แม่บ้านทหารบก CHANBAEK

ลำดับตอนที่ #13 : (ภาค รด. ม. 6) EP. พิเศษ กีฬาสีขยี้ใจและการเสียตัวครั้งแรก 12+

 

B
E
R
L
I
N

“สีเขียวสู้ไม่สู้!!”

“สู้!!!”

ในโรงยิมที่กว้างเกือบครึ่งสนามฟุตบอล เสียงกองเชียร์และเสียกลองดังกึกก้องไปทั่วสนาม ทั้งเชียร์ลีดเดอร์และนักกีฬาต่างก็คึกคักไม่แพ้กัน การแข่งบาสระหว่างทีมสีชมพูและทีมสีเขียวเป็นไปอย่างดุเดือด เสียงกรี๊ดดังขึ้นทุกครั้งที่กัปตันปาร์ค ชานยอล โยนลูกบาสลงห่วง

ผมยุ่งไม่เป็นทรงเปียกชุ่มโชก ใบหน้าขาวใสอาบไปด้วยเม็ดเหงื่อ ทุกครั้งที่เขาหันมาเพื่อนข้างหลังเสียงกองเชียร์ก็ดังที เรียกได้ว่าทำเอาทีมคู่แข่งเซ็งไปเลย

ปรี๊ดดดดด

“สกอร์แมทแรก 37 ต่อ 25”

เสียงกรรมการเป่านกหวีดพักยกแรก ทีมสีชมพูของชานยอลทำแต้มนำไปสิบสองคะแนน นักกีฬาเดินไปรวมตัวกันที่จุดพักเพื่อดื่มน้ำ ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การแข่งงานกีฬาสีแต่ชานยอลก็จริงจังจนน่ากลัว เขาเก็บคะแนนทำแต้มทิ้งห่างไปเรื่อยๆ แบบไม่สนใจใครเลย

“คราวนี้เอาให้แต้มขาดเลยนะ” จีฮวานว่าก่อนจะกระดกขวดน้ำลงคออึกใหญ่ด้วยความกระหาย แม้แต่คนกากๆ อย่างจีฮวานพอได้ลงสนามบาสเขาก็เท่ไม่แพ้ใคร

“แม่งเปลี่ยนเซนเตอร์ด้วย”

“เอาเหอะ มึงจะเปลี่ยนใครมาก็แพ้อยู่ดี” พูดออกไปอย่างอวดดีพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะออกมา ชานยอลได้แต่นึกขำกับคำพูดของเพื่อนร่วมทีม เขาวางผ้าขนหนูลงก่อนจะหันขึ้นไปมองบนแสตนด์ตรงตำแหน่งที่นั่งแฟนตัวเล็กแต่ทว่าก็ไม่พบใครอยู่ตรงนั้น ได้แต่นึกสงสัยอยู่ในใจว่าแบคฮยอนหายไปไหน แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรเสียงนกหวีดเรียกลงสนามก็ดังขึ้น

“เข้าสู่แมทช์ที่สองแล้วนะครับสำหรับทีมสีเขียวและสีชมพู แหม ดุเดือดได้ที่เลยจริงๆ คู่นี้ ไม่มีใครยอมใครเลยนะ นักกีฬาโรงเรียนทั้งคู่ ตัวเต็งหมายเลข 61 ปาร์ค ชานยอลกับจูฮยอน ตอนนี้นักกีฬาลงสนามแล้วนะครับ...”

เสียงโฆษกประกาศดังกึกก้องไปทั่วจนกระทั่งนักกีฬาเข้าประจำตำแหน่งและเสียงนกหวีดเริ่มเกมดังขึ้น

ในมุมหนึ่งของสยามโรงยิมยังมีใครคนหนึ่งยืนจับชายกระโปรงนักเรียนของตัวเองอยู่ด้วยท่าทีประหม่า แบคฮยอนในชุดนักเรียนหญิงยืนกำพู่เชียร์ตัวแข็งอยู่หน้าประตู เขากำลังชั่งใจว่าถ้าออกไปเชียร์แฟนหนุ่มสภาพนี้เขาจะตกใจไหม ชานยอลอาจจะตกใจจนทำคะแนนเสียเลยก็ได้

“ไปเลย มึงไปเลย แต่งมาขนาดนี้แล้ว” อี้ชิงดันหลังเพื่อนสนิทของเขาให้ก้าวเดินต่อไปด้วยความมั่นใจ แบคฮยอนจะมาอายอะไรตอนนี้ในเมื่อเขาเป็นคนคิดเองว่าจะใส่ชุดนักเรียนมาเชียร์ชานยอลวันกีฬาสี

“มันจะอายไหมอะ” คิ้วเรียวย่นลงด้วยความลำบากใจ คนตัวเล็กกลืนก้อนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่เมื่อได้ยินเสียงเชียร์ดังกึกก้องสนาม ตอนนี้เขาประหม่าไปหมดแล้ว สุดท้ายก็เก่งแต่ปากทุกที

“มึงเป็นคนคิดเองนะ มันไม่อายหรอกมึง วันกีฬาสีคนแต่งตัวแปลกๆ เต็ม มึงดู” ปลายคางมนพยักพเยิดไปทางเพื่อนนักเรียนต่างห้องที่ทาตัวเขียวเป็นฮัลค์ที่เดินมาคู่กับสไปดี้จากทีมสีแดง แบคฮยอนจะกลัวอะไร วันนี้ใครๆ ก็แต่งตัวแฟนซีทั้งนั้น

“เอาวะ”

สุดท้ายก็กลั้นใจฮึบความประหม่าไว้แล้วก้าวขาเดินย่างสามขุมขึ้นไปบนแสตนด์นั่งอย่างมาดมั่น ทันทีที่แบคฮยอนเดินผ่านที่นั่งไปยังขอบสนามเสียงโห่เชียร์ของชายฉกรรจ์กว่าครึ่งโรงยิมก็ดังขึ้น คนตัวเล็กยกพู่เชียร์สีชมพูขึ้นโบกสะบัดเรียกชัยและความฮึกเหิมขึ้นสู่หมู่เรา

ผมสั้นๆ ถูกปกปิดวิกผมสีน้ำตาลเข้ม แบคฮยอนเดินไปขอบสนามข้างกองเชียร์และเริ่มส่งเสียงตะโกนให้กำลังใจหัวหน้าทีมตามคนคุมแสตนด์

“ชานยอลสู้ๆ!!”

“สู้!!!”

เสียงร้องเชียร์ลั่นสนาม เรียกกัปตันทีมที่เพิ่งทำคะแนนด้วยการโยนลูกสามแต้มให้ต้องหันมามอง ชานยอลถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นแฟนตัวเองกำลังยืนสะบัดพู่เชียร์อยู่ข้างเชียร์หลีดเดอร์สาวๆ แว้บแรกที่เห็นเขาถึงกับใจแป้วไปเลย นึกว่ามีสาวสวยจากโรงเรียนไหนมายืนเชียร์

“ตอนนี้กัปตันทีมมีเชียร์หลีดเดอร์ส่วนตัวมาช่วยเป็นกำลังใจให้แล้วนะฮะ ทีมสีเขียวจะสู้ไหม สู้ไม่สู้”

“สู้!!!”

“มาดูลีลาของหมายเลข 4 จากทีมสีเขียวกันบ้างครับ โอโห ลวดลายแบบสนามเอ็นบีเอลุกเป็นไฟกันเลยทีเดียว แล้วก็ชู้ตแล้ว!! ลงไหม! ไม่ลงครับ!! เป็นที่น่าเสียดายอย่างมากเลย ตอนนี้คะแนนสีชมพูนำห่างที่ 20 ต่อ 12 แล้วนะครับ กัปตันยังไม่ยอมหยุดง่ายๆ สีเขียวจะเป็นยังไง ไหวไม่ไหว...”

การแข่งขันยังเป็นไปอย่างดุเดือด ต่างฝ่ายต่างแข่งกันทำแต้ม เสียงพื้นรองเท้าเสียดพื้นดังเอี๊ยดอ๊าดชวนให้ลุ้นระทึกทุกที ยิ่งสีเขียวตีแต้มเข้ามาใกล้ชานยอลก็ยิ่งพยายามทำคะแนนให้ห่าง เรียกได้ว่าสนามแทบลุกเป็นไฟ

“สู้เขา! เอาชัยชนะ! อย่าลดอย่าละ! มานะเข้าไว้! อดทน! และมีวินัย! เอาชิงเอาชัย! มาให้พวกเรา!”

“ไอ้จีฮวาน! เร็ว! ชู้ตเลย! ชู้ตเลย!”

ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด

เสียงนกหวีดหมดเวลาเป่าดังขึ้นเป็นจังหวะเดียวกับที่ลูกบาสสีส้มพุ่งลงห่วงพอดี และคะแนนสีชมพูก็นำเป็น 42 ต่อ 35 ทำคะแนนนำชนะไปแบบขาดลอย เสียงร้องโห่เชียร์ดังกึกก้องไปทั่วสนาม นักกีฬาทีมสีชมพูวิ่งกอดกันกลมเป็นเกลียวก่อนจะกลับเข้ามาที่ขอบสนามเพื่อรับน้ำดื่ม

ชานยอลเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปกอดแฟนเขาด้วยความดีใจพร้อมกับเสียงกรี๊ดที่ดังไปทั่ว ก่อนที่เสียงหัวเราะครืนจะดังตามมาเมื่อคนตัวเล็กถูกเหวี่ยงร่างหมุนจนวิกผมหลุดลงพื้น

“เอ้ย! เชี่ย วิกหลุด” แบคฮยอนยกมือขึ้นจับหัวโล้นตัวเอง อมยิ้มเขินๆ ก่อนจะรีบก้มลงหยิบวิกขึ้นมาใส่ใหม่ เหงื่อกาฬจากร่างกายแฟนหนุ่มเปียกซึมมาถึงเสื้อเขา ตัวชานยอลเปียกอย่างกับเพิ่งอาบน้ำมา และเม็ดเหงื่อพราวบนใบหน้าก็ยิ่งขับให้ผิวของชายหนุ่มดูใสมากยิ่งขึ้น

“แต่งชุดไรเนี่ย”

“เชียร์ลีดเดอร์แงะ ชอบปะ”

“ไม่เห็นมีสีชมพูเลย”

“นี่ไง” ไม่ว่าเปล่า แบคฮยอนยกชายกระโปรงขึ้นเปิดให้แฟนหนุ่มดูกางเกง:y[ในสีชมพูที่ใส่มาข้างใน แต่ก่อนที่ใครจะได้เห็นชายหนุ่มก็รีบตะครุบมันเอาไว้

“ไม่ต้องเปิด รู้แล้ว” ชานยอลดึงมือแฟนเขาไปนั่งลงตรงแสตนด์ด้านหน้าสุดเพื่อรอดูการแข่งขันของทีมต่อไป มือหนายกผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นยีเช็ดศีรษะที่เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ท่าทีที่แสนเท่ของกัปตันทีมบาสเรียกเสียงกรี๊ดจากทั้งสาวจริงและสาวปลอมดังสนั่น

ชานยอลเสยผมตัวเองจนยุ่งไม่เป็นทรง พอใช้เสร็จเขาก็เอาผ้าขนหนูไปวางปิดต้นขาแฟนตัวเล็กไว้ ก่อนจะเอนหลังลงพิงพนักเก้าอี้รอชมการแข็งขันรอบต่อไปทั้งที่ฝ่ามือยังวางอยู่บนต้นขาคนข้างๆ ทำเอาตากล้องของงานที่กำลังถ่ายส่องกางเกงในสาวดุ้นต้องรีบเดินไปทางอื่นทันทีเมื่อรู้ว่าเจ้าของเขาจับได้แล้ว

การเชียร์กีฬายังคงเป็นไปอย่างคึกคัก ทั้งการแสดงจากน้อยและสาวใหญ่ หลีดชายจริงและชายไม่แท้ มันเป็นวันที่สนุกสนานที่สุดในภาคเรียนแรกเลย..

.

.

.

“ไปยืมชุดใครมา”

“ชุดห้องข้างๆ ใส่ได้พอดีเลย น่ารักป่ะ”

บนทางเท้าระหว่างถนนที่พาไปสู่ป้ายรถเมล์ แบคฮยอนแปลงร่างกลับเป็นเจ้าหัวกระเทียมเรียบร้อยแล้ว หลังจากที่งานกีฬาสีจบลง พระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยตัวลงเปลี่ยนสีท้องฟ้าบอกเวลาเย็นจัด สองมือที่จับกันแกว่งไปมาตามจังหวะเท้า

“น่าจะแต่งเป็นเซเลอร์มูน”

“ทำไมอะ ชอบอ่อ”

“มันก็แปลกดี”

เสียงพูดคุยดังเบาๆ ณ ที่เงียบสงัด ชานยอลหันไปมองขนตาของแฟนตัวเล็กที่ยังมีมาสคาร่าติดอยู่จางๆ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมา เขาใช้มือดึงเศษมาสคาร่านั้นออกแล้วเช็ดมันลงกับกางเกง

ใบหน้าของแบคฮยอนยามที่ไร้เครื่องสำอางน่ามองกว่าตอนที่มันถูกแต่งแต้มด้วยสีสันเป็นไหน  และชานยอลก็ชอบที่จะได้มองใบหน้าธรรมดาๆ นี้ยิ่งกว่าสิ่งใด

“เดี๋ยวปีหน้าเอาใหม่ เอ้ย ปีหน้าจบแล้วนี่หว่า”

“วันนี้ไปบ้านไหม” ชานยอลเอ่ยถามขึ้นขณะที่หยิบเอามือถือขึ้นมากดเล่นเพลง เขาเสียบหูฟังให้ตัวเองและนำมันไปใส่หูคนรักข้างนึง ก่อนที่เสียงเพลงจะดังขึ้นเบาๆ

“ไปได้อ่อ แม่อยู่ไหม”

“อยู่ แต่ไม่เป็นไร”

“หรอ งั้นไปก็ได้” คนตัวเล็กเอ่ยปากตอบรับออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรมาก รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าขาวนวล

แบคฮยอนกำลังคิดว่าคืนนี้จะได้นอนกับชานยอลอีกแล้ว เขาชอบจริงๆ เวลาที่นอนข้างหัวหน้าตัวใหญ่ ดูหนังสือที่ชานยอลอ่าน แล้วก็ฟังเพลงที่ชานยอลชอบฟัง นอนกอดกันจนถึงเช้า รู้สึกเหมือนได้เป็นแฟนกันจริงๆ แบบที่จริงมากขึ้นยังไงก็ไม่รู้

ก็... คิดไปเพียงแค่นั้นโดยที่ไม่ได้รู้เลยว่าอะไรคือความหมายของการชวนไปบ้านอย่างแท้จริง...

.

.

.

เวลาสองทุ่มเศษ เสียงเพลงดังเบาๆ ไปทั่วห้องนอนสีขาวสะอาดสะอ้าน ชั้นหนังสือและของทุกอย่างในห้องชานยอลถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ มองไปทางไหนก็ดูเรียบร้อยสบายตา แม้จะมีบางมุมที่ยังรกอยู่บ้าง หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแบคฮยอนนำกระเป่าไปวางไว้ที่ข้างชั้นหนังสือก่อนจะกระโดดขึ้นไปบนที่นอนทับร่างแฟนหนุ่มที่กำลังเล่นเกมมือถืออยู่อย่างตั้งใจ

“ขอดูหนังได้เปล่า”

“เอาโน้ตบุ๊กมาเปิดดิ”

“ดูในโทรศัพท์นี่แหละ แต่จะเปิดเสียงอะ”

“ก็ดูไปดิ”

เมื่อเห็นว่าเจ้าของห้องไม่ได้ว่าอะไรแบคฮยอนก็เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาดูหนังที่ดูค้างไว้ตั้งแต่ก่อนไปอาบน้ำ เขาถอดหูฟังออกแล้วเปิดเสียงให้ดังขึ้น ไฟในห้องยังถูกเปิดสว่าง

เวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างเชื่องช้า ชานยอลแอบเหลือบตามองแฟนตัวเล็กที่นอนดูหนังอยู่ข้างๆ เพียงครู่ก็หันไปสนใจเกมมือถือต่อ คนขี้วางแผนยังปล่อยให้คนรักได้ดูหนังเล่นเกมอย่างสบายใจ ปล่อยให้แบคฮยอนตายใจไปเรื่อยๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่ามีอะไรกำลังรออยู่ข้างหน้า

ติ๊ก... ต่อก... ติ๊ก... ต่อก...

เสียงเข็มนาฬิกาเดินติ๊กต่อกเข้าสู่เวลาห้าทุ่ม ไฟในห้องถูกดับเหลือเพียงแค่ไฟสีขาวดวงเล็กจากบนหัวเตียง แบคฮยอนเริ่มง่วง เขาขยี้ตาและอ้าปากหาวหลายครั้ง เสียงฝนด้านนอกที่ตกกระหน่ำลงมาทำให้อากาศเริ่มเย็น คนตัวเล็กพลิกกายนอนตะแคงและวางมือถือพิงไว้กับหมอนข้าง

ชานยอลเสียบสายชาร์จโทรศัพท์ของเขาก่อนจะล้วพลิกตัวไปกอดร่างแฟนตัวเล็กจากทางด้านหลัง แขนยาวกอดอยู่ระดับเอวบางขณะที่ใบหน้าก็วางซุกอยู่ตรงลำคอ

“ยังดูไม่จบอีกอ่อ”

“นี่แงะ จบละ”

พูดยังไม่ทันขาดคำภาพยนตร์ในจอมือถือก็ขึ้นรายชื่อนักแสดงต่อท้ายหลังจากที่หนังจบ แบคฮยอนเหยียดแขนขึ้นบิดกายเป็นกุ้งเหยียด ส่งเสียงครางหงิงออกมาจากในลำคอเหมือนลูกหมาก่อนจะพลิกร่างเข้าหาแฟนหนุ่ม สองแขนวาดกอดแผ่นหลังหนาเอาไว้ ใบหน้าแป้นแล้นเงยขึ้นสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆ จะปรากฏขึ้นมา

“เป็นไร”

“หึ เปล่า”

“แล้วยิ้มทำไม”

คนตัวสูงส่งเสียงหัวเราะออกมาจากในลำคอก่อนจะก้มหน้าลงจุ๊บเบาๆ บนริมฝีปากบางเหมือนอย่างที่ชอบทำ ชานยอลละใบหน้าออกแล้วก้มลงจูบเรียวปากบางอีกครั้งและอีกครั้ง... เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังนิ่งเขาก็เริ่มบดขยี้ริมฝีปากเบาๆ

จูบที่แสนอ้อยอิงทำแบคฮยอนใจเต้นไปหมดคล้ายกับเลือดกำลังสูบฉีดไปทั่วร่าง มันเป็นจูบแสนหวานที่แบคฮยอนชอบและเขารู้สึกดีทุกครั้งที่ได้สัมผัสเรียวปากนี้

ชานยอลถอนใบหน้าออกอีกครั้ง ดวงตากลมโตจ้องลึกเข้าไปยังนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม ก่อนที่จูบร้อนๆ จะถูกประทับลงบนหน้าผากและปลายจมูกอีกครั้ง ไล่สัมผัสลงมาจนถึงข้างแก้ม

เริ่มรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากลเมื่อจูบที่ควรจะจบที่ริมฝีปากเริ่มเฉียดลงมาถึงสันกราม แบคฮยอนได้แต่นอนแข็งนอนทื่อเมื่อถูกอ้อมกอดของแฟนตัวสูงกอดกระชับไว้แน่น ปลายจมูกโด่งซุกวนเวียนอยู่แถวบริเวณข้างแก้ม ขณะที่ฝ่ามือร้อนๆ ก็เริ่มวาดลายสัมผัสลงกับผิวกายขาวเนียน

วินาทีนั้นเองที่แบคฮยอนเพิ่งรู้ตัวว่าโดนแน่แล้ว แต่เขาก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่นอนตัวแข็งทื่อ ไม่ใช่ว่ากลัวแต่แบคฮยอนไม่เคยผ่านอะไรแบบนี้เลย เขาชอบเวลาที่ริมฝีปากอิ่มและฝ่ามืออบอุ่นคู่นี้สัมผัสไปตามร่างกาย แต่มันไม่เคยมากกว่าบริเวณฝ่ามือหรือใบหน้าเลย

จุ๊บ...

เสียงจุ๊บดังเบาๆ เมื่อคนตัวสูงละริมฝีปากออกจากสันกรามเรียว ชานยอลเหลือบสายตาหวานเชื่อมขึ้นมองคนรักก่อนจะประทับจูบเบาๆ ลงบนริมฝีปากเรียว

"แบคฮยอน"

"อือ"

“ขอนะ...”

(รู้นะ รู้นะ ว่าเธอนั้นคิดอะไรอยู่ แววตามีเลศนัย หัวใจเธอคิดอะไรอยู่....)

ตอนเต็มอยู่ในทวิตค่ะ

กอดแน่นๆ และสัมผัสอบอุ่นจากริมฝีปากของคนรักที่ไล่จูบไปทั่วตั้งแต่ซอกคอลงมาจนถึงหัวไหล่ยิ่งทำให้ความรู้สึกหยั่งรากลึกลงในจิตใจ ลึกซึ้งยิ่งกว่าที่เคยเป็น เป็นแฟนกันมากกว่าที่เป็นอยู่

“อื้อ... หัวหน้า”

“อ่า... รักนะ...”

“อ๊า... ฮ่ะ...”

“แบคฮยอน...”

#แม่บ้านทหารบกcb