คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 บัดดี้
Developer โปรเจกต์นี้ พัฒนารัก
ตอนที่ 5 บัดดี้
หลังจากเหตุการณ์ในกลางดึกวันนั้น สถานการณ์ก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติอีกครั้ง ไม่มีใครต้องเลี่ยงใคร ทำงานได้อย่างราบรื่น...ซะเมื่อไหร่! ดิวก็ยังเป็นดิว คือหงุดหงิดและเลี่ยงผู้ชายโต๊ะถัดไปอยู่ทุกวันเหมือนเดิมนั่นแหละ พวกเขาไม่เคยได้พูดคุยกันสองต่อสองอีกเลยเพราะความพยายามในการเลี่ยงการเผชิญหน้าของมนุษย์ผิวเข้มโดยแท้
"พี่ดิวคะ" รุ่นน้องผู้หญิงจากทีมอื่นเดินมาเรียกพร้อมปรึกษาปัญหาเรื่องงาน ตลอดการคุยทั้งรุ่นน้องและคนถูกเรียกพี่ดิวปรึกษากันดิบดีท่ามกลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
ยิ้มจนมนุษย์ตี๋ที่ถูกเลี่ยงมาตลอดชักสงสัย ยิ้มให้คนอื่นก็ได้ปกติดีนี่หว่า
พอน้องผู้หญิงคนนั้นกลับโต๊ะตัวเองไปเรียบร้อย จังหวะที่ดิวเริ่มกลับไปขะมักเขม้นที่หน้าจอ LCD อีกครั้ง ทีที่จดๆ จ้องๆ อยู่นานแล้วก็ลุกขึ้น ตั้งใจว่าจะลองแหย่ดูอาการตอบรับของเพื่อนโต๊ะข้างๆ ดูสักครั้ง
คือ ต้องบอกว่าหลังจากคุยกันไปวันนั้น เหมือนสถานการณ์อะไรก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย อดีตเพื่อนร่วมคณะตีมึนเหมือนจะบอกเป็นนัยๆ ว่าไม่รู้ จำไม่ได้ วันนั้นเมาอยู่
"โทรศัพท์เรา..." พูดไม่ทันจบประโยคดี เจ้าของผิวเข้มก็หันขวับมามอง ดวงตาคมแบบเชื้อสายไทยแท้จ้องมองอย่างไม่เป็นมิตรจนคนพูดต้องเงียบเสียงลง
"แค่นี้ทวง?"
"เปล่า ไม่มีมือถือใช้เลยถามดู" ทียักไหล่ทำหน้านิ่ง
"เออ เดี๋ยวเย็นนี้กูไปซื้อให้"
"อยากใช้เลย ไปด้วยแล้วกัน"
"ไม่"
"ทำไมอะ"
"ไม่มีเหตุผล เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเอามาให้"
ขณะที่คนผิวขาวกำลังจะอ้าปากตอบโต้ เสียงจากบุคคลมาใหม่ก็ทำเอาต้องชะงักบทสนทนาไป เพราะคนมาใหม่ไม่ใช่ใครที่ไหน คือ บอสของบริษัท โปรเจกต์ DD จำกัด
"ทิว ดี เอ๊ย ดิว ที ไปๆ เข้าประชุมพร้อมพี่ พี่เพิ่งเสนอโปรเจกต์ใหม่กับนักลงทุนผ่าน" เขายิ้มร่า ประธานบริษัทยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ได้รับรู้ถึงบรรยากาศขุ่นมัวก่อนหน้านี้ที่แทบจะมีคนฆ่ากันตาย
คนบอกเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้สองคนมองหน้ากัน สบมองกันด้วยสายตาประมาณว่าเอาไง มึงไปเดะ มึงไปกูก็ไป เรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวแยะแยะได้อยู่แล้ว และจะเป็นใครไปไม่ได้ที่ทำท่ายักไหล่ ยักคิ้วอย่างกวนตีนเป็นที่สุด นอกจากมนุษย์ผิวเข้ม หางคิ้วเฉียงๆ ของทีขมวดมุ่นเล็กน้อยฉายแววขุ่นใจ
--------------------
โปรเจกต์ใหม่นี้บอสจับคู่ดิวกับทีเป็นแพ็คไปด้วยกัน แบบว่าถ้าเข้าประชุมเรื่องโปรเจกต์นี้สองคนนั้นต้องรวมเป็นหนึ่งเดียวแล้วโผล่หน้าไปประชุมพร้อมกันเสมอ ส่วนตัวโปรเจกต์ใหม่ก็ไม่มีอะไรมากเป็นโปรเจกต์เกี่ยวกับทำแพล็ตฟอร์มสำหรับคนดนตรี กลุ่มเป้าหมายเป็นนักดนตรีอินดี้ที่ต้องการพื้นที่แสดงผลงาน
ไม่มีอะไรมากนี่หมายถึงแนวคิดมันก็จะประมาณที่เล่าไป แต่งานที่พวกเขาต้อง dev คือต้องเรียกว่ามีอะไรให้ทำอีกมากทีเดียวเชียว requirement ยาวเหยียดเป็นหน้ากระดาษ
แต่เดี๋ยวขอคั่นด้วยพักกลางวันก่อน...
'เกร๊งๆ' ขณะที่ทุกคนนั่งกินข้าวกลางวันกันอยู่ในโซนแคนทีนของออฟฟิศ เสียงเคาะช้อนดังขัดจังหวะความจอแจของหนุ่มสาวชาวโปรเจกต์ DD ในชั้นที่ 33
"นี่จะสิ้นปีแล้ว พี่อยากชวนทุกคนมาเล่นบัดดี้กัน ใครไม่เล่นก็ได้นะ แต่ถ้าไม่เล่นพี่จะตัดโบนัสนะ" บอสผู้ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเขามานั่งอยู่ในแคนทีนตั้งแต่เมื่อไหร่ป่าวประกาศยิ้มๆ แต่ช่างเป็นรอยยิ้มที่เคลือบไว้ด้วยยาพิษ
เป็นอันว่าทุกคนต้องเล่นบัดดี้ด้วยกันอย่างไม่มีข้อแม้นั่นเอง
หลังจากนั้นไม่นานอุปกรณ์การเล่นก็พร้อมสรรพด้วยฝีมือเลขาของบอส คุณดาว ผู้เสกทุกอย่างให้เป็นจริงได้อย่างรวดเร็วขอเพียงแค่บอสบอกมา รายชื่อทุกคนถูกเขียนใส่ไว้ในกล่อง บอสเขย่ากล่องอย่างนึกสนุกและเป็นคนเดินไล่ไปให้พนักงานคนนู้นคนนี้จับชื่อบัดดี้กับมือด้วยตัวของเขาเอง
พอถึงคิวของหนุ่มผิวเข้มที่ยืนถัดจากมนุษย์ตี๋ หลังจากที่ดิวไม่ประสบความสำเร็จในการเสือกดูว่าคนก่อนหน้านี้จับได้ชื่อใคร ข้อมือแข็งแรงก็ยื่นออกไป นิ้วโป้งและนิ้วชี้หนีบเอากระดาษใบเล็กที่ม้วนไว้ดิบดีขึ้นมาหนึ่งใบ ซึ่งกระดาษใบนั้นเขียนว่า...
เหี้ยอีกละไงไอ้ดิว!!! (ไม่ใช่คำนี้ คำข้างล่างน่ะ)
'ที'
พอรู้ตัวว่าจับได้ชื่อมนุษย์ตี๋ข้างๆ หนุ่มเชื้อสายไทยแท้ก็ทำตาโต รีบพับกระดาษเก็บลงกระเป๋ากางเกง สายตาเหล่มองไปที่ไอ้ตี๋ผิวขาวที่อยู่ใกล้ๆ อย่างอดไม่ได้ เป็นจังหวะเดียวกับที่ทีเองก็หันมามอง สองคนเลยสบตากันพอดี เป็นดิวที่หลบตาหนีมาก่อน ความยุ่งยากใจเกิดขึ้นจนทำให้อยากหาคนสลับชื่อบัดดี้เอามากๆ
แต่ทว่าฟ้าฝนไม่เคยเป็นใจกับดิวอี้เลย...
"ถ้าใครสลับชื่อแล้วพี่รู้นะ พี่จะตัดโบนัสครึ่งนึง!" อันที่จริงก็ไม่ใช่ฟ้าฝน แต่คือบอสของเขาเองที่ประกาศชัด
โอเค จบ เทคมันเนี่ยแหละ ยอมบอสแล้วครับ!!
"เอ้อ จับๆ กันให้ครบๆ นะ" บอสทำท่าจะผละจากไปเพราะจับบัดดี้กันเกือบครบทุกคนแล้ว แต่ก็มิวายหันมาย้ำกับคู่ dev คู่ใหม่ของโปรเจกต์แพลตฟอร์มดนตรีตัวล่าสุด
"ทีกับดิว ตอนบ่ายนะ อย่าลืมล่ะ" ย้ำถึงนัดประชุมแล้วรอคำตอบจากคนที่หมายตาก่อนก้าวจากไป หนุ่มผิวเข้มคนไทยที่โชคดีเหลือเกินพยักหน้ารับพร้อมตอบ ‘ครับ’ อย่างจำใจ ความโชคดีนี้เขาจะไม่มีวันลืมเลย
---------------------
ดิวเดินออกไปสูบบุหรี่กับแก๊งสิงห์อมควันแป๊บเดียว กลับมาอีกทีบนโต๊ะทำงานของดิวก็ปรากฏโยเกิร์ตขวดใหญ่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
เชี่ย! ใหญ่ขนาดนี้ใครจะกินหมดวะ!
ก่อนดวงตาคมจะเหลือบมองเห็นแผ่นกระดาษโน้ตสีส้มใบน้อย มีข้อความทิ้งไว้ว่า 'เพื่อสุขภาพ จากบัดดี้'
เออ เทคไวดีเว้ย
หลังจากพลิกๆ ไปมาอย่างสนใจก็มีน้องผู้หญิงร่วมออฟฟิศเดียวกันเดินมาออกปากอิจฉาถึงโต๊ะทำงานคนได้รับของเทค
"ของบัดดี้อ๋อพี่ดิว เทคไวจัง ว่าแต่กล่องใหญ่ขนาดนี้กินหมดท้องเสียแน่พี่" พลางหัวเราะคิก เรียกคนอื่นๆ แถวนั้นให้หันมาสนใจและเข้าวงสนทนาด้วย
"ขี้แตกแน่ไอ้ดิว" อาร์ตออกความเห็นบ้างพลางหัวเราะร่วน
"ผมว่าพี่ต้องแบ่งนะพี่ดิว" สองเองก็หัวเราะอย่างอารมณ์ดี
คนที่นั่งอยู่โต๊ะทำงานติดกันเลยหันมาคุยด้วยอีกคน
"จริงๆ โยเกิร์ตแบบนี้ทำเองง่ายมากเลยนะ เอานมจืดมาต้มแล้วก็..." ทีกำลังสาธยาย แต่คนฉุนเฉียวบางคนก็เลือกจะขัดขึ้น
"ต้มเองทำไมเสียเวลา เดินไปซื้อไม่ถึงสิบนาทีก็ได้กินแล้ว" เจ้าของโยเกิร์ตขัดขึ้นแบบประกาศสงคราม เพื่อนร่วมออฟฟิศเลยตัดสินใจสละเรือไปทีละคนเมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่ไม่ค่อยจะดีนักของคนคู่นี้ พอเหลือเจ้าของโต๊ะที่อยู่ติดกันแค่สองคนแล้ว มนุษย์ตี๋ขมวดคิ้วเฉียงๆ จนหน้ายุ่ง สีหน้าไม่พอใจ แต่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรออกมา
"เอ้า หรือไม่จริง?" ยังจะกวนตีนต่ออย่างไม่สนหน้าใคร
"เย็นนี้ไปซื้อที่ไหน" ทีไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดเลยเปลี่ยนเรื่องไปถามถึงมือถือตัวเองแทน
“อะไร มือถือเหรอ เซ็นทรัล กูไปคนเดียวได้"
ดูมันดื้อ...
"ไม่"
"ไม่ก็มึงรออยู่ที่นี่ เดี๋ยวซื้อแล้วเอามาให้"
"ไม่เอา"
"กูก็ไม่เอา กูไม่ไปกับมึงอะ"
"ไหนบอกเป็นเพื่อนร่วมงานกันดีๆ ได้?"
"ก็ได้ไง นี่ก็เป็นอยู่"
"ตรงไหน?"
น่าจะเป็นคำถามที่ทุกคนก็น่าจะอยากรู้ และดิวยังเลือกที่จะยียวนอีกฝ่ายด้วยการตอบว่า
"ทุกตรงอะ"
"ดิวดื้อ"
ทีดุนิ่งๆ แต่เล่นเอาเจ้าของชื่อขนลุกพรึ่บ
"เปล่า!"
"ไอ้ดิวดื้อ"
"กูไม่ได้ดื้อ!"
"ถ้าไม่เลิกดื้อ... เดี๋ยวตีเลย"
ช็อกค้างไปสิบวิ
สัส ‘เดี๋ยวตีเลย’ นี่มึงพูดกับผู้ชายมุ้งมิ้งแบบนี้เหรอวะ!
มือขาวยกขึ้นมา ดวงตาตี่ๆ จ้องเขม็งมองดิว ทำท่าคล้ายคุณครูโรงเรียนอนุบาลกำลังจะลงโทษนักเรียนแสนซน...
ความคิดเห็น