รวมเรื่องสั้นของก้อนกาว

ลำดับตอนที่ #2 : /คอมมูโซลอัทเตอร์/This love is never end

#เปิดเพลงleaveของโวคาลอยด์ไปด้วยเพื่อเพิ่มอารมณ์นะจ้ะ

"อัลท์ 
อยู่รึเปล่า"

เสียงกระดิ่งดังขึ้นเบาๆตามแรงผลักของอีกฝ่าย ชายคนหนึ่งก้าวเข้ามาในบ้านอย่างเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะรู้ว่าเจ้าของห้องเกลียดความวุ่นวายที่สุด

เสียงฝีเท้าเดินจากประตูบ้านดังขึ้นเบาๆ ก้าวทีละก้าว ช้าๆ ลมเบาพัดขึ้น และแรงขึ้นตามก้าวที่ย่างเข้ามาในบ้าน

"จริงๆเลยนะ..."

ไม่นานนัก ลมที่ดูจะไร้พลังก็หอบเอาร่างสูงโปร่งขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน ทะลุผ่านกระจกบานใหญ่ และหยุดลงตรงหน้าห้องๆหนึ่ง

"ขอบใจนะเจ้าหนู ไปได้แล้ว"

มือเรียวขวักๆไขว่ๆอากาศราวกับว่ามันมีชีวิต อา...การบอกว่ามันเป็นสัตว์เลี้ยงของเจ้าของบ้านคงไม่เกินจริงไปกระมัง

เจ้าของเรือนผมทองเดินผ่านประตูบานนั้นอย่างไม่สนใจ เพราะรู้ว่าเป็นแค่ม่านพลังหลอกตา เปิดให้ตายก็เปิดไม่ออก

"อ่า..."

สายลมเย็นปะทะร่างอีกผ่ายเบาๆ เสียงนกร้อง เสียงน้ำพุ บรรยากาศเย็นๆรอบกาย อุโมงค์ไม้เลื้อยประดับดอกไม้หลากสีสัน กลิ่นหอมฟรุ้งจวนใจ ปลายทางนั้นมีเจ้าของสถานที่แห่งนี้...

"อัลท์.."

ดวงตาสีฟ้าหันมามองเขา เบิกกว้างน้อยๆก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปรกติ

"วินด์ มีอะไร?"

ริมฝีปากสีชมพูอ่อนเผยอพูดเบาๆ ไม่แสดงสีหน้าใดๆ วินด์ยิ้มน้อยๆด้วยสีหน้าหน่ายใจ แล้วมองโต๊ะกาแฟขนาดกลางที่เต็มไปด้วยกองกระดาษงานต่างๆ

"ยังไม่เปลี่ยนเลยนะ"

วินด์มองรอบๆสถาปัตยกรรมที่สวยงาม เสาหกด้านเชื่อมกันเป็นโดมขนาดกลางสีขาวสวยให้อารมณ์โรแมนติก

"นายก็เหมือนกัน"

ปากของวินด์กระตุกเล็กน้อยกับนิสัยอีกฝ่ายที่ไม่เปลี่ยนไปเลย...แม้แต่น้อยเลยจริงๆ

"คิดถึงเฉยๆ"

เจ้าของดวงตาสีม่วงเหมือนดอกไฮเดรนเยียเอ่ยขึ้น รอยยิ้มยังคงเหมือน...หมาน้อย..ในสายตาของอัลท์..ไม่ว่าจะเมื่อไหร่..

"แล้ว?"

"อยากให้เป็นเหมือนเดิม..."

"ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้.."

อัลท์ยกกาแฟขึ้นจิบ

"อัลท์....."

วินด์ก้าวเข้าหาเขาช้าๆ แล้วใช้มือเชยคางเบาๆ สายตาทั้งสองสอดประสานกัน วินด์ยิ้มอ่อนโยนแล้วก้มลงประทับ...แต่ก็หยุดชะงัก

.

.

"อนุญาต..."

ไออุ่นของลมหายใจดสัมผัสได้บางเบา ริมฝีปากนุ่มละมุนบดขยี้กัน ทุกสัมผัสปิดบังความสั่นเครือของฟันเฟืองที่หมุนไปในทางที่ผิด...

เมื่อผละออกจากกัน ความเย็นเข้ามาแทรกกลาง แต่กลับถูกเติมเต็มอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

"ต้องการ มากกว่านี้"เจ้าของเรือนผมสีทองที่ตัดกับสีดำสนิทของอีกคนซุกไซร้ตามซอกคอขาว แต่มือของอีกคนก็ผลักออกเบาๆ ร่างสูงกว่าจึงถอยออกอย่างรู้ตัว

"จะรอ.."

"..."

"แล้วก็..."

"..."

"รักนะ.."

---THE LOVE IS NEVER END--