ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วันเวลาที่ผ่านไป
"อายะ ตอนนี้เธอก็ได้จบหลักสูตรของครูแล้วล่ะฮ่ะ" ครูหน้าโหด กล้ามโตคนนี้ชื่อ'ซาโยะ' ก็อย่างที่เห็นว่าครูเขาเป็นอะไร...แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรนะเพราะแค่ครูเขาใจดีผมก็ดีใจแล้ว ครูเขาสอนเรื่องเทควันโด คาราเต้ และอื่นๆเรียกได้ว่าครูคนเดียวสู้กับพวกอันธพาล 30 กว่าคนได้แบบชิวๆ
"ค่ะ ขอบพระคุณที่สั่งสอนหนูนะคะ" ผมพูดขึ้นอย่างสงบ การที่ได้มาที่นี่ตั้งแต่เมื่อ 5 ปีที่แล้วทำให้ผมใจเย็นขึ้นเยอะเลย
"ดีมากจ้ะ งั้นก็อย่าลืมฝึกนะจ้ะ" ครูซาโยะยิ้มอ่อนมาให้ผม บางทีผมก็รู้สึกโหวงๆที่จะไม่เจอครูอีกแล้ว
"ครูคะ หนูขอเบอร์ได้ไหมคะ?" ผมเอียงคอเป็นเชิงถาม ผมจำได้ว่าถ้าเด็กๆทำท่าทางแบบนี้จะไม่ค่อยมีใครปฎิเสธเท่าไหร่นัก
"ฮึกๆ..." ครูร้องไห้?!!
"ครูคะ?ครูเป็นอะไรหรอคะ?"ผมเข้าไปปลอบครู ผมไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมครูถึงร้องไห้เพราะว่าผมขอเบอร์งั้นหรอ...?หรือว่าครูไม่อยากให้เบอร์จนร้องไห้?
"ฮึก...ครูดีใจต่างหาก ไม่ได้ฮึก มีคนมาขอนานแล้ว...ไม่แปลกใจเลยที่แม่ของอายะจะหวงขนาดนี้ ทั้งหน้าตาดี ทั้งนิสัยก็น่ารัก..."
ผมหลุดทำหน้าเหวอ คือครูก็ไม่ได้โหดอะไรมากเลยนะ โหดตารางการฝึกอย่างเดียว อย่างอื่นก็เป็นครูที่รักเด็กมากๆ แต่ว่าครูอย่าชมผมอย่างนั้นเลยครับ... คือผมไม่อยากได้คำชมว่าน่ารักหรอกนะ...
"นี่เบอร์ครูนะ มีอะไรก็โทรมาได้เลย ให้ไปตั้นหน้าใครครูก็จะไป" ครูพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆช่วงแรกแต่พอท้ายประโยคก็...เสียงเหี้ยม
"ขะ...ขอบคุณค่ะ" ผมยิ้มให้ก่อนจะรับกระดาษที่ครูเขียนเบอร์ครูเมื่อตะกี้แต่ว่าผมยังเสียวๆกับเสียงนั่นอยู่ดี
"เอาล่ะครูไปก่อนนะ อย่าลืมครูซะล่ะ ฮึกๆ" ครูซาโยะพูดจบก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่เอามาจากไหนไม่รู้โบกมันเบาๆแล้วเดินจากไปพร้อมน้ำตา...
'เอ่อ...ไปทำข้าวเที่ยงดีกว่า...'
หลังจากที่ผมทานข้าวเที่ยง ครูที่สอนเรื่องการปลอมตัวก็มาและแน่นอนว่าครูมาแจ้งเรื่องผมก็สำเร็จวิชาแล้ว
"อายะจังครูมาแล้วจ้า" ครูเรย์อิ ครูสาวที่หน้าตาดีมากๆเธอเป็นดาราที่ไม่ค่อยจะออกงานมากเท่าไหร่นักแต่ว่าแม้จะออกงานไม่กี่ครั้งชื่อเสียงของครูก็ไม่ได้น้อยตามเลยสักนิดเดียว
"สวัสดีครับ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงผู้ชายตอนที่อยู่ในโลกเดิม เรียนกับครูคนนี้เป็นอะไรที่ผมชอบไม่แพ้การที่เรียนกับครูซาโยะเลย เพราะว่าผมนั่นจะได้แต่งชุดผู้ชายแล้วก็ได้ใช้เสียงผู้ชายด้วย
"อื้ม เหมือนผู้ชายมากจริงๆ ครูยังอดหวั่นไหวไม่ได้เลยนะเนี่ย" ผมรู้สึกว่าครูเรย์อิเหมือนแม่ผมยังไงไม่รู้ คือ ชอบมองผมแล้วบิดตัวไปมา...
"เอาเป็นว่าเธอจบคอร์สแล้วล่ะจ้ะ เก่งมากๆเลยนะ" ครูยิ้มแล้วก็ยื่นกระดาษมาต่อหน้าผม
ผมรับกระดาษใบนั้น พลิกดูก็เป็นเบอร์ครูนั่นเอง แต่สายตาครูที่มองมาที่ผมทำให้ผมอดขนลุกไม่ได้ ปกติตอนอยู่โลกนู้นผมคงรู้สึกเฉยๆแต่ว่าตอนนี้ผมเป็นผู้หญิง แล้ว...การที่ครูมาทำสายตาแบบนี้มัน...
"อย่าลืมโทรมาหาครูนะหนุ่มน้อย" ครูพูดด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ เอ่อ ครูครับ อย่าทำหน้าตาแบบนั้นเลยผมขอร้อง
"อะ...เอ่อ ครับ" แม้ใจจะคิดแบบนั้นอายะก็ตอบครูไป เรย์อิยิ้มก่อนที่เธอจะไปนั้นเอง เธอก็
จุ๊บ
"!!!" ผมกุมแก้มที่โดนครูสาวจุ๊บไป แปลกนะเเทนที่ผมจะดีใจแต่ผมกลับขนลุกแทนซะอย่างนั้นน่ะ...
"ไปล่ะจ้า~" และครูก็ยิ้มระรื่นแล้วเดินไป
อายะในชุดผู้ชายถอนหายใจเบาๆ เธอหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมาแล้วกดโทรออกและคนที่รับสายก็ไม่ใช่ใคร
"ดีจ้า ลูกสาวสุดเลิฟของแม่ มาเจอกันที่ห้องอาหารนะจ้ะ"
ผมได้ยินเสียงหวานเจี๊ยบของแม่พูดอย่างเอ่อ...อารมณ์ดี
"ค่ะแม่"
เวลาเนี่ยผ่านไปไว้จังนะ...ตอนนี้ต้องไปเรียนป.6 ซะแล้ว
ผมเดินไปในห้องที่ผมอาศัยอยู่มา 5 ปี ผมค่อยๆสัมผัสกับกระดานโกะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ถ้ามีโกะผมก็ไม่เหงาเพราะเหมือนกับว่าแม่อยู่ข้างๆผมอยู่
"เดี๋ยวพวกผมยกเองครับ" เสียงเข้มๆเรียกสายตาของผมให้ทันไปมอง หืม?นี่บอดี้การ์ดของคุณแม่นี่นา
"ขอบคุณนะคะ" ผมไม่ลืมกล่าวขอบคุณ ตอนนี้ผมเปลี่ยนชุดเป็นผู้หญิงเรียบร้อยแล้ว ต้องไปหาแม่นี่นาถ้าแต่งชุดผู้ชายไปเนี่ย...คงจะโดนว่า
"ลูกต้องไปเรียนวันพรุ่งนี้แล้ววันนี้ก็กินข้าวแล้วเข้านอนเลยนะ"
แม่ผมพูดด้วยน้ำเสียงยินดี ส่วนพี่ผมก็เอาแต่จ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ พ่อก็กินข้าวเงียบๆ
"ค่ะแม่" ผมตอบก่อนรีบกินแล้วเข้านอนทันที ก็นะ บางทีผมอาจจะเจอเพื่อนผมก็ได้นี่นา
หลังจากที่อายะไปนอนแล้ว เหล่าสมาชิกในบ้านที่เหลือก็พูดคุยกัน
"พ่อฮะ แม่ฮะ" เทโอะพูดขึ้นหลังจากที่ทั้งสามจ้องตากันได้ซักพักหนึ่ง แน่นอนว่าพวกเขาสื่อสารทางสายตากันเรียบร้อยแล้ว
"รู้แล้วล่ะลูก พวกเราเตรียมให้น้องเรียบร้อยแล้ว" อิจิกับมาอิพูดขึ้นพร้อมกันเรียกเสียงหัวเราะของบุคคลผู้เป็นลูก
"งั้นหนูไปก่อนนะคะ" ผมบอกลาแม่เมื่อผมได้มาอยู่ที่โรงเรียนแล้ว ตอนนี้แม่ผมให้ใส่วิกผมสีน้ำตาลคอนเทคเลนส์สีน้ำตาลแถมยัง!!แว่นด้วยอีก คือไม่รู้ทำไมให้ใส่เยอะจัง...
ครูเรียกให้ผมไปแนะนำตัวหน้าห้อง ผมก็เดินออกไปอย่างเก้ๆกังๆตามที่แม่ให้ทำน่ะนะ
"ฮาวาโนะ อายะค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"
ผมรู้สึกได้ถึงความผิดหวังของเพื่อนเลยแฮะ แต่ผมจะสนคนที่มองผมแต่เปลือกนอกทำไมล่ะ จริงไหม? ผมมองไปรอบๆห้องสายตาของผมก็หยุดอยู่ตรงเพื่อนสนิทตอนอ.3 ของผม ระหว่างที่ผมกำลังจะทักพวกเขา อาคาริดูเหมือนจะสังเกตเห็นผมพอดี
"อายะจัง ใช่ไหมจ้ะ?" อาคาริดูเหมือนจะแปลกใจสีผมและสีตาของผมแต่ที่เธอไม่ถาม ผมว่าผมพอจะรู้สาเหตุ...อยู่ข้างหน้าผมนี่เอง
"อื้ม อาคาริกับฮิคารุใช่ไหม?"ผมชี้ไปยังเด็กผู้ชายผมสีเหลืองที่ดูยังไงก็ย้อมมาชัดๆ
"อือ"
"เอาล่ะ วันนี้มีสอบนะ อายะทำไม่ได้ไม่เป็นไรนะ" เสียงครูดังขึ้นมา แต่เนื้อความทำให้ผมตกใจนิดๆว่าผมทำไมโชคดีมาตอนเขาสอบกันพอดี
"ส่งต่อไปข้างหลังนะทุกคน"ครูทิ้งช่วงไปแปปนึงก่อนจะเอ่ยต่อแบบสบายๆ"เอาล่ะจ้ะ เริ่มทำข้อสอบได้"
ผ่านไปไม่กี่วิผมก็ได้ยินเสียงชินโด เอ่อ ฮิคารุน่ะ
"ห้ะ นี่นาย!!!"
"เป็นอะไรรึป่าวจ้ะ?ชินโด" ครูถามฮิคารุด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล ถ้าผมเป็นครูก็คงจะกังวลเหมือนกันที่อยู่ๆลูกศิษย์ลุกขึ้นมาพูดระหว่างสอบแบบนี้
ฮิคารุเป็นอะไรไปหว่า แต่จะว่าไปผมเห็นผู้ชายผมสีม่วงๆข้างหลังฮิคารุด้วยล่ะ เขาใส่ชุดญี่ปุ่นโบราณ จะทักก็...เอาเป็นว่าผมไม่กล้าทักฮิคารุน่ะ กลัวเขาจะตกใจแล้วก็อาจจะไม่เชื่อผมก็ได้
ข้อสอบประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น... ตอนนี้ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึป่าว ผมได้ยินเสียงผู้ชายคนนึงคุยกับใครไม่รู้ เหมือนจะเป็นการพูดคุยฟังเดียว เมื่อกี้ได้ยินเสียง'ขอรับๆ'แล้วอยู่ๆก็กลายเป็นเสียงร้องไห้ซะเฉยๆ
"อุก!!!"
ผมหันไปมองก็เห็นฮิคารุเอามือกุมปากแล้วรีบวิ่งไป ผมเห็นอาคาริกับครูเดินออกไป ผมก็ไปด้วยเพราะว่าเพื่อนกันนี่นะ
"แฮกๆทำอะไรของนายอ่ะ!!" ผมได้ยินเสียงตะโกนของฮิคารุดังขึ้นมาก่อนจะได้ยินเสียงตอบต่อ
"เปล่าทำอะไรนะขอรับ ไม่ได้ทำอะไรเลย" ผมเห็นผู้ชายผมสีม่วง ผิวขาวมากๆตอบกลับฮิคารุ นี่แสดงว่าฮิคารุเห็นสินะ คุยกันได้ด้วย แต่ก็ดีผมไม่ต้องบอก
แล้วฮิคารุก็ทรุดลงกับพื้น
"ฮิคารุเป็นอะไรไหม?"
"ชินโดคุง"
ครูกับอาคาริที่ได้เห็นท่าทางแบบนั้นก็พูดขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง ส่วนผมก็เดินไปพยุงฮิคารุเงียบๆ
"ครูว่าเธอไปที่ห้องพยาบาลจะดีกว่านะจ้ะ"
"ไม่เป็นไรดีกว่าฮะ"
อาคาริเดินไปปิดก๊อกที่ฮิคารุเปิดทิ้งไป แต่หลังจากนั้นผมก็ได้ยินผู้ชายคนนั้นพูดกับฮิคารุ แต่ผมไม่ได้มองเขาหรอกนะชายคนนั้นน่ะ
"เห็นแก่ความโศกเศร้าของข้าที่จะไม่ได้เล่นโกะอีก ข้าไปห่อหุ้มจิตใต้สำนึกของท่านเท่านั้น"
โกะ...งั้นหรอ
หลังจากนั้นพวกผมก็พาฮิคารุมาที่ห้องเหมือนเดิมเพราะเจ้าตัวแลจะไม่ยอมเข้าห้องพยาบาลอีท่าเดียว
ระหว่างที่ผมกำลังทำข้อสอบผมก็ได้ยินคำตอบของมาจากปากของชายผมม่วงคนนั้น ดูท่าว่าฮิคารุคงจะถามข้อสอบสินะ พอคิดได้อย่างนั้นอายะก็ยกยิ้มขึ้นน้อยๆ และเด็กสาวก็ได้ยินเสียงฮิคารุคุยกับชายผมม่วงคนนั้นด้วยถึงจะได้ยินไม่ค่อยชัดก็เถอะว่าชายคนนั้นชื่ออะไร
"ชินโดคุง คุยอะไรคนเดียวจ้ะ ทำข้อสอบเสร็จรึยังล่ะฮึ?"ครูเดินผ่านตรงฮิคารุแล้วพูดอย่างดุๆ
"อ่ะ...เหลืออีกนิดเดียวฮะ" เพื่อนผมก็ตอบอย่างตะกุกตะกัก แต่ที่ผมตลกก็คงเป็นแววตาที่เพื่อนผมมองชายผมม่วงคนนั้น มองแบบชื่นชม ซึ่งผมรู้เลยว่าชื่นชมเรื่องอะไร...ก็เล่นบอกข้อสอบแบบนั้น
"พยายามเข้านะจ้ะ" ครูพูดจบก็เดินผ่านร่างชายหนุ่มผมสีม่วงคนนั้นไป ดูเหมือนเขาจะไม่สบอารมณ์อย่างมากเพราะผมได้ยินเขาพูดชัดๆเลยว่า
"เดินผ่านหน้าคนอื่นไปไม่ขอโทษซักคำ ไร้มารยาทจังเลย ช่างแย่จริงเชียว" มาเป็นชุดเลย...ผมเจ็บแทนครูเลยนะนั่น
"ฮิคารุ ผู้หญิงในยุคนี้เป็นอย่างนี้ทุกคนหรอ?" เฮ้ๆ แค่ผู้หญิงคนเดียวอย่ากล่าวหาแบบนั้นทุกคนได้ไหมครับ?
จะว่าไปมันน่าเบื่อไงไม่รู้นะ ผมทำข้อสอบเสร็จตั้งนานแล้วเนี่ย... ถ้าผมจำไม่ผิดบ้านผมอยู่แถวๆฮิคารุสินะ เดี๋ยวตอนเลิกเรียนขอแม่กลับเองดีกว่า ผมรู้สึกได้ว่าถ้าไปกับฮิคารุมันเหมือนจะมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้น...
'แม่ค่ะ หนูขอกลับบ้านเองนะคะ ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูเรียนวิชาป้องกันตัวมาแล้วนี่นา ใส่วิกตลอดค่ะ แว่นด้วย รักนะคะ'
แล้วผมก็กดส่งทันที
"ฮิคารุ กลับด้วยได้ไหม?"ผมเรียกฮิคารุที่กำลังจะเดินออกจากห้อง อาคาริตอนนี้เหมือนว่าจะเดินออกไปก่อนแล้ว
"อืม แต่วันนี้ฉันไปแวะที่นึงนะ" เพื่อนผมบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ ผมที่ได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มรับ ก็ผมรู้อยู่แล้วว่าฮิคารุจะไปที่ไหน เห็นคุยกับชายคนนั้นหลังเลิกเรียนแม้ว่าผมจะได้ยินเฉพาะที่ชายผมม่วงคนนั้นพูดก็เถอะ
"อ่าห้ะ"
'อยากรู้เหมือนกันว่าที่โลกนี้ คนเล่นโกะเขาเล่นกันเก่งกันขนาดไหน...'
ผมคิดในใจก่อนจะเดินกลับบ้านกับเพื่อนของผม
100%
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและคนที่Favนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น