คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Irrelevant Heart -
ไม่มีสิ่งใด จับต้องได้นับจากนี้
ไม่มีสิ่งใด เป็นความจริงดั่งภาพฝัน
ไม่มีสิ่งใด เหลืออยู่แม้ความจำ
ไม่มีสิ่งใด แยกเธอออกจากใจเรา
“พี่ไมเกรน์ทำอะไรอยู่น่ะครับ” ฉันหันไปยิ้มให้กับเสียงนุ่มนิ่มแสนคุ้นเคย ใบหน้ายิ้มหวาน ๆ ปนกวน ๆ จากเด็กหนุ่ม ดวงตาคู่สวยสีเงินเข้ากับดวงตาและคิ้วสีเงินที่ตัดกับสีผิวค่อนข้างเข้มของเขาฉันเอื้อมมือไปดึงคอน้องที่สูงกว่าให้ก้มตัวลงมาดูที่กระดาษ
“พอใช้ได้ไหมโลจัง??” ฉันลอบมองรอยยิ้มที่อยู่ในอ้อมแขนในขณะที่เขากำลังอ่าน น่ารักจริง ๆ!
“เก่งจังเลยพี่ไมเกรน์ถึงจะมั่วไปนิดก็เถอะ” น้องพูดพลางคลี่ยิ้มกว้างจนรู้สึกแปลกๆในคำพูดแต่กว่าฉันจะรู้สึกตัวน้องชายตัวดีก็ถอยห่างไปอยู่อีกฟากของโต๊ะ
“ว่าพี่เรอะ!” ฉันรีบลุกขึ้นปีนข้ามโต๊ะทันที
“พี่ระวังกระโปรงเปิดบ้างสิฮะ!” ไอ้น้องบ้าวิ่งหนีพลางหัวเราะร่าด้วยความเร็วสูงแต่ฉันก็ไม่ยอมหรอกน่า! ถึงจะกวนไปหน่อยแต่นี่ก็ถือเป็นจุดดีของนายล่ะนะ ปรี๊น!!!!!!!!
“พี่ระวัง!” ตึง! อุ........แรงกระแทกกับภาพในหัวที่เรียงลำดับรถชนมันเจ็บน้อยกว่าที่คิดนะอุ่นด้วย..ไม่! เพราะโลจังต่างหากล่ะ!
“ม่าย!!!!!!!!!! โลจังตื่นขึ้นมานะ!!! ตื่นขึ้นมาเซ่ ตื่นน๊า!!!!!! แง!!!!!!!” ฉันเจ็บแต่ก็ไม่เท่ากับโลจังแน่ ๆ ไม่ได้นะห้ามตายห้ามเป็นเจ้าชายนิทราห้ามหนีพี่ไปนะ!
“พี่....รัก...นะ...รัก” ฉันกอดเขาไว้ในอ้อมแขนแน่นพอและใกล้พอที่จะได้ยินเสียงหายใจอ่อนระทวยของเขา
“พี่ก็รักโลจังน้องรักอย่าตายนะห้ามหลับนะ! พยาบาล! ตามรถพยาบาลมาเซ่! ไม่..ไม่ทันแน่” ลมหายใจนั้นยิ่งแผ่วลงเรื่อย ๆ ไม่ได้นะนายจะตายไม่ได้ รถใช่แล้ว
“นาย! นายต้องช่วยฉัน! นายต้องช่วยน้องชายฉันเดี๊ยวนี้!!! ขอร้องพาเขาไปโรงพยาบาลขอร้อง!!” น้ำตาฉันไหลพรากฉันลุกไม่ไหวแต่ฉันก็ไม่อยากให้น้องตายฉันทำได้แค่ชี้หน้าคนที่ขับรถเองซวยนั่นมาชนโลจังทั้งที่ที่นี่มันในวิทยาลัยเองนะโธ่เว้ย!
“ช่วยที โลจังจะตายไม่ได้นะห้ามตาย..เด็ด....ขาด...”
“โลจัง” ฉันคว้าฉันรู้ว่าฉันคว้าโดนอะไรบางอย่างที่นุ่มจากในความมืดมันมืดจนฉันคิดอะไรไม่ออก “โลจังพี่มองไม่เห็น”
“ได้สติสักที” ฉันปล่อยบางสิ่งในมือออกไปแล้วพยายามยันตัวลุกขอร้องล่ะแขนของฉัน ฉันต้องลุกให้ได้ถ้าฉันไม่รู้จักคน ๆ นี้...คน ๆ นี้ก็เป็นอันตรายกับฉันแน่
“ผมขอโทษแทนคุณหนูด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องบาดเจ็บและแฟนของคุณก็ด้วย” เฮือก! ฉันปัดมือของใครบางคนที่เอื้อมมือมาเหมือนตั้งใจจะพยุงฉันให้นั่งได้สะดวกพลางถอยหลังจนเกือบตกเตียงถ้าไม่โดนดึงเอาไว้ เตียงโรงพยาบาลมันเล็กขนาดนี้เลยเหรอ
“ฉันจะช่วยออกค่ารักษาให้ก็แล้วกันทั้งเธอทั้งแฟน” เสียงอีกเสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ฉันตกใจจนต้องถอยไปทางด้านขวาไม่รู้ว่ามันเป็นปลายเตียงหัวเตียงแต่ว่าหน้าและหลังก็มีทั้งคู่อยู่
“แค่เศษเงินคงพอนะอ้อไหน ๆ ก็เจอสักทีฉันจะช่วยออกค่าเสื้อผ้าอะไรใหม่ก็” เพี๊ยะ!! “โอ้ย! ยัยบ้าเอ๊ย!”
“ฉันอาจจะมองไม่เห็นแต่ฉันก็ฝึกสภาพตาแบบนี้มาพอสมควร... น้องฉันไม่ใช่แฟนอย่ามาดูถูกฉัน! และที่สำคัญถึงฉันจะไม่ได้แต่งตัวดี ใช้เงินฟุ่มเฟือยแต่ฉันก็ไม่ต้องการเศษเงินจากคนโสโครกแบบนาย! เงินแค่นี้ฉันออกเองได้ออกไปซะ! ออกไป!! และอย่ามายุ่งกับฉันกับน้องอีกเด็ดขาด!”
“น้องชายอะไรหน้าไม่เห็นเหมือนกันสงสัยจะเก้บมาโอ้ย! หยุดนะยัยบ้า!”
“หุบปากนะ! หุบปากเน่า ๆ ของนายหุบปากไปซะนายไม่เข้าใจเลย นายไม่เคยเข้าใจไม่สมควรจะเข้าใจอย่ามาแสร้งทำเป้นดีนะไปตายซะไอ้บ้า!” ตึง อึก! พื้นมันแข็งและเย็นขนาดนี้เชียวเหรอนั่นสินะ...พอมองไม่เห้นมันก็เหมือนตกอยู่ในนรกยิ่งกับถุงน้ำเกลือ เข็มที่อยู่บนมือหลุดออกกะทันหันแบบนี้
“ผมช่วยนะ”
“ไม่ ฉันไม่ต้องการทั้งจากคุณหรือคนปากไม่ดีคนนั้น” ประตูอยู่ทางไหนกันนะฉันค่อยๆลุกขึ้นคลำเตียงไปจนปลายสุดแล้วคลำไปเรื่อย ๆ จนถึงกำแพงสายลมอ่อน ๆ พัดเข้ามางั้นอีกทางก็ต้องเป็นประตู
“เธอยังไปไม่ได้หรอกนะคงอยากจะไปหาน้องชายล่ะสิ” ฉันดิ้นไปมาเมื่อถูกอุ้ม ฉันประมาทไปคน ๆ นี้ไม่ได้ยินเสียงเดินเลยด้วยซ้ำ โธ่เว้ย!
“ปล่อยฉัน” ฉันถูกวางลงบนอะไรบางอย่างซึ่งน่าจะเป็นเตียงเพราะขาฉันลอยเหนือพื้นแต่มือของเขาที่จับมือฉันไว้กลับยังไม่ยอมปล่อยพร้อมทั้งจิ้มบางอย่างที่แหลมลงมาอย่างเบามือ
“ฉันชื่อคิงส์ ส่วนคนที่เธอว่าปากหมาชื่อ ไรส์ ส่วนอีกคนที่เธอวีนใส่นั่นชื่อ เลฟีส เรียกฟีสก็พอ” ฉันเหนื่อยจนสะบัดมือไม่ไหวเขาไม่ยอมฟังคำพูดของฉันและเอาแต่พล่ามชื่อเพื่อนขและเขาที่ฉันไม่อยากฟังโธ่เว้ย
“เผด็จการที่สุด!”
“เธอเพิ่งจะผ่านเรื่องเลวร้ายมาและฉันดีใจที่เธอไม่มีแฟนแต่เราต้องมาตกลงเงื่อนไขกันต่อไปนี้เธอจะต้องอยู่ในความดุแลของพวกเรา”
“ฉันไม่ต้องการไสหัวไปให้พ้นได้ยิ่งดีฉันดูแลตัวเองได้!”
“พวกเราไม่ได้ถามความสมัครใจแต่แค่บอกให้รู้ไว้ ยังไงชื่อเสียงในวงการของพวกเราก็สำคัญหากเราทำเป็นเมินคงจะไม่ดีเท่าไหร่” ฉันฟังเสียงจากข้างหลังที่มาจากคนที่ไม่ได้ปากหมาอย่างหงุดหงิด
“ฉันไม่ต้องการไม่ต้องการ! ช่วยไสหัวไปให้ไกลๆ ไปให้พ้นๆ อย่ามาเสนอหน้าให้เห็น ปิดข่าวให้เงียบแค่นี้พวกนายก็ดูดีแล้ว!”
“พยานเยอะเกินไปไงล่ะ”
“ก็เอาเงินปิดปากอย่างที่นายพยายามปิดปากฉันเสะ!” ฉันตะคอกไม่รู้ว่าถูกไหมแต่เสียงนี้ฉันจำได้ว่ามันเป็นของคนที่ปากหมา
“ฉันแค่ต้องการชดใช้ความผิดเท่านั้นเธอที่มายุ่งเกี่ยวน่ะจะมีแต่เรื่องหลังจากนี้เพราะงั้นอย่าดื้อให้มากน้องชายเธอตอนนี้ก็ยังไม่ฟื้นถ้าฟื้นฉันก็จะพาเขาไปด้วยทั้งเธอและน้องจะต้องอยู่ในระยะสายตาของฉันตลอดเวลา”
“ไม่!”
“เธอไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเอาล่ะ เธอควรจะได้นอนพักผ่อนต่ออีกสักหน่อยในระหว่างที่ฉันหาข้อมูลเกี่ยวกับครอบครัวเธอและทำเรื่องย้ายโรงเรียนให้” เขาฉีดบางอย่างเข้าที่แขนของฉันอีกแล้วคราวนี้ไม่ใช่เข็มที่จิ้มมือเพื่อให้น้ำเกลือใหลเขาฉีดอะไรใส่ตัวฉันกันนะ
“น้องฉัน โลจังเป็นเจ้าชายนิทราพิการรึเปล่า” หลังจากเงียบไปสักพักและเขายังไม่ยอมปล่อยมือฉัน ฉันจึงตัดสินใจถามออกไป
“ไม่ เขาปลอดภัยดีแค่หัวแตกแขนซ้ายหัก สัก 2-3 อาทิตย์ก็หายไม่ถึงขั้นพิการหรือต้องเปลี่ยนอวัยวะ” โชคดี โชคดีจริงๆขอบคุณพระเจ้าที่ทรงคุ้มครองเขาขอบคุณจริง ๆ นะคะ และขอโทษ ขอโทษที่ปกป้องน้องไม่ได้ขอโทษนะ
-----------------------------------------------------------------------
* ตั้ง 4หน้า 3 บรรทัดว้าวปาฏิหารย์!
ความคิดเห็น