คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Boy roommate ยินดีต้อนรับเจ้าหญิง (15)(
“นี่ เราจะทำยังไงกับเด็กที่พวกนายลักพาตัวมาล่ะ” ชายหนุ่มซึ่งมีดวงตากลมโต ผมซอยสั้นสีเขียวและรูปหน้าที่รับกับริมฝีปากหนากับบุคลิกขี้เล่นเปิ่น ๆ แต่ดูได้เรื่องได้ราวกว่าพี่สาวฝาแฝดอย่างฟุคิ เขาจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มทั้ง 4 คนที่เอาแต่รายล้อมโซฟาเพียงตัวเดียวทำให้เห็นเพียงเครื่องแบบส่วนล่างซึ่งบ่งบอกว่าเป็นนักเรียนคลาสธรรมดาแต่ก่อนที่จะได้สำรวจต่อดวงตาคมกริบดุจราชสีห์เจ้าแห่งสัตว์ผ่าเขตร้อนทั้งปวงตวัดขึ้นมองพร้อมกับใบหน้าดุดันที่ไม่เคยแสดงให้คนนอกได้เห็น เส้นผมสีดำซอยสั้นถูกเสยขึ้นอย่างลวก ๆ ด้วยที่คาดผมสีเดียวกับเส้นผมของเขา
“ฉันไม่จำเป็นต้องลักพาตัวใครหรอก” ก่อนจะเก๊กท่าหลงตัวเองเต็มที่อย่างหยุดไม่อยู่สมกับฉายาที่ประธานฟุคิให้ “เจ้าชายขี้เก๊ก” ดวงตาคมกริบอีกคู่ที่ดูคล้ายสุนัขป่าผู้เป็นราชาของนักล่าที่ขั่วโลกตวัดขึ้นมองทั้งคู่หลังจากที่กำลังมองใบหน้ายามหลับของเด็กสาวที่มีผมสองสีและใบหน้าที่แสนเศร้าสร้อย
“พวกนายไม่คิดว่าสีหน้าของเด็กคนนี้ดูไม่เป็นธรรมชาติบ้างเลยรึไง” เส้นผมสีน้ำตาลยาวถูกปล่อยออกจากที่รัดผมสบัดไปมาส่งเสริมให้เขามีใบหน้าที่หวานราวหญิงสาวแรกแย้มตรงกันข้ามกับพี่ชายฝาแฝดที่ทั้งขี้เก๊กและหน้าตาดูดุดัน
“ไหน ๆ “ ดวงตาดูขี้เล่นขมวดคิ้วทันทีที่ได้เห็นใบหน้าคุ้นตาอย่างชัด ๆ “เดย์มิซึกะ!” สีหน้าตกใจที่เพิ่งเห็นครั้งแรกจากประธานของเหล่าหอ K ก่อให้เกิดความสงสัยจากเด็กหนุ่มทั้งสี่คนที่อยู่บริเวณนั้น
“เฮ้! ประธานคุณรู้จักเธอเป็นการส่วนตัวสินะ” เจ้าของดวงตาสีฟ้าครามซึง่ตอนแรกสนใจแต่การกดเกมส์รีบถามขึ้นทันทีที่เห็นเสียงเงียบลงและใบหน้าที่เหวอกินของประธาน เส้นผมสีทองสะบัดไปมาอย่างสงสัยเหมือนกับหางของลูกสุนัขตัวน้อย ๆ เวลาอยากรู้อยากเห็นอะไรบางอย่าง
“รีบเล่ามาซะ!” ชายหนุ่มผมเงินยืนกอดอกจ้องเขม็งด้วยความสงสัยสีหน้าที่ดูเย็นชาแปรเปลี่ยนเป็นความน่ากลัวขึ้นมาทันทีที่เขาทำอย่างนั้นแต่ว่าก็ไม่ได้เข้าโสตประสาทของเด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อยความคิดของเขาตอนนี้มีแต่คิดถึงพี่สาวตัวดีที่ชอบสร้างปัญหาอยู่ตลอดเวลาว่าเธอกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่
“ไหนลองอธิบายเรื่องราวทุกอย่างมาซิ...เด็กน้อยของผม” เสียงเย็นเฉียบที่สัมผัสได้ในทันทีว่าตอนนี้เขาเริ่มจะจริงจังขึ้นมาแล้ว ดวงตากลมโตหรี่ลงมองที่พวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์คิ้วคู่สวยขมวดแน่นริมฝีปากประกบแน่นดูดุดันและแรงกดดันที่มีเพียงความน่ากลัวให้เหมือนครั้งแรกที่เจอกันไม่มีผิด ครั้งแรกที่พวกเขาโดนกระทื้บจนแพ้ราบคาบเหมือนสุนัขข้างทางเส้นผมสีเขียวหล่นลงมาปรกใบหน้าช่วยเสริมบรรยากาศรอบตัวของชายหนุ่มมากยิ่งขึ้้นเขาคลี่รอยยิ้มแสยะออกมาอย่างเผลอตัวแล้วนั่งลงบนโซฟาสีดำมองมาทางพวกเขาทุกคน
“ท่านฟุคิบอกว่าทุกอย่างอยู่ในซองนี่ครับ” ซองจดหมายสีเขียวมีลวดลายพุ่มดอกหยาดหิมะสัญลักษณ์ประจำตัวของเขาพร้อมตราประจำสภานักเรียนที่ถูกประทับลงปิดจดหมายถูกยื่นให้ เขาหรี่ตาลงคิดบางอย่างสักพักก่อนจะรับจดหมายมาและหลุบตาลงมองแล้วฉีกซองจดหมายขย้ำมันโยนใส่ถังขยะที่อยู่ห่างออกไปแล้วคลี่จดหมายออกมาอ่านมือซ้ายตั้งฉากขึ้นเพื่อให้ง่ายต่อการท้าวคางใบหน้าเคร่งเครียดยามอ่านจดหมายทำให้รู้ได้ว่าข้อความนั้นค่อนข้างสำคัญมาก
“อึก” ในความเงียบงันเสียงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากจากร่างที่นอนนิ่งมาเนิ่นนานกลับดังจนคนทั้งสี่คนหันมามองกันอย่างตกใจคิ้วคู่สวยค่อย ๆ ขมวดเข้าหากันริมฝีปากอ้ากว้างเพื่อกอบโกยลมหายใจร่างทั้งร่างกระตุกขึ้นทีล่ะเล็กทีละน้อย
“เฮ้ย! นี่เธอเป็นอะไรน่ะ!” คาวาซาตะสบถอย่างรุกรี้รุกรนนิ้วมือเรียวจิกโซฟาอย่างทรมาณภายในต้เสื้อผ้าเหมือนมีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่
“หยุด..” เสียงสงบแต่แฝงความเกรมขามทำให้พวกเด็ก ๆ ไม่กล้าที่จะแตะต้องเธอแต่แทนที่เขาจะทำอะไรสักอย่างกลับนั่งอ่านจดหมายที่มีสามแผ่นสามสีอย่างไม่สนใจใยดีความทรมาณของเด็กตรงหน้า
ดอกไม้แห่งความหวังของชีวิตและเป็นตัวแทนของความตายนิจนิรันดร์
ความคิดเห็น