ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Lost memories ความทรงจำที่หายไป [ ยูกิ ]
.... ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความมึนงง เรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้นฉันก็ยังไม่รู้ว่าเป็นยังไง ใครตอบฉันได้ช่วยบอกฉันที ....
" โอ๊ยยยยยยย ! " ฉันร้องเสียงหลง ฉันเจ็บ เจ็บเหลือเกิน
" ยูกิ ลูกลูกแม่ เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนอยู่ไหมลูกแม่ " แม่ถามฉันด้วยความเป็นห่วง
" หนูปวดหัวคะแม่ มันเกิดอะไรขึ้นคะแม่ หนูงงหนูสับสนไปหมดแล้ว T^T " ฉันพูดออกมาด้วย
ความเจ็บปวดรวดร้าว แสนทรมาน ฉันไปโดนอะไรมา ทำไม.. ทำไมฉันถึงจำมันไม่ได้ และ
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน
" ลูก มันเป็นอุบติเหตุนะ ลูกขับรถชนเสาไฟฟ้าทำให้สมองลูกกระทบกระเทือน และที่สำคัญ...
ความทรงจำบางอย่างของลูกได้หายไป ซึ่ง แม่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ยูกิ " แม่บอกฉันด้วยเสียงที่
สั่นคลอเพราะแม่ก็รู้ดีว่า ฉันอาจจะจำเรื่องราวบางสิ่งไม่ได้แล้ว..
" มันไม่จริงใช่ไหม ค่ะ แม่ ฮืออออ ๆๆ T^T " ฉันร้องออกมาด้วยความทรมาน ไม่นะ ฉันจำไม่ได้
เลย เรื่องราวที่เกิดขึ้นมานั้น ไปไหนน... ใครบ้างที่อยู่ในความทรงจำนั้นน
.... 3 ปี ผ่าน ไป .... @ กรุงโซล ประเทศเกาหลี
และนี่ก็ผ่านมา 3 ปี แล้ว ฉันออกมาจากโรงพยาบาลได้ประมาน 2 ปีที่แล้ว ฉันหายดีขึ้นบ้าง
เพระาฉันต้องไปเรียนต่ออีก วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกของฉัน เอ๋ ? ฉันลืมบอกไป ฉันชื่อ มิยูโกะ
ยูกิ หรือ เรียกสั้น ๆ ว่า ยูกิก็ได้นะ ฉันอายุ 18 อยู่ม.6 นะ ใช่ ฉันอยู่ม.6 แต่ฉันจำไม่ได้ละสิ ว่าใคร
บ้างที่ มิตร ใครบ้างที่ไม่มิตร พ่อและแม่ของฉัน ก็บอกเพื่อน ๆ ในห้องทุกคนแล้วว่า ฉันลืมพวก
เขาทุกคนหมดแล้ว ฉันก็เข้าใจอยู่ในสิ่งที่ฉันเป็น และในตอนนั้นเอง !!
ตึ้ก ๆๆๆๆๆๆๆๆ ~ " หลบทางด้วยครับบ เห้ยย เธอ ฉันบอกให้หลบบ เห้ยย !! "
ตุ้บบบบบบบบบ ... " โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ~ " ฉันโดนชนอย่างจัง แต่ดีนะแค่ตัวน่ะถ้าเป็นหัว
ฉันละก็ ตาบ้านั้นต้องตาย เพราะอะไรนะเหรอ เดี๋ยวฉันก็กลายเป็นสาว 18 ความจำเสื่อมซะ
หรอก หนอยยย
" นี่ นาย !! จะรีบอะไรนักหนาไม่เห็นหรือไงฉันยืนหัวโด่ อยู่ตรงนี้ เนี่ย นี่ไม่ใช่สนามแข่งนะนี่มัน
โรงเรียน ถ้าจะแข่ง โน่น สนามกี่ฬาโน่นตามสบาย ไม่ใช่ วิ่งเอาตรงนี้นี่มันที่คนเดินนะ ตาบ้าเอ้
ยย !! " ฉันว่าเค้าซะยาวเลยย ตานั้นค้างเลยทีเดียว แล้วไงละ คนมันโมโหนี่ -*-
" โหหหห -0- ชนแค่นี้ทำบ่นเป็นป้าแก่อยู่ได้ เออ ๆ ขอโทษละกันฉันรีบนะ ไม่เจ็บตรงไหน นะ
บายย " เขาพูดจบก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว สงสัยจะรีบจริง ๆ = ='
กริ๊งงงงงง กริ๊งงงง ~
เหนื่อยชะมัดยากเลย แต่ ผู้ชายเมื่อตอนเช้านั้น เหมือนเคยเห็นที่ไหนกันนะ ..
- บางตอนสั้นไปหน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีไรต์ไม่ค่อยได้แต่งยาว ไว้จะแต่งให้ยาวขึ้นน่ะคะ
- หากมีข้อผิดพลาดประการใดบอกลูกอบนะคะ ติดตามตอนต่อไป ได้ในอีกไม่ช้านะคะ ถ้าชอบยังไง ก็คอมเม้น+ โหวต + เรตติ้งด้วยนะคะ ลูกอบรักทุกคนเลยย ♥♥♥
" โอ๊ยยยยยยย ! " ฉันร้องเสียงหลง ฉันเจ็บ เจ็บเหลือเกิน
" ยูกิ ลูกลูกแม่ เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหนอยู่ไหมลูกแม่ " แม่ถามฉันด้วยความเป็นห่วง
" หนูปวดหัวคะแม่ มันเกิดอะไรขึ้นคะแม่ หนูงงหนูสับสนไปหมดแล้ว T^T " ฉันพูดออกมาด้วย
ความเจ็บปวดรวดร้าว แสนทรมาน ฉันไปโดนอะไรมา ทำไม.. ทำไมฉันถึงจำมันไม่ได้ และ
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน
" ลูก มันเป็นอุบติเหตุนะ ลูกขับรถชนเสาไฟฟ้าทำให้สมองลูกกระทบกระเทือน และที่สำคัญ...
ความทรงจำบางอย่างของลูกได้หายไป ซึ่ง แม่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ยูกิ " แม่บอกฉันด้วยเสียงที่
สั่นคลอเพราะแม่ก็รู้ดีว่า ฉันอาจจะจำเรื่องราวบางสิ่งไม่ได้แล้ว..
" มันไม่จริงใช่ไหม ค่ะ แม่ ฮืออออ ๆๆ T^T " ฉันร้องออกมาด้วยความทรมาน ไม่นะ ฉันจำไม่ได้
เลย เรื่องราวที่เกิดขึ้นมานั้น ไปไหนน... ใครบ้างที่อยู่ในความทรงจำนั้นน
.... 3 ปี ผ่าน ไป .... @ กรุงโซล ประเทศเกาหลี
และนี่ก็ผ่านมา 3 ปี แล้ว ฉันออกมาจากโรงพยาบาลได้ประมาน 2 ปีที่แล้ว ฉันหายดีขึ้นบ้าง
เพระาฉันต้องไปเรียนต่ออีก วันนี้เป็นวันเปิดเทอมแรกของฉัน เอ๋ ? ฉันลืมบอกไป ฉันชื่อ มิยูโกะ
ยูกิ หรือ เรียกสั้น ๆ ว่า ยูกิก็ได้นะ ฉันอายุ 18 อยู่ม.6 นะ ใช่ ฉันอยู่ม.6 แต่ฉันจำไม่ได้ละสิ ว่าใคร
บ้างที่ มิตร ใครบ้างที่ไม่มิตร พ่อและแม่ของฉัน ก็บอกเพื่อน ๆ ในห้องทุกคนแล้วว่า ฉันลืมพวก
เขาทุกคนหมดแล้ว ฉันก็เข้าใจอยู่ในสิ่งที่ฉันเป็น และในตอนนั้นเอง !!
ตึ้ก ๆๆๆๆๆๆๆๆ ~ " หลบทางด้วยครับบ เห้ยย เธอ ฉันบอกให้หลบบ เห้ยย !! "
ตุ้บบบบบบบบบ ... " โอ้ยยยยยยยยยยยยยย ~ " ฉันโดนชนอย่างจัง แต่ดีนะแค่ตัวน่ะถ้าเป็นหัว
ฉันละก็ ตาบ้านั้นต้องตาย เพราะอะไรนะเหรอ เดี๋ยวฉันก็กลายเป็นสาว 18 ความจำเสื่อมซะ
หรอก หนอยยย
" นี่ นาย !! จะรีบอะไรนักหนาไม่เห็นหรือไงฉันยืนหัวโด่ อยู่ตรงนี้ เนี่ย นี่ไม่ใช่สนามแข่งนะนี่มัน
โรงเรียน ถ้าจะแข่ง โน่น สนามกี่ฬาโน่นตามสบาย ไม่ใช่ วิ่งเอาตรงนี้นี่มันที่คนเดินนะ ตาบ้าเอ้
ยย !! " ฉันว่าเค้าซะยาวเลยย ตานั้นค้างเลยทีเดียว แล้วไงละ คนมันโมโหนี่ -*-
" โหหหห -0- ชนแค่นี้ทำบ่นเป็นป้าแก่อยู่ได้ เออ ๆ ขอโทษละกันฉันรีบนะ ไม่เจ็บตรงไหน นะ
บายย " เขาพูดจบก็รีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว สงสัยจะรีบจริง ๆ = ='
กริ๊งงงงงง กริ๊งงงง ~
เหนื่อยชะมัดยากเลย แต่ ผู้ชายเมื่อตอนเช้านั้น เหมือนเคยเห็นที่ไหนกันนะ ..
- บางตอนสั้นไปหน่อยต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีไรต์ไม่ค่อยได้แต่งยาว ไว้จะแต่งให้ยาวขึ้นน่ะคะ
- หากมีข้อผิดพลาดประการใดบอกลูกอบนะคะ ติดตามตอนต่อไป ได้ในอีกไม่ช้านะคะ ถ้าชอบยังไง ก็คอมเม้น+ โหวต + เรตติ้งด้วยนะคะ ลูกอบรักทุกคนเลยย ♥♥♥
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น