ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [3]___________ทุ่มทุนสร้าง Coming Up 40%
ทุ่มทุนสร้าง
เราสองคนเดินตบเท้าออกมาจาก Hero mania พร้อมกับกล่องฟิกเกอร์ใหม่เอี่ยมราคาเฉียดหมื่น...ทั้งคู่ นี่ผมทำบ้าไรวะเนี่ย
"ดีจังเลยนะคะที่วันเกิดหลานพี่กึ้งพอดี ได้ของขวัญแบบนี้ รักตายเลย" ล้อผมเล่นใช่ไหม....นี่เธอไม่รู้จริงๆหรือแกล้งกันแน่ แถมเธอยังจงใจไม่พูดถึงตัวเอง ผมไม่มีหลานแต่ผมซื้อหุ่นฮีโร่ราคาเกือบ 1/4 ของเงินเดือนผมทั้งเดือน! ก็เพราะเธอ! ตอนอยู่ที่ร้านเธอหันมาสบตากับผมพร้อมเดินมาเลียบๆเคียงๆ ผมรู้เลยว่าเธอต้องการอะไร ดวงตากลมโตของเธอแพรวพราวแสดงความสนอกสนใจอย่างเปิดเผย เรื่องสิ้นสติคือผมดันบ้าจี้คิดจะซื้อจริงๆ ยอมรับว่าตอนแรกไม่ได้คิดอะไรมาก แค่อยากจะหาเรื่องติดต่อคุยกับเธอให้มากขึ้นเท่านั้น แต่เมื่อไปที่เคาท์เตอร์และรู้ราคาของมัน ช่องอกของผมแทบจะกลวงโบ๋สามารถใส่ขุมพลังขนาดจิ๋วเข้าไปได้เหมือนฟิกเกอร์นี่
"ครับ"
"แล้วพี่กึ้งล่ะคะ ชอบ superhero ตัวไหน"
"พี่ก็ไม่ได้ชอบตัวไหนเป็นพิเศษนะ หนังก็มีดูบ้าง ตั้งแต่ทำงานมาเกือบสิบปีก็ไม่ค่อยจะเอนจอยกับพวกนี้มากแล้ว" สีหน้าเธอความตื่นเต้นลงลดไป 50%
"พี่ชอบอ่านมากกว่า พวก comic จากญี่ปุ่น การ์ตูนในตำนาน อย่าง slam drunk กัปตันซึบาสะ มุ่ยทันรึเปล่านะ ยังเก็บไว้ตั้งแต่เล่มแรก"
"ทันสิคะ มุ่ยไม่ได้เกิดหลังพี่กึ้งนานมากขนาดนั้นเสียหน่อย แล้วก็ slam drunk ลายเส้นเท่ห์มาก" น้ำเสียงสดใสกลับมาอีกครั้ง
ผมรู้สึกดีใจนิดๆ นานมากแล้วที่ชีวิตของผมไม่ได้คุยเรื่องแบบนี้ น่าจะในรอบห้าหกปีได้เลย น่าแปลกที่รอบตัวผมมีแต่เพื่อนผู้ชายที่โตมากับกัปตัน ซากุรากิ แต่พอโตขึ้นเวลาผ่านไปก็ไม่มีใครพูดถึงอีก กิจกรรม lifestyle ของเราวิ่งเร็วเกินกว่าจะเก็บรายละเอียดเรื่องที่เราเคยชื่นชอบมันตอนเด็ก โดยเฉพาะในเมืองใหญ่แบบนี้ ตอนนี้ถ้าถามว่าวันๆ เพื่อนผมทำอะไรบ้าง ในออฟฟิศก็จะคุยกันเรื่องบอล เรื่องเงิน เรื่องเจ้านาย เรื่องผู้หญิง แหงล่ะ พวกเราอายุ 30 กันแล้ว
"มุ่ยน่าจะชอบฮีโร่มาก"
"ค่ะ อาจจะเกินคำว่าชอบไปมาก มุ่ยรู้สึกปลอดภัยเวลามองเห็นพวกเขา....พี่อาจจะคิดว่ามุ่ยบ้า"
"อืม ก็ไม่นะ มันคล้ายๆจะเป็นเรื่องของรสนิยมความชอบมากกว่า อย่างคนที่ชอบบอล คลั่งฟุตบอล พี่ว่าก็คงเหมือนกัน" มุ่ยไม่พูดอะไรอีกเธอยิ้มน้อยๆ กับคำตอบของผมผมจะดูหล่อขึ้นในสายตาเธอไหมนะ?แต่ผมคิดแบบนี้จริงๆ มันอยู่ที่ว่าใครชอบอะไรแบบสุดๆ ทุกคนก็จะแสดงออกมา แต่ละคนก็จะชอบอะไรไม่เหมือนกัน
"คือ...ถ้าพี่กึ้งไม่รังเกียจ มุ่ยขอซื้อชุดเสริมของเซ็ทนั้นได้ไหมคะ แค่ชุดเสริมเล็กๆ สามอันนั้น ฟิกเกอร์เดี่ยวมีชุดที่เป็นมาสเตอร์อยู่แล้ว" ผมคาดการณ์ไว้แล้ว แวบแรกแทบจะตัดสินใจยกให้เธอทั้ง set แต่นึกขึ้นได้ว่า โกหกเธอไว้ ยังไงก็คงต้องเก็บตัวมาสเตอร์ไว้ ผมทำท่าหยุดคิดนิดหนึ่งแสร้งทำเป็นมองของสะสมราคาแพงในมือก่อนตอบออกไป
"ได้สิ แต่มุ่ยมีวิธีทำให้ไม่รู้ว่าอะไรมันหายไป ใช่ไหม ไม่งั้นหลานคงงอแง" ไหนๆก็ไหนๆแล้วก็คงต้องเอาให้สุด
"ทำไม่ได้หรอกค่ะ" เธอตอบหน้าเรียบแบบไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะพูดต่อ
"แต่มุ่ยวิธีเซอร์ไพรส์ของขวัญ แบบไม่ต้องใส่กล่องเดิม แต่หลานพี่กึ้งเกิดวันไหนคะ ต้องทิ้งมันไว้กับมุ่ยสักวันสองวันนะ แล้วเดี๋ยวมุ่ยจะเอามาให้พี่กึ้งแบบไม่มีบุบสลายแน่นอน" สำเร็จ มันแปลว่าผมจะต้องได้เจอเธออีก
ผมอยากจะตอบจริงๆ ว่าหลานของผมเกิดวันไหนก็ได้ ผมยื่นกล่องในมือให้เธอ ทันทีที่เธอได้มันไปผมรู้ว่าเธอดีใจมากแค่ไหน เผลอๆอาจจะร้องกรี๊ดด้วยซ้ำหากไม่มีผมอยู่ตรงนั้น แต่เธอก็ยังเก็บอาการเอาไว้ รอยยิ้มนั้นทำให้ผมอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ เธอดูราวกับเด็กหญิงหกเจ็ดขวบที่ได้ตุ๊กตาใหม่ไม่ปาน เธอน่ารัก...มากจริงๆ
เจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง คุยกันไม่กี่คำ ผมก็เสียเงินเกือบหมื่นไปกับเธอเสียแล้ว ถ้าเปรียบเป็นหนังสักเรื่อง เรื่องนี้คงเป็นหนังที่ต้นทุนสูงมากๆติดอับดับท็อปสถิติของผม ใช้ CG เอฟเฟคแบบหนังฟอร์มยักษ์ และผมก็หวังว่าหนังเรื่องนี้จะออกมาดี ทุกคนยิ้มและพูดถึงหลังจากที่มันจบลง
+1 Friends Request
ขณะได้เวลาพักกลางวันของออฟฟิศก่อนออกไปทานอาหาร ชายหนุ่มก้มลงเปิดเช็คโทรศัพท์ขณะอีกมือพยายามจะเคลียร์เอกสารบนโต๊ะทำงาน ฤทธาต้องแปลกใจเมื่อพบกับหนึ่งคำขอเป็นเพื่อนใน Facebook เมื่อกดเข้าไปดู หัวใจของเขากระตุกวูบ เต้นแรงขึ้นนิดๆ เมื่อพบทรงผมโดดเด่นที่จำได้ขึ้นใจและชื่อของเธอ Muii YOLO
แน่นอนว่าเขาไม่ลังเลที่จะกดตอบรับอย่างรวดเร็ว เปิดหน้าต่าง Messenger ของเธออีกฝ่ายกำลังออนไลน์อยู่ ในเวลาแบบนี้เขาควรทักเธอดีหรือไม่...
ก่อนที่เขาจะนึกออก อีกฝ่ายกำลังพิมพ์ข้อความบางอย่างแล้วหยุดไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น