ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การพบกันของ(อนาคต)คู่แข่ง
ตอนนี้ผมกับฮิคารุได้มาอยู่ข้างในที่เขาแข่งโกะกันแล้ว ผมเห็นฮิคารุจ้องพวกเด็กๆที่ลงแข่งด้วยแววตาประทับใจ ผมว่าเขาคงตื่นเต้นล่ะนะที่มีเด็กมากมายกว่า 300 คนมาแข่งโกะกันในที่เดียวแบบนี้
ไม่รู้ว่าฮิคารุพูดอะไรกับชายผมม่วง ผมได้ยินแค่ชายคนนั้นพูดว่า
"ยอดมากเลย ความรู้สึกของเด็กๆเหล่านี้เหมือนความรู้สึกของข้าเมื่อพันปีก่อนเลย ข้าสัมผัสมันได้จากพวกเขา"
ผมก็สัมผัสมันได้เช่นกัน...รึผมแก่แล้วเลยสัมผัสได้กันนะ?
"อายะ เธอว่าโทยะจะมาที่นี่ไหม?"
หืม? โทยะอ่ะนะ น่าจะอยากมาหานายเพื่อเล่นโกะมากกว่าล่ะมั้ง ผมคิดในใจก่อนจะตอบเพื่อนผม
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ฉันว่าวันนี้นายจะเจอเขานะ" เขาน่าจะฝังใจแล้วต้องการแก้มือเร็วๆนี้แน่นอน ประโยคนี้ผมกล่าวในใจ
ฮิคารุพยักหน้าก่อนจะเดินไปดูเด็กๆแข่งกัน ระหว่างที่ฮิคารุเดินไปข้างหน้า ชายผมม่วงก็หยุดดูกระดานนึง ฮิคารุที่ไม่เห็นชายคนนั้นเดินตามมาก็เดินมาทางชายผมม่วง ส่วนผมก็เนียนๆดูกระดานนั้นด้วยล่ะนะ
'ถ้าฝ่ายไหนวาง<จุดนั้น>จะต้องชนะแน่นอน' ผมวิเคราะห์หมากกระดานนี้เงียบๆในใจ และดูเหมือนว่าชายผมม่วงจะคิดเหมือนกัน
"จุด1-2คือจุดชี้ขาด" เขาบอกฮิคารุอย่างนั้น แต่ฮิคารุเนี่ยสิพอเห็นว่าเด็กคนที่เล่นฝ่ายดำวางผิดตำแหน่งก็เผลอหลุดปากพูดไปซะงั้น
"น่าจะสูงขึ้นอีกหน่อยนะ" งามไส้แล้วไง...
"เอ๋?!!" เด็กสองคนนั้นอุทานด้วยความตกใจและแน่นอนว่ากรรมการได้ยินเสียงอุทานนั้น
"นี่พวกเธอคิดจะทำอะไรกันเนี่ย เขาห้ามสอนขณะแข่งขันนะรู้ไหม?!!"
เหอๆ ผมยังไม่ได้ปริปากบอกเด็กพวกนี้เลยนะครับไหงผมโดนไปด้วยล่ะ...ผมยิ้มแหยๆส่งให้กรรมการไป ส่วนฮิคารุ
"ขอโทษครับ..."
แล้วก็มีชายหนุ่มผมทองอายุประมาณ 27 เดินเข้ามา
"เบาๆหน่อยอย่าส่งเสียงดังสิ" พอชายคนนี้พูดจบ กรรมการก็มีท่าทีเกรงใจอย่างเห็นได้ชัด
"เอ่อ...อาจารย์โองาตะ ถ้าอย่างนั้นผมจะพาพวกเขาไปข้างในนะครับ"
"อื้ม...ช่วยหน่อยนะ"
แล้วผมก็โดนลากไปด้วย...
"...แย่จริงๆ ชั้นหวังว่าพวกเธอจะสำนึกในสิ่งที่ได้ทำไปนะ" ผมยืนฟังลุงคนที่น่าจะเป็นหัวหน้ากรรมการบ่นมา 3 ชม.ได้ ฮิคารุทำหน้าสำนึกผิด ส่วนผมน่ะแสดงสีหน้าอะไรไปก็ไม่เห็นหรอกเพราะแว่นอันนี้มันหนาแบบสุดๆเอาเป็นว่าผมเลยทำหน้าเบื่อๆได้เต็มที่
"แล้วเราจะเอายังไงดี...?" ลุงหันไปถามกรรมการคนอื่นๆที่อายุน้อยกว่าด้วยน้ำเสียงเครียดๆ
"ทางเราให้เด็กสองคนนั้นเริ่มเล่นใหม่แล้วครับ" ทางคนถูกถามก็ตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ
"อืม ช่วยไม่ได้นี่นะ ส่วนพวกเธอก็กลับบ้านไปได้แล้ว" ขอบคุณมากครับ ในที่สุดผมกับฮิคารุก็หลุดพ้นสักที...
ผมไม่รอช้าก้มหัวแล้วเดินออกไป ฮิคารุน่าจะรู้สึกผิดมากเพราะเขาพูดขอโทษลุงคนนั้นอีกรอบ
"ขอโทษที่ทำให้ลำบากครับ!!"
ตอนนี้ผมเดินตามฮิคารุอยู่ดูเหมือนว่าเขาจะสติไม่ค่อยจะอยู่กับตัวเท่าไหร่และเขาก็ชนกับคนหนึ่งๆ
"โอ๊ย!!" เสียงฮิคารุดังขึ้นพร้อมกับตัวของเพื่อนผมที่นั่งจุ้มปุ้กอยู่ที่พื้น ผมเห็นเขาลูบก้นปอยๆด้วย ตลกดี...
"หัดระวังหน่อยสิ" เสียงนิ่งๆขรึมๆ ทำให้ผมต้องเงยหน้ามอง...
และผมก็พบว่า คนที่ฮิคารุชนคือ
พ่อของโทยะ...โทยะเมจิน
เขาเป็นคนนิ่งๆดี ผมก็ชอบทำบรรยากาศแบบนี้ตอนเล่นโกะเหมือนกัน มันเป็นการกดดันคู่ต่อสู้
พอพ่อโทยะเดินไปแล้วฮิคารุก็ลุกขึ้นมาแล้วก็หันหน้ามาทางผม
"อายะเราไปกันเถอะ"
ผมเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วตอบกลับไป"อืม"
"ชินโด!!!!"
ระหว่างที่พวกผมจะกลับบ้านก็มีเสียงที่แลจะคุ้นหูแบบสุดๆ พอมองไปยังต้นเสียงก็พบว่า คนที่เรียกฮิคารุก็คือโทยะ อากิระนี่เอง...
'เฮ้อ~เจอทั้งพ่อทั้งลูก' ผมคิดในใจแบบปลงตก
"โทยะ?" ฮิคารุขอให้นายโชคดีนะโจทก์เก่านายมาแล้ว ผมขอตัวไปกินอาหารเย็นฝีมือแม่ก่อนนะ ผมพยักหน้าสนับสนุนความคิดตัวเองแล้วตั้งท่าจะไปแต่ดูเหมือนจะไม่ทันมืออีกฝ่าย
"อายะ อยู่เป็นเพื่อนชั้นหน่อยสิ"ฮิคารุทำหน้าเหงาๆผมเลยต้องจำใจอยู่ต่อ...เฮ้อ... และแล้วโทยะก็พูดขึ้นว่า
"ชั้นเจอนายแล้ว แฮกๆ ชินโด ฮิคารุ" ด้วยสีหน้าที่บอกเลยว่าจริงจังและเหนื่อยแบบสุดๆ
"โทยะ โทยะนี่นา? มีอะไรรึป่าว?"
โทยะเมื่อได้ยินที่ฮิคารุพูดก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะปรับอารมณ์ตัวเองให้กลายเป็นนิ่งๆ แล้วฮิคารุก็เอ่ยกับโทยะด้วยความสงสัย
"นายไม่ได้ลงแข่งทั่วประเทศหรอ?"
พอได้ยินฮิคารุพูดแบบนี้อากิระเลือกที่ไม่ตอบแล้วถามฮิคารุกลับแทน
"แล้วนายล่ะ?"
"เอ๋ ชั้นหรอ? เมื่อกี้ชั้นก็เพิ่งมาดูแปปนึงนะ ผู้เข้าแข่งอายุน้อยกว่าชั้นอีกอ่ะ ทุกคนเอาจริงเอาจังกันมาก" ฮิคารุก็เล่าด้วยความประทับใจ
แล้วโทยะก็ขัดขึ้นมา
"ทำไมล่ะ?หรือว่านายแค่เล่นๆเท่านั้น?" เขาหยุดไปแปปนึงก่อนจะพูดกับเพื่อนผม "ขอฉันดูมือนายหน่อยได้ไหม?" แล้วถือวิสาสะยกมือของฮิคารุขึ้นมาดู
ผมรู้เลยว่าโทยะต้องการดูอะไร...
แน่นอนว่าเขาไม่ได้ดูดวงให้ฮิคารุ
แต่เขาดูว่านิ้วมือว่าด้านไหม...มันก็เหมือนกับการเล่นเปียโนที่ถ้าเล่นมากๆนิ้วมือจะด้าน
คนเล่นโกะมากๆก็เป็น... ซึ่งในผมในตอนนี้ไม่ได้เล่นกับคนอื่นเลยแต่ผมวิเคราะห์หมากตาต่างๆที่เคยเล่นสมัยยังเป็นผู้ชาย นิ้วมือผมเลยไม่ได้ด้านมาก
"นายทำอะไรน่ะ?!!" เพื่อนผมพูดจบก็รีบสะบัดมือออกจากมือของโทยะทันที
"เอ๊ะ...ขอโทษที แต่ว่านายไม่คิดจะเทิร์นโปรหรอ?" หน้าตาโทยะตอนนี้คาดหวังกับคำตอบมากแต่ดูเหมือนฮิคารุจะไม่รู้ตัว
"ฮะๆชั้นเนี่ยนะจะเทิร์นโปร? แม้แต่คิดยังไม่เคยเลย!!!แต่นายอยากเทิร์นสินะ?"
ผมรู้สึกไปเองรึป่าวนะที่ฝนมันเริ่มจะตกแล้วเนี่ย? ยังดีที่ผมพกร่มมา...แต่ก็แค่คันเดียวเอง
"แน่นอน..." สีหน้าโทยะตอนนี้นี่แย่มากๆเลย ผิดหวังสินะ...
ตุ้บ
โทยะหันไปมองสิ่งที่จับไหล่เขาอยู่ เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยเพราะรู้ว่าเป็นใคร ก็นะเห็นอยู่กับฮิคารุแทบตลอด
"อายะจัง?"
"ฉันเข้าใจความรู้สึกนายนะแต่ว่าอย่าคิดมากเลย"ผมพูดพลางมองฮิคารุที่หน้าบูดบึ้งเพราะอะไรก็ไม่รู้ไป"ฮิคารุน่ะยังไม่แน่ใจว่าจะเป็นโปรดีไหมน่ะ..."
"อืม ขอบใจนะ" ก็ยังดีที่สีหน้าโทยะเริ่มสดใสมากขึ้น
แต่ประโยคที่ฮิคารุพูดขึ้นมาเนี่ยสิ...
"แล้วเทิร์นได้เงินเยอะป่าว?" แถมทำหน้ากวนๆด้วย
"รางวัลชิงตำแหน่งเนจิน 36 ล้าน ตำแหน่งคิเซย์ 42 ล้าน ทั้งหมด 8 มงกฎ เงินรางวัลประมาณ180 ล้าน..."
พอฮิคารุได้ยินจำนวณเงินเท่านั้นแหละ
"100ล้านหรอ ฮะๆ" ทำหน้าดีใจสุดขีด
ดูเหมือนชายผมม่วงจะไม่เอาด้วย แม้ว่าผมจะไม่ได้ยินเวลาชายคนนี้พูดในหัวฮิคารุแต่ว่า
คนเล่นโกะน่ะ ไม่ได้เล่นเพราะได้เงิน แต่เล่นเพราะ'รัก'โกะต่างหากล่ะ
อย่างผมในโลกก่อนที่พอได้เงินตำแหน่งมาผมก็เอาไปบริจาคให้เด็กกำพร้า คนเจ็บป่วยแทน เงินที่ได้จากการเป็นหมอมันก็เพียงพอที่จะดูแลน้องๆแล้วล่ะนะ
และผมเชื่อว่าคนที่รักโกะแบบชายผมม่วงคงไม่ยอมให้ฮิคารุได้แนวคิดผิดๆไปอย่างแน่นอน แต่เหมือนฮิคารุจะ...
"ชั้นชักจะอยากเทิร์นโปรซะแล้วสิ เอามาสัก 1 หรือ 2 ตำแหน่ง" โอ้ย คุณเพื่อนมองหน้าโทยะด้วยเถอะเวลาพูดน่ะ...
"นายว่าอะไรนะ..." ตอนนี้โทยะทำหน้าราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
'ไม่เชื่อน่ะดีแล้ว...นายอย่าพูดอีกรอบนะฮิคารุ...'
"ฮะ?"
"นายจะเทิร์นโปรเพราะอยากได้เงินงั้นหรอ?!! มันจะมากไปแล้ว!!!คำพูดของนายเหยียดหยามคนเล่นโกะมากไปแล้ว!!!"
'อืม คงจะได้ยินเต็มๆงั้นสินะ...'
"ชะ...ชั้น" พอฮิคารุได้ยินเสียงตะคอกของโทยะก็ตกใจทันที ถ้าเป็นตอนที่ผมยังเด็กๆแล้วเพื่อนพูดดูถูกแบบนี้ผมก็คงโกรธแต่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกโกรธเลย อาจคงเป็นเพราะฮิคารุยังเด็กอยู่ด้วยล่ะมั้งนะ
"นายไม่สมควรเป็นนักเล่นโกะ ถ้าเป็นคนรักโกะไม่มีทางคิดอะไรเลวๆแบบนั้นหรอก!!" ถึงจะจริงก็เถอะแต่ก็แรงไปหน่อยนะ...
"นายรู้จักเกียรติยศของคนเล่นโกะไหม? ทุกคน...ทุ่มเท เหนื่อยยาก ลำบาก ทุกคนหวังว่าจะไปให้สู่จุดสูงสุด แต่ก็มีไม่น้อยที่พบกับความผิดหวัง เจ็บปวด ชั้นอยู่กับพ่อมาตลอดเลยเห็นกับตามาบ้าง!!!แต่คนอย่างนายกลับ...!!"
อืมนั่นก็จริง ทุกคนหวังจุดสูงสุดกันทั้งนั้น...
"ชั้นเองต้องทุ่มเทอย่างหนัก...ต้องนั่งเล่นโกะทุกวัน แม้เหนื่อยยากเท่าไหนก็ไม่สามารถปริปากบ่นได้"
ตอนนี้ผมหยิบร่มมากางให้โทยะเนื่องจากฝนตกหนัก
ทำไมไม่กางให้ฮิคารุ?
ก็โทยะพูดถูกใจ แถมตอนนี้เขายังร้องไห้ด้วย...
"เรามาสู้กันอีกครั้งเถอะ...ต่อไปชั้นจะเทิร์นโปร...ถ้านายคิดว่าการเป็นมือโปรหรือการได้ตำแหน่งไม่ใช่เรื่องลำบาก...นายก็ต้องเอาชนะคนอย่างชั้นให้ได้ซะ" แล้วโทยะก็พูดต่อด้วยแววตาแข็งกร้าว
"ไม่งั้นก็อย่าหวังเลย!!"
เอาล่ะ ตอนนี้ผมก็กางร่มให้อยู่กลางๆให้บังฝนท้ังสองคน ไม่สิ สามรวมผมด้วยอ่านะ...
และแล้วพวกเราก็ขึ้นรถไฟฟ้าไปที่เล่นโกะในครั้งนั้น ถ้าผมจำไม่ผิดชื่อ'โกะชาลอน'ล่ะมั้ง
"คิดดูสิคู่ต่อสู้เป็นเด็กประถมแต่นายชนะแค่ 2 แต้ม" ผมได้ยินเสียงฮิคารุพูดออกมา ผมยืนหันหลังให้ฮิคารุอยู่เพราะไม่งั้นผมอาจจะเผลอสบตากับชายผมม่วงคนนั้นได้
"หมากตานั้นเป็นเพียงหมากชี้แนะเท่านั้น" เสียงทุ้มพูดขึ้นมา"เป็นการวางหมากเพื่อชี้แนะกลยุทธ์ให้อีกฝ่ายโดยไม่หวังชัยชนะ"
"เด็กคนนั้นเมื่อเติบใหญ่เขาจะเป็นพยัคฆ์" ชายคนนั้นพูดกับฮิคารุเมื่อได้ยินคำสบประมาทที่ฮิคารุบอกว่า'เด็กประถมไม่มีทางชนะนายหรอก'
ว่าแต่ทำไมช่วงนี้...ผมหูดีจัง...?
และพอพวกเราลงจากรถไฟฟ้า ผมกับฮิคารุก็เดินตามโทยะไปเรื่อยๆ
พวกเราก็ได้มาถึงที่ร้านเดิม
บางทีผมก็สงสัยว่า...แถวนี้มันมีร้านโกะร้านเดียวรึไง..?
100%
ขอบคุณสำหรับคนเม้น คนที่อ่านแล้วก็คนที่Favมากๆเลยนะ;w;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น