ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    wolf III รักอันตรายนายตัวร้ายขนปุย

    ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 กลับบ้าน(เก่า?)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 13
      0
      29 พ.ย. 57

       ฉันออกจากโรงเรียนมาได้ซักพักแล้ว พี่คริสนะพี่คริส ทำไมถึงได้ซื้อบ้านให้ฉันห่างไกลความเจริญขนาดนี้ฉันเหนื่อยนะปวดขาไปหมดแล้ว โอ๊ยๆT^T

    โฮ่งๆ แงงๆ ไอ้หมาบ้าพวกนี้อีกแล้ว ฉันไปแย่งข้าวแกกินหรือไง จ้องจะกัดฉันอยู่ได้ นี้แค่ปากซอยนะ

    จุๆ เงียบหน่อยนะ เจ้าตูบที่น่ารัก^^”ฉันยิ้มด้วยหน้าตาเป็นมิตร(ทั้งที่ในชีวิตไม่เคยทำได้=_=) ใครผ่านมาเห็นคงว่าฉันบ้าแน่เลย

      “ฮือ ๆ โฮ่งๆขนาดหมายังไม่ชอบขี้หน้าฉันเลย ช่างหัวหมามันเถอะเดินไปรอรถปะจำทางท้ายซอยดีกว่าลั้ลลา ^O^

    บู้~~~” ฉันเดินผ่านไปทางไหนก็ต้องมีเสียงมาหอนตลอดทางไม่ต้องทำการต้อนรับฉันดีมากก็ได้นะ =_=ฉันเลิกสนใจเสียงน้องหมาแล้วตอนแรกฉันสนใจมันทำไมวะ หลังจากนั่งรถมาได้ซักเกือบชั่วโมงก็เหลืออีก ประมาณ 100 เมตรก็ถึงบ้านฉันแล้ว บ้านฉันอยู่บริเวณเชิงเขาเป็นแบบ*ป่าสน ไพท์ บาร์เรนล์ ล้อมรอบ ทางก็เล็กรถใหญ่จึงเข้าไม่ได้ ถ้าฉันขับมอไซต์ เก่งๆ ฉันไม่มัวมาเดินน่องบวมหรอก ปานนี้เอามอไซต์พี่คริสมาขี่ไปโรงเรียนแล้ว แต่กลัวแหกโค้งตายซะก่อน =_=เมื่อไรจะถึงเนี้ย เปิดเพลงฟังดีกว่า~

    **너와가던커피숍(นอวา คาดอน คอฟฟีช็อป) 

    우리둘만의커피숍( อุรี ทุลมันเน คอฟฟี่ช็อป)

    니향기가나는이곳에서(นี ฮยังกีกา นานึน อิกซเซซอ)

    멍하니앉아있어(มองฮานี อันจาอิซซอ)

    아직잊지못해서(อาจิก อิจจี มทเทซอ)

    우리기억이남아서(อุรี คีออกกี นัมมาซอ)

    나도모르게또버릇처럼(นาโด โมรือเก โตพอริซชอรอม)

    여기왔는지몰라(ยอกี วัซนึนจี มลรา)

    ร้านกาแฟที่เราเคยไปด้วยกันร้านกาแฟที่เป็นของเราที่แห่งนั้นยังกรุ่นไปด้วยกลิ่นหอมของคุณ

    ผมนั่งลงอย่างว่างเปล่า เป็นเพราะผมเองยังลืมคุณไม่ได้เพราะว่าความทรงจำของเรายังฉายชัด

    ผมมาที่นี่เป็นกิจวัตร..โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ~

    *ป่าสนไพท์ บาร์เรนล์ ป่าสนทางตอนใต้ของรัฐนิวเจซีย์ประเทศสหรัสอเมริกา เป็นป่าสนหนาทึบเชื่อกันว่าเป็นป่าอาถรรพ์ 

    **เพลง Coffee Shop –B.A.P

     

        ฟิ้ว~~  จู่ๆลมก็พัดแรงขึ้นมาลมแรงขนาดนี้พายุจะเข้าหรือป่าวนะ ซักเป็นห่วงโซอิลแล้วสิ

          แซก ๆ แกร็ก

     เสียงฝีเท้าดังมาจากในป่าอย่าบอกนะว่าเป็นสิงโต เสือ หมี หมูป่า ไฮยีน่าก็ไม่เอานะ พอเสียงเริ่มใกล้เข้ามา ฉันก็ใส่ตีนหมาวิ่งก่อนหละวิ่งทั้งส้นสูงนี้แหละ อร๊ายย coffee shop >0<(อินกับเพลงที่ฟังเกินไปหน่อย+_=) ฉันวิ่งได้ 30 วิ ก็เพิ่งจะคิดได้ว่าแถวนี้มันเป็นเขตปลอดสัตว์ป่านี้หว่า จะไปมีสิงโตซิมบ้าได้ไง อย่างมากก็มีแค่นกกับกวางเมื่อกี้คงเป็นลมพัดใบไม้เสียดสีกันจนเกิดเสียงมั้ง ฟังเพลงต่อๆ

    coffee shop  coffee shop coffee shop~ ทั้งเพลงร้องได้แค่นี้อ่ะ=_=

     วูบ ~~

         “-_O!!” อันนี้คงไม่ใช่ลมแล้วหละผ่านหลังแวบเลยอ่ะ (ผมปลิวไปตามทิศทางการเคลื่อนที่ของสิ่งมีชีวิตบางอย่างT^T)

      “โอ๊ะ ชัดเจน 0_0!” มาเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้มาม่า มะมา มะ หมาป่า อ๊ากกกก >[]<ตั้งสติฮึบๆ

    อ๊ากกก หมาป่า >[ ]<

    “อย่ามองนะ -^-”พวกแกมาจากไหนกันเยอะแยะ เป็นฝูงเลยอ่ะ T^T พวกมันจ้องฉันด้วยสายตาอาฆาต

    (-*-( -*-(-*-)-*- )-*- )-*- )

      “นี้มันเส้นใยสังเคราะห์นะไม่ใช่ขนหมาป่าซักหน่อย=^=!!

     “แฮ่ L” พวกมันแยกเขี้ยวแล้วอ่ะ ตายแน่ตู นโม นโม ตั้งสติๆ เละหนอ เลือดสาดหนอ อาเมน><

         “กรี๊ดดดดดดดดด >/\<”ขอกรี๊ดก่อนหละพี่คริส โซอิล  อิกคิว? ช่วยฮาริด้วย ศพฉันต้องเละแน่เลยไม่นะ ม่ายยยนะ (><)(     ><)

    “นี้ฉันตายหรือยังเนี่ย >/\O”อ้าว พวกหมาป่ายืนมองฉันเฉยๆ นึกว่าจะไม่รอดแล้วซะอีก พอฉันจะเดินต่อหมาป่าตัวหนึ่งก็กระโจนใส่ฉันอย่างรวดเร็วและรุนแรง ฉันที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็เลยล้มลงไปนั่งกับพื้น แล้วหมาป่าทั้งฝูงก็เข้ามารุมฉัน>[]<ยังไม่ทันได้ร้องเลยสติของฉันก็ดับวูบไปพร้อมกันเขี้ยวแหลมๆและน้ำลายไหลยืดตรงหน้า  The End…. (ยังโว๊ยฉันยังไม่ตาย>,<)

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×