ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : แข่งขันโกะระดับมัธยมต้น
ในที่สุด...ก็มาถึงวันที่รุ่นพี่ซึซึอิบอกให้มาแข่ง และตอนนี้...ผมก็มายืนอยู่ข้างหน้าโรงเรียนนึงที่มีป้ายติดว่า
'โรงเรียนไคโอ'
ถ้าจำไม่ผิดโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่พี่ชายผมจบ เห็นพี่บอกผมว่าคนในโรงเรียนมีแต่พวกเก่งๆ แต่ผมน่ะไม่สนใจโรงเรียนชื่อดังหรอกนะเพราะผมเคยจบหมอมาแล้ว เรียนที่ไหนก็คงมีแต่เรื่องที่เคยเรียนมาแล้วทั้งนั้น
เอาเป็นว่าผมเข้าไปที่ๆเขาแข่งโกะกันเลยดีกว่า...
และแน่นอนว่าผมรู้ทาง...ก็เคยมารับพี่บ่อยๆแล้วพี่ก็แนะนำนู้นนี่เกี่ยวกับโรงเรียนให้ผมฟัง
"พี่ริวมาเร็วจัง" เสียงของเพื่อนผมทำให้ผมต้องหันไปมองด้วยความแปลกใจ ด้วยความที่ค่อนข้างสนิททำให้รู้ว่าเพื่อนคนนี้ปกติไม่มาก่อนเวลาขนาดนี้
'สงสัยจะตื้นเต้นล่ะมั้ง' ผมคิดพลางพยักหน้าให้กับตัวเองก่อนจะตอบเพื่อนผมที่มองท่าทางผมงงๆว่า...
"อ่า...พี่ไม่เคยแข่งโกะแบบโรงเรียนยังงี้มาก่อนเลย"โลกเก่าก็ไม่เคย...ก็นะคนที่ต้องเลี้ยงน้องๆจะไปมีเวลาไปแข่งได้ไง
"เหมือนผมเลยฮะ เราไปดูรอบๆกันไหมครับพี่?" ฮิคารุพูดด้วยน้ำเสียงตื่นอกตื่นใจพลางสังเกตไปรอบๆ
"เอาสิ..."
ระหว่างที่พวกเราดูคนนู้นคนนี้เล่นกัน อยู่ๆเพื่อนผมก็มองไปทางทิศนึงแล้วพูดอย่างตื่นตระหนก
"เอ๊ะ...นั้นมันพี่ทาเคดะที่อยู่ข้างๆบ้าน"
'กรรม...แล้วจะถูกจับได้ไหมล่ะเนี่ย...'ผมคิดอย่างปลงๆ
"พี่ริวฮะ มาทางนี้เถอะฮะ จะได้หลบ" ฮิคารุเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับดันผมไปด้านๆหนึ่งอย่างเนียนๆและพี่ข้างบ้านของฮิคารุก็เดินผ่านไป แต่ดูเหมือนว่าฮิคารุจะสนใจหมากกระดานที่อยู่ตรงหน้านะ...เพราะเขาจ้องไม่กระพริบเลย
"ชมรมโกะไคโอสุดยอดไปเลยเนอะ"ชายหน้าตาติ๋มๆพูดกับเพื่อนที่เขาจะเล่นโกะด้วย
"สมาชิกตั้ง 50 คน เราคงได้ไปแค่รอบรองชนะเลิศ" คนที่เป็นเพื่อนของชายหน้าตาติ๋มๆก็พูดด้วยความท้อ
จากที่ฟังบทสนทนาทำให้ผมรู้สึก... เอ่อ จะว่าไงดี คือพวกเขาไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเลย ผมว่านะ...จะได้ที่ดีๆหรอ?
เพียะ
เพียะ
เกมของชายใส่แว่นหน้าตาติ๋มๆกับเพื่อนผมทองหม่นๆดำเนินไปเรื่อยๆจน...
"โอ๊ะ!!โทดทีๆ"คนผมทองหม่นๆเผลอเอาแขนไปโดนกระดานโกะตรงมุมนึงทำให้หมากกระจุยกระจายและในขณะที่ผมจะเรียงหมากให้นั่นเอง...
"ให้ผมช่วยม๊า?"
ฮิคารุพูดขึ้นมาก่อนจะแหวกหมากทั้งกระดานออกไปเลย เขาเรียงหมากตั้งแต่เม็ดแรกยัดเม็ดล่าสุดด้วยสายตายินดี
แต่พอเรียงเสร็จกลับโดนว่าซะเนี่ยสิ...
"นายน่ะ!!คิดว่าชั้นจะจำไม่ได้ว่าตัวเองวางตรงไหนรึยังไง"เสียงตวาดของหนุ่มผมสีทองหม่นทำให้พวกผมสะดุ้งตกใจ
"ฮิคารุไปทางนั้นดีกว่านะ"ผมบอกฮิคารุที่สีหน้าถอดสี เป็นผมก็กลัวโดนจับได้เหมือนกัน เจ้าพวกนี้เล่นพูดเสียงดังซะอย่างนั้น
"เฮือก!!"เสียงสองเสียงดังขึ้นพร้อมกันไม่ใช่ใครที่ไหนก็พวกคนที่ฮิคารุเรียงหมากให้นั่นเอง พวกเขารู้สึกว่ามีสายตาคู่นึงมองมาอย่างอาฆาตแค้น
"เมื่อกี้มันอะไรน่ะ?"ชายหน้าติ๋มเอ่ยกับเพื่อนอย่างสั่นๆ ขนที่ลุกชันของทั้งสองกับความรู้สึกว่ามีคนมองของทั้งคู่มาแสดงให้เห็นว่าไม่ได้เป็นแค่'รู้สึกไปเอง'
"ยะ...อย่าไปสนใจเลย...ต่อกันเถอะ" ชายผมสีทองหม่นตอบกลับด้วยน้ำเสียงกลัวเกรงอย่าเห็นได้ชัดพลางมองไปรอบๆอย่างระแวง
"อะ...อืม"
ฮึม เจ้าพวกนั้น!! ฮิคารุอุตส่าห์ช่วย แต่ดันไล่
อายะที่ตอนนี้เป็นริวส่งรังสีอาฆาตใส่สองคนนั้นจนสะดุ้ง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่สองคนที่โดนผลกระทบ...
"พี่ริวฮะ...อย่าทำสายตาแบบนั้นเลย...นะ" ฮิคารุที่ทนสายตาที่คนรอบข้างไม่ไหวก็กระตุกเสื้อเตือนสติเบาๆ
"หือ" เด็กสาวในร่างของหนุ่มน้อยหน้ามนที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเผลอทำอะไรไปก็ยกเลิกรังสีที่ตัวเองปล่อยออกมาก่อนจะลูบศีรษะเพื่อนตัวเองเบาๆพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดนิดหน่อย ย้ำว่า นิดจริงๆ
"พี่ลืมไป...ใจนะที่เตือน" ไม่ว่าเปล่า...ส่งยิ้มใจละลายมาให้โดยไม่รู้ตัว คนรอบข้างที่เห็นรอยยิ้มก็หน้าขึ้นสีไปแถบๆ
"ฮะ..." ฮิคารุก้มหน้างุดเผื่อไม่ให้พี่คนรู้จักของเพื่อนเขาเห็นสีหน้าที่แดงเถือกของเจ้าตัว
"อ้าว...มากันแล้วหรอ?"
ผมมองหน้าคนพูดเขม็ง ไม่รู้ว่ารู้ตัวไหมว่าทำให้ผมกับรุ่นพี่อิซึมิกังวลว่าเจ้าคนนี้จะไม่มา
"น่าๆอย่าทำหน้างั้นสิ" คางะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้เห็นสายตาของเพื่อนร่วมทีม แหม ไม่ใช่อะไรหรอกแค่เขาตื่น 9 โมงเท่านั้นเอง งานเริ่ม 9 โมงครึ่งแต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรบอกว่าเขาตื่นสายเพราะถ้าบอก...เขาไม่น่าจะรอด เหอะๆ
แปะๆ
"เอาล่ะ...เราจะเริ่มการแข่งขันโกะระดับมัธยมต้น ครั้งที่ 3 กัน..."ลุงใส่แว่นคนหนึ่งกล่าวขรึมๆ ดูจากลักษณะแล้วน่าจะเป็นประธานของงานนี้"ในปีนี้จะพิเศษหน่อยที่ต้องมีสมาชิกในทีมอย่างน้อย 4 คน..."
"ใน4คนจะมี1คนที่เป็นหัวหน้าทีม ถ้าหัวหน้าทีมคิดเป็น 2 แต้ม ส่วนคนอื่นๆจะเท่ากับ 1 แต้ม ถ้าได้อย่างน้อย 3 แต้มก็ถือว่าได้เข้ารอบต่อไป..."
อืม เป็นอย่างนี้นี่เอง ก็ว่าอยู่ว่า 4 คนแล้วกรรมการจะคิดกันยังไง
"เอาล่ะ ประจำที่ตามที่ขานชื่อโรงเรียนนะ..."
ทีมของพวกผมหรือทีมของโรงเรียนฮาเซะ หัวหน้าทีมคือเจ้าคนผมแดง(คางะ) ส่วนคนที่เหลือก็ รุ่นพี่อิซึมิอยู่ตำแหน่งคนที่สอง ฮิคารุสาม ส่วนผมก็สี่
"เอ๊ะ!!นายน่ะ อย่าเล่นสิ" เสียงที่ดังใกล้เรียกสายตาของผมเป็นอย่างดี ผมมองไปก็พบกับ!!!
ฮิคารุที่เล่นนาฬิกาจับเวลาโดยเผลอไปกดเริ่มจนรุ่นพี่อิซึมิตกใจจนตัวลอย(?) รุ่นพี่รีบทำให้นาฬิกาชี้เข็มไปที่เดิมก่อนจะหยิบหนังสือฝึกเล่นโกะขึ้นมา...
เดี๋ยวนะ?....
สงสัยผมจะตาฝาดนะ... อืมถอดแว่นหน่อยดีกว่าเผื่อแว่นมีฝ้าแล้วทำให้มองไม่ชัด...
มือเรียวค่อยๆถอดแว่นสีดำของเจ้าตัว เผยให้เห็นนัยน์ตาสีม่วงสวยที่สะกดสายตา ทำให้คนที่เห็นชะงักไปตามๆกันและแน่นอนว่าเจ้าตัวก็ยังคงไม่ได้สนใจรอบๆแต่กลับไปมองรุ่นพี่ที่ถือหนังสือฝึกเล่นโกะ
อิซึมิที่เงยหน้าสบตากับแววตาจริงจังสีสวยก็ถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื้อกก่อนจะรีบหันหน้าหนีทันทีด้วยความเขินอาย
'รุ่นพี่...ใช้หนังสือ...' ใบหน้าหล่อเหลาแสดงอาการปลงตกอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็ต้องได้สติเมื่อ...
"มีแต่คนประหลาดจริงๆนะเนี่ยโรงเรียนฮาเซะ..." ฮืม? นั่นมันชื่อโรงเรียนที่ผมกำลังใส่เครื่องแบบอยู่นี่นา อายะมองคนพูดที่เป็นโรงเรียนเธอจะแข่งด้วยในรอบแรกอย่างงงๆพร้อมกับยกแว่นขึ้นมาสวมตามเดิม
"คนแรกมาจากชมรมหมากรุกแถมยังหยิ่งๆ" อืมๆ นั่นแหละว่าเจ้าคนผมแดงเยอะๆ
"คนที่สองก็ต้องเปิดหนังสือแล้วเล่นไปด้วย" โนคอมเม้นนะฮะอันนี้
"คนที่สามก็ไม่รู้จักนาฬิกาจับเวลา" ก็ไม่แปลกนะ ฮิคารุเคยใช้ซะที่ไหนเล่า?จริงไหม?
"คนที่สี่ก็..."
ผมจ้อง ย้ำว่า จ้องเจ้าคนที่กำลังจะหาคำมาว่าผม แต่เจ้าหมอนี่คงจะไม่รู้จะว่าผมตรงไหนเลยไม่พูดซักที...
"...สวยดี" เฮ้ย!!!
อายะทำตาเหลือกทันทีที่ได้ยิน อารมณ์คุกกรุ่นมาแต่ไกล เขาอุตส่าห์ปลอมเป็นผู้ชายแล้ว ทำไมถึงมีคนมองว่าสวย??? มือขาวผ่องกำแน่นจนคนที่เป็นคู่แข่งมองอย่างผวา
"เอ่อ...นายอย่าคิดมากที่เพื่อนผมพูดเลยนะ"
เด็กสาวที่เป็นในรูปลักษณ์ชายหนุ่มเงยหน้ามองคนพูดที่พยายามปลอบใจ อายะแย้มยิ้มให้คนตรงหน้าที่ช่วยทำให้เขาสบายใจขึ้น ฝ่ายคนที่เห็นรอยยิ้มน่ารักก็อดคิดเหมือนเพื่อนตัวเองไม่ได้
'สวยจริงๆด้วยแฮะ' แต่แน่นอนว่าไม่ได้พูดออกไป
"เริ่มการแข่งได้"
อืม...จะเอาไงดีนะ? จะแกล้งแพ้ดีไหมนะ? อายะคิดในใจอย่างเงียบๆพร้อมกับกำหมากขาว
"นายได้หมากขาวนะ"
"อืม" อายะใช้เสียงทุ้มตอบกลับไปนิ่งๆ พร้อมๆกับที่ฝ่ายตรงข้ามวางหมากสีดำ
เพียะ
"แพ้แล้ว..." เสียงอ่อยๆดังขึ้นใกล้ๆตัวทำให้อายะที่กำลังเล่นแบบชิวๆมองไปทางทิศนั้นด้วยความสนใจและก็ไม่แปลกใจเลยที่คนที่ชนะคือเจ้ารุ่นพี่เสียมารยาท
"ฮึ!!ชั้นบอกแล้วว่าโกะชั้นต้องใช้ 10 นาที 10เป๊ะเลยใช่ไหมล่ะ"
เฮ้อ...เล่นสนุกกับคนนี้ต่อดีกว่า อย่าไปสนใจๆ เด็กสาวคิดเสร็จก็ไปสนใจกระดานของตัวเองต่อ
"คราวนี้ก็เหลือแค่ต้องชนะอีกคนสินะ"คางะกล่าวขึ้นโดยจงใจปรายตามองฮิคารุที่ตอนนี้ยิ้มแหยๆ
"ถ้าแค่นายชนะเราก็เข้ารอบแล้ว!!!"ไม่พูดเปล่าคางะใช้พัดตัวเองจิ้มหน้าผากฮิคารุอย่างแรงโดยไม่สนใจเสียงร้องของคนที่ถูกกระทำ ชายหนุ่มเดินไปดูกระดานของเพื่อนเขา
'ไหนดูซิ'
คางะดูกระดานของอิซึมิก่อนจะถอนหายใจ
'ยังไงก็น่าจะชนะแล้วล่ะ' เขาคิดก่อนที่จะไปดูกระดานของสมาชิกอีกคน
นี่มัน?
คางะจ้องกระดานที่ดำเนินเกมไปอย่างรวดเร็วไม่เหมือนของเขาที่เสร็จโดยที่ยังไม่ถึงครึ่งกระดาน แต่กระดานของเจ้าผมดำคนนี้กลับเต็มไปด้วยหมากขาวและดำ
ครืดๆ
เสียงเคลื่อนที่ของหมากดังขึ้น ตอนนี้ที่กระดานของอายะเกมได้มาถึงจุดจบแล้ว และเธอก็จงใจให้ผลคือ
ชนะหนึ่งแต้มครึ่ง
ที่ตั้งใจวางผลเป็นแบบนี้ก็ไม่ใช่อะไร...จริงๆอยากให้เสมอด้วยซ้ำ เมื่อกี้ปรายตาไปเห็นกระดานของรุ่นพี่อิซึมิว่าจะชนะแบบชัวร์ๆ เธอก็เลยให้ผลเป็นแบบนี้ซะเลย...
ยังไงซะ...ชนะย่อมดีกว่าแพ้ล่ะนะ...
"รอบสองตั้งใจหน่อยล่ะพวกนาย... ถ้าไม่ได้ชั้นกับอิซึมิพวกนายไม่ได้ไปต่อแน่ๆ"
แล้วจะเอาพัดมาเคาะทำม๊ายยย?? อายะลูบหน้าผากที่เป็นรอยปื้นแดงๆด้วยความเจ็บใจไม่ลืมส่งสายตาโกรธแค้นให้กับคางะที่เดินลิ่วไปยังโต๊ะแข่งแต่อีกฝ่ายส่งกลับมาแค่เพียงยักไหล่ให้เท่านั้น
'หึๆ แล้วจะได้เห็นดีกัน' เด็กสาวหมายมาดในใจพร้อมแสยะยิ้มให้คนรอบข้างที่เห็นขนลุกซู่ไปตามๆกัน
"รอบสองเริ่มได้"
รอบนี้ได้หมากดำหรอเนี่ย... สายตาเยือกเย็นมองกระดานก่อนจะวางตรงจุดที่เจ้าตัวชอบเวลาใช้หมากดำมากที่สุด ใช่แล้วมันคือ
จุดเท็นเง็น หรือ ง่ายๆก็คือกลางกระดานนั่นเเหละ
เพียะ
"นี่นาย..."คางะมองคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา มันแปลกยังไงไม่รู้ที่เสมอกันสองตาติดแบบนี้...
"ครับ?" อายะที่คงความเยือกเย็นไว้ เธอยกยิ้มที่มุมปากน้อยๆเมื่อได้เห็นสีหน้าตีกันยุ่งของชายตรงหน้า
"ตั้งใจให้เสมอรึเปล่าเนี่ย?"
ใครจะไปบอกกันเล่า? แต่ถ้าถามแบบนี้ก็คงต้อง!!!
เปลี่ยนเรื่องซะ!!!
"ได้เวลาแข่งรอบสุดท้ายแล้วครับ แล้วก็...ผมชื่อริวนะครับไม่ใช่นาย" นิ้วเรียวสัมผัสริมฝีปากฝ่ายตรงข้ามเบาๆเรียกอาการหน้าขึ้นสีของอีกฝ่ายได้ไม่ยาก อายะขำน้อยๆเมื่อได้เห็นปฎิกิริยานั้นก่อนจะเดินจากไป
"นะ...นาย"
คางะถึงกับพูดไม่ออกเมื่อตัวเองเผลอแสดงอาการเขินกับอีกฝ่ายที่เป็นเพศเดียวกัน เขารีบเดินไปทิศทางเดียวกับคนที่เพิ่งจากไป
"มันทางเดียวกับแข่งโกะหรอกน่า" ถึงจะอยากไปแกล้งอีกฝ่ายคืนก็เถอะ ประโยคหลังคางะไม่ได้พูดออกไป
"แข่งรอบสุดท้าย นักเรียนชาย โรงเรียนคาเซะกับโรงเรียนไคโอ"เสียงผู้สูงอายุพูดต่อ
"นักเรียนหญิง โรงเรียน..."
บรรยากาศแบบนี้สิที่ผมชอบ... กดดันสะใจดี อายะคิดพร้อมกับมุมปากที่กระตุกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่
"เริ่มได้"
อายะหยิบหมากสีดำมา 2 เม็ดทายจำนวณหมากอีกฝ่ายว่าน่าจะเป็นเลขคู่ และพอนับเธอก็ทายถูก
"ขอความกรุณาด้วยนะครับ" เสียงประสานพูดพร้อมกัน รอบก่อนหน้านี้ที่พูดแบบนี้เธอไม่ค่อยจะใส่ใจนักแต่ว่ารอบสุดท้ายเธอคงต้องให้ความสำคัญสักหน่อย เธอเลยพูดดังกว่าปกติค่อนข้างมากตามอารมณ์ตื่นเต้นตอนนี้
เพียะ
แน่นอนว่าอายะวางตรงกลางกระดาน
กระตุกยิ้มหน่อยๆเมื่ออีกฝ่ายไม่คล้อยตามเกมของเธอ แต่ก็อย่างว่านะ...บางคนก็หลอกได้ บางคนก็หลอกไม่ได้
แต่ก็แค่บางทีเท่านั้นเอง...
ที่จะไม่โดนเธอปั่นหัว...
"เฮ้อ..." คางะถอนหายใจเมื่อตัวเองเป็นฝ่ายแพ้
'สมคำร่ำลือจริงๆ โรงเรียนไทโอ' เขาคิดก่อนจะเดินไปมองกระดานของคนที่หนีเขาไปสักครู่
คางะขมวดคิ้วเมื่อได้เห็นกระดานนี้ เขาบอกไม่ได้เลยว่าจะเป็นยังไง มันแปลกมากที่เขาไม่สามารถคาดเดาความคิดของคนที่แนะนำตัวเขาเมื่อกี้ได้เลย ชายหนุ่มสะบัดหัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปมองการเดินหมากของเด็กหนุ่มผมสีเหลือง
'อืม ใช้ได้เลยเหมือนตอนที่ตีตื้นเขาตอนนั้น' และในจังหวะที่เขาจะไปดูกระดานของริวต่อ เขาก็เห็นสายตาที่คุ้นเคย
นัยน์ตาสีมรกต
โทยะ อากิระ!!! เขามาทำอะไรที่นี่??
อายะถอนหายใจด้วยความเซ็ง ตอนแรกที่คู่ต่อสู้เธอไม่หลงกลนึกว่ามันจะสนุกกว่านี้ซะอีก พอเล่นไปนานๆเธอก็ได้รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นหลงกลหมากของเธอแทบทุกอัน
'จบเลยแล้วกัน เอาแค่ 10 แต้มเขาคงไม่เสียใจ'ในจังหวะที่จะวางก็เห็นเด็กหนุ่มหน้าคุ้นๆ
โทยะ อากิระ?? อายะขมวดคิ้วไล่ตามสายตาของโทยะก็พบว่าเขากำลังดูกระดานของฮิคารุอยู่ เด็กสาวในชุดเด็กมัธยมพ่นลมหายใจออกช้าๆพลางคิดอย่างยินดี
'ดีที่ไม่ได้มองกระดานของเรา'
ก่อนจะวางปิดเกมไปอย่างสวยงามโดยไม่ได้รู้ตัวว่ามีสายตาอีกสามคู่ที่กำลังมองอยู่ อีกฝ่ายเมื่อได้เห็นจุดที่อายะวางก็เบิกตาโพล่งก่อนจะร้องไห้ออกมา
"ฮึกๆ"
อายะที่ได้เห็นอาการของคนที่เล่นด้วยเป็นแบบนี้ก็กุลีกุจอยื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวลายกุหลาบที่เจ้าตัวปักเองไปให้อีกฝ่ายไม่ลืมพูดด้วยความรู้สึกผิด
"ชั้นขอโทษ อย่าร้องเลย...นะ"
เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าพอตัวเองทำหน้าแบบนั้นแล้วมันน่ารักขนาดไหน ฝ่ายคนที่ถูกสายตานั้นมองมา จากร้องไห้ก็กลายเป็นหน้าแดงทันทีโดยเขาไม่ลืมเอื้อมมือมาหยิบผ้าเช็ดหน้าที่อายะหยิบยื่นให้
อายะยิ้มกว้างอย่างดีใจที่อีกฝ่ายรับไป เธอกังวลแทบแย่...ปกติเธอเล่นกับคนที่แก่ๆ ซึ่งคนแก่เหล่านั้น เอ้ย ผู้สูงอายุเหล่านั้นไม่ร้องไห้กันเลย เวลาคนร้องไห้ตอนแพ้กับเธอจึงทำให้อายะรู้สึกผิดได้ไม่ยาก
และอายะก็คงไม่ได้รู้ตัวว่ามีคนหลายคนเลยทีเดียวที่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มนั้นที่อายะส่งให้กับคนที่แพ้เธอ พวกเขาก็แทบจะจ้องคนที่แพ้จนพรุนกันเลยทีเดียว
"ชนะ 3 แพ้ 1 สินะ" คางะปรายขึ้นมาเบาๆ ไม่ปกปิดอาการดีใจของตัวเองเลยซักนิดเดียว
อายะก็หัวเราะตอบกลับไป
"คราวนี้ผมไม่เป็นตัวถ่วงนะครับ"
ฮิคารุมองเพื่อนร่วมทีมอย่างดีใจ แต่เขาก็ต้องชะงักไปเมื่อรู้สึกถึงสายตาคู่นึง เขามองอย่างไม่เชื่อสายตา พึมพำเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ
"โทยะ..."
ฝ่ายคนที่โดนเรียกชื่อก็ยิ้มบางๆ โทยะทำหน้าเศร้าๆก่อนจะพูดกับฮิคารุ"น่าเสียดายนะที่คนที่เล่นไม่ใช่ชั้น..." เด็กชายปรายตามองอายะในชุดผู้ชายโดยไม่มีใครเห็นก่อนจะเดินจากไปโทยะไม่ลืมพูดทิ้งท้ายกับฮิคารุผู้เป็น'คู่แข่ง'เขา
"อย่าแพ้จนกว่าจะได้แข่งกับชั้นล่ะ ชินโด ฮิคารุ"
เท่เนอะ... อายะทำหน้าปุเลี่ยนกับประโยคที่ได้ยินเมื่อสักครู่ ทำไมมันแลเท่ๆจนผมเทียบไม่ติดล่ะเนี่ย(?)
"รับรางวัล"
ตอนนี้พวกผมกำลังจะรับถ้วยรางวัลครับ ถ้าไม่ติดว่า...
"นั่น!!!ชินโด นายอยู่ป.6ไม่ใช่หรอ?"
และพวกผมก็ชวดถ้วยรางวัลไปล่ะครับ...
////
ไรท์คงจะไปนานมากๆเลย ไม่ต้องทวงก็ได้นะไรท์กลัวรีดเดอร์ลำบาก คือไรท์ต้องเตรียมสอบมหาลัยอ่า...คงไม่ได้อัพยาวเลย ขอบคุณมากๆเลยนะโดยเฉพาะ
Otaku_Chom_Hama ที่ไม่ลืมนิยายเรื่องนี้และก็มาเปิดดูว่าไรท์จะลงนิยายรึยัง แล้วก็ขอบคุณมากๆนะที่คอมเม้นเตือนไรท์;w;
Kuro5714 ที่ออกไอเดียเรื่องหัวหน้าทีม2แต้ม ขอบคุณมากๆเลยน้าที่คอมเม้นรอไรท์;w;ขออภัยT^Tที่ไรท์มาลงช้าแบบสุดๆ แล้วก็เราแก้ตรงจิโกะให้แล้วน๊า-w-
คนอื่นๆด้วยน้า;w;ไรท์อ่านทุกคอมเม้นเลย...ดีใจมากๆที่มีคนให้ความสนใจนิยายเรื่องนี้
และไรท์ก็จะขอบอกว่า
ไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอน!!!แต่ไม่แน่ใจจะจบเมื่อไหร่ ฮะ...ฮรือ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น