คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : STRANGER 5
Stranger5
ก้อนเนื้อข้างซ้ายของหมาดาวต่างดาวตัวน้อย เต้นระรัวขึ้นพร้อมกับจังหวะหัวใจของใครอีกคน ......... เมื่อรู้สึกตัวว่าปลายจมูกของตัวเองกำลังสัมผัสแก้มนุ่มสีแดงระเรื่อของคนตรงหน้า....
“ย๊า! นี่แกใช้จมูกทำอาหารกันหรอ” เสียงของบุคคลในมุมมืด(หืม?) ที่แทรกเข้ามาขัดจังหวะทำให้ทั้งสองร่างที่แนบชิดต้องผละกัน
“อะ เฮ้ย ยะ..หยองกี้..อะ เอ่ออ พี่ยังไม่กลับอีกเหรอ ?!” ร่างบางที่ได้สติขึ้นก่อน ลนลานตอบผู้เข้ามาใหม่ด้วยน้ำเสียงอึกอัก ในขณะที่คนตัวเล็กยังงงกับคนแปลกหน้าที่เข้ามาขัดจังหวะ(อะไร?)
“แหม๋..นังฟานี่ นี่แกจะไล่ฉันกลับเหรอ แกจะได้กินอิหมาเตี้ยแอ๊บแบ้วนี่ใช่ม๊ะ?”
“ป้าโย่งนี่ใครอะฟานื่ ?”
“เอ่ออ นี่หยองกี้ญาติฟานี่เองค่ะ”
-หยองกี้? ชื่ออะไรวะแปลกชะมัด แปลกว่าฉันอีก-
“อิหมาเตี้ยแกนินทาฉันในใจใช่มะ?” คนตัวสูงเห็นสายตาสงสัยจากหมาแอ๊บแบ๊วที่ยืนจ้องหน้าอยู่จึงโวยวาย
“พอๆๆ กินข้าวกันเถอะ หยองกี้นั่งๆ” ทิฟฟานี่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามทัพระหว่างเสาไฟฟ้าและหลักกิโล
ในระหว่างมื้ออาหารที่เริ่มต้นด้วยความเงียบถูกเปิดด้วยบทสนทนาของคนที่อายุมากสุด
“เออ ฟานี่แล้วนี่แกไม่ต้องไปว่าความให้คุณฮีชอลหรอ?” ร่างสูงพูดในขณะที่ปากยังงาบน่องไก่อยู่
“ตอนนี้คุณฮีชอลเขายังอยู่LAอีก 2-3 วันก็คงกลับอ่ะ” คนถูกถามตอบพลางตักกับข้าวใส่จานของหมาน้อยอย่างเอาใจ
“แล้วแกจะเอาไงกับไอ่หมานี่” คนถูกพาดพิงเงยหน้าขึ้นทั้งๆที่ปากยังคงคาบช้อนอยู่ มองคนถามด้วยสายตาขวางก่อนจะละสายตาไปหาเจ้าของห้องอย่างอยากรู้คำตอบ
“แทแท อยู่คนเดียวได้มั้ยคะ? คือฟานี่ต้องไปทำงาน” ร่างบางหันไปสบตากับคนที่จ้องอยู่ตั้งแต่แรก
“งื้ออออ..พาแทไปด้วยไม่ได้หรอออ แทไม่อยากอยู่คนเดียว” ร่างเล็กส่ายหน้ารัวๆเหมือนหมาที่กลัวถูกเจ้าของทิ้ง
“โอ้ย! อิหมาเตี้ยแกจะไปเกะกะเขาเปล่าๆ มาที่ร้านฉันมากำลังขาดคน” ซูยองพูดอย่างไม่เต็มใจนัก
“งั้นฝากด้วยนะหยองกี้ แทแทอย่าดื้อนะคะ” แทยอนยู่หน้าเล็กน้อย แต่ก็ต้องยอมเข้าใจเพราะไม่อยากทำให้ทิฟฟานี่เดือดร้อน
“เออๆ เอางั้นก็ได้ ...งั้นน่องนี้ฉันขอนะ” คนตัวสูงกว่ายื่นมือไปคว้าน่องไก่ชิ้นสุดท้ายในจานที่เป็นเป้าหมายของคนตัวเล็กมาเข้าปากไปอย่างหน้าตาเฉย
“ย๊า... ป้าโย่งนั่นของฉันนะ TT” ทิฟฟานี่ได้ส่ายหัวและยิ้มเอือมกับท่าทีไม่ลงรอยของทั้งคู่
-จะรอดมั้ยเนี่ย เห้ออออ-
หลายวันผ่านไปไวเหมือนแต่งฟิค(?) หมาต่างดาวเริ่มเรียนรู้และปรับตัวเข้ากับชีวิตมนุษย์ ได้มากขึ้น รวมถึงบางอย่างที่อยู่ในตัวเขาด้วย
ร้านของซูยองก็ดูคึกคักขึ้นมาถนัดตา ตั้งแต่มีเจ้าหมาเผือกมาทำงานด้วย ด้วยรูปลักษณ์ที่น่ารักน่าชังรวมทั้งบุคลิกที่เข้มขรึมแต่มีรอยยิ้มที่อ่อนโยน ทำให้ลูกค้าสาวๆตั้งแต่เด็กอนุบาล(?)ยันรุ่นอาม่า ขยันเข้ามาอุดหนุนร้านของซูยองอย่างคับคั่ง
“อ้าว! ไอ่หมวดยูล ลมอะไรหอบแกมาเนี่ย” ซูยองเอ่ยทักคนมาใหม่ด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
นายตำรวจหญิงร่างสูงผิวสีน้ำผึ้ง สวมแจ๊กเกตหนังสีน้ำตาลทับเสื้อยืดสีขาว ยกมือขึ้นถอดแว่นกันแดดยี่ห้อหรูออกจากจมูกรั้น สะบัดจัดทรงผมที่ยุ่งเล็กน้อย ใบหน้าคมเข้มที่ดูมีสเน่ห์อย่างเปี่ยมล้นส่งสายตาค้อนเล็กน้อยไปยังเจ้าของร้านเพื่อนรัก
“นี่ฉันจะมาหาเพื่อนฝูงเลยไม่ได้เลยรึไง?”
“เอ้า! ก็วันๆเห็นแกขลุกอยู่กับยัยเงิงนั่น ใครจะไปรู้เล่า”
“ย๊า!เรียก สิก้าที่รักของฉันให้ดีๆหน่อยเซ่! ยัยหมีอ้วนโทรเรียกฉันมาคุยเรื่องคดีที่ร้านแกเนี่ย .. ฟานี่มันยังไม่มาอีกหรอ”
“ถ้ามาแกก็เห็นแล้วสิ ตัวออกจะใหญ่ซะขนาดนั้น” คนถูกถามกวนทีนผู้หมวดอย่างไม่กลัวปืนที่เหน็บอยู่ภายใต้เสื้อหนัง
“กินตะกั่วมั้ย?” ยูริส่งสายตาดุพร้อมชูกำปั้นขึ้นอย่างเอาเรื่อง
“นั่นน่ะ พูดถึงก็มาเดินอ้วนมาเชียว” เจ้าของร้านเพยิดหน้าไปทางผู้มาใหม่
“ฟานี่อา ทำไมวันนี้มารับเร็วจัง เลิกงานเร็วหรอ” หมาน้อยที่เห็นคนมาใหม่เดินเข้ามาในร้านรีบวิ่งส่ายหางไปหาเจ้าของ(?) <3 ด้วยท่าทางน่ารักจนลูกค้าคนอื่นอดที่จะอิจฉาไม่ได้
“ป่าวค่ะ ฟานี่ไม่ได้มารับแทแท ฟานี่นัดคุยกับยูริที่นี่ค่ะ”
“อ่าวหรอ... ฟานี่เหนื่อยมั้ย” เจ้าหมาหูตกลงเล็กน้อย น้ำเสียงหงอยๆถูกส่งออกมา จนคนที่หยอกต้องกลั้นหัวเราะ
“ไม่เหนื่อยค่ะ แค่เห็นหน้าแทแทก็หายแล้ว วันนี้แทแทดื้อกับซูยองรึป่าวคะ?” เจ้าของยิ้มตาปิดพูดพลางใช้มือหยิกแก้มหมาน้อยส่ายไปมาอย่างเอ็นดู (แกจะมุ้งมิ้งไปแล้วนะฟานี่ แทแทของไรต์!! = =’)
“นี่พวกแกจะมุ้งมิ้งกันอีกนานมั้ย ลูกค้าฉันหายหมดละ” ซูยองตะโกนขึ้นขัดจังหวะสิ่งมีชีวิตมุ้งมิ้งทั้งสอง (ไอ่นี้ก็ขัดจังงง )
ทิฟฟานี่จิ๊ปากอย่างขัดใจ เดินสะบัดก้นลากหมาน้อยเข้าไปหาตัวขัดความสุขที่นั่งอยู่บนโต๊ะกับแขกที่เธอนัดมา
“อ้าวยูล มานานยัง โทษทีพอดีรถติด”
“ฉันคิดว่าเธอเห็นฉันตั้งแต่เข้าร้านแล้วซะอีกฟานี่” ยูริอดไม่ได้ที่แขวะเพื่อนรักที่ไม่คิดจะสนใจตัวเองแม้แต่น้อย
“แหะๆ อ่ะๆเข้าเรื่องๆ แทแทไปทำงานต่อเถอะค่ะ”
“งื้อออ ฟานี่แทนั่งฟังด้วยได้มั้ยอ่า” หมาน้อยเริ่มประจบประแจงงอแงใส่เจ้าของอีกครั้ง
“ย๊าๆ! พวกแกหยุดมุ้งมิ้งสักแป๊ปได้มะ ไปทำงานเลยไอ่หมาเตี้ย ลูกค้าฉันงอนแกหมดแล้วเนี่ย” เจ้าของร้านโวยวายเมื่อเห็นลูกน้องตัวทำเงินเริ่มอู้ไม่ทำงาน
“แทแทไปทำงานนะคะ อีกชั่วโมงก็เลิกงานแล้วเดี๋ยวฟานี่นั่งรอ” ร่างบางส่งรอยยิ้มตาปิดให้กับหมาต่างด่าวอย่างออดอ้อน จนคนฟังต้องยอมผละออกไปด้วยใบหน้าสีแดงระเรื่อ
-อา..อย่ายิ้มอย่างนี้ได้มั้ย ข้างในมันจะระเบิดแล้ว ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันนะ?-
หลังจากที่คนตัวเล็กยอมลุกออกไปทิฟฟานี่และหมวดยูริก็ได้เริ่มพูดคุยเรื่องงาน สีหน้าเคร่งเครียดเริ่มปรากฏบนใบหน้าหวานจนหมาน้อยอดห่วงไม่ได้ บทสนทนาที่น่าอึดอัดยังคงดำเนินต่อไปในสายตาของแทยอน
ด้วยความเป็นห่วงปนอยากรู้หมาต่างดาวผ่อนลมหายใจแล้วหลับตาลง ใช้พลังวิเศษที่ทิฟฟานี่ไม่เคยรู้ บทสนทนาจากโต๊ะมุมในสุดของร้านเริ่มผ่านเข้ามาในหูของแทยอนอย่างชัดเจน
“ฟานี่ต้องระวังตัวไว้ด้วยนะ ยูลว่าฝั่งนั้นต้องไม่ยอมแน่ๆ”
“ฉันมีเพื่อนเป็นตำรวจนะยะ ยูลก็ต้องคอยช่วยฟานี่สิ”
“
ย๊า!ฉันมีครอบครัวนะ ถ้าฉันตายสิก้าที่รักจะอยู่ยังไงฮะ ..ไม่รู้แหละ งั้นฉันจะส่งลูกน้องคอยตามแกอยู่ห่างๆแล้วกัน”
ถึงแม้จะไม่เข้าใจบทสนทาของทั้งสองแต่คนตัวเล็กก็พอเข้าใจว่า มันคงเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีแน่
-ใครจะทำอะไรฟานี่นะ เป็นห่วงจัง-
คิ้วบางเริ่มขมวดเป็นปมเล็กน้อย สีหน้าติดกังวลเริ่มฉายออกมาในขณะที่กำลังชงกาแฟอยู่หลังเคาน์เตอร์ โดยที่ไม่รู้ว่าการกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง
“อ๊ะ!..” กาแฟรสกลมกล่อมที่ร้อนจัดหกรดมือขาวจนผิวเปลี่ยนเป็นสีแดงเถือก
“เห้ยๆ ไอ่หมาเตี้ยระวังหน่อยสิ เป็นไรมากมั้ยเนี่ย” เจ้าของร้านเดินมาดูอาการลูกน้องคนสนิทที่ดูเหม่อลอยอย่างเป็นห่วง
“โทษที ฉันเหม่อไปหน่อยไม่ต้องห่วง” น้ำเสียงจริงจังจนผิดปกติ ถูกส่งผ่านริมฝีปากเรียวเล็ก
“ทีหลังก็ระวังแล้วกัน .. แกทำหกบ่อยๆร้านฉันเจ๊งกันพอดี” ประโยคแรกถูกเอ่ยอย่างแผ่วเบา ต่อด้วยประโยคติดตลกของคนอารมณ์ดี
.
.
.
.
“นี่ หยองกี้...” อยู่ดีๆคนตัวเล็กที่เงียบๆอยู่ ก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เว..อะไรไอ่หมา หิวหรอ” ซูยองตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“ไม่ใช่ .. คือฉันมีเรื่องจะถาม”
“.......” คนถูกถามเงยหน้าจากเคาน์เตอร์ หันมองร่างเล็กที่พูดอะไรแปลกๆด้วยความสงสัย
“ไอ..อาการที่อยู่กับใครแล้วใจมันเต้นแรงๆจนแทบระเบิดออกมา พอไม่เจอก็คิดถึง พอเห็นหน้าก็อดที่จะอยู่ใกล้ไม่ได้ ไม่ชอบเลยเวลาเห็นเขาใส่ใจคนอื่นมากกว่าเรา ไม่ชอบเลยเวลาเห็นเขาไม่สบายใจแล้วเราช่วยอะไรไม่ได้ ... มันคืออะไรหรอหยองกี้?”
ร่างสูงโปร่งสบสายตาซื่อๆของคนตัวเล็กด้วยความฉงน แต่ก็ต้องยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูในความใสซื่อ
-โถ่ไอ่หมา นี่แกไม่รู้จริงๆหรอเนี่ย เด็กน้อยเอ๊ย-
“มัน...คงจะเรียกว่าความรักล่ะมั้ง” ซูยองตอบออกไปอย่างกลั้นยิ้ม พร้อมกับสายตาหยอกล้อคนที่ยังยืนมึน
“แล้ว...หยองกี้ ความรักคืออะไรหรอ?”
“ไปถาม..ฟานี่เองสิ.”
เจ้าของร่างยิ้มกริ่มอย่างมีเลสนัยให้กับคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะไม่เข้าใจอะไรเลย ร่างเล็กเอียงคอมองไปยังโต๊ะที่สาวหน้าหวานนั่งอยู่ด้วยความสงสัย
-มันคืออะไรกันนะ .. ความรักน่ะ แล้วทำไมต้องถามฟานี่ด้วยล่ะ?-
เวลาเลิกงานล่วงเลยผ่านไป สิ่งมีชีวิตมุ้งมิ้งทั้งสองได้เดินควงแขนฝ่าผู้คนในย่านกังนัม แวะเข้าชมร้านค้าและพักทานอาหารจนอิ่มแปร้ เมื่อเดินออกมานอกร้านหวังที่จะกลับ พลันสายตาหวานของทิฟฟานี่เหลือบไปเห็นป้ายคำโฆษณาสีชมพูสุดโปรดจึงไม่ลังเลใจที่จะเข้าไปดู ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่ามันคือร้านอะไร
“แทแท ไปดูร้านนั้นกัน” สองขาเล็กจำต้องวิ่งตามแรงดึงของคนที่ตัวใหญ่กว่า(?)
ทันทีที่ย่างกรายมาถึงร้านเล็กๆน่ารัก บรรยากาศเรียบง่ายที่ถูกตกแต่งไปด้วยเทียนหอม ส่งกลิ่นหอมชวนหลงไหล ภายในร้านมีสร้อยเส้นเล็กมากมายจัดเรียงวางอยู่อย่างสวยงาม เมื่อเสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นก็ปรากฏให้เห็นเจ้าของร้านที่ดูใจดีหญิงสาวมีอายุยิ้มต้อนรับลูกค้าสองคนที่เดินควงกันเข้ามาอย่างเอ็นดู
“อ้าว หนูๆจะเอาสร้อยเส้นไหนดีจ๊ะ ..เป็นแฟนกันหรอดูเข้ากันดีนะ”
-แฟนอีกแล้ว .. แฟนคือะไร?- แทยอนสงสัยกับคำว่า “แฟน” ที่ได้ยินเป็นครั้งที่สอง (ใครจำไม่ได้ไปอ่านแชป1) ทิฟฟานี่ยิ้มรับอย่างเขินๆอีกครั้ง และสายตาก็ไปสะดุดกับสร้อยคู่หนึ่งที่วางเด่นอยู่กลางตู้โชว์
สร้อยเงินเส้นบางเล็กถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูหรูหรา เส้นหนึ่งถูกห้อยด้วยจี้รูปแม่กุญแจรูปหัวใจขนาดกะทัดรักดูน่ารัก ส่วนอีกเส้นหนึ่งห้อยด้วยจี้รูปกุญแจขนาดเล็กพอดี ลวดลายบนลูกกุญแจให้ความรู้สึกหนักแน่นมั่นคงและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน
“ขอดูเส้นนั้นได้มั้ยคะ” ร่างบางชี้ไปทางตู้โชว์
“ว้าว หนูนี่ตาถึงนะเนี่ย ..คู่นั้นมีชุดเดียวสั่งทำพิเศษในวาเลนไทม์” หญิงแก่ใจดีพูดพลางยกสินค้ามาวางให้ดู
“จริงหรอคะ? สวยมากๆเลยค่ะ แทแทชอบมั้ย?” ร่างบางหันไปถามคนตัวเล็กที่สายตามองไปด้วยความสนใจเช่นกัน
“งื้ม .. สวยจังฟานี่จะซื้อหรอ แล้วอีกเส้นให้ใครอ่ะ” แววตาใสซื่อถูกส่งมา เธอคงไม่ใส่สองเส้นหรอกมั้ง
“ก็..ให้คนแถวนี้ไงคะ แทแทจะใส่คู่กับฟานี่ได้มั้ย?^^” คนมีตายิ้มถามออกไปอย่างประหม่า (นี่แค่ขอให้เขาใส่สร้อยด้วย ไม่ได้ขอเขาเป็นแฟนนะฟานี่ -.-)
“อ๊าจริงหรอ ได้สิ” คนตัวเล็กยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันขาวครบ32ซี่
“งั้นเอาคู่นี้ค่ะ ... กลับกันเถอะแทแท^_^”
เมื่อทั้งสองกลับมาถึงบ้านก็ต่างแยกย้ายกันทำธุระส่วนตัว ฝ่ายคนตัวเล็กที่อาบน้ำเสร็จก่อนก็ออกมานั่งรอทิฟฟานี่ที่โซฟา เสียงน้ำจากชั้นสองหยุดลงบ่งว่าคนในห้องน้ำได้อาบน้ำเสร็จแล้ว ร่างบางเดินออกมาพร้อมชุดนอนตัวบางผมที่เปียกถูกเช็ดด้วยผ้าขนหนูอย่างเบามือ ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของคนตัวเล็กที่มองด้วยใจเต้นระรัว
... ตึกๆ ตึกๆ ตึกกก...
-อีกแล้ว ความรู้สึกนี้อีกแล้ว-
(มีต่อ อิอิ ยาวๆไป ><)
ร่างบางหย่อนก้นลงนั่งข้างกับคนที่นั่งอยู่ก่อนหน้า มือเรียวเอื้อมหยิบกล่องสร้อยขึ้นมาแล้วยื่นสร้อยแม่กุญแจลงบนมือให้กับคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ คนตัวเล็กรับมาด้วยอาการมึนงง
“เอ๋?..จะให้แทใส่ให้หรอ” คนถูกถามไม่ได้เอ่ยตอบ ทิฟฟานี่หยุดเช็ดผมของตัวเองแล้วเอื้อมมือมาจัดปอยผมที่หลุดเหลือจากการมัดผมของร่างเล็ก ความเย็นจากโลหะเส้นเล็กอีกเส้นได้กระทบลำคอขาวของหมาน้อย ปรากฎให้เห็นจี้รูปกุญแจห้อยเด่นหราอยู่บนคอของคนตัวเล็ก
“อา..เข้าใจแล้ว” ร่างบางยิ้มตาปิดด้วยความพึงพอใจมันช่างดูเหมาะสมกับเขาจริงๆ ส่วนร่างเล็กก็พึมพำด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนที่จะยันตัวขึ้นนั่งบนโซฟาพร้อมที่จะสวมสร้อยให้อีกคน ทิฟฟานี่ยกผมที่เปียกขึ้นอย่างรู้งานเผยให้เห็นลำคอขาวที่สวยสง่าไม่ต่างจากของหมาน้อย จนเจ้าของสองมือเล็กที่กำลังเอื้อมไปด้านหลังเพื่อใส่สร้อยก็อดที่จะกลืนน้ำลายดังอึกเสียไม่ได้
-หอมจัง-
กลิ่นสบู่ของคนเพิ่งอาบน้ำทั้งคู่ลอยแตะจมูกซึ่งกันและกัน บรรยากาศเงียบสงบภายในห้องบวกกับระยะห่างของคนทั้งสองที่จำต้องลดน้อยลงอย่างช่วยไม่ได้เพราะแขนสั้นๆของหมาน้อยแสนน่ารัก ทำให้เขาและเธอตกอยู่ในภวังค์ซึ่งกันและกัน ตะขอของสร้อยเงินสร้อยได้ถูกเกี่ยวให้เข้าที่อย่างทุลักทุเลด้วยมือที่สั่นเทา
คนตัวเล็กละสายตาจากการใส่สร้อยออกมาสบกับสายตาหวานของเจ้าของหน้าหวานที่ถูกส่งมาก่อนหน้า รอยยิ้มที่อบอุ่นของร่างเล็กถูกส่งกลับไปยังคนที่สวมสร้อยแม่กุญแจ ผ้าขนหนูที่บ่าของร่างบางถูกใครอีกคนหยิบฉวยไป ผมที่เปียกถูกเช็ดอย่างทะนุถนอม สองสายตายังคงประสานกันอย่างมีความหมาย .... ก่อนที่แทยอนจะตัดสินใจถามขึ้น ...
“ฟานี่อา... ความรักคืออะไรหรอ?”
ตัดฉับ!!!
Writalk : อร๊ายยย แต่งไปเขินไป ตอนนี้มาแบบยาวๆ เช่นเคยกับผู้ช่วยสุดเลิฟตอนนี้จึงยาวมากๆ(สำหรับไรต์5555) ตัดฉับๆๆ สนุกจริงๆ5555 ฟิคเรื่องนี้เริ่มที่จะฟรุ้งฟริ้งมุ้งมิ้งมากขึ้นอีกแล้ว อยากทวงตอนต่อไปหรือใครคิดถึงก็ทวงและคุยกับไรต์ได้ที่ช่องทางที่แปะไว้ กิกิ ยังยืนยันคำเดิมว่าไรต์ขี้เหงา กิกิ ขอให้อ่านอย่างสนุกสนาน รักนะจุ๊บ <3
ความคิดเห็น