[Fic Hikaru no go] เมื่อผมได้มาโลกการ์ตูน

ลำดับตอนที่ #14 : ได้สมาชิกใหม่กับการสอบเป็นอินเซย์

  

         

     "นายน่ะ...จะมาเข้าชมรมหรอ?" เด็กสาวถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ ช่วงนี้สมาชิกชมรมโกะก็ไม่ค่อยจะมี ถึงเจ้าหมอนี่จะปากเสียไปหน่อยแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีคนเข้า อายะคิดในใจเงียบๆ

       "อ่าห้ะ...พอดีว่าชั้นติดหนี้บุญคุณคนหนึ่งๆในชมรมอ่านะ" เด็กผมส้มสีแสบตาในความคิดของอายะพูดพลางหันหน้าไปทางอื่น

       เด็กสาวพยักหน้าน้อยๆก่อนจะยื่นใบสมัครเข้าชมรมให้กับเด็กแปลกหน้าแปลกตาแต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อได้เห็นชื่อของคนที่กรอกข้อมูลอยู่

       "มิทานิ?" ไม่ใช่ว่านี่เป็นคนที่โกงตอนนับแต้มหรอ? ที่รุ่นพี่ซึซึอิค้านว่าคนแบบนี้ไม่ควรให้เข้าชมรมแต่ฮิคารุจะยืนยันจะให้เข้าให้ได้น่ะ?

       "ฮืม? เธอรู้จักชื่อชั้นด้วย?" มิทานิมองอายะด้วยความแปลกใจ นี่แสดงว่าเขาค่อนข้างจะป็อปในหมู่ผู้หญิงรึเนี่ย...ถึงมีคนรู้จักชื่อด้วย เด็กชายกำลังจะเอ่ยปากถามแต่ไม่ทันเสียงที่ช่วงนี้เขารู้สึกจะเจอตลอดจนหลอนต้องมาเข้าชมรม

       "มิทานิ๊~" 

       ฮิคารุที่เข้ามาในห้องชมรมพอดีเมื่อเห็นหน้ามิทานิก็กอดคอทันทีด้วยความดีใจโดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของเด็กสาวหนึ่งเดียวในห้องที่ส่ายหน้าปลงๆกับเพื่อนของตัวเอง

       ฮิคารุคงไม่รู้ว่าอาคาริหึงฮิคารุทุกๆคนที่เข้าใกล้ฮิคารุแม้ว่าจะเป็นเพศเดียวกันกับฮิคารุคุณเธอก็ไม่สน...

       

       แล้วก็คงไม่รู้ว่าอาคาริพยายามทำตามตัวเองอยู่ด้วย... อายะถอนหายใจ ยังไงเธอก็ไม่ค่อยรู้หรอกสิ่งที่เรียกว่า'ความรัก'ที่ชายหญิงมีให้กันเนี่ย รู้แต่สายใยของครอบครัวเท่านั้นเอง 

       "อายะๆ" 

       เสียงเรียกที่มาพร้อมกับแรงสะกิดเรียกให้อายะหมุนตัวไปมอง คนถูกเรียกขณะคิดเรื่อยเปื่อยถามกลับ"มีอะไรหรอฮิคารุ?"

       "วันนี้ไปที่ร้านเล่นโกะกันไหม?ที่ตอนนั้นเจอโทยะน่ะ" เด็กชายพูดโดยไม่รู้ตัวว่าข้างหลังตัวเองนั้นมีอาคาริที่จ้องมองฮิคารุแบบอึ้งๆกับประโยคที่เหมือนชวนอายะไปเดต

        ทางด้านเด็กสาวผู้ถูกชวนก็ได้แต่ปฎิเสธไป หน้านิ่งๆยกยิ้มขอบคุณที่เพื่อนตัวเองที่อุตส่าห์ชวนไปร้านโกะ "ขอโทษนะ...พอดีว่ามีธุระน่ะ"

        ผมยังไม่อยากตายหรอกนะ...

       นับถือฮิคารุจริงๆเลยที่ไม่ได้รับรู้รังสีอำมหิตด้านหลังแม้แต่น้อย 

       "ฉันกลับก่อนล่ะนะ" อายะพูดขึ้นมาและชิ่งหนีทันที เธอรู้ว่าเวลาฮิคารุไม่ได้ดั่งใจเขาจะกระโดดเกาะแขน และคาดว่าถ้าเขาทำอย่างนั้นกับเธอ คุณภรรยาจะโกรธเธอแน่ๆ

       แต่ที่บอกว่ามีธุระก็มีจริงๆล่ะนะ

       วันนี้เธอกะว่าจะไปสมัครสอบเป็นอินเซย์สักหน่อย...

 

       อายะเดินเข้าไปในห้องน้ำที่ห้างสรรพสินค้า ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเข้าห้องน้้ำชายไปอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจสายตาอึ้งตะลึงงันของผู้ชายที่เข้าห้องน้ำอยู่

       "นั่นเด็กผู้หญิงรึเปล่า?"

       "คงลืมดูป้ายล่ะมั้ง"

       "อาจจะเป็นเด็กผู้ชายก็ได้"

       เด็กสาวเมื่อได้เข้ามาในห้องน้ำห้องๆหนึ่งก็หยิบวิกผมและชุดของผู้ชายขนาดเท่าตัวตอนนี้ของเธอมาใส่ 

       คราวนี้อายะเลือกที่จะไม่ใช้วิชาเพิ่มความสูงเพราะการใช้แต่ล่ะครั้งผลกระทบค่อนข้างจะรุนแรง

       มือขาวจัดทรงของวิกอย่างชำนาญก่อนจะถอดแว่นหนาเตอะหลายซม.เผยให้เห็นดวงตาสีม่วงสวย อายะถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกพกพา

       นับวันหน้าของเธอยิ่งสวยขึ้นจนเธอกังวลว่าถ้าไม่ใส่เครื่องสำอางเธออาจจะไม่สามารถปลอมเป็นผู้ชายได้ แต่ครั้งนี้เธอกะว่าจะไม่ใช้เครื่องสำอางใดๆทั้งสิ้นถึงแม้ว่าถ้าไม่ใช้เธอจะกลายเป็นเด็กหนุ่มหน้าหวานก็ตาม...

       แอ๊ด

       เสียงเปิดประตูเรียกสายตาของเหล่าผู้กำลังปลดทุกข์ บางคนที่สงสัยว่าเด็กที่เข้าไปก่อนหน้านั้นเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ยืนรอดูอยู่ 

      ใบหน้าที่หวานเกินชายปรากฎแก่สายตา หากแต่คนที่มองมาก็เหมือนต้องมนต์เมื่อดวงตาสีสวยจ้องมองมาที่ตัวเองก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นทันทีเมื่อได้รู้ว่าหวั่นไหวกับผู้ชายด้วยกัน

       อายะมองไปรอบๆอย่างฉงน เมื่อกี้เธอเห็นมีคนมองแปลกๆ พอจ้องกลับดันหลบสายตาเธอทุกคนเลย

        เกิดอะไรขึ้น?

        ตาสีสวยมองหน้าตัวเองในกระจกของห้องน้ำ 

        ก็ไม่มีอะไรนี่...

       เมื่อคิดได้อย่างนั้นเด็กหญิงในรูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มหน้าหวานก็เดินออกมาจากห้องน้ำทันที

       

        "เธอจะมาสอบเป็นอินเซย์งั้นหรอ?" ชายวัยกลางคนพูดขึ้นพร้อมกับดันแว่น

        "ใช่ครับ" คนถูกถามก็ตอบกลับด้วยความสุภาพพลางยื่นกระดาษที่ได้สมัครไว้เมื่อเดือนที่แล้ว

         "อืม... ข้อมูลครบ งั้นขึ้นไปบนชั้นสามส่งใบนี้ให้อาจารย์คุมสอบด้วย" ใบหน้าเหี่ยวหย่นเงยหน้ามองเด็กน้อยหน้าหวานก่อนจะมองเลยไป

         อายะมองตามสายตาของคุณลุงก็พบกับร่างคุ้นเคยของเด็กคนหนึ่ง ใบหน้าของเขาคนนี้ยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แววตาสีมรกตนิ่งสงบไร้คลื่นใดๆ มันนิ่งเสียจนชวนคิดไม่ได้ว่า 'คนๆนี้จะมีความรู้สึกอยู่ไหม'

         "อาจารย์โทยะครับ!!!" 

         เสียงตะโกนข้างๆตัวทำให้เด็กสาวในรูปร่างเด็กหนุ่มถึงกับสะดุ้ง อายะมองคุณลุงอย่างไม่เข้าใจ

         'เขาจะเรียกโทยะ อากิระ ทำไมกัน?' ครุ่นคิดได้ไม่นานสิ่งที่สงสัยก็คลี่คลายลงในพริบตา อายะได้ตากระพริบตาปริบๆ

         "ฝากเด็กคนนี้ไปที่ห้องทดสอบอินเซย์ได้ไหมครับ? พอดีผมกลัวว่าแกจะหลง"

         อายะได้แต่กรอกตา

         'ผมอายุเยอะแล้วนะ ถึงจะอายุวิญญาณก็เถอะ... ' และก็ตามเดิม ได้แต่คิดในใจ

         

          

         "นายอายุเท่าไหร่หรอ?" โทยะเอ่ยถามท่ามกลางบรรยากาศอึดอัดในลิฟท์พลางคลี่ยิ้มผูกมิตร

         "11 ปี" เสียงนิ่งเรียบขัดกับใบหน้าหวานๆทำให้อากิระมองอย่างสนใจ

         'เด็กกว่าเราปีนึง แต่บรรยากาศเหมือนกับผู้ใหญ่เลย' เขาเหม่อมองเด็กน้อยหน้าหวานตรงหน้าแต่ดูเหมือนว่าเขาจะมองนานเกินไปหน่อย เพราะบนหน้าของคนที่เขาจ้องอยู่นั้นขมวดคิ้วเป็นปม

          "คุณชื่ออะไรครับ?" 

          คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้น โทยะแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ตอบกลับไป

          "โทยะ อากิระครับ หนูน้อยล่ะ?" 

          เด็กหนุ่มพบว่าพอเขาถามจนจบประโยคอีกฝ่ายก็ปล่อยรังสีกดดันอย่างแรง ใบหน้าน่ารักง้ำงอทำให้โทยะหลุดยิ้ม

          'หึๆสงสัยไม่ชอบให้เรียกว่าเป็นหนูน้อย น่ารักจังเลยนะ...' เขาคิดเงียบๆในใจพลางมองดูคนตัวเล็กที่ตอนนี้ปากเล็กๆนั้นกำลังขยับเป็นคำพูด 

          "ฮาวาโนะ อายะ"

          โทยะได้ฟังก็นิ่งอึ้งไป 'นี่เป็นชื่อผู้หญิงไม่ใช่หรอ?' แม้ว่าจะสงสัยเพียงใดแต่ก็ได้แต่พยักหน้าไปเพราะจะเป็นการเสียมารยาทถ้าถามไปตรงๆ

           ฝ่ายคนที่เผลอตอบชื่อจริงไปก็นิ่งค้าง 

          'พลาดไปแล้ว!!!' อายะคิดอย่างแค้นใจ ถ้าไม่ใช่ว่าโทยะเรียกเธอว่าหนูน้อยเธอคงไม่หลุดแบบนี้หรอก! แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่ชอบให้มีคนมาเรียกแบบนี้อยู่แล้วด้วย

          โดยเฉพาะพี่ชาย!!

          ความคิดในใจตีกันว้าวุ่นขัดกับใบหน้าหวานที่ไม่แสดงอาการวิตกกังวลอะไรเลยทั้งสิ้นทำให้คนที่ลอบมองคิดกับตัวเองในใจว่าเขาทำถูกแล้วที่ไม่ถาม

          ดิ้ง

          'ถึงแล้วสินะ' เด็กหญิงในคราบเด็กชายหน้าหวานก้าวเท้ายาวอย่างต้องการหลบหนีคนที่อยู่ข้างหลังของตัวเอง ฝ่ายคนที่ถูกหลบหน้าก็ยิ้มบางๆก่อนจะยื่นมือมาคล้องคอคนตัวเล็กกว่าอย่างผิดวิสัยของตัวเองแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัว

          อายะที่รู้สึกได้ว่ามีแรงกดตรงไหล่ก็ทำหน้าฉงน ไล่สายตามองตัวต้นเหตุก็พบกับ

          บุคคลที่อยากจะออกห่างให้ได้มากที่สุด

          "ผมไปด้วยคนสิ ยังไงผมก็มาแค่ดูใบบันทึกเกมของคุณโองาตะแปบเดียวเท่านั้นเอง" นัยน์ตาสีมรกตเต้นระริกมองมาที่เด็กชายหน้าหวาน

          อายะหน้าเครียด

          ยังไงเธอก็ไม่อยากจะโดนจับได้ว่าเป็นผู้ชายตั้งแต่วันแรกหรอกนะ... เธอรู้ดีว่าถ้าเป็นผู้หญิงจะค่อนข้างจะสนิทกับผู้หญิงด้วยกันเอง ซึ่งขอบอกว่าเธอไม่ชอบที่จะประโคมผิวพรรณ ไปร้านคาราโอเกะเหมือนๆผู้หญิงปกติ

          ก็แน่ล่ะ...ถึงยังไงวิญญาณก็เป็นผู้ชายนี่นะ

         "นี่เธอมาสอบเป็นอินเซย์งั้นหรอ?" เสียงนุ่มๆเอ่ยขึ้นทำให้อายะเงยหน้าขึ้นไปมอง แต่สรรพนามที่อีกฝ่ายเรียกก็ทำให้เด็กชาย(?)ชะงักไป

         "คุณต้องเรียกผมว่า'นาย'ต่างหาก" เสียงเล็กๆเอ่ยท้วงเรียกสีหน้าแปลกใจของคนถาม ชายผมสีน้ำตาล ผิวสีแทน ดวงตาสีเปลือกไม้มองร่างตรงหน้าอย่างสำรวจพร้อมกับจับคางครุ่นคิดในใจ

         'ผู้หญิงรึเปล่าหว่า แต่ใส่ชุดแบบนี้รึว่าเป็นผู้ชาย? เอ...แต่ที่เจ้าตัวบอกให้เรียกว่า นาย ก็แสดงว่า!!!'

         "ผู้ชายเรอะ!!!" นัยน์ตาเบิกกว้างกับใบหน้าเหวอๆของอีกฝ่ายทำให้อายะหลุดหัวเราะออกมา เด็กชาย(?)โบกมือเป็นเป็นเชิงไม่เป็นไรก่อนจะเดินเข้าไปห้องทดสอบ

         โดยโทยะที่เลิกคล้องคอตั้งแต่ที่มีคนมาทักอายะก็ตีสีหน้านิ่งสนิทกับแรงกดดันเย็นยะเยือกใส่ 'วายะ' เด็กหนุ่มม.ปลายที่มาทักอายะคนแรก

         วายะที่เห็นโทยะก็อึ้งตะลึง ชี้หน้าโทยะ ลดมือลงเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างสลับไปสลับมาจนโทยะถอนหายใจใส่แล้วเจ้าตัวก็เดินไปนั่งเงียบๆที่มุมๆหนึ่ง

           

         "เอาล่ะ ขอดูบันทึกเกมทีครับ"

         ผมพยักหน้าให้กับผู้คุมสอบ ยื่นกระดาษบันทึกเกมที่ตัวเองเดินกับพี่ชายตัวเองให้กับเขาไป อยากจะบอกว่าพี่ชายผมน่ะ เห็นอย่างนั้นก็เก่งน่าดูเลยล่ะ...

         พรึ่บๆ

        "อืม เล่นกับคนเดียวกันหมดเลยหรอ?" คุณลุงกรรมการถามพร้อมกับดันแว่นแล้วมองกระดาษที่อายะส่งให้อย่างละเอียด ประกายตาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

        "ครับ"

        หลังจากผ่านไปประมาณ 5 นาที ผู้คุมสอบก็ปิดกระดาษที่บันทึกการเดินหมากของอายะแล้วหันมาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

       "ลองเล่นกับผมดูหน่อยนะครับ"

       สรรพนามที่ใช้เรียกตัวเองเปลี่ยนไปทำให้อายะมองหน้าผู้คุมสอบด้วยแววตาแสดงความงุนงง หากแต่ก็แย้มยิ้มบางๆก่อนจะตกลงด้วยน้ำเสียงกระตือรือล้น

       "ครับ"

 

       เหงื่อผุดที่ใบหน้าของผู้คุมสอบ เขาเงยหน้ามองเด็กตรงหน้าที่ตั้งแต่เริ่มเกมมาก็มีรังสีกดดันประหลาดแม้ว่าเจ้าตัวจะยิ้มตลอดเวลาเล่นก็ตาม

       เพียะ

      หมากดำที่เด็กที่เพิ่งจะสอบเป็นอินเซย์วางลงไปเรียกสายตาตื่นตะลึงของคนที่เล่นด้วย ตอนแรกที่ได้เห็นบันทึกเกมของเด็กคนนี้เขาคิดว่าเด็กคนนี้อาจไม่ได้เล่นเองเพราะแต่ล่ะตานั้นแสดงถึงความเฉียบคมเป็นอย่างมาก

      แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแจ่มแจ้งแล้วว่าเด็กคนนี้เป็นผู้เดินเอง

      "ผมแพ้แล้วครับ" ใบหน้าชราตอนนี้ไม่มีแววตาของความโกรธเกรี้ยว มีแต่ประกายแววตาชื่นชมยามพูดกับร่างเล็กตรงหน้า เขารับรู้ได้ทันทีหลังจากประมือ

      ว่าเด็กคนนี้คือคนที่จะสะเทือนวงการโกะ

      "ขอบพระคุณมากครับ" อายะก็ตอบกลับไปด้วยความสุภาพเช่นกัน ใบหน้าน่ารักยิ้มอย่างน่าเอ็นดูจนคนที่มองถึงกับเผลอตัวไปขยี้หัวเบาๆ

      "สอบผ่านเป็นอินเซย์แล้วนะ" ผู้คุมสอบยิ้มกว้าง ประกายความยินดีพาดผ่านในดวงตา มือกร้านยื่นใบแสดงว่า'ผ่าน'ให้กับเด็กหนุ่มหน้าหวานตรงหน้า

       เด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มได้เห็นดังนั้นก็รับมาพร้อมกับขอบคุณด้วยน้ำเสียงร่าเริง 

       'ความรู้สึกที่เริ่มต้นใหม่มันเป็นอย่างนี้นี่เอง' ความปลื้มใจพองในอก ความเต้นตื่นที่เคยได้รับเมื่อสมัยที่เข้าวงการใหม่ๆที่ต้องไต่เต้าตั้งแต่ศูนย์ได้กลับมาอีกครั้ง...

100%