คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Red Riding Hood
ภายในป่ารกทึมไปด้วยเศษใบไม้แห้งและต้นไม้สูงแผ่ใบบดบังแสงอาทิตย์ เสียงดังกร๊อบแกร๊บของกิ่งไม้และใบไม้ที่ถูกเหยียบดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน
กลิ่นเหม็นของซากสิ่งมีชีวิตที่เริ่มเน่าทำให้ชายหนุ่มตัวสูงต้องยกแขนขึ้นปิดจมูก โอ เซฮุนกระชับคันธนูในมือแน่น เขาย่นจมูกแล้วย่างเท้าเข้าไปใกล้กับซากสิ่งมีชีวิตที่ถูกฉีกทึ้งจนแทบมองไม่เป็นรูปร่าง ชายหนุ่มตัวสูงย่นคิ้วแล้วใช้เท้าเขี่ยศีรษะทีพลิกคว่ำอยู่ให้นอนหงาย
ภาพของร่างของเด็กสาวที่ถูกสัตว์ร้ายฉีกกระฉากร่างกายจนชิ้นส่วนขาดออกจากกันทำให้เซฮุนถึงกับแทบอ้วก ใบหน้าของเธอถูกแทะจากสัตว์ฟันเขี้ยวจนเห็นกระดูกกราม
เซฮุนเดินถอยหลังออกมาจากซากศพที่เริ่มส่งกลิ่นเน่าก่อนที่จะหันหลังวิ่งกลับไปยังทางเดิม
มันมาแล้ว....
มันกลับมาอีกแล้ว....
.
.
.
1 Day ago
I’ll seek you out
flay you alive
One more word and you won’t survive
And I’m not scared of your stolen power
I see right through you any hour…
เท้าเล็กๆ ที่เปลือยเปล่าเหยียบย่ำลงไปบนพื้นดินที่ปกคลุมไปด้วยกิ่งไม้แห้งอย่างเชื่องช้า หยดเลือดจากปลายนิ้วหยดลงบนเศษใบไม้ยาวเป็นทาง ดวงตาเรียวรีจ้องมองออกไปยังเป่าที่รกทึบตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า
ชุดคลุมสีขาวชุ่มโชกไปด้วยเลือดสีแดงจนดูเหมือนกับว่ามันเป็นชุดคลุมสีแดง...
‘พยอน แบคฮยอน’ เดินตรงไปตามทางที่เป็นเส้นทางตรงไปยังหมู่บ้านด้วยสีหน้าที่เลื่อนลอยราวกับร่างไร้วิญญาณ...
เกิดอะไรขึ้นกัน...
.
.
.
.
“โซเฟียถูกหลอกออกไป ผมเห็นเธอแอบออกไปพบใคร เลยไปเพื่อที่จะห้าม...”
บนโต๊ะสอบสวนที่ทำจากไม้โอ๊กในกระท่อมหลังเล็ก แบคฮยอนขยับปากเล่าเรื่องราวเหมือนตุ๊กตาไขลาน ดวงตาของเขายังเหม่อมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย เชิงเทียนที่ตั้งอยู่ตรงหน้าวูบไหวไปมาตามแรงลมที่พัดจากด้านนอก แบคฮยอนก้มลงมองดูมือที่ชุ่มไปด้วยเลือดของตัวเองก่อนที่จะพูดต่อ
“แต่เธอ....”
“เธอไปพบใคร”
“ผมไม่รู้... พอตามไปถึงกระท่อม เธอก็... ถูกผู้ชายตัวสูงใหญ่ มีเขี้ยวพุ่งเข้าทำร้าย พอเธอล้ม เขาก็กลายเป็นหมาป่า...” นัยน์ตาสีเข้มหลุบลงมองหน้าตัก ริมฝีปากเล็กๆ อ้าขึ้นเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ไม่มีคำพูดใดเล็ดรอดออกมา
“มันเป็นยังไง รูปร่างมัน”
“ขนสีเทา... ตัวใหญ่... พอมันลากโซเฟียออกไปข้างนอกก็มีหมาป่ามารุมร่างเธอ...”
“หน้าตาตอนมันเป็นคนล่ะ จำได้ไหม”
“จมูกโด่ง ตาโต ตัวสูง กำยำ ตาสีฟ้า... ผมอยากเข้าไปช่วยแต่...” คนตัวเล็กชะงักไปก่อนจะพูดต่อ “ผมทำได้แค่เข้าไปกอดศพเธอ...”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” นักล่าอาวุโสเอื้อมมือไปแตะบ่าเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีเหม่อลอย แบคฮยอนเหมือนถูกดูดวิญญาณออกไปจากร่างหลังจากที่ได้พบเจอกับเหตุการณ์ที่สุดแสนน่าสะพรึงกลัว
เขามองเห็นเพื่อนที่แสนรักถูกมนุษย์หมาป่าขย้ำไปตายไปต่อหน้า แถมซากศพของเธอยังถูกฉีกทึ้งและกัดแทะจนขาดวิ่น...
“ผม...”
“ไปพักได้แล้ว พรุ่งนี้เราจะออกล่ามัน” ริคกี้คิมกระชับคำพูดอย่างหนักแน่น เขาลุกยืนขึ้นหันหลังไปมองปืนลูกซองที่บรรจุกระสุนเงินเอาไว้ก่อนจะยกมันขึ้นมาลูบเบาๆ แล้วพูดต่อ “เรียกเซฮุนมาให้ฉันหน่อย บอกว่ามีเรื่องด่วนต้องทำ...”
บนโต๊ะประชุมภายในกระท่อมหลังเดิม นักล่าหลายคนกำลังล้อมวงกันปรึกษาเกี่ยวกับการล่าครั้งใหญ่ที่จะเกิดขึ้น ในขณะที่เหล้าถูกรินใส่แก้วอย่างต่อเนื่อง ความตึงเครียดบนโต๊ะประชุมก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้น
วันนี้หลังจากที่ศพของเด็กผู้หญิงที่เซฮุนออกไปตามหาในป่าถูกย้ายออกมา คนในหมู่บ้านก็พากันตื่นตระหนกและเอาแต่พูดถึงชะตาที่น่าเศร้าของโซเฟีย... เด็กสาวอายุ 17 ปี ที่หายไปจากบ้านพร้อมกับชายหนุ่มลึกลับ และใครต่างพูดกันว่าเธอถูกมนุษย์หมาป่าล่อลวง...
“ทำไมถึงโง่แบบนี้ ยัยเด็กนั่น...” ริคกี้คิมว่าพร้อมกับกระดกบรั่นดีสีอำพันลงคอ เขากระแทกแก้วเหล้าลงกับโต๊ะพร้อมกับถอนลมหายใจออกมา
“แน่ใจหรอว่าเป็นมัน?”
“จะมีใครทำเรื่องที่โหดร้ายแบบนี้ได้อีกนอกจากมัน!” นักล่าอาวุโสกัดฟันแน่นจนกรามขึ้นเป็นสัน ความโกรธแค้นมากมายที่ถูกเก็บงำเอาไว้ตลอดหลายสิบปีพากันประทุขึ้นมาราวกับลาวาที่กำลังเดือดจัด
“เธอน่าจะเอะใจก่อน...” เซฮุนว่า
“โง่จริงๆ...”
“พรุ่งนี้... เราจะออกล่ามัน ถ้าไม่ได้เผาทั้งเป็นก็ไม่ต้องหลับนอน!”
.
.
.
I won’t soothe your pain
I won’t ease your strain
You’ll be waiting in vain
I’ve got nothing for you to gain
“เฮ้ย!!!!!”
ปัง!!
ปัง!!!
.........
“เอ๊ง!!!!”
ในสถานการณ์ที่แสนตรึงเครียด ริคกี้กระชับปืนไว้มั่นเมื่อมองเห็นหมาป่าขนสีเทาตัวใหญ่พิเศษที่กำลังเดินวนไปรอบๆ ทันทีที่มันได้ยินเสียงฝีเท้าของนักล่า มันก็กระโจนตัววิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
ริคกี้คิมส่งเสียงร้องดังลั่นเป็นการส่งสัญญาณให้กับเพื่อนนักล่า เขาวิ่งตามมันไปด้วยความไวที่เกือบเท่ากัน ก่อนที่จะลั่นไกลยิงกระสุนเงินเข้าใส่หมาป่าตัวยักษ์
ทันทีที่ร่างของมันโดนหัวกระสุนเงินเจาะ เสียงร้อง ‘เอ๊ง!’ ก็ดังลั่นไปทั่วป่า ร่างของหมาป่าขนหนาค่อยๆ เปลี่ยนเป็นร่างของชายหนุ่มหุ่นกำยำที่กำลังนอนร้องคำรามอยู่ด้วยสีหน้าทุกข์ทรมาน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความดุร้ายและความเจ็บปวด ใบหน้าฉายแววเจ้าเล่ห์ตามฉบับมนุษย์หมาป่า
“หึ!! จับได้แล้ว”
“อ้าก!!!” ชายหนุ่มตัวสูงส่งเสียงร้องออกมาดังลั่นเมื่อถูกรองเท้าบูทเหยียบซ้ำเข้าที่รอยกระสุน ดวงตากลมโตถลึงมองนักล่าอาวุโสอย่างโกรธแค้น กระสุนเงินทำให้เขาอ่อนแรงเกินกว่าจะต่อสู้ไหว
“เตรียมตัวไปลงนรกได้เลย...”
ริคกี้คิมฟาดท้ายปืนลูกซองใส่ท้ายทอยของมนุษย์หมาป่าที่แสนร้ายกาจเต็มแรง ก่อนที่จะนำเชือกชนิดพิเศษออกมามัดมือและเท้าของมันเอาไว้ เขาใช้เชือกมัดปากชายหนุ่มตรงหน้า ทั้งยังเอาหมวกไหมพรมสีดำสวมคลุมทับเอาไว้อีกที
เสียงฝีเท้าของนักล่าคนอื่นที่วิ่งเข้ามาใกล้ทำให้ริคกี้คิมต้องเร่งมือ เขาหันไปมองทีมนักล่าที่พากันเล็งปืนมายังร่างของมนุษย์หมาป่าก่อนจะส่งสัญญาณมือเป็นการบอกให้ลดกระบอกปืนลง
“ฉันจับมันแล้ว คืนนี้เราจะเผามัน...”
.
.
.
บริเวณลานว่างที่มีไม้อันใหญ่ปักเอาไว้ ร่างของมนุษย์หมาป่าหนุ่มถูกมัดขึงเอาไว้บนเสาที่ด้านล่างมีเชื้อไฟมากมายทั้งไม้ฟืนและหญ้าฟาง
แบคฮยอนที่ถูกเรียกให้ออกมาเผชิญหน้ากับฆาตกรโหดยืนนิ่ง ดวงตาของเขาเอาแต่จ้องมองไปยังร่างของชายหนุ่มที่ถูกจับมัดเอาไว้กับเสา ที่ข้อเท้าของเขามีเลือดไหลเปรอะอยู่เต็ม แถมยังถูกหมวกดำคลุมหน้าเอาไว้
“ข้าจะถอดผ้ามัน แล้วเอ็งดูหน้ามันให้ดี” ริคกี้คิมว่าก่อนจะเดินขึ้นไปบนแท่นไม้ที่ถูกวางเอาไว้เป็นเชื้อเพลิง เขากระชากหมวกสีดำออก เผยให้เห็นใบหน้าที่ตรงตามลักษณะของฆาตกรมนุษย์หมาป่าที่ฆ่าโซเฟีย...
จมูกโด่ง ตาโตสีฟ้า และแววตาที่ดุร้าย...
“เอ็งดูมัน! ตัวนี้ใช่ไหมที่มันขย้ำโซเฟีย!!”
“........”
“เอ็งดูให้ดี!”
“.......”
“......”
“คนนี้แหละที่ฆ่าโซเฟีย...” แบคฮยอนพยักหน้าพร้อมกับพูดออกมา เขามองเห็นชายหนุ่มตรงหน้ามองมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและโกรธแค้น
‘หมาป่าชานยอล’ ที่กำลังจะถูกเผาทั้งเป็นส่งเสียงอู้อี้และพยายามจะขืนตัวอย่างแรงแต่ก็ถูกชกเข้าที่ท้อง
แบคฮยอนทำได้เพียงแค่มองภาพนั้นแล้วเดินถอยหลังออกมาก่อนที่พิธีการเผามนุษย์หมาป่าที่เป็นสัตว์ร้ายจะเริ่มขึ้น
เสียงชาวบ้านในหมู่บ้านพากันส่งเสียงโห่ร้องเชียร์อย่างบ้าคลั่ง ผู้อาวุโสของหมู่บ้านจุดกำหยานทำพิธีสาปส่งวิญญาณก่อนที่เหล่านักล่าจะเข้าไปราดน้ำมันเชื้อเพลิงจนแทบท่วมกองฟาง
ดวงตาเรียวรีหลับลงช้าๆ... แบคฮยอนหันหลังให้กับภาพการลงทัณฑ์ที่แสนโหดร้าย หางตาของเขาเห็นเพียงแค่ไฟที่วูบขึ้นมาพร้อมกับเสียงโห่ร้องเชียร์ของชาวบ้าน และเสียงร้องคำรามของแวร์วูฟตัวสุดท้ายของเผ่าพันธุ์...
Eyes on fire, your spine is ablaze
Felling any foe with my gaze
And just in time, in the right place
Steadily emerging with grace
.
.
.
.
ภายในกระท่อมเก่าๆ กลางป่าทึบ เสียงร้องครวญครางของหญิงสาวและชายหนุ่มที่ดังออกมาให้ได้ยินสลับกับเสียงหัวเราะคิกคักเหมือนมีดที่กรีดลงบนหัวใจของแบคฮยอนจนพังยับเยิน
ดวงตาเรียวรีนาบลงไปกับช่องไม้ห่างๆ แอบลอบมองดูการกระทำของเพื่อนรักที่กำลังเสพสุขอยู่กับคนรักครึ่งพันธุ์ของเขา... ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยจูบจางๆ ถูกขีดข่วนทับด้วยรอยเล็บของหญิงสาว
ชานยอลโยกร่างของเขาโหมใส่ความเป็นหญิงของเด็กสาวตัวน้อยด้วยความกระสันใคร่ เขาส่งเสียงคำรามออกมาดังลั่นตอนที่พ่นน้ำพันธุ์แตกออกมา
สีหน้าปริ่มสุขของชานยอล และใบหน้าที่เต็มไปด้วยความความพึงพอใจของโซเฟียทำให้แบคฮยอนแทบอ้วก เขามองดูคนรักที่กำลังระเริงสวาทอยู่กับเพื่อนสนิทด้วยความความรู้สึกที่ยากเกินกว่าจะอธิบาย เสียงครางเล็กๆ กับภาพของเรียวลิ้นร้อนที่ลากไปตามร่างกายขาวผ่องเหมือนกับพู่กันที่วาดลงบนผืนผ้าใบทำแบคฮยอนเจ็บจนชา
หัวของเขาโล่งไปหมด...
คนทรยศ... กับเพื่อนขี้ริษยา...
ความรักที่เปรียบเสมือนยาพิษทำให้แบคฮยอนเริ่มรู้ซึ้ง เขาเดินออกจากกระท่อมด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง ภาพของคนรักที่กำลังโยกเรือนร่างอยู่บนร่างของหญิงสาวด้วยสีหน้าเปรี่ยมสุขทำให้แบคฮยอนรู้สึกเหมือนโดนยาพิษ เขามองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพนั้นปรากฏอยู่ในหัว
เสียงคำรามของจ่าฝูง เสียงหัวเราะเยาะเย้ย และเสียงครวญครางที่เปรี่ยมสุข ทั้งภาพและเสียงต่างพากันประดังเข้ามาราวกับแผ่นเสียงตกร่อง มือเล็กๆ ทั้งสองข้างชุ่มเหงื่อไปหมด แบคฮยอนเดินเซไปมาก่อนจะล้มลงนั่งบนโคนต้นไม้ใหญ่ เขาหันมองซ้ายขวาเหมือนคนประสาทหลอน หัวใจเต้นแรงและหูอื้อไปหมด...
มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้เลย...
.
.
.
ภายในคืนพระจันทร์เต็มดวงที่ดวงจันทร์สาดแสงนวดรอดผ่านใบไม้ลงมาจนถึงพื้นดิน ลมที่พัดแรงทำให้ใบไม้เอนเสียดสีกันไปมาจนเกิดเสียงดังแสกสาก แสงเทียนจากภายในกระท่อมหลังน้อยวูบไหวไปมา ขวานอันใหญ่ถูกลับจนคมกริบ...
ในขณะที่ความเงียบกำลังกลืนกินทุกสิ่ง เสียงคนเดินกับแสงจากเชิงเทียนที่ลอดออกมาจากประตูกระท่อมก็เรียกให้แบคฮยอนต้องละความสนใจออกจากฝูงมาป่านับสิบตัวที่นอนล้อมอยู่รอบตัวเขา...
พยอน แบคฮยอนในชุดคลุมสีขาวเดินลากขวานอย่างเชื่องช้าไปถึงหน้ากระท่อม เขาเปิดประตูออกก่อนที่จะเดินเข้าไปเพื่อพบกับเพื่อนสาวจอมทรยศที่แย่งเอาคนรักของคนอื่นไปอย่างหน้าด้านๆ...
I’m taking it slow
feeding my flame
Shuffling the cards of your game….
ขวานเล่มใหญ่ถูกง้างขึ้นและสับลงบนหลังหญิงสาวอย่างแรงจนได้ยินเสียงดัง ‘ฉั๊วะ!!’ เลือดสีแดงสดสาดกระเด็นเลอะชุดคลุมสีขาว ไม่ทันที่โซเฟียจะได้เอ่ยปากพูดหรือถามอะไร แบคฮยอนก็ง้างขวานสับเข้าไปอีกทีที่ต้นคอ
ความรู้สึกที่ด้านชาไม่ได้ทำให้แบคฮยอนรู้สึกกลัว ตื่นตระหนก สงสาร หรือเจ็บปวด... ทันทีที่ร่างของอดีตเพื่อนรักล้มลงแบคฮยอนก็จามขวานใส่ร่างกายของเธอจนผิวเนื้อขาดเหวอะ และชิ้นส่วนแยกออกจากกัน
การกระทำที่เป็นไปอย่างเชื่องช้าและเลือดเย็นเกิดขึ้นภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องไปทั่ว เมื่อได้สับร่างเพื่อนสาวจนสาแก่ใจแล้วแบคฮยอนก็ทิ้งขวานลงกับพื้น เสื้อคลุมสีขาวของเขาชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงฉานจนมองดูเหมือนผ้าคลุมสีแดง
คนตัวเล็กก้มลงหยิบเอาชิ้นส่วนร่างกายของเพื่อนรักหอบติดตัวตัวออกไปจากกระท่อม เขาโยนมันให้กับฝูงหมาป่าที่ลุกขึ้นมาเห่าหอนกันอย่างครึกครื้น แบคฮยอนขนชิ้นส่วนร่างกายออกมาโยนให้สัตว์เลี้ยงของเขากินเหมือนอาหารว่าง
ดวงตาเรียวรีเอาแต่เหม่อมองออกไปอย่างเลื่อนลอย...
ศีรษะที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดถูกโยนไปตรงหน้าหมาป่าตัวใหญ่ที่กำลังคุมฝูงอยู่... แบคฮยอนมองดูคนรักของเขาในร่างหมาป่าดมกลิ่นคาวเลือดจากซากศพของหญิงสาวก่อนที่จะเริ่มแทะกินมันเหมือนกับหมาป่าตัวอื่นๆ...
“กินให้อิ่มนะชานยอล...”
And just in time, in the right place
Suddenly I will play my ace
END
#myfablecb
ความคิดเห็น