คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
ระยะเวลาผ่านไปเือบสอปี นทั้สอไ้หวนลับมาพบเอันอีรั้ ภายในเือนเียวันับรั้แรที่ไ้พบ เว้นไว้แ่เพียสถานที่ เวลา และสถานะวามสัมพันธ์ที่ไ้เปลี่ยนแปลไป
เน์ปีเอร์สเบิร์ โอ่อ่าระารา มาเรีย้าวเท้าลารถไฟโยมีสามีอหล่อนรอรับประับประออยู่บนานาลาพร้อมระเป๋าสัมภาระำนวนหนึ่ นัยน์ามีเพทายสใสปรายมอทั่วสถานีรถไฟว้าให่แ่หรูหราับผู้นพลุพล่านในเรื่อแ่ายสีเ้มปิบัผิวายมิิันวามหนาวเหน็บอสภาพอาาศ
ผู้นในุสีำบนพื้นหิมะสีาวับสีสันออาารบ้านเรือน หล่อนทราบทันทีว่าเน์ปีเอร์สเบิร์แห่นี้มีสิ่ที่น่าื่นาื่นใให้้นหามามาย
“ทุสิ่ที่นีู่ัันเสียหม” หล่อนเอ่ยราวัพ้อแ่ริมปาบาลับลี่ยิ้ม
“ผมะถือว่ามันเป็นวามประทับใแรอุ็แล้วัน” เาอบพลันยิ้มหวาน่อนะบอพนัานให้นย้ายสัมภาระอเาและหล่อนไปไว้ในโถรับรออสถานีรถไฟ ุหมายที่เาและสหายนัพบเอ
มาเรียในเสื้อลุมนสัว์ัวหนาหรูหราและามวลำแนแร่อฟราน์ เินเียู่ันไปยัโถรับรอรอพบสหายนสนิท แ่มิทันไ้นั่รอ สหายอฟราน์็ปราัวึ้นในพริบา
“สวัสีฟราน์!” น้ำเสียทุ้มอบุรุษท่านหนึ่เอ่ยทัทาย เีย้าายอเาปราสรีผมเ้มหยัศ นัยน์าสีน้ำาลั่ผืนินในเรื่อแ่ายส่าามยืนวแนิใล้
“อีวาโนวิ! มารเวลาเ่นเย าทารีน่า…” ฟราน์ทัทายอีวาโนวิและภรรยา่อนะแนะนำภรรยาอนให้อีฝ่ายรู้ั “มาเรีย ภรรยาอัน อีวาน และ าทารีน่า”
นัยน์ารามใสอมาเรียปรายมอสรี้าายอีวานพลันโปรยยิ้มหวานแ่หล่อน่อนที่นัยน์ารามู่นั้นะลับมา้อวหน้าและนัยน์ามรอบุรุษผู้ึุ่้นเยันเป็นอย่าี หล่อนทำเพียพยัหน้าลเารพโอนอ่อนให้เียริอีฝ่าย แ่มือเรียวทั้สอัเ็บไว้ที่ลำแนแร่อฟราน์ สามีน
อีวานปรายามอมือเรียวในถุมือสีเ้มู่นั้นที่ถูปปิไว้อย่ามิิแถมยัถูอบุม้วยมือหนาอฟราน์ราวแสวามเป็นเ้า้าวเ้าอ เาึลับมาสบวาู่ามสใสอมาเรียเ่นเิม แ่วามรู้สึอนนั้นสับสนอลหม่านอยู่ในิใ ไม่ิว่านะไ้พบหล่อนอีรั้ที่มาพร้อมับวามแปลาแปลใไม่สุสิ้น
“ว่าอย่าไร ไม่พูไม่า” ฟราน์เอ่ยถามอีวานสหายรั
“เพียภรรยาอุ ูเหมือนสรีท่านหนึ่ที่ผมรู้ั” อีวานอบ่อนะละทิ้วามิทั้ปวแล้วผันัวเป็นเ้าภาพนำพาแไปพัผ่อนยับ้านอน
อีวานัารเรียรถม้า่วยันยสัมภาระึ้นรถ่อนะเ้าไปนั่เป็นนสุท้าย เานั่ร้ามหล่อนพอี รถม้าึเริ่มับเลื่อนสู่ที่หมาย
มาเรียเป็นบุลเียวในรถม้าันนี้ที่มิเยมาเยือนเน์ปีเอร์สเบิร์ หล่อนเยไ้ยินเพียื่อเสียเรียนามว่ายิ่ให่ระารา และมัน็เป็นไปามที่เาเล่าานัน วาอหล่อนเปล่ประาย้วยท่าทาะเ้อมอสิ่ปลูสร้ามโหฬารที่ถูสร้าึ้น้วยฝีมือวิิรึ่โเ่นเป็นส่าลาลานราบว้าวาบ่บอถึวามมั่ั่ร่ำรวยออ์ัรพรริที่หาเทียบเ้าปรอประเทศอนมิไ้
ลำแนแร่ออีวานถูโอบอุ้ม้วยอุ้มืออภรรยา มือหนาุมประบมืออหล่อนไว้ แ่นัยน์ามรอเาลับ้อเพียแ่มาเรียที่นั่อยู่เบื้อหน้าเา มาเรียยัามในอาภร์ั้นีที่หล่อนบรรัสรร และยัเป็นปริศนาภายใ้า่ายปลุมใบหน้าละเมียอหล่อน แ่นัยน์าสีรามเปรียบแม่น้ำโเนาเปล่ประายสใสลอผ่านา่ายนั้นออมา หล่อนมอเา ริมปาแเรื่อลี่ยิ้มบาเบา นทั้สอมิเยลืมัน
เมื่อเินทามาถึที่หมาย็ะวันิน ุพ่อบ้านเินออมา้อนรับอย่าเป็นารเป็นานพร้อมยระเป๋าเินทานำึ้นไปไว้บนห้อพั อีวานลารถม้า ยื่นมือรับประอภรรยาอน าม้วยมาเรีย มือ้าหนึ่อหล่อนับยระโปรให้พ้นทา้าว มืออี้าุมมือแร่อเาประอนให้มั่นและปลอภัยระทั่สอเท้าประทับลบนพื้นึปล่อยมือเาให้เป็นอิสระแล้วเินามาทารีน่า นายหิอบ้าน เ้าไป้านใน
“ระผม้อ่วยเหลือท่านไหม” อีวานเอ่ยถาม้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“อย่าัวลเลย” ฟราน์หัวร่อและเินลมาารถม้า ทั้สอพาันเินเ้าไปในัวบ้านามสรีที่รัอน
“มาม่ะ มาม่ะ” เสียเล็อเ็น้อยฟัไม่เป็นภาษาร้อเรียและเินเาะแะมาหามาราโยมีพี่เลี้ยอยเฝ้าประบประหม าทารีน่าอุ้มเ็น้อยึ้นมาสู่อ้อมอ ฟราน์มอเ็น้อยนนั้นพลันหันลับมามออีวาน้วยวามะลึ
“ไม่ิว่าท่านะมีบุรแล้ว รวเร็วริเียว” ฟราน์เอ่ย่ออีวาน
“แมีอายุไ้วบรึ่แล้วล่ะ” อีวานอบ
“แล้วแมีนามว่าอย่าไร”
“เรนาา าทารีโนฟนา อีวาโนวิ”
เมื่อสิ้นสุำพู บุรุษทั้สอ่า้อมอผู้เป็นภรรยาับเ็น้อยทีู่ะสนใสรีแปลหน้าเป็นพิเศษ
เรียวนิ้วี้อมาเรียเลี่ยแ้มนุ่มอเ็น้อย้วยวามมันเี้ยวและเอ็นูในวามน่ารัน่าั ะที่ริมปา็ยัสนทนาับผู้เป็นมาราเี่ยวับเ็น้อยนนี้ แววาวาวใสอเ็น้อยสุสว่ายามมอสรีแปลหน้า แมอ้วยวาไม่ระพริบราวะลึในวามามและวามอ่อนโยนอมนุษย์เพศมาราเบื้อหน้าน แมิไ้แสิริยาอะไรที่ผิแปลไป พี่เลี้ยึเ้ามาอุ้มออาวสนทนาะไ้ไม่เป็นธุระ แ่วาลมโอเ็น้อยยั้อมอมายัหล่อนไม่เสื่อมลาย่อนะแยาไป
สรีถอหมว เสื้อลุม และถุมือส่ให้นูแลที่ยืนรอรับปิบัิามหน้าที่ บุรุษ็ถอถอนเรื่อทรออเ่นัน่อนที่าทารีน่าะเินนำพาไปยัห้อรับประทานอาหารเพื่อทานอาหารมื้อ่ำที่ระเรียมไว้
ภายในห้อและัวบ้านทั้หมแ่ามอย่ามีรสนิยมั่ผู้มีสุลั้นสู แถมยัูอบอุ่น้วยผนั พื้น และเฟอร์นิเอร์าไม้สีน้ำาลเ้มเาาม เ่นเียวับโ๊ะรับประทานอาหารเบื้อหน้าพวเา ่าน่านั่ลโยมีนรับใ้ัเรียมให้ สอฝั่โ๊ะยาวเป็นู่สามีภรรยา อีวานและมาเรียนั่ร้ามัน เ่นเียวับฟราน์และาทารีน่า ถึแม้ว่าเพศเียวันอาสนทนาันไ้ถูอว่า แ่ารนั่สลับันเ่นนี้อาสานสัมพันธ์และแบ่ปันวามิเห็นร่วมันไ้่ายึ้น วามนุษย์มัมอไป้านหน้าอน หาะสนทนาในแนวทแย็้อให้เียริ เป็นารผสานทั้สอเพศอย่าลมลืนลมเลียว
มื้อ่ำไ้เริ่ม้นึ้น ถึแม้ว่าอาหารรัสเียะมิไ้เป็นอาหารที่ถูปาสำหรับมาเรีย แ่หล่อน็ลออาหารใหม่ๆ ที่เ้าบ้านเสนอให้ อย่าน้อย็มีเนื้อสัว์และผัเียวที่เป็นอโปรปรานั้อยู่บนโ๊ะอาหาร หาไม่ถูใลับไปเลือทานอาหารที่นสันทั แ่หล่อน็เลืออาหารที่นอบมาลอเป็นสิ่แร
ส้อมิ้มลบนเนื้อ่ำ เือเือน้วยมีหันพอีำึนำเ้าปาลิ้มรสอาหารที่ปรุมา้วยวามใส่ใ
“ภรรยาอผมอาพูรัสเียยัไม่เ่นั—” ฟราน์บอล่าวผู้ร่วมวสนทนา หาล่าวสิ่ใที่ผิแปลไปให้ล่าวเป็นภาษาเยอรมันเพื่อภรรยาอนไ้รับทราบอย่าทั่วถึ
“แ่ภรรยาอุพูรัสเียไ้ล่อแล่วมาเลยนะ” าทารีน่าล่าวื่นม ฟราน์็แอบยิ้มามไป้วย
“ไม่หรอ่ะ ันพูรัสเียแ่พอสื่อสารเ้าใเท่านั้น” มาเรียลี่ยิ้มอ่อนหวาน วาาล่าวอย่าถ่อมน นัยน์าที่้อู่สนทนาอยู่็ปรายมอมายับุรุษเบื้อหน้า วาอทั้สอสอประสานัน แ่หล่อน็เลี่ยสายาู่นั้น สนใอาหารที่อยู่ในานอน
อีวานยัมิไ้สนทนาับหล่อนสัรั้ั้แ่มาถึ เาระทำเพียแ่ลอบมอหล่อนในทุๆ ิริยา ั้แ่มือเรียวประีอหล่อนที่ับประอส้อมและมีอย่าทะมัทะแมแ่นุ่มนวล ริมปาบาสีแเรื่อราวลีบุหลาบรอบลุมิ้นเนื้อที่หันพอีำ หล่อนนั่แผ่นหลัรามส่า ไม่ผิแปลหาหล่อนะเิบโมาในระูลที่ี
“ะรัเียไหมหาันอทราบนามสุลอุ” าทารีน่าเอ่ยถาม
“ไม่เลย่ะ ‘สไน์เนา’ ือนามสุลอันอนที่ยัเป็นฟรอยไลน์” มาเรียหัวร่อ (ฟรอยไลน์ ในที่นี้หมายถึ นาสาว ในภาษาเยอรมัน)
“าวออสเรียหรือะ”
หล่อนพยัหน้า “ันเิและเิบโในเวียนนา แ่เินทาไปมาระหว่าาลส์บวร์ และแว้นบาวาเรีย”
นัยน์ามรออีวาน้อริมปาบาสีหวาน่ำวาวอมาเรียะยับเยื้อนสนทนาและใบหน้าละเมียสใสที่เ็มไป้วยปริศนาแฝอยู่ภายในราว้อมน์สะให้หลุอยู่ในอีห้วมิิหนึ่
“ไ้ยินว่าท่านรู้ัับสรีท่านหนึ่ที่ล้ายับภรรยาอผม หาไม่เป็นารรบวน ท่าน่วยเล่าให้ฟัหน่อยไ้ไหม” ฟราน์เอ่ยถามอีวานัุ่ระาเาให้หลุาภวั์สีมพู
“เมื่อสอปี่อน ผมพบเธอในานเ้นรำสวมหน้าาที่เวียนนา เรือนผมอเธอมีสีทอเหมือนภรรยาอุ นัยน์าอเธอทำให้ผมะนึถึแม่น้ำโเนา ในวามริแล้ว…ผมแทบไม่รู้ัเธอ้วย้ำ” อีวานล่าวะที่วาปรายมอมาเรียสลับับเ้าอำถาม
“แ่เมื่อเาลับมายัรัสเีย เา้า่าเียนมาวาภาพเธอไว้ แ่ารวาภาพ็ถูหยุไว้เสีย่อนเพราะไม่มีใรสามารถวาไ้รามวาม้อารอเา แ่วาสีฟ้าอเธอูน่าหลใหลอย่าปิเสธไม่ไ้” าทารีน่าเอ่ยเสริม
าทารีน่า หล่อนเป็นภรรยาที่่อน้าเปิว้ารับฟัเรื่อราว่าๆ อบุรุษผู้เป็นสามีั้แ่่อนแ่าน ทว่าบันเพราะเป็นู่หมั้นู่หมายั้แ่วัยเยาว์าารลุมถุน แ่็มิไ้เป็นปัหาให่สำหรับทั้สอ หาามและมีวามสามารถเทียบเท่าันทัู้่ หล่อนึยินีที่ะอยู่ินและมีทายาทับเาถึแม้ว่าะทราบเรื่อราวและสมานามอสามีเป็นอย่าี แ่น็ทราบีว่านมิไ้เป็นสรีนโปรออีวาน หาแ่เป็นสรีในวามทรำอเา
“แล้วอนนี้ยัมีภาพวานั้นอยู่ไหมะหรือทำลายไปเสียแล้ว” มาเรียถาม
“ยัอยู่่ะ ถูเ็บไว้ในห้อทำานออีวาน แ่มิไ้แวนแสไว้เพราะยัไม่เสร็ี และมิน่ามีทาสำเร็ไ้”
“เป็นเ่นนั้น็ให้ภรรยาอผมเป็นแบบวาให้ไหม ว่ายัไท่าน” ฟราน์เอ่ยถาม
ทุสายา่า้อไปที่อีวาน เฝ้ารอำอบ้วยใ่อ และมาเรีย็มิไ้มีท่าทีปิเสธอะไร เพียแ่เผยยิ้มบาเบาให้แ่เา เาึอบลอย่าไม่ลัเล
“อย่านั้น็เริ่มวันพรุ่นี้เลยีไหม ยัไ่าเียน็เป็นสหายอระผม เามาเยี่ยมเยือนในวันพรุ่นี้พอี” อีวานเอ่ย
ไม่มีใรั้อเสนอ ฤูหนาวที่นี่หาหิมะ็มิไ้มีสิ่ใให้ระทำมามาย นอเสียาารทำาน เล่นสีและสเ รวมถึารทำัวให้อบอุ่นอยู่ภายในบ้าน ะล่าวหาว่ามาเที่ยวเล่นผิเวลา็ย่อมไ้ แ่มิไ้สำหรับบุลที่รัในวามหนาวเหน็บ อย่าไร็าม วามามในแ่ละฤูาล็มีวามแ่าันไป
ความคิดเห็น