TS8 ฮั่น x แกงส้ม -- จนกว่าจะถึงวันนั้น --

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟิกสั้นๆ ฮั่นxแกงส้ม เรื่องที่สามของไรท์เตอร์นะคะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ อยากอ่านแนวไหน รีเควสท์มาได้นะคะ

เนื้อเรื่อง

จนกว่าจะถึงวันนั้น

ฮั่นxแกงส้ม

เรท : ก็รู้ว่าพี่น้อง

คนแต่ง : มันเดย์มอร์นิ่ง

 

ผ่านไปแล้ว ...มันจบลงแล้ว

การแข่งขันในวีคแรกเพิ่งจบลงหมาดๆ

หลังจากฝ่ากองทัพสื่อ และแฟนคลับที่อุตส่าห์ตบยุงรอส่งเสียงเชียร์เป็นกำลังใจให้... เที่ยงคืนสิบห้าคือเวลาที่พวกเราทั้ง 8 คนแทบหมดสภาพอยู่บนรถตู้ ... เก้าอี้ใครเก้าอี้มัน

สามสาวเบาะหน้ากระซิบคุยกันเบาๆ

ฮัทกับแคนนั่งหน้าเครียด คงกำลังคิดถึงคอมเมนท์แสบๆคันๆของพี่ๆทั้งสาม

ส่วน “ผู้ชายแถวหลัง” สามหนุ่มคนละมุมสองมุม แบบพวกเราก็นั่งนิ่งๆไม่ต่างกับเบาะหน้ามากนัก ...

โดม ... รายนั้นหลับหัวโขกกระจกไปเรียบร้อย หลับง่ายดายดีจริง

พี่ฮั่น นั่งหน้านิ่งเป็นหมี ...เหมือนกำลังคิดถึงอะไรบางอย่าง ที่พวกเราไม่เคยเดาถูก

ส่วนผม....กำลังค่อยๆนึกย้อน...ลำดับเหตุการณ์ตั้งแต่วันแรกที่ผมมาสมัครเดอะสตาร์ ...

ตั้งแต่วันแรก ที่ได้พบกับน้องๆเพื่อนๆ ... และพี่ฮั่น.... ผมได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำมากมายหลายอย่าง ...

และวันนี้...ก็ได้มานั่งเบาะหลัง ...รถตู้เดอะสตาร์

แปลกแต่จริง

“พี่ฮั่น”

“หือ?”

“ถ้าพรุ่งนี้ผมไม่ได้ไปต่อ ...ผมจะมาดูพี่วีคหน้า”

“มึงละเมอละ....”

พี่ฮั่นกระเซ้าปนยิ้ม...แต่ผมไม่ได้พูดเล่น

 

“พูดจริง”

“พูดแทนพี่รึไง?”
 


“เปล่า ...พูดจริงๆ”

พี่ชายหยุดมองผมด้วยความสงสัย ...ก็สมควรที่จะสงสัยอ่ะนะ คืนนี้ผมได้คะแนนร้อยเสียงในห้องส่งมากที่สุด...มันดูไม่มีเหตุผลเลยที่ผมจะมาพูดอะไรทำนองนี้

แต่ผมมีเหตุผลของผมเสมอ ...เพียงแต่ผมสงสัยว่าจะมีใครเข้าใจมั๊ย?

“โชว์พี่มัน...สุดยอดอ่ะ ตายแล้วเกิดใหม่ผมก็เต้นเทพแบบพี่ไม่ได้”

“ก็เหมือนกันแหละ ถ้าให้พี่แอดลิบแบบนาย ... โอ้โห โคดสงสารคนฟัง”

พี่ฮั่นดูพยายามจะทำให้ผมยิ้มให้ได้ แต่ไม่เป็นผล

“พี่สมควรได้ไปต่อ ...ได้เป็นเดอะสตาร์”

“เอาให้รอดพรุ่งนี้ไปก่อนดีกว่ามั๊ย หะหะ”

“ถ้าผมไปแล้ว พี่ต้องทำเผื่อผมด้วย”

“.............”

“เพื่อความฝันของพวกเรา”

เราสองคนมองตากันนิ่ง ...เหมือนเวลาหยุดแค่ตรงนั้น ...เนิ่นนาน

“อย่าพูดยังงี้ได้มั๊ย”

เสียงตัดบทของพี่ชายฟังดูเศร้าๆ ผมหยุดพูดตามที่ถูกสั่ง ....

ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ... ไม่มีใครรู้ว่าพรุ่งนี้ ...จะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราทั้ง 8 คน

คืนนี้ผมทำได้ดี ... ผมควรจะดีใจใช่มั๊ย? ผมควรจะกลับไปนอนอย่างสบายใจ ไม่ต้องกังวลกับผลของวันพรุ่งนี้

ไม่เลย ...ไม่เลย ...ผมรู้สึกเศร้าใจ...บอกไม่ถูก

ผมนั่งนิ่ง สายตาที่ว่างเปล่ามองตรงไปเบื้องหน้า .... ผมมองไม่เห็นอะไรเลย

และโดยไม่ต้องมีคำพูด.... พี่ฮั่นอ้อมแขนไปด้านหลังเพื่อโอบไหล่ผมเอาไว้ ...ผมรู้สึกถึงน้ำหนักของมือที่บีบที่หัวไหล่เบาๆ

เหมือนกับจะดึงจิตใจที่ล่องลอย... ให้กลับมาอยู่ที่เดิม ...บนเก้าอี้เบาะหลังที่เรานั่งด้วยกัน

เหมือนกับจะย้ำว่า...พี่อยู่ตรงนี้

...อยู่ข้างๆผมเสมอ...ไม่เคยไปไหน

.

.

.

และเราจะอยู่ข้างๆกันให้นานที่สุด ...

จนกว่าจะถึงวันนั้น....

.

.

.

 

END