คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - Project small -
"นี่ถ้าสร้างคุกรุ่นแบบเมื่อก่อนไม่เอานะ"
"ไม่เคยทำแบบนั้นซะหน่อย"
"อย่าทำเป้นไม่รู้ตัวสิ น่ากลัวโครตเลยนะ"
"5555 น่า ๆ ใส ๆ หวาน ๆ"
"เฮ้อ"
“เอาล่ะ! ในที่สุดก็หาที่เจอซักที” บ้านร้างเก่า ๆ ใกล้พุพังเต็มที เด็กสาวมองบ้านด้วยความคิดถึงดวงตาสั่นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงวันวานก่อนจะเริ่มก้าวเดินเข้าไป ฝุ่นที่เกาะอยู่มากมายทั้งบนพื้น ผนังและเพดานกลับมีหลายจุดที่แสดงถึงว่าก่อนหน้านี้เคยมีอะไรบางอย่างวางไว้หรือปัจจุบันมันเพิ่งจะถูกขยับ เธอขยับรอยยิ้มเจื่อน ๆ มองบรรยากาศโดยรอบ ไม้เริ่มผุดกร่อนตามกาลเวลา ดวงตาหลุบลงมองพื้นก่อนจะปรายตามองรอบ ๆ แล้วเดินก้าวไปเรื่อย ๆ เธอกำลังหาของบางอย่างอยู่
“พี่แน่ใจนะว่ามันอยู่ในนี้ไม่ใช่พี่เอามันไปลอยน้ำเหมือนครั้งก่อน” เสียงแหลมเล็กกว่าเอ่ยพลางมองมาทางผู้ที่เดินจ้ำอ้าวไม่รอเข้ามาในนี้ เธอเองก็ดีใจที่ได้กลับมาใช้งานมันอีกครั้งแต่ก่อนที่จะได้ใช้คงจะต้องช่วยพี่สาวตัวดีหามันให้เจอก่อนไม่งั้นคงจะทำอะไรไม่ได้แน่ พลันคำพูดของคนที่ไม่มาด้วยก็ดังขึ้นมาเหมือนจะรู้อยู่แล้วว่าจะต้องดั้นด้นขนาดนี้ ‘มีอะไรให้ช่วยก็บอกนาแต่ตอนนี้โชคดีเน่อ’
“แน่ใจสิ ครั้งนี้ไม่ได้เอาไปทำอะไรแปลก ๆ (ในสายตาเธอ) จริง ๆ นะ” สบถเบา ๆ แล้วเบ้ปากแล้วหันกลับมามอง “ก็แค่จำไม่ได้ว่าอยู่ตรงไหน” แล้วก็ได้สายตาเอือมระอาตอบกลับมาพร้อมแว่นตาตกเล็กน้อย เธอหัวเราะแฮะแห้ง ๆ ตอบแล้วก้มหน้าหาต่อทันที
“พี่นี่ทำไมไม่ทำสัญลักษณ์ไว้”
“ก็กลัวคนอื่นมาเจอมันนี่หน่า” เธอมองเด็กสาวสบถพลางช่วยค้นหาอย่างสำนึกผิดนิด ๆ แค่ดั้นด้นค้นหาบ้านเก่าหลังนี้ก็ยากเต็มทีแม้ว่าจะสูงถึง 5 ชั้นแต่ก็ไกลสุดลูกหูลูกตาแถมระหว่างทางยังวกไปวนมาจนเวียนหัว เสียงสบถจากคนใกล้ตัวยังแอบดังมาเข้าหูอย่างต่อเนื่องทั้งที่เธอก็แค่หวังดีมากเกินไป
“พอแค่นี้ป่ะพี่เบื่อแล้วอะ”
“พี่น่ะแหละที่ต้องยิ่งหาเลย”
“ชิส์” เธอสบถพลางหาไปเรื่อย ๆ อย่างเซ็ง ๆ ขณะเดียวกันก็ต้องคอยหลบข้าวของที่มองไม่เห็นไปพลาง ๆ แต่ก็เตะโดนไปอีกหลายชิ้นต่อหลายชิ้น เอี๊ยด!~~ ทันทีที่เสียงดังขึ้นทั้งู่ส่งสัญญาณมือเป็นอันเข้าใจว่าให้หลบในทันที
‘ยังไม่ทันค่ำเลยนะ’ เด็กสาวสบถในใจพลางมองหน้าน้องที่หลบอยู่ใกล้ ๆ ได้แต่หวังว่าเขาจะเป็นแค่คนจรเดินผ่านมาไม่งั้นคงจะเกิดเรื่องยุ่ง ๆ แน่นอน. แสงวิบวับสะท้อนเข้าตาของทั้งคู่ผู้เป็นน้องใช้กระจกพกลวดลายประหลาดที่ติดมือมาส่องดูด้านหลังเครื่องแบบเหมือนหลุดจากสมัยสงครามยุคเก่าเสื้อเกราะหนักหลายตันพร้อมกับดาบขนาดใหญ่ยักษ์แต่ดูแล้วไม่น่าจะใหญ่เท่าของผู้ที่เป็นพี่สาวมักจะใช้ งานนี้ดูท่าว่าหาของให้เจอจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด
‘รีบหาเถอะ’ เธอส่งสัญญาณมือไปทางพี่สาวแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อรอยยิ้มแสยะนั่นบ่งบอกถึงความอยากได้อย่างมาก ' ไม่น่าให้เห็นเลย '
‘หาไป พี่อยากได้รอแปปเดียว’ ผู้เป็นพี่หยิบธนูลายสลักสวยออกมาจากกระเป๋าประหลาดที่พกติดตัวเสมอ ธนูที่มีคันแบบเดียวกันแต่พลังทำลายและทุกอย่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงของเธอเป็นของที่ตกทอดแต่ของพี่เป็นของที่ทำขึ้นมาในตลาดมืดแต่ความรุนแรงของเจ้าตัวทำให้มันทรงพลังในขณะเดียวกันถ้าพี่ไม่มีความต้องการมันก็เป็นแค่ของเด็กเล่นยิงใครไม่เข้า
‘งี่เง่า’ แต่เธอก็ไม่ได้อยากจะห้ามเอาเถอะรีบ ๆ หาดีกว่าจะได้ไปทำธุระต่อและถ้านานกว่านี้จะมีปัญหาภายหลังได้
“เสร็จแล้วล่ะ” รอยยิ้มหวานกับศพที่กองบนพื้นไม่ใช่อะไรที่เข้ากันสักเท่าไหร่ เมื่อถอดของมีค่าอกมาหมดและพบว่ายังมีลมหายใจทั่วทั้งตัวของเขามีเพียงขาซ้ายที่มีแผลเป็นจากธนู ฉันเหลือบมองตามพี่ที่ลากศพที่ยังไม่ตายและไม่บาดเจ็บมากมายไปแล้วเดินตามเผื่อว่าที่ ๆ ไปมันจะเป็นที่ ๆ เขาลืมมันทิ้งไว้
“อะ” มือเรียวปล่อยจากคนที่สลบทิ้งทันทีพร้อมกับยกนิ้วชี้ไป เมื่อมองตามก็พบกับมันที่กำลังค้นหา กระดาษสีเดียวกับก้อนหินที่เขียนลวดลายตามแบบของเธอ ผู้เป็นพี่ยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหยิบมันขึ้นมาถูกฉีกออก
ครั้งแรกทำให้สีของบ้านร้างใหม่ยิ่งขึ้น
ครั้งที่สองทำให้โครงสร้างของบ้านเปลี่ยนไป
ครั้งที่สามทำให้ความเก่าโดยรอบเปลี่ยนเป็นสิ่งใหม่
ครั้งที่สี่ทำให้ข้าวของที่ถูกซ่อนเผยตัวตนออกมา
และครั้งสุดท้ายสิ่งมีชีวิตที่ถูกซ่อนได้เผยออกมา
ทุกอย่างยังเหมือนเมื่อครั้งก่อนป่าหนาทึ้บในตอนแรกกลายเป็นกึ่งทุ่งหญ้าสำหรับสัตวและอยู่สุงจากป่านั่นมาก
“เอาล่ะที่เหลือก็แค่ตกแต่งใหม่ให้เป็นสีอื่น”
ความคิดเห็น