฮือ เขาอยากจะร้องไห้ ตั้งแต่เจอกับพวกหล่อน ชินก็โดนสองสาวปั่นหัวตลอด
“ชั้นไม่มีสิทธิเลือกเลยใช่ไหม” เด็กหนุ่มถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
“ใช่!” เป็นการประสานเสียงที่พร้อมเพรียงกันจริงๆ ทีอย่างนี้ละพร้อมใจกัน เวลาอื่นเห็นทะเลาะกันตลอด และ ต่างคนต่างจะฆ่ากันให้ตายไปข้างหนึ่ง
“แหม คิดอะไรในใจหรือจ้ะ”
“นินทาอะไรชั้น เจ้าหมาบ้า”
“เปล่า” ชินโกหก ผู้หญิงนี่มีเซนส์การจับคำนินทาเก่งจริงๆ นี่ขนาดคิดในใจนะเนี่ย
เจมส์เอามือตบไหล่ชิน “นายนี่เป็นคนโชคดีจริงๆ นะเพื่อน”
“โชคดีบ้าบออะไรกัน” เขาเถียงกลับ

........................................

ด้วยเหตุนี้ชินกับซิลเวียจึงต้องกลับไปยังสภานักเรียนอีกครั้งด้วยความจำใจ พวกเขาก้าวขึ้นบันไดวนจนถึงชั้นบนสุดของอาคารหลังนี้ เด็กหนุ่มจำพรมสีแดงและตะเกียงเวทย์ที่นำมาตกแต่งระหว่างทางเดินได้ แต่บัดนี้มันถูกเปลี่ยนใหม่เป็นดอกกล้วยไม้ที่กระหนาบข้างทางเดิน ให้บรรยากาศร่มรื่นไปอีกแบบ จะว่าไปสการ์เล็ตก็มีรสนิยมดีเหมือนกันแฮะ
พวกเขาเดินมาจนสุดทางเดินซึ่งเป็นประตูเหล็กที่ถูกซ่อมใหม่ ซึ่งก่อนหน้านั้นถูกลูกหลงของการต่อสู้ของเวทย์อัคคีของสการ์เล็ตจนบิด เบี้ยวไป เพราะ ความร้อนจากเปลวไฟ

ชินเดินไปเคาะประตูห้องอย่างมีมารยาท “ผม ชิน เรเวน นักเรียนปีหนึ่งครับ”
“เข้ามาได้” ทันใดนั้นประตูเหล็กก็เปิดทางให้เด็กหนุ่มเดินเข้ามาข้างในด้วยตัวมันเอง มันคงจะถูกเวทย์มนตร์ควบคุมให้เป็นอย่างนั้น ซึ่งมันก็สะดวกดี
ภายในห้องต่างจากประสบการณ์แรกที่ได้พบเจอ คือ ห้องถูกจัดใหม่อย่างเรียบร้อย และ สวยงาม แต่ก็ไม่ถึงกับหรูหราจนเกินพอดี หนังสือ และ เอกสารถูกจัดเก็บอย่างดีในตู้เก็บเอกสาร และ มีโต๊ะไม้อย่างดีที่เหมาะแก่การทำงาน ที่อีกฟากมุมของห้อง เขาเห็นเด็กสาวผมสีเพลิงส่งรอยยิ้มรอพวกเขาที่โต๊ะของเธอเอง
“มาจนได้นะ ชิน จะให้รางวัลเป็นอะไรดีจ้ะ” สการ์เล็ตแหย่ชินเล่น ซึ่งทำให้ซิลเวียค้อนสายตาด้วยความหงุดหงิด
“ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละ” เด็กหนุ่มโบกมือปฏิเสธ ก่อนยื่นใบสมัครของเขาและซิลเวียให้กับเด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า สการ์เล็ตรับใบสมัครของพวกเขาและ ใช้สายตาตรวจสอบข้อมูลในใบสมัครอย่างคร่าวๆ แล้วจึงเก็บเอกสารนี้เข้าแฟ้ม
“อะนี่น้ำชา ขอโทษนะที่ตอนรับได้ไม่ดี” หล่อนหยิบถ้วยน้ำชาจามตู้และใส่น้ำชาเอิร์ลเกรย์ลงในถ้วยทั้งสอง แล้วจึงส่งให้กับชินและซิลเวีย
“ขอบคุณ” ชินสูดกลิ่นชาจากถ้วยของเขา กลิ่นมะกรูดและส้มจากชาทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย
“เป็นชาที่ดี” เด็กหนุ่มเอ่ยปากชมจามใจจริง
“ขอบใจที่ชมนะ” สการ์เล็ตยิ้ม
“ช่างเรื่องชาเถอะ แล้วจะมอบหมายงานอะไรให้พวกเรา ยัยจิ้งจอก” ซิลเวียจัดผมสีเงินยาวถึงสะโพกที่ดูแลเป็นอย่างดีจนเป็นประกายของเธอให้เข้า ที่
เด็กสาวผมสีเพลิงตรงหน้าส่ายหน้า “ยังไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น ก่อนอื่นคืนพรุ่งนี้ทั้งสองคนพอมีเวลาว่างมั่งมั้ยจ้ะ” สการ์เล็ตยิ้ม แต่ชินเหมือนรู้สึกเด็กสาวตั้งใจส่งรอยยิ้มให้กับเขาเพียงคนเดียว
“ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะ” เด็กหนุ่มพูดพลางจิบชาในมือ
“ชั้นก็ว่าง” ซิลเวียจิบชาเหมือนเขาเช่นกัน
“งั้นชั้นจะจัดงานเลี้ยงต้อนรับสมาชิกใหม่คืนพรุ่งนี้ พวกเธอเห็นว่าไงกัน” สายตาสีแดงจดจ้องที่ชินกับซิลเวียเพื่อเฝ้ารอคำตอบ
“ก็ดี มั้ง” ชินตอบอย่างไม่มั่นใจ
“ซิลเวีย ละว่าไง” สายตาสีเพลิงกลอกกลับมาจ้องที่ซิลเวีย
“ชั้นเป็นเจ้านายของเจ้านี่” เด็กสาวเจ้าของดวงตาสีฟ้าชี้นิ้วมาทางเขา “ดังนั้นชั้นจะต้องดูแลให้เจ้าหมาบ้าให้ดีๆ”
“ใครเป็นเจ้านายของชั้นกัน และ ชั้นก็ไม่ใช่หมาด้วยนะ” เด็กหนุ่มหันไปโวยกับเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่เธอทำไม่รู้ไม่ชี้
“เอาเป็นว่าทั้งสองคนมาได้นะ แล้วเจอกันในงานเลี้ยงต้อนรับพรุ่งนี้” สการ์เล็ตลุกขึ้นจากเก้าอี้ของตัวเองก่อนจุมพิตเข้าที่แก้มของชินอย่างไม่ ทันตั้งตัว เขาสัมผัสถึงความแฉะและอุ่นที่แก้มของตน ทำให้ความรู้สึกร้อนผ่าวพุ่งขึ้นจนใบหน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ หัวใจเต้นโครมครามจนแทบระเบิด
“ต่อไปนี้ห้องนี้เป็นของพวกเธอแล้วนะ ใช้ได้ไม่ต้องเกรงใจนะ คิกคิก” สการ์เล็ตโปรยรอยยิ้มก่อนเดินออกจากห้อง ช่างเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์เสียจริง

โครม

“โอ๊ย” หน้าของชินพุ่งเข้ากระแทกกับขอบโต๊ะจนทำให้ถึงกับมึน ชินเอามือกุมหน้าผากด้วยความเจ็บ “ซิลเวีย เธอทำอะไรน่ะ” ขณะที่เขาเหลือบมองเส้นเชือกเวทย์มนตร์ขนาดเล็กที่ถูกอำพรางด้วยเวทย์ร้อย เข้ากับปลอกคอที่คอของเขากับแหวนของเด็กสาว
“รู้หรือยังใครเป็นเจ้านายของแก ไอ้หมาบ้า” ซิลเวียกำเชือกเวทย์มนตร์ ดวงตากลมสีฟ้ากำลังสั่นเทาด้วยความโกรธ
“ก็ ซิลเวีย มูนวอลท์ไง” เด็กหนุ่มสะบัดหน้ากัดฟันตอบอย่างจำใจ
โครม เด็กสาวดึงเชือกอีกรอบ ชินล้มลงกับพื้นห้อง ขณะที่เขาพยายามจะลุกซิลเวียก็กระโดดลงมาทับท้องทำให้เด็กหนุ่มเกิดอาการจุก
“งั้นแกบังอาจไปรู้สึกดีกับยัยจิ้งจอกอย่างนั้นเหรอ เดี๋ยวชั้นจะสอนให้รู้เลยว่าแกควรสนใจใครระหว่างเจ้านายกับยัยจิ้งจอกแดง นั่น หึหึหึ” หล่อนแสยะยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เหี้ยมเกรียมที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา  
“ โอ..ม่ายยย” เขาตายแน่

.........................................
ชินตื่นนอนตอนเช้าด้วยสภาพที่รู้สึกสะบักสะบอมไปทั้งตัว เนื่องจากเขากลายเป็นเครื่องระบายอารมณ์ของซิลเวียตั้งแต่เมื่อวาน เด็กหนุ่มยืมยาทาแก้ปวดทาจากเพื่อนร่วมหอมาทาบริเวณกล้ามเนื้อไหล่ของตนเอง จนทั่ว แล้วจึงเดินออกจากห้องน้ำชายรวมกลับไปที่เตียง

ชินเห็นกล่องพัสดุเล็กๆใบหนึ่งจ่าหน้าถึงเขา ด้วยความสงสัยเขาจึงหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ และ ลองเขย่าดู เด็กหนุ่มได้ยินเสียงเหมือนมีวัตถุเล็กๆชิ้นหนึ่งในกล่อง ชินไม่รอช้าจึงรีบแกะกล่องทันที ภายในกล่องกระดาษมีกล่องไม้อย่างดีซึ่งด้านบนถูกแกะสลักเป็นสัญลักษณ์ โรงเรียนโซโลมอนแบบนูนต่ำ และ ซึ่งมีกล่องไม้นี้เป็นฝาปิดแบบเปิดอ้า ภายในเก็บเข็มกลัดรูปปีกนกสีเงินมันเงา
ชินรู้ทันทีว่าผู้ส่งเป็นสการ์เล็ต เจ้าของผมสีเพลิงที่น่าเกรงขาม เพราะ สิ่งนี้เป็นสัญลักษณ์ของสมาชิกสภานักเรียน ซึ่งจะมีหมายเลขของลำดับรุ่นของสภานักเรียนตัวเล็กๆ สลักไว้ที่ปลายปีก ซึ่งก็เหมือนกับของสการ์เล็ต และ ยังมีจดหมายแนบมา

‘ให้ติดเข็มกลัดมาเรียนด้วย นายเป็นคนของสภานักเรียนแล้วนะ’
                                                     จาก สการ์เล็ต เฟรมฮาร์ท

เด็กหนุ่มจึงสวมเครื่องแบบของตน และ ติดเข็มกลัดที่พึ่งได้มาบนปกคอเสื้อด้านซ้าย ชินดูตัวเขาเองในกระจกและ จัดเสื้อให้เรียบร้อย แล้วจึงเดินออกจากหอชาย
สายตาทุกคู่จับจ้องที่เขาอย่างสนใจ ทำให้ชินรู้สึกอึดอัดใจเมื่อเดินผ่าน เพราะ บัดนี้เด็กหนุ่มไม่ได้เป็นเพียงนักเรียนธรรมดาอีกต่อไป แต่เป็นถึงสมาชิกสภานักเรียนที่มีหน้าที่ดูแลความสงบ และ งานต่างๆของโรงเรียน
ชินเดินมาจนถึงห้องรับประทานอาหารรวม เด็กหนุ่มมองหาเพื่อนสนิทของเขา เจมส์ ริดเดลที่จองโต๊ะริมหน้าต่างให้ เด็กหนุ่มรีบเดินไปนั่งกับเพื่อนของเขาให้เร็วที่สุดเพื่อไม่ให้เป็นจุดเด่น
“หวัดดี เชิญท่านสมาชิกสภานักเรียนครับ” เจมส์ยิ้มแซวชินหลังได้รู้ข่าวว่าเด็กหนุ่มเข้าร่วมกับสภานักเรียนแล้ว
“ไม่ต้องมาแซวเลย” ชินแขวะเพื่อนของเขาคืน
เด็กหนุ่มสังเกตเข็มกลัดแบบเดียวกันกับเขาที่ปกคอของเจ้าของดวงตาคู่ฟ้าที่ นั่งถัดจากเขาไป กำลังจัดการกับเจ้าคัสทาร์ดอย่างเอร็ดอร่อย
“จ้องมองอะไร ไอ้หมาลามก” เด็กสาวตรงหน้าค้อนสายตาใส่เขา เพราะ ชินเผลอจ้องเข็มกลัดนั้นนานเกินไป
“เปล่ามองอะไรสักหน่อย” ชินโบกมือปฏิเสธพัลวัน
“แน่นะ?” ดวงตาสีฟ้าหรี่ลงครึ่งหนึ่งอย่างสงสัย
“แน่สิ” เด็กหนุ่มพยายามทำเสียงแข็ง
“งั้นก็แล้วไป” ซิลเวียหันกลับไปจัดการกับคัสทาร์ดที่อยู่ตรงหน้าต่อ

ขณะที่ชินกำลังถอนหายใจอย่างโล่งอกก็เห็นสการ์เล็ตเดินเข้ามาหาพวกเขา เธอถือถ้วยน้ำชาถ้วยหนึ่งกับขนมปังอีกสองแผ่นซึ่งถูกทาเนยทับบนหน้า
“ชั้นนั่งด้วยได้มั้ยจ้ะ” เด็กสาวผมสีเพลิงยิ้มหวานให้เขา
“ก็ได้นะ แต่ถามคนข้างๆชั้นก่อนสิว่าอนุญาตไหม” ชินชี้มือโบ้ยไปทางซิลเวียที่เพิ่งจัดการกับคัสตาร์ดเสร็จเรียบร้อย
“นี่ซิลเวีย ชั้นนั่งด้วยได้ไห..” เด็กสาวหันไปส่งยิ้มให้ซิลเวีย แต่ถูกซิลเวียตัดบททันควัน “ชั้นไม่อนุญาต”
สการ์เล็ตถึงกับทำหน้าเหวอ ก่อนจะกลับสู่โหมดยิ้มได้เหมือนเดิม
“ทำไมละ พวกเราต่างเป็นคนของสภา เป็นคนกันเองนะ” เด็กสาวผมเพลิงแกล้งตัดพ้อ
“ถึงชั้นเป็นคนของสภาแล้ว แต่ก็ใช่ว่าจะอนุญาตยัยจิ้งจอกอย่างเธอมาสนิทสนมกับเจ้าหมาบ้า” ซิลเวียค้อนสายตามาทางชิน ทำให้เขาถึงกับสะดุ้ง
“อ๋อ อย่างงั้นเหรอ” สการ์เล็ตยื่นหน้าไปที่ข้างหูของเด็กสาวดวงตาคู่ฟ้า “คงอยากเก็บเขาไว้ข้างเธอคนเดียวสินะ คิกคิก แหม ซิลเวียนี่ขี้หึงจังเนอะ” เด็กสาวผมเพลิงแดงกระซิบเสร็จก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ ซิลเวียโดนแซวจนหน้าแดงก่ำไปถึงหู ริมฝีปากเหมือนกุหลาบขนาดเล็กสั่นเทา
“เปล่านะ คือว่า ชั้นแค่ไม่อยากให้หมาบ้าส่งสายตาลามกใส่คนอื่น” เด็กสาวร้อนรนแก้ตัว แก้มของเธอแดงระเรื่อมากขึ้น
“ชั้นไม่ได้ส่งสายตาลามกนะ” ชินโวยกลับ
“ส่ง” ซิลเวียเถียงกลับ
“ไม่ได้ส่ง” เด็กหนุ่มเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้

คนในห้องอาหารหันมาสนใจเสียงโวยวายที่ดังจากโต๊ะของพวกเรา แต่อยู่ๆ ขณะเขากำลังเถียงกับซิลเวีย สการ์เล็ตก็กระโดดเข้ามาเกาะแขนเด็กหนุ่มจนเขาเซเกือบตกเก้าอี้ ทำให้ทั้งคู่ต้องหยุดเถียงกัน ซิลเวียจ้องด้วยสายตาสีน้ำเงินอย่างโกรธเกรี้ยวไปที่เด็กสาวผมสีเพลิงที่ กำลังเกาะแขนชินอย่างสบายใจเฉิบ ไออุ่นถูกถ่ายทอดผ่านแขนเขาจนทำให้เลือดในร่างกายถูกหัวใจสูบฉีดอย่างรุนแรง จนได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นตึกตัก
“ทะ..ทำอะไรน่ะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ชินพยายามสลัดแขนของเขาให้หลุดจากการเกาะแขนของเด็กสาว แต่สการ์เล็ตเกาะแขนของเด็กหนุ่มแน่นไม่หลุด
“ทำไมโหดร้ายกับคู่หมั้นละจ้ะ แค่เกาะแขนหน่อยเดียวเอง” เด็กสาวผมเพลิงยิ้มอย่างสนุกสนาน ผิดกับเด็กสาวอีกคนข้างๆ ที่กำลังจะระเบิดอารมณ์ออกมาในไม่ช้า ตอนนี้เจมส์รีบลุกหนีออกไปแล้ว หนอย ไอ้เพื่อนเลว ไม่ยอมช่วยกันบ้างเลย
“ไม่นับตอนเด็กสิ!” ชินโวยและพยายามดึงแขนให้หลุดออกมา แต่ไม่ได้ผลเด็กสาวไม่ยอมปล่อยแขนง่ายๆเลย เธอใช้มือข้างหนึ่งของตัวเองแตะที่ปากของเขาเพื่อให้หยุดโวยวาย
“ไม่นึกเลยนะว่า ชินจะเป็นไก่อ่อนขนาดนี้ คิกคิก” สการ์เล็ตหัวเราะในคอ
“อึก” เด็กหนุ่มส่งเสียงหลง เพราะ ถูกแทงเข้าตรงกลางใจ “งั้น ชั้น สการ์เล็ต เฟรมฮาร์ท จะสอนไก่อ่อนตัวนี้ให้ คิกคิก” เด็กสาวเลื่อนมือของตนเองไปที่ใบหน้าของชิน ทำให้หน้าเด็กหนุ่มร้อนผ่าว หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้ เด็กหนุ่มถูกมือบังคับให้จ้องตากับดวงตาสีแดงเพลิงที่เหมือนมีไฟลุกโชน เด็กสาวเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากเอิบอิ่มของเธอจนทำให้เขาไม่อาจละสายตาจากริมฝีปากที่งดงามนี้ได้

ในขณะที่ริมฝีปากกำลังจะแตะกัน สการ์เล็ตผลักชินกระเด็นล้มลงจากเก้าอี้หลบดาบที่ฟาดลงมาได้อย่างเฉียดฉิว โต๊ะโดนคมดาบผ่าเป็นสองส่วน นักเรียนทุกคนในห้องอาหารรีบลุกจากเก้าอี้และวิ่งออกจากห้องนี้ที่กำลังกลาย เป็นสมรภูมิของสองสาวตรงหน้าชิน
“ยัยจิ้งจอกแดง ธ..เธอคิดจะทำอะไรกับเจ้าหมาของชั้น” ซิลเวียพูดด้วยเสียงตะกุกตะกัก สายตาสีน้ำเงินเกรี้ยวกราดดุจน้ำทะเลคลั่งกำลังจ้องสการ์เล็ตอย่างอาฆาต
“ทำอะไรเหรอ ก็สอนเจ้าหมาของเธอให้เป็นผู้ชายเต็มตัวไง แหม คนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียว” เด็กสาวลูบริมฝีปากที่เอิบอิ่มพลางชักไม้กายสิทธิ์ออกมาในท่าเตรียมพร้อม
“บังอาจมายุ่มย่ามกับหมาของชั้น สงสัยว่าไม่อยากอายุยืนแล้วใช่ไหม” เส้นเลือดบนหน้าผากของซิลเวียปูดขึ้น ทำให้ชินถึงกับผงะด้วยความกลัว
“หนอย ชั้นก็เกลียดคนที่ชอบขัดจังหวะและบรรยากาศดีๆเหมือนกัน จงตายเพื่ออนาคตของชั้นกับชินเถอะ” หน้ากากนางฟ้าของสการ์เล็ตร่วงหล่นเผยให้เห็นรอยยิ้มอันแสนชั่วร้าย
“เดี๋ยว ทั้งสองคนหยุดก่อน พวกเธอทำให้คนอื่นหนีกันหมดแล้ว” ชินพยายามห้าม แต่ไร้ประโยชน์ เพราะ สองสาวกำลังจะฆ่ากันแล้ว
“ตายซะ” สองสาวตะโกนพร้อมกัน ความซวยมาเยือนเด็กหนุ่มไม่รู้จักหมดจักสิ้นจริงๆ เฮ่อ เขาถอนใจ

..........................................