คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท : แปซิฟิก้า คาซูล เดอะ ไนต์ ออฟ ริเบล่าฟามิเลีย
“ว้ากกก ไมมันร้อนอย่างนี้วะเนี่ย!!”
เสียงหวานปนห้าวเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดจังหวะการค้าขายของตลาดในชุมชนอันราบรื่น
เด็กสาวเจ้าของผมสีน้ำเงินและตาสีแดงอย่างผิดธรรมชาติกล่าวขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
ทำเอาเด็กสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆดุใส่แล้วหันไปก้มหัวขอโทษให้กับบรรดาพ่อค้า-แม่ค้า
“โอ๊ย เบลนีก้า ทำไมชั้นต้องมาเป็นเพื่อนเธอด้วยนะเนี่ย!?” เด็กสาวบ่น
เบลนีก้าหันขวับมาก่อนทำตาดุใส่เพื่อนเธฮ
“แหม ก้อ แปซิฟิก้าไม่มีใครอยู่แล้วนี้หนา มาเป็นเพื่อนกันหน่อยสิ ครอบครัวก้....”
เบลนีก้าหยุดชะงักทันที เธอหันไปมองแปซิฟิก้าอย่างหวาดๆ
“.....................”
[ Special –
เฮ้อ ชั้นเตือนยายนี้กี่ครั้งแล้วนะ ว่าอย่าพูดเรื่องครอบครัวชั้น.. U_Ua
ยินดีที่ได้รู้จักคะ แปซิฟิก้า คาซูล เดอะ ไนต์ ออฟ ริเบล่าฟามิเลีย อายุ 15 ปีคะ
เอาเถอะๆ
“แล้วเมื่อไหร่มันจะถึงหา!?” ชั้นตะโกนถามอย่างหงุดหงิด
ให้ตายสิ เดินเท้ามาชั่วโมงครึ่งแล้วนะย่ะ
“นิ พวกเธอ 2 คนน่ะ” เสียงนึงดังขัดจังหวะขึ้น “เป็นใครกันหะ? ถึงมาทำอะไรเอะอะหน้าประตูโรงเรียน?”
ชายหนุ่มอายุน่าจะประมาณ เอ่อ 23-25 ปีถามขึ้น
“คือ หนูชื่อ เบลนีก้า คะ เบลนีก้า ฟาเวล เดอะ วิซท์ ออฟ ริเบล่าฟามิเลีย จะมาเป็นนักเรียนใหม่น่ะคะ” ยายเบลนีก้ากล้าเสี่ยงตายตอบ -/\-
“แปซิฟิก้า คาซูล คะ” ชั้นแนะนำตัวพร้อมก้มหัวให้เค้าน้อยๆ
“ยินดีที่ได้รู้จัก โซเวน ทรานเซย์ เดอะ ปริ๊น ออฟ เซเรไนท์ เป็นอาจารย์ประจำวิชาฟันดาบของที่นี้”
หา!!! อาจารย์เจ้าชาย O[]O มิน่า ถึงดูดีซะขนาดนั้น เหอะ
ผมยาวสีดำรัติกาลถูกมัดรวบไว้ด้านหลัง พร้อมกับดวงตาสีอเทมิสต์ประจำราชวงศ์ อิจฉาเว้ย!! >[]<
บุคลิคก้อสมกับเป็นเจ้าชายจริงๆเลย.. แต่รู้ว่ามีข่าวไม่ยอมกลับไปครองราชนิ
หลังจาเดินได้ซักพัก จารย์แกก้อนำมาถึงห้อง
“เอาล่ะ นี้ห้องพวกเธอ ที่เหลือจัดการกันเอาเองนะ”
อาจารย์เดินออกไปอย่างไม่ร่ำลา ไม่ช่วยอะไรเลยด้วย
“หวา แปซิฟิก้า ช่วยหน่อยสิ ยกไม่ไหว” เสียงเบลนีก้าร้องขอความช่วยเหลือ
“เฮ้อ ขนมาแต่เสื้อผ้าอีกล่ะสิ” ก้อมันจริงนิ เอามาแต่เสื้อผ้ายายนี้
“แหะๆๆ ^____^a”
ก่อนที่ชั้นจะได้สนองความต้องการของคุณหนูเธอ ก้อมีผู้ชายคนนึง
เดินเข้ามาขนกระเป๋าให้อย่างเรียบร้อย
“ว้าว ขอบคุณมากนะคะ “ เบลนีก้าทึ่งในน้ำใจ(มั้งนะ)ของ เอ่อ..ตานี้
แต่ก่อนจะได้ตอบอะไร ก้อมีเสียงข้ามฟากมาซะก่อน
“เฮ้! เจโร่! ไม่รอกันเลย” เด็กหนุ่มอีกคนวิ่งเข้ามาหา
นายนี่ชื่อ เจโร่สินะ...อืม
หมอนี่ยืนคุยกับเพื่อนอีกคนก่อนหันมาคว้ามือเบลนีก้า
“สำหรับสาวงาม... ไม่เป็นไรอยู่แล้วครั.. โอ๊ย!!!”
ตานั่นร้องเสียงหลงเมื่อชั้นเอาด้ามดาบไปกระแทกท้ายทอยเค้าอย่างแรง
ฮึ สม! อยากจะจูบมือเบลนีก้าเอง
“นี้เธอ ขอโทษกันเดี๋ยวนี้เลยนะ” ตาบ้าโวยวาย
“เชอะ ไม่!” ชั้นทำเชิ่ด
“เฮ้ย เจโร่ อย่ามีเรื่องกับผู้หญิงซิฟะ” เด็กผู้ชายออกติ๋มๆห้ามปราบ
“ชานอล แกอยากเย็นก้อเย็นไปคนเดียวเหอะ อย่ามายุ่ง!” เอ่อ นายชานอล ห้ามไว้น่ะดีแล้ว
“เบลนีก้าไปเหอะ อยู่แถวนี้เดี๋ยวติดเชื้อพิษสุนัขบ้า” ชั้นประชดใส่
“หน่อย นี้ เธอว่าใครกันหะ!!” 555+ นายนั่นถึงกับเลือดขึ้นหน้าเลยแหล่ะ
“พูดลอยๆ อยากรับก้อรับไป” U_U คริคริ
“หน่อย มาสู้กันซักตั้งไม๊ล่ะ!!?”
ขณะนี้ท่ามกลางโรงอาหาร
ชั้นกับตานี้กำลังเผขิญหน้ากันอยู่ โดยมีเหล่านักเรียนมุงล้อมเป็นวงกลมปิดกั้น
ซึ่งมันได้รับความสนใจไม่น้อยทีเดียว
เจโร่เริ่มบุกก่อน ตานั่นบุกเข้ามาด้วยความเร็วมากพอดูทีเดียว แต่....ชั้นอ่านทางออก
ชั้นกะโดดหลบตั้งหลัก ก่อนพุ่งเข้าหากันอีกครั้ง
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!!!!!!!!!”
รุ่นพี่คนนึงเปิดประตูโรงอาหารเสียงดังลั่น มองมาทางชั้น แล้วหันไปมองเจโร่
“เธอ! คาซูล มาเรียนวันแรกก้อมีเรื่องเลยนะ แล้วนาย เจโร่! รู้หน้าที่ตัวเองรึป่าว!?”
ทั้งเจโร่และทุกคนต่างไม่ได้ฟังรุ่นพี่ กลับมองมาที่ชั้น
ตาบ้าชี้นิ้วมาที่ชั้นก่อนขยับปากได้แต่ละคำ
“น...นี้..เธอ ...หรือว่า แปซิฟิก้า คาซูล ที่โดนพี่ชายฆ่าล้างตระกูล”
ชั้นไม่พูดอะไร แต่กลับคว้ามือเบลนีก้าวิ่งขึ้นห้องเพื่อกลบกลื่นรอยน้ำตา.....
[ Special – End ]
ฝากด้วยนะคะ นิยายมือสมัครเล่นเจ้าค่า ^_________^
ความคิดเห็น