ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สำนึกผิด
บทที่ 6 สำนึกผิด
\" อ่ะนี่..อ่านซะ!! \" วิเวียนบอกฉันพร้อมกับยื่นนิตยาสารวัยใสให้..
\" อะไรอ่า?? \" ฉันถามด้วยความสงสัย...
\" ก็...วิธีรักษาแผลใจให้หายภายใน 30 วันไงจ๊ะ..\" พูดจบวิเวียนกับบายุมิก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเต็มที่...ทำให้ฉันได้แต่นั่งหน้าหงิกก่อนจะประชดออกไปว่า..
\" เชอะ ..ไม่จำเป็นหรอกย่ะ ช้านตัดใจได้ตั้งนานแล้ว.. หึหึ \"
\" จริงๆหรอจ๊ะ?? \" บายุมิเริ่มทำหน้าทะเล้น..-*-
\" นี่! พวกเธอก็ไม่สนับสนุนให้ช้านกลับไปรักนายนั่นไม่ใช่หรอ ..?? \" ฉันเริ่มพูดยานคางช้าๆ แต่ทำหน้าจริงจัง
\" ก็..ใช่อ่า พวกเราไม่อยากเห็นเธอเจ็บอีก \" วิเวียนรีบตอบ
\" ถ้างั้น ...ก็เลิกแซวฉันสักที!!! \" ฉันตะคอกใส่พวกนั้น..เล่นทำเอาพวกเธอนิ่งเงียบ จากนั้นก็รีบขอโทษฉันกันยกใหญ่ เมื่อรู้ว่าฉันโกรธเข้าจริงๆแล้ว..
เมเมะกลับมานั่งข้างฉันด้วยสีหน้ารื่นเริง เล่นเอาทั้งฉัน วิเวียน และบายุมิสงสัยกัน...
\" เป็นอะไรหน่ะเมเมะ ..อารมณ์ดีมาเชียว...\"ฉันถามด้วยอาการสงสัยสุดๆ..ซึ่งบายุมิกับวิเวียนก็ได้แต่พยักหน้าด้วยอาการสงสัยไม่แพ้กัน
\" ก็..หุหุ...ช้านได้เพื่อนไปเรียนภาษาเกาหลีด้วยกันแล้ววววว...ฮิ้วววว \" เมเมะตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน..เหอๆ ก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง
\" เอ่อนี่ ซูนาโกะ เราก็วางแผนจะไปเรียนภาษาเกาหลีกันตั้งแต่ปิดเทอมแล้วไม่ใช่หรอ..จนป่านนี้ยังไม่ได้ไปเลยนะเนี่ย เหอๆ - - \" บายุมิเอ่ยกับฉัน พลางยิ้มเจื่อนๆ...นั้นสิ กะว่าจะไปเรียนตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว จนป่านนี้ยังไม่ได้ไปเลย ... นี่ฉันมัวแต่ทำอะไรอยู่เนี่ย?!?
\" น่านดิ..เอาไว้ก่อนละกัน เอาไว้ตารางเรียนพิเศษลงตัวแล้ว ค่อยจัดการเรื่องนี้..\" ฉันตอบอย่างเรียบๆ ซึ่งบายุมิก็ได้แต่พยักหน้ารับ...จากนั้นไม่นาน อาจารย์ประจำชั้นก็เข้ามาโฮมรูม และพูดคุยถึงเรื่องงานกีฬาสี ซึ่งจะมีในกลางเดือนนี้..
\" ทุกๆคน ควรจะให้ความร่วมมือกับงานนี้นะ!! ควรจะหากิจกรรมเข้าร่วม..ฯลฯ \" ขณะที่คุณครูกำลังพูดอยู่นั้น เมเมะก็ทำท่าแกล้งหลับ และมีสัปหงกนิดๆ ซึ่งเรียกเสียงฮาได้จากพวกเราไม่น้อย.... กีฬาสีปีนี้ พวกเรากะว่าจะโดดกัน เพราะมัน น่าเบื่อมากกกกกกกก ไม่มีฟุตบอลหญิง ม.ต้น ให้ลงเล่น เท่านี้แหละ ฉันถึงกับเซ็งสุดๆไปเลย ก็เพราะฉันชอบเล่นฟุตบอลมากเลยหน่ะสิ..(ถึงจะเล่นได้ห่วยมากก็ตาม - -\")
วันนี้เวลาในคาบเรียนเดินไปอย่างช้าๆ มันช่างเป็นเวลาที่น่าเบื่อยิ่งนัก..ฉันเอาแต่รอให้ถึงเวลาเลิกเรียนเร็วๆซึ่งฉันจะได้รู้สักทีว่าจุนอิจิ จะเล่าอะไรให้ฉันฟัง....-อออออออออดดดดดดดดดดดดดด- เสียงออดบอกเวลาพักเที่ยงมาถึง เรียกเสียงเฮได้จากนักเรียนไม่น้อย เพราะคาบก่อนหมดเวลานั้นเป็นวิชาภาษาอังกฤษของอาจารย์ แมริเอะ ซึ่งไม่มีใครชอบเที่จะเรียนกับเธอเลย...จึงมีแต่คนรอคอยให้ถึงเวลาพักเที่ยงเร็วๆ
\" ในที่สุด..ก็หมดเวลามาได้ นึกว่าจะโดนพิษเห็ดจนตายก่อนจะทันได้ออกจากห้องซะอีก \" เมเมะพูดอย่างหน้าตาเฉย..
\" ใช่ๆ เกือบจะเฉาตายแหนะ เอิ้กๆ \" บายุมิเสริม จากนั้นพวกเราก็หัวเราะกันจนท้องแข็ง... งงกันหรอคะ?? งงว่าพิษเห็ดอะไรมาจากไหนหน่ะหรอ?? ก็มาจากหัวของอาจารย์แมริเอะอ่ะสิ หุหุ ก็พี่แกเล่นไว้ทรงผมเหมือนหมวกเห็ดซะขนาดนั้น .. ก็เลยได้ฉายาว่า หัวเห็ดมาอย่างไม่ยากเย็น ไม่ใช่เห็ดธรรมดาด้วยนะ!! เห็ดพิษอีกต่างหาก อิอิ..
ขณะที่พวกเรากำลังใส่รองเท้าอยู่ที่ชั้นล่างของอาคารอยู่นั้น..ฉันก็สังเกตเห็นว่า วันนี้เมเมะพยายามยัดเท้าลงไปในรองเท้ามากเป็นพิเศษ ฉันจึงเอ่ยปากถามเมเมะว่า
\" เฮ้ย! เป็นอะไรหน่ะ..?? \" ฉันถามด้วยเสียงอันดัง จนทำให้วิเวียนกับบายุมิหันมามอง
\" สงสัย...จะหยิบรองเท้าผิดว่ะ \" พูดจบ เมเมะก็รีบวิ่งกลับไปที่ชั้น3 เพื่อเปลี่ยนรองเท้า พวกเราที่เหลือก็ได้แต่ยืนหัวเราะกับการกระทำของเธอ
เมื่อเมเมะกลับลงมาพร้อมกับรองเท้าที่ถูกต้องแล้ว พวกเราก็เดินไปแวะที่ห้องน้ำ ก่อนที่จะไปโรงอาหาร .. ขณะนี้ คนแน่นเต็มโรงอาหารแล้ว พวกเราใช้เวลาไม่มากนักในการตัดสินใจเลือกซื้ออาหาร แล้วก็รีบไปจองโต๊ะนั่ง ... แต่แล้วฉันก็ต้องรู้สึกผิดสังเกต เพราะมีความรู้สึกว่า 1ในพวกเราหายไป.... เนโกะนั้นเอง!!! ว่าแต่ เธอหายไปไหนหว่า??
\" นี่ๆบายุมิ วันนี้เธอเห็นเนโกะบ้างมะ ?? \" ฉันสะกิดบายุมิที่ซื้อน้ำอยู่ข้างๆเพื่อถาม
\" ไม่เห็นอ่ะ..สงสัยจะไม่มาโรงเรียน \" บายุมิตอบฉันพร้อมกับยื่นเงินให้แก่คนขายน้ำ..
\" เหอๆ เปิดเทอมวันแรกก็ขาดเรียนแล้วหรอเนี่ย อิอิ \" ฉันพูดปนหัวเราะ
\" ทำเหมือนเธอไม่เคยเป็นเลยอ่ะนะ .. รู้สึกว่า เปิดเทอม ม.ต้น วันแรก เธอก็ขาดไปเฉยๆเลยนะ \" บายุมิย้อนฉัน เล่นเอาพวกเราหัวเราะกันไปพักใหญ่ๆเลย
จากนั้นพวกเราก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ แล้วเริ่มจัดการกับอาหารตรงหน้า...เมเมะมองนั้นฉันอยู่พักใหญ่ๆจึงทำให้ฉันชะงัก สงสัยเธอจะแปลกใจกับอาการเก้ๆกังๆของฉัน เพราะว่าฉันทำท่าเหมือนทานอาหารได้ลำบากเหลือเกิน ... ไม่นานเธอก็สังเกตเห็นว่าฉันดัดฟัน!!!
\" เฮ้ย!!!! แกดัดฟันหรอวะ!!!! \" เมเมะตะโกนลั่นโรงอาหาร ทำให้นักเรียนหลายๆคนหันมามองที่เรา ส่วนฉัน วิเวียน และบายุมิ อายจนแทบอยากจะหาถุงมาคลุมหัว...
\" อื่ม .. แกพึ่งเห็นหรอ \" ฉันพูดเบาๆ ทั้งๆที่หน้ายังแดงเพราะความอายอยู่
\" ก็เอ่อดิ..ตลกดีว่ะ...เฉิ่มม๊ากค่ะ \" พูดจบเมเมะก็ระเบิดเสียงหัวเราะอันดังก้อง ทำให้พวกเราได้อายกันอีกรอบ -///-
\" พวกแกๆ ดูดิๆ ว่ามันเฉิ่มแค่ไหน..\" เมเมะเริ่มชักชวนให้บายุมิกับวิเวียนหันมาดู ซึ่งพวกนั้นก็เอาแต่หัวเราะพร้อมกับบอกเมเมะว่า เห็นตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว...ส่วนฉันหนะหรอ ก็พยายามทานข้าวต่อไป...
\" นี่ๆ ช้านจะเอาจานไปเก็บก่อนนะ...\" ฉันบอกกับเพื่อนๆ แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้เอาจานไปเก็บนั้น จานอีกหลายๆใบ ก็มาวางซ้อนกันบนจานของฉัน พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นมาพร้อมๆกันว่า
\" ฝากหน่อยนะ!!! \" ฉันจึงต้องจำใจถือจานทั้งหมด 4 ใบไปเก็บ ระหว่างทางเดินนั้นก็มีคนทักฉันขึ้น..
\" หวาดดีคับ น้องสาวสุดที่รักของพี่ชายสุดหล่อ \" เสียงแบบนี้ คำพูดแบบนี้ ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร..ฉันหันหลังกลับไปพร้อมกับพูดว่า
\" จะสวัสดีก่อน รึว่า จะอ้วกก่อนดีนะ อิอิ\" พูดจบ ฉันกับพี่ชายก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน.. ก่อนที่จะลากันนั้น ฉันก็ไม่ลืมที่ย้ำกับพี่ว่า...
\" อย่าลืม..หลังเลิกเรียน เจอกันที่ลานซากุระนะคะ^^ \" ฉันพูดเสียงหวาน
\" อื่ม ไม่ลืมๆ ไปละ บะบาย \" พูดจบจุนอิจิก็วิ่งออกไปหาเพื่อนทันที...
เวลาเรียนดำเนินมาจนถึงคาบสุดท้าย...และแล้วก็...-ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด- เสียงออดหมดเวลาดังขึ้น ฉันจึงรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งไปที่ลานซากุระทันที.... จุนอิจิมานั่งรอฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับเขา..
\" ฮั่กๆ หวัดดีค่ะ..ฮั่กๆๆ \" ฉันทักพี่ พร้อมด้วยเสียงหอบถี่ๆ
\" อะ..อ้าว หวาดดี ทำไมเลิกช้าจัง \" จุนอิจิถามฉัน พร้อมกับยิ้มนิดๆ
\" เลิกช้าบ้าไรหล่ะ .. พี่ต่างหากที่เลิกเร็ว \" ฉันสวนกลับ พลางทำหน้าทะเล้น
\" ครับๆ ยอมแพ้ๆ อิอิ \" พี่ชายตอบ พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน(เวอร์ซะไม่มีอ่ะ - -)
\" เอ่อนี่..\" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ นายพี่ชายตัวดีก็รีบขัดขึ้นมาก่อน
\" เอ่อใช่ ดัดฟันแล้วหรอ ..กะว่าจะทักตั้งแต่เที่ยงละ แต่ลืม..\" จุนอิจิพูด แล้วทำท่ากลั้นหัวเราะ ... ฉันทำหน้ามุ่ยนิดๆ ก่อนจะตอบว่าใช่อย่างเย็นชา
\" กร้ากๆๆๆๆๆ ตาหลกว่ะ ... เฉิ่มเป็นบ้าเลย น้องใครก็ไม่รู้ 555+ \" นายพี่ชายตัวดีระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเต็มที่ .. ฉันจึงหวดกำปั้นลงไปที่ไหล่ของเขาแรงๆ ซึ่งมันได้ผลแฮะ พี่ชายหยุดหัวเราะในทันที และเปลี่ยนเป็นครางอย่างเจ็บปวดแทน
\" โอยยย..ไรวะเนี่ย มือหนักชะมัด >< \" จุนอิจิบ่นกระปอดกระแปด พลางเอามือลูบที่ไหล่ไปมา
\" แล้วไง ใครใช้ให้มาว่าน้องก่อนทำไม..น้องจะเฉิ่มหรือไม่มันก็เรื่องของน้อง ชิ \" พูดจบฉันก็สะบัดหน้าหนี
\" ไม่ใช่เฉิ่มแค่ดัดฟันนะ แต่ทรงผมก็แมร่ง โคตรเฉิ่มเลยว่ะ .. \" จุนอิจิว่าฉันต่ออย่างไม่เข็ดหราบ ฉันจึงหวดกำปั้นซ้ำที่เดิมอีกรอบ แต่คราวนี้พลาด เขาไหวตัวทัน .. ฉันจึงได้แต่งนั่งหน้าบึ้ง ฟังเสียงหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ของพี่ชาย .... แต่มันก็จริงอ่ะนะ ตั้งแต่ที่เลิกกับฟุนมา ฉันก็มีความรู้สึกว่าตัวเองแย่ลง ..แถมไม่พอ ตอนปิดเทอมที่ผ่านมา ฉันดันมีเรื่องอีก ฉันไปล้อเล่นกับความรักของคนอื่น จนทำให้เขาทั้งโกรธและเกลียดฉัน เขาบอกฉันว่า อย่าเอาความรักมาล้อเล่นอีก และก่อนจะบล้อกดีลีทฉัน เขาก็บอกว่า ผู้หญิงอ่ะ ไว้ใจไม่ได้ ..ใช่!เราเจอกันแค่ในmsn และเขาก็เห็นรูปของฉัน(รูปตอนยังไม่เฉิ่มนะ) และเขาก็จีบฉัน...แล้ววันหนึ่งฉันดันไปรับมุกเขา ฉันล้อเล่นกับความรักของเขา จนสุดท้าย ผลก็ออกมาเป็นแบบนี้....ฉันรู้สึกผิดเต็มที่เลย และฉันก็คิดว่า ถ้าฉันไม่น่ารัก(หุหุ เข้าข้างตัวเองนิดหน่อย อย่างน้อยก็พอดูได้อ่ะนะ) เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ...... เรื่องนี้ บวกกับ แผลในหัวใจของฉัน จึงทำให้ฉันเริ่มผันตัวเองเป็นยัยเฉิ่ม ... ผมหลังหน่ะหรอ ก็รวบต่ำๆ ส่วนผมหน้าก็ใช่แค่หวีสับอันเดียวสับขึ้นไป แป้งก็ไม่ปะ แต่งตัวก็เฉิ่มๆ แถมยังดัดฟันอีก จึงทำให้ฉันกลายเป็นยัยเฉิ่มเต็มพิกัด .. ฉันเริ่มทำแบบนี้ตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว....แต่เปิดเทอมฉันก็อาจดูดีขึ้นหน่อย เพราฉันเปลี่ยนจากใช้หวีสับมาเป็นกิ๊ฟแทน แต่ก็นะ มันก็ดูทั้งยุ่งทั้งเฉิ่มอยู่ดี - -\"
\" เอาเหอะๆ น้องจะเฉิ่ม แล้วพี่จะทำไม? \" ฉันเริ่มยอกย้อน-*-
\" จะทำไมหน่ะหรอ ..ก็รับไม่ได้อ่าดิ พี่ชายออกจะหล่อขนาดนี้ แต่ดันมีน้องสาวเฉิ้มเฉิ่ม \" พูดจบเขาก็หัวเราะอย่างเมามันอีกยกหนึ่ง...ส่วนฉันก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง แล้วถอนหายใจยาวๆ
\" นี่พี่..พอๆเข้าเรื่องๆ เล่าเรื่องของพี่มาได้ละ \" ฉันเริ่มทักท้วง
\" เรื่องอารายยยย \" จุนอิจิพูดยานคาง .. นี่เขายังไม่วายจะกวนประสาทฉันต่ออีกหรอ??
\" เดี๊ยะๆ ทำงงๆ เดี๋ยวไม่ฟังซะเลย \" ฉันเล่นตัวบ้าง..ซึ่งมันก็ได้ผล พี่ชายเริ่มเข้าเรื่องทันที
\" อ่าๆ ไม่กวนแล้วจ๊า ไม่กวนแล้ว .... คือว่า...คือ \" จุนอิจิเริ่มอึกอัก แต่พอพี่เห็นฉันก็ลังจะอ้าปากต่อว่า เขาจึงรีบพูดต่อทันที
\" คือ พี่กับซาคาฮาระ จบกันแล้วหล่ะ....\" พูดจบเขาก็ลดตาลงมองพื้น ทิ้งให้ฉันอึ้งนิดกๆก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
\" 5555+ อะไรกันพี่ ทำไมจบเร็วขนาดนี้ ยังไม่ทันจะได้คบกันเลยไม่ใช่หรอ เอิ้กๆ \" ฉันพูดปนหัวเราะ
\" ก็อื่มดิ .. ก็ กลายเป็นแค่เพื่อนกันแล้ว ... ตะ..แต่ น้องอย่าไปว่าอะไร ซาคาฮาระ เค้านะ \" จุนอิจิรีบบอกฉัน...
\" เหอๆ ใครเค้าจะไปว่า บ้าปล่าว \" ฉันรีบตอบทันควัน นี่พี่คิดว่าฉันเป็นนางมารรึไงที่จะไล่ไปว่าให้คนอื่นที่ไม่ยอมคบกับพี่ของฉัน .... แต่เปล่าเลย ฉันกับรู้สึกเฉยๆด้วยซ้ำ กับการกินแห้วกระป๋องของพี่ในครั้งนี้ ... เพราะฉันไม่สนับสนุนจุนอิจิกับซาคาฮาระตั้งแต่ครั้งแรกแล้วหล่ะสิ
\" อืมนะ ...เฮ้ออออ พี่น่าจะฟังน้อง ฟังเอมุระ ฟัง....นานามิ ตั้งแต่แรกนะ \" จุนอิจิพูดพลางทำหน้าสำนึกผิด...และเขาก็ชะงักนิดนึง ก่อนจะเอ่ยชื่อของ นานามิ ..ทำไมหน่ะหรอ? ก็เพราะ นานามิ เป็นแฟนเก่าของพี่ชายอ่าดิ ..และเป็นคนที่ทิ้งบาดแผลลึกเอาไว้ในใจของจุนอิจิ และตอนนี้ นานามิ ก็มีแฟนใหม่แล้ว ... แต่สำหรับฉัน นานามิก็จะเป็นเพียงคนๆเดียวเท่านั้น ที่ฉันจะยอมรับเป็นพี่สะใภ้ได้....
น้องสาว: เอิ้กๆ มาถึงตอนที่ 6แล้วๆๆ อิอิ ตอนที่ 7กะว่าคงเป็นเรื่องของพี่ชายบ้างอ่ะนะ เรื่องของพี่ชายกับแห้วกระป๋องอ่าจ๊า อิอิ อย่าลืมโหวตๆและเม้นๆนะคร้า จุ๊ฟ
\" อ่ะนี่..อ่านซะ!! \" วิเวียนบอกฉันพร้อมกับยื่นนิตยาสารวัยใสให้..
\" อะไรอ่า?? \" ฉันถามด้วยความสงสัย...
\" ก็...วิธีรักษาแผลใจให้หายภายใน 30 วันไงจ๊ะ..\" พูดจบวิเวียนกับบายุมิก็ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเต็มที่...ทำให้ฉันได้แต่นั่งหน้าหงิกก่อนจะประชดออกไปว่า..
\" เชอะ ..ไม่จำเป็นหรอกย่ะ ช้านตัดใจได้ตั้งนานแล้ว.. หึหึ \"
\" จริงๆหรอจ๊ะ?? \" บายุมิเริ่มทำหน้าทะเล้น..-*-
\" นี่! พวกเธอก็ไม่สนับสนุนให้ช้านกลับไปรักนายนั่นไม่ใช่หรอ ..?? \" ฉันเริ่มพูดยานคางช้าๆ แต่ทำหน้าจริงจัง
\" ก็..ใช่อ่า พวกเราไม่อยากเห็นเธอเจ็บอีก \" วิเวียนรีบตอบ
\" ถ้างั้น ...ก็เลิกแซวฉันสักที!!! \" ฉันตะคอกใส่พวกนั้น..เล่นทำเอาพวกเธอนิ่งเงียบ จากนั้นก็รีบขอโทษฉันกันยกใหญ่ เมื่อรู้ว่าฉันโกรธเข้าจริงๆแล้ว..
เมเมะกลับมานั่งข้างฉันด้วยสีหน้ารื่นเริง เล่นเอาทั้งฉัน วิเวียน และบายุมิสงสัยกัน...
\" เป็นอะไรหน่ะเมเมะ ..อารมณ์ดีมาเชียว...\"ฉันถามด้วยอาการสงสัยสุดๆ..ซึ่งบายุมิกับวิเวียนก็ได้แต่พยักหน้าด้วยอาการสงสัยไม่แพ้กัน
\" ก็..หุหุ...ช้านได้เพื่อนไปเรียนภาษาเกาหลีด้วยกันแล้ววววว...ฮิ้วววว \" เมเมะตอบด้วยน้ำเสียงฉะฉาน..เหอๆ ก็นึกว่าเรื่องอะไร ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง
\" เอ่อนี่ ซูนาโกะ เราก็วางแผนจะไปเรียนภาษาเกาหลีกันตั้งแต่ปิดเทอมแล้วไม่ใช่หรอ..จนป่านนี้ยังไม่ได้ไปเลยนะเนี่ย เหอๆ - - \" บายุมิเอ่ยกับฉัน พลางยิ้มเจื่อนๆ...นั้นสิ กะว่าจะไปเรียนตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว จนป่านนี้ยังไม่ได้ไปเลย ... นี่ฉันมัวแต่ทำอะไรอยู่เนี่ย?!?
\" น่านดิ..เอาไว้ก่อนละกัน เอาไว้ตารางเรียนพิเศษลงตัวแล้ว ค่อยจัดการเรื่องนี้..\" ฉันตอบอย่างเรียบๆ ซึ่งบายุมิก็ได้แต่พยักหน้ารับ...จากนั้นไม่นาน อาจารย์ประจำชั้นก็เข้ามาโฮมรูม และพูดคุยถึงเรื่องงานกีฬาสี ซึ่งจะมีในกลางเดือนนี้..
\" ทุกๆคน ควรจะให้ความร่วมมือกับงานนี้นะ!! ควรจะหากิจกรรมเข้าร่วม..ฯลฯ \" ขณะที่คุณครูกำลังพูดอยู่นั้น เมเมะก็ทำท่าแกล้งหลับ และมีสัปหงกนิดๆ ซึ่งเรียกเสียงฮาได้จากพวกเราไม่น้อย.... กีฬาสีปีนี้ พวกเรากะว่าจะโดดกัน เพราะมัน น่าเบื่อมากกกกกกกก ไม่มีฟุตบอลหญิง ม.ต้น ให้ลงเล่น เท่านี้แหละ ฉันถึงกับเซ็งสุดๆไปเลย ก็เพราะฉันชอบเล่นฟุตบอลมากเลยหน่ะสิ..(ถึงจะเล่นได้ห่วยมากก็ตาม - -\")
วันนี้เวลาในคาบเรียนเดินไปอย่างช้าๆ มันช่างเป็นเวลาที่น่าเบื่อยิ่งนัก..ฉันเอาแต่รอให้ถึงเวลาเลิกเรียนเร็วๆซึ่งฉันจะได้รู้สักทีว่าจุนอิจิ จะเล่าอะไรให้ฉันฟัง....-อออออออออดดดดดดดดดดดดดด- เสียงออดบอกเวลาพักเที่ยงมาถึง เรียกเสียงเฮได้จากนักเรียนไม่น้อย เพราะคาบก่อนหมดเวลานั้นเป็นวิชาภาษาอังกฤษของอาจารย์ แมริเอะ ซึ่งไม่มีใครชอบเที่จะเรียนกับเธอเลย...จึงมีแต่คนรอคอยให้ถึงเวลาพักเที่ยงเร็วๆ
\" ในที่สุด..ก็หมดเวลามาได้ นึกว่าจะโดนพิษเห็ดจนตายก่อนจะทันได้ออกจากห้องซะอีก \" เมเมะพูดอย่างหน้าตาเฉย..
\" ใช่ๆ เกือบจะเฉาตายแหนะ เอิ้กๆ \" บายุมิเสริม จากนั้นพวกเราก็หัวเราะกันจนท้องแข็ง... งงกันหรอคะ?? งงว่าพิษเห็ดอะไรมาจากไหนหน่ะหรอ?? ก็มาจากหัวของอาจารย์แมริเอะอ่ะสิ หุหุ ก็พี่แกเล่นไว้ทรงผมเหมือนหมวกเห็ดซะขนาดนั้น .. ก็เลยได้ฉายาว่า หัวเห็ดมาอย่างไม่ยากเย็น ไม่ใช่เห็ดธรรมดาด้วยนะ!! เห็ดพิษอีกต่างหาก อิอิ..
ขณะที่พวกเรากำลังใส่รองเท้าอยู่ที่ชั้นล่างของอาคารอยู่นั้น..ฉันก็สังเกตเห็นว่า วันนี้เมเมะพยายามยัดเท้าลงไปในรองเท้ามากเป็นพิเศษ ฉันจึงเอ่ยปากถามเมเมะว่า
\" เฮ้ย! เป็นอะไรหน่ะ..?? \" ฉันถามด้วยเสียงอันดัง จนทำให้วิเวียนกับบายุมิหันมามอง
\" สงสัย...จะหยิบรองเท้าผิดว่ะ \" พูดจบ เมเมะก็รีบวิ่งกลับไปที่ชั้น3 เพื่อเปลี่ยนรองเท้า พวกเราที่เหลือก็ได้แต่ยืนหัวเราะกับการกระทำของเธอ
เมื่อเมเมะกลับลงมาพร้อมกับรองเท้าที่ถูกต้องแล้ว พวกเราก็เดินไปแวะที่ห้องน้ำ ก่อนที่จะไปโรงอาหาร .. ขณะนี้ คนแน่นเต็มโรงอาหารแล้ว พวกเราใช้เวลาไม่มากนักในการตัดสินใจเลือกซื้ออาหาร แล้วก็รีบไปจองโต๊ะนั่ง ... แต่แล้วฉันก็ต้องรู้สึกผิดสังเกต เพราะมีความรู้สึกว่า 1ในพวกเราหายไป.... เนโกะนั้นเอง!!! ว่าแต่ เธอหายไปไหนหว่า??
\" นี่ๆบายุมิ วันนี้เธอเห็นเนโกะบ้างมะ ?? \" ฉันสะกิดบายุมิที่ซื้อน้ำอยู่ข้างๆเพื่อถาม
\" ไม่เห็นอ่ะ..สงสัยจะไม่มาโรงเรียน \" บายุมิตอบฉันพร้อมกับยื่นเงินให้แก่คนขายน้ำ..
\" เหอๆ เปิดเทอมวันแรกก็ขาดเรียนแล้วหรอเนี่ย อิอิ \" ฉันพูดปนหัวเราะ
\" ทำเหมือนเธอไม่เคยเป็นเลยอ่ะนะ .. รู้สึกว่า เปิดเทอม ม.ต้น วันแรก เธอก็ขาดไปเฉยๆเลยนะ \" บายุมิย้อนฉัน เล่นเอาพวกเราหัวเราะกันไปพักใหญ่ๆเลย
จากนั้นพวกเราก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ แล้วเริ่มจัดการกับอาหารตรงหน้า...เมเมะมองนั้นฉันอยู่พักใหญ่ๆจึงทำให้ฉันชะงัก สงสัยเธอจะแปลกใจกับอาการเก้ๆกังๆของฉัน เพราะว่าฉันทำท่าเหมือนทานอาหารได้ลำบากเหลือเกิน ... ไม่นานเธอก็สังเกตเห็นว่าฉันดัดฟัน!!!
\" เฮ้ย!!!! แกดัดฟันหรอวะ!!!! \" เมเมะตะโกนลั่นโรงอาหาร ทำให้นักเรียนหลายๆคนหันมามองที่เรา ส่วนฉัน วิเวียน และบายุมิ อายจนแทบอยากจะหาถุงมาคลุมหัว...
\" อื่ม .. แกพึ่งเห็นหรอ \" ฉันพูดเบาๆ ทั้งๆที่หน้ายังแดงเพราะความอายอยู่
\" ก็เอ่อดิ..ตลกดีว่ะ...เฉิ่มม๊ากค่ะ \" พูดจบเมเมะก็ระเบิดเสียงหัวเราะอันดังก้อง ทำให้พวกเราได้อายกันอีกรอบ -///-
\" พวกแกๆ ดูดิๆ ว่ามันเฉิ่มแค่ไหน..\" เมเมะเริ่มชักชวนให้บายุมิกับวิเวียนหันมาดู ซึ่งพวกนั้นก็เอาแต่หัวเราะพร้อมกับบอกเมเมะว่า เห็นตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว...ส่วนฉันหนะหรอ ก็พยายามทานข้าวต่อไป...
\" นี่ๆ ช้านจะเอาจานไปเก็บก่อนนะ...\" ฉันบอกกับเพื่อนๆ แต่ก่อนที่ฉันจะทันได้เอาจานไปเก็บนั้น จานอีกหลายๆใบ ก็มาวางซ้อนกันบนจานของฉัน พร้อมกับเสียงที่ดังขึ้นมาพร้อมๆกันว่า
\" ฝากหน่อยนะ!!! \" ฉันจึงต้องจำใจถือจานทั้งหมด 4 ใบไปเก็บ ระหว่างทางเดินนั้นก็มีคนทักฉันขึ้น..
\" หวาดดีคับ น้องสาวสุดที่รักของพี่ชายสุดหล่อ \" เสียงแบบนี้ คำพูดแบบนี้ ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร..ฉันหันหลังกลับไปพร้อมกับพูดว่า
\" จะสวัสดีก่อน รึว่า จะอ้วกก่อนดีนะ อิอิ\" พูดจบ ฉันกับพี่ชายก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน.. ก่อนที่จะลากันนั้น ฉันก็ไม่ลืมที่ย้ำกับพี่ว่า...
\" อย่าลืม..หลังเลิกเรียน เจอกันที่ลานซากุระนะคะ^^ \" ฉันพูดเสียงหวาน
\" อื่ม ไม่ลืมๆ ไปละ บะบาย \" พูดจบจุนอิจิก็วิ่งออกไปหาเพื่อนทันที...
เวลาเรียนดำเนินมาจนถึงคาบสุดท้าย...และแล้วก็...-ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด- เสียงออดหมดเวลาดังขึ้น ฉันจึงรีบคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งไปที่ลานซากุระทันที.... จุนอิจิมานั่งรอฉันอยู่ก่อนแล้ว ฉันจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับเขา..
\" ฮั่กๆ หวัดดีค่ะ..ฮั่กๆๆ \" ฉันทักพี่ พร้อมด้วยเสียงหอบถี่ๆ
\" อะ..อ้าว หวาดดี ทำไมเลิกช้าจัง \" จุนอิจิถามฉัน พร้อมกับยิ้มนิดๆ
\" เลิกช้าบ้าไรหล่ะ .. พี่ต่างหากที่เลิกเร็ว \" ฉันสวนกลับ พลางทำหน้าทะเล้น
\" ครับๆ ยอมแพ้ๆ อิอิ \" พี่ชายตอบ พร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยน(เวอร์ซะไม่มีอ่ะ - -)
\" เอ่อนี่..\" ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ นายพี่ชายตัวดีก็รีบขัดขึ้นมาก่อน
\" เอ่อใช่ ดัดฟันแล้วหรอ ..กะว่าจะทักตั้งแต่เที่ยงละ แต่ลืม..\" จุนอิจิพูด แล้วทำท่ากลั้นหัวเราะ ... ฉันทำหน้ามุ่ยนิดๆ ก่อนจะตอบว่าใช่อย่างเย็นชา
\" กร้ากๆๆๆๆๆ ตาหลกว่ะ ... เฉิ่มเป็นบ้าเลย น้องใครก็ไม่รู้ 555+ \" นายพี่ชายตัวดีระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเต็มที่ .. ฉันจึงหวดกำปั้นลงไปที่ไหล่ของเขาแรงๆ ซึ่งมันได้ผลแฮะ พี่ชายหยุดหัวเราะในทันที และเปลี่ยนเป็นครางอย่างเจ็บปวดแทน
\" โอยยย..ไรวะเนี่ย มือหนักชะมัด >< \" จุนอิจิบ่นกระปอดกระแปด พลางเอามือลูบที่ไหล่ไปมา
\" แล้วไง ใครใช้ให้มาว่าน้องก่อนทำไม..น้องจะเฉิ่มหรือไม่มันก็เรื่องของน้อง ชิ \" พูดจบฉันก็สะบัดหน้าหนี
\" ไม่ใช่เฉิ่มแค่ดัดฟันนะ แต่ทรงผมก็แมร่ง โคตรเฉิ่มเลยว่ะ .. \" จุนอิจิว่าฉันต่ออย่างไม่เข็ดหราบ ฉันจึงหวดกำปั้นซ้ำที่เดิมอีกรอบ แต่คราวนี้พลาด เขาไหวตัวทัน .. ฉันจึงได้แต่งนั่งหน้าบึ้ง ฟังเสียงหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ของพี่ชาย .... แต่มันก็จริงอ่ะนะ ตั้งแต่ที่เลิกกับฟุนมา ฉันก็มีความรู้สึกว่าตัวเองแย่ลง ..แถมไม่พอ ตอนปิดเทอมที่ผ่านมา ฉันดันมีเรื่องอีก ฉันไปล้อเล่นกับความรักของคนอื่น จนทำให้เขาทั้งโกรธและเกลียดฉัน เขาบอกฉันว่า อย่าเอาความรักมาล้อเล่นอีก และก่อนจะบล้อกดีลีทฉัน เขาก็บอกว่า ผู้หญิงอ่ะ ไว้ใจไม่ได้ ..ใช่!เราเจอกันแค่ในmsn และเขาก็เห็นรูปของฉัน(รูปตอนยังไม่เฉิ่มนะ) และเขาก็จีบฉัน...แล้ววันหนึ่งฉันดันไปรับมุกเขา ฉันล้อเล่นกับความรักของเขา จนสุดท้าย ผลก็ออกมาเป็นแบบนี้....ฉันรู้สึกผิดเต็มที่เลย และฉันก็คิดว่า ถ้าฉันไม่น่ารัก(หุหุ เข้าข้างตัวเองนิดหน่อย อย่างน้อยก็พอดูได้อ่ะนะ) เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ...... เรื่องนี้ บวกกับ แผลในหัวใจของฉัน จึงทำให้ฉันเริ่มผันตัวเองเป็นยัยเฉิ่ม ... ผมหลังหน่ะหรอ ก็รวบต่ำๆ ส่วนผมหน้าก็ใช่แค่หวีสับอันเดียวสับขึ้นไป แป้งก็ไม่ปะ แต่งตัวก็เฉิ่มๆ แถมยังดัดฟันอีก จึงทำให้ฉันกลายเป็นยัยเฉิ่มเต็มพิกัด .. ฉันเริ่มทำแบบนี้ตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว....แต่เปิดเทอมฉันก็อาจดูดีขึ้นหน่อย เพราฉันเปลี่ยนจากใช้หวีสับมาเป็นกิ๊ฟแทน แต่ก็นะ มันก็ดูทั้งยุ่งทั้งเฉิ่มอยู่ดี - -\"
\" เอาเหอะๆ น้องจะเฉิ่ม แล้วพี่จะทำไม? \" ฉันเริ่มยอกย้อน-*-
\" จะทำไมหน่ะหรอ ..ก็รับไม่ได้อ่าดิ พี่ชายออกจะหล่อขนาดนี้ แต่ดันมีน้องสาวเฉิ้มเฉิ่ม \" พูดจบเขาก็หัวเราะอย่างเมามันอีกยกหนึ่ง...ส่วนฉันก็ได้แต่ทำหน้าเซ็ง แล้วถอนหายใจยาวๆ
\" นี่พี่..พอๆเข้าเรื่องๆ เล่าเรื่องของพี่มาได้ละ \" ฉันเริ่มทักท้วง
\" เรื่องอารายยยย \" จุนอิจิพูดยานคาง .. นี่เขายังไม่วายจะกวนประสาทฉันต่ออีกหรอ??
\" เดี๊ยะๆ ทำงงๆ เดี๋ยวไม่ฟังซะเลย \" ฉันเล่นตัวบ้าง..ซึ่งมันก็ได้ผล พี่ชายเริ่มเข้าเรื่องทันที
\" อ่าๆ ไม่กวนแล้วจ๊า ไม่กวนแล้ว .... คือว่า...คือ \" จุนอิจิเริ่มอึกอัก แต่พอพี่เห็นฉันก็ลังจะอ้าปากต่อว่า เขาจึงรีบพูดต่อทันที
\" คือ พี่กับซาคาฮาระ จบกันแล้วหล่ะ....\" พูดจบเขาก็ลดตาลงมองพื้น ทิ้งให้ฉันอึ้งนิดกๆก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
\" 5555+ อะไรกันพี่ ทำไมจบเร็วขนาดนี้ ยังไม่ทันจะได้คบกันเลยไม่ใช่หรอ เอิ้กๆ \" ฉันพูดปนหัวเราะ
\" ก็อื่มดิ .. ก็ กลายเป็นแค่เพื่อนกันแล้ว ... ตะ..แต่ น้องอย่าไปว่าอะไร ซาคาฮาระ เค้านะ \" จุนอิจิรีบบอกฉัน...
\" เหอๆ ใครเค้าจะไปว่า บ้าปล่าว \" ฉันรีบตอบทันควัน นี่พี่คิดว่าฉันเป็นนางมารรึไงที่จะไล่ไปว่าให้คนอื่นที่ไม่ยอมคบกับพี่ของฉัน .... แต่เปล่าเลย ฉันกับรู้สึกเฉยๆด้วยซ้ำ กับการกินแห้วกระป๋องของพี่ในครั้งนี้ ... เพราะฉันไม่สนับสนุนจุนอิจิกับซาคาฮาระตั้งแต่ครั้งแรกแล้วหล่ะสิ
\" อืมนะ ...เฮ้ออออ พี่น่าจะฟังน้อง ฟังเอมุระ ฟัง....นานามิ ตั้งแต่แรกนะ \" จุนอิจิพูดพลางทำหน้าสำนึกผิด...และเขาก็ชะงักนิดนึง ก่อนจะเอ่ยชื่อของ นานามิ ..ทำไมหน่ะหรอ? ก็เพราะ นานามิ เป็นแฟนเก่าของพี่ชายอ่าดิ ..และเป็นคนที่ทิ้งบาดแผลลึกเอาไว้ในใจของจุนอิจิ และตอนนี้ นานามิ ก็มีแฟนใหม่แล้ว ... แต่สำหรับฉัน นานามิก็จะเป็นเพียงคนๆเดียวเท่านั้น ที่ฉันจะยอมรับเป็นพี่สะใภ้ได้....
น้องสาว: เอิ้กๆ มาถึงตอนที่ 6แล้วๆๆ อิอิ ตอนที่ 7กะว่าคงเป็นเรื่องของพี่ชายบ้างอ่ะนะ เรื่องของพี่ชายกับแห้วกระป๋องอ่าจ๊า อิอิ อย่าลืมโหวตๆและเม้นๆนะคร้า จุ๊ฟ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น