My Fable -Chanbaek-

ลำดับตอนที่ #27 : Brother in law 6

B
E
R
L
I
N
❀

   

“แม่ ถ้าสอบติดมหาลัยขอไปพักหอได้ไหม”

กลางห้องนั่งเล่นที่มีเพียงเสียงพัดลมดังเบาๆ เด็กหนุ่มร่างเล็กชำเลืองสายตามองผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามโซฟา ยูราชะงักมือที่กำลังปักผ้าพร้อมเงยหน้าขึ้นสบตาลูกชายก่อนจะเอ่ยตอบ

“ทำไมอยากไปอยู่หอล่ะ ถ้าไปแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ ตอนนี้เรามีกันสามคนเองนะ” หญิงวัยกลางคนกล่าวเสียงอ่อน

สายตาของเธอทำเด็กหนุ่มต้องรู้สึกผิด ใบหน้าของแบคฮยอนสลดลงความคิดกบฏเล็กๆ แอบเกิดขึ้นในใจ สุดท้ายก็ไม่ต่างจากตุ๊กตาของเล่นประดับบ้าน ก่อนหน้านั้นแม่ก็เอาแต่อยู่กับลูกคนโปรดตลอด ไม่เคยสนใจแบคฮยอนสักนิด แต่พอไม่มีใครก็หันมาจับแบคฮยอนเอาไว้

คนตัวเล็กลอบถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ภายใต้สายตาของหญิงสาว สีหน้าอมทุกข์ของเจ้าตัวเล็กทำให้ยูราฉุกคิดได้ถึงบางอย่าง

นานแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ได้มองหน้าลูกชายชัดๆ และแทบไม่รู้เลยว่าแบคฮยอนโตไปมากแค่ไหน ลูกชายที่มักเอาแต่เก็บตัวอยู่คนเดียว แบคฮยอนไม่เคยทำให้พ่อแม่ต้องเดือดร้อนลำบากใจเลยก็จริง ไม่เคยสร้างปัญหา แต่กลับกันเธอลืมคิดไปเลยว่าพ่อแม่ทำให้แบคฮยอนสบายใจบ้างหรือเปล่า

“ทำไมต้องอยากไปอยู่หอล่ะ”

นัยน์ตาสีอ่อนชำเลืองขึ้นมองคนอายุมากก่อนจะตอบเสียงอ้อมแอ้มรอดริมฝีปากออกไป

“ก็อยากลองออกไปอยู่คนเดียวบ้าง...”

“อยู่บ้านก็สบายดีอยู่แล้ว พี่เค้าก็ยุ่ง เราอยู่ด้วยกันน่าจะช่วยเหลือกันได้”

สิ้นคำพูดของผู้เป็นแม่แบคฮยอนก็แทบจะหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา รู้สึกข้างในใจมันเจ็บจี๊ด แบคฮยอนรู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาแค่อยากจะหนีไปให้พ้นตลอด ถ้าอยู่ข้างนอกก็จะมีอิสระทำอะไรได้ตามใจมากขึ้น

ทำไมอะไรๆ ก็ต้องแบคฮยอนตลอดเลยนะ สุดท้ายก็เป็นได้แค่คนคอยแบ่งเบาภาระ เป็นตัวสำรองของพี่สาว แบคฮยอนเอาแต่ถามตัวเองว่าทำไมพี่ถึงได้ไปเรียนต่อต่างประเทศเท่าที่อยากไป ไปใช้ชีวิตอยู่สบาย ทั้งเรียนทั้งเที่ยว กลับมาก็พักผ่อนอยู่บ้านว่างงานเป็นปี ทำแต่อะไรที่จับต้องไม่ได้ แต่ทุกคนกลับเอาแต่บอกว่าแพยอนกำลังพยายามทำบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่

ในขณะที่แบคฮยอนทำทุกอย่างสำเร็จได้แต่กลับถูกมองข้ามอยู่เสมอ จนถึงตอนนี้ก็ถูกมองเป็นคนรับฝากหน้าที่ พอมองดูอีกทีก็แทบไม่เห็นพื้นที่ของตัวเองแล้ว

“แม่อยากให้แบคฮยอนอยู่บ้านนะ ตอนนี้เราไม่มีพ่ออยู่แล้ว แต่แม่จะคิดดูอีกดูแล้วกัน” ยูราถอนลมหายใจก่อนผละกายลุกจากโซฟาหนีหน้าลูกชายไป ปล่อยให้คนตัวเล็กได้แต่เหลือบสายตามองด้วยความกังวลระคนไม่สบายใจ

ตลอดหลายวันมานี้แบคฮยอนถอนหายใจไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน กับความรู้สึกมากมายที่ต้องแบกรับ

ยังไงก็ต้องเป็นคนที่เจ็บอยู่ดีเพราะไม่ใจกล้าพอจะทำร้ายใครได้...

คนตัวเล็กคว้าโทรศัพท์กับหมอนอิงเดินขึ้นบันไดกลับห้องไปบ้าง ระหว่างทางก็อดแอบมองประตูห้องพี่สาวไม่ได้

บานประตูห้องนอนถูกปิดลงช้าๆ เด็กหนุ่มเดินไปนั่งบนเก้าอี้อ่านหนังสือประจำ รอบโต๊ะแบคฮยอนมีแต่โพสท์อิทจดนู่นนี่เพราะยิ่งใกล้สอบเข้ามาทุกทีก็ยิ่งเครียด เหนื่อยทั้งกายทั้งใจจนอยากจะขอให้ตัวเองหลับไปแล้วไม่ต้องตื่นมาอีกเลย

คิดถึงจัง... ตอนนี้ทำอะไรอยู่นะ...

พอนึกถึงใครบางคนก็อดเอามือถือขึ้นมาเช็คไม่ได้ ข้อความที่ส่งไปหาพี่ชายคนสนิทล่าสุดยังถูกดองค้างตั้งแต่เมื่อวานก่อน และก่อนหน้านั้นก็ดูเหมือนจะมีแค่แบคฮยอนคนเดียวที่พยายามจะคุยด้วย...

คางมนวางเกยบนโต๊ะหนังสือ ใช้ปลายนิ้วปัดไล่ดูรูปถ่ายเก่าๆ ที่เคยมีกับครอบครัว หลายครั้งแบคฮยอนก็หวังอยากให้ทุกอย่างกลับไปเป็นเหมือนเดิม ให้พี่ชานยอลได้กลับมาอยู่ใกล้ๆ แม้ตัวเองจะต้องหลบทางไปอยู่ในเงาและแอบรักไปจนถึงท้ายที่สุดก็ตาม

รู้ว่าทุกอย่างมันผิดไปหมดตั้งแต่ต้นและคงจบลงไม่สวยนัก แต่ก็ไม่รู้จะจัดการยังไงกับรู้สึกที่เหมือนมีบางอย่างในอกหายไป

คิดถึงพ่อจัง... คิดถึงตอนที่อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า ถึงจะไร้ตัวตนแค่ไหนแบคฮยอนก็ชอบที่จะได้เห็นทุกคนอยู่ด้วยกัน คิดถึงพี่ชานยอลในแบบที่ใกล้ชิดสัมผัสได้

“หนูก็บอกแล้วไงแม่ว่าเดี๋ยวหนูทำเอง!!”

“แม่แค่มาเตือนเองเผื่อหนูลืม”

“แค่นี้ก็ยุ่งจะตายแล้ว! มีใครสนใจหนูมั่งเนี่ย! ทำก็ทำอยู่คนเดียว! หนูแบกภาระอยู่คนเดียวมีใครสนใจมั่งไหม!”

"แพยอน..."

ดวงตาเรียวรีหลับลง เสียงทะเลาะกันของแม่กับพี่สาวมีที่ได้ยินบ่อยขึ้นในช่วงหลังยิ่งกดดันให้แบคฮยอนรู้สึกตัวแคบลง บางครั้งก็คิดว่าอยากจะโตกว่านี้แล้วจัดการทุกอย่างคนเดียวไปเลยจะได้ไม่ต้องถูกดูแคลนหรือทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อนแบบนี้

อยากหนีไปไกลๆ แต่ไม่รู้จะหนีไปไหน อยากลืมตาขึ้นมาแล้วให้ทุกอย่างกลายเป็ยฝันร้ายไปให้หมด ถ้าตายไปจะยังรู้สึกอะไรไหมนะ...

มันไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น ไม่ใช่เพราะพ่อ ไม่ใช่เพราะพี่ชานยอล แต่เป็นเพราะแบคฮยอนเองที่ไม่สามารถแบกรับความรู้สึกได้

โทรศัพท์เครื่องบางร่วงหล่นลงบนโต๊ะก่อนที่มือขาวจะเอื้อมไปคว้าคัตเตอร์ในกล่องเครื่องเขียน เสียงใบมีดกรีดเลื่อนออกจากด้ามโชว์ความคมที่สะท้อนกับแสงโคมไฟ

นัยน์ตาวูบไหวจ้องมองเงาตัวเองที่สะท้อนกับผิวโลหะ ไม่ได้เจ็บปวดหรืออะไรทั้งนั้น แค่อยากจะระบายความรู้สึกที่อัดมวนแน่นอยู่ในใจนี้หรือถ้าตายไปก็แค่ไม่ต้องรู้สึกอะไร

ใบมีดคัตเตอร์วางบนข้อมือส่วนคมสะท้อนตัดกับผิวขาว ออกแรงกดเพียงนิดคมมีดก็จมลงกับผิวเนื้อ อาการแสบนำแล้วตามด้วยเจ็บลึกแล่นลิ้วไปทั่วแขนพร้อมกับเลือดสีแดงหยดเล็กที่ไหลออกมาตามคมมีด ดวงตาจ้องมองอย่างไร้ความรู้สึก กระทั่งหยดเลือดสีเข้มหยดลงบนโต๊ะ

เจ็บจัง... แต่ก็ยังไม่มากพอ...

ไม่มากเท่าความรู้สึกในใจ ไม่มากเท่าสิ่งที่ต้องชดใช้ให้กับคนอื่นหรือแม้แต่กับพี่ชานยอล

เวลาแบบนี้เขาจะสนใจหรือเปล่านะหรือจะยิ่งมีแต่ทำให้รู้สึกหนักใจ ผิดหรือเปล่าที่แบคฮยอนทำแบบนี้ ผิดไหมที่ทำให้คนอื่นไม่สบายใจทั้งที่ไม่เคยมีใครใส่ใจเวลาที่แบคฮยอนรู้สึกไม่สบายดี

ใบมีดคมกรีดลงบนผิวเนื้ออีกครั้งด้วยความลังเลที่น้อยกว่าเดิม หยดน้ำตาพร่าเลือนภาพของหยดเลือด คนตัวเล็กวางใบหน้าซบลงกับโต๊ะข้างกองเลือดที่ไหลออกมามากพอกับน้ำตา

เหนื่อยจนไม่มีแรงแม้แต่จะลุกไปขอความช่วยเหลือ หรือหยิบอะไรมาปิดแผล หมดแรงจะก้าวเดิน เหนื่อยกับสิ่งที่คิดว่าจะต้องเผชิญหลังจากที่แม่รู้ว่าทำแบบนี้

ทั้งที่เป็นอารมณ์ชั่ววูบแต่กลับยิ่งตอกย้ำถึงความไร้ตัวตน ยิ่งคิดว่าต้องการความช่วยเหลือยิ่งไม่มีคนสนใจ

คิดถึงจัง... แม้แต่เวลานี้ก็ไม่ได้อยู่ใกล้กัน อยากคุยกันให้มากกว่านี้ แต่พี่ชานยอลเองก็คงจะยุ่งและไม่สนใจเหมือนกันเพราะเขาคงเอาแต่คิดว่าจะวางแบคฮยอนไว้ตรงไหนให้พ้นทางคดีและสายตาของคนอื่น คิดถึงแต่ตัวเองกันทั้งนั้น อยากโทษคนอื่นแต่แบคฮยอนก็รู้ว่าคนที่เริ่มความเห็นแก่ตัวนี้คือตัวเขาเอง...

เหนื่อยจัง...

ไม่อยากรับรู้อะไรเลย...

‘แบคฮยอน! แบคฮยอน!!’

‘แพยอนช่วยด้วย!!!’

.

.

.

นาฬิกาเรือนเก่าบนผนังส่งเสียงติ๊กต่อกบอกเวลาทุ่มเศษ บรรยากาศสงบนิ่งภายในห้องเยี่ยมญาติของเรือนจำกลาง นัยน์ตาสีดำสนิทจดจ้องกำแพงกระจกสูงที่กั้นอยู่เบื้องหน้า เสียงออดเปิดประตูเรียกสายตาชายหนุ่มให้หันมองนักโทษอดีตผู้ช่วยนักการเมืองที่ถูกคลุมตัวใส่โซ่ตรวนมายังห้องเยี่ยม

ชานยอลหยิบยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ส่งสายตาให้ผู้คุมที่อยู่อีกฝั่งออกไปด้านนอกเพื่อความเป็นส่วนตัวของบทสนทนา สีหน้าชายวัยกลางคนดูไม่อยากจะเสวนามากนักแต่ก็ยอมยกหูโทรศัพท์ขึ้น

[แกมีอภิสิทธิ์อะไรมาเยี่ยมฉันนอกเวลา]

“ผมมาเรื่องคดี”

[จะมาข่มขู่อะไรฉันอีก]

“ผมไม่ได้มาข่มขู่คุณ เมื่อวานทนายความคุณบอกจะขอยื่นอุทธรณ์ ผมแค่จะมาบอกว่าถ้าคุณยังยืนยันจะสู้คดีต่อไปอีกสองศาล คดีทุจริตของคุณจะถูกอัยการขุดขึ้นมา หัวหน้าคุณก็ตัดหาง ศาลจะไม่ให้คุณประกันตัว”

[มันเป็นหน้าที่ของทนายฉัน]

“ผมแค่มาเตือนว่าอย่าสู้ต่อเลยดีกว่า ตอนนี้คดีออกข่าวทุกช่องอัยการเคี่ยวคุณแน่ มีแต่จะต้องรับโทษหนักขึ้น”

[แกกำลังขู่ฉันหรอ]

“ผมเปล่า ผมแค่อยากให้คุณยอมรับผิด แทนที่จะอยากเอาชนะทำไมคุณไม่คิดถึงคนอื่นบ้าง คนที่กำลังรออยู่ข้างนอก ทำไมไม่คิดถึงแบคฮยอนบ้าง”

[แกเป็นห่วงแบคฮยอนมากกว่าลูกสาวฉันอีกนะ] นักโทษหมายเลข 125 แสยะยิ้มมุมปาก นัยน์ตาแข็งกร้าวหลุบลงมองที่พักแขนชั่วครู่ก่อนจะชำเลืองขึ้นจดจ้องชายหนุ่มตรงหน้า [ตกลงแล้วลูกชายฉันก็เป็นแผนของแกด้วยใช่ไหม]

“ผมอยากคุยเรื่องคดี”

[แกตอบมาก่อนสิ]

“แล้วคุณเคยรักลูกชายคุณบ้างหรือเปล่า...”

แทนที่จะตอบอย่างตรงไปตรงมานายตำรวจหนุ่มกลับย้อนด้วยคำถาม ทำคู่สนทนาได้แต่นิ่งเงียบก่อนเสียงถอนหายใจจะดัง

ชานวุคเองก็รู้ว่าลูกชายของเขามักเอาแต่เก็บตัวและเก็บความรู้สึกอยู่เสมอ เมื่อวันนึงชานยอลเข้ามาและทำตัวเป็นฮีโร่ของทุกคนก็ไม่น่าแปลกที่เด็กชายซึ่งไม่เคยเปิดใจกับใครจะเปิดรับพี่เขยคนใหม่และเทิดทูนเขาเหนือทุกอย่าง

ชานยอลทำตีกับแบคฮยอนในแบบที่คนในบ้านไม่เคยทำ เป็นที่พึ่งพาของเขา และวันนึงก็หักหลังครอบครัว เดินจากไปทิ้งทั้งแพยอนและแบคฮยอนไว้อย่างที่ไม่รู้เลยว่าใครใจสลายกว่ากัน ถ้าแบคฮยอนไม่ได้อยู่ในแผนและเป็นแค่เด็กคนนึงที่ชานยอลเผลอเอ็นดูก็เรียกว่าโดนหางเลขไปเต็มๆ

[ฉันรักลูกฉันทุกคน]

“งั้นคุณก็ไม่น่าปล่อยให้แบคฮยอนนอกลู่นอกทาง”

สองสายตาสบจ้องกัน ชานวุคไม่สามารถปฏิเสธได้ว่ามันเป็นเพราะเขาและครอบครัวเองที่ไม่ใส่ใจแบคฮยอนให้มากพอจนปล่อยให้ชานยอลมาเข้ามาชักจูง แต่มันก็ไม่ได้แปลว่าเขาไม่รักลูก

“คุณคิดไหมว่าแบคฮยอนจะต้องอยู่กับความรู้สึกผิดแทนคุณ แพยอนจะต้องผิดหวังแค่ไหน กิจการข้างนอกก็ไม่มีคนดูแล แบคฮยอนก็กำลังจะเรียนต่อ คิดว่าไว้ใจใครให้ดูแลครอบครัวได้บ้าง”

[………………..]

“ถ้าคุณสู้คดีจากโทษ 30 ปีอาจจะกลายเป็น 50 ต่อให้ลดแล้วก็ยังเยอะอยู่ดี คิดว่าครอบครัวที่อยู่ข้างนอกจะเป็นไง” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ หากพูดถึงเรื่องการตายของอินซองแล้วคงไม่มีใครอยากจับชายตรงหน้าขังคุกมืดไปมากกว่าเขา แต่มันก็มีหลายคนที่ชานยอลไม่ต้องการให้ได้รับผลกระทบนี้อีกแล้ว

[แกคิดว่าแกรู้อะไรเกี่ยวกับฉันบ้าง]

“ผมไม่รู้ว่าคุณรู้อะไร แค่บอกให้คุณนึกถึงคนที่อยู่ข้างหลังบ้าง ยิ่งตอนนี้ช่วงเลือกตั้ง ไม่มีใครอยากช่วยคุณ”

[…………………]

“แต่ถ้าคุณอยากสู้คดี ก็ตามใจ”

[ฉันไม่ได้เป็นคนฆ่าพี่แก]

ก่อนหูโทรศัพท์จะวางลงเสียงทุ้มที่รอดออกมาจากสายก็หยุดนายตำรวจหนุ่มให้ต้องเงียบและนั่งฟัง สีหน้าของชายวัยกลางคนดูอ่อนลงเล็กน้อยจากคราวแรกที่พบกัน

“................”

[ฉันแค่สั่งให้มันไปยิงสั่งสอน แต่ดันมีคนอยากฆ่าขึ้นมา] คำพูดของนักโทษที่ถูกโซ่ตรวนคงมีแต่คำโกหก และชายแก่เองก็รู้ว่าคงไม่มีใครเชื่อ [แกคงไม่เชื่อ ได้ยินบ่อยใช่ไหมคำสารภาพครึ่งเดียวเนี่ย]

“ผมจะฟังคุณแต่จะเชื่อหรือไม่เชื่อผมจะตัดสินเอง”

[ฉันจะสู้คดี ถ้าแกเห็นใจแบคฮยอน ฉันอยากให้แกช่วยฉัน]

นายตำรวจหนุ่มนิ่งเงียบไม่ได้โต้ตอบในทันที ชานยอลไม่สามารถเดาใจได้เลยว่านักโทษชายมากเล่ห์ตรงหน้าจะมาไม้ไหน แต่สีหน้าและแววตาที่อ่อนลงทำให้เขาตัดสินใจรับฟังต่อไป

“ว่ามา”

[คอยดูแลแบคฮยอนกับลูกสาวฉัน ดูแลครอบครัวฉันให้ปลอดภัยถ้าฉันไม่ได้ออกไป]

“แลกกับอะไร”

[แลกกับการที่ฉันบอกแกว่าฉันสั่งยิงพี่ชายแก แต่ฉันไม่ได้เป็นคนบอกให้เอาศพมันถ่วงน้ำ ตอนที่ได้ภาพถ่ายมามันยังไม่ตาย]

“ภาพถ่ายอะไร ถ้าคุณพูดจริงทำไมคุณไม่ให้การไปตั้งแต่แรก”

[ฉันบอกไม่ได้ แล้วก็ไม่มีหลักฐานด้วย พูดไปใครจะเชื่อ หรือต่อให้เชื่อแทนที่จะติดคุกฉันอาจได้ไปอยู่กับพี่แก]

ชายวัยกลางคนยกมือกอดอก ชานวุคเองก็มีความแค้นในใจต่อชานยอลไม่น้อยไปกว่ากันแต่คำสารภาพนี้ไม่ใช่เพื่อคดี แต่เพื่อสำหรับปลดแอคความรู้สึกติดค้างในใจชายหนุ่มที่ติดอยู่กับการล้างแค้นมาหลายปี

“ทำไมคุณไม่บอกผมตั้งแต่ทีแรก”

[แล้วจะยังไงล่ะ ก่อนแกจะถึงหลักฐานทุกอย่างมันก็หายไปหมดแล้ว] เขาเว้นจังหวะแล้วพูดต่อ [ความดันทุรังของแกจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน แต่แกไม่เชื่อก็ได้]

“ถ้าอย่างงั้นใครเป็นคนฆ่า”

[ฉันไม่รู้]

“ถ้าคุณไม่บอกว่าใครทำผมก็เชื่อคุณไม่ได้”

[แล้วแกจะรับผิดชอบความเสียหายที่เกิดขึ้นได้หรอ]

“..............”

[ถ้าเกิดลูกสาวฉันเป็นอะไร แบคฮยอนเป็นอะไรขึ้นมาแกรับผิดชอบไหวหรอ] นัยน์ตาแข็งกร้าวจ้องลึกลงไปในแววตาที่กระหายจะค้นหาความจริงของนายตำรวจตรงหน้า [ฉันถือว่าฉันทำผิดต่อแก สำหรับหลายสิบปีแต่แกทำอะไรไม่ได้หรอก เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง ปล่อยวางเถอะ...]

"..............."

[คุณชานวุค มีโทรศัพท์จากข้างนอก]

เสียงเปิดประตูพร้อมกับพัสดีที่เดินเข้ามาในห้องหยุดบทสนทนา เรียกความสนใจจากทั้งสองคน เสียงนั้นรอดผ่านสายโทรศัพท์ไปถึงคนอีกฝั่งของห้อง

[มีอะไร]

[จากภรรยา บอกว่าลูกชายอยู่โรงพยาบาล พยายามฆ่าตัวตาย]

[แบคฮยอน?]

[ใช่ครับ]

[มีคนไปเฝ้าหรือยัง]

[คุณยูรารอสายอยู่]

[แค่นี้ก่อน แล้วจำไว้ว่าถ้าครอบครัวฉันเป็นอะไรเพราะแก ฉันจะฆ่าแก] ชายวัยกลางคนข่มเสียงรอดสายโทรศัพท์ก่อนจะวางหูแล้วลุกเดินหายออกไปพร้อมผู้คุมทันที

ชานยอลนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งพยายามคิดว่าเกิดอะไรขึ้นจากนั้นถึงรีบลุกขึ้นรวบหยิบแฟ้มกระดาษแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยความรีบร้อนไม่ต่างจากคนเป็นพ่อ เขารีบตรงไปรับกระเป๋าที่ห้องฝากของ เอาโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คข้อความแต่ก็ไม่มีแจ้งเตือนอะไรจากคนที่ตนเองกำลังเป็นห่วงเลย

คนตัวสูงรีบจัดการต่อสายหาลูกน้องที่ทำงานทันทีและหวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายแรงอะไรไปมากกว่านี้

ขับรถจากเรือนจำมาโรงพยาบาลกลางเมืองใช้เวลาเพียงไม่ถึงชั่วโมง ชานยอลก้าวออกจากลิฟท์ทันทีที่ประตูเปิดออก เขามองเห็นชายลักษณะคล้ายตำรวจนอกเครื่องแบบคนหนึ่งยืนเฝ้าอยู่หน้าห้อง คนตัวสูงตรงเข้าไปพร้อมกับแสดงตราตำรวจแต่อีกฝ่ายเอาแต่ยืนนิ่ง

“ไม่มีชื่อเยี่ยมไม่ได้ครับ” ชายร่างท้วมกล่าวเสียงเรียบสีหน้าแสดงถึงความหนักแน่น ทำเอาชายหนุ่มต้องถอนลมหายใจออกมาแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้าเข้าใจ

“เด็กข้างในเป็นไงบ้าง”

“ยังดี ไม่เป็นไรมาก หมอบอกแผลไม่ลึก”

“ไม่มีเรื่องอื่นใช่ไหม”

“ครับ” เขาครางตอบในลำคอ อย่างน้อยก็ช่วยลดความกังวลใจได้อีกเปราะ

ชานยอลได้แต่มองผ่านกระจกบานเล็กๆ หน้าประตูห้องเข้าไป มองเห็นแบคฮยอนนอนหลับอยู่บนเตียงโดยมีคุณแม่นั่งเฝ้าอยู่ข้างกาย เขาลอบถอนลมหายใจด้วยความโล่งอก หันไปกล่าวขอบคุณกับเจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบก่อนจะหันหลังเดินกลับไปเมื่อไม่มีอะไรที่ตัวเองสามารถทำได้

โทรศัพท์เครื่องบางถูกหยิบขึ้นมาดูข้อความล่าสุดที่ถูกส่งมาจากเจ้าตัวเล็กตั้งแต่เมื่อพฤหัส ชานยอลพิมพ์ข้อความตอบกลับไปทั้งที่รู้ว่าใครอีกคนคงยังไม่ได้อ่าน แต่อย่างน้อยก็อยากให้แบคอยอนได้เห็นตอนตื่น...

ภายใต้ความมืดภายในห้องอพาร์ทเม้นที่มีเพียงแสงสว่างจากหน้าจอโน้ตบุ๊ก นายตำรวจหนุ่มเอาแต่ถอนหายใจซ้ำไปซ้ำมากับความรู้สึกหนักอึ้งเมื่อเรื่องที่เหมือนจะจบกลับไม่จบ ชานยอลเปิดประตูบานหนึ่งเพื่อไปเจอประตูอีกบาน แต่คราวนี้เขากลับไม่มั่นใจที่จะเปิดและกลัวบางสิ่งที่ซ่อนอยู่หลังประตู

ดวงตากลมโตกวาดอ่านข้อความในกรดาษใบเดิมซ้ำไปมา ในสำนวนคดีการตายตอนนั้นฝ่ายสอบสวนเขียนรายงานว่าอินซองถูกลอบยิงและพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำหนีจนจมแม่น้ำ แต่บาดแผลที่ถูกยิงของเขาไม่มีโดนจุดสำคัญ สาเหตุการตายคือจมน้ำ ไม่มีร่องรอยถูกมัด ที่เกิดเหตุเสียหายเก็บหลังฐานไม่ได้เพราะเป็นช่วงหน้าฝน แต่ก็ไม่มีหลักฐานว่ามีคนสวมรอยมาตามฆ่าซ้ำ

ถ้าเรื่องที่ชานวุคพูดเป็นเรื่องจริงคนที่ต้องรับผลกระทบจากเรื่องนี้อาจไม่ใช่แค่ตัวเขาเอง คราวนี้ตัวประกันมีมากเกินไป และไม่ใช่แค่เรื่องของจิตใจแต่ยังหมายถึงความปลอดภัยของคนอื่น

ทั้งที่ดิ้นรนมาตลอดแต่กลับมาสารภาพเอาซะง่ายๆ ตอนนี้น่ะหรอ หรือถ้าชานยอลแค่จะปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไป ทำใจอยู่กับมันความยุติธรรมของเขาก็ไร้ค่า ถ้าคนผิดตัวจริงยังลอยนวล... หรือแท้จริงแล้วมันเป็นเพียงแค่เกม...

ก่อนจบเรื่องนี้ก็มีสิ่งที่ชานยอลอยากจะรู้ให้ได้ก่อน...

.

.

.

“อือ... ลูกไม่เป็นไรแล้วแค่ยังไม่ตื่น ฉันกลับมาเอาของ”

[……………]

“แพยอนไปเมื่อเช้าแต่กลับไปแล้ว... ค่ะ ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แบคฮยอนคงออกมาก่อน”

[……………]

“ค่ะ...”

สายโทรศัพท์ถูกวางลง หญิงวัยกลางคนถอนลมหายใจเดินไปยืนอยู่หน้าโต๊ะเขียนหนังสือของลูกชายที่ยังมีคาบเลือดติดฝังอยู่ มือขาววางลงบนพนักเก้าอี้ยูราอยากลืมภาพติดตาที่เห็นแบคฮยอนนอนซึมอยู่บนโต๊ะไม่พูดไม่จาพร้อมกับเลือดที่ไหลนอง

ไม่คิดเลยว่าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้จะทำให้ลูกชายคิดสั้น ถึงตอนนี้ก็ทำได้ว่าถามตัวเองว่ามีเรื่องเล็กน้อยในใจแบคฮยอนแค่ไหนกันเขาถึงได้แสดงออกมาแบบนี้

ยูราก้มลงเก็บมีดคัตเตอร์ที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นขึ้นไปเก็บในกล่อง ด้านคมของมันยังมีคราบเลือดเกรอะกรัง เธอหันไปคว้าตุ๊กตาตัวโปรดของลูกบนเตียง หวังว่าจะนำมันไปให้ที่โรงพยาบาลเผื่อจะช่วยให้จิตใจที่กำลังอ่อนไหวดีขึ้นได้

ไม่เคยเข้ามาในห้องแบคฮยอนเลย... ไม่เคยรู้ว่าลูกชายพยามขนาดไหนหรือต้องเก็บความรู้สึกไว้มากแค่ไหน...

ลอยเลือดสีเข้มไหลยาวลงไปถึงลิ้นชักที่เปิดเผยออยู่ หญิงสาวคว้ากระดาษทิชชู่ออกมาก่อนจะดึงลิ้นชักออกและพบว่ามีเลือดกองเล็กๆ ติดซึมอยู่บนกระดาษกับสมุดเล่มน้อย เธอหยิบมันขึ้นมาหวังจะทำความสะอาดและพบว่าหน้ากลางของสมุดถูกคั่นเอาไว้ด้วยปากกา

ความลังเลเกิดขึ้นในใจผู้เป็นแม่ รู้ว่าไม่สมควรเลย แต่ก็อดที่จะอยากเข้าใจปัญหาของลูกไม่ได้...

กลิ่นฉุนของแอลกอฮอร์ลอยฟุ้ง เปลือกตาสีอ่อนกระพริบถี่ก่อนจะลืมขึ้นภายในห้องพยาบาลหลังตื่นจากฝันที่ยาวนาน เหลือบลงมองแขนเห็นผ้าก๊อตพันข้อมือพร้อมสายน้ำเกลือที่ถูกเจาะเข้าข้อพับ คนตัวเล็กถอนลมหายใจจนท้องยุบมองไปรอบห้องเห็นตุ๊กตาตัวโปรดตั้งอยู่ข้างแจกันดอกไม้

ทั้งๆ ที่ได้นอนพักยาวแต่กลับรู้สึกว่าร่างกายมันเหนื่อยล้าไปหมด แบคฮยอนจำได้ทุกเหตุการณ์ตอนที่แม่พยุงไปขึ้นรถขับมาโรงพยาบาลแต่ตอนนั้นเขาเหนื่อยล้าจนไม่อยากแม้แต่จะลืมตา ร่างกายมันหนักอึ้งไปหมด ทำได้แค่นอนลืมตาเหมือนศพ

เสียงเปิดประตูเรียกสายตาคนป่วยให้ต้องหันองผู้เป็นแม่ที่เดินเข้ามาพร้อมกับชายร่างสูงใหญ่และช่อดอกไม้ในมือ แบคฮยอนพูดอะไรไม่ออก ในใจเขามีทั้งความกังวลและความรู้สึกผิดที่ทำให้ทุกคนต้องวุ่นวายเพียงเพราะเรื่องอารมณ์ชั่ววูบ

“ตื่นแล้วหรอ”

คำทักทายแสนเรียบง่ายถูกเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม หญิงวัยกลางคมองหน้าลูกชายก่อนจะนำดอกไม้ในมือไปเปลี่ยนใส่แจกัน เธอไม่อยากทำให้แบคฮยอนที่เพิ่งฟื้นกดดันเกินไปด้วยชักชวนคุยเรื่องที่เกิดขึ้น

“ใครส่งมา”

“คนที่ทำงานพ่อมั้ง เค้าฝากการ์ดไว้”

คนตัวเล็กเพียงแค่พยักหน้าไม่ได้กล่าวอะไรต่อ เขาพยายามจะมองหาโทรศัพท์แต่ก่อนจะเอ่ยอะไรคนเป็นแม่ก็พูดดักขึ้นมาซะก่อน

“แม่กลับไปเอาโทรศัพท์มาให้พอดี แต่แบตมันหมดแม่ยังไม่ได้ชาร์จเลย” ยูราล้วงเอามือถือในกระเป๋ามาส่งให้ลูกชาย เธอวางมือลงบนหน้าผากเจ้าตัวล็กก่อนจะขยับเก้าอี้มานั่งลงข้างๆ “พ่อบอกว่าอยากมาเยี่ยมแต่อาจจะมาไม่ได้ ถ้าออกไปแล้วค่อยไปหาพ่อนะ”

ดวงตาเรียวรีหลุบลงหลบสายตาคนเป็นแม่ด้วยความรู้สึกผิด อยากพูดขอโทษก็ทำไม่ได้ พูดไม่ได้เต็มปาก ในใจลึกๆ แบคฮยอนยังแอบคิดว่าทำไมแค่อยากระบายความรู้สึกแล้วถึงต้องขอโทษด้วย แค่เสียใจก็ทำไม่ได้หรอ

“วันนี้แม่จะไปเจอทนายกับพ่อที่เรือนจำ ถ้าอยากได้อะไรก็บอกคนหน้าห้องนะ”

“ฮะ”

ยูราระบายยิ้มจางพลางใช้มือลูบปรอยผมปรกหน้าให้ลูกชาย ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีอ่อนปกปิดความกังวลบนใบหน้า มีหลายอย่างรบกวนความรู้สึกหญิงสาวอยู่ในใจ อยากจะพูด อยากจะถามลูกชายออกไปตรงๆ ถึงปัญหาต่างๆ แต่กลับพูดไม่ได้ อาการอ้ำอึ้งของเด็กชายยิ่งตอกย้ำว่าแบคฮยอนยังไม่ได้ต้องการคนปลอบใจในตอนนี้

เธอลุกขึ้นหยิบที่ชาร์จแบตวางไว้บนโต๊ะก่อนจะหันหลังเดินออกไป ทิ้งให้เด็กหนุ่มได้แต่หันมองตามแผ่นของที่หายลับออกไปจากประตู

ความรู้สึกหนักอึ้งยังคงอค้างอยู่ในอก แบคฮยอนกดเปิดโทรศัพท์ เพียงไม่นานหน้าจอก็ขึ้นข้อความเปิดเครื่อง

อยากรู้จังว่าเขาคนนั้นจะรู้ตัวไหมหรือแค่คิดว่าไม่ติดต่อมาก็ดีแล้ว...

แบตเตอร์รี่ตรงมุมขาวบนมีเหลืออยู่นิดหน่อย ยังไม่ทันจะได้กดอะไรแจ้งเตือนข้อความก็เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ ข้อความที่รอจะได้รับมาตลอดหลายวันแต่เขากลับเพิ่งมาตอบเอาวันนี้

‘พี่เข้าไปเยี่ยมไม่ได้’

‘ฝากดอกไม้ไปให้’

 หายไวๆนะ’

ไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดีที่อีกฝ่ายเพิ่งจะยอมคุยกันหลังจากเกิดเรื่อง หยดน้ำตาร้อนผ่าวเอ่อขึ้นมาบนขอบตา อยากโทษตัวเองที่ทำอะไรโง่ๆ แต่พอเดินชนต้นปัญหาเข้าอีกก็ไขว้เขว

ทำไมอ่อนแอแบบนี้นะแบคฮยอน หยุดร้องไห้ไม่ได้สักทีเพราะดีแต่ทำตัวแบบนี้ไงถึงไม่มีใครไว้ใจให้ทำอะไรด้วยตัวเองเลย...

ยิ่งห้ามน้ำตากลับยิ่งไหลออกมาทว่าไม่มีแรงแม้แต่จะร้องไห้ได้แต่นอนนิ่ง เหนื่อยทั้งกายทั้งใจ

อยากเอามันออกไปให้หมด เสี้ยนหนามที่บ่มเพราะจนกลายเป็นหนองข้างในนี้...

เมื่อไหร่มันจะจบลงสักที

บานประตูห้องนอนสีขาวถูกปิดลง ทันทีที่กลับมาถึงบ้านแบคฮยอนก็พุ่งเข้าห้องนอนทันทีโดยที่ไม่ได้คุยอะไรกับผู้เป็นแม่สักคำ เด็กหนุ่มเดินไปทิ้งร่างนอนลงกับบนเตียงจ้องมองไปยังเก้าอี้ตัวเดิมและเห็นภาพตัวเองกำลังทำเรื่องเมื่อคืนก่อน คนตัวเล็กพยายามสะบัดภาพนั้นออกจากหัว แบคฮยอนไม่อยากจดจำมัน ไม่อยากเก็บไว้ในใจ

เขาหยิบเอามือถือขึ้นมากดเข้าไปในข้อความที่พิมพ์ค้างเอาไว้ รู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อยแต่บนหัวก็ยังมีเมฆฝนปกคลุมอยู่ทั่ว

‘กินข้าวหรือยัง’

‘ยังไม่ได้กินเลย’

‘จะรีบนอนไหม’

คนตัวเล็กส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ กับข้อความที่แสนพิลึก ทั้งที่พี่ชานยอลก็รู้ดีกว่าต่อให้ง่วงแค่ไหนแบคฮยอนก็รอที่จะรับโทรศัพท์เสมอ

‘โทรไปได้ไหม?’

กวาดสายตาอ่านข้อความอีกรอบอย่างอดแปลกใจไม่ได้เมื่อคราวนี้อีกฝ่ายเป็นคนชวนโทรหาเอง ทั้งที่ปกติเขาแทบจะไม่รับโทรศัพท์ด้วยซ้ำ

ยังไม่ทันได้คิดอะไรหน้าจอก็ขึ้นมาสายเรียกเข้า ปลายนิ้วแตะลงบนปุ่มสีเขียวก่อนที่หน้าจอจะปรากฏภาพของคนปลายสาย

วันนี้แบคฮยอนเหนื่อยจนยิ้มแทบไม่ออก แต่ก็ยังฝืนระบายยิ้มออกมาเมื่อได้เห็นพี่ชายคนสนิทนอนพิงหัวเตียงเล่นโน้ตบุ๊กอยู่พร้อมกับวางมือถือไว้ใกล้ตัว

[เป็นไงบ้าง...]

“พี่ทำอะไรอยู่”

[ทำงาน... เหมือนเดิม]

เวลาเที่ยงคืนเศษเจ้าของห้องนอนยังอยู่หน้าจอโทรศัพท์เครื่องเดิมกับสาย small talk น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยกับสีหน้าง่วงซึมของคนปลายสายแสดงให้เห็นชัดว่าเขาเหนื่อยแค่ไหน

ชานยอลแทบจะเอนร่างลงนอนไปกับเตียงถ้าไม่มีหมอนค้ำคอไว้ แต่ถึงจะง่วงเท่าไหร่ชายหนุ่มก็ยังไม่กดวางสาย

“ช่วงนี้ทำงานหนักหรอ”

[อื้อ... แล้วเรื่องเรียนเป็นไงบ้าง]

“ก็ดี แต่วันนี้ไม่ได้อ่านหนังสือ”

[ดีแล้วพักบ้าง... อยากกินปลาไหม]

“จะพาไปกินหรอ”

[เดี๋ยวพี่สั่งให้]

ใบหน้าของเด็กหนุ่มง้ำลงเล็กน้อยกับคำตอบที่ชวนให้ผิดหวัง แบคฮยอนพลิกกายเข้ากอดตุ๊กตาตัวโปรดจดจ้องใบหน้าคนในโทรศัพท์มือถือ คนที่ทำให้ทั้งรู้สึกอุ่นใจและเศร้าไปพร้อมๆ กัน

ทั้งที่อยู่ตรงหน้าแต่กลับสัมผัสไม่ได้ มันเหมือนมีบางอย่างกลั้นอยู่ตรงกลางระหว่างเรา แต่ไม่รู้ว่านั่นคือกำแพงของใครหรือเป็นอะไรกันแน่

บางครั้งก็เหมือนถูกยื้อไว้ บางครั้งก็ถูกผลักไส...

หลายครั้งแบคฮยอนรู้สึกเหมือนพี่ชานยอลแค่พยายามรับผิดชอบความรู้สึกที่ตัวเองสร้างขึ้น แต่เขาอาจจะไม่ได้รักหรือรู้สึกอะไรเลย และเรื่องทั้งหมดนี้ก็เป็นแค่การซื้อต่อเวลาจนกว่าแบคฮยอนจะถอดใจไปเอง...

[แบคฮยอน]

“หื้อ”

[.............]

“มีอะไร”

มีเพียงเสียงถอนลมหายใจดังใส่ไมค์ คล้ายคนในสายมีบางสิ่งที่อยากจะพูดแต่ก็ไม่อยากพูดออกมา ดวงตาเรียวรีกระพริบถี่ หัวใจเริ่มสั่นไหวเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่เงียบ

“พี่...”

[คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ]

“.............”

[พี่เป็นห่วง]

"..........."

[รู้ว่ามันเห็นแก่ตัว แต่ก็อยากให้คิดถึงตัวเองมั่ง วันนึงอาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้] เขากล่าวพร้อมกับกร่นเสียงหัวเราะในลำคอ ทว่าคำพูดนั้นกลับบีบหัวใจคนฟังจนแน่นไปหมด

มันเหมือนกับว่าคนพูดเองก็ไม่ได้มีความสุขนักและเข้าใจความรู้สึกของการมองว่าคนอื่นเห็นแก่ตัว แบคฮยอนตายไม่ได้เพราะจะทำให้พ่อแม่เสียใจ เขาตายไม่ได้เพราะคนอื่นจะต้องเผชิญกับความสูญเสีย ทั้งที่ความทุกข์ใจของแบคฮยอนเองก็ไม่เคยมีคนแบ่งปันไป มีแต่ความเห็นแก่ตัวทั้งนั้น...

“อื้อ...”

[พี่คงเสียใจ]

"............."

[ช่วงนี้พี่อาจจะไม่ได้ติดต่อมาบ่อยๆ ดูแลตัวเองได้ไหม]

“พี่จะไปไหนอีก”

[แค่รับปากก็พอ]

“พี่ไม่ได้จะไปทำอะไรอันตรายใช่ไหม” เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงตีบตัน ก้อนน้ำตาเคลื่อนมาจุกคาอยู่ที่คอ ได้ยินเพียงเสียงหัวเราะเบาๆ จากปลายสายที่ไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย

[งานตำรวจก็อันตรายทั้งนั้น ตกลงดูแลตัวเองได้ไหม]

“อื้อ...แล้วจะติดต่อมาไหม”

[อือ... แค่นี้ก็ร้อง ขี้แยจัง]

คนตัวเล็กไม่ได้โต้ตอบอะไร เอาแต่นอนสูดน้ำมูกจ้องมองคนในมือถือแม้หยดน้ำตาจะพร่าเลือนภาพทุกอย่างเบลอไปหมด ทั้งที่อยู่แค่ตรงหน้าทว่ากลับสัมผัสไม่ได้

ถูกผลักออกไปไกลแค่ไหนเพียงแค่เขากลับมาหาแบคฮยอนก็พร้อมกลับมายืนอยู่ที่เดิม มองกำแพงที่ไม่รู้จะข้ามไปยังไง ตีอกชกตัวด้วยความเสียใจ ถูกผลักไส วนลูปไปไม่มีสิ้นสุด

[แบคฮยอน]

“อือ...”

[สัญญาได้ไหม]

“อื้อ...”

มีเพียงความเงียบกับเสียงสูดลมหายใจเบาๆ น้ำตาหยดเล็กไหลซึมลงที่นอน แบคฮยอนตกลงกับตัวเองว่าเขาจะร้องไห้บ่อยเท่าที่อยากร้องแต่จะไม่ทำร้ายตัวเองอีก และจะไม่คิดอะไรโง่ๆ จนกว่าจะสอบเสร็จอย่างน้อยก็อยากทำสิ่งที่พยายามทำค้างไว้ให้เสร็จซะก่อน

ยกหลังมือขึ้นเช็ดใบหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกสุดปอดเรียกความเชื่อมั่นให้ตัวเอง กว่าจะตั้งสติได้เสียงจากปลายสายก็เงียบลงไปแล้ว และภาพที่เห็นในจอก็ทำคนขี้แยเผลอยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตาเปียกชุ่ม เมื่อพี่ชายที่แสนเหนื่อยล้านอนหลับไปคามือถือทั้งที่โน้ตบุ๊กก็ยังเปิดและวางอยู่บนอก

สีหน้ายามหลับใหลของเขาดูไม่ต่างจากคนทั่วไป บางครั้งมันคงยากที่จะทำอะไรตามใจทั้งที่มีความรับผิดชอบอยู่เบื้องหลัง แบคฮยอนเองก็เข้าใจดี

จะเป็นอย่างนี้ไปได้อีกนานเท่าไหร่นะ...

.

.

.

วันเวลาหมุนเดินไปจากวันสู่เดือน ก้มหน้าก้มตาใช้ชีวิตไปไม่ทันไรก็เข้าใกล้ช่วงสำคัญเข้าไปทุกที พรุ่งนี้แบคฮยอนต้องไปสอบคัดเลือกเข้ามหาลัยแล้ว แม้ว่าการเตรียมตัวอย่างหนักตลอดชั้นมัธยมจะช่วยแบ่งเบาภาระไปได้มากแต่ก็ถึงกับวางใจได้ วันสุดท้ายก่อนสอบแบคฮยอนเลยเลือกที่เก็บของแล้วลงมานั่งดูทีวีให้ผ่อนคลาย

ข่าววันนี้ยังน่าเบื่อเหมือนเดิม เรื่องการอุทธรณ์คดีของพ่อยังไม่มีการคืบหน้า แบคฮยอนแทบไม่รู้อะไรเลยเพราะวันๆ เอาแต่เรียนแล้วก็กลับมาอ่านหนังสือที่บ้าน พี่ชานยอลเองก็ไม่ค่อยได้ติดต่อมาอย่างที่บอกไว้จริงๆ จนแทบจะนึกว่าเขาถูกอุ้มลักพาตัวไปแล้ว

“พรุ่งจะสอบแล้ว กังวลหรือเปล่า”

เสียงผู้เป็นแม่เรียกเด็กหนุ่มให้ละสายตาออกจากจอโทรทัศน์ แบคฮยอนห่อไหล่ไถลตัวจมไปกับพนักโซฟาพลางถอนลมหายใจเฮือกใหญ่

“นิดหน่อย”

“เตรียมตัวหนักมาทั้งปี คงต้องได้บ้างละเนอะ” หญิงวัยกลางคนกล่าวด้วยท่าทีสบายๆ ถ้าการสอบของแบคฮยอนผ่านไปด้วยดีก็คงทำให้พ่อที่ยังต่อสู้เรื่องคดีหายห่วงไปได้บ้าง

“แม่ เรื่องที่บอกว่าขออยู่หอว่าไงบ้าง” เมื่อได้โอกาสคนตัวเล็กก็เอ่ยถามถึงเรื่องที่ตนเคยบอกไป นัยน์ตาสีอ่อนช้อนขึ้นสบมองคนตรงหน้า พอเห็นอีกฝ่ายเงียบพลางถอนหายใจแบคฮยอนก็เริ่มทำใจกับคำตอบ

“แม่คุยกับพ่อแล้ว รอให้พ่อจัดการอยู่ แต่ตอนนี้พ่อก็ยุ่งๆ”

คำตอบที่ได้รับพร้อมสีหน้าเหนื่อยหน่ายคงเป็นการตอบกลายๆ ว่าคงไม่ได้และห้ามรบเร้าอีกซึ่งแบคฮยอนก็ชินกับมัน เขาเพียงแค่พยักหน้ายกขาขึ้นมานั่งกอดเข่าบนโซฟา เอาไว้เรื่องคดีเริ่มผ่อนขึ้นค่อยลองขอดูอีกทีก็ได้

“แต่จริงๆ แม่ก็อยากให้แบคฮยอนยู่กับแม่นะ ตอนนี้พี่เค้าก็ไม่ค่อยอยู่บ้านแล้ว”

“เค้ามีแฟนใหม่แล้วหรอ”

“อื้อ เห็นว่าอย่างนั้น”

“คราวนี้จะมาจับใครอีก”

พูดออกไปไม่ขาดคำยูราก็หลุดหัวเราะออกมา แม้แต่คนพูดเองก็อดขำไม่ได้ แฟนใหม่ของแพยอนคราวนี้แบคฮยอนหวังว่าจะไม่เป็นตำรวจลับเข้ามาสืบจับอะไรอีก

“ก็หวังว่าคงไม่ใช่อย่างงั้น”

“แม่เคยคิดถึงพี่ชานยอลมั่งไหม ตอนที่เค้ามาอยู่กับเรา” ดวงตาสีอ่อนสลดลงเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องเศร้าที่ไม่มีใครอยากรื้อฟื้น แต่แม้มันจะเป็นอดีตที่ขมขื่นแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนที่ครอบครัวมีเขาคนนั้นทุกคนมีความสุขมาก

“ทำไมถามอย่างงั้น”

“ก็เค้าแค่อยากรู้” แบคฮยอนเป็นคนเดียวหรือเปล่าที่คิดถึงช่วงเวลาตอนนั้น มีแค่เขาหรือเปล่าที่คิดถึงคนที่ทำลายครอบครัว

“อือ... บางทีแม่ก็คิดถึงชานยอลนะ” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับจ้องมองลูกชาย รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้า ใครกันจะลืมได้ ถึงแม้ว่าสิ่งที่ชานยอลได้ทำมันแสนใจร้ายแต่ส่วนดีๆ ที่ชายหนุ่มยังทิ้งไว้ก็ไม่อาจลบออกไปจากใจ

“แม่โกรธพี่ชานยอลไหม”

“โกรธสิ โกรธมากเลย”

“...........”

“แต่แม่ก็โกรธพ่อเหมือนกัน”

เด็กชายใบหน้าจ๋อยสนิทเมื่อได้เห็นสีหน้าผิดหวังของผู้เป็นแม่ แบคฮยอนเคยคิดมาตลอดว่าแม่เป็นผู้หญิงที่ดีมาก ไม่เคยยุ่งกับงานการเมืองของพ่อเลยกระทั่งย้ายออกมาทำบริษัทเองแล้วก็ตาม แบคฮยอนเคยจินตนาการว่าถ้าเขาเป็นพี่ชานยอลจะทำยังไง มันคงรู้สึกไม่ต่างกัน

ถ้าเกิดแม่รู้ว่าแบคฮยอนยังติดต่อกับคนที่ทำลายครอบครัวจะผิดหวังไหมนะ ถ้าแพยอนรู้ว่าน้องชายแอบหลงรักอดีตคนรักของตัวเองจะเกลียดแบคฮยอนไหม แล้วพ่อล่ะ...

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้มันผิดไหมถ้าพี่ชานยอลไม่ได้คิดอะไรกับแพยอนตั้งแต่ทีแรก

แล้วตอนนี้เรื่องของเรามันอยู่ในสถานะไหนกัน...

การสอบที่แสนตึงเครียดดำเนินไปต่อเนื่องจากเช้าถึงเย็น สนามสอบกลางเมืองเต็มไปด้วยนักเรียนมัธยมปลาย บางคนยังนั่งเครียดอยู่ข้างถนน บ้างดูโล่งใจ บ้างกดดัน ดวงตาเรียวหรีหยีลงหลบแดด มองนาฬิกาที่บอกเวลาหกโมงแล้ว

เด็กหนุ่มร่างเล็กยืนรอรถอยู่ตรงป้ายประจำทาง ขณะที่ในหัวยังเอาแต่คิดทบทวนข้อสอบที่ทำไปไม่หยุดเผื่อว่าจะพลาดตรงไหน 

จมอยู่กับตัวเองไม่นานรถบัสคันใหญ่ก็ขับมาจอดอยู่ด้านหน้า แบคฮยอนรีบหลบอากาศร้อนขึ้นไปและเลือกที่นั่งหลังสุดเพื่อที่จะได้มีสมาธิทบทวนข้อสอบ เขาหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมกดส่งข้อความหาพี่ชายคนโปรด ก่อนจะพบว่าข้อความที่ส่งไปก่อนหน้ายังไม่ถูกอ่าน สุดท้ายก็ได้แต่ถอนลมหายใจออกมา

คำสัญญาลืมไปแล้วหรือเปล่านะ...

หูฟังสีขาวถูกยัดเข้าใส่หู แบคฮยอนเอนหลังลงกับพนักพิง สายตาเหม่อมองไปยังจอ TV ขนาดเล็กที่ฉายข่าวภาคเย็นแบบไม่มีเสียงตั้งแต่เรื่องการสอบ ไปจนถึงการเลือกตั้ง

ขณะที่กำลังให้ความสนใจกับเสียงเพลง ภาพการรายงานข่าวที่ขึ้นรูปของผู้เป็นพ่อก็ดึงความสนใจของเด็กหนุ่มไป คนตัวเล็กรีบเข้าอินเตอร์เน็ตเพื่อหาข่าววันนี้ทันที

‘มาติดตามคดีใหญ่วันนี้นะคะ เรื่องความเกี่ยวพันของนักการเมืองกับคดีฆาตกรรมนายตำรวจเมื่อหลายปีก่อน หลังจากล่าสุดที่มีข่าวลือออกมาว่ามีการออกหมายเรียกอดีตสส. มุน แจอินเข้ามาสอบสวน วันนี้ก็มีการออกหมายจับเรื่องคดีสั่งฆ่าร้อยตำรวจเอก พัค อินซอง แล้ว เนื่องจากมีหลักฐานพยานแน่นหนาพอและไม่ให้มีการยื่นประกันตัว เป็นคดีฆาตกรรมสวมรอย ส่วนรายละเอียดต่างๆ ยังไม่มีรายงานออกมาค่ะ

กลายเป็นคนที่สั่งฆ่าจริงๆ เนี่ยคืออดีตสส. ส่วนอดีตที่ปรึกษาชานวุคที่ถูกจับไปก่อนหน้านั้นก็ยังอยู่ในขั้นตอนของการขอยื่นอุทธรณ์คดีอยู่ แต่ยังไม่มีรายละเอียดของคดีออกมา ทางทีมข่าวจะรายงานต่อไปหากมีความเคลื่อนไหวเพิ่มเติมนะคะ เดี๋ยวเราจะขอย้อนไปที่คดีที่ร้อยตำรวจเอกถูกสังหารสักครู่....

เมื่อปี 2008 เป็นข่าวดังอยู่พักใหญ่นะคะ หลังจากมีการพบศพเจ้าหน้าที่ลอยขึ้นมาติดฝั่งแม่น้ำ หลังจากตรวจสอบพบว่าถูกยิงก่อนจะจมน้ำเสียชีวิต แต่เนื่องจากบริเวณที่เกิดเหตุตอนนั้นเสียหายค่อนข้างมากจากพายุฝน แล้วก็ชะล้างที่เกิดเหตุเลยเก็บหลักฐานลำบาก

การสืบสวนในตอนนั้นก็มีการสอบกันยกใหญ่แต่ก็ยังหาตัวคนผิดไม่ได้จนศาลต้องสั่งพักการสืบคดีไปนะคะ... ส่วนอดีตสส. มุน แจอิน จะมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างไรต้องติดตามต่อค่ะ’

แบคฮยอนแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขารีบกดออกจากหน้าวิดีโอแล้วกดโทรหาผู้เป็นแม่ทันที เสียงสัญญาณรอสายดังอยู่ไม่นานก็ตัดไปเพราะไม่มีคนรับ คนตัวเล็กจึงต่อสายหาพี่สาว คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความวิตกกังวลขณะที่รอให้อีกฝ่ายรับ แต่ก็ต้องหงุดหงิดเมื่อแพยอนก็ไม่สามารถติดต่อได้เหมือนกัน

นี่มันเรื่องอะไรอีกแล้ว....

แบคฮยอนกลับมือถึงบ้านด้วยความรีบร้อน เขาเห็นผู้เป็นแม่ยืนหน้าเครียดอยู่หน้าทีวีที่กำลังรายงานข่าวภาคค่ำ คนตัวเล็กรีบถอดกระเป๋าโยนลงบนพื้น วิ่งไปนั่งหน้าจอ TV ทันทีเพื่อจะได้ทันดูข่าวแต่น่าเสียดายที่มันจบซะแล้ว

“พ่อมีอะไรหรอแม่”

“แม่ไม่รู้เหมือนกัน” หญิงสาวส่ายหน้าไปมาสีหน้าเคร่งเครียดไม่ต่างจากลูกชาย เธอเองก็รู้ข่าวคราวไม่ต่างจากคนนอกเพราะคนที่จัดการคดีมีแต่คนรู้จักของสามีทั้งนั้น “วันนี้แม่ไปขอเยี่ยมเค้าให้เยี่ยมไม่ได้ ขอพบใครก็ยุ่งกันไปหมด ไม่รู้อะไรเป็นอะไรเลย”

“พี่รู้ข่าวหรือยัง”

“อือ รู้แล้ว กำลังติดต่อกันอยู่ ทำไมแม่ไม่รู้อะไรเลยนะ” ยูรานั่งลงบนโซฟาพลางถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ เธอเองก็เป็นห่วงครอบครัวไม่แพ้กันแต่ก็ยังถูกกันออกจากเรื่องการสืบสวนคดีอยู่เนื่องๆ สุดท้ายก็รู้ข่าวพร้อมคนอื่นตอนขึ้นศาลทุกที

“วันไหนเราจะได้เยี่ยมพ่อ”

“รอดูก่อน อาจจะพรุ่งนี้ จะไปด้วยไหม”

เด็กหนุ่มพยักหน้าทันทีแบบไม่ต้องคิด ความรู้สึกคุ้นๆ เดิมๆ เริ่มกลับมาอีกครั้งคล้ายๆ ว่าจะเคยเจอสถานการณ์นี้มาก่อน แบคฮยอนล้วงมือถือขึ้นมากดส่งข้อความหาพี่ชายคนสนิททันทีก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องไป

ในใจยังแอบคิดว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับพี่ชานยอลหรือเปล่า เขาตั้งใจจะทำอะไรอีก ทำลายหรือช่วยเหลือกันแน่ แบคฮยอนมีแต่ความสับสนเต็มไปหมด

.

.

.

เวลาสิบเอ็ดโมงแบคฮยอนกับแม่ขับรถที่เรือนจำแต่เช้า รถคันสีขาวเข้าจอดประจำที่ นี่เป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนเคยมาคุก บรรยากาศรอบนอกดูหดหู่พิลึก การตรวจตราที่เข้มข้นยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ พวกเขาต้องวางทุกอย่างไว้ข้างนอกแล้วเข้าไปนั่งรอด้านใน สองมือของเด็กหนุ่มกุมกันด้วยความประหม่าจนผู้เป็นแม่ต้องเอื้อมมือมาจับไว้

“พี่จะมาหรือยัง”

“เดี๋ยวก็คงมา”

พูดยังไม่ทันขาดคำหญิงสาวในชุดสีขาวเดินเข้ามาพร้อมกับแฟนหนุ่มคนใหม่ แพยอนสวมแว่นดำชุดขาวแต่งกายเหมือนมาไว้อาลัย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยติดต่อพ่อเลยและน้อยครั้งที่จะช่วยอำนวยความสะดวกครอบครัวเรื่องคดี

ทันทีที่หญิงสาวเข้ามาถึงบรรยากาศในห้องรอเยี่ยมก็อึมครึมไปด้วยมวลความรู้สึกบางอย่าง ลูกเขยคนใหม่ของบ้านยิ้มทักทายครอบครัวของแฟนสาว แต่สีหน้าของแพยอนดูไม่ค่อยมีความสุขนัก ซึ่งนั่นก็ไม่น่าแปลกเพราะแพยอนโทษพ่อมาตลอดที่ทำให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

“แม่จะเข้าไปคุยกับพ่อก่อนนะ แล้วที่เหลือค่อยไป”

“หนูรีบไปทำธุระต่อนะ”

“อื้อ แม่ไปไม่นานหรอก”

กริ๊ง...

เสียงเปิดประตูเรียกสายตาของครอบครัวให้ต้องหันไปมองผู้มาเยือนคนใหม่ แล้วก็ราวกับมีคลื่นอากาศลูกใหญ่ก่อตัวขึ้นเมื่อคนที่มาปรากฏตัวเป็นนายตำรวจหนุ่มที่แสนคุ้นหน้า ชานยอลที่เดินถือแฟ้มเข้ามาหยุดชะงักเท้าเมื่อเห็นทั้งอดีตแฟนสาวและครอบครัวยืนอยู่กันครบหน้า

บรรยากาศภายในห้องยิ่งอึมครึมหนัก จะก้าวขาออกก็ไม่ได้ สุดท้ายชายหนุ่มก็ตัดสินใจเดินผ่านสายตาที่จ้องเขม็งมา เข้าไปนั่งตรงที่นั่งด้านในสุดให้ห่างจากครอบครัวที่เขาคุ้นเคยโดยไม่ได้ปริปากพูดอะไร

พวกเขาไม่มองหน้ากันกระทั่งผู้เป็นแม่เดินหายเข้าไปในห้องเยี่ยมญาติ แพยอนนั่งเงียบเหมือนพยายามเก็บสีหน้าและอารมณ์โดยมีแฟนหนุ่มคนใหม่คอยจับมืออยู่ใกล้ๆ แม้แต่แบคฮยอนเองก็ยังไม่กล้าเอ่ยทักต้องทำเป็นไม่รู้จักกันไป เป็นสถานการณ์ที่ตลกพิลึก

คงจะมีเพียงแบคฮยอนที่ดีใจที่ได้เจอพี่ชานยอลที่นี่

มาทำอะไรนะ ไม่ได้สืบคดีอยู่หรอ หรือว่านี่คือคดีที่พี่ชานยอลกำลังทำอยู่...

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วตั้งแต่ที่แม่กับพี่สาวเข้าไปหาพ่อ แบคฮยอนยังต้องนั่งรอเป็นคนสุดท้ายที่จะได้เข้าเยี่ยม และผู้ชายคนนั้นก็ยังนั่งเงียบๆ อยู่ที่มุมเดิมพร้อมกับแฟ้มคดีในมือ

“แบคฮยอน”

บานประตูถูกเปิดพร้อมกับเสียงเรียกของพี่สาว เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูด้วยความประหม่า สภาพห้องที่มีกรงขังกับพ่อในชุดนักโทษทำคนตัวเล็กรู้สึกกระอักกระอ่วนไม่น้อย แบคฮยอนเดินไปนั่งตรงเก้าอี้พร้อมกับหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมา

[เป็นไง ไปสอบมาแล้วใช่ไหม]

“ฮะ ก็ดี” การสนทนาผ่านกระจกที่เปรียบเสมือนลูกกรงยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัด ก่อนหน้านั้นแบคฮยอนเองก็ไม่ได้สนิทกับกับพ่อนัก พอต้องมาเล่นบทนี้กันก็ยิ่งประหลาดใหญ่

[ทำได้ใช่ไหม]

"ส่วนใหญ่ก็พอทำได้..."

[แม่บอกจะขอย้ายไปอยู่หอหรอ]

“แค่ลองขอดู....”

[จะเข้ามหาลัยไหนก็บอกพ่อ พ่อจะได้ให้คนหาที่ใกล้ๆ ให้]

คำพูดที่ได้ยินราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง แบคฮยอนถึงกับอึ้งจะดีใจก็ดีใจไม่ออก น้ำเสียงของพ่อที่มักจะเรียบนิ่งอยู่เสมอดูอ่อนลงกว่าเคย เกิดอะไรขึ้นกัน

“พ่อให้ไปหรอ”

[อือ แต่ก็ต้องดูแลตัวเองให้ได้นะ]

พอได้ยินคำนี้ความรู้สึกสองจิตสองใจก็เริ่มเล่นงาน มันก็จริงที่ว่าแบคฮยอนอยากออกไปใช้ชีวิตอิสระข้างนอก แต่พอนึกถึงแม่ที่ต้องอยู่คนเดียวแล้วก็ไม่อยากจะไปขึ้นมา กลายเป็นว่าตัวเขาเริ่มลังเลซะเอง

“แล้วแม่ล่ะ”

[แม่ไม่เป็นไรหรอก กลับบ้านบ่อยๆ เค้าก็ดีใจแล้ว]

“แล้วพ่อจะได้ออกไปเมื่อไหร่”

[ก็พยายามอยู่ มีคนช่วยหลายคน อย่างเร็วๆ อาจจะไม่กี่ปี]

“พ่อจะไปงานรับปริญญาได้ไหม”

[ก็อยากไปถ้าไปได้ คิดหรือยังว่าอยากเรียนคณะไหน]

“กำลังดูๆ อยู่ แต่อยากเข้านิติฯ”

[อือ... ดีแล้ว อยากเรียนอะไรก็เรียน แล้วแกมีแฟนหรือยัง]

“...... จะมีได้ไง...” คำถามที่ไม่ได้เตรียมตัวมาทำคนตัวเล็กถึงกับออกอาการ หัวใจกระตุกวาบ ได้ยินเสียงหัวเราะของผู้เป็นพ่อรอดผ่านสายโทรศัพ์ก่อนที่เขาจะพูดต่อ

[เอาเถอะ โตแล้ว เลือกทางของตัวเองได้แล้ว]

คำพูดประหลาดและสายตาของพ่อที่เอ่ยออกมาในวันที่ไม่สามารถสัมผัสถึงกันได้ทำหัวใจดวงเล็กเริ่มแกว่ง แบคฮยอนกำลังสับสนกับท่าทีที่เขาไม่เคยได้รับ

หมายความว่ายังไงให้เลือกทางเดินของตัวเอง นี่คือสิ่งที่แบคฮยอนกำลังรออยู่หรือเปล่า... การได้รับความไว้วางใจ อิสระในการเลือกเส้นทางของตัวเอง... พ่อกำลังบอกแบบนั้นหรือเปล่า

“อื้อ”

[เลือกทำสิ่งที่ตัวเองมีความสุขนะ พ่อจะรอดู...]

".............."

อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนน้ำตาจะลื่นขึ้นมาที่ขอบตา นี่เป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนรู้สึกอยากจะยิ้มที่สุด เหมือนพันธนาการบางอย่างในใจมันปลดล็อคออกไปอีกขั้นจากเรื่องหนักๆ ทั้งหลาย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกจากใจจริงระบายขึ้นจางๆ บนใบหน้าจิ้มลิ้ม

แม้ก่อนหน้านี้จะไม่ค่อยสนิทกันและไม่มีเรื่องให้พูดกันมากนัก แต่นี่เป็นประโยคสนทนาสั้นๆ ที่แบคฮยอนอยากได้ยินที่สุด

นี่เป็นสัญญาของสิ่งที่กำลังจะดีขึ้นหรือเปล่า...

ใช้เวลาแค่ไม่นานแบคฮยอนก็เดินออกมาจากห้องเยี่ยมด้วยความรู้สึกเบาอกเบาใจ เขาหันไปมองพี่ชายที่นั่งอยู่มุมห้องมานานเดินสวนเข้าไปโดยที่ไม่ได้กล่าวทักทายอะไร คงจะมาคุยเรื่องคดีเหมือนกัน

“พี่กลับไปแล้วหรอ”

“อือ ไปตั้งแต่ออกมาแล้ว”

“เค้าขออยู่ที่นี่อีกแป้บนึงได้ไหม”

คนเป็นแม่นิ่วคิ้วกำลังจะอ้าปากถามแต่ก็คิดได้ว่ามีเหตุผลอะไรที่ทำให้ลูกชายอยากจะอยู่ต่อ เธอจึงทำเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ “งั้นขึ้นรถกลับดีๆ นะ”

ยูรากล่าวพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปทั้งในใจจะรู้สึกตะขิดตะขวง ...เรื่องความผิดพลาดทั้งหมดนี้ มันเริ่มที่ใครกันแล้วจะอยู่กับมันไปถึงเมื่อไหร่ ตอนนี้คงต้องเลือกแล้วว่าจะยึดปมไว้หรือปล่อยให้มันคลายไปในหนทางของมัน...

“ตามข้อตกลงของเรา คดีทุจริตจะไม่ขึ้นศาลส่วนเรื่องให้การเป็นประโยชน์ศาลจะพิจารณาลดโทษอีกที ก็รอฟังคำตัดสินอาทิตหน้า”

[หึ... ฉันอยากรู้จริงๆ แกไปทำยังไงถึงไปขุดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้]

“มันเป็นหน้าที่ของตำรวจ แต่ผมยังไม่ลืมว่าคุณทำอะไร”

นายตำรวจหนุ่มจ้องมองนักโทษชายที่เป็นต้นเหตุให้พี่ชายของตนถูกสวมรอยฆาตกรรมจนถึงแก่ความตาย ถึงจะให้อภัยแต่ไม่ลืม... และทั้งหมดนี้ชานยอลก็ทำไปเพื่อล้างความผิดที่เขาทำต่อคนอื่นในครอบครัวของชานวุค

[ฉันก็ทำตามสัญญา]

"ดี"

[นี่ชานยอล]

".........."

[ฉันขอโทษพี่แกด้วย...]

ก่อนจะวางสายคำพูดสุดท้ายที่คิดว่าจะไม่ได้ยินจากชายมากเล่ห์คนนี้ถูกเอ่ยออกมา ชานยอลวางหูโทรศัพท์ ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินจากไปปล่อยให้ชานวุคได้ใช้เวลาสำนึกตัวเองกับสิ่งที่ได้ทำหลังลูกกรง

คำว่า ‘ขอโทษ’ จากคนที่เป็นต้นเหตุพรากชีวิตพี่ชายของเขาไปยังดังวนอยู่ในหัว

บานประตูห้องเยี่ยมถูกปิดลง ชายหนุ่มชะงักเมื่อเห็นคนที่คิดว่าควรจะกลับไปแล้วยังนั่งอยู่ เจ้าของนัยน์ตาสีอ่อนช้อนสายตามองมาเหมือนลูกหมา ใบหน้าที่ชานยอลอยากจะเห็นมันในช่วงเวลาที่สบายใจมากที่สุด

“ทำไมยังไม่กลับอีก” เจ้าของเสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับเท้าที่ก้าวไปประจันอยู่ด้านหน้า จนรองเท้าผ้าใบของเจ้าตัวเล็กเตะโดนหน้าขา

“ก็อยากเจอพี่”

คำตอบที่แสนตรงไปตรงมากับแววตาใสซื่อเรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากชายหนุ่ม มือหนาวางลงบนศีรษะทุยเหมือนอย่างที่ชอบทำ สัมผัสนุ่มลื่นของเส้นผมที่ชานยอลรัก

“หัวเราะทำไม”

“เปล่า”

ดวงตาเรียวรีจดจ้องรอยยิ้มที่แสนคิดถึงบนใบหน้าของพี่ชายคนเดิมที่แบคฮยอนอยากจะเห็นมาตลอด รอยยิ้มที่ทำให้เขามีกำลังใจที่จะทำอย่างอื่น ความอบอุ่นจากแววตาที่เคยได้รับอยู่เสมอ

“ตอนนี้มันจบหรือยัง”

“อื้อ จบแล้ว...”

คำพูดแสนเรียบง่ายที่ถูกเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มสบายๆ คำแสนสั้นที่แบคฮยอนอยากจะได้ยินที่สุด คนตัวเล็กพิงหน้าผากซบลงหน้าท้องพี่ชายตรงหน้าพร้อมกับตวัดแขนกอดรอบเอวไว้แน่น มีเพียงฝ่ามืออบอุ่นลูบสางเบาๆ บนเส้นผม ความสุขหลั่งใหลเข้าสู่หัวใจที่เหือดแห้งอีกครั้ง ไม่มีการผลักไสอีกต่อไป

มันจบแล้ว...

#ficbtl