คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : STRANGER 4
Stranger4
“ทิฟฟานี่!! ฉันให้เธอเอายาให้เขากิน ไม่ใช่ให้เธอป้อน... ด้วยปาก!!!” เสียงคนมาใหม่ดังขึ้น จนสองคนบนเตียงถึงกับรีบผละออกจากกัน ซูยองแทบลมจับกับภาพที่เห็น ให้ตายเลยเถอะ =[]=!!!!
“พ..พี่ซูยอง! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ทิฟฟานี่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงระคนตกใจ ที่แขกของเธอเขามาอย่างไม่ให้ซุ่มให้เสียง
“ฉันควรจะถามคำเธอมากกว่า นี่เธอทำอะไรคนป่วยน่ะทิฟฟานี่” ซูยองเข้ามาลากทิฟฟานี่ออกจากเตียงคนป่วยที่ตอนนี้เอ่อ..ช็อคไปแล้วล่ะมั้ง
“ก็เขาไม่ยอมกินยานี่” ร่างบางพึมพำๆ หน้าเธอร้อนกว่าเมื่อคืนเสียอีกป่านนี้คงแดงเป็นลูกตำลึงแล้วมั้ง
“โอ๊ยยย หยองจิบ้า .. ว่าแต่ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าไอ่หมาเตี้ยนี่เลย” คนตัวสูงหันไปมองคนที่นั่งเขิน?อยู่บนโซฟาด้วยความสงสัย
“ก..ก็ เขาเป็นเพื่อนที่อเมริกาไง พี่ไม่รู้จักหรอก” จะให้เธอบอกญาติแสนรู้คนนี้ได้ไงว่าจริงๆแล้วก็เพิ่งจะรู้จักกันไม่กี่วันนี่แหละ แล้วเธอก็ลากเขาเข้าห้องสะงั้น / เดี๋ยวๆ ไม่ใช่งั้นสิ
“...ทิฟฟานี่ เธอคิดว่าฉันโง่หรอ เพื่อนเธอมันก็มีอยู่ไม่กี่คน= =” ซูยองพูดเสียงเรียบหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อเพราะรู้ดีว่ายัยหมีอ้วนกำลังโกหกตัวเท่าบ้านเลยล่ะ
“ฉันน่ะรู้จักเพื่อนเธอทุกคน .. และแน่นอนเธอไม่มีเพื่อนเป็นหมาเตี้ยโอโม่แบบนั้นแน่นอน สรุปไอ่เตี้ยนั่นเป็นใคร?” นี่เธอเป็นผู้ต้องหารึไงนะ อยู่ดีๆก็โดนญาติตัวเองมานั่งสอบสวน เดินวนไปวนมาทำหน้าตาฉลาดแล้วจับผิด .. อีกอย่างมาเรียกหมาน้อยของเธอแบบนี้ได้ไงกัน! >< เขาออกจะน่ารักน่ากดซะขนาดนั้น (ย๊าๆน่ากดอะไรกัน)
“ชิส์ ..เฮ้อ จริงๆแล้วก็ @#$%&@$#^%^@...” สุดท้ายเธอก็ต้องเล่าให้คนสูงจอมจุ้นฟังอยู่ดี แต่ก็ยกเว้นเรื่องที่เขาเป็นมนุษย์ต่างดาวแสนน่ารักอ่ะนะ
“ย๊า! นี่เธอ! พาคนแปลกหน้ามาอยู่ด้วยเนี่ยนะ”
“แปลกหน้าตรงไหนเล่า จะให้ฉันปล่อยเขาไว้ตรงนั้นรึไง .. อีกอย่างเขาก็น่ารักดีออก” ทิฟฟานี่พองลมในแก้มเหมือนเด็กที่ถูกขัดใจ ก็เขาน่ารักจริงๆนี่นา จะให้เธอทิ้งเขาไว้ตรงนั้นลงได้อย่างไร
“ย๊า ย๊า ย๊า .. นี่อย่าบอกนะว่าเธอ ...” (กรุณานึกภาพซูยองทำหน้าตาตลกๆ)
“อะไร๊ ฉันทำไม”
“วู้ววว จริงหรอเนี่ยย ..ยัยหมีอ้วนผู้ไม่เคยสนใจใคร คิดจะจับหมาน้อยข้างทางมาจับกินหรอ คิคิ”
“ย๊า! ใช่ที่ไหนกันเล่า พูดอะไรบ้าๆ” อ๊ายย ไอ่เสาไฟฟ้าทำไมถึงชอบรู้ทัน เอ้ย! ชอบพูดบ้าๆอยู่เรื่อยเลยนะ
“ฮ่า ๆๆ หรือเธอจะปฏิเสธ ก็เธอไม่เคยสนใจใครเลยนี่นา”
“ฮึ่ยยยย..” ร่างบางกระแทกส้นเท้าเข้าไปในครัวหวังจะหลบจอมป่วนที่รู้ไปสะทุกเรื่อง แต่ก็..
“กรี๊ดดด โอ้ยยย ก้นฉันTT” สะดุดพรมก้นจ้ำเบ้าจนได้ = =’
“.......”
“คนต่อไป ... เฮ้!เธอ ไม่ได้ยินรึไง”
“รหัส ss9 คิมแทยอน ไม่ได้ยินรึไง”
“คิมแทยอน!”
“ค..ค่ะ” อีกครั้งกับการก้าวไปอย่างหวาดกลัว ได้โปรดเถอะ ..
... ฉึกกก .. เครื่องตรวจถูกกดลงบริเวณข้างมือ และ...
“ตี๊ดดด ตี๊ดๆๆๆ” เสียงหวีดร้องของเครื่องตรวจดังขึ้นแข่งกับความเงียบงัน เหมือนเสียงเรียกจากนรกชี้ทางตายให้กับร่างเล็กที่ตะลึงงันกับโชคชะตาที่กำลังเล่นตลกกับตัวเขาเอง
“มะ ไม่นะ ... ไม่จริง” ดวงตาเบิกโพลงกว้างกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง มันคงไม่ใช่เรื่องน่าดีใจที่การเป็นครึ่งเสี้ยวจะเก่งกว่าคนอื่นเพราะจุดจบมันคือ ความตาย...
“ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้....อ๊ะ! ปล่อยสิเว่ย! ” สองแขนของร่างเล็กถูกจับกุมและลากออกไปจากแถว ด้วยเรี้ยวแรงของคนๆเดียวหรือจะสู้สองคนได้พยายามฉุดหยุดยังไงก็ไม่ไหว
ฉันจะต้องทำยังไง ... ต้องทำยังไง ฉันไม่อยากตาย ฉันต้องทำยังไง สมองของคนตัวเล็กขบคิดหาวิธีหนีรอดด้วยเวลาอันน้อยนิด ก่อนจะไปถึงตรงนั้นตรงที่เขาจะต้องจบชีวิตลง
“คุกเข่าลง” สองเท้าหยุดนิ่ง รอบๆบริเวณนั้นปรากฏภาพที่ใครเห็นก็ต้องเบือนหน้าหนีด้วยความสะอิดสะเอียน พื้นที่กระจายไปด้วยร่องรอยของความตาย..คราบเลือด..กลิ่นคาวและซากศพ...มีศพของครึ่งเสี้ยวคนก่อนหน้าที่จบชีวิตลงก่อนหน้าที่จะมาถึงไปเมื่อไม่นาน
“.....” ร่างเล็กได้แต่ยืนนิ่งสงบนิ่ง เพื่อสยบความกลัวเกิดขึ้นอยู่ในใจ ดวงตาที่สั่นระริกไม่สามารถปกปิดความกลัวและความสับสนได้เลย
“ss9 คิมแทยอน คุกเข่าลง” สมองและประสาทสัมผัสยังคงรับรู้ แต่หากร่างกายมันไม่ขยับ
“ปั๊กกก! .. คุกเข่า!” ความเจ็บปวดแล่นพล่านมาจากด้านหลัง สันปืนเหล็กที่แข็งกร้าวเหมือนเจ้าของถูกกระแทกลงมาบนหลัง เพราะคนตัวเล็กมีทีท่าจะขัดขืนคำสั่ง
“มีอะไรอยากพูดก่อนตายมั้ย ครึ่งเสี้ยว ..” ปากกระบอกปืนถูกจ่อที่จุดตาย
..ตึกกก ตึกกๆ... ก้อนเนื้อข้างซ้ายที่ไม่เคยมีความรู้สึกกลับเต้นรัวอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับบ่งบอกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างพึ่งเริ่มต้นขึ้น...
“ฉัน .. ต้องไม่ตาย”
..ปังงงงง!!!...
...แกร๊กก..
“อืมมมม....ฟานี่อา.. แทหิวแย้วววอ่า....ทำอะไรให้กินหน่อยสิ” ร่างเล็กเดินงัวเงียออกมาจากห้อง หลังจากอาการป่วยเริ่มดีขึ้นจนพอลุกขึ้นเดินไหว
“อ่อ..ได้สิ แต่....เอ๋?” เมื่อกี้เขาเรียกเธอว่าอะไรนะ ฟานี่เหรอ? เอร๊ย ๆ ฟานี่ๆๆๆ >< น่ารักชะมัด ดูสิหน้าตาตอนตื่นนอนนี่จะน่ารักไปไหน อย่ามาอ้อนได้มั้ย เดี๋ยวแม่จับกดให้หายง่วงเลย (ฟานี่คะเก็บอาการหน่อยค่ะ นี่เพิ่งแชป4 เองนะ อย่ารีบสิ-0-)
“หื้อ ? มีอะไรเหรอฟานี่ หาวววววววว” คนตัวเล็กงุนงงกับท่าทีของร่างบางที่อยู่ดีๆก็หน้าแดงขึ้นมาซะอย่างนั้น
“ปะ...ป่าวว อยากกินอะไรคะแทแท=///=”
-แล้วทำไมเราต้องเขินด้วยเนี่ย บ้าไปละยัยฟานี่เอ้ย-
“ห๊ะ...เอ่ออ...ฟานี่ทำไรมาแทก็กินหมดแหละ” ร่างเล็กตาโตขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินสรรพนามใหม่ที่ดูจะถูกใจเจ้าตัวไม่น้อย
-อ๊า แทแทเหรอ ชื่อนี้ไม่เลวนะ ><-
ร่างบางรีบวิ่งไปห้องครัวเพื่อไปดูว่าพอจะมีอะไรที่สามารถเอามาทำอาหารให้มนุษย์ต่างดาวเผือก(?)ของเธอได้บ้าง ร่างเล็กเห็นอาการของอีกคนก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ทั้งสองไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าภายในห้องไม่ได้มีแค่สองคน การกระทำของทั้งคู่อยู่ในสายตาของซูยองที่ยืนมองอย่างเงียบๆอยู่ตั้งแต่แรก
ในระหว่างที่ร่างบางกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหาร โดยไม่ทันได้รู้ว่ามีใครอีกคนได้เข้ามาอยู่ในห้องเดียวกันซะแล้ว ด้วยความอยากรู้ของร่างเล็ก ว่าอาหารของมนุษย์เค้าทำกันอย่างไร จึงเดินเข้าไปหาร่างบางที่ยืนหันหลังอยู่
ด้วยความสูงที่แตกต่างกัน ร่างเล็กจึงต้องชะโงกมองเคาน์เตอร์อย่างสงสัย ร่างบางที่ไม่ทันได้รู้ตัวว่ามีอีกคนมายืนอยู่ข้างหลังจะแทบจะซ้อนกัน หันหน้ามาด้วยความรู้สึกผิดปกติจากด้านหลัง ดวงตาทั้งสองสบกันโดยไม่ทันระวัง สายตาคู่เล็กบ่งบอกถึงความใสซื่อที่ส่งมาให้อีกคน แต่ร่างบางกลับตาโตด้วยอาการใจเต้น...
ก้อนเนื้อข้างซ้ายของหมาดาวต่างดาวตัวน้อย เต้นระรัวขึ้นพร้อมกับจังหวะหัวใจของใครอีกคน ......... เมื่อรู้สึกตัวว่าปลายจมูกของตัวเองกำลังสัมผัสแก้มนุ่มสีแดงระเรื่อของคนตรงหน้า....
ตัดฉับ !!
“หยองกี้ ความรักคืออะไรหรอ?”
“ถามฟานี่เองสิ.”
Writalk : เย่ววว ท่านรีดเดอร์ทุกคนไรต์กลับมาแล้วพร้อมผู้ช่วยสุดเลิฟในการปั่นฟิคอาจเห็นได้จากภาษาที่เปลี่ยนแปลงไป ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ไม่มีอะไรมาก แค่รักรีดมากกกกกไม่นอกใจด้วยยย แล้วเจอกันแชปหน้านะฮ้าบบบบ บรัยยยยส์ น้อยใจละนะคอมเม้นน้อยไรต์เหงานะบ่องตง!! T_______________T
ความคิดเห็น