ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : งานโรงเรียน
"อายะ ฮิคารุ นี่จ้ะ"
ผมมองกระดาษสีชมพูที่อาคาริยื่นมาให้กับผมพร้อมกับที่เธอยื่นใบนี้ให้ฮิคารุเช่นกันแต่ฮิคารุไม่ได้รับมา ผมขมวดคิ้วเป็นปม ก็ไม่ใช่อะไรหรอก เพียงแต่...
ใครออกแบบดีไซน์กับสีเนี่ย...คือมัน...
"นี่เป็นคูปองสำหรับซื้ออาหารในงานโรงเรียนจ้ะ พี่สาวฉันให้มา" อาคาริพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริงโดยที่จ้องมองฮิคารุแบบไม่ละสายตา
ผมเป็นส่วนเกินสินะ เหอๆ เอาเถอะ...
จะว่าไปเอาแบบนี้ดีกว่า...
"อาคาริ คูปองใบนี้ฉันขอนะ แต่วันงานฉันคงไม่ได้มา..."ระหว่างที่ผมพูดผมก็สังเกตสีหน้าอาคาริไปด้วย ผมเห็นเธอหน้าแดงแล้วก็มองคูปองกับฮิคารุสลับกัน แล้วผมก็พูดต่อ
"แต่เดี๋ยวฉันให้คนมาแทนนะ..."
พอผมพูดจบฮิคารุก็หันไปบอกอาคาริด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"ชั้นไม่ไปนะ"
อาคาริที่ได้ยินอย่างนั้นก็ทำท่าจะร้องไห้ แต่เธอก็บอกเวลานัดให้กับพวกเราก่อนจะวิ่งออกไปเลย... แต่ฮิคารุทำไมไม่ไปกันนะ?
"งานมีวันอาทิตย์ ฉะ...ฉันจะรอที่หน้าประตูตอนบ่ายสองนะ"
'เฮ้อ...' ผมอยากจะเขกหัวเพื่อนผมจังเลย...
ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ฮิคารุดันตะโกนตอบกลับไปงี้
"ชั้นไม่ป๊ายยยยยยย"
โป้ก
"โอ้ย!! อายะ...เธอทำอะไรเนี่ย?!!" ฮิคารุที่น้ำตาเล็ดเพราะเจ็บก็ถามเพื่อนตัวเองด้วยสายตาอึ้งๆ ใครจะคิดว่าเพื่อนคนนี้จะ...
"เขกหัวนายไงไม่มีอะไรหรอก..." น้ำเสียงนิ่งๆติดจะอารมณ์เสียที่ดังขึ้นทำให้ฮิคารุอ้าปากพะงาบๆ
'กวนอ่ะ!!!' เด็กชายคิดในใจแต่ก็ปกปิดสายตาที่แสดงความแปลกใจไว้ไม่ได้ ด้านคนที่ถูกมองก็...
"ฉันไปล่ะ ฝันดีนะ...แล้วก็ฉันจะให้คนที่ฉันให้ไปกินขนมเผื่อนายเองไม่ต้องห่วง"
ฮิคารุที่ได้ฟังเพื่อนพูดเช่นนั้นก็ ตะโกนบอกไป
"ชั้นจะไป!!!!"
อายะที่เดินหันหลังให้กับฮิคารุเมื่อได้ฟังเช่นกันก็ยกยิ้มขึ้นน้อยๆก่อนจะยกมือแล้วโบกเล็กน้อยเป็นเชิงว่า'บ๊ายบาย'
"อื้ม เท่มากเลยแฮะ"
ตอนนี้ผมกำลังดูตัวเองในกระจกอยู่ ผมเชื่อว่าร้อยทั้งร้อยคงบอกว่าผมเป็นผู้ชายอย่างแน่นอน ดีที่ผมเรียนมาจากครูเรย์อิเพราะครูเขามีวิชาของตระกูลที่สามารถเปลี่ยนความสูงได้ ซึ่งครูก็สอนให้ผมทั้งๆที่ผมไม่ได้เป็นคนในตระกูลทำให้ผมรู้สึกขอบคุณครูมากๆ
แต่ปัญหาตอนนี้ก็คือ...
ผมรู้สึกว่าตัวเองหล่อเกินไป...
ผมไม่ได้หลงตัวเอง... ตอนนี้ผมน่ะบอกได้เลยว่า
ตัวของผมในโลกก่อนเทียบไม่ติดเลยสักนิดเดียว...
ที่สำคัญคือ ผมไม่ค่อยชอบให้คนมามองมากๆ...
ผมก็อยากทำตัวไม่ให้เด่นนะ แต่ว่าไม่ว่าจะทำยังไงมันก็ออกมาดูดียกเว้นผมจะใส่แว่นหนาๆแบบตอนที่ไปโรงเรียน ซึ่งผมไม่ชอบใส่เพราะมันทำให้ผมมองลำบาก แล้วผมก็อยากใส่แว่นเหมือนในโลกเดิมด้วย มันคงเป็นเป็นความเคยชินของผมแม้ว่าตอนนี้สายตาของผมจะอยู่ในเกณฑ์ปกติ
'เอาเถอะ...น่าจะไม่เป็นไรมั้ง...' อายะในคราบเด็กวัยรุ่นคิดในใจก่อนจะออกไปข้างนอกตามที่เพื่อนได้นัดเอาไว้
แน่นอนว่าตอนนี้ที่บ้านไม่อยู่เพราะแต่ล่ะคนก็ดันมีงานตรงกับวันนี้พอดี
ซึ่งเด็กสาวก็คำนวณมาอย่างดีแล้วว่าทุกคนจะไม่อยู่ในเวลานี้...
"ไหนบอกว่าจะมาไงเล๊าาาา!!!"
'เสียงนี้คุ้นๆแฮะ' เด็กชาย(?)หน้าตาหล่อเหลา ผมสีนิล ดวงตาเรียวสีอเมทิสต์มีสเน่ห์มองไปยังทิศทางของเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใครเจ้าตัวก็ยกยิ้มน้อยๆโดยไม่ได้รู้ตัวว่าทำสาวๆแถวนั้นหน้าแดงเป็นแถบๆ
"นายชื่อชินโด ฮิคารุใช่ไหม?"
ฮิคารุเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อตัวเองแต่เขาก็ต้องตกใจเพราะ...
'หมอนี่(โคตร)หล่อ' นี่สิ่งเดียวที่ฮิคารุคิดและเขาก็ตอบกลับไปด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ
"อะ...เอ่อ ใช่" ใครใช้ให้หมอนี่ดูดีขนาดนี้ล่ะ!!! แล้วอีกอย่างทำไมรู้จักชื่อเขากัน?
"ฮะๆ ชั้นเองโดนอายะเรียกให้มาเที่ยวเป็นเพื่อนน่ะ" อายะตอบด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำพร้อมกับยิ้มๆไปด้วย "ไปเที่ยวกันเถอะ อ่อ เรียกชั้นว่า'พี่ริว'ล่ะกันนะ"เธอรีบพูดต่อมาทันทีเมื่อพอเดาได้ว่าฮิคารุจะถามเธอเรื่องอะไร
"อะ...อืม"ฮิคารุตอบด้วยน้ำเสียงเขินๆก่อนจะเดินตามคนที่เพิ่งแนะนำตัวกับเขาเมื่อสักครู่
"เอาทาโกะยากิไหม?" ผมถามฮิคารุที่ดูเหมือนจะมองตาละห้อยเวลาผมกินนู้นกินนี่
'คงจะลืมเอาตังค์มาสินะ'
"พี่ริวให้ผมหรอ?" ตาเป็นประกายเชียว...
"อ่าฮะ นายกินเยอะๆสิจะได้โตๆ" ตอนนี้ฮิคารุเพื่อนผมสูงน้อยกว่าผมตอนนี้ประมาณ 15 ซม.ได้
"โถ่...พี่เกิดก่อนผมอีก ง่ำ" เพื่อนผมเนี่ยท่ากินก็ตลก เหอๆ ชายผมม่วงที่จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้ชื่อตอนนี้ก็วนไปมารอบๆอย่างสนใจ ผมหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินชายคนนั้นกล่าว
"ฮิคารุตรงนั้นเล่นโกะกันด้วย!!"
ผมเลยทำเนียนๆกอดคอเพื่อนตัวเองแล้วลากไปยังทิศทางนั้นอย่างรื่นเริงเหมือนว่าผมกำลังตื่นเต้นกับงานโรงเรียนนี้
"อ่อก พี่ริวเบาๆหน่อยครับ"
เหมือนว่าผมจะรุนแรงไปนิดเลยทำให้ฮิคารุเกือบจะ...
ขนมติดคอ...
"เอ๋?โกะนี่นา...พี่เล่นด้วยหรอ?" เพื่อนผมที่ตอนนี้กระดกน้ำไปเกือบหมดขวดถามผมแบบสนใจเมื่อพบว่าตัวเองตอนนี้อยู่หน้ากระดานโกะ
"อื้ม...แต่พี่เล่นไม่เก่งเท่าหมากรุกหรอกนะ" ผมยิ้มบางๆให้
'ขอโทษนะ...ขอเฟคนิดนึงนะ'
แต่จริงๆแล้วผมเล่นโกะเก่งกว่าหมากรุกเพราะส่วนใหญ่เล่นโกะมากกว่า เอาเป็นว่าหมากรุกเล่นน้อยกว่าโกะประมาณ 150,930 ครั้ง โกะผมเล่นประมาณ 5 แสนตาได้มั้งหรืออาจจะมากกว่า...เล่นกับคอมพิวเตอร์เป็นส่วนใหญ่เพราะยุคสมัยของผมไม่ค่อยมีใครเล่นโกะ อาจจะเพราะว่าคอมในสมัยนั้นสามารถเล่นโกะได้ถึง 6 ดั้ง...
"ฮิคารุ นั่นมัน!!"ชายผมม่วงพูดอย่างตื่นเต้นพลางชี้ไปยังหนังสือเล่มนึง ผมชะโงกหน้าไปมองแบบที่ไม่ผิดสังเกต
"เทคนิคการเล่นโกะ โดย โทยะเมจิน..." ผมพึมพำเบาๆ พ่อของโทยะ...ที่หน้าตาดุๆ อืม...จะว่าไปผมยังไม่เคยเห็นเขาเล่นจนจบสักกระดานเลยแฮะ
'ต้องไปหาดูซะแล้ว'ผมหมายมั่นในใจ
"หนังสือนี่เป็นของรางวัลของคนที่เล่นผ่านทั้งหมด..." เสียงเด็กวัยรุ่นคนนึงดังขึ้น เขามีผมสีเทาๆ ดวงตากลมโตสีเดียวกับผม ผิวขาวๆเหมือนคนไม่เคยออกแดด สวมแว่นสีเดียวกับของผม'สีดำ'
"จะลองหน่อยไหม?" พอสบตากับชายผมเทาคนนี้ผมก็รู้ได้ถึงความมุ่งมั่นของเขาในการที่จะทำอะไรสักอย่าง ว่าแต่
มันอะไรล่ะ?
"เอาสิๆจัดมาเล๊ยยย" ฮิคารุรับคำทันที...
ชายผมสีเทาตัดสั้นถามฮิคารุว่าอยู่ชั้นอะไร พอเขารู้ว่าฮิคารุอยู่ป.6 เขาก็เอาโจทย์ที่ผมมองเสี้ยววิก็แก้ออกมาให้ฮิคารุ
"ป.6งั้นเอาโจทย์นี้แล้วกันนะ..."
ฮิคารุวางหมากลงไปในเวลาไม่นานเรียกสายตาพึงพอใจของชายผมสีเทาและคนที่ยืนมองรอบๆอย่างดี
"ถูกต้อง อ่ะนี่..." พี่ผมเทาคนนั้นยื่นกระดาษทิชชู่ให้เพื่อนผม...
"ขอยากกว่านี้หน่อยเซ่..."ฮิคารุทำหน้ายู่ก่อนจะบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่ได้ทิชชู่
"เอ...งั้นเอาอันนี้แล้วกัน ชั้นยังแก้ไม่ได้เลย วางได้แค่สามหมากนะ"
ผมขมวดคิ้ว...พลางคิดอย่างเอือมๆ
'มันยากยังไง?'
"ฮิคารุขอพี่ลองหน่อยสิ โจทย์อันนี้มันคุ้นๆเหมือนพี่เคยเห็นน่ะ..."เมื่อผมเห็นฮิคารุทำหน้าจะขัดผมก็พูดต่อทันที "น้องทำโจทย์ยากที่สุดดีกว่านะ คนนี้เขาไม่ได้บอกนี่...ว่าร่วมมือกันไม่ได้น่ะ"
เพื่อนผมทำหน้าอึ้งๆแล้วพยักหน้ารับคำ ผมมองพี่ผมสีเทาที่จ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ
'มีอะไรติดหน้าเราป่าวนะ?' แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นผมก็หยิบหมากขึ้นมาวางแก้โจทย์ที่รุ่นพี่คนนี้เอามาจากในหนังสือที่เขาถืออยู่
"เร็วจัง..."
"มองแทบไม่ทันเลย"
เสียงพูดคุยของคนรอบๆที่เริ่มให้ความสนใจทำให้ผมเริ่มอยากจะไปหามุมสงบๆแล้วอยู่ตรงนั้นซักพัก
'แล้วทำไมคุณผู้หญิงทั้งหลายจ้องผมจังเลยครับ?!!' เสียงกู่ร้องของเด็กสาวคนนึงดังขึ้นในใจ ซึ่งก็ไม่ใช่ใคร อายะนั่นเอง
"เอาโจทย์ยากที่สุดให้เด็กคนนี้ทำ..." ผมหยุดหายใจก่อนจะเอ่ยต่อ"แล้วก็ให้หนังสือเล่มนั้นด้วยนะ"
"ครับ..." คุณพี่ผมเทาตอบผมด้วยใบหน้าที่ติดจะเขินอาย...
'ไม่ใช่ว่าตอนนี้เราเป็นผู้ชายเรอะ?!!' ผมเริ่มสำรวจตัวเองทันที แต่ก็ต้องหยุดไปเมื่อได้ยินคุณรุ่นพี่พูดขึ้น
"โจทย์นี้ถ้าทำได้ก็มีฝีมือเทียบเท่าโทยะ อากิระ...วางได้หมากเดียวเท่านั้นนะ..."
ผมมองพี่ผมเทาคนนี้ที่วางหมากตามในหนังสือด้วยสายตาเรียบนิ่ง พอพี่เขาวางเสร็จนั้นแหละ ผมจึงถอนหายใจด้วยความเซ็ง...
'...โจทย์นี่มันยากหรอ?'ผมคิดพลางมองหน้าฮิคารุที่ทำหน้าจริงจังตอนมองโจทย์นั้น ดูเหมือนเขาจะมองโทยะเป็นคู่แข่งเพราะเขาไม่ยอมใช้ตัวช่วยอย่าง'ชายผมม่วง'
"หมากเดียวที่ว่า...อยู่ตรงนี้ไงล่ะ"อยู่ก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นมา เขาเป็นชายผิวออกแทนๆ ตาที่เหมือนกับนักเลง สีผมกับสีตาเป็นสีแดง ผมอึ้ง...ไม่ได้อึ้งเพราะหน้าตาเจ้าหมอนี่!!!แต่ผมอึ้งเมื่อได้เห็นการกระทำของเขา...
เจ้าหมอนี่มันกะ...กล้า
กล้าเอาหมากฝรั่งไปแปะกระดานโกะ!!!
100%
ขอบคุณคนที่เม้น คนที่Favและคนที่อ่านมากๆเลยน้า;w;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น