คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 0.0 นี่เน่อๅ!
“ครีเกร์น เครื่องเธอเหลืออีก 10 นาทีเติมไหม” ฉันหันหน้าไปยิ้มให้พี่สาวที่คุมร้านเกมส์แล้วโบกมือเบา ๆ
“ไม่ดีกว่าพี่ เดี๋ยวก็ไปแล้ว” พี่เขายิ้มตอบแล้วพยักหน้ายิ้ม ๆ
“เค ๆ ถ้าอยากเล่นต่อบอกพี่นะ”
“พี่จะเลี้ยงเหรอ” ฉันยักคิ้วกวนประสาทพี่แกนิดหน่อยแล้วมองคอมต่อ
“เอาไว้พี่ถูกหวยรางวัลที่ 1 ก่อนเดี๋ยวเปิดให้เล่นฟรีทั้งเดือนเลย” พี่สาวเงยหน้าขึ้นมาตอบแล้วก้มหน้าเล่นเกมส์กับแฟนของแกต่อ
“ครับพี่” ฉันตอบแล้วจิ้มเกมส์จับคู่ที่มีประดับอยู่คอมแทบทุกเครื่องรอให้เวลาหมด เฮ้อ ทำไมถึงมีแต่เกมส์ออดิชั่นนะเกมส์อื่นมีเยอะแยะไม่ลงเซ็งชะมัดเลย
“พี่สาว พี่สาว เติมเวลาหน่อย 1 ชั่วโมง”
“เฮ้ย! ไหนว่าจะไปส่งฉันไง” ฉันผลักไหล่ยัยเพื่อนตัวดีที่เลี้ยงชั่วโมงเกมส์ 1 ชั่วโมงเพราะไม่มีใครมาเล่นด้วยแล้วกอดอกแน่น
“ขออีกชั่วโมงเดียว นะ ครีนะ เดี๋ยวฉันไปส่งแกจริง ๆ ” มันทำหน้าตาน่ารักอ้อนฉันจนเผลอใจอ่อน แต่ก่อนที่จะตอบสายตาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่มุมล่างของจอคอมที่บอกเวลาบ่าย 3 โมงแล้วแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ไม่ได้ บ่าย 3 แล้วฉันมีธุระรีบ ๆ ไปส่งฉันเลยนะเว้ย” พูดเสร็จก็หยิบกระเป๋าสีน้ำตาลเก่า ๆ ที่วางบนพื้นข้างโต๊ะมาสะพายแล้วฉุดยัยต้าร์มันขึ้นจากเก้าอี้
“เฮ้ย ๆ พี่สาวเดี๋ยวเค้ากลับมาเล่นจองเครื่องให้ด้วยน้า!!!!!!!!” มันยังห่วงเล่น!
“เออ ๆ รอดให้ได้ไอ้ต้าร์ บาย ๆ น้องครีเกร์น”
“บายพี่สาว” ฉันโบกมือตอบพี่แกพลางลากไอ้ต้าร์ออกมาหน้าร้าน
“สตาร์ทเครื่องเลยแก”
“ขับไปเองได้ไหมอ่า” มันตอบเสียงแบ๊วพลางทำตาโตเพราะบิ๊กอายจนจะหลุดออกจากตามอง
“แก! ฉันสยอง!” ฉันพูดพร้อมทำหน้าแหยแล้วใช้มือข้างที่ว่างดันหน้ามันออก
“แกนี่ - -“
“ฮะ ๆ โทษทีพอดีมันหลอนว่ะ. เฮ้ย! รู้สึกแปลก ๆ ไหมไอ้ต้าร์” ฉันพูดพลางมองรอบ ๆ เพราะเหมือนมีใครมาแอบดูอยู่ไม่ไกล จนเสียวสันหลังวูบ
“ไม่นี่ ขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวช้ายัยพี่สาวก็ยกเครื่องให้คนอื่นอีกพอดี” ฉันพยักหน้าพลางลูบแขนตัวเองเบา ๆ แล้วรีบขึ้นนั่งซ้อนท้ายไอ้ต้าร์ทันที
“แล้วพรุ่งนี้เจอกันน้า เค้าจะรีบไปเล่นเกมส์ >w<”
“ถ้าแกตั้งใจเรียนแบบที่ตั้งใจเล่นเกมส์จะไม่ว่าเลยนะ”
“55+ บาย ๆ “ ฉันโบกมือตอบพร้อมรอยยิ้มเหนื่อย ๆ มองตามรถยัยต้าร์ขับไปจนลับสายตา สงสัยเราจะติดนิสัยที่ต้องส่งเพื่อนให้ลับสายตาจริง ๆ แฮะ ว่าแต่อาทิตย์นี้ที่ B2S มีหนังสืออะไรมาใหม่บ้างนะแล้วนิทานกริมม์จะออกรึยังนะรีบไปดูดีกว่าเดี๋ยวจะมืดซะก่อน ฉันคิดพลางเดินเข้าห้างบิกินี่เยอะแยะชะมัดเลยแฮะ ถ้าคนเรานิยมอ่านหนังสือที่มีประโยชน์พอ ๆ กับสวมเสื้อสายเดี่ยว กางเกงที่แทบจะเห็นกางเกงในบ้างประเทศเราคงจะไม่ค่อยมีข่าวอาชญากรรมหรอก
“เธอ” ปึก! ทันทีที่มีมือของใครบางคนมาจับที่ไหล่ศอกก็ตั้งฉากแล้วสวนกลับไปที่ท้องของเขาทันทีอย่างอัตโนมัติ
“โอ้ย!!” เสียงของผู้ชายที่โดนฉันกระทุ้งศอกใส่ตัวงอแทบจะล้มลงพื้นทำเอาฉันได้สติทันทีทันใด
“เฮ้ย! นายขอโทษนะเป็นอะไรไหม! อย่าเพิ่งสลบนะนาย!” ฉันเข้าไปเอาแขนของเขาพาดบ่าแล้วช่วยพยุงไปนั่งที่โต๊ะหน้าร้านควิกลี่แล้วนั่งลงตรงข้ามเขา
“โอ้ย! เธอนี่มันแรงควาย..”ปึก! คราวนี้ฉันเจตนาถีบโต๊ะไม้ที่คั่นกลางไว้แล้วรีบเก็บเท้าลงเหมือนเดิมก่อนจะยิ้มหวานใส่พนักงานและลูกค้าของร้านชานมควิกลี่ที่หันมาดูเพราะได้ยินเสียงเอะอะ ซึ่งทางนั้นก็หันมายิ้มให้อย่างแหย ๆ นี่ฉันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ
“โอ้ย!~ “ ฉันยิ้มหวานแหย ๆ ให้คนตรงหน้าที่ร้องโอดโอยอยู่บนโต๊ะแล้วใช้เท้าสะกิดเท้าเขา
“นาย ๆ ขอโทษนะ แล้วไว้เจอกันใหม่นะ นายเป็นคนผิดนะ” แล้วก็รีบเดินเนียน ๆ ออกมาขึ้นรถเมย์กลับบ้านทันที โธ่! ให้ตายสิหนังสือก็ไม่ได้ดันมาก่อกรรมธรรมเข็ญอีก แย่ที่สุดเลยเรา!
ความคิดเห็น