ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : อดีตรสกาแฟ...[จบ]
บทที่ 5 อดีตรสกาแฟ[จบ]
\" ...เอ่อ..นี่...ซูนาโกะจ๋า วันศุกร์นี้ เป็นวันเกิดเรานะ^^...\" จู่ๆฟุนก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา....
\" หือ..หรอคะ \" ฉันถามกลับ พลางค่อยๆช้อนตาขึ้นมองที่ใบหน้าของฟุน ....
\" อื่ม วันที่ 28 เดือน มกราคม นี่แหละ .... อิอิ เธอต้องไปให้ได้นะ รู้มั้ย!?! \" ฟุนหันมาบอกฉัน พลางยิ้มอย่างอ่อนโยน ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก..
\" อืม...เราก็อยากไปนะ ..แต่ว่า ติดอยู่ที่พ่อกับแม่นี่สิ ... เฮ้อออ \" ฉันตอบพร้อมกับทำหน้าละห้อย..ก็มันจริงนี่หน่า ที่พ่อแม่ของฉันไม่ค่อยจะปล่อยให้ฉันไปไหน...แต่ฉันก็อยากไปงานวันเกิดของฟุน อยากมากๆด้วยหล่ะ
\" ..ว่าแต่ จัดที่ไหน แล้วก็ กี่โมงหล่ะ ?? \" ฉันถามเขา แล้วเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ... เขาทำหน้าครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะตอบว่า
\" ก็ อืมมม คงจะเป็น เนื้อย่างอ่ะ ที่ร้าน นิกุ ตอนประมาณ หนึ่งทุ่ม...... ต้องไปนะ ซูนาโกะ ต้องไปๆๆ \" เขาทำเสียงออดอ้อน พร้อมๆกับทำหน้าตาน่าสงสาร....ฉันมองหน้าฟุน พลางนึกในใจ...ฟุนน่ารักจัง เวลาที่ทำแบบนี้ อิอิ ^^
\" ฮิฮิ .. ไม่รู้สิ ต้องขอพ่อแม่ก่อนนะ ... ^^ \" ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบ
\" ง่าส์......... \" ฟุนทำหน้าเศร้าลงไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบจากฉัน...
เย็นนั้น ที่บ้านของฉัน
เอาล่ะ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับรวบรวมความกล้า เพื่อที่จะเอ่ยปากขอแม่ไปงานวันเกิดของฟุน ... แม่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว ฉันมองไปที่แม่สักพัก ก่อนที่จะเอ่ยปากขอ..
\" แม่คะ ... \" ฉันพูดแล้วก็หยุดไป..ก็คนมันกลัวนี่หน่า - -\"
\" มีไรหรอจ๊ะ \" แม่หันมาถามฉันอย่างงงๆ
\" เอ่อ คือ .. คืนวันศุกร์นี้ หนูขอไปงานวันเกิดของเพื่อนได้มั้ยคะ?? \" พูดออกไปแล้ว...ตึกตักๆ...จากนี้ก็เหลือแต่รอฟังคำตอบจากแม่ - -\"
\" ที่ไหน? เมื่อไร? และก็ .. วันเกิดใคร? \" แม่ย่นคิ้วนิดๆ ก่อนจะยิงคำถามใส่ฉันเป็นชุด -*-
\" ที่ร้าน นิกุ ตอนหนึ่งทุ่ม เอ่อ...วันเกิดของ.. ของ.....ซาโดจังค่ะ!!!! \" ฉันจำเป็นต้องโกหกแม่ เพราะขืนฉันบอกว่าไปงานวันเกิดของฟุนล่ะก็...หึหึ อย่าหวังเลยว่าจะได้ไป ...
\" แม่ก็ไม่รู้นะ .. ลูกต้องไปถามพ่อ พ่อว่ายังไง แม่ก็ว่าตามนั้น .. \" แม่เอ่ยเรียบๆ ... อะไรกันเนี่ย -*- ซักฉันเป็นชุดๆ ก่อนจะบอกให้ไปขอพ่อ .. ง่าส์ แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ยยยยยย?? พ่อเนี่ยนะ -*- โอ้ว .. โอกาส เหลือให้เห็นเพียงริบหรี่ TT^TT
พอแม่พูดจบ ฉันก็รีบวิ่งไปโทรศัพท์หาพ่อ ที่ขณะนี้อยู่ต่างจังหวัด .. ตู๊ด ตี๊ด ติ๊ด ตู่ด ติ๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตรี๊ด เสียงฉันกดหมายเลขเบอร์โทรของพ่อ ... ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดดดด....
\" ฮัลโหล \" เสียงของพ่อดังขึ้น..
\" สวัสดีค่ะพ่อ.. \" ฉันพูดเสียงหวานๆ
\" มีอะไรหรอจ๊ะ \" พ่อถามฉัน
\" เอ่อ..คือพ่อคะ วันศุกร์นี้ลูกขอไปงานวันเกิดของเพื่อน ที่ร้านเนื้อย่าง นิกุ ตอน ทุ่มหนึ่ง ได้มั้ยคะ \" ฉันถามรวดเดียวจบ เพื่อเป็นการประหยัดเวลา... พลางลุ้นคำตอบอย่างตื่นเต้นๆ แต่ฉันก็เผื่อใจไว้อย่างมาก เพราะฉันคิดว่าพ่อคงไม่อนุญาตให้ฉันไปง่ายๆ
\" อื่มได้สิ แต่อย่ากลับดึกนะลูก..\" พ่อตอบฉันอย่างรวดเร็ว กรี๊ดๆๆๆ ไม่อยากเชื่อเลย ว่าพ่อจะอนุญาตให้ฉันไปอย่างง่ายดาย ขอบคุณพระเจ้า อิอิ
หลังจากวางสายจากพ่อแล้ว ฉันก็ไปบอกแม่ ซึ่งแม่ก็ทำหน้าไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไร แต่ก็ยอมอนุญาตให้ฉันไปโดยดี .....
เย็นวันศุกร์....
ฉันรีบกลับจากโรงเรียนเพื่อมาเตรียมตัวไปงานวันเกิดของฟุน วันนี้ฉันช่างรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน..ฉันตกลงว่าจะให้เขาหอมแก้มเป็นของขวัญวันเกิด อิอิ>///< รักฟุนจัง วันนี้ฉันพยามเลือกหาชุดที่ทำให้ฉันดูดีที่สุด (คิดว่านะ - -) ฉันเลือกเสื้อสีขาวเข้ารูป แขนสีดำยาวประมานศอก ตรงกลางเสื้อมีรูปมิกกี้เม้าท์สีแดงอยู่ จากนั้นฉันก็สวมเสื้อกันหนาวสีครีมทับข้างนอก ส่วนกางเกงนั้น ฉันเลือกที่จะใส่กางเกงยีนส์ขาม้า และรองเท้าสีขาวหุ้มส้น ..ฉันปะแป้งอ่อนๆ รวบผมขึ้นสูงๆ และใส่ต่างหูรูปไม้กางเขน .... ตอนนี้ทุ่มกว่าๆแล้วสินะ ฉันนัดให้ซาโดจังมารับตอนทุ่มครึ่ง เพื่อที่เราจะได้ไปงานในขณะที่มีหลายๆคนไปถึงแล้ว ฉันโทรไปหาซาโดจัง ซึ่งเธอก็บอกว่าอีกไม่นานก็จะมารับฉัน .... ระหว่างที่รอซาโดจังอยู่นั้น ฉันก็หยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่าน แต่ใจฉันกลับไม่ได้อยู่ที่หนังสือเลย ตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันตื่นเต้นมากๆ ... แต่ซาโดจังปล่อยให้ฉันตื่นเต้นได้ไม่นาน เธอก็มารับฉัน ......
ที่ร้านเนื้อย่าง นิกุ...
เมื่อฉันกับซาโดจังมาถึง ทุกคนก็มากันพร้อมแล้ว ... ยิมิกะ ก็พาพวกเราไปนั่ง .. ซึ่งทุกๆคนก็พร้อมใจกันเว้นที่ไว้ให้ฉันได้นั่งข้างๆฟุน ... ว้าว...รู้สึกดีจัง แต่ก็อายจังเลย.... ฉันกับฟุนไม่ได้พูดอะไรกัน บรรยากาศตอนนี้ ช่างดูครื้นเครง ..แต่ก็มีความโรแมนติกไปในตัว...และแล้วจู่ๆ .. ฉันก็เอื้อมมือไปจับมือของฟุน .... ความรู้สึกรักของฉันที่มีอยู่มากมายภายในร่างกาย ผลักดันให้มือของฉันไปจับมือของเขา แต่แล้วฉันก็ต้องประหลาดใจ เพราะแทนที่เขาจะดีใจ เขากลับชักมือของเขาออก พร้อมกับหันมามองหน้าฉัน แล้วเขาก็พูดว่า..
\" อ่าวๆ ลามๆ .. เริ่มลามปาม!!! \" พูดจบ เขาก็หันไปพูดคุยกับเพื่อนๆ และจัดการกับเนื้อย่างต่อ ... ส่วนฉันหน่ะหรอ ก็ตะลึงนิดๆอยู่แบบนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาได้สติต่อ ... ฉันเริ่มนั่งเงียบๆรอเนื้อสุก ...แต่ฉันก็ดูไม่ออกสักทีว่า เนื้อชิ้นไหนสุกแล้ว ฉันจึงขอให้เพื่อนข้างๆเลือกชิ้นที่สุกให้ ........ แต่แล้วสักพัก คนที่คีบเนื้อที่สุกมาใส่ในจานให้ฉันก็คือฟุนนั้นเอง...
\" ขอบคุณนะ .. \" ฉันกล่าวขอบคุณเมื่อเขาคีบเนื้อมาให้
\" อิอิ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ \" เขาบอกฉันพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน ซึ่งมันทำให้ฉันหัวใจพองโต แม้จะยังเคืองใจนิดๆเรื่องจับมืออยู่ ... แต่ฉันก็มีความสุข
ฉันถูกจับแยกให้นั่งอยู่กับฟุน แต่กลับต้องอยู่ห่างไกลเพื่อนๆ ฉันหันไปมองที่กลุ่มเพื่อนๆของฉันที่ตอนนี้กำลังเริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน และฉันก็หันไปมองคู่ของ จิบะ กับ โมโมมิยะ 2คนนี้ สวีทกันมากเลย ทั้งคู่ยิ้มและหัวเราะด้วยกัน ... ซึ่งมันผิดจากคู่ของฉันกับฟุน เพราะนอกจากคีบเนื้อมาให้ฉันแล้ว เราก็แทบจะไม่คุยกันเลยทีเดียว .... ตอนนี้ในใจของฉัน ทำไมมันถึงรู้สึกเศร้าอย่างนี้ ทำไมฉันถึงรู้สึกอิจฉาคู่ของจิบะ กับโมโมมิยะ ... ฉันถอนหายใจยาวๆเฮือกนึง ก่อนที่ฉันจะขอฟุนไปนั่งกับเพื่อน ซึ่งเขาก็อนุญาต... ฉันจึงลุกไปนั่งที่เก้าอี้ตัวที่ยังว่างอยู่...
\" อ่าว! ไม่นั่งกับฟุนแล้วหรอ?? \" เพื่อนๆต่างถามฉันด้วยความสงสัย
\" ไม่หล่ะ .. คือ อยากมาคุยกับพวกเธอมากกว่า \" ที่ฉันตอบออกไปแบบนั้น เพราะฉันไม่อยากบอกให้ใครๆรับรู้ว่าฉันรู้สึกน้อยใจ และอึดอัดแค่ไหนที่ต้องนั่งอยู่ตรงนั้น....จากนั้นฉันกับเพื่อนๆก็เริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ... เมื่อหลายๆคนเริ่มที่จะอิ่มกันแล้ว โบเอะ ก็บอกให้ฉันถือเค้กวันเกิดที่พวกเราแอบรวมเงินกันซื้อโดยที่ไม่ให้ฟุนรู้ ไปให้ฟุน ....ที่จริงฉันก็อยากเอาไปให้ฟุนอยู่หรอกนะ แต่ว่า ฉันอายเกินกว่าจะทำได้ ฉันจึงอ้างกับโบเอะว่า
\" เหอๆ อย่าดีกว่า ช้านค่อนข้างซุ่มซ่ามอ่ะ .. - -\" เธอเอาไปให้ดีกว่านะ \" ฉันพูดอย่างอายๆ ก่อนที่โบเอะจะถือเค้กไปให้ฟุน ท่ามกลางเสียงร้องเพลง Happy Birthday ฟุน ยิ้มอย่างมีความสุข .. และเริ่มเป่าเทียน จากนั้นก็ตัดเค้กแบ่งให้ทุกคน.... ขณะที่แต่ละคนกำลังเอร็ดอร่อยกับขนมเค้กของตนอยู่นั้น อาริมะ ก็ลุกไปเอาของบางอย่างที่ปลายโต๊ะ .. ขวดอะไรสักอย่าง .. ที่ข้างในมีน้ำสีเหลืองทองเข้มๆอยู่.... ใช่แล้ว!!!! มันคือเหล้านั้นเอง!!!!! ... ฉันไม่อยากเชื่อเลย ว่างานนี้จะมีเหล้าด้วย !! ฉันค่อนข้างตกใจนิดๆ เพราะฉันไม่ถูกกับของมึนเมา ..เรียกได้ว่าฉันเกลียดของพวกนี้เลยก็ว่าได้..และก็ไม่ชอบให้คนอื่นดื่มมันด้วย..-*- อาริมะ เริ่มผสมเหล้าลงในแก้วน้ำโค้กของแต่ละคน ซึ่งเขาไม่มีวันได้ผสมมันลงในแก้วของฉันแน่ ไม่มีทาง!!!!!!!! .. ขณะที่หลายๆคนกำลังลิ้มรสเหล้าผสมโค้กอยู่นั้น ฉันก็นั่งทำหน้าแสดงความไม่พอใจสุดๆ..และบางคนก็เริ่มรับรู้แล้วว่าฉันไม่ชอบ... ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือฟุน .... เขาจึงรีบมานั่งตรงข้ามกับฉัน เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์นิดๆ ก่อนจะกระดกโค้กที่ผสมเหล้าเข้าไปหนึ่งอึกต่อหน้าต่อตาฉัน ... นี่!เขาคิดอะไรอยู่นะ รู้ทั้งรูว้าฉันไม่ชอบ ก็ยังจงใจทำให้ฉันดู ... ฉันจึงเบือนหน้าหนี แล้วก็โทรไปหาแม่ในแทบจะทันที..ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยู่แล้ว ฉันจะกลับบ้าน!!!!! ฉันรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้!!!!!
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันตาแดงหน่อยๆ เพราะฉันเกือบจะเผลอร้องไห้ออกไป ... ฉันรีบเปิดคอมพ์ แล้ว sign in msn เมื่อสถานะของฉันเป็นออนไลน์แล้ว ฉันจึงเริ่มต้นเปลี่ยนหัวmsn ใช่! ฉันกำลังจะบอกเลิก ฟุน ผ่านหัวเอ็ม ... \" เลิกกันเถอะนะ...ฉันว่าเราไปกันไม่ได้ เราต่างกันเกินไป ... \" ฉันพิมพ์ออกไปทั้งๆที่ใจก็ยังรักฟุนอยู่เต็มอก แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงทำอะไรแบบนั้น ... ไม่รู้จริงๆ
เช้าวันต่อมา ฉันไปเรียนพิเศษตามปกติ เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ ...และตอนบ่าย ในวิชา ภาษาญี่ปุ่น .. ฉันรู้สึกแย่มากๆ เพราะ ฟุนก็เรียนเหมือนกัน และเรียนพร้อมกับฉันซะด้วย ... ฉันมาถึงบ้านของคุณครูอะรุนิยะแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของฟุน ฉันจึงเดินเข้าไปคุยกับ พี่ชายของฉันสักพัก จากนั้นฉันก็เปลี่ยนจากคุยกับจุนอิจิมาเป็น ขีดเขียนอะไรไปเรื่อยๆลงบนผืนทราย ...
\" เป็นอะไรอ่า..\" เสียงๆหนึ่งถามฉันขึ้น น้ำเสียงของเขาฟังดูวิตกกังวลเหลือเกิน.. ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง .. ฟุนนั้นเอง!!!
\" เปล่า.. \" ฉันตอบปัดๆ พลางทำหน้างอนเขา.. เขาจึงเริ่มปฏิบัติการง้อฉัน ซึ่งมันก็ได้ผลดีซะด้วย หุหุ เรากลับมาคืนดีกันอีกครั้ง หลังจากการทะเลาะกันครั้งใหญ่... ทำไมถึงเป็นการทะเลาะกันครั้งใหญ่น่ะหรอ?? ก็เพราะมันมีครั้งย่อยๆด้วยหล่ะสิ .. ความรักของฉันและฟุนซึ่งดูภายนอกเหมือนจะไปกันได้ด้วยดีนั้น..มันไม่ใช่เลย!! .. เรามีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกสัปดาห์ .. ซึ่งส่วนมากคนที่งอน และคนที่ทำให้เป็นเรื่องก็คือฉันนั้นเอง!!!
\" ดีกันนะ ..\" ฟุนถามฉัน พลางยิ้มนิดๆ
\" อื่มจ๊า..\" ฉันตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ ^^ เมื่อดีกันแล้ว ฉันกับฟุนก็ไปนั่งเรียนภาษาญี่ปุ่นอย่างมีความสุข....
-------ผ่านไปเกือบหนึ่งสัปดาห์ ที่ฉันและฟุนไม่ได้ทะเลาะกันเลย วันนี้เป็นวันพฤหัสบดีแล้ว ฉันมีเรียนฝรั่งเศสหลังเลิกเรียน ฟุนจึงอาสาไปส่งฉัน ... ระหว่างทาง ฉันครุ่นคิดหลายๆเรื่อง เกี่ยวกับเรื่องราวของเรา ... แล้วฉันก็ต้องมาสะดุดกับเรื่องๆหนึ่ง ... ฟุนมักจะโทรหาฉันทุกๆวัน เขาไม่เคยผิดนัดเลย ..จนฉันเริ่มกลัวว่าแม่จะจับได้ว่าฉันมีแฟน....ฉันจึงหันไปมองหน้าฟุน ซึ่งขณะนี้กำลังเดินอยู่ข้างๆฉัน ...และฉันก็ตัดสินใจบอกสิ่งที่ฉันต้องการ..ไม่สิ ... ฉันไม่ได้ต้องการ แต่ฉันจำเป็นต้องทำต่างหากหล่ะ..
\" อืม..นี่ฟุน \" ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆ เขาหันมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามฉัน
\" ต่อไปนี้ ไม่ต้องโทรหาเราบ่อยแล้วนะ..เอาเป็นสัปดาห์ละสองครั้งก็ได้ .. เรากลัวว่าแม่จะจับได้หน่ะ \" ฉันเอ่ยจบ ก็รอฟังคำตอบจากเขา ... แต่ไม่มีคำตอบใดๆจากปากเขา .. สีหน้าของเขาดูเศร้าลงเล็กน้อย ..แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ... เมื่อมาถึงที่เรียนฝรั่งเศส เราก็บอกลากัน ....... จากวันนั้น.......เขาก็ไม่โทรหาฉันอีกเลย .......TT^TT
ที่โรงเรียน ซากิ ..ตอนบ่ายแก่ๆวันอังคาร
- ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด - เสียงออดหมดเวลาของคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้ดังขึ้น ... นักเรียนทั้งหลายพากันกลับบ้าน
\" โพล๊ะ!!!! \" เสียงฉันโยนรองเท้าลงบนพื้นก่อน จะค่อยๆยัดเท้าลงไป .... ตอนนี้ฟุนใส่รองเท้าอยู่ที่ข้างหน้าฉัน ..แล้วเขาก็หันมาอมยิ้ม พร้อมกับอวดมือถือใหม่ของเขาให้ฉันดู ...
\" เฮ้ย!!! มีมือถือแล้วหรอ .. เบอร์ไรอ่ะ \" ฉันถามอย่างตื่นเต้น ....
\" %@#%%@/*-//)+* \" <------- พูดเร็วจนฟังไม่รู้เรื่อง - -\" แล้วเขาก็วิ่งจากไป .. ทิ้งให้ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตกกับการกระทำของเขา .. นี่เขาเป็นอะไรไป...ทำไมถึงไม่ยอมให้เบอร์โทรศัพท์ของเขาแก่ฉัน ...ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ ...เขาคิดอะไรอยู่....???? ตอนนี้ในหัวของฉันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย .... ฉันเล่าเรื่องการกระทำของเขาให้โนะอิ เพื่อนสนิทที่สุดของฉันฟัง ระหว่างทางที่เราเดินกลับบ้าน ซึ่งโนะอิก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่...
เช้าวันต่อมา ..
ฉันก็ยังคงไปโรงเรียนสายเช่นเคย ซึ่งแน่นอน เมื่อขึ้นห้องมาก็พบว่า ฟุนมาถึงแล้ว ..แต่คราวนี้ เขาไม่แม้กระทั่งจะมองฉัน เขาไม่ทักฉัน ไม่ยิ้มให้ฉัน ไม่พูดคุยกับฉัน .... ซึ่งมันทำให้ฉันแปลกใจมาก และรู้สึกเจ็บปวดมากด้วยเช่นกัน ... แต่ฉันก็หยิ่งเกินกว่าจะไปทักเขาก่อน .... ฉันสัมผัสได้ถึงความห่าง ..เราค่อยๆห่างออกจากกันทีละนิด ทีละนิด ..... เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ ที่เขาไม่ ยิ้ม ไม่ทัก ไม่โทรหา ไม่พูดจา ไม่มองหน้า เขาทำเหมือนเราเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน หรือไม่ ก็ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้....
เย็นวันศุกร์ ฉันเล่นmsn เพื่อที่จะมาคุยกับฟุน...
เมื่อฉันออนไลน์ ฉันก็พบว่าเขาออนไลน์อยู่ก่อนแล้ว แต่ติดอเวย์แล้วบอกไว้ว่าเขาเล่นเกมอยู่... แต่ฉันก็ยังพยายามไปทักเขา ตอนนี้ในใจฉันมันช่างรู้สึกเหน็บหนาว ... ใจฉันสั่น ...ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะไม่ตอบฉัน กลัวว่าเขาจะทำเหมือนสิ่งที่แล่นวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ..ฉันกลัวว่าเขาจะไม่รักฉันแล้ว!!!!!
ฉันรอ รอแล้วรออีก แต่เขาก็ไม่มีวี่แววที่จะตอบฉัน .. ตอนนี้ น้ำตาของฉันมันเอ่อมารวมกันที่เบ้าตาแล้ว แค่เพียงฉันกระพริบตาเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น สายธารน้ำตาก็จะพร้อมใจกันไหลรินลงมาอาบแก้มฉัน.... ตอนนี้ฉันก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า เขาคงไม่ว่างมาตอบฉันจริงๆ....และแล้วฉันก็ปิ๊งไอเดีย ที่จะมาพิสูจน์ว่า เขาจงใจไม่ตอบฉัน หรือว่าเขาไม่ว่างจริงๆ..... ฉันขอยืมอีเมลล์ของเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อที่จะเล่นเป็นหญิงสาวอีกคน ที่จะเข้าไปทักเขาในตอนนี้...
ฉัน: หวาดดีค่ะ.. ( ฉันทัก ... พร้อมกับหัวใจที่อ่อนล้า ....และเขื่อนที่กำลังกั้นน้ำตามากมายเอาไว้ หากเพียงแค่เขาตอบกลับมาเพียงคำเดียว เขื่อนน้ำตาของฉันคงได้พังทลายลงมา....)
ฟุน: ดีคับ (เขาตอบกลับมาค่อนข้างเร็วเลยทีเดียว เขาไม่ต้องทำให้ฉันต้องกลั้นน้ำตาต่อไป เพราะตอนนี้ ฉันห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้ว มันไหลรินอาบเเต็มหน้าฉัน ทำไม..ทำไม ทีฉัน ..ฉันคนที่เป็นแฟนของเขา ..ทักเขาไป เขากลับไม่ตอบ ..แต่ทีฉันเล่นเป็นหญิงอื่นมาทัก ทำไม..ทำไม เขาถึงยอมตอบ หา!!!!!!!! ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!! TT^TT
ฉัน: ชื่ออะไรคะ (ฉันฝืนใจเล่นบทบาทสมมุติต่อ ...)
ฟุน: โทคิยาว่า ฟุน ครับ คุณหล่ะ? (เขาถามกลับอย่างรวดเร็ว ...มันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวด...><๐~)
ฉัน: ปามิโกะ ค่ะ ( ฉันหยุดเพื่อจะคิดชื่อสักพัก ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป.. ตอนนี้ แป้นคอมพิวเตอร์ของฉัน เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาแล้ว)
ฉัน:มีแฟนหรือยังคะ ( ในที่สุด..ฉันนก็ตัดสินใจยิงคำถามวัดใจเขาเป็นอย่างสุดท้าย ... ซึ่งคำตอบของเขา จะชี้ชะตาของเรา..TT^TT)
ฟุน: ยังไม่มีครับ ( โฮๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้ำตาของฉันซึ่งตอนก่อนหน้านี้ก็ไหลออกมามากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันกลับมากยิ่งกว่าเดิม ..... คืนนี้ฉันนอนร้องไห้แทบตลอดทั้งคืน ...เพราะฉันทำใจไม่ได้ ฉันทำใจไม่ได้จริงๆ ฉันรักเขา รักเขามากเหลือเกินนนTT^TT )
เช้าวันต่อมา ฉันไปเรียนพิเศษด้วยดวงตาที่บวมเป่ง เพราะร้องไห้หนักตลอดทั้งคืน .. จนทำให้โนะอิสงสัย ฉันจึงต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้โนะอิฟัง ซึ่งฉันต้องหยุดเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเป็นพักๆ.....ต่อจากนี้ไป..เรื่องระหว่างเรา มันคงจบแล้วสินะ...ฉันคงไม่ยอมให้เขาได้บอกเลิกฉันก่อนแน่นอน! ฉันนี่แหละจะเป็นคนไปบอกเลิกเขาเอง...
เมื่อวันจันทร์มาถึง วันนี้เป็นวันจันทร์ที่ 7 กุมภาพันธ์ 7วันก่อนวันวาเลนไทน์ และ ฉันกับฟุนก็คบกันมาได้ 1 เดือนกับ 9 วันแล้ว...
วันนี้ฉันแทบเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะจิตใจของฉันตอนนี้มันช่างอ่อนแอยิ่งนัก ..... ฉันได้แต่นั่งรอเวลาให้คาบว่างมาถึง ซึ่งฉันจะได้จัดการให้เรื่องระหว่างฉันกับฟุนจบๆไปเสียที!!!
คาบว่าง...
ขณะนี้เป็นเวลาที่เพื่อนๆของฟุนทิ้งให้ฟุนอยู่ตามลำพังกับเพื่อนอีกหนึ่งคน .. ฉันจึงตัดสินใจ เดินเข้าไปคุยกับเขา ซึ่งฉันก็ต้องพยายามอย่างมากที่จะสะกดน้ำตาเอาไว้...
\" นี่ โทคิยาว่า ฟุน \" ฉันถามออกไปด้วยเสียงที่ดังพอที่เขาจะได้ยิน....มันทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิดๆ
\" เรายังจะคบกันอยู่มั้ย?? \" ฉันถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด..
\" ไม่รู้..\" เขาตอบเรียบๆ ก่อนที่จะหันไปคุยกับเพื่อนของเขาต่อ ... คำตอบของเขามันยิ่งทำให้ฉันโมโห .. ไม่รู หรอ? ตอบมาได้ยังไงว่าไม่รู้ -*- ... แต่ฉันก็ยังไม่กล้าพอที่จะไปบอกเลิกเขา... ..ระหว่างที่ฉันกำลังทำใจอยู่นั้นก็มีเสียงๆหนึ่งเอ่ยขึ้น เพราะเมื่อเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเห็นท่าทีของฉันที่ลังเลที่จะไปบอกเลิก..
\" ช้านได้ยินฟุนคุยกับจิบะมาว่า .. ไม่นาน มันก็จะบอกเลิกกับเธอแล้ว !!! \" เพื่อนคนนั้นเอ่ยพลางยิ้มนิดๆ... ได้ยินเพียงเท่านั้น มันทำให้ฉันเลือดขึ้นหน้า อะไรกัน นี่นายอยากจะเลิกกับฉันตั้งนานแล้วใช่มั้ย!!!! ได้เลย!!! ฉันจะสนองความต้องการของนาย !!! นาย โทคิยาว่า ฟุน !!!! ฉันก้าวฉับๆเข้าไปหาฟุนที่โต๊ะ ในขณะที่ฟุนกำลังเพลิดเพลินกับการอ่านการ์ตูนอยู่...
\" ปัง!!! \" ฉันเอามือตบโต๊ะของเขาแรงๆ ซึ่งมันทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที
\" โทคิยาว่า ฟุน เมื่อนายไม่รักฉันแล้ว เราเลิกกันเถอะนะ!!! \" ฉันพูดเร็วๆ และรวดเดียวจบ.. .. โทคิยาว่า ไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงแต่พยักหน้านิดๆเป็นสัญญาณตอบตกลง...........จบแล้ว .......มันจบแล้วเรื่องระหว่างเรา มันจบแล้ว................ ฉันไม่ร้องไห้..แน่นอน ฉันต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ... เช่นเดียวกับโทคิยาว่า เขาก็ไม่ร้องไห้เช่นเดียวกัน แต่เขากลับหัวเราะอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ ...... มันคงเข้าทางของนายสินะ ..โทคิยาว่า ฟุน!!!
ตลอด6เดือนที่เลิกกันมา ฉันเอาแต่ร้องไห้เพราะเรื่องราวของเขามากมาย..พอเลิกกับฉันปุ๊ป ! ก็มีข่าวว่าเค้าไปจีบหญิงอื่นปั๊ป !! ซึ่งมันก็เป็เรื่องจริง เพราะฉันกับหญิงคนนั้นได้มีปากเสียงกันมาแล้ว..... ฉันร้องไห้อย่างหนัก เพราะฉันตัดใจจากเขาไม่ได้..ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ..ฉันพยายามตัดใจจากเขาหลายครั้ง แต่สุดท้าย ฉันก็กลับมาที่เก่า ...เขาทำให้กำแพงที่ฉันก่อเอาไว้ พังทลายลงมาได้เสมอ.... จนมาเดือนที่ 7 เพื่อนๆของเขายุให้ฉันกลับไปคบกับเขาใหม่ แต่เพื่อนๆของฉันกลับไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ....ในระหว่างที่เพื่อนๆยุยงนั้น เขาก็เอาแต่นั่งยิ้มไม่พูดไม่จา .. ซึ่งสุดท้ายมันก็ทำให้ฉันใจอ่อน...แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง .. จนเพื่อนคนหนึ่งอาสาช่วยฉัน ... เขาอาสาที่จะไปถาม โทคิยาว่าให้ ว่าเขาคิดยังไงกับฉัน ซึ่งคำตอบก็คือ เขายิ้ม ก่อนจะบอกว่า \" ไม่บอก! \" ... คำตอบแบบนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกมีความหวัง บวกกับสภาวะแวดล้อมอีกหลายๆอย่างที่เขาแสดงออกมา .. มันทำให้ฉันคิดไปไกล.... แต่ฉันก็ต้องหยุดความคิดของฉันไว้แค่นั้น ..เพราะ วันหนึ่ง เมื่อเพื่อนคนนั้นก็ลากฉันเข้าไปคุยห้องรวมในmsn กับ โทคิยาว่า
เพื่อน: นี่โทคิยาว่า นายคิดยังไงกับซูนาโกะกันแน่! ซูนาโกะเค้าอยากรู้
ฉัน: อืมใช่ ฉันอยากรู้จริงๆ
โทคิยาว่า: จะเอาอะไรกันนักหนาวะ !! สาดเอ้ย!!
---------------------- บทสนทนาของพวกเราจบลงแค่นั้น .... ทุกอย่างจบลงแค่นั้น ฉันเข้าไปขอโทษโทคิยาว่า และตัดสินใจบอกเขาว่าฉันยังรัก......แต่ฉัน จะไม่ให้มันเป็นแบบนั้นอีกแล้ว....เขากล้าด่าฉันถึงขนาดนี้ ... แล้วทำไม ฉันต้องยังรักเขาอยู่ล่ะ?? ... ไม่มีทางอีกแล้ว ... ฉันจะไม่มีวันกลับไปยืนที่เก่า ..ฉันจะไม่มีวันยอมให้เขาทำร้ายหัวใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว ....... จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ชายของฉันฟัง ..เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ..พี่ไม่เคยซ้ำเติมฉันเลย ..ฉันจึงกล้าปรึกษาพี่ในทุกๆเรื่อง รวมถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน .. ซึ่งพี่ก็ได้ยื่นคำขาดแก่ฉันว่า \" อย่าไปยุ่งกับคนๆนั้นอีก \" ................ ขอบคุณค่ะพี่ มันเป็นคำพูดที่ให้กำลังใจแก่น้องได้มากๆ มันช่วยให้น้องสร้างกำแพงภายในใจที่แข็งแกร่งกว่าเดิม กำแพงเสริมใยเหล็ก บุแพลทตินัม ฝังเพชร.... กำแพงที่จะกั้นฉันกับโทคิยาว่า ฟุน ตลอดไป......
น้องสาว: เป็นไงบ้างคะ ตอนนี้ยาวหน่อยนะ ยังไงๆก็ขอคะแนนโหวต กับคอมเม้นเยอะๆละกานนะ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ..จุ๊ฟๆ
\" ...เอ่อ..นี่...ซูนาโกะจ๋า วันศุกร์นี้ เป็นวันเกิดเรานะ^^...\" จู่ๆฟุนก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา....
\" หือ..หรอคะ \" ฉันถามกลับ พลางค่อยๆช้อนตาขึ้นมองที่ใบหน้าของฟุน ....
\" อื่ม วันที่ 28 เดือน มกราคม นี่แหละ .... อิอิ เธอต้องไปให้ได้นะ รู้มั้ย!?! \" ฟุนหันมาบอกฉัน พลางยิ้มอย่างอ่อนโยน ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นยิ่งนัก..
\" อืม...เราก็อยากไปนะ ..แต่ว่า ติดอยู่ที่พ่อกับแม่นี่สิ ... เฮ้อออ \" ฉันตอบพร้อมกับทำหน้าละห้อย..ก็มันจริงนี่หน่า ที่พ่อแม่ของฉันไม่ค่อยจะปล่อยให้ฉันไปไหน...แต่ฉันก็อยากไปงานวันเกิดของฟุน อยากมากๆด้วยหล่ะ
\" ..ว่าแต่ จัดที่ไหน แล้วก็ กี่โมงหล่ะ ?? \" ฉันถามเขา แล้วเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ... เขาทำหน้าครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะตอบว่า
\" ก็ อืมมม คงจะเป็น เนื้อย่างอ่ะ ที่ร้าน นิกุ ตอนประมาณ หนึ่งทุ่ม...... ต้องไปนะ ซูนาโกะ ต้องไปๆๆ \" เขาทำเสียงออดอ้อน พร้อมๆกับทำหน้าตาน่าสงสาร....ฉันมองหน้าฟุน พลางนึกในใจ...ฟุนน่ารักจัง เวลาที่ทำแบบนี้ อิอิ ^^
\" ฮิฮิ .. ไม่รู้สิ ต้องขอพ่อแม่ก่อนนะ ... ^^ \" ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตอบ
\" ง่าส์......... \" ฟุนทำหน้าเศร้าลงไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบจากฉัน...
เย็นนั้น ที่บ้านของฉัน
เอาล่ะ ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับรวบรวมความกล้า เพื่อที่จะเอ่ยปากขอแม่ไปงานวันเกิดของฟุน ... แม่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว ฉันมองไปที่แม่สักพัก ก่อนที่จะเอ่ยปากขอ..
\" แม่คะ ... \" ฉันพูดแล้วก็หยุดไป..ก็คนมันกลัวนี่หน่า - -\"
\" มีไรหรอจ๊ะ \" แม่หันมาถามฉันอย่างงงๆ
\" เอ่อ คือ .. คืนวันศุกร์นี้ หนูขอไปงานวันเกิดของเพื่อนได้มั้ยคะ?? \" พูดออกไปแล้ว...ตึกตักๆ...จากนี้ก็เหลือแต่รอฟังคำตอบจากแม่ - -\"
\" ที่ไหน? เมื่อไร? และก็ .. วันเกิดใคร? \" แม่ย่นคิ้วนิดๆ ก่อนจะยิงคำถามใส่ฉันเป็นชุด -*-
\" ที่ร้าน นิกุ ตอนหนึ่งทุ่ม เอ่อ...วันเกิดของ.. ของ.....ซาโดจังค่ะ!!!! \" ฉันจำเป็นต้องโกหกแม่ เพราะขืนฉันบอกว่าไปงานวันเกิดของฟุนล่ะก็...หึหึ อย่าหวังเลยว่าจะได้ไป ...
\" แม่ก็ไม่รู้นะ .. ลูกต้องไปถามพ่อ พ่อว่ายังไง แม่ก็ว่าตามนั้น .. \" แม่เอ่ยเรียบๆ ... อะไรกันเนี่ย -*- ซักฉันเป็นชุดๆ ก่อนจะบอกให้ไปขอพ่อ .. ง่าส์ แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ยยยยยย?? พ่อเนี่ยนะ -*- โอ้ว .. โอกาส เหลือให้เห็นเพียงริบหรี่ TT^TT
พอแม่พูดจบ ฉันก็รีบวิ่งไปโทรศัพท์หาพ่อ ที่ขณะนี้อยู่ต่างจังหวัด .. ตู๊ด ตี๊ด ติ๊ด ตู่ด ติ๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตรี๊ด เสียงฉันกดหมายเลขเบอร์โทรของพ่อ ... ตรู๊ดดดด ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดดดด....
\" ฮัลโหล \" เสียงของพ่อดังขึ้น..
\" สวัสดีค่ะพ่อ.. \" ฉันพูดเสียงหวานๆ
\" มีอะไรหรอจ๊ะ \" พ่อถามฉัน
\" เอ่อ..คือพ่อคะ วันศุกร์นี้ลูกขอไปงานวันเกิดของเพื่อน ที่ร้านเนื้อย่าง นิกุ ตอน ทุ่มหนึ่ง ได้มั้ยคะ \" ฉันถามรวดเดียวจบ เพื่อเป็นการประหยัดเวลา... พลางลุ้นคำตอบอย่างตื่นเต้นๆ แต่ฉันก็เผื่อใจไว้อย่างมาก เพราะฉันคิดว่าพ่อคงไม่อนุญาตให้ฉันไปง่ายๆ
\" อื่มได้สิ แต่อย่ากลับดึกนะลูก..\" พ่อตอบฉันอย่างรวดเร็ว กรี๊ดๆๆๆ ไม่อยากเชื่อเลย ว่าพ่อจะอนุญาตให้ฉันไปอย่างง่ายดาย ขอบคุณพระเจ้า อิอิ
หลังจากวางสายจากพ่อแล้ว ฉันก็ไปบอกแม่ ซึ่งแม่ก็ทำหน้าไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไร แต่ก็ยอมอนุญาตให้ฉันไปโดยดี .....
เย็นวันศุกร์....
ฉันรีบกลับจากโรงเรียนเพื่อมาเตรียมตัวไปงานวันเกิดของฟุน วันนี้ฉันช่างรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน..ฉันตกลงว่าจะให้เขาหอมแก้มเป็นของขวัญวันเกิด อิอิ>///< รักฟุนจัง วันนี้ฉันพยามเลือกหาชุดที่ทำให้ฉันดูดีที่สุด (คิดว่านะ - -) ฉันเลือกเสื้อสีขาวเข้ารูป แขนสีดำยาวประมานศอก ตรงกลางเสื้อมีรูปมิกกี้เม้าท์สีแดงอยู่ จากนั้นฉันก็สวมเสื้อกันหนาวสีครีมทับข้างนอก ส่วนกางเกงนั้น ฉันเลือกที่จะใส่กางเกงยีนส์ขาม้า และรองเท้าสีขาวหุ้มส้น ..ฉันปะแป้งอ่อนๆ รวบผมขึ้นสูงๆ และใส่ต่างหูรูปไม้กางเขน .... ตอนนี้ทุ่มกว่าๆแล้วสินะ ฉันนัดให้ซาโดจังมารับตอนทุ่มครึ่ง เพื่อที่เราจะได้ไปงานในขณะที่มีหลายๆคนไปถึงแล้ว ฉันโทรไปหาซาโดจัง ซึ่งเธอก็บอกว่าอีกไม่นานก็จะมารับฉัน .... ระหว่างที่รอซาโดจังอยู่นั้น ฉันก็หยิบหนังสือการ์ตูนขึ้นมาอ่าน แต่ใจฉันกลับไม่ได้อยู่ที่หนังสือเลย ตอนนี้มันเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันตื่นเต้นมากๆ ... แต่ซาโดจังปล่อยให้ฉันตื่นเต้นได้ไม่นาน เธอก็มารับฉัน ......
ที่ร้านเนื้อย่าง นิกุ...
เมื่อฉันกับซาโดจังมาถึง ทุกคนก็มากันพร้อมแล้ว ... ยิมิกะ ก็พาพวกเราไปนั่ง .. ซึ่งทุกๆคนก็พร้อมใจกันเว้นที่ไว้ให้ฉันได้นั่งข้างๆฟุน ... ว้าว...รู้สึกดีจัง แต่ก็อายจังเลย.... ฉันกับฟุนไม่ได้พูดอะไรกัน บรรยากาศตอนนี้ ช่างดูครื้นเครง ..แต่ก็มีความโรแมนติกไปในตัว...และแล้วจู่ๆ .. ฉันก็เอื้อมมือไปจับมือของฟุน .... ความรู้สึกรักของฉันที่มีอยู่มากมายภายในร่างกาย ผลักดันให้มือของฉันไปจับมือของเขา แต่แล้วฉันก็ต้องประหลาดใจ เพราะแทนที่เขาจะดีใจ เขากลับชักมือของเขาออก พร้อมกับหันมามองหน้าฉัน แล้วเขาก็พูดว่า..
\" อ่าวๆ ลามๆ .. เริ่มลามปาม!!! \" พูดจบ เขาก็หันไปพูดคุยกับเพื่อนๆ และจัดการกับเนื้อย่างต่อ ... ส่วนฉันหน่ะหรอ ก็ตะลึงนิดๆอยู่แบบนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาได้สติต่อ ... ฉันเริ่มนั่งเงียบๆรอเนื้อสุก ...แต่ฉันก็ดูไม่ออกสักทีว่า เนื้อชิ้นไหนสุกแล้ว ฉันจึงขอให้เพื่อนข้างๆเลือกชิ้นที่สุกให้ ........ แต่แล้วสักพัก คนที่คีบเนื้อที่สุกมาใส่ในจานให้ฉันก็คือฟุนนั้นเอง...
\" ขอบคุณนะ .. \" ฉันกล่าวขอบคุณเมื่อเขาคีบเนื้อมาให้
\" อิอิ ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ \" เขาบอกฉันพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน ซึ่งมันทำให้ฉันหัวใจพองโต แม้จะยังเคืองใจนิดๆเรื่องจับมืออยู่ ... แต่ฉันก็มีความสุข
ฉันถูกจับแยกให้นั่งอยู่กับฟุน แต่กลับต้องอยู่ห่างไกลเพื่อนๆ ฉันหันไปมองที่กลุ่มเพื่อนๆของฉันที่ตอนนี้กำลังเริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน และฉันก็หันไปมองคู่ของ จิบะ กับ โมโมมิยะ 2คนนี้ สวีทกันมากเลย ทั้งคู่ยิ้มและหัวเราะด้วยกัน ... ซึ่งมันผิดจากคู่ของฉันกับฟุน เพราะนอกจากคีบเนื้อมาให้ฉันแล้ว เราก็แทบจะไม่คุยกันเลยทีเดียว .... ตอนนี้ในใจของฉัน ทำไมมันถึงรู้สึกเศร้าอย่างนี้ ทำไมฉันถึงรู้สึกอิจฉาคู่ของจิบะ กับโมโมมิยะ ... ฉันถอนหายใจยาวๆเฮือกนึง ก่อนที่ฉันจะขอฟุนไปนั่งกับเพื่อน ซึ่งเขาก็อนุญาต... ฉันจึงลุกไปนั่งที่เก้าอี้ตัวที่ยังว่างอยู่...
\" อ่าว! ไม่นั่งกับฟุนแล้วหรอ?? \" เพื่อนๆต่างถามฉันด้วยความสงสัย
\" ไม่หล่ะ .. คือ อยากมาคุยกับพวกเธอมากกว่า \" ที่ฉันตอบออกไปแบบนั้น เพราะฉันไม่อยากบอกให้ใครๆรับรู้ว่าฉันรู้สึกน้อยใจ และอึดอัดแค่ไหนที่ต้องนั่งอยู่ตรงนั้น....จากนั้นฉันกับเพื่อนๆก็เริ่มคุยกันอย่างสนุกสนาน ... เมื่อหลายๆคนเริ่มที่จะอิ่มกันแล้ว โบเอะ ก็บอกให้ฉันถือเค้กวันเกิดที่พวกเราแอบรวมเงินกันซื้อโดยที่ไม่ให้ฟุนรู้ ไปให้ฟุน ....ที่จริงฉันก็อยากเอาไปให้ฟุนอยู่หรอกนะ แต่ว่า ฉันอายเกินกว่าจะทำได้ ฉันจึงอ้างกับโบเอะว่า
\" เหอๆ อย่าดีกว่า ช้านค่อนข้างซุ่มซ่ามอ่ะ .. - -\" เธอเอาไปให้ดีกว่านะ \" ฉันพูดอย่างอายๆ ก่อนที่โบเอะจะถือเค้กไปให้ฟุน ท่ามกลางเสียงร้องเพลง Happy Birthday ฟุน ยิ้มอย่างมีความสุข .. และเริ่มเป่าเทียน จากนั้นก็ตัดเค้กแบ่งให้ทุกคน.... ขณะที่แต่ละคนกำลังเอร็ดอร่อยกับขนมเค้กของตนอยู่นั้น อาริมะ ก็ลุกไปเอาของบางอย่างที่ปลายโต๊ะ .. ขวดอะไรสักอย่าง .. ที่ข้างในมีน้ำสีเหลืองทองเข้มๆอยู่.... ใช่แล้ว!!!! มันคือเหล้านั้นเอง!!!!! ... ฉันไม่อยากเชื่อเลย ว่างานนี้จะมีเหล้าด้วย !! ฉันค่อนข้างตกใจนิดๆ เพราะฉันไม่ถูกกับของมึนเมา ..เรียกได้ว่าฉันเกลียดของพวกนี้เลยก็ว่าได้..และก็ไม่ชอบให้คนอื่นดื่มมันด้วย..-*- อาริมะ เริ่มผสมเหล้าลงในแก้วน้ำโค้กของแต่ละคน ซึ่งเขาไม่มีวันได้ผสมมันลงในแก้วของฉันแน่ ไม่มีทาง!!!!!!!! .. ขณะที่หลายๆคนกำลังลิ้มรสเหล้าผสมโค้กอยู่นั้น ฉันก็นั่งทำหน้าแสดงความไม่พอใจสุดๆ..และบางคนก็เริ่มรับรู้แล้วว่าฉันไม่ชอบ... ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือฟุน .... เขาจึงรีบมานั่งตรงข้ามกับฉัน เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์นิดๆ ก่อนจะกระดกโค้กที่ผสมเหล้าเข้าไปหนึ่งอึกต่อหน้าต่อตาฉัน ... นี่!เขาคิดอะไรอยู่นะ รู้ทั้งรูว้าฉันไม่ชอบ ก็ยังจงใจทำให้ฉันดู ... ฉันจึงเบือนหน้าหนี แล้วก็โทรไปหาแม่ในแทบจะทันที..ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยู่แล้ว ฉันจะกลับบ้าน!!!!! ฉันรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้!!!!!
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ฉันตาแดงหน่อยๆ เพราะฉันเกือบจะเผลอร้องไห้ออกไป ... ฉันรีบเปิดคอมพ์ แล้ว sign in msn เมื่อสถานะของฉันเป็นออนไลน์แล้ว ฉันจึงเริ่มต้นเปลี่ยนหัวmsn ใช่! ฉันกำลังจะบอกเลิก ฟุน ผ่านหัวเอ็ม ... \" เลิกกันเถอะนะ...ฉันว่าเราไปกันไม่ได้ เราต่างกันเกินไป ... \" ฉันพิมพ์ออกไปทั้งๆที่ใจก็ยังรักฟุนอยู่เต็มอก แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไม ฉันถึงทำอะไรแบบนั้น ... ไม่รู้จริงๆ
เช้าวันต่อมา ฉันไปเรียนพิเศษตามปกติ เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์ ...และตอนบ่าย ในวิชา ภาษาญี่ปุ่น .. ฉันรู้สึกแย่มากๆ เพราะ ฟุนก็เรียนเหมือนกัน และเรียนพร้อมกับฉันซะด้วย ... ฉันมาถึงบ้านของคุณครูอะรุนิยะแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววของฟุน ฉันจึงเดินเข้าไปคุยกับ พี่ชายของฉันสักพัก จากนั้นฉันก็เปลี่ยนจากคุยกับจุนอิจิมาเป็น ขีดเขียนอะไรไปเรื่อยๆลงบนผืนทราย ...
\" เป็นอะไรอ่า..\" เสียงๆหนึ่งถามฉันขึ้น น้ำเสียงของเขาฟังดูวิตกกังวลเหลือเกิน.. ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง .. ฟุนนั้นเอง!!!
\" เปล่า.. \" ฉันตอบปัดๆ พลางทำหน้างอนเขา.. เขาจึงเริ่มปฏิบัติการง้อฉัน ซึ่งมันก็ได้ผลดีซะด้วย หุหุ เรากลับมาคืนดีกันอีกครั้ง หลังจากการทะเลาะกันครั้งใหญ่... ทำไมถึงเป็นการทะเลาะกันครั้งใหญ่น่ะหรอ?? ก็เพราะมันมีครั้งย่อยๆด้วยหล่ะสิ .. ความรักของฉันและฟุนซึ่งดูภายนอกเหมือนจะไปกันได้ด้วยดีนั้น..มันไม่ใช่เลย!! .. เรามีเรื่องให้ทะเลาะกันทุกสัปดาห์ .. ซึ่งส่วนมากคนที่งอน และคนที่ทำให้เป็นเรื่องก็คือฉันนั้นเอง!!!
\" ดีกันนะ ..\" ฟุนถามฉัน พลางยิ้มนิดๆ
\" อื่มจ๊า..\" ฉันตอบพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆ ^^ เมื่อดีกันแล้ว ฉันกับฟุนก็ไปนั่งเรียนภาษาญี่ปุ่นอย่างมีความสุข....
-------ผ่านไปเกือบหนึ่งสัปดาห์ ที่ฉันและฟุนไม่ได้ทะเลาะกันเลย วันนี้เป็นวันพฤหัสบดีแล้ว ฉันมีเรียนฝรั่งเศสหลังเลิกเรียน ฟุนจึงอาสาไปส่งฉัน ... ระหว่างทาง ฉันครุ่นคิดหลายๆเรื่อง เกี่ยวกับเรื่องราวของเรา ... แล้วฉันก็ต้องมาสะดุดกับเรื่องๆหนึ่ง ... ฟุนมักจะโทรหาฉันทุกๆวัน เขาไม่เคยผิดนัดเลย ..จนฉันเริ่มกลัวว่าแม่จะจับได้ว่าฉันมีแฟน....ฉันจึงหันไปมองหน้าฟุน ซึ่งขณะนี้กำลังเดินอยู่ข้างๆฉัน ...และฉันก็ตัดสินใจบอกสิ่งที่ฉันต้องการ..ไม่สิ ... ฉันไม่ได้ต้องการ แต่ฉันจำเป็นต้องทำต่างหากหล่ะ..
\" อืม..นี่ฟุน \" ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆ เขาหันมาก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามฉัน
\" ต่อไปนี้ ไม่ต้องโทรหาเราบ่อยแล้วนะ..เอาเป็นสัปดาห์ละสองครั้งก็ได้ .. เรากลัวว่าแม่จะจับได้หน่ะ \" ฉันเอ่ยจบ ก็รอฟังคำตอบจากเขา ... แต่ไม่มีคำตอบใดๆจากปากเขา .. สีหน้าของเขาดูเศร้าลงเล็กน้อย ..แต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ... เมื่อมาถึงที่เรียนฝรั่งเศส เราก็บอกลากัน ....... จากวันนั้น.......เขาก็ไม่โทรหาฉันอีกเลย .......TT^TT
ที่โรงเรียน ซากิ ..ตอนบ่ายแก่ๆวันอังคาร
- ออดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด - เสียงออดหมดเวลาของคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้ดังขึ้น ... นักเรียนทั้งหลายพากันกลับบ้าน
\" โพล๊ะ!!!! \" เสียงฉันโยนรองเท้าลงบนพื้นก่อน จะค่อยๆยัดเท้าลงไป .... ตอนนี้ฟุนใส่รองเท้าอยู่ที่ข้างหน้าฉัน ..แล้วเขาก็หันมาอมยิ้ม พร้อมกับอวดมือถือใหม่ของเขาให้ฉันดู ...
\" เฮ้ย!!! มีมือถือแล้วหรอ .. เบอร์ไรอ่ะ \" ฉันถามอย่างตื่นเต้น ....
\" %@#%%@/*-//)+* \" <------- พูดเร็วจนฟังไม่รู้เรื่อง - -\" แล้วเขาก็วิ่งจากไป .. ทิ้งให้ฉันยืนงงเป็นไก่ตาแตกกับการกระทำของเขา .. นี่เขาเป็นอะไรไป...ทำไมถึงไม่ยอมให้เบอร์โทรศัพท์ของเขาแก่ฉัน ...ทำไมเขาต้องทำแบบนี้ ...เขาคิดอะไรอยู่....???? ตอนนี้ในหัวของฉันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย .... ฉันเล่าเรื่องการกระทำของเขาให้โนะอิ เพื่อนสนิทที่สุดของฉันฟัง ระหว่างทางที่เราเดินกลับบ้าน ซึ่งโนะอิก็ไม่สามารถบอกได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่...
เช้าวันต่อมา ..
ฉันก็ยังคงไปโรงเรียนสายเช่นเคย ซึ่งแน่นอน เมื่อขึ้นห้องมาก็พบว่า ฟุนมาถึงแล้ว ..แต่คราวนี้ เขาไม่แม้กระทั่งจะมองฉัน เขาไม่ทักฉัน ไม่ยิ้มให้ฉัน ไม่พูดคุยกับฉัน .... ซึ่งมันทำให้ฉันแปลกใจมาก และรู้สึกเจ็บปวดมากด้วยเช่นกัน ... แต่ฉันก็หยิ่งเกินกว่าจะไปทักเขาก่อน .... ฉันสัมผัสได้ถึงความห่าง ..เราค่อยๆห่างออกจากกันทีละนิด ทีละนิด ..... เป็นอย่างนี้อยู่ประมาณหนึ่งสัปดาห์ ที่เขาไม่ ยิ้ม ไม่ทัก ไม่โทรหา ไม่พูดจา ไม่มองหน้า เขาทำเหมือนเราเป็นคนที่ไม่รู้จักกัน หรือไม่ ก็ไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้....
เย็นวันศุกร์ ฉันเล่นmsn เพื่อที่จะมาคุยกับฟุน...
เมื่อฉันออนไลน์ ฉันก็พบว่าเขาออนไลน์อยู่ก่อนแล้ว แต่ติดอเวย์แล้วบอกไว้ว่าเขาเล่นเกมอยู่... แต่ฉันก็ยังพยายามไปทักเขา ตอนนี้ในใจฉันมันช่างรู้สึกเหน็บหนาว ... ใจฉันสั่น ...ฉันกลัว กลัวว่าเขาจะไม่ตอบฉัน กลัวว่าเขาจะทำเหมือนสิ่งที่แล่นวนเวียนอยู่ในหัวของฉัน ..ฉันกลัวว่าเขาจะไม่รักฉันแล้ว!!!!!
ฉันรอ รอแล้วรออีก แต่เขาก็ไม่มีวี่แววที่จะตอบฉัน .. ตอนนี้ น้ำตาของฉันมันเอ่อมารวมกันที่เบ้าตาแล้ว แค่เพียงฉันกระพริบตาเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น สายธารน้ำตาก็จะพร้อมใจกันไหลรินลงมาอาบแก้มฉัน.... ตอนนี้ฉันก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า เขาคงไม่ว่างมาตอบฉันจริงๆ....และแล้วฉันก็ปิ๊งไอเดีย ที่จะมาพิสูจน์ว่า เขาจงใจไม่ตอบฉัน หรือว่าเขาไม่ว่างจริงๆ..... ฉันขอยืมอีเมลล์ของเพื่อนคนหนึ่ง เพื่อที่จะเล่นเป็นหญิงสาวอีกคน ที่จะเข้าไปทักเขาในตอนนี้...
ฉัน: หวาดดีค่ะ.. ( ฉันทัก ... พร้อมกับหัวใจที่อ่อนล้า ....และเขื่อนที่กำลังกั้นน้ำตามากมายเอาไว้ หากเพียงแค่เขาตอบกลับมาเพียงคำเดียว เขื่อนน้ำตาของฉันคงได้พังทลายลงมา....)
ฟุน: ดีคับ (เขาตอบกลับมาค่อนข้างเร็วเลยทีเดียว เขาไม่ต้องทำให้ฉันต้องกลั้นน้ำตาต่อไป เพราะตอนนี้ ฉันห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่แล้ว มันไหลรินอาบเเต็มหน้าฉัน ทำไม..ทำไม ทีฉัน ..ฉันคนที่เป็นแฟนของเขา ..ทักเขาไป เขากลับไม่ตอบ ..แต่ทีฉันเล่นเป็นหญิงอื่นมาทัก ทำไม..ทำไม เขาถึงยอมตอบ หา!!!!!!!! ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!! TT^TT
ฉัน: ชื่ออะไรคะ (ฉันฝืนใจเล่นบทบาทสมมุติต่อ ...)
ฟุน: โทคิยาว่า ฟุน ครับ คุณหล่ะ? (เขาถามกลับอย่างรวดเร็ว ...มันยิ่งทำให้ฉันเจ็บปวด...><๐~)
ฉัน: ปามิโกะ ค่ะ ( ฉันหยุดเพื่อจะคิดชื่อสักพัก ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป.. ตอนนี้ แป้นคอมพิวเตอร์ของฉัน เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาแล้ว)
ฉัน:มีแฟนหรือยังคะ ( ในที่สุด..ฉันนก็ตัดสินใจยิงคำถามวัดใจเขาเป็นอย่างสุดท้าย ... ซึ่งคำตอบของเขา จะชี้ชะตาของเรา..TT^TT)
ฟุน: ยังไม่มีครับ ( โฮๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆ น้ำตาของฉันซึ่งตอนก่อนหน้านี้ก็ไหลออกมามากอยู่แล้ว แต่ตอนนี้มันกลับมากยิ่งกว่าเดิม ..... คืนนี้ฉันนอนร้องไห้แทบตลอดทั้งคืน ...เพราะฉันทำใจไม่ได้ ฉันทำใจไม่ได้จริงๆ ฉันรักเขา รักเขามากเหลือเกินนนTT^TT )
เช้าวันต่อมา ฉันไปเรียนพิเศษด้วยดวงตาที่บวมเป่ง เพราะร้องไห้หนักตลอดทั้งคืน .. จนทำให้โนะอิสงสัย ฉันจึงต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้โนะอิฟัง ซึ่งฉันต้องหยุดเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาเป็นพักๆ.....ต่อจากนี้ไป..เรื่องระหว่างเรา มันคงจบแล้วสินะ...ฉันคงไม่ยอมให้เขาได้บอกเลิกฉันก่อนแน่นอน! ฉันนี่แหละจะเป็นคนไปบอกเลิกเขาเอง...
เมื่อวันจันทร์มาถึง วันนี้เป็นวันจันทร์ที่ 7 กุมภาพันธ์ 7วันก่อนวันวาเลนไทน์ และ ฉันกับฟุนก็คบกันมาได้ 1 เดือนกับ 9 วันแล้ว...
วันนี้ฉันแทบเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะจิตใจของฉันตอนนี้มันช่างอ่อนแอยิ่งนัก ..... ฉันได้แต่นั่งรอเวลาให้คาบว่างมาถึง ซึ่งฉันจะได้จัดการให้เรื่องระหว่างฉันกับฟุนจบๆไปเสียที!!!
คาบว่าง...
ขณะนี้เป็นเวลาที่เพื่อนๆของฟุนทิ้งให้ฟุนอยู่ตามลำพังกับเพื่อนอีกหนึ่งคน .. ฉันจึงตัดสินใจ เดินเข้าไปคุยกับเขา ซึ่งฉันก็ต้องพยายามอย่างมากที่จะสะกดน้ำตาเอาไว้...
\" นี่ โทคิยาว่า ฟุน \" ฉันถามออกไปด้วยเสียงที่ดังพอที่เขาจะได้ยิน....มันทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิดๆ
\" เรายังจะคบกันอยู่มั้ย?? \" ฉันถามด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด..
\" ไม่รู้..\" เขาตอบเรียบๆ ก่อนที่จะหันไปคุยกับเพื่อนของเขาต่อ ... คำตอบของเขามันยิ่งทำให้ฉันโมโห .. ไม่รู หรอ? ตอบมาได้ยังไงว่าไม่รู้ -*- ... แต่ฉันก็ยังไม่กล้าพอที่จะไปบอกเลิกเขา... ..ระหว่างที่ฉันกำลังทำใจอยู่นั้นก็มีเสียงๆหนึ่งเอ่ยขึ้น เพราะเมื่อเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งเห็นท่าทีของฉันที่ลังเลที่จะไปบอกเลิก..
\" ช้านได้ยินฟุนคุยกับจิบะมาว่า .. ไม่นาน มันก็จะบอกเลิกกับเธอแล้ว !!! \" เพื่อนคนนั้นเอ่ยพลางยิ้มนิดๆ... ได้ยินเพียงเท่านั้น มันทำให้ฉันเลือดขึ้นหน้า อะไรกัน นี่นายอยากจะเลิกกับฉันตั้งนานแล้วใช่มั้ย!!!! ได้เลย!!! ฉันจะสนองความต้องการของนาย !!! นาย โทคิยาว่า ฟุน !!!! ฉันก้าวฉับๆเข้าไปหาฟุนที่โต๊ะ ในขณะที่ฟุนกำลังเพลิดเพลินกับการอ่านการ์ตูนอยู่...
\" ปัง!!! \" ฉันเอามือตบโต๊ะของเขาแรงๆ ซึ่งมันทำให้เขาเงยหน้าขึ้นมาทันที
\" โทคิยาว่า ฟุน เมื่อนายไม่รักฉันแล้ว เราเลิกกันเถอะนะ!!! \" ฉันพูดเร็วๆ และรวดเดียวจบ.. .. โทคิยาว่า ไม่พูดอะไรต่อ เขาเพียงแต่พยักหน้านิดๆเป็นสัญญาณตอบตกลง...........จบแล้ว .......มันจบแล้วเรื่องระหว่างเรา มันจบแล้ว................ ฉันไม่ร้องไห้..แน่นอน ฉันต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น ... เช่นเดียวกับโทคิยาว่า เขาก็ไม่ร้องไห้เช่นเดียวกัน แต่เขากลับหัวเราะอย่างสนุกสนานกับเพื่อนๆ ...... มันคงเข้าทางของนายสินะ ..โทคิยาว่า ฟุน!!!
ตลอด6เดือนที่เลิกกันมา ฉันเอาแต่ร้องไห้เพราะเรื่องราวของเขามากมาย..พอเลิกกับฉันปุ๊ป ! ก็มีข่าวว่าเค้าไปจีบหญิงอื่นปั๊ป !! ซึ่งมันก็เป็เรื่องจริง เพราะฉันกับหญิงคนนั้นได้มีปากเสียงกันมาแล้ว..... ฉันร้องไห้อย่างหนัก เพราะฉันตัดใจจากเขาไม่ได้..ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ..ฉันพยายามตัดใจจากเขาหลายครั้ง แต่สุดท้าย ฉันก็กลับมาที่เก่า ...เขาทำให้กำแพงที่ฉันก่อเอาไว้ พังทลายลงมาได้เสมอ.... จนมาเดือนที่ 7 เพื่อนๆของเขายุให้ฉันกลับไปคบกับเขาใหม่ แต่เพื่อนๆของฉันกลับไม่เห็นด้วยอย่างยิ่ง ....ในระหว่างที่เพื่อนๆยุยงนั้น เขาก็เอาแต่นั่งยิ้มไม่พูดไม่จา .. ซึ่งสุดท้ายมันก็ทำให้ฉันใจอ่อน...แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไง .. จนเพื่อนคนหนึ่งอาสาช่วยฉัน ... เขาอาสาที่จะไปถาม โทคิยาว่าให้ ว่าเขาคิดยังไงกับฉัน ซึ่งคำตอบก็คือ เขายิ้ม ก่อนจะบอกว่า \" ไม่บอก! \" ... คำตอบแบบนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกมีความหวัง บวกกับสภาวะแวดล้อมอีกหลายๆอย่างที่เขาแสดงออกมา .. มันทำให้ฉันคิดไปไกล.... แต่ฉันก็ต้องหยุดความคิดของฉันไว้แค่นั้น ..เพราะ วันหนึ่ง เมื่อเพื่อนคนนั้นก็ลากฉันเข้าไปคุยห้องรวมในmsn กับ โทคิยาว่า
เพื่อน: นี่โทคิยาว่า นายคิดยังไงกับซูนาโกะกันแน่! ซูนาโกะเค้าอยากรู้
ฉัน: อืมใช่ ฉันอยากรู้จริงๆ
โทคิยาว่า: จะเอาอะไรกันนักหนาวะ !! สาดเอ้ย!!
---------------------- บทสนทนาของพวกเราจบลงแค่นั้น .... ทุกอย่างจบลงแค่นั้น ฉันเข้าไปขอโทษโทคิยาว่า และตัดสินใจบอกเขาว่าฉันยังรัก......แต่ฉัน จะไม่ให้มันเป็นแบบนั้นอีกแล้ว....เขากล้าด่าฉันถึงขนาดนี้ ... แล้วทำไม ฉันต้องยังรักเขาอยู่ล่ะ?? ... ไม่มีทางอีกแล้ว ... ฉันจะไม่มีวันกลับไปยืนที่เก่า ..ฉันจะไม่มีวันยอมให้เขาทำร้ายหัวใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว ....... จากนั้นฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ชายของฉันฟัง ..เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดีที่สุดสำหรับฉัน ..พี่ไม่เคยซ้ำเติมฉันเลย ..ฉันจึงกล้าปรึกษาพี่ในทุกๆเรื่อง รวมถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน .. ซึ่งพี่ก็ได้ยื่นคำขาดแก่ฉันว่า \" อย่าไปยุ่งกับคนๆนั้นอีก \" ................ ขอบคุณค่ะพี่ มันเป็นคำพูดที่ให้กำลังใจแก่น้องได้มากๆ มันช่วยให้น้องสร้างกำแพงภายในใจที่แข็งแกร่งกว่าเดิม กำแพงเสริมใยเหล็ก บุแพลทตินัม ฝังเพชร.... กำแพงที่จะกั้นฉันกับโทคิยาว่า ฟุน ตลอดไป......
น้องสาว: เป็นไงบ้างคะ ตอนนี้ยาวหน่อยนะ ยังไงๆก็ขอคะแนนโหวต กับคอมเม้นเยอะๆละกานนะ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อ..จุ๊ฟๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น