คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 ซิ่วหมิน
7
“ ซิ่วหมิน ”
“นี่!! ซิ่วหมิน!!! ตื่นหรือยังเนี้ยจะไปโรงเรียนสายแล้วนะ -0-/” เสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กวัยประมาณ 8ขวบ ปีนรั้วตะโกนเรียกเพื่อนของเธอที่บ้านอยู่ติดกันด้วยภาษาจีน
“ = =^ อะไรเหรอไชนีส เสียงดังแต่เช้าเลย”เด็กผู้ชายวัยเดียวกันตอบกลับด้วยภาษาจีน ทั้งๆที่ตอนนี้พวกเขาก็อาศัยอยู่ในเกาหลีคงเป็นเพราะทั้งสองคนเป็นลูกครึ่งเกาหลี-จีนที่บรรดาคุณแม่สอนให้พูดภาษาจีนด้วยกันทั้งคู่ พวกเขาเลยเลือกที่จะคุยกันเป็นภาษาจีนแต่ถ้าต้องคุยกับคนภายนอกก็จะใช้ภาษาเกาหลีตามปกติ
“นี่นายเพิ่งกินข้าวเช้าเหรอ -0-** ” ขนมปังคาปากอยู่ขนาดนั้น
“เพิ่ง 7 โมงครึ่งเองนะ -0-/ ”
“7 โมงครึ่ง ป้านายสิ นี่มัน 8โมงแล้วเฟ้ย -*-”
“-0-;; จริงดิ ไปเร็วไชนีส!!”ซิ่วหมินรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกไปทางหน้าบ้านทันที ไม่รอฉันเลย -*-
พอวิ่งกันมาได้ซักพักเราก็มายืนอยู่หน้าประตูโรงเรียนเรียบร้อย แต่ประตูมันปิดไปแล้วอ่ะ สายสุดๆเลยวันนี้ T^T
“เพราะนายคนเดียวเลยซิ่วหมิน -*-”
“อ้าว ขอโทษๆมันเป็นเหตุฉุกเฉินนะ -/\- ” แล้วจะทำยังไงดีเนี้ย คิดเร็วไชนีส คิดๆๆ อ่ะ! เอาวะวิธีนี้แหละ
“เธอจะทำอะไรน่ะไชนีส -0-;; เฮ้ยๆ เธอใส่กระโปรงอยู่นะ -0-//”ซิ่วหมินโวยวายทันทีที่เห็นฉันปีนรั้วโรงเรียนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว
“เร็วเข้า รีบขึ้นมาเร็วครูเวรวันนี้ยิ่งโหดๆอยู่นะ”ฉันนั่งอยู่บนรั้วที่ทำด้วยปูนแล้วยื่นมือไปให้ซิ่วหมิน ซิ่วหมินจับมือฉันเอาไว้ ตานี่หนักชะมัด ฉันตัดสินใจดึงซิ่วหมินที่ปีนรั้วอย่างลำบากขึ้นมาสุดแรงผลคือ หงายค่ะหงาย
“เฮ้ย!! เหวอ -0-;; ”เสียงฉันกับซิ่วหมินร้องเสียงดังเพราะเราทั้งสองคนกำลังจะหัวทิ่ม รั้วนี่มันตั้ง2เมตรนะ ตายแน่ตาย พ่อจ้าแม่จ้า T^T
แต่เอ๊ะ ไม่ตกแฮะดูว่าจะมีคนมารับเราสองคนเอาไว้พอดี ฉันเงยหน้าไปหาคนที่ช่วยชีวิตฉันกับ ซิ่วหมินเอาไว้ด้วยความปราบปลื้มใจอย่างสุดซึ้ง *0*
แต่…. = =;;;;;;
-0-;;; T0T;; < - - - - - สีหน้าฉันกับซิ่วหมินตอนนี้
“พวกเธอ!! ทำอะไรอยู่ห๊ะ!!! ”ถูกครูเวรสุดโหดเจอซะแล้ว ยอมตกลงมาตายดีกว่ามั้งฉัน T^T
หลังจากนั้นเราสองคนก็โดนเทศชุดใหญ่พิเศษหูชากันไปข้างหนึ่ง แถมโดนให้ดูแลความสะอาดสนามโรงเรียน 1 สัปดาห์อีก T^T แล้วไอ้สนามมันเล็กๆที่ไหนกันเล่ากว่าจะครบ 1สัปดาห์ขาลากแน่ฉัน
“ขอโทษๆ แต่ไชนีสจะปีนรั้วทำไมหละ -0-; ” ซิ่วหมินเถียง ถ้านายไม่สายก็ไม่เป็นแบบนั้นหรอก!
“ถ้าไม่ปีนแล้วจะเข้ามาได้ไหมหละ -*-”
“-0-;; ขอโทษแล้วกัน สัญญาจะไม่มีอีกแล้ว ^-^;; ” ซิ่วหมินชูนิ้วก้อยขึ้นมาเป็นท่าประจำเวลาทำสัญญาของเรา เอาเถอะยังไงเราก็เพื่อนกัน ฉันเลยยกนิ้วก้อยไปคล้องนิ้วก้อยซิ่วหมินเอาไว้
“สัญญาต้องเป็นสัญญาใครผิดสัญญา เจอดี!!”ฉันกับซิ่วหมินพูดมันขึ้นมาพร้อมกัน เพราะคำสัญญานั้นคุณลุงพ่อซิ่วหมินเคยสอนเอาไว้ว่าเป็นสิ่งที่ต้องรักษาเอาไว้เท่าชีวิต!!
เช้าวันต่อมา
“ไชนีสแต่งตัวเสร็จหรือยัง ไปโรงเรียนกันเถอะ”เสียงซิ่วหมินตะโกนมาจากหน้าบ้านของฉัน พอฉันออกไปก็เห็นเขาขี่จักรยานสีน้ำเงินรอฉันอยู่
“ของใครน่ะ - -?”ไปขโมยใครมาหรือป่าวเนี้ย
“ของฉันเอง ต่อไปนี้เราจะไม่สายอีกต่อไป เย้ๆ ^0^ เจ๋งใช่ไหมหละจักรยานฉัน”
“ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะ แล้วคุณลุงไม่ว่าเหรอ - -;” ปกติให้วิ่งไปโรงเรียนนี่หน่า
“อนุญาตแล้วครับผม^-^ แต่ต้องมาวิ่งเพิ่มที่บ้านแทนนะ ”
“ = =^ ฉันด้วยเหรอ”
“แน่นอน - -; โห่ อุตส่าห์มีจักรยานขี่ทั้งทีไม่ต้องคิดมากหรอก ไปกันเถอะ เชิญขึ้นมาเลยขอรับ ^-^”
“ช่วยไม่ได้ = = ” ฉันเดินไปนั่งซ้อนท้ายจักรยานใหม่เอี่ยมของซิ่วหมิน
“เหวอ -0-; ช้าๆหน่อยสิ!!”
“ขี่ช้าๆ มันจะไปสนุกอะไรหละ \\^0^// ” ซิ่วหมินตอบพร้อมเพิ่มความเร็วขึ้นอีก -0-;;;
ฉันไปถึงโรงเรียนด้วยสภาพเหมือนคนใกล้ตายเลยหละตอนนั้น มันเป็นเรื่องราวน่าขำของเด็กสองคนที่บ้านอยู่ติดกัน โตมาด้วยกันรู้จักกันมานานมากตั้งแต่เกิดเลยมั้ง บ้านซิ่วหมินเป็นโรงเรียนสอนศิลปะป้องกันตัว พ่อของซิ่วหมินเป็นอาจารย์ที่สอนศิลปะป้องกันตัวพวกนั้นให้กับฉัน ซิ่วหมินก็เรียนมาพร้อมกับฉันนั้นแหละ บางทีซิ่วหมินก็จะมาเล่นที่บ้านฉัน คุณพ่อฉันก็จะสอนวิธีใช้อาวุธที่ถูกต้องให้เรา สองคนแต่ก็ไม่ใช่พวกอาวุธหนักๆหรอกแค่วิธีการยิงปืน ใช้มีดสั้น ยิงธนู หน้าไม้และอื่นๆเอง -0-/ แต่สิ่งที่เราสองคนได้เรียนมาทั้งหมดจะแฝงไปด้วยข้อคิด คำสอนเสมอ ศิลปะป้องกันตัวมีไว้เพื่อป้องกันตัวและปกป้องสิ่งสำคัญ อาวุธต่างๆใช้ได้แต่ต้องมีสมองและสติเวลาที่ใช้มันเสมออย่าให้อาวุธมาเป็นนายผู้ใช้เรา พวกเราถูกสอนมาแบบนั้น ฉันกับซิ่วหมินเราสองคนตัวติดกันอย่างกับคู่แฝดอยู่ด้วยกันตลอด จนโดนเพื่อนในชั้นเรียนล้อว่าเป็นแฟนกันและฉันเนี้ยแหละที่จะโวยวายแล้วก็อัดไอ้คนที่มันล้อฉัน -*- จนไม่มีใครกล้าล้ออีกเลยแต่ก็มีคนที่ล้อฉันแล้วก็ทำอะไรไม่ได้อยู่นะ คุณแม่ฉันกับคุณแม่ซิ่วหมินไง ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่สนุกมาก มากที่สุดในชีวิตของฉันเลย จริงๆนะเพราะหลังจากนั้นความสนุกแบบเด็กๆนี้กำลังจะจากฉันไป การจากลาที่ไม่ให้ฉันตั้งตัวเลยซักนิด….
“ซิ่วหมินๆ มาดูนี่เร็ว ร้านขายของเปิดใหม่”
“อะไรเหรอ?”ซิ่วหมินเดินตามฉันเข้ามาในร้าน
“ของเยอะจังเลยนะ”ฉันเดินสำรวจรอบร้านที่ขายของพวกเครื่องประดับ กิ๊ฟช็อปสวยๆเต็มไปหมด
“อืมๆ”ซิ่วหมินตอบฉันมาลอยๆดูเหมือนเขากำลังสนใจอะไรซักอย่างอยู่นะ
“ซิ่วหมินชอบแหวนนั่นเหรอ -0-/”ฉันเดินเข้าไปดู ซิ่วหมินกำลังจ้องไปที่แหวนคู่ที่สามารถให้ทางร้านสลักตัวอักษรได้ มันเป็นสีเงินสวยทีเดียวเลย แล้วก็แพงมากด้วย - - ;;
“สวยดีนะแต่แพงจัง อยากได้ก็ชื้อสิ -0- ”
“ไม่มีอะไร รีบกลับกันดีกว่านะ ไปเถอะๆ”ซิวหมินรีบลากฉันกลับบ้านทันทีอะไรของเขานะ -*-
ปิดเทอมฤดูร้อน….
“ซิ่วหมินมาทำอะไรอยู่หน้าบ้านฉันฮะ ทำไมไม่เข้ามาหละ”ฉันถามซิ่วหมินที่ยืนอยู่หน้าบ้านฉันไม่ยอมเข้ามา ปกตินายปีนรั้วเข้ามาเลยไม่ใช่เหรอ -0-
“ไชนีส….เอ่อ…..”
“มีอะไร!? เป็นอะไรหรือป่าวเนี้ย -0-” ฉันถามซิ่วหมินด้วยความเป็นห่วง
“คือ…..ไชนีส ฉัน……ฉันต้องย้ายไปอยู่ที่จีน”เขามามุกไหนกันเนี้ยวันนี้ มันไม่ค่อยตลกเลยนะเรื่องนี้น่ะ
“ล้อเล่นเถอะ มามุกไหนห๊ะ -*-”
“……….” ซิ่วหมินเงียบ ไม่ตอบอะไรกลับมาเลย
“นี่ หยุดเลยนะอยากโดนต่อยเหรอ -0-^”
“อาทิตย์หน้า……..ฉันก็ต้องไปแล้ว” หน้าซิ่วหมินดูจริงจังและเศร้ามาก ทำไม….เขาจะย้ายไปจริงๆเหรอ
“นาย…อย่ามาล้อเล่นกับความรู้สึกฉันได้ไหม” ฉันยังไม่ยอมเชื่อเขาภาวนาให้เป็นแค่เรื่องโกหก แต่ในใจฉันกลับเชื่อว่าเขากำลังจะไปจากฉันจริงๆแล้ว น้ำตาที่ไหลลงมาจากตาช้าๆมันคือพยาน
“………….” ซิ่วหมินก้มหน้าลงต่ำเหมือนกำลังกลั่นความรู้สึกของตัวเองอยู่
“ไม่จริง!!! ฉันจะไปคุยกับคุณลุง”ฉันเตรียมเดินไปคุยกับคุณลุงให้รู้เรื่อง
ฉันจะทำอะไรได้บ้างไหมนะ เพื่อนคนสำคัญคนเดียวของฉันกำลังจะจากฉันไปแล้วนะ คิดแต่ก็ทำไม่ได้ เป็นช่วงในวัยเด็กที่ทรมานจริงๆ
ซิ่วหมินกอดฉันเอาไว้แน่น แต่จู่ๆ เขาก็พลักฉันออกไปอย่างแรงจนฉันล้มลง เขาก็ลงไปนั่งกับพื้น ซิ่วหมินดูท่าทางแปลกๆ เขาดูทรมานกับร่างกายตัวเอง ซิ่วหมินเอามือกดไว้ที่หัวตัวเองเหมือนกับมันปวดมาก จนฉันรู้สึกทรมานไปกับเขาด้วย ตอนนี้ซิ่วหมินดูน่ากลัวมากแต่ฉันกลัวว่าเขาจะเป็นอะไร เลยตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆเขา
“ซิ่วหมิน T-T นายเป็นอะไรน่ะบอกฉันสิ ” ฉันกำลังจะไปดูว่าซิ่วหมินเป็นอะไรแต่แล้วคุณลุงพ่อของซิ่วหมินก็เข้ามาฟาดสันมือลงที่ท้ายทอยของซิ่วหมินจนเขาแน่นิ่งไป
“คุณลุง!!! ทำไมทำแบบนี้ !?!”นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ฉันงงไปหมดแล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกหนูไชนีส”คุณลุงพูดพร้อมอุ้มซิ่วหมินเอาไว้
“แล้วคุณลุงจะย้ายไปจีนทำไมคะ หนูไม่เข้าใจ T-T”
“ที่ลุงทำไปก็เพื่อตัวหนูเองนะไชนีส ซักวันหนูจะรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง”คุณลุงพูดจบก็อุ้มซิ่วหมินเดินไป ปล่อยฉันนั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ จะให้ฉันทำใจได้ยังไงกัน คุณลุงย้ายไปเพราะฉันเหรอ…ฉันทำอะไรผิดเมื่อไหร่กันที่ฉันจะรับรู้เรื่องทุกอย่างที่คุณลุงบอก เมื่อไหร่?
หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เจอซิ่วหมินมาหลายวัน จนกระทั่งวันสุดท้ายที่เขาจะย้ายไป ตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนชิงช้าสวนหน้าบ้านได้แต่มองบ้านซิ่วหมินกี่เก็บของย้ายออก ตามอง…แต่สมองกลับอื้อไปหมดมีคำถามมากมายอยู่ในหัว นายจะไปจริงๆเหรอซิ่วหมิน แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนฉันหละ ใครจะเป็นคนวิ่งตามฉันเวลาที่ฉันก่อเรื่องหละ เราจะได้เจอกันอีกใหม?
“ไชนีส…..” เสียงซิ่วหมินหนิ ฉันรีบหันไปหาเสียงนั้นทันที
“ซิ่วหมิน!! ไม่ไปได้ไหม??”ฉันพยายามขอร้องซิ่วหมินจนนาทีสุดท้าย
“…….”ฉันไม่พูดอะไรได้แต่ก้มหน้าเอาไว้อย่างนั้น
“ไชนีส มีอะไรจะให้มาใกล้ๆสิ”
“?? อืม”ฉันเดินไปหาซิ่วหมินที่ยืนอยู่ตรงรั้วฝั่งบ้านเขา
“เข้ามาอีกสิ”
“นายจะให้ฉันสิงนายหรือไงฮะ = =;”ฉันบ่นแต่ขาก็เดินเข้าไปใกล้ซิ่วหมินขึ้นอีก
“ฮ่าๆ เก็บเอาไว้ดีๆ หละ ^_^ ของขวัญจากฉันนะ”ซิ่วหมินสวมสร้อยสีเงินให้ฉัน เป็นสร้อยคล้องแหวนสีเงินสวยมันเป็นแหวนคู่จากร้านนั้นหนิฉันจำได้ ตรงตัวแหวนมีตัวอักษรภาษาอังกฤษ‘Xiumin’สลักอยู่
“ฉันก็มีนะ ^^”ซิ่วหมินโชว์สร้อยแบบเดียวกับฉันแต่แหวนของซิ่วหมินสลักชื่อฉันเอาไว้ ‘Chinese’
“ฉันจะรักษาไว้อย่างดี….แต่ซิ่วหมินต้องกลับมาดูว่าฉันเก็บมันได้ดีหรือป่าว ได้ไหม?”ฉันไม่อยากให้เขาไปเลยจริงๆ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ยอมรับซะไชนีส
“อืม….ฉันสัญญา ฉันจะกลับมาแน่ เธอรอฉันนะไชนีส”
“ฉันจะรอ…”
“ขอโทษนะ…..ลาก่อนไชนีส” ซิ่วหมินพูดและเดินจากไปช้าๆ
เป็นความรู้สึกที่มีค่าจริงๆที่เราได้เป็นเพื่อนกัน จากตอนนั้นก็ผ่านมา 10 ปีแล้วสินะ ฉันรู้สึกแย่มากที่ต้องเปิดเทอมไปโดยไม่มีซิ่วหมินอยู่ข้างๆ แต่ไม่นานฉันก็ได้รู้จักกับมีโซทำให้ฉันไม่เหงาซักเท่าไหร่ จากที่ผิดกฎประจำกลับกลายมาเป็นผู้คุมกฎ น่าตลกชะมัด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมีผิดบ้างอะไรบ้างหละนะ = =’’
“ตามสบายเลยนะลูก ไม่ได้เจอกันนานเลย พ่อฝากความคิดถึงไปถึงพ่อกับแม่เราด้วยนะซิ่วหมิน ^^แล้วอีกอย่าง ซิ่วหมินเขาย้ายมาเรียนโรงเรียนลูกอาทิตย์หน้านะ ดูแลกันดีๆหละ”พูดจบคุณพ่อก็เดินออกไปจากห้องรับแขก
“เอ่อ… นายสบายดีไหม”ฉันเริ่มบทสนทนาที่ต่างคนต่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไรใส่กันดี ก็ไม่ได้เจอกันนานหนิหน่า
“^__^ ก็ดีอยู่นะ ฉันมาตามสัญญาแล้วนะ ไหนหละสัญญาของเธอน่ะ”
“นี่ไง ฉันเก็บไว้อย่างดีนะ”ฉันหยิบสร้อยที่คอออกมาให้ซิ่วหมินดู มันเป็นสร้อยที่ฉันใส่ไว้ติดตัวตลอดเวลาสร้อยคล้องแหวนที่สลักชื่อเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดเอาไว้
“ฉันก็เก็บไว้อย่างดี นี่ไง”ซิ่วหมินเดินเข้ามาใกล้ฉันพร้อมหยิบสร้อยคอที่เขาสวมอยู่ออกมา ตอนนี้ตัวเขาสูงมาก พอๆกับสไนท์เลย ไม่คิดว่าเด็กผู้ชายตัวนิดเดียวที่เมื่อก่อนวิ่งเล่นมาด้วยกัน ค่อยห้ามเวลาฉันมีเรื่อง โตขึ้นมาจะดูเป็นหนุ่มหล่อขนาดนี้ ผิดหูผิดตาไปมากเลยหละ นี่ถ้าไม่เป็นเพื่อนกันฉันจับนายเป็นแฟนเดินควงอวดพวกสาวๆไปนานแล้ว -0-;
“^_^ กว่าจะมาได้นะ ปล่อยฉันรอตั้งนาน” ฉันต่อยไปที่แขนซิ่วหมินหนึ่งที แม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเราสองคนก็ยังสนิทกันอยู่เหมือนเดินฉันดีใจสุดๆเลยหละ
“ฮ่าๆๆ โทษทีๆ ^-^//” ซิ่วหมินหัวเราะและลูบแขนที่ฉันต่อยเขาไปก่อนจะเอามือจับหัวตัวเองท่าทางเขินๆ
“จริงๆเลยนะ !!” มันก็น่าโกรธอยู่หรอก สิบปีเลยนะสิบปีกว่าจะกลับมาได้ แต่พอเห็นหน้าเขาแล้วก็โกรธไม่ลงหละนะ เพราะมันน่าแกล้งมากกว่า -0-//
“ไชนีส รีบไปอาบน้ำก่อนเถอะตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวไม่สบาย แล้วค่อยลงมาคุยกัน”ซิ่วหมินยังชอบทำตัวเหมือนผู้ปกครองฉันเหมือนเดิมเลย
“อืมๆ ^_^เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะฉันมีเรื่องคุยกับนายเป็นภูเขาเลย -0-//”ฉันพูดติดตลกแล้วเดินขึ้นบันไดเพื่อไปอาบน้ำทันที
หลังจากไชนีสเดินลับหายไปเหลือเพียงซิ่วหมินอยู่ที่ห้องรับแขกคนเดียวกับสิ่งที่เขาได้รับรู้ตอนเข้ามาหาไชนีสใกล้ๆ มันทำให้เขาหงุดหงิดและเป็นกังวลกับเพื่อนสมัยเด็กที่เขาไม่คิดแค่เพื่อนคนนี้เลย
“สนิทกัน…น่าดูเลยนะ กลิ่นแกมันถึงติดตัวไชนีสมาขนาดนี้ แกยุ่งผิดคนแล้วหละสไนท์!!”ซิ่วหมินพูดออกมาเบาๆ ตอนนี้หัวใจของเขาเหมือนกับโดนบีบ ความหงุดหงิดที่สุมเข้ามามันแทบจะทำให้เขาคลั่ง!
_________________________________________________________
ขอโทษที่เข้ามาอัพช้าจ้า
ตอนต่อไปจะเข้ามาอัพให้ไวขึ้นค่า
อย่าเพิ่งเบื่อสไนท์กับไชนีสนร้าา ตอนนี้ตัวละครเริ่มออกมาเพิ่มกันแล้วนะจ๊ะ มารอดูกันว่าคนต่อไปจะเป็นใครจ้าาา
ความคิดเห็น