[Fic Hikaru no go] เมื่อผมได้มาโลกการ์ตูน

ลำดับตอนที่ #3 : การจากลากับการสอบเทียบ

   หลังจากที่ได้เพื่อนใหม่พวกผมก็ตัวติดกันแทบตลอด บางทีผมก็เห็นเพื่อนหลายคนมองมาที่ผมด้วยสายตาเคลิ้มแบบแปลกๆไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าว

   "อายะจังเป็นอะไรรึป่าวจ้ะ?เห็นเหนื่อยๆ" 

   ผมหันหน้าไปมองอาคาริที่ถามผมด้วยความเป็นห่วง จะว่าไปช่วงนี้ผมมีอะไรทำเยอะแยะจนเหนื่อยเลยล่ะ... ต้นเหตุก็เมื่อวานเนี่ยแหละ

   'เพราะความน่ารักของลูกอาจจะมีพวกริ้นไรมาตอมแม่ขอสั่งให้ลูกเรียนศิลปะป้องกันตัวซะ!!! เริ่มตั้งแต่วันนี้!!!' 

    และในวันนั้นผมก็เรียนท่วงท่าต่างๆของคาราเต้จนสลบไปเลย ผมเพิ่งรู้ว่าการที่หน้าตาดีนี่ก็ลำบากเหมือนกันดูได้จากสีหน้าของแม่ผมที่กังวลจนผมปฎิเสธไม่ลง

    แต่ผมก็ตอบเพื่อนผมไปอย่างยิ้มแย้ม

    "อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ" ผมก็ยังไม่ค่อยชินกับการพูดแบบผู้หญิงจริงๆนั้นแหละ เฮ้อ...

   

       ผมไม่อยากบอกเรื่องนี้กับเพื่อนผมเลย...แต่ถ้าไม่บอกก็คงจะไม่ดีที่อยู่ๆผมก็หายไปเลย ผมเลยบอกเพื่อนผมเรื่อง...

    "ว่าไงนะ!!!อายะจะย้ายโรงเรียนงั้นหรอ!!?" ฮิคารุตะโกนอย่างตกใจ นี่พวกเขาเพิ่งจะเป็นเพื่อนกันแค่สองเดือนเองแล้วก็จะต้องจากกันแล้วหรอ?

    "ฮิคารุ เบาๆหน่อยสิ" อาคาริเอ่ยปรามเพื่อนสนิทของตัวเองก่อนจะหันมาทางที่ผมอยู่แล้วเธอก็พูดทั้งน้ำตา

    "นี่เบอร์ฉันนะจ้ะ มีอะไรกะ...ก็ ทะ...โทร ฮึกๆๆ"

     ขอโทษนะ อาคาริ ฮิคารุ ผมต้องไปเรียนการป้องกันตัวกับเทคนิคการปลอมตัว ขอโทษจริงๆ สักวันเราต้องได้เจอกันแน่ๆ...

     "ขอบใจมากที่มาคุยกับฉันนะ ดีใจมากๆเลย" ผมรับเบอร์ของอาคาริมาก่อนจะยิ้มอ่อนๆให้เพื่อนที่ผมเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าเป็นเพื่อนสนิทของผม

     "ลูกลาเพื่อนแล้วใช่ไหม?" แม่ผมที่ใส่แว่นกันแดดสีดำพูดขึ้นระหว่างขับรถไปที่บ้านด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

     "ค่ะ" ผมก็ตอบแม่ผมไปอย่างเรียบร้อย ผมไม่แน่ใจว่าจะได้พบกันอีกไหม? แต่ก็ได้แต่หวังว่าจะได้เจอ...แล้วคุยเล่นด้วยกันอีกครั้ง...

     "ดีนะเนี่ยที่ลูกมีความสามารถมากกว่าเด็กในวัยเท่าๆกัน แม่จะได้ให้คนมาฝึกลูกได้ง่ายหน่อย"

     เมื่อวานแม่ผมเอาข้อสอบของเด็กป.1มาให้ทำ ผมที่งงว่าแม่จะทำอะไรก็ได้แต่เขียนคำตอบลงไป

     "ว้าว~ถูกหมดเลย งั้นก็ไม่ต้องเรียน อ.3แล้ว" 

   

     แล้วแม่ผมก็โทรคุยกับใครสักคนแล้วก็ให้คนนั้นๆมาที่บ้าน พอคนนั้นมาแล้วผมก็เห็นชายวัยกลางคนผมสีดอกเลา ดวงตาฉายแววมีอำนาจ

     ผมเห็นแม่ไปกระซิบอะไรบางอย่างกับชายคนนั้นและพอคุยเสร็จชายคนนั้นก็หันมาทางผมด้วยแววตาเอ็นดูก่อนจะยืนแผ่นกระดาษที่มีโจทย์เต็มไปหมดผมกะแล้วน่าจะประมาณป.2-3 มั้งนะ

     ร่างเล็กรับมาไม่ลืมกล่าวขอบคุณเบาๆก่อนจะเริ่มทำโจทย์ทันที ชายวัยสูงอายุผู้อำนวยการโรงเรียนชื่อดังมองเด็กน้อยที่เขียนคำตอบอย่างรวดเร็วด้วยแววตาทึ่งๆ

     'ทำไมมันง่ายจังนะ...ง่ายกว่าของโลกเก่าอีก'

      ผมทำเสร็จในเวลาไม่กี่นาทีแล้วก็ส่งให้ชายคนนั้นแล้วก็รับกระดาษมาเรื่อยๆจนตอนนี้โจทย์ของป.6แล้วล่ะมั้งนะ

      ผู้อำนวยการรับกระดาษมาแล้วก็ตรวจด้วยตัวเองทุกอันและเขาก็พบว่าเด็กคนนี้ทำถูกทั้งหมดเลย...

     "พอแล้วล่ะ เดี๋ยวจะออกใบจบป.6ให้เลย"

     ผมเงยหน้ามองชายสูงอายุด้วยความงง นี่ผมคงเผลอทำโจทย์ไปหมดแล้วสินะ ผมมีนิสัยที่ชอบทำให้เสร็จๆไป... ซวยล่ะสิ เด็กอ.3 ทำข้อสอบเด็กป.6 ได้เนี่ย 

     "เอาถึงป.5ได้ไหมคะ?" เสียงของแม่ที่ดังขึ้นเรียกสายตาของผม แม่มองผมด้วยความทึ่ง แหงล่ะ เป็นผมเจอเด็กแบบนี้ก็อึ้ง

     "อ่า เอาสิ"ชายสูงวัยพยักหน้าก่อนจะคุยกับแม่นิดหน่อยเรื่องใบจบนั้นแล้วเขาก็ขอตัวกลับไป

     "แม่ไม่คิดเลยนะว่าลูกจะเก่งขนาดนี้ ภูมิใจจัง" แม่ของผมพูดพร้อมกับบิดตัวไปมา เอ่อ นี่แม่ไม่สงสัยเลยหรอ?แต่ถึงจะคิดแบบนี้ผมก็ถามแม่ไปว่า

     "แม่คะ ทำไมไม่ให้หนูจบป.6เลยล่ะ?"

     แม่ผมพอได้ยินผมพูดอย่างนั้นก็หัวเราะดังลั่น ผมชักจะเริ่มไม่เข้าใจแม่ขึ้นมาตะหงิดๆ

     "ก็แม่คำนวณแล้วไง ว่า 5 ปีก็พอแล้วสำหรับการฝึก" มาอิกล่าวกับลูกสาวตนด้วยความรักถึงเธอจะตกใจเรื่องที่ลูกสามารถสอบจนจบป.6ได้ในวัยเท่านี้แต่เธอไม่ติดใจสงสัยมากเพราะอิจิ พ่อของเด็กน้อยคนนี้ก็สอบเทียบได้ป.5ในตอนป.1เช่นกัน

     ผมพยักหน้ารับคำแม่และพอแม่เห็นผมพยักหน้าปุ๊บก็จูงมือผมไปที่ๆหนึ่งมันเป็นห้องที่มีอุปกรณ์สำหรับเล่นกีฬาต่างๆอย่างครบครันทีเดียว

    "เดี๋ยวแม่จะเรียกคนมาสอนลูกเรื่องที่แม่บอกไว้"แม่ผมพูดหลังจากที่ผมมองรอบๆเสร็จแล้ว

    "ห้องนอนอยู่ทางด้านนั้นนะลูกเดี๋ยวทุกคืนแม่จะไปนอนเป็นเพื่อนจะได้ไม่เหงา หุๆ" ไม่ต้องก็ได้นะครับ สายตาแบบนั้น...

    "เวลาลูกหิวให้ลูกกดกริ่งตรงนี้แล้วสั่งอาหารได้เลยนะ ถึงตรงนู้นจะมีครัวก็เถอะแต่ลูกคงใช้ไม่เป็น"มาอิพูดพึมพำเบาๆแต่ว่าไม่ลอดพ้นหูของอายะผู้เป็นลูกได้

    "ค่ะ" ใช้ครัวดีกว่า...

    "ห้องน้ำอยู่ตรงนั้นนะ ห้องอาบน้ำก็เดินลึกเข้าไปหน่อยแล้วก็..."

       

     หลังจากที่ผมฟังแม่พูดว่าตรงไหนเป็นตรงไหนก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ผมเดินเข้าไปห้องอาบน้ำก็พบกับ...

         บ่อน้ำร้อนสุดหรู

    "อา~สบายจัง" สบายตัวดีจังเลย มาโลกนี้ก็มีอะไรสนุกๆทำอยู่เยอะแยะไปหมดเลยนะเนี่ย แต่ว่านะอยากเล่นโกะจังเลยแฮะ...

  "ถ้าเด็ก 5 ขวบไปซื้อกระดานโกะแบบมีขาตั้งเขาจะขายให้ไหมนะ"ไม่สิ...จะว่าไปเราไม่มีเงินเลยนี่นา...

      ติ้ด

   "หืม message จากแม่?" ที่แม่อธิบายมาก็มีเรื่องที่แม่เอาโทรศัพท์มาให้ใช้ด้วย เห็นแม่บอกว่าเป็นการไม่รบกวนการฝึกลูกจะเจอแค่ตอนนอนเท่านั้นซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรเพราะการฝึกพวกนี้ควรมีจิตใจเข้มเเข็ง

   'สู้ๆน้า~พ่อแม่พี่รักลูกเสมอนะจ้ะ รีบฝึกเสร็จแล้วมาหาแม่นะจ้ะ อ่อ แล้วก็ส่งตารางการฝึกให้แล้วนะอยู่ใต้ข้อความ'

    ผมเลื่อนๆดูตารางการฝึก... มันช่างเยอะแบบสุดๆ มีเวลาพักวันนึง 8 ชม.ก็โอเคล่ะนะ

     "...เอาล่ะ ส่งmessage" ผมเขียนขอให้แม่ซื้อพวกเกมตารางต่างๆมาให้ผมโดยเฉพาะโกะที่ผมบอกว่าขอเป็นแบบขาตั้ง

     'เอาล่ะ ก็ต้องสู้กันต่อไปล่ะนะ ผมต้องขอบคุณคุณแม่ที่เชื่อใจผมให้ฝึกตนเอง ผมจะรีบเรียนให้เสร็จไวๆนะครับ'

     วันนี้ผมตื่นมาแต่เช้าเพราะตารางฝึกเริ่มตอน6โมงเช้าเลยต้องตื่นให้เร็วเพื่อทำธุรกิจส่วนตัวให้เสร็จก่อนอาจารย์จะมา

     ปิ๊งป่อง

     ดูท่าว่าอาจารย์คงจะมาแล้ว...ถ้าเป็นครอบครัวผมคงจะผลักมาเลย

     "มาแล้วค่ะๆ" ผมรีบวิ่งเข้าไปเปิดและพอประตูเปิด ผมก็พบกับครูฝึกคนนึงที่หน้าตาบอกได้เลยว่าโหดแบบสุดๆ...

      'ง่ะ ทำไมหน้าโหดแบบนี้เนี่ย...'

          

     

     

     100%

     ขอบคุณที่คอมเม้นให้กำลังใจน้า~ ขอบคุณที่ติดตามกันนะ=w=