ลูน่า กับ วิทยาลัยออสบอร์น

ลำดับตอนที่ #1 : วันธรรมดาของลูน่า

บทที่ 1

                “แทง ดึงกลับ แทง” เสียงกองทหารฝึกฝนหอกยาวอย่างเป็นระเบียบในค่ายทหารนอกเมืองไปทางทิศตะวันออกของเมืองอาแทร์อีซึ่งถูกควบคุมโดยแม่ทัพที่มีหน้าตาเคร่งขรึมสวมเกราะโซ่เหล็ก และ ปิดด้วยแผ่นเหล็กอีกชั้น โดยคลุมด้วยผ้าคลุมที่ทำจากหนังเสือที่เขาฆ่าได้ด้วยตัวคนเดียว

              “เสียงดังกว่านี้อีก” ชายผู้เป็นแม่ทัพสั่งการแถวทหาร

                ชื่อของเขา คือ เรแกน อาแทร์ เป็นแม่ทัพใหญ่ที่ได้รับความไว้วางใจจากพระราชาแห่งอาณาจักรออลแมนเป็นอย่างมาก โดยพระองค์ทรงประทานเมืองหนึ่งให้พ่อของเขาปกครอง และ ตั้งชื่อให้เป็นเกียรติแก่ตระกูลของเขาว่า อาแทร์อี เนื่องจากสมัยที่เรแกนยังเป็นนายกอง และ พ่อของเขาเป็นแม่ทัพได้นำทัพตีป้อมปราการปิศาจแพนโดรัมแตกพ่ายด้วยกำลังคนเพียงหนึ่งหมื่นคน ป้อมปราการแพนโดรัมนั้นแข็งแกร่งมากและยังยืดชัยภูมิที่สูงกว่าบริเวณนั้น ขนาดที่กองทัพผสมระหว่างอาณาจักรออลแมน อาณาจักรเอ็กซีเตอร์ อาณาจักรมัลดีฟ และ ศาสนจักรเทอร่า ได้รวมกำลังได้เกือบหนึ่งแสนยังไม่สามารถตีป้อมนี้แตกได้

                “พักได้” สิ้นเสียงของเรแกนทหารทุกคนต่างเดินไปพักตามที่ต่างในค่ายแห่งนี้ แต่ท่านแม่ทัพเดินตัดผ่านไปยังพุ่มไม้หนึ่ง จากนั้นเขาแหวกพุ่มไม้ออก เจอเด็กสาวผมสีทองยาวถึงหลัง ดวงตาสีฟ้าสดใส หน้าตาสะสวยทำหน้าเจื่อนๆ เพราะ ถูกจับได้ว่าแอบเข้ามาในค่ายทหาร

                “ลูน่า ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าอย่ามาเล่นในค่ายทหาร” เรแกนกล่าวด้วยน้ำเสียงตำหนิ

                “โถ ท่านพ่อ ชั้นไม่ได้มาเล่นนะ แต่ชั้นอยากเป็นอัศวินจริงๆนะ”

                “เจ้าเป็นผู้หญิงก็ควรจะฝึกเย็บปักถักร้อย จัดดอกไม้ ไม่ใช่มาจับดาบถือหอกเหมือนชายชาติทหาร”

                “นั่นเป็นเรื่องของผู้หญิงทั่วไป แต่ชั้นไม่ได้เป็นเหมือนผู้หญิงทั่วไป ชั้นเป็นบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ตระกูลอาร์แทร์ ลูเครเซีย อาแทร์” เธอแอ่นอกเชิดอย่างภาคภูมิใจ

                “เฮ้อ ข้าไม่น่าสอนการใช้ดาบให้กับเจ้าเลย” แม่ทัพถอนหายใจพลางกวักมือเรียกทหารที่อยู่ใกล้ที่สุดมาหา

                “ทหารส่งลูกสาวของข้ากลับบ้าน” เรแกนสั่งเสร็จก็เดินหันหลังกลับไปสั่งทหารทุกคน “ฟังเรียกแถว ทั้งหมดจัดแถว”

                “ไม่นะท่านพ่อ ชั้นอยากเป็นอัศวิน ได้โปรดอย่าเมินสิ ท่านพ่อ.....” ลูน่าตะโกนขณะถูกทหารลากออกไปนอกค่ายทหารไกลขึ้นเรื่อยๆ

.............................................

                ลูน่าถูกทหารพาตัวมาที่บ้านหลังหนึ่งบนเนินเขาที่ไม่สูง และ ไกลจากเมืองมากนัก หน้าบ้านถูกตกแต่งด้วยสวนดอกไม้ และ พืชผักสวนครัว เป็นบ้านแบบเรียบง่ายไม่หรูหราและฟุ้งเฟ้ออะไร

                “คุณนายอาแทร์ครับ ผมพาลูกสาวท่านมาส่งบ้านครับ” ทหารทำความเคารพผู้หญิงวัยกลางคนซึ่งมีฐานะเป็นภรรยาของแม่ทัพเรแกน และ แม่ของลูน่า หล่อนมีชื่อว่า เอวา อาแทร์

                “ขอบใจมากนะที่ทำให้ต้องเหนื่อย” เอวาพูดพลางลูบผมสีทองของลูน่าที่ได้มาจากตนเอง

                “กระผมเสร็จหน้าที่แล้ว ผมขอลากลับค่ายครับ” ทหารที่มาส่งโค้งทำความเคารพ แต่ลูน่ากลับแลบลิ้นใส่

                “นี่ลูกอย่าไปทำอย่างงั้นสิ รักษามารยาทหน่อยสิ” ผู้เป็นแม่ดุลูกสาวแสนซนของตัวเอง

                “ค่ะ ท่านแม่” เด็กสาวก้มหน้าสลดเมื่อถูกแม่ตัวเองดุ

                เมื่อทหารที่มาส่งจากไป เอวาก็พาลูน่ากลับเข้าบ้าน ภายในบ้านตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่มีประโยชน์ใช้สอยทุกชิ้น เอวาพาลูน่ามายังห้องรับแขกที่ซึ่งมีเด็กชายตัวเล็กเป็นน้องของเธอ เขามีชื่อว่า เควิน เมื่อไม่นานมานี้เควินเริ่มที่จะอ่านและเขียนหนังสือได้ สิ่งนั้นทำให้พ่อและแม่ดีใจมาก

                “นี่ลูน่า มาจัดดอกไม้กับแม่ดีกว่า” หล่อนพูดพลางหยิบดอกลิลลี่ คาเนชัน มาตัดแต่งกิ่งก้าน

                “ไม่เอาอะท่านแม่ หนูไม่ชอบจัดดอกไม้ สู้ไปฝึกฟันดาบยังสนุกกว่าเยอะเลย” เด็กสาวเบ้ปาก

                “เฮ้อ งั้นเอางี้ละกัน ถ้าช่วยแม่จัดดอกไม้เสร็จ จะให้ออกไปเล่นข้างนอกจนถึงเย็น ตกลงมั้ย” เอวายื่นข้อเสนอให้กับลูกสาวตนเองเพื่อให้ได้ฝึกความเป็นกุลสตรีบ้าง

                “ได้ค่ะ สัญญาแล้วนะคะ”

                “จ้ะ แม่สัญญา”

                ทั้งสองช่วยกันจัดดอกไม้ต่างๆ ใส่แจกันในบ้านจนเสร็จ เอวาจึงอนุญาตให้ลูน่าออกไปเล่นนอกบ้านได้ เด็กสาวไม่รอช้ารีบคว้าดาบของตนเองไปด้วย

..................................................

                ลูน่าเดินมาจนถึงตลาดกลางเมืองซึ่งมีน้ำพุอยู่ใจกลาง แต่ก็เต็มไปด้วยผู้คนที่คับคั่งซึ่งมาจับจ่ายซื้อของ โดยมีร้านรวงเรียงรายตามถนน แต่เด็กสาวไม่สนใจร้านเหล่านี้ ถึงแม้ว่าจะมีเครื่องประดับสำหรับผู้หญิงขายก็ตาม ด้วยความฝันที่จะเป็นนักรบอัศวินเฉกเช่นพ่อ ดังนั้นเด็กสาวจึงสนใจเพียงแต่การต่อสู้ด้วยดาบและมือเปล่า

                “ไง ลูน่า วันนี้มาทำอะไรที่นี่ละ” เด็กหนุ่มผมหยักศกสีน้ำตาลดำทักทาย ด้านหลังแบกท่อนไม้ฟืนเต็มหลัง ข้างเอวของเขาเหน็บขวานเล่มเล็ก

                “หวัดดี เบอร์นาด ชั้นกำลังไปฝึกดาบน่ะ จะไปด้วยกันมั้ย” เด็กสาวทักทายเพื่อนวัยเดียวกันกับเธอ เธอกับเบอร์นาด ลิงค์ รู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้ พ่อของเขาเป็นคนตัดไม้ที่จะออกไปตัดไม้มาขายในเมืองทุกๆวันเพื่อหาเลี้ยงชีพตนเองและครอบครัว โดยเบอร์นาดมักจะไปช่วยตัดไม้กับพ่อของเขาทุกวัน จนตอนนี้ก็อายุได้สิบสี่ปีแล้ว จากเมื่อตอนเด็กๆที่ลูน่าจำได้ว่าเด็กหนุ่มคนนี้ผอมกะหร่องดูไร้เรี่ยวแรง แต่บัดนี้แขนและไหล่ของเขาเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อที่เกิดจากการทำงานอย่างหนักทุกวัน

                “อือ ก็ดีนะ ชั้นเองก็พึ่งตัดไม้เสร็จ ช่วงบ่ายก็ว่างไม่มีอะไรทำ” เด็กหนุ่มยิ้มอย่างสดใส

                “งั้นก็ไปกันเลย ยู้ฮู้” ลูน่าร้องอย่างร่าเริง

...........................................