คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : ห้าพัน
“ฮึก... ฮือ..."
[แบ้กกลับบ้านเราเถอะลูก พ่อให้อภัยแล้ว...]
“กำลังจะกลับแล้วแม่ รอรถไฟอยู่”
[คราวหลังก็ระวังให้มากกว่านี้นะ มาถึงแล้วก็บอก
เดี๋ยวแม่ให้พ่อไปรับ]
“จ่ะ... แค่นี้ก่อนนะแม่ เดี๋ยวจะไปขึ้นรถแล้ว”
[อื้อ นั่งรถกลับมาก็ระวังดีๆ แล้วกัน ระวังกระเป๋าเงินจะหายไปอีก]
“จ่ะ...”
พูดครับเสียงอ่อยแล้วก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาด้วยความรู้สึกสุดรวดร้าว
แบคฮยอนวางหูโทรศัพท์ก่อนจะเดินหน้าจ๋อยไปนั่งรอรถไฟอยู่ที่ม้านั่งในชานชลาด้วยความรู้สึกสุดเปล่าเปลี่ยว
แขนบางกอดกระชับกระเป๋าเป้สีเหลืองสุดรักของตัวเองไว้แน่น
หลังจากที่รู้ตัวว่าตัวเองถูกหนุ่มเมืองหลวงหลอก แบคฮยอนก็ทุบอกชกเตียงอยู่ในโรงแรมอยู่เกือบ
10 นาทีเพื่อระบายอารมณ์ ก่อนที่จะทำใจแล้วเก็บของหอบหัวใจและร่างกายพังๆ
กลับสู่บางบูชอนบ้านเกิด
ไม่น่าเลยแบคฮยอน... โง่จริงๆ ไม่น่าไว้ใจไอ้พวกคนหล่อเลย...
เจ็บใจแล้วยังเจ็บตูดอีก
ที่จริงก็น่าจะคิดได้ตั้งแต่ตอนที่ถูกขอนัดแล้ว ผู้ชายหล่อๆ ที่ไหนจะมานัดกับเกย์บ้านนอกที่อยู่ห่างกันตั้งไกล
คิดแล้วก็เจ็บใจจริงๆ เดี๋ยวคอยดูเถอะ
กลับถึงบ้านเมื่อไหร่แบคฮยอนจะประจานให้ไปหลอกใครไม่ได้อีกเลย!!!
.
.
.
“สรุปคือมึงไปนัดเย็-แล้วโดนขโมยโทรศัพท์?”
“เออ”
“มึงไม่คิดว่ามันจะทำเพราะมันหล่อ แล้วมันก็แต่งตัวดี?”
“มึง! เดี๋ยวนี้มิจฉาชีพมันฉลาด!
มันจะหลอกก็ต้องทำให้คนไว้ใจก่อน ทำเป็นรวย
ทำเป็นวางตัวดีที่จริงแม่งก็ใช้ของแพงจากเงินชาวบ้านทั้งนั้นแหละ”
ภายในห้องนอนสีฟ้า สองกวางป่ากำลังนั่งกอดเข่าปรับทุกข์กันอยู่บนเตียงด้วยสภาพสุดหดหู่
หลังจากที่กลับถึงบ้านแบคฮยอนก็รีบไปลากตัวอี้ชิงมาอยู่เป็นเพื่อนทันทีเพราะกลัวว่าตัวเองจะไม่สามารถทำใจให้สงบได้ถ้าไม่ได้เล่าเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟัง
ตอนแรกแบคฮยอนก็อยากได้เพื่อนคุยหรอก
แต่ตอนนี้เขาชักไม่แน่ใจแล้วว่าอี้ชิงมาให้คำปรึกษาหรือมาซ้ำเติมกันแน่
“มันนัดมึงหรอ? มึงไม่เอะใจหรออยู่ๆ มีคนหล่อๆ มาขอนัดมึงอะ?
หรือมึงเห็นเป็นคนหล่อก็เลยหน้ามืดตามัวลืมไปหมดทุกสิ่ง”
อี้ชิงนิ่วหน้าว่าเสียงแหลม
เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแบคฮยอนอายุป่านนี้แล้วยังเสียท่าไปให้เด็กหลอกอีก
แถมยังเอาแต่พูดว่า ‘ก็มันหล่อๆ’ ซ้ำๆ เป็นสิบเที่ยวอย่างกับหน้าตาเป็นเหตุที่จะทำให้คนเราไว้ใจได้อย่างนั้นแหละ
“มันไม่ได้นัดกู ตอนแรกมันขอโฟนเปิดกล้อง กูขอดูรูปมันมันก็ส่งรูปมา
กูเห็นมันหล่อกูก็เลยขอนัดมัน...” พูดออกไปเสียงอ่อยด้วยความรู้สึกผิด
คิ้วเรียวขมวดย่นเข้าหากัน ริมฝีปากบางงอง้ำจนแทบจะทิ่มขึ้นไปถึงจมูก
“โอ้ย! อีเหี้ย! โง่ซ้ำซ้อน โง่แบบอินเซปชั่น!
มึงไปให้เค้าหลอกปล้นถึงที่?”
“มึง! ก็มันเป็นมิจฉาชีพ
มันก็ต้องทำให้กูหลงเชื่อปะวะ มันก็เอาความหล่อมาล่อ เอาโคยมาล่อกูไง ดีแค่ไหนที่กูยังได้เอา”
“มึงได้เอามันด้วย? มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้ฝันไม่ได้โดนมอมยา?”
อี้ชิงเลิกคิ้วถามย้ำเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
“แน่! กูยังเจ็บตูดอยู่เลย
โคยแม่งใหญ่ชิบหาย ได้ไปสองที ดีที่มันไม่หนีไปตอนกูอาบน้ำ ไม่งั้นก็ซวยสองชั้นเลย
ของหายแล้วยังไม่ได้กำไรอีก”
“งั้นมึงก็ถือซะว่าจ่ายค่าน้ำน้องไป สองทีก็ถือว่ารอบละ 4000
ของดีแบบนี้เผลอๆ 4000 ไม่ได้แดกหรอก”
“เออ ก็คิดอยู่นะ แต่แม่ง โทรศัพท์อะไม่เท่าไหร่หรอก กูเสียดายข้อมูลในนั้นอะ
ไหนจะรูปอีก ถ้ามันเอามาแบล็คเมล์ขู่เอาเงินกูอีกอะ” แบคฮยอนทำหน้าจ๋อย
เขาใช้เท้าเขี่ยโน๊ตบุ้กให้เข้ามาใกล้ ก่อนที่จะเปิดมันขึ้นเพื่อเตรียมตัวเข้าไปเผชิญกับความจริงในโลกทวิตเตอร์หลังจากที่หายเสียขวัญแล้ว
“แล้วมึงไม่ได้ล็อคโทรศัพท์หรอ?”
“หึ”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยย!!
กูจะบ้า!!” อี้ชิงเอนตัวทิ้งลงบนที่นอนพร้อมกับยกมือขึ้นกุมหน้าขมับด้วยท่าทางสุดเครียด
ถ้าแบคฮยอนไม่ได้ล็อคโทรศัพท์ป่านนี้ไอ้ชานยอลอะไรนั่นคงเข้าไปซอกแซกดูทุกอย่างจนหมดแล้ว
แล้วก็คงจะเห็นแชทต่างๆ ด้วย
รูปตูดเป็นสิวกู รูปโคยผัวกู หน้าสดกู รูปโป๊กู
ทุกรูปที่อี้ชิงส่งหาแบคฮยอน ป่านนี้ไอ้ชานยอลนั่นคงจะเห็นหมดแล้ว...
“มันคงไม่ดูหรอกมั้ง...”
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
“เดี๋ยวกูลองส่งข้อความหามันดูก่อน เผื่อมันจะใจดีคืนให้” แบคฮยอนทำหน้าเหย
เขาเอาโน๊ตบุ้กมาเปิด Twitter ในเบราว์เซอร์
แล้วกดเข้าไปในกล่องข้อความทันที
เมื่อเห็นว่านาย Cyyyyyx
ยังไม่ได้ปิดแอคเคาท์หนีไปก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย แบคฮยอนรีบพิมพ์ข้อความสุดออดอ้อนลงไป
ในใจเขาได้แต่หวังให้นายชานยอลช่วยเห็นใจคนที่อาภัพทั้งชีวิตและการเงิน
แบคฮยอนไม่ควรถูกกระทำแบบนี้
การเอาความหล่อ เอาโคยมาล่อเก้งที่หิวโหยมันหยาบช้าเกินไป
แบคฮยอนทำใจยอมรับไม่ได้
bhxx0506 : เตง
bhxx0506 : ขอโทรศัพท์คืนเหอะ ㅠㅠ
bhxx0506 : ซื้อคืนก็ได้ เดี๋ยวให้เงินเพิ่ม
bhxx0506 : ขอร้อง
หลังจากที่ส่งข้อความไปแล้วที่เหลือก็ทำได้เพียงแค่ภาวนาให้อีกฝ่ายเข้ามาอ่านแล้วรู้สึกเห็นใจ
แบคฮยอนไม่ได้ติดใจอะไรกับโทรศัพท์เก่าๆ ของเขาหรอก
ที่เสียดายคือข้อมูลในนั้นต่างหาก
หรือถ้าชานยอลไม่คืนโทรศัพท์ก็เพียงให้เขาอย่านำมันไปเผยแพร่ที่ไหนก็พอ
“แม่ง เลวชิบเป๋ง” จาง อี้ชิงสบถอย่างหัวเสีย ยิ่งเห็นสีหน้าจ๋อยๆ
ของเพื่อนซี้เขาก็ยิ่งหงุดหงิดใจ ใครกันนะช่างกล้ามารังแกแบคฮยอนได้
ไม่รู้หรือไงว่าแค่นี้ชีวิตมันก็แย่แค่ไหนแล้ว
“เออ เลวโคตร” คนตัวเล็กกล่าวสมทบ
“กูล่ะสงสารมึงจริงๆ ตกงาน ผัวทิ้ง แถมยังโดนหลอกอีก
เวรกรรมอะไรของชีวิต”
“โทรศัพท์แม่งหรูกว่าของกูอีก มันจะเอาโทรศัพท์เก่าๆ ไปทำเหี้ยไรวะ
เครื่องก็จะพังแหล่ไม่พังแหล่ จะขายได้สักเท่าไหร่กัน” แบคฮยอนบ่นอุบ
เขาล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ จะว่าโกรธก็โกรธ จะว่าไม่เข้าใจก็ไม่เข้าใจ ถ้านายชานยอลนั่นอยากได้เงินทำไมไม่ไปหลอกคนที่รวยกว่านี้ล่ะ
เกย์รวยๆ ในย่านกังนัมก็มีเยอะไม่ใช่หรอ
ทำไมต้องมาหลอกผู้ชายไกลถึงบูชอน แถมแบคฮยอนเองก็ไม่ได้รวยอะไรด้วย
สภาพบ้านช่องเขาที่ถ่ายโพสต์ลงในทวิตเตอร์ก็ไม่ได้หรูหราอะไร
หรือเพราะว่าแบคฮยอนทำตัวน่าหมั่นไส้ก็เลยตั้งใจจะขโมยโทรศัพท์ไปแบล็คเมล์งั้นหรอ?
“ก็ยังดีกว่าไม่ได้เลยอะไรเลยปะ อย่างน้อยเอาไปก็ได้ค่ารถ
จะได้ไม่ขาดทุนมาก”
“กูไม่เข้าใจอะ ทำไมต้องมาหลอกกูด้วยวะ ถ้าอยากได้คนรวยๆ
ก็ไปหลอกเกย์แถวกังนัมก็ได้ปะ จะนัดทำไมตั้งไกล รูปในทวิตกูไม่ได้ดูรวยอะไรนะ”
“มันไม่ได้ตั้งใจจะเอาแต่แรกเปล่า แบบไหนๆ ก็มาแล้ว ได้เอาด้วย
กำไรสองต่อเงี้ย แล้วมึงก็เป็นคนไปนัดมันเองได้ข่าว”
“หรือเพราะว่ากูชอบถ่ายรูปโป๊วะ? มันตั้งใจขโมยไปเพราะจะเอารูปไว้แบล็คเมล์กูเปล่า?”
พูดไปก็อดกังวลใจไม่ได้ ตอนนี้สิ่งที่สำคัญกว่ามูลค่าโทรศัพท์ก็น่าจะเป็นเรื่องความเป็นส่วนตัวต่างๆ
ในบัญชีโซเชี่ยล ป่านนี้นายชานยอลคงจะส่องนั่นส่องนี่ไปจนทะลุปรุโปร่งแล้ว
แบคฮยอนล่ะไม่กล้าเข้าเฟสบุ้กเลย เขากลัวว่าจะกดเข้าไปแล้วจะเจอรูปโป๊ตัวเองโพสต์เต็มไทม์ไลน์
“เออว่ะ ก็อาจจะจริง แต่ถ้ามึงไม่เข้าไปดูก็ไม่รู้สึกอะไรเปล่าวะ?”
“นั่นคือวิธีแก้ปัญหาของมึงหรอ?”
“เออ ก็ไม่ต้องเข้าไปดู ก็ไม่เห็น จะได้ไม่ต้องคิดมาก” อี้ชิงไหวไหล่
ก็ถ้าไม่สามารถหยุดชานยอลให้ปล่อยรูปโป๊ได้ แบคฮยอนก็แค่ต้องจัดการที่ตัวเองเท่านั้น
เขาแค่ไม่ต้องเข้าไปดู ถ้าไม่รู้ ก็ไม่รู้สึกอะไร
“แม่ง มันมีข้อมูลบริษัทที่กูจะย้ายไปทำงานอยู่อะดิ ถ้ามันรู้ก็ซวยเลย”
คนตัวเล็กจิ๊ปากอย่างนึกเซ็ง
แบคฮยอนชักจะเริ่มปวดหัวขึ้นมาแล้วกับเรื่องวุ่นวายที่เขาต้องมานั่งตามแก้เพราะต้นเหตุแห่งความเง่นงำแท้ๆ
“จริงดิ? ที่จะไปสัมภาษณ์อาทิตย์นี้อะหรอ?”
“ไปสัมภาษณ์มาแล้ว เค้าจะแจ้งผลทางโทรศัพท์อะ กูต้องเมลไปบอกเค้าอีกเนี่ยว่ากูเปลี่ยนเบอร์ใหม่
ยุ่งยากชิบหาย แล้วถ้าเค้าโทรมาไม่ติดแล้วตัดสิทธิ์กูไปทำไงอะ”
“บอกคำเดียวว่าซวยสัส”
“แม่ง กูก็สมัครไว้ซะหลายที่เลย เสือกจำไม่ได้อีกว่าสมัครที่ไหนไปบ้าง
เฮ้อ...” สุดท้ายก็ได้แต่ถอนลมหายใจออกมา
แบคฮยอนกดก๊อปปี้ข้อความแจ้งเปลี่ยนเบอร์ติดต่อเอาไว้
แล้วกดส่งอีเมลไปยังบริษัทแรกที่เขาสมัครงาน
ก่อนที่จะย้ายไปยังข้อความใหม่เพื่อทำแบบเดียวกัน
จำไม่ได้หรอกว่าบริษัทไหนปฏิเสธมาหรือยัง ก็ส่งมันไปมั่วๆ
อย่างนั้นแหละ ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
“ได้งานแล้วจะพักที่ไหนอะ ค่าหอในกังนัมมันแพงนะมึง”
อี้ชิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เขาพลิกตัวไปหยิบตุ๊กตาหนอนลาวามาตีแบคฮยอนทีเล่นทีจริง
หวังให้เพื่อนตัวเล็กรู้สึกสนุกและคลายความกังวลลงบ้างแม้เล็กน้อย
“ไม่รู้ว่ะ คงไม่ได้พักกลางย่านกังนัมหรอก อาจจะออกมาไกลๆ หน่อยแถวชานเมือง
ก็นั่งรถเอา” แบคฮยอนว่า เขาเงียบไปพักนึงก่อนจะพูดต่อ “เออว่ะ พูดแล้วก็ลืมเลย
กูดูหอพักไว้ก่อนดีกว่า เผื่อได้งานจะได้ไม่เสียเวลา”
พอนึกขึ้นได้ก็เปิดแท็บใหม่ในเบราเซอร์ขึ้นมา ก่อนที่จะพิมพ์คำค้นหา ‘หอพักราคาถูก กังนัม’ ลงไป ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเว็บไซต์อพาร์ทเม้นจำนวนมากในเขตกังนัมก็ปรากฏขึ้น และการค้นหาอันดับหนึ่งของคีย์เวอร์ ‘หอพักราคาถูก กังนัม’ ก็ยังคงไม่พ้น…
‘คุณโด โฮเต็ล...
ห้องพักรายวัน รายเดือน อยู่ใกล้สถานีรถไฟฟ้า เดิน 10 นาที สะอาด ปลอดภัย มีรปภ. 24 ชั่วโมง’
“อีเหี้ยคุณโดนี่อีกและ” คนตัวเล็กเผลอสบถออกมาอย่างนึกเซ็ง เมื่อได้เห็นชื่อหอพักที่ตัวเองเพิ่งไปโดนรูดทรัพย์มาหมาดๆ
แบคฮยอนได้แต่กรอกตาไปมาทำหน้าเหม็นเบื่อ เขาล่ะเชื่อในพลังแห่งโฆษณาเลยจริงๆ
หอพักคุณโดเนี่ยหรอ สะอาด ปลอดภัย!
“อะไรวะ?”
“เนี่ย อีหอพักเนี่ยแหละที่กูไปนัดมา สภาพแม่งอย่างกะโรงแรมผี เก่าจนกูอยากไปช่วยทาสีให้
แล้วบอกอยู่ห่างรถไฟฟ้า 10 นาที 10 นาทีพ่อง มึงเป็นเดอะแฟลชหรออีสัส กูนั่งวินยัง
15 นาทีเลย ยามแม่งก็ไม่มี กูเห็นแต่เสือโฮกปิ๊บกับคนเฝ้าหอ พูดมาได้ว่าปลอดภัย!” ความอัดอั้นที่เก็บมาจากเมื่อเช้าถูกระบายออกมาตู้มใหญ่ แบคฮยอนแทบจะยอมไม่ได้
เขาจะไม่ยอมให้อีคุณโดนี่ไปหลอกลวงคนอื่นเด็ดขาด
“อีหอพักเนี่ยหรอที่มึงไปโดนรูดทรัพย์มา? อ๋อ...
มันให้เช่ารายวันด้วยนี่” อี้ชิงได้แต่พยักหน้าเออออห่อหมกตามเพื่อนซี้ไป
เขาพยายามอย่างมากที่จะไม่หัวเราะสีหน้าอมโกรธของแบคฮยอน
“เออ! ไม่ปลอดภัย!
อีสัส มันไม่ปลอดภัย! มันปล่อยให้โจรเช่า
ให้เค้ารูดทรัพย์กู กล้องวงจรปิดก็ไม่มีทุกชั้น กูเห็นมีอยู่ตัวเดียวหน้าทางเข้า
ของจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้!”
“แล้วถ้ามีกล้องทำไมมึงไม่ขอกล้องเค้าไปแจ้งความวะ?”
“มึง~ มึงจะให้กูไปบอกตำรวจว่าอะไร? หนูนัดเค้ามาเยแล้วเค้าเอาโทรศัพท์หนูไปหรอ?
อีดอก กูอายเค้า” พูดไปก็ทำหน้านิ่วไปด้วยความรู้สึกขัดใจ งานนี้แบคฮยอนเป็นเหยื่อเต็มๆ
เขาแทบจะทำอะไรไม่ได้เลย ขนาดที่โทรศัพท์ตัวเองโดนขโมยไปแท้ๆ
ยังต้องไปขอซื้อคืนจากโจร “มันเหี้ยมึง มันเหี้ยทั้งหมด อีเหี้ยชานยอลแม่งก็หลอกกู
เอาโคยมาล่อกู อีคุณโดนี่ก็หลอกกู ทุกคนหลอกกูหมด”
พอโทษใครไม่ได้ก็ตีโพยตีพายพาลว่าคนนู้นคนนี้ไปเรื่อย
แบคฮยอนก็รู้แหละว่าที่จริงแล้วเขามันโง่เอง โง่ไม่พอยังแรดอีกด้วย
แล้วสุดท้ายก็ต้องมานั่งกินน้ำตาอยู่คนเดียว
“โอ๋~ ทำไรไม่ได้ก็ทำใจซะ ถือซะว่าฟาดเคราะห์” อี้ชิงหัวเราะขำ
เขาแกล้งดึงแบคฮยอนมากอดแล้วโยกตัวไปมาทำเหมือนกำลังโอ๋เด็กที่ถูกหลอกแย่งขนมไป
“แม่ง เดี๋ยวมึงคอยดูนะ กูจะแฉให้หมดเลย!”
.
.
.
15 นาทีผ่านไป
“เหี้ย... หอแถวกังนัมแม่งมีแพงๆ ทั้งนั้นเลยว่ะ...”
หลังจากที่ใช้เวลากับการหาหอพักในตัวเมืองไปกว่า 15 นาที
แบคฮยอนก็ได้ค้นพบว่า ‘ไม่มีที่พักราคาถูกในกังนัม’
เขาไม่รู้จะบอกว่ามันไม่ถูกหรือตัวเองจนดี
ที่จริงราคาหอพักเหล่านี้อาจจะถูกมากก็ได้สำหรับคนเงินเดือนสูงๆ
ตัวเลือกของแบคฮยอนค่อยๆ น้อยลงจนตอนนี้มันไม่เหลืออะไรแล้ว
เขากลับมาที่หน้าเพจ คุณโด โฮเต็ล อีกครั้ง พร้อมกับอ่านทวนโปรโมชั่นที่แนบมาพร้อมดีลลดราคาสุดอลังการ
‘ค่าเช่ารายเดือน 12000 บาท ไม่ต้องจ่ายมัดจำล่วงหน้า
เข้าพักก่อนเดือนกันยาลดเหลือ 10,000 กดเรท 5 ดาว
ให้หอพักในเว็บพร้อมเขียนรีวิวลดอีก เหลือเพียง 7,500 บาท
เข้าพักได้ทันที สัญญาแค่ 1 ปี’
“กูว่าคุณโดนี่ก็ดีนะเว้ย...” อี้ชิงพูดเสียงแผ่ว
ดวงตาเรียวรีเหลือบไปมองเพื่อนตัวเล็กที่ยังนั่งเงียบเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่
เขาไม่ได้เชียร์ให้แบคฮยอนโกหกหรือกลืนน้ำลายตัวเองหรอก
แต่สถานการณ์ความเป็นอยู่ตอนนี้มันสำคัญยิ่งกว่าสัจจะ
หลังจากที่อี้ชิงได้เห็นราคาที่พักมากมายในตัวเมืองกังนัมแล้ว
เขากล้าบอกได้เลยว่าคุณโดจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับแบคฮยอน...
ก็แค่เขียนรีวิวโม้ๆ ลงในเว็บ แลกกับส่วนลด 4,500 ตลอดช่วงเวลาที่เข้าพัก
ถ้าไม่เรียกว่าคุ้มก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว
“เหี้ย... กูไม่อยากไปเลยอะ กูรู้สึกไม่ดีอะ” แบคฮยอนนิ่วหน้าว่าเสียงอ่อย
ที่จริงเขาไม่ได้มีปัญหากับความเก่าของหอพักหรอก
แต่ว่ามันทำให้รู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องนึกถึงเหตุการณ์นี้ทุกครั้งที่เข้าพักในห้องตัวเอง
“ก็อยู่ไปก่อน ถ้ามันได้งานจริงๆ ก็ต้องย้ายไปอยู่เลย
แล้วหลังจากนั้นค่อยย้ายก็ได้”
“จิ๊... เดี๋ยวลองเมลไปถามดูก่อนก็ได้”
ในเมื่อไม่มีทางเลือกมากนัก แบคฮยอนก็ต้องยอมกัดฟันกดคัดลอกอีเมลจากหน้าเว็บเพื่อจะเมลไปสอบถามรายละเอียดกับหอพักที่ทำให้เขาเสียขวัญจนแทบจะกลัวคนเมือง
แบคฮยอนมุ่ยหน้ากดกลับไปที่แท็บอีเมลเพื่อสร้างข้อความใหม่
และในขณะที่กำลังพิมพ์ข้อความลงไป เสียงเตือนข้อความเข้าจากทวิตเตอร์ก็ทำให้คนตัวเล็กต้องหูผึ่ง
คลิ๊ก...
“มึง! มันส่งข้อความมา!!”
.
.
.
ในอีกมุมหนึ่งของชีวิตเด็กหนุ่มในตัวเมือง ภายในห้องนอนสีเทา
ชานยอลนั่งหมุนเก้าอี้ไปมาอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างอารมณ์ดี เขากดสไลด์ภาพถ่ายในมือถือเครื่องเล็กๆ
ไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าจะเบื่อ
จนถึงตอนนี้ที่นาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มเศษๆ แล้ว
ตั้งแต่กลับถึงบ้านมาตอนบ่ายชานยอลยังวางโทรศัพท์ที่ได้มาไม่ลง
เขาเอาแต่กดดูรูปถ่ายในอัลบั้มซ้ำไปซ้ำมา แล้วก็เข้าไปดูแชทส่วนตัวบ้าง
ดูเฟสบุ้กบ้าง ทวิตเตอร์บ้าง แล้วก็คิดว่าแบคฮยอนนี่เป็นคนที่น่าสนุกจริงๆ
อีกมุมหนึ่งของรับตัวบางจากบางบูชอนทำชานยอลยิ้มได้ไม่หยุด
ยิ่งเห็นอีกฝ่ายส่งข้อความมาขอซื้อโทรศัพท์คืนเขายิ่งสนุก
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูหน้าห้องดึงความสนใจของเด็กหนุ่มให้ละออกจากมือถือ ชานยอลหันไปมองผู้เป็นแม่ที่ยื่นหน้าเข้ามาผ่านช่องประตู
ก่อนที่จะลุกขึ้นไปปลดโซ่คล้องให้ วันนี้เขาเกือบลืมไปเลยว่าตัวเองยังไม่ได้ลงไปกินข้าวเย็นเพราะมัวแต่หลับแล้วก็ตื่นมาสนใจโทรศัพท์
“ทำอะไรอยู่ลูก แม่เอาขนมมาให้ เห็นป้าบอกว่าวันนี้ไม่ได้ลงไปกินเข้าวเย็น“ หญิงวัยกลางคนกล่าวด้วยสีหน้าเป็นห่วง เธอยื่นขนมปังกับนมรสช็อคโกแล็ตให้ลูกชาย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบเบาๆ ที่ข้างแก้ม
“อ๋อ ผมหลับครับ”
“แล้ววันนี้ไปไหนมา เอารถไปจอดไว้ที่บริษัทแม่ แล้วก็หายตัวไป
ไม่เอารถกลับบ้านด้วย”
“ผมไปหาเพื่อนมา นั่งรถไปแล้วขากลับผมลืม ก็เลยนั่งรถกลับบ้านมาเลย
พรุ่งนี้ว่าจะไปเอาอยู่” ชานยอลหัวเราะกลบเกลื่อน เขาแกะหลอดออกจากกล่องนมแล้วเจาะมันดื่มทันทีเพื่อเอาใจแม่ก่อนที่ตัวเองจะถูกซักไปมากกว่านี้
“แล้ววันนี้ก็ไม่ได้ลงไปกินข้าว”
“ผมบอกป้าแล้วว่าไม่ต้องทำ ผมไม่อยู่บ้าน เค้าไม่เชื่อ”
คนตัวสูงโครงหัวไปมาพร้อมมุ่ยหน้า ทำทีเหมือนกำลังรู้สึกเบื่อเต็มทีกับการตอบคำถามเดิมๆ
“แต่แม่เป็นคนสั่งให้เค้าทำอาหารทุกมื้อ แม่จ้างเค้ามาเค้าก็ต้องทำสิ”
“ครับ พรุ่งนี้ผมจะลงไปกิน”
“เก็บห้องได้แล้วนะ ห้องรกแล้ว ถ้าไม่เก็บก็ไปเรียกคนมาเก็บซะ” ยูรินออกปากดุลูกชายอย่างไม่จริงจังนัก
เธอจามออกมาเสียงดังก่อนที่จะพูดต่อ “เดี๋ยวแม่จะไปนอนแล้ว อย่านอนดึกนักล่ะ
เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
“ครับผม” ชานยอลส่งยิ้มหวานทำคะแนนความเอ็นดูให้กับคุณแม่ของเขา ก่อนที่จะปิดประตูลงแล้วกลับไปนั่งที่เดิม
คนตัวสูงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมากดอ่านข้อความที่ได้รับเมื่อประมาณ
30 นาทีก่อน ก่อนที่รอยยิ้มกรุ้มกริ่มจะปรากฏขึ้นจางๆ บนใบหน้า
หลังจากที่ปล่อยให้เหยื่อรอเป็นการตัดกำลังใจนานพอสมควรแล้ว
ชานยอลก็ตัดสินใจพิมพ์ข้อความส่งตอบกลับไป
.
.
.
Cyyyyyyxx :
ห้าพัน
“มึง! มันส่งข้อความมา!!”
แบคฮยอนว่าอย่างตื่นตระหนก
เขาเรียกอี้ชิงให้มาดูข้อความที่อีกฝ่ายตอบกลับมา ก่อนที่จะรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไปบ้าง
bhxx0506 : 3000 ได้ไหม
bhxx0506 : ไม่ค่อยมีเงินอะ
ช่วงนี้ตกงาน
bhxx0506 :
แสดงความน่าสงสารออกไปหวังให้อีกฝ่ายเห็นใจ
แบคฮยอนส่งอีโมติค่อนร้องไห้ไปรัวๆ เหมือนคนใจจะขาด เขานึกอออกเลยว่าตอนนี้นายชานยอลจะทำสีหน้าแบบไหน
มันต้องนั่งยิ้มด้วยความสะใจ แล้วก็ชักว่าวกับรูปเปลือยของแบคฮยอนอยู่แน่นอน
“ห้าพันก็เวอร์เกินอิดอก เอาไปขายจะได้ถึงสามพันหรือเปล่าเหอะ”
อี้ชิงบ่นอุบ เท้าคางมองจอโน๊ตบุ้กไม่วางตา
Cyyyyyxx : ห้าพัน
bhxx0506 :
เอาไปขายไม่ถึงสามพันหรอก
bhxx0506 : ขายคืนให้เราเหอะ
Cyyyyyxx : เอาไปขายไม่ลบรูปให้นะ
Cyyyyyxx : ส่งรูปภาพ
“อีเหี้ยยยยยยย~” แบคฮยอนรู้สึกเหมือนจะร้องให้ได้ เมื่อได้เห็นภาพโป๊เปลือยของตัวเองที่อีกฝ่ายส่งมา
แบบนี้มันจะเกินไปแล้ว ขโมยของคนอื่นไปแล้วยังข่มขู่แบล็คเมล์อีก เด็กคนนี้มันชั่วสุดๆ
จริงๆ!
Cyyyyyxx : ส่งรูปภาพ
Cyyyyyxx: ส่งรูปภาพ
Cyyyyyxx : ส่งรูปภาพ
“โอ้ยยยยย~ พอแล้ว~ สัสเอ้ย... มึงเยาะเย้ยกูมากจังเลยนะ”
คนตัวเล็กกัดฟันกรอด ความรู้สึกโมโหที่เหมือนจะหายไปผุดกลับขึ้นมาอีกครั้ง ฝ่ามือเล็กจิกกำผ้าปูที่นอนแน่น
นี่ถ้าหากว่าแบคฮยอนวาร์ปเข้าจอโน๊ตบุ้กไปได้
เขาจะอัดไอ้ชานยอลนี่ให้เละเป็นขี้เลย
“สัส ร้ายเวอร์ มีการส่งรูปมาขู่ด้วยอะ ไปแจ้งตำรวจดีไหมวะ”
“เออว่ะ ไปแจ้งตำรวจ...”
ติ๊ง
Cyyyyyxx : ส่งวิดีโอ
ริมฝีปากที่กำลังอ้าเอ่ยชะงักค้าง แบคฮยอนหันไปสบตากับเพื่อนรักเหมือนต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง
ความรู้สึกสังหรณ์ไม่ดีแผ่ซ่านไปโดยรอบ คนตัวเล็กลังเลอยู่ครู่ใหญ่
ก่อนที่จะตัดสินใจเลื่อนเมาส์ไปคลิกเล่นคลิปวิดีโอสีดำความยาว 35 วินาที
‘อ๊า! อ๊า!
อ๊า! อ๊า! อ๊า! อ๊า! อ๊า!’
เสียงครวญครางปานจะขาดใจดังสนั่นไปทั่วห้องนอนแคบๆ
แบคฮยอนกดปิดเสียงแทบไม่ทันเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายส่งอะไรมาให้
เขาได้แต่กำหมัดแน่นด้วยความรู้สึกสุดบรรยาย ทั้งโมโห ทั้งอาย
ที่รู้ว่าความลับทุกอย่างของตัวเองไม่ได้เป็นความลับอีกต่อไป
“เหี้ย! โรคจิต
มึงจะส่งมาทำเหี้ยไรวะ!”
“เสียงมึงอ่อวะ?” อี้ชิงถามเลิกคิ้วถามด้วยความแปลก
“เออ! มึ๊ง! ป่านนี้มันดูโทรศัพท์กูไปถึงไหนแล้วอะ! อีคลิปเนี่ยกูส่งไปนานมากแล้วนะ
มันไปขุดมาจากไหนวะ!”
พูดไปก็ใช้กำปั้นทุบที่นอนไปด้วยความโมโห แบคฮยอนว่าจะทำใจดีสู้เสือแล้วเชียว
แต่ตอนนี้มันชักจะเกินทนแล้ว
“มึงเซ็กโฟนอ่อ?”
“โอ้ยย ป่านนี้มันเจอมากกว่าเซ็กโฟนแล้วมั้ง!”
“มึง กูว่ามันตั้งใจยั่วโมโหมึง มึงต้องเล่นไปตามน้ำดิ มึงตอบไปว่า
ชอบหรอ มึงเชื่อกู” กูรูอี้ชิงทำหน้าจริงจัง
เขายกมือยกไม้ชี้นิ้วเหมือนเป็นผู้บัญชาการ
“มึงแน่ใจนะ”
“เออ เชื่อกู”
bhxx0506 : ชอบอ่อ
bhxx0506 : เดี๋ยวครางให้ฟังอีกปะ
Cyyyyyxx : ครางชื่อชานยอลหน่อย
“ตอนนี้แหละมึง ยื่นข้อเสนอเลย บอกถ้าครางให้ฟังลดให้สองพันได้เปล่า
เอาเลย” อี้ชิงตบเข่าฉาด ตอนนี้ล่ะเจ้ามิจฉาชีพของเขาติดเบ็ดสวาทเข้าแล้ว
“โทรศัพท์ก็ของกู ทำไมกูต้องต่อราคาด้วยวะ” แบคฮยอนบ่นงึมงำ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมพิมพ์ข้อความยื่นข้อเสนอสุดพิศดารลงไป อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย ถ้าเทียบกับการไม่มีหวังก็ถือว่าโอเคล่ะนะ
bhxx0506 : ถ้าครางให้ฟังลดให้สองพันปะ
Cyyyyyxx : …
Cyyyyyxx : ขอลองฟังก่อน
bhxx0506 : โทรศัพท์ก็ของเราปะ
Cyyyyyxx : จะเอาไม่เอา
คนตัวเล็กได้แต่ขมวดคิ้วทำหน้านิ่วเมื่อถูกไล่ต้อนจนไม่มีทางเลือก
แบคฮยอนหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนซี้ แต่อี้ชิงก็ทำได้เพียงแค่เบ้ปากทำหน้าเหย
อย่างกับต้องการจะบอกว่า ‘มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้วปะ?’
“มึงก็ครางๆ ไปเหอะ ก็แค่แกล้งทำ เหมือนที่เคยทำแหละ” อี้ชิงพูดให้กำลังใจแบบโคตรปัดส่ง
“จิ๊... เอาวะ... มึงเงียบๆ นะ” สุดท้ายแบคฮยอนก็ไม่มีทางเลือก เขาเสียบ
small talk กับโน๊ตบุ้ก
ยกไมค์ขึ้นจ่อปากแล้วแผดเสียงร้องอย่างเร่าร้อนทันที!
“อ๊ะ! อ๊า! อ๊า! อ๊า! ชานยอล! ชานยอล! อ๊า!! อ๊า~!!”
“อ๊า~! อย่างงั้นแหละ! โอ้ยย! แรงๆ! อย่างงั้นแหละชานยอล! ชานยอล! ชานยอล! อ๊า!! อ๊า~!!”
ในขณะที่แบคฮยอนกำลังพยายามร้องครางอย่างสุดเสียงเพื่อให้ได้โทรศัพท์คืน
จาง อี้ชิง ที่ไม่ได้ช่วยอะไรเลยก็ได้แต่ปิดปากกลั้นขำจนตัวโยน ใบหน้าเขาแดงกล่ำเหมือนจะขาดใจ
เสียงครางโหยหวนกับสีหน้าสุดเร้าอารมณ์ของแบคฮยอนทำอี้ชิงขนลุกไปหมด เขาถึงกลับต้องลุกไปยืนขำอยู่หน้าตู้เสื้อผ้ากว่าเพื่อนซี้จะอัดคลิปจบ
“อ๊า! อ๊า! อ๊า!!! ชานยอล~!!! โอ๊ย!!
แตกแล้ว! ชานยอล!!! โอ้ยย!! อ๊า!!!”
แผดเสียงร้องครางเหมือนเก้งป่าถูกบูชายัญ แถมยังไม่ลืมใช้ไมค์หูฟังฟาดกับแขนทำเสียงเหมือนกำลังสโตร์คอยู่อย่างเมามัน
หลังจากที่แหกปากจนเหนื่อยแล้ว แบคฮยอนก็กดหยุดคลิปแล้วเอามือออกจากกล้อง
ก่อนที่จะกลับไปยังหน้าทวิตเตอร์แล้วส่งคลิปวิดีโอความยาว 45 วินาทีไปให้กับไอ้มิจฉาชีพทันที
ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ มันชักจะตลกขึ้นไปทุกที
ถ้าเกิดว่าชานยอลไม่ได้ตั้งใจจะคืนโทรศัพท์ตั้งแต่ทีแรกมันก็เหมือนถูหลอกซ้ำซาก แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็เหมือนยืนรอให้ความหวังริบหรี่ลงเรื่อยๆ
ยังไงก็ช่างเถอะ แบคฮยอนอับอายไปได้ไม่มากกว่านี้แล้ว
แค่นี้ชีวิตเขาก็จบสิ้นแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องเสียแล้ว
“ฮ่าๆๆๆๆ อิเหี้ย เสียงครางมึงนี่ยิ่งกว่าหมาโดนน้ำร้อนลวก
ฮ่าๆๆๆๆ” อี้ชิงหัวเราะร่วน เขากระโดดกลับขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วกระเถิบเข้าไปชิดเพื่อนตัวเล็กที่ยังเอาแต่นั่งทำหน้าบูดเป็นตูดไก่
ถึงวิธีนี้มันจะไม่ได้ผลแต่อย่างน้อยก็น่าจะทำให้นายชานยอลรู้สึกเอ็นดูแบคฮยอนมั่งล่ะนะ
“อิดอก กูทำเหี้ยไรอยู่วะเนี่ย” พูดไปก็ทำหน้าเครียด
แบคฮยอนยกมือขึ้นเสยผมอย่างนึกเซ็ง
สัญลักษณ์ที่แสดงว่าอีกฝ่ายกำลังพิมพ์ในหน้าจอทำเขาลุ้นจนเยี่ยวแทบเล็ด
“เออน่า รอดูก่อน”
Cyyyyyxx : ...
Cyyyyyxx : 55555
“ขำเหี้ยไรมาก มึงอย่าให้กูเจอนะ คอยดู” พูดออกไปด้วยสีหน้าสุดขึงขัง
แบคฮยอนรัวนิ้วพิมพ์ข้อความลงไปอย่างรวดเร็วแล้วกดส่งทันที
bhxx0506 : แล้วจะคืนไหมอ่า
Cyyyyyxx : …
Cyyyyyxx : ไม่รู้
Cyyyyyxx : ขอคิดดูอีกที
“ฮึ่ม...”
“ไอ่สัสเอ้ยยยยยยยย!!!!”
-
แถม
“อ๊ะ! อ๊า! อ๊า! อ๊า! ชานยอล! ชานยอล! อ๊า!! อ๊า~!!”
เสียงครางสุดทรมานที่ดังออกจากห้องลูกชายหยุดชะงักมือผู้เป็นแม่ที่กำลังจะเคาะประตูไว้
แม่บ้านแบคฮีชักมือกลับก่อนที่จะตัดสินใจเดินผ่านห้องนอนประตูสีฟ้าไปด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความแปลกใจระคนสะพรึงกลัว
เมื่อกี้มันเสียงอะไรกันน่ะ...
แบคฮยอนต้องการความช่วยเหลือไหม หรือว่าเขาแค่กำลังทำงานอดิเรกลับๆ
อยู่...
คุณแม่แบคฮีส่ายสะบัดหน้าไล่ความคิดประหลาดออกจากหัว
เธอตัดสินใจวางส้มเอาไว้ที่ข้างประตูก่อนจะเดินหายเข้าไปในเงามืดของทางเดินด้วยจิตใจที่จะไม่สงบอีกต่อไป
#ฟิคกวาง
เด็กหนุ่มนี้มันร้ายกาจ มาลงครบสองตอนแล้ว อย่าลืม #ฟิคกวาง นะคะ ขอบคุณที่อ่าน แล้วเอ็นจอยรีดดิ้งค่า :D
ปล. อย่าเก็บความใจไว้คนเดียวเลยค่ะ ขี้เกียจคอมเม้นก็มาสนุกสนากันได้ในแท็ก ฮือ 55555
ความคิดเห็น