คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อารัมภบท
1880 เวียนนา, ออสเรีย-ฮัารี
ยามรารีรื้นเรไร้แสันทร์ ภายในโรโอเปร่าแห่เวียนนาอันโอ่อ่าถูรัสรร์ารแสบัลเล่์ส่าามผสาน้วยานสัสรร์สวมหน้าาหรูหราและเย้ายวนใ ึ่ถูัึ้นอย่ายิ่ให่เป็นประำทุปี เป็นที่ที่สมบูร์ไป้วยผู้นมามาย ั้แ่นั้นปานลาไปนถึผู้รามาีในวสัมั้นสูทั้หลายพร้อมใันมามวามบันเทิและเสพรับรสวามสำราภายใ้หน้าาึ่ห้อมล้อมไป้วยลิ่นอายแห่ปริศนาอันน่าื่นาื่นใ
อีวาน อีวาโนวิ นายทหารลูหลานุนนาาวรัสเีย เามีร่าสูำยำ อผาย ไหล่ผึ่ ส่าามสมายาิทหาร เส้นผมอเามีสีบลอน์ทอ ใบหน้าหล่อเหลาถูปิบัไว้้วยหน้าาแฟนีสีำายวามสีเียวั่มีทัวร์มาลีนให้เปล่สว่า ริมปาอเาบาออแระเรื่อ ไว้หนวเรียวสะอ้านสะอา วาท่าทาสุภาพผสาน้วยวามี้เล่นอเา สรีนใที่เินผ่านไปมา็อไม่ไ้ที่ะส่สายายั่วยวนทัทาย เาไม่เยเบื่อหน่ายับารที่ไ้เห็นสาวๆ แสวาม้อารที่มี่อเา เาสามารถเลือไ้ว่าเา้อารใรและะหลับนอนับใรใน่ำืนนั้น ไม่ว่าะเป็นสาวนั้นลาผู้มอหาสามีร่ำรวยเพื่อีวิวามเป็นอยู่ที่สะวสบาย นับัเล่์สาวบใหม่รายไ้น้อยหว่านเสน่ห์แลร่าายหานเลี้ยนูแล หรือะเป็นสรีั้นสูมีหน้ามีาน่าเารพที่มอหาวามน่าื่นเ้นเร้าใแ่ีวิแ่านอันืือน เาเลือไ้หม
ืนนี้็เ่นัน อีวานพบว่านเอถูห้อมล้อม้วยสาวๆ ที่พยายามเ้ามาหว่านเสน่ห์ เาให้เียริและให้วามบันเทิแ่พวหล่อน นสาวๆ ลุ่มหลไปับารมอเา
อีวานสนุอยู่เ่นนั้นพร้อมสหาย้าาย ระทั่นัยน์าอเาบรรบพบสุภาพสรีท่านหนึ่ำลัสนทนาอยู่ับสมามอหล่อน ผมสีทอหยิลอนราวสปริถูรวบึ้นไว้เหนือศีรษะประับ้วยหมวแฟนีแ่นนำพลิ้วไหว อำพราใบหน้าาม้วยหน้าาสีำ ริมปาบาอหล่อนมีสีแเอร์รี่่ำเาน่าลิ้มลอพลันถูััหา้วยพัลูไม้สีำในมืออหล่อนเมื่อผลิยิ้ม หล่อนสวมถุมือสีำยาวเทียม้นแน ุผ้าไหมและำมะหยี่สีม่วพลัมอหล่อนเปิไหล่ว้าเผยลำอและเนินอนวลเนียน อีวานอไม่ไ้ที่ะใ้สายาโลมเลียไปทั่วผิวพรราวผ่อั่ปุยนุ่นอหล่อน และ้วยแรปรารถนาอบุรุษทำให้สรีปรายามอมายัสายา้นำเนิแห่ัหา หล่อนยัวาท่าทาส่าามั่หส์แถมยัมอบยิ้มอ่อนหวานแ่เา อีวานหลุอยู่ในภวั์ไปั่วะพอรู้ัวหล่อน็ลับไปสนทนาับสมามอหล่อนเ่นเิม
หล่อนมิไ้ให้วามสนใแ่อีวานั่สาวนอื่นๆ ถือเป็นวามท้าทายอเาสำหรับสรีแห่รารีนี้ เมื่อเพลวอล์แม่น้ำโเนาสีรามเริ่ม้นึ้น อีวานึปลีัวออาวสนทนา ผันผายไปเิหล่อนเ้นรำ หล่อนยิ้มและวามือบนฝ่ามืออเา เาึนำพาหล่อนเ้นรำหายเ้าไปในฝูน
“วาสีฟ้าอุามั่แม่น้ำโเนา” อีวานเอ่ยมสรีในอ้อมแน วามอเา้อแ่วาละมุนอหล่อน นั่นทำให้หล่อนหลบวาอเา้วยวามวยเิน่อนะลี่ยิ้มบาๆ อบรับำม
“อย่า้อนานเินไป สายาอุะทำให้ันอ่อนำลั”
“แุ่ามนผมละสายาให้ห่าาุไม่ไ้ ุเป็นใร มาาที่แห่ใ ผมใร่รู้ันั”
“เราพบันเพียรารีเียว มันีว่าหาเราไม่รู้ััน”
หล่อน่าเป็นปริศนาภายใ้หน้าาสีำ มิเอ่ยนามอน น่านใยิ่ อีวานไ้แ่ิ หล่อนแ่าาสรีอื่นที่เาเยพบ เาบอไ้แ่เพียว่าหล่อนำเนิในาิระูลีมีานะาอาภร์ที่หล่อนเลือสวมใส่ ผ้าไหมาฝรั่เศสและำมะหยี่ั้นีาอิาลี รวมถึผิวพรรที่ถูถนอมมาั้แ่เยาว์วัย เารู้ัสรีั้นสูมามายพอันับสรีั้นลา พวหล่อนรัวามสวยาม แ่ผู้หินนี้แ่าว่าใรๆ
หล่อนามเพริศพรายราวับารล่อเรือไปามแม่น้ำโเนา เริ่มา้นสายภายในป่าทมิฬ ื่นมพืพันธุ์ธรรมาิเียวอุ่มริมสอฝั่น้ำึ่อุมสมบูร์าารหล่อเลี้ยอแม่น้ำโเนา เ้าสู่แหล่เษรรรมไปยัุมนเล็ๆ สู่เมือให่และลับมาเริ่ม้นที่ธรรมาิรีอีรั้ สู่แหล่เษรรรมและุมนเล็ๆ อีรั้ ่อนะนำพาไปสู่วามศิวิไล์แห่เวียนนาและบูาเปส์ เมือหลวที่เ็มไป้วยสถาปัยรรมวิิรและับ้อนริมฝั่แม่น้ำ เรือรอเป็นสีทออร่ามยามรารี ล่อเรือ่อไปามระแส ผ่านสภาพแวล้อมแปรเปลี่ยน ลิ่นอายอันเป็นเอลัษ์ มนุษย์ผู้มีอารยะ สู่ทะเลยูีนแห่าร้อนรับับสู้
เาพาหล่อนเ้นรำเวียนโรไปทั่วโถอันโอ่อ่า แทรัวลื่นไหลไปามฝูนราวเลื่อนไหวอยู่บนอาาศ เบาบาั่นวิห แสไฟที่เปลี่ยนแปลไปามมุมออาารแ่วามามอหล่อนไม่เยเลือนหายแม้อยู่ในเา
เมื่อนรีสิ้นสุล อีวานยัุมมือหล่อนไว้่อนหล่อนะาไป
“ให้ผมไ้ทราบนามอุ…” เาเอ่ย
หล่อนยิ้ม “มาเรีย”
“มาเรีย…” เานำหลัมืออหล่อนึ้นมาูบ แ่มิทันไู้บแนบสนิท หล่อนุมือลับืนสู่น ริมปาเอร์รี่อมยิ้ม่อนะเยื้อย่าหนีหายไปในฝูน อีวานไม่รอ้าึเร่ฝีเท้าามหาหล่อน เาหลเสน่ห์เธอเ้าเ็มเปา
มาเรีย มาเรีย มาเรีย…
หล่อนไม่ถามอะไรเี่ยวับเา แ่หล่อนยัทำให้เาลุ่มหลไ้นานี้ อีวาน้าวเินิามหาหล่อน ายระโปรสีม่วพลัมแทรแไปาม่อว่าในฝูน
มาเรีย หล่อน่าเป็นปริศนา แ่ารไ้พบับหล่อนเป็นเรื่อที่น่ารารึใ
หล่อนหันลับมาแลมอบุรุษรูปามหาหล่อนนั้นไ้แยัวห่าไลาเาแล้ว อีวานยัมอหาหล่อน ลิ่นอทูเบอโรสอหล่อนนั้นหอมหวน เมื่อหล่อนยับายเยื้อย่า เา็พบหล่อนึิามไปยัประูสู่โถรับรอแ่มิเยทันหล่อนสัรั้ หล่อนรวเร็วปราเปรียวราววิฬาร์ แถมยัทิ้สิ่อไว้ให้ะนึหาือผ้าเ็หน้าสีำผืนบาปัื่อ “มาเรีย”
อีวาน้มเ็บผ้าเ็หน้าผืนนั้น นัยน์ามรสอส่อมอหาเ้าอ แ่ไร้ร่อรอยอสรีในุสีพลัม ระทั่เามอลมาาระเบียหินอ่อน็พบหล่อนเยมอึ้นมาท่ามลาลุ่มน อีวานอมมผ้าเ็หน้าผืนนั้น้วยนัยน์าม้อเพียหล่อน ริมปาบาสีแเรื่ออหล่อนลี่ยิ้มหวาน นัยน์าสีรามภายใ้หน้าานั้นเปล่ประาย
อ่อนลิ่นหอมหวน นัยน์าแห่แม่น้ำโเนา ผมะไม่มีวันลืมุ
หล่อนปลีัวออาโรโอเปร่าแห่นี้ทันใ
หลัารารีนั้นผ่านพ้น มาเรียวนเวียนอยู่ในหัวออีวานลอเวลา เาพผ้าเ็หน้าผืนนั้นิัวราวอวัล้ำ่า ถึแม้ว่าเาไม่เยรู้ัหล่อน ไม่มีใรในวมิรอเารู้ัหล่อน มาเรียมีนับร้อยนับพัน เาบอไ้เพียลัษะและนามแ่ไร้วามประัษ์่อนามสุล ไม่มีใรสามารถให้้อมูลเี่ยวับหล่อนไ้ ไม่มีสรีนใสามารถทแทนหล่อนไ้เ่นัน
รั้นถึเวลาที่อีวาน้อไปาเวียนนาสู่บูาเปส์ โะาำหนให้เาไ้พบหล่อนอีรั้
ท่ามลาฝูนวุ่นวายภายในสถานีรถไฟ มาเรียผู้นั้นส่าามั่หส์าว เย้ายวนใราวุหลาบามน่าเ็อม หล่อนในุรัุมสีเ้ม สวมถุมือสีาวสะอ้าน บนเรือนผมสีทอประับหมวเรียบิ้วยนวิหาวผ่อ ในมือถือันร่มเีย้า้วยระเป๋าเินทาำนวนหนึ่ึ่ทยอยลำเลียสูู่้โยสาร หล่อนำลัสนทนาับมิรเ่นเียวับรารีนั้น รอยยิ้มหวานประับบนใบหน้าละมุน วาประายแ่มแ้ สรีหอมแ้มทัทาย บุรุษุมพิบนหลัมือ หล่อนเป็นบุลที่ผู้นเหล่านั้นให้วามเารพรั
อีวานยืนรอโอาสเ้าพบเมื่อบทสนทนาสิ้นสุและมีเพียหล่อน
“สวัสีรับุผู้หิ”
หล่อนผินใบหน้ามอบุรุษร่าำยำในเรื่อแบบทหารเ็มยศที่เินเ้ามาทัทาย นัยน์านภาใสปรายมอวามร้วยวามนว่าบุรุษท่านนี้เป็นใร แ่รอยยิ้มเปี่ยมวามนัย็เผยึ้นบนริมปาบาแเรื่ออหล่อน
“ันรู้ัุไหม” หล่อนเอ่ยถาม้วยน้ำเสียทุ้มแ่นุ่มนวล เป็นไปไม่ไ้ที่หล่อนะลืมเา
อีวานนำมืออหล่อนึ้นมาุมพิ ่อนะมอบผ้าเ็หน้าผืนบาสีำลับืนสู่เ้าอ “นี่เป็นอุ ุผู้หิ”
“ัน้อออภัยหาทำใหุ้้อเ็บผ้าผืนนี้ไว้นาน” หล่อนรับผ้าผืนนั้นออามือบุรุษ ายผ้าบารูไหลไปามอุ้มือหนานสุสิ้นราวับว่าหล่อนำลัะาไปอีรั้ “ัน้ออบุุผู้ายที่เ็บมันไว้ให้ัน ุือ…?”
“อีวาน อีวาโนวิ”
“อีวาน อีวาโนวิ” น้ำเสียนุ่มทบทวนนามอบุรุษ “ยินีที่ไ้พบุอีรั้ ุอีวาโนวิ” หล่อนเปลื้อถุมือหนึ่้าเผยมือเรียวาวนวลึ่ยึ้นหวัประสานทัทาย แ่บุรุษท่านนี้ลับลายว่าหลอยู่ในภวั์ วาสีรามทรเสน่ห์อหล่อน้อเพียอีวานโยไร้ึ่วามใสื่อราวร่ายมน์สะให้สถานที่นพลุพล่านแห่นี้หลเหลือเพียหล่อนและเาสอนลำพั มือหนาอบุรุษสัมผัสบอบบาเพียปลายนิ้วอหล่อน่อน้มุมพิูื่มราวับว่ามือประีนั้นเป็นริมปาแเรื่อที่นถวิลหา ริมปานแนบสัมผัสผิวพรรเนียนละเอีย ลิ่นหอมเนื้ออ่อนพัโยสู่ปลายมูรั้นนมิปรารถนาะวามือนั้นล หล่อนไม่เหมือนสรีใในโลที่นไ้สัมผัสมา่อนในีวิ
“ุผู้หิ ิันว่าุวรหาเรื่อประับที่เหมาะสมไว้ให้บุรุษไุ้มพิแล้วล่ะ” น้ำเสียหวานอหิท่านหนึ่เอ่ยสัพยอระทั่อีวานหลุาภวั์พลาวามือบาลอย่าอ่อนโยน
“ไม่ำเป็นหรอ” วาู่ามวนหลใหลอมาเรียยั้อเพียอีวานึ่สอประสานราวผูสัมพันธ์นัแน่น หล่อนนำถุมือสวมมือ้าเปลือยรัษาสวนไว้เ่นเิม “ัน้อไป่อน หวัว่าะไ้พบุอีรั้ ุอีวาโนวิ”
อีวานโ้เารพแลมอหล่อนเินาไปอีรั้ ไม่มีสิ่ใทแทนให้ะนึฝัน หลเหลือไว้เพียวามทรำที่มี่อ “มาเรีย” เพียเท่านั้น
้าพเ้ายอมรับว่านหลเสน่ห์สรีท่านนั้นเ้าเ็มเปา
รั้นมอวาสีรามอหล่อนราวถูมน์สะให้ลืมเสียทุอย่า
แม้แ่นามอน็มิรู้ว่าำไ้หรือไม่
ะหล่อนเปลื้อมือนวลแ่้าพเ้าราวเปลื้อายเปล่าพลอสวาท
นิ้วมือประี ผิวพรรนวลสะอา และลิ่นหอมาเนื้ออ่อนนั้น
้าพเ้าลุ่มหลในหล่อนยิ่นั
มาเรีย — นามอหล่อน
ไม่มี มาเรีย นไหนเทียบไ้เสมอเหมือน
อีวาโนวิ
ความคิดเห็น