[Fic] Togeter กว่าเราจะรักกันได้

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

 ---TOKYO---

"เห้ออออ!! เราหนีมาถึงที่นี้แล้ว คงไม่มีใครตามหาเจอน่ะ" ฉั๊นได้แต่ถอนหายใจกับปัญหาต่างๆที่เพิ่งเจอมากับตัว ถ้าหนีมาเที่ยว มาช๊อปปิ้ง หวังว่าทำจะทำให้สบายใจขึ้นน่ะ 

"เอาหล่ะ มาถึงญี่ปุ่นทั้งทีช๊อปให้กระจายไปเลย Let's go" จังหวะนั้นฉั๊นเห็นสัญญาไฟจราจรก็กระพริบสัญญลักษณ์ให้คนข้ามถนนได้ 



"ญี่ปุ่นจร้าาาาาา ฉั๊นมาแล้วววววววว" ฉั๊นรีบวิ่งไปยังฝั่งตรงข้ามแต่ทันใดนั้น

"เห้ยยย!! คุณระวัง" มีเสียงชายคนนึงกำลังจะโกนเรียกฉั๊นอยู่ ใครกันน่ะ

"ปรี๊นนนนนนนนนนนนนนน ปรี๊นนนนนนนนนนนนน" ในตอนนั้นหูฉั๊นมันอื้อ มันไม่รับรู้อะไรอีกเลย

"คุณอยากตายหรือไง ข้ามถนนไม่ดูสัญญานจราจรเลย" จังหว่ะนั้นฉั๊นค่อยๆ ลืมตามองชายคนที่พร่ำบ่นฉั๊นอยู่    ว่าแต่ทำไมฉั๊นถึงอยู่ในลักษณะคล้ายกับอยู่ในอ้อมกอดเขา 

"นี่คุณ เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั๊ย"

"พี่ฮ่ะ นี่ญี่ปุ่นน่ะพี่ พูดเกาหลีกับพี่สาวเค้า แล้วเขาจะรู้เรื่องหรอ" ฉั๊นหันไปมองที่ต้นเสียง เป็นเสียงชายหนุ่มตาตี่อีกคนนึง ดูลักษณะว่าเป็นน้องชายของผู้ชายที่กอดฉั๊นอยู่

"ปล่อยได้แล้วค่ะ คุณจะกอดฉั๊นแบบนี้อีกนานมั๊ย"

"เอ่อ ผมขอโทษครับ " ชายคนนั้นค่อยๆคลายอ้อมกอดให้ฉันเป็นอิสระ

"แต่ว่าเมื่อกี้ผมได้ยินคุณพูดเกาหลี คุณเป็นคนเกาหลีหรอครับ" ผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ทางด้านขวามือฉั๊นถามขึ้น

"เป็นคนไทยค่ะ แต่พอดีมาทำงานที่เกาหลีเลยพอพูดได้บ้าง ตอนนี้ว่างก็เลยมาเที่ยวที่ญี่ปุ่นค่ะ"    อร๊ายยยยยยยยยยย อะไรกันเนี้ย ตรงหน้าฉั๊นมีแต่ผู้ชายน่าตาดีถึงสี่คน แต่อีกคนนึงผมยาวมาก ดูหน้าแล้วเหมือนผู้หญิง แถมสวยกว่าฉั๊นอีก

"พี่สาวชื่ออะไรหรือครับ เผื่อเราจะได้มีโอกาสเจอกันที่เกาหลีอีก" ชายตาตี๋เป็นคนถาม

"มอนนี่จ๊ะ แล้วเราหล่ะชื่ออะไร"

"ผมมินฮยอกครับบบ" ดูไปดูมานายมินฮยอกอะไรเนี้ยก็น่ารักดีน่ะ

"ขอบคุณพวกคุณมากน่ะค่ะที่ช่วย เอ่ออออ ขอโทษน่ะค่ะคุณชื่อ....." ฉั๊นหันไปถามชายที่ช่วยชีวิตฉั๊นไว้ พร้อมยิ้มหวานๆหนึ่งครั้ง

"ผมจงฮยอนครับ แล้วนี่พี่ยงฮวา ส่วนคนที่ผมยาวๆชื่อจองชิน" ฉั๊นพอสรุปได้แล้วว่าผู้ชายทางขวาชื่อยงฮวา ส่วนจานั้นที่น่าคล้ายผู้หญิง ผมยาวๆ ชื่อจองชิน

"ต้องขอบคุณอีกครั้งน่ะค่ะ ที่ช่วยชีวิตฉั๊นไว้"

"ไม่เป็นไรครับ วันหลังก็ระวังให้มากกว่านี่หน่อยน่ะครับ อาจไม่โชคดีแบบนี้" นายจงฮยอนนี่ก็นิสัยดีเหมือนกันน่ะ ยิ้มหวาน แล้วยังใจดีอีก

"พวกเราต้องไปก่อนน่ะครับ ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกัน" ผู้ชายที่ชื่อยงฮวาหันมาบอกกับฉั๊น แล้วพาน้องๆเดินไป ฉั๊นยิ้มให้กับทุกคนอีกหนึ่งครั้งเพื่อแสดงความขอบคุณ

"เอาหล่ะรอดตายจากอุบัติเหตุเมื่อกี้แล้ว ต่อไปนี่มอนนี่ต้องระวังตัวให้มากกว่านี้อีกน่ะ" ฉั๊นบอกกับตัวเองอีกที เพื่อย้ำให้ตัวเองมีสติมากกว่านี้ เวลานี้ไปช๊อปปิ้งให้กระจายเลยดีกว่า ล้า----หล้า---ล่า---ล้าาาาา



---3 ชั่วโมงผ่านไป---

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ตรงนั้นมีอะไรหรอ ทำไมมีคนกรี๊ดเยอะแยะขนาดนี้ ฉั๊นตัดสินใจค่อยแหวกผู้คนไปยังต้นกำเนิดของเสียง ภาพที่เห็นคือผู้ชายกลุ่มเมื่อกี้ที่เพิ่งช่วยชีวิตฉั๊น กำลังทำการแสดงอย่างสนุกสนาน ต่างกับตอนที่อยู่กับฉั๊นเมื่อกี้ ตอนนี้พวกเขาดูจริงจังมาก

"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกน่ะ" ฉั๊นตะโกนออกไป แต่คิดว่าพวกเขาคงไม่ได้ยินหรอกเพราะเสียงกรี๊ดดังมาก ฉั๊นค่อยๆถอยออกมาจากกลุ่มผู้คนเหล่านั้น เพียงแต่ขอให้มีโอกาสได้เจอพวกเขาอีกครั้ง ฉั๊นจะได้ตอบแทนที่พวกเขาช่วยชีวิตที่ไร้ความหมายในสายตาหลายๆคน ให้มีชีวิตยืนอยู่บนโลกใบนี้อีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
***TALK***

     เพิ่งแต่งเป็นเรื่องแรก ถ้ามีข้อติชมตรงไหน เม้นบอกกันด้วยน่ะค่ะ เป็นกำลังให้กันเยอะๆค่ะ ติดตามกันเยอะๆน่ะ

     แล้วก็ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคอมเม้นแล้วก็การติดตามด้วยค่ะ