ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนพิเศษ
ฉันชื่อ โซมิมูยะ ซูนาโกะ ชื่อเล่น ซูนาโกะ อายุ 15 ปี เพื่อนๆเรียกฉันว่า เจ๊เหล้าเถื่อน… ทำไมหน่ะหรอ ?? ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ^^"
"
"
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!" นาฬิกาปลุกตัวดีแผดเสียงก้อง จนน่าปวดหู ให้ตายเหอะ ยังง่วงอยู่เรย=_= ฉันคิดขณะที่ควานหาเจ้านาฬิกาปลุกตัวดี แล้วปัดมันลงจากหัวเตียง แต่นาฬิกาปลุกเจ้ากรรมดันหล่นลงมาใส่หัวฉันพอดิบพอดี น่ะซิ -*-"
ตุบบบ""
โอ้ย!!!!" ฉันคราง พลางเอามือลูบที่หัวไปมา..อะไรกันเนี่ย ซวยตั้งแต่เช้าเลยรึไง -*-"
ซูนาโกะ!! ตื่นรึยางลูก!!!! " เสียงแม่ตะโกนถามมาจากชั้นล่าง"
ตื่นแล้วคร่าๆ.." ฉันตอบขณะที่เดินโซเซไปเข้าห้องน้ำ เพื่อจัดการกับตัวเอง ก่อนไปโรงเรียน แต่ทุกสิ่งทุกอย่างดันไม่เป็นไปตามที่คาดไว้น่ะสิ…ฉันดันเผลอไปหลับในห้องน้ำซะนี่ มารู้ตัวอีกทีก็…"
หวาย!! 7 โมงครึ่งแล้วหรอเนี่ย!!!!! " O_O ฉันรีบแจ้นออกจากห้องน้ำ เพื่อไปเปลี่ยนชุด จากนั้นก็กระโดดลงบันไดแล้วรีบวิ่งไปโรงเรียน โดยไม่ลืมที่จะคว้าขนมปังติดมือมาด้วย.."
แฮ่กๆๆ" ฉันหอบขณะที่วิ่งมาถึงหน้าประตูโรงเรียน =_="…"
แฮ่กๆ เดียวก่อนคร่าอาจารย์ อย่าพึ่งปิดประตู แฮ่กๆ!!! " ฉันรีบวิ่งเข้าไปในโรงเรียน ก่อนที่อาจารย์เฝ้าประตูจะปิดประตูได้อย่างเฉียดเฉียว .. ทำไมซวยอย่างงี้ ซวยจริงๆเลย -*-"
ปึก!! ""
โอ้ย!! " ใครนะเอาหนังสือมาทุบหัวฉัน เจ็บเป็นบ้าเลยวุ้ย..><"
โอ้ย!!!!" ฉันคราง พลางเอามือลูบที่หัวไปมา..อะไรกันเนี่ย ซวยตั้งแต่เช้าเลยรึไง -*- "คนมาสายจะต้องโดนลงโทษ!!""
ขอโทษค่ะอาจารย์ หนูขอโทษ ทีหลังหนูจะไม่มาสายอีกแล้ว " ฉันรีบหันไปขอโทษขอโพยทางต้นเสียง (>/l<)"
5555+ดูเธอสิ""
หะ..หา ?!?" แล้วฉันก็เริ่มจะนึกออกว่าเสียงเมื่อตะกี้ มันไม่ใช่เสียงของอาจารย์นี่หน่า..และพอฉันหันหน้าขึ้นไปมอง ฉันก็ต้องตกอยู่ในภวังค์.. ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาคมเข้ม ปากสีแดงเข้ารูป ผมสีทองอ่อนๆที่พลิ้วไปตามลม…หุ่นดี สูงโปร่ง OoO"
นี่!! ยังจะมาอ้าปากค้างอีก เดี๋ยวแมงวันก็บินเข้าปากพอดี 5555 "OxO ปากของฉันหุบลงเองโดยอัตโนมัติ แต่ก็ยังไม่วายยืนค้างอยู่ท่าเดิม
"
นี่ไปกันได้แล้วนะ ยัยบ๊อง เดี๋ยวก็เข้าห้องสายพอดี .. มัวแต่จ้องหน้าฉันอยู่ได้ ฉันก็อายเป็นนะ >///< ""
อ่าา… นายเป็นใคร??""
กรำ..ฉันก็เป็นสามีของเธอไง ยัยบ๊อง ฉัน โทคิยาว่า ฟุน สามีคนปัจจุบันของเธอไง!! " ควิ้ง..ฉันหลุดจากภวังค์ในทันทีที่ได้ยินคำว่าสามี .. แต่นายคนนี้เป็นแฟนของฉันจริงๆหรอ .. มันก็ใช่จริงๆนี่หน่า โทคิยาว่า ฟุน เราพึ่งเริ่มคบกันเมื่อวานนี้เอง หุหุ ทำไมฉันขี้ลืมงี้นะ..แต่ว่านายนี่ ดูใกล้ๆแล้ว.. หล่อเป็นบ้าเรย กรี๊ดดด >///<" แหะๆ " ฉันหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อนความอาย
"
ไปกันได้แล้วนะ สามีของเธอคนนี้ ยืนรอจนรากจะงอกแล้ว!! " เขาตวาดฉัน"
นายมาเป็นสามีของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ หา!!! ""
ก็ตั้งแต่เมื่อวานไง " โทคิยาว่าตอบยิ้มๆ .. อ๊าก!! เห็นรอยยิ้มของเค้าแล้วจะละลาย>///< ….ไม่ได้ๆต้องสู้ต่อ"
นายจะมาเป็นสามีของช้านได้ไงหา!! เรายังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย ""
เถอะน่า อีกไม่กี่ปีหรอก เราก็จะแต่งงานกันแล้ว" เขาตอบพร้อมกับอมยิ้มอย่างเดิม .. แล้วพอฉันทำท่าจะเถียงต่อ .."
หรือว่าเธอจะไม่แต่งกับฉัน!!" อึก… นี่เขาจะมาไม้ไหนกันเนี่ย ตั้งรับไม่ทันเลย ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ใบหน้าของฉันเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว ..โทคิยาว่า นายรู้มั้ย!! ว่าเวลานายพูดพลางอมยิ้มอย่างนี้มันน่ารักแค่ไหน"
555 " เขาหัวเราะ ที่เห็นว่าฉันเงียบไป … จากนั้นเขาก็เดินฮัมเพลงในลำคอ โดยมีฉันเดินตาม"
นี่ เดินเร็วกว่านี้หน่อยไม่เป็นรึไง !! " เขาหันมาว่าฉัน"
ก็ขาฉันมันสั้นกว่านายนี่ จะให้เดินเร็วแบบนายได้ยังไง แถมบันไดเนี่ยก็มีตั้งหลายขั้น ..ฉันก็เหนื่อยเป็นนะยะ " ฉันค้อนกลับ"
เธอพูดเองนะ ..ฮิฮิ " เขาหันมายิ้มอย่างมีเลศนัยให้ฉัน ก่อนจะ.."
ว้าย!! นายทำบ้าอะไร ปล่อยช้านลงเดี๋ยวนี้นะ .. แง้ๆ ช้านอายคนอื่นเค้า >///<" ฉันร้อง พลางดิ้นไปมาให้หลุดจากอ้อมอกของเขา"
ก็ช่วยไม่ได้ ใครให้เธออยากเดินช้าเอง " พูดจบ เขาก็เดินขึ้นบันไดต่อไป โดยไม่สนใจสายตาของใครๆทั้งนั้น ส่วนฉันน่ะหรอ เป็นลมไปแล้ว - -" จะได้ยินก็แต่เสียงของพวกสาวๆกรีดร้อง ราวกับจะเป็นจะตายงั้นแหละ"
กรี๊ดด!! โทคิยาว่า ทำมายทำอย่างง้านนนนนน" ชะนีตัวที่1พูด"
กรี๊ด โทคิยาว่า เท่จัง กรี๊ดๆๆ"ชะนีตัวที่2พูด"
โทคิยาว่าของช้าน ไปอุ้มตัวอะไรมาหน่ะ " หนอย ยัยชะนีตัวที่ 3 ฉันไม่ได้เป็นตัวอะไรสักหน่อย -*- ชิชิ"
ฉันไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่!! แล้วนี่ก็ไม่ใช่ตัวอะไร เธอเป็นภรรยาของฉัน!! "โทคิยาว่าตวาดใส่ยัยชะนีพวกนั้น… กรำ-*- ช้านไปเป็นภรรยาของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็เอาเหอะ ในเมื่ออุตส่าห์พูดปกป้องฉันซะขนาดนี้ ฉันจะยอมเป็นภรรยาแปปนึงละกาน อิอิ"
กรี๊ดๆๆ โทคิยาว่าพูดกับช้านด้วยๆๆ " ชะนีตัวที่ 3 แหกปาก .. แหมเขาพูดกับหล่อนตรงไหนยะ .. นี่มันเรียกว่าด่าต่างหาก ให้ตายเหอะ นายนี่ ป๊อปเป็นบ้าเลยแฮะ^^ชิชิ
" กรี๊ดดดดดดดดด " ชะนีอีกหลายตัวส่งเสียง
และแล้ว….
"
นี่ๆตื่นได้แร้วยัยบ๊อง หล่อนจะนอนไปถึงไหนหา!! " เสียงของโทคิยาว่า แผ่เข้ามาในโสตประสาทของฉัน"
นี่!! นายทำอะไรกับเพื่อนของช้าน หา !!! " บายุมิแหวใส่โทคิยาว่าทันทีที่เห็นสภาพของฉัน"
ชั้นป่าวทำอะไรสักหน่อย ชั้นก็แค่อุ้มยัยนี้ขึ้นบันไดมาเท่านั้นแหละ ""
หาาา!! ตายแล้วซูนาโกะ ตายรึป่าวเนี่ยๆๆ ซูนาโกะๆๆ โทคิยาว่า ฟุน นายไม่รู้หรือไง ว่าเพื่อนช้านอ่ะคลั่งนายมากแค่ไหน แล้วนายมาอุ้มเค้าอย่างงี้ ยัยนี่วิญญาณจะหลุดออกจากร่างรึป่าวก็ไม่รู้ " .. ให้ตายเหอะบายุมิ บอกออกไปหมดเลย หมดกัน พิกเจอร์ของช้านนนTT^TT" ห๊ะ!! ยัยบ๊องนี่คลั่งฉันหรอ ว้าว ไม่รู้มาก่อนเลยนะเนี่ย ฮิฮิ "
"
แล้วเนี่ย มันจะฟื้นรึป่าวเนี่ย นายเป็นคนทำนายต้องรับผิดชอบนะ " บายุมิเริ่มขึ้นเสียง"
โอเคๆ ยังไงช้านก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว ก็ยัยนี่เป็นภรรยาของช้านนี่หน่า 555 ""
จะทำอะไรก็รีบๆทำ เนี่ยจะเข้าเรียนแล้วนะ!!! " 2 คนนี้เถียงกันเสียงดังจริงๆ ให้ตายเหอะ คนจะหลับจะนอน"
นี่ที่รักจ๋าาาา จะตื่นไม่ตื่นจ๊ะ ถ้าไม่ตื่น สามีคนนี้ จะ kiss แล้วนะ ^3^ จุ๊ฟๆ ""
ว้าย!! ตื่นแร้วๆ จะทำบ้าอะไรของนายอ่ะ >///<" ฉันรีบกระโดดออกห่างจากโทคิยาว่า เมื่อตะกี้ปากของเขาอยู่ห่างจากปากของฉันไม่กี่เซนเอง เกือบไปแล้วมั้ยหล่ะ"
555555 ดูหน้าเธอสิ แดงเป็นลูกตำลึงสุกเลยนะ 55555 " โทคิยาว่าหัวเราะไป พลางเอามือกุมท้องไป"
มันตลกมากเลยหรอยะ -*- " ฉันตะโกนใส่เขา ก่อนจะเดินเชิดเข้าไปในห้อง"
โอ๋ๆๆ ขอโทษง้าบบบ ทีหลังจะไม่แกล้งอีกแล้ว " โทคิยาว่าทำหน้าตาออดอ้อน … กรี๊ดดดดด น่ารักจังเลยย แฟนของฉันน่ารักที่สุด ^^"ทีหลังจะkissจริงๆเลยละกาน 555 " นายกลับมามาดคนชั่วร้าย ชอบแกล้งฉันอีกแล้วนะ
"
ถ้ากล้าก็ลองดูดิ แล้วนายจะได้กินไอ่นี่ !! " ฉันพูดพลางชูหมัดขึ้น แต่ก่อนที่ฉันจะได้ระวังตัวนั้น.."
จุ๊ฟส์ "ปากอันนุ่มนิ่มของโทคิยาว่า ก็มาประทับอยู่บนแก้มของฉันเข้าแล้ว >///<
"
โฮ่ ฮิ้ววววววววววววววว " เสียงดังมาจากทั่วห้อง ให้ตาย ฉันอายจังเลย แง้ๆ"
ฮิฮิ นี่เป็นการสั่งสอนว่า อย่ามาท้าช้านอีกนะจ๊ะ ที่รัก" เขาพูดลอยหน้าลอยตา ก่อนที่จะลากแขนฉันมานั่งที่ ตอนนี้ฉันก็หน้าแดงโคตรๆอีกแล้ว >///<" ตาบ้า คนชอบฉวยโอกาส ไปไกลๆเลย " ฉันพูดพลางเบือนหน้าหนี เพื่อไม่เขาเห็นว่าฉันอายแค่ไหน
"
ฮิฮิ ก็เห็นแก้มขาวๆของเธอแล้วมันอดไม่ได้นี่หน่า อันที่จริง ปากเรียวๆของเธออ่ะ สะดุดตาช้านมากกว่าอะไรเลยนะ แต่ว่า มันยังเร็วเกินไปที่เราจะ kiss กัน ฮิฮิ รึว่าเธอพร้อมแล้ว ^^" เขาพูดพลางดึงแก้มของฉันเล่น"
ตาบ้าๆๆๆ ^///^ " ฉันรัวหมัดใส่แขนที่แข็งแรงของเขา เราเล่นกันอยู่อย่างนั้นจนครูเข้ามา โทคิยาว่าจึงแยกไปนั่งที่"
นี่ๆซูนาโกะ โทคิยาว่านี่ ดูท่าจะรักเธอมากเลยนะเนี่ย เธอนี่โชคดีจริงๆ " วิเวียนหันมาพูดกับฉัน"
อ่ะ..เธอคิดอย่างนั้นหรอ อิอิ^^""อื่ม ช้านก็คิดอย่างงั้น " บายุมิหันมาตอบ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะพวกเราไม่สนใจฟังครูเลย และแล้วก็พักกลางวัน สวรรค์ทรงโปรดรู้สึกดีจัง กินข้าวๆ วันนี้จะกินข้าวกับไรดีน้า?? ข้าวราดแกง รึว่า อุด้งดี
"
บายุ…" ฉันกำลังจะชวนบายุมิกับวิเวียนไปกินข้าว แต่ไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ"
ที่ร้าาากกกกก เราไปกินข้าว 2ต่อ2กันเถอะ ฮิฮิ ""
ฉันทำข้าวกล่องมาให้เธอด้วยแหละ นี่ๆ " โทคิยาว่าพูดอมยิ้ม แล้วชูข้าวกล่องสีชมพูน่ารักขึ้นมา"
นี่ๆพวกเธอ ต่อจากนี้ฉันจะยืมตัวยัยบ๊องนี่ไปกินข้าวด้วยทุกวันเลยนะ "โทคิยาว่าหันไปพูดกับวิเวียน และบายุมิ"
อื่ม^^ " 2คนนั้นตอบเป็นเสียงเดียวกัน ทำไมพวกเธอทำแบบนี้ ขืนให้ช้านอยู่กับโทคิยาว่านานๆ มีหวังละลายแน่ >///<" เราจะไปทานกันที่ไหนดีหล่ะ ใต้ต้นไม้ หรือว่า ข้างสระน้ำ รึว่า… นี่มัวแต่นั่งอึ้งอีกแร้วนะยัยบ๊อง " เขาพูดพร้อมกับเขกหัวฉันเบาๆ
"
ถ้ายังไม่ลุก เดี๋ยวจะอุ้มเหมือนตอนเช้าเลย ฮิฮิ ""
อย่านะ!! ปะๆ ไปกินกัน ""
อื่ม!!"แต่ก่อนที่เราจะทันได้เดินไปไหน เขาก็คว้าแขนฉัน แล้วฉับพลัน ฉันก็มาอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว อ๊าย!! จะทำไรกันนะโทคิยาว่า ตื่นเต้นจัง…เขามองเข้ามาในดวงตาของฉัน ซึ่งเมื่อเขาทำอย่างนั้น ฉันก็เหมือนโดนต้องมนต์สะกด ตอนนี้ทุกคนออกจากห้องไปหมดแล้ว จึงเหลือแต่เพียงเรา2คน….โทคิยาว่าค่อยๆก้มหน้าของเขาลงมาหาฉัน >///<
" ฉันรักเธอนะ " เขากระซิบข้างๆหูของฉันเบาๆ ซึ่งทำให้ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วตัวฉัน
"
ฉันก็รักเธอ "…เรากอดกันอยู่อย่างนั้น นานพอสมควร ก่อนที่เขาจะปล่อย แล้วจูงมือฉันไปทานข้าวที่ใต้ต้นไม้ ..
"
เอ่อนี่ ซูนาโกะ..ฉันยังไม่มีเมลล์เธอเลย " โทคิยาว่าหันมาพูดกับฉัน"
อะเอาไออามอาย (( จะเอาไปทามมาย )) " ฉันถามทั้งๆที่ข้าวอยู่เต็มปาก..ไม่มีมารยาทเอาซะเลย ช้านเนี่ย - -""
ก็เอาไปไว้เล่นแชทกับเธอไง เวลาที่ไม่ได้เจอกัน ฉันคิดถึงเธอใจจะขาด " เขาตอบพลางเหม่อมองไปข้างหน้า .. คำพูดของเขาเล่นเอาฉันหน้าแดงอีกแล้ว"
เบอร์โทรของฉัน นายก็มีแล้วนี่ ""
อื่มก็มีแล้วนะ เบอร์บ้านก็ xxx-xxxxxx ส่วนมือถือก็ 09-xxxxxxx ใช่มะ" เขาหันมาตอบ พร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน"
โหย นายนี่จำได้เลยหรอเนี่ย ""
อ๊ะ!! แน่นอนอยู่แล้ว ก็เบอร์ของภรรยาตัวเอง จะจำไม่ได้ได้ยางไง ฮิฮิ " เอาอีกแล้ว นายทำช้านหน้าแดงอีกจนได้ อิอิ >///<"
เอ๊า!! บอกเมลล์เธอมาได้แล้ว " เขาพูดพลางทำหน้าดุนิดๆ…อ๊ายยย เท่จัง"
xxxx_xxxxxx@hotmail.com" ฉันพูดรวดเดียวจบ"
อะโหย ชั้นเป็นคนนะ ไม่ใช่หุ่นยนต์ พูดไวอย่างนั้นแล้วใครจะจำได้ ""
อ่าวทีเบอร์โทรยังจำได้ ""
เอ้า ก็นั่นมันเป็นตัวเลขนี่ อ่ะนี่ " เขาพูดพลางยื่นมือออกมา"
จะขอไรอ่ะ ??"ฉันถามอย่างสงสัย"
ยัยบ๊อง ไม่ใช่จะขอไร แต่ให้เธอเขียนเมลล์เธอลงบนมือของฉันตะหาก " โทคิยาว่า พูดพร้อมกับจ้องหน้าฉัน"
หะ หาา ""
ไม่ต้องมาหา รีบๆเขียนเลย " ฉันค่อยๆ บรรจงเขียนอีเมลล์ของตัวเองลงบนมือของเขา .. โทคิยาว่า มือนายนี่ทั้งอุ่นทั้งนุ่มเลยนะ อิอิ"
แล้วบ้านเธอหล่ะ อยู่ไหน " เขาหันมาถามฉันเมื่อฉันเขียนเมลล์เสร็จ"
จะเอาไปทำไร เขียนจดหมายมาหาฉันหรอ .. ?""
อื่ม ก็ประมาณนั้น " เขาตอบโดยที่ตายังเหม่อไปข้างหน้าฉันจึงควักกระดาษที่เขียนที่อยู่ของตัวเองเอาไว้ออกมาจากกระเป๋าเงิน ก่อนจะยื่นให้เขา
"
โหย เธอนี่ มีเป็นแบบนามบัตรเลยหรอไง " เขาพูดเสียงดัง"
ก็แหมเผื่อฉันเกิดหลงทาง คนอื่นจะได้พาฉันกลับบ้านถูกไง อิอิ ""
เธอนี่ติ๊งต๊องจริงๆ ไหนๆดูซิ บ้านเลขที่ xx/x เมืองxxxx จังหวัด xxxxx รหัสไรษณีย์ xxxxxxx" เขาอ่านทวนไปมาหลายครั้งก่อนจะถามขึ้นมาว่า"
เธออยู่เมืองxxxxใช่มะ""
ก็ใช่น่ะสิ เห็นมันเขียนว่าเมืองyyyyรึไง" ฉันตอกกลับ"
อ๊ะๆ หัดย้อนๆ เดี๋ยวก็จับมา kiss ซะให้เข็ด ฮิฮิ ^3^ " เขาพูดพร้องกับทำท่าจูบ เล่นเอาฉันอายม้วนเลยทีเดียว"
ป่ะ ขึ้นห้องกันเถอะ .." โทคิยาว่าเอ่อยปากชวนฉัน"
เดี๋ยวก่อนนะ ปวดฉี่นะ เดี๋ยวฉันมา" ฉันพูดพร้อมกับ วิ่งแจ้นไปเข้าห้องน้ำ ….ในห้องน้ำ..
~ฉี่………………~ อูย รู้สึกตัวเบาขึ้นเยอะเลย อิอิ
"
นี่ๆหล่อนเห็นแฟนของโทคิยาว่าละยางยะ ""
แฟนของโทคิยาว่า ฟุนน่ะหรอ .. หน้าอย่างก่ะปลาจวด " หนอยยย ไรกันยะ หล่อนเคยเห็นปลาจวดแล้วรึไง ถึงมาว่าให้ช้านหน้าเหมือนปลาจวด-*-"
ก็ใช่นะสิ หนอยมาแย่งโทคิยาว่า ของช้านไปได้ยางไง ไม่ย้อมๆๆ "ฉันก้มลงดูนาฬิกา ขณะที่ยังนั่งอยู่ในห้องน้ำฟังยัยพวกนั้นว่าให้ฉัน ….ตายแล้ว!! ฉันทิ้งให้โทคิยาว่า รอมาตั้งนานแล้ว เป็นไงเป็นกัน จะออกไปละ ยัยพวกนั้นคงไม่กล้าทำอะไรฉัน
"
แคร่ก " ฉันเปิดประตูออกมา และในแทบจะทันทียัยพวกนั้นหันมามองฉันเป็นทางเดียว ฉันทำท่าจะเดินออกจากห้องน้ำไป แต่ก็มีใครบางคนมาคว้าข้อมือของฉันไว้แล้ว"
เธอ!! เป็นแฟนกับโทคิยาว่า ใช่มั้ย!! " ยัยที่ทึนทึกที่สุด ถามฉัน"
อื่ม ""
กรี๊ดดดดดดดด กล้าดียังไงมาแย่งโทคิยาว่าของพวกช้านไปหา " ยัยหน้าแหลมตวาดฉันเสียงดัง"
ไม่รู้ "ฉันตอบเรียบๆ"
หนอย..พวกเรา ตบมัน " ยัยคนสุดท้ายที่ดูเหมือนจะสวยที่สุดในกลุ่ม ออกคำสั่ง ก่อนที่ยัยทึนทึกที่สุด จะพุ่งมาทางฉัน"
ตุบ!!"ยัยอ้วนนั้นลงไปกองอยู่กับพื้น เพียงเพราะว่ามันวิ่งมาอย่าเร็วจนไม่ดูอะไร ฉันจึงเอาขาเข้าขัด มันจึงได้ลงไปล้มหน้าคว่ำอยู่บนพื้น"
หนอย แกเสร็จช้านแน่ " ยัยหน้าแหลมเงื้อมือเข้าฟาดลงบนใบหน้าของฉัน ความเจ็บแผ่ซ่านไปทั่ว แต่หนอย..แกทำช้าน แกก็ต้องโดนเอาคืน"
ผลั่ว!!"ฉันชกยัยนั่นเข้าไปตรงท้อง มันร้องโอดครวญ แล้วลงไปนั่งกับพื้น แต่ก่อนที่ฉันจะทันทำอะไรนั้น ยัยที่สวยที่สุดก็กระชากผมฉันจากด้านหลัง จากนั้นยัยอ้วนทึนทึก ที่ลุกขึ้นมาได้ ก็รัวแผ่นมือลงบนหน้าฉัน"
เพี๊ยะๆๆๆ " เจ็บเป็นบ้าเลย รู้สึกว่าจะมีอะไรอุ่นๆไหลออกมาจากปากของฉัน..ให้ตาย เลือดออก -*- แต่ก็ดีที่แม่พวกนี้มีความเป็นผู้หญิงสูงเลยเตะต่อยไม่ค่อยเป็น ทำได้แต่เพียงตบๆตีๆ ฉันหลับตาลงเพื่อตั้งสติ ขณะที่ยัยถึกนั่นก็ยังไม่วางมือ"
ปึก!!" ฉันกระทืบอย่างแรง ลงบนเท้าของยัยสวยที่มาทึ้งหัวของฉัน"
โอ้ย!!!" หล่อนร้องลั่นก่อนที่จะปล่อยมือออกจากผมของฉัน"
ผลั่ว!! " และเมื่อฉันตั้งตัวได้ ก็หวดหมัดลงไปบนหน้าของยัยถึกนั่นทันที แต่ยัยนี่แกร่งกว่าที่คาด มันเช็ดเลือดที่ออกมุมปาก ก่อนจะย่างสามขุมมาหาฉัน ฉันเงื้อหมัดอีกครั้ง ในขณะเดียวกับที่มีคนมาล็อกแขนของฉันไว้ ยัยสุดสวยนั้นเอง ตอนนี้ฉันใช้แขนไม่ได้ ก็จะต้องใช้ขาหล่ะว้า แต่พอกำลังจะเตะ ของก็ถูกล้อคเอาไว้เช่นกัน โดยยัยหน้าแหลม ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้แล้ว ดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด ขณะนี้ ยัยทึนทึกมายืนอยู่ตรงหน้าฉันพอดิบพอดี ทางสุดท้ายที่ฉันจะทำได้นั้นก็คือ"
ถุยๆๆๆ " ฉันเริ่มถ่มน้ำลายใส่หน้ามัน"
หึหึหึ" มันหัวเราะ ก่อนที่จะเดินไปล้างหน้าที่อ่าง แล้วก็กลับมาด้วย ขันที่มีน้ำอยู่เต็ม มันเงื้อขันขึ้นเพื่อเตรียมสาดน้ำ และในแทบจะทันที ยัยหน้าแหลม กับ ยัยสุดสวยก็ปล่อยตัวฉัน แล้ว.." ซ่าาาส์ " ฉันเปียกโชกตั้งแต่หัวถึงแท้า และไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งตัว พวกมันก็มารุมฉันซะแล้ว ตอนนี้ฉันไม่มีแรงเหลือที่จะตอบโต้อีกแล้ว แม้กระทั่งน้ำลายในปากก็ไม่เหลือไว้ให้ถ่มแล้ว ฉันจึงโดนพวกมันเล่นอย่างเดียว …แต่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกเจ็บอีกแล้ว เพราะ ฉันชาไปทั้งตัว จนไม่รู้สึกอะไรเลย …โทคิยาว่า ฉันขอโทษ ที่ปล่อยให้เธอรอนาน นายคงคิดว่าฉันไปขี้ ฉันขอโทษนะ ตอนนี้นายคงกระวนกระวายที่ฉันหายไป ฉันขอโทษ….ยัยพวกนั้นก็ยังไม่ยั้งมือ ทั้งตบทั้งตี ทั้งเอาน้ำมาสาด จนกระทั่ง
"
เฮ้ย!! หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย !!!! " เสียงอันไพเราะที่แฝงไว้ด้วยความโกรธ ทำให้ยัย3ตัวนั่นหยุดตีฉันในแทบจะทันที"
ทะ ทะ โทคิยาว่า " ยัยสุดสวยเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจ"
เอามือสกปรกของพวกแกออกไปจากภรรยาของฉันเดียวนี้!!!! ""
ตะ..แต่ ""
แล้วก็ไสหัวไปให้พ้น แล้วอย่ามายุ่งกับเธออีก เข้าใจมั้ย!!!""โทคิยาว่า ฮึก ฮือๆๆ "ยัยสุดสวยและพวกเริ่มร้องไห้
"
ฉันไม่อยากทำร้ายผู้หญิงนะ!!!" เสียงของโทคิยาว่า ยังไม่มีทีท่าว่าจะลดความโกรธลงเลยแม้แต่น้อย"
ไสหัวไป!!!!!" สิ้นเสียงของโทคิยาว่า ยัย3ตัวนั่นรีบแจ้นออกจะห้องน้ำไปในทันที ตอนนี้เหลือเพียงฉันกับโทคิยาว่า เท่านั้น.. เขาค่อยๆเดินมาหาฉัน ฉันเห็นน้ำตาของเขาไหล .. นี่เขาร้องไห้เพราะฉันหรอ ฉันทำให้คนที่ฉันรักที่สุดร้องไห้ได้ยังไง…เมื่อเขาเห็นว่าฉันกำลังจ้องเขาอยู่เขาจึงรีบเอามือปาดน้ำตาแล้วนั่งลงข้างๆฉัน"
ยัยบ๊องเอ๊ย!! ทำไมปล่อยให้พวกนั้นทำกับเธอแบบนี้ "เขาพูดพลางโอบฉันไว้แน่น"
เธอเจ็บมากเลยใช่ไหม ฉันขอโทษที่ฉันปกป้องเธอไม่ได้ ฉันขอโทษที่ปล่อยให้ยัยพวกนั้นทำเธอถึงขนาดนี้ ฉันขอโทษ ฮึก " โทคิยาว่าพูดพลางกั้นน้ำตาเอาไว้ ตอนนี้เขายิ่งโอบฉันไว้แน่นกว่าเดิม"
ฉะ ฉัน ก็ มะ ไม่ ได้เป็นอะไร มะ มากสักหน่อย..ฉันก็สะสวนยัยพวกนั้น ไปเยอะเลย นะ ฮิฮิ " ฉันค่อยๆพูดอย่างยากเย็น ตอนนี้ฉันรู้สึกเจ็บเหลือเกิน"
โถ่ ยัยบ๊อง !! ยังจะมาอวดอีกนะ ดูสภาพเธอสิ ต่อจากนี้ ฉันจะไม่ให้ใครมาทำร้ายเธออีกแล้ว ฉันจะปกป้องเธอด้วยชีวิตของฉันเอง ฉันสัญญา " น้ำตาที่ฉันกลั้นเอาไว้ ตอนนี้มันกลั้นไม่อยู่อีกแล้ว ฉันจึงปล่อยโฮออกมา โทคิยาว่าโอบฉันไว้แน่น เขาก้มลงจูบหน้าผากของฉันเบาๆ จากนั้นก็ถอดเสื้อคลุมของเขามาใส่ให้ฉัน ก่อนจะอุ้มฉันไปส่งห้องพยาบาล…โทคิยาว่า ฉันรักนาย…ที่ห้องพยาบาล
ฉันรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากที่อาจารย์พยาบาลทำแผลให้ โดยมีโทคิยาว่านั่งเฝ้าข้างเตียงของฉัน
"
นี่คุณโทคิยาว่า ครูทำแผลให้เพื่อนสาวของเธอเสร็จแล้วนะ เดี๋ยวครูจะไปธุระสักหน่อย ฝากห้องพยาบาลด้วยนะจ๊ะ " อาจารย์ห้องพยาบาลพูดพลางส่งยิ้มหวานมาทางโทคิยาว่า"
ครับ"และเมื่ออาจารย์ออกไปแล้ว..ฉันก็ยังคงนอนหลับตาอยู่ ก็มันไม่กล้าลืมตานี่หน่า เดี๋ยวไปจ๊ะเอ๋ใส่หน้าโทคิยาว่า ฉันคงได้ละลายแน่ๆ
"
ซูนาโกะ.."เขาเอ่ยขึ้นเบาๆพลางกุมมือของฉันไว้..นี่เขาคงคิดว่าฉันหลับหล่ะสินะ"
ฉันรักเธอ รักเธอเหลือเกิน..รู้มั้ยว่าฉันเจ็บแค่ไหนตอนเห็นสภาพเธอที่ในห้องน้ำนั่น… ฉันรู้สึกว่าฉันดูแลเธอได้ไม่ดีเอาซะเลย ..เหอๆ ฉันนี่แย่จริงๆ ต่อจากนี้ ฉันจะดูแลเธอให้ดี จะไม่ให้ใครมาทำร้ายเธออีกแล้วนะ วางใจได้เลย .. ฉันรักเธอ รักเธอมากๆ และจะรักตลอดไป….." เมื่อเขาพูดจบ ฉันสัมผัสได้ว่า มีลมหายใจอุ่นๆค่อยๆเข้ามาใกล้หน้าของฉัน กลิ่นหอมแบบฉบับของเขา ฉันรูสึกได้ว่าเขาอยู่ใกล้ฉันมาก มันยิ่งทำให้ฉันไม่กล้าลืมตาใหญ่เลย >///< ฉันยังคงนอนนิ่ง และแล้ว.."
จุ๊ฟส์ " ฉันสัมผัสได้ว่า ปากอุ่นๆของเขากำลังสัมผัสอยู่กับปากของฉัน นี่เขากำลังจูบฉันหรอเนี่ย O_O .. รู้สึกอบอุ่นจัง โทคิยาว่า ฉันก็รักนาย…อยากหยุดเวลาไว้จัง เขาค่อยๆถอนปากออกจากปากของฉันเมื่อเวลาผ่านไปเกือบหนึ่งนาที…ฉันจึงแสร้งว่ากำลังตื่น"
งืมมม"ฉันส่งเสียงครางเบาๆเป็นสัณญาณว่าฉันตื่นแล้ว..โทคิยาว่าซึ่งขณะนี้กำลังหน้าแดง ก็พูดขึ้นว่า"
ฉันรู้นะ ว่าเธอตื่นตั้งนานแล้ว ใช่มะยัยบ๊อง อิอิ คนอะไรหลับแล้วตัวยังจะแข็งทื่อเป็นท่อนไม้แบบนั้น ฮิฮิ .. " กรำ-*- นี่เขารู้ทันหรอนี่ แล้วงั้นตอนที่เขาจูบช้าน เขาก็รู้หน่ะสิว่าฉันตื่นแล้ว อายๆๆโว้ย"
ฮิฮิ ชอบจูบของฉันใช่ไหมหล่ะ ฮิฮิ เอาอีกรอบมั้ย!! 555" เขาถามพลางหัวเราะ"
ตาบ้า!! " ฉันพูดพร้อมกับอมยิ้ม ตอนนี้หน้าของฉันแดงไปหมดแล้ว >///< จะไม่ให้แดงได้ยังไง ในเมื่อหนุ่มฮ๊อตของโรงเรียนพึ่งจูบฉันไปเมื่อกี้เอง.."
อ๊ะ!! 4 โมงแล้วนี่ ป่ะกลับบ้านกัน " เขาพูดอย่างกระตือรือร้น .. ฉันจึงพยายามจะลุกขึ้น แต่ถูกเขาหยุดเอาไว้"
อยู่เฉยๆนั่นแหละ เธอยังไม่หายเลยนะยัยบ๊อง .." และแล้ว ฉันก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง จากนั้นเขาก็อุ้มฉันเดินผ่านเหล่าดงสาวๆ ที่เอาแต่กรี๊ดไม่หยุด แล้วก็เดินผ่านหน้าอาจารย์เฝ้าประตูโรงเรียนไปอย่างหน้าตาเฉย ซึ่งอาจารย์คนนั้นก็ไม่มีปฏิกริยาอะไร และพอฉันไปมอง ฉันจึงรู้ว่าเธอคือาจารย์ พยาบาลนั่นเอง..ครูนี่ท่าจะชอบโทคิยาว่าเข้าแล้ว ก็แน่อยู่นะ หล่อนยังสาว และโทคิยาว่าก็หล่อขนาดนั้น แต่ขอบอกไว้ก่อน ฉันไม่ยกให้ย่ะ อิอิเขาอุ้มฉันมาจนถึงหน้าบ้าน ก่อนจะค่อยๆวางฉันลง
"
เข้าบ้านเองได้นะ " เขาถามฉัน"
อื่ม ^^"" แล้วคืนนี้จะโทรหานะจ๊ะที่รัก ฮิฮิ " เขาพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะส่งจูบให้ฉันแล้วก็เดินกลับบ้านไป..ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลกเลย…
"
ซูนาโกะๆๆๆๆๆๆๆๆ " เสียงแม่เรียกฉันซ้ำๆ แต่ทำไมฉันไม่เห็นตัวแม่เลย อ๊ะ..แม่ยกตัวฉันขึ้นมาเขย่าแรงๆหลายๆครั้ง"
หลับลึกจังนะยัยลูกคนนี้ ตื่นๆได้แล้ว ""
ง่าาาาา โทคิยาว่า .." ฉันงึมงำเบาๆ"
สายแล้วนะลูก !! " แม่ตะโกนมาเตือนสติฉัน และแล้วฉันก็กลับสู้โลกของความเป็นจริง…"
โทคิยาว่า ฟุน…" ฉันเอ่ยชื่อของเขาออกมาเบาๆ ขณะนี้น้ำตาเริ่มมาเอ่อคลอที่ตาของฉัน … ใช่สินะ มันก็คงเป็นได้เพียงแค่ฝัน คงเป็นได้เท่านี้…ก็เราเลิกกันมาปีกว่าแล้ว แต่ฉันยังรักนายมากๆ รักนายที่สุดเลย ถ้านายรักฉันแบบในฝันบ้างก็คงดีสินะ …ขณะนี้น้ำตาได้ทะลักออกมาอาบแก้มของฉัน .. ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับในความเป็นจริงที่ว่า เราเลิกกันไปนานแล้ว …….TT^TT แต่ฉันก็ยังคงรักนายเสมอ แม้กระทั่งในความฝัน…โทคิยาว่า ฟุน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น