คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
"ทำไมต้องช่วยล่ะคะ"
"เพราะพวกเขาไม่เหมือนกัน"
"แต่เขาก็หาเรื่องกันเองนี่คะ"
"บางคนก็ไม่ได้ทำนะจ้ะ"
"แต่อย่างไร..."
"คิดเสียว่าเป็นการทดสอบก่อนที่จะเข้าสู่ช่วงวัยต่อไปนะจ้ะ"
ชุดกระโปรงยาวสีขาวปลิวสไวเล่นกับสายลมแม้ว่าจะอยู่ใต้ชุดคลุมยาวสีดำขอบสีขาวหม่นไม่เข้ากับเนื้อผ้าสีดำที่ดูใหม่เอี่ยม รองเท้าบูทสีขาวยาวถึงเข่ามีลวดลายสีแดงซีด มือเรียวเล็กกระชับฮู้ดที่ทำท่าจะหล่นลงจากศรีษะลงพลางมองไปที่เมืองจากบนยอดผาสูงชัน ท้องฟ้าที่ครึ้มนั่นยิ่งทำให้สายลมแรงพัดพาเสื้อฮูดของเธอให้ปลิว
"นี่หนูหล่นลงมาจากต้นไม้ไม่เป็นไรใช่ไหม?" เธอหันหน้าไปมองเสียงทักที่เมื่อฟังแล้วทำให้ขนเธอลุกไปทั้งตัวทั้งด้วยความรังเกียจที่มันดูคล้ายคลึงกับคำล่อลวงและน้ำเสียงที่ดัดจริตเป็นอย่างมาก
"ชิ ยัยเด็กผีนี่มาไม่ดูเวลาคนกำลังจะสวีทกันแท้ ๆ" ชายที่อยู่ข้าง ๆ สาวเปรี้ยวทำให้เด็กหญิงรู้สึกคล้ายกับว่ากินบางอย่างผิดสำแดงจนอยากจะสำรอกออกมาเสียให้ได้
"กลิ่นพวกนี้...แย่ที่สุด" เธอเอื้อมมือหยิบของบางอย่างในกระเป๋าพลางมองทั้งคู่แล้วหลบมือของผู้ชายที่โวยวายใส่พยายามจะจับตัวเธอแล้วสาดน้ำในขวดสีเทาใส่ทั้งคู่
"ยัยเด็กบ้านี่อยากตายนักรึวะ!" มัดพุ่งตรงเข้ามาทำได้เพียงต่อยลมเมื่อเขาล้มลงบนพื้นไปพร้อมกับผุ้หญิงอีกคน
"นี่นะเหรอโลกภายนอกที่ท่านย่าว่าช่างโสโครกเหลือเกิน" เธอกล่าวพลางเทยาจากขวดสีแดงใส่ทั้งสองคนอีกขวดแล้วกระโดดลงไปแต่ยังไม่ทันจะถึงข้างล่างเธอก็เพิิ่งสังเกตุเห็นบางสิ่งที่ผิดปกติแต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมาสนใจสิ่งแรกที่ต้องทำคือสำรวจเมืองทั้งเมือง
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองเหนือหน้าผาความรู้สึกว่ามีบางอย่างจ้องมองยังคงมีอยู่เธอต้องรีบซ่อนตัว สัญชาตญาณของเธอมีประโยชน์มากพอที่จะพาเธอไปหลบอยู่ใต้หลังคาใกล้ ๆ ที่สามารถรอดพ้นจากสายตาของบางสิ่งบางอย่างที่อยู่เหนือหน้าผานั่นได้เมื่อรู้สึกว่ามันหายไปแล้วเธอก็รีบวิ่งให้ห่างออกจากจุดนั้นให้ไกลได้เท่าที่เธอจะถอยห่างออกมาได้ สายลมข้างล่างผาดูจะเบาลงพอสมควรอากาศแบบนี้ไม่ได้เป้นสิ่งที่คุ้นเคยสำหรับเธอเลยแม้แต่น้อย
"ช่วยด้วย!" เด็กสาวหันไปมองในซอกตึกซึ่งมีผุ้ชายคนหนึ่งกำลังเลียที่คอของผู้หญิงอย่างสนอกสนใจดูเหมือนเขาอยากจะง้างเขี้ยวนั่นกัดเข้าที่คอของเธอใจจะขาด
"ยัยหนูช่วยตามคนมาช่วยพี่ที!"ดวงตาสีแดงสดหันมามองตามผู้หญิงที่กำลังจะตกเป็นเหยื่อของเขาแล้วแสยะยิ้มเย็น เด็กสาวรู้สึกรังเกียจ ขยะแขยง ไม่ชอบใจไม่ใช่แค่เพราะสายตาของเขาแต่เป็นเพราะกลิ่นคาวคะคลุ้งที่รอบตัวและไอที่ขึ้นมาจากตัวของชายผู้นั้น
"ดูเหมือนเจ้านี่จะเป็นแวมไพร์นะครับคุณหนู" เสียงกระซิบข้างหูและกลิ่นหอมอบอวลที่คุ้นจมูกกลิ่นของทะเลที่หวานและนุ่มนวลทั้งยังมีกลิ่นของความอ่อนโยนของป่าและสัตว์กลิ่นแบบเดียวกับของเธอแต่อ่อนกว่า
"นายมาช้า"เธอพูดพลางชี้ไปที่ผู้ชายที่กำลังวิ่งเข้ามาตรงข้ามกับเหยื่อสาวที่นั่งนิ่งอยู่บนพื้นดูเหมือนจะสลบไปเสียแล้ว
"ขออภัย คุณหนูไม่น่าจะล่วงมาก่อนเลยนะขอรับ" เด็กชายชุดแดงสดขอบดำตัดกับเสื้อคลุมสีดำสนิทที่คลุมทั่วทั้งตัวรองเท้าหนังของเขามีสีดำสนิทแต่ลวดลายสีแดงเขายิ้มให้
"อือ" ดูเหมือนเธอจะสนใจสิ่งที่กำลังเข้ามาใกล้มากกว่าแต่เสื้อคลุมสีดำที่มีด้านในสีแดงสดกลับบดบังทัศนวิสัยและเขาก็พาเธอเดินต่อมาในทันที
"นายทำอะไรงั้นเหรอ" เขาส่ายหัวเบา ๆ เป็นคำตอบแม้ว่าทางที่พวกเขาเดินผ่านมามันจะกลายเป็นเถ้าถุลีไปแล้วก็ตามแต่ คุณหนูของเขาไม่จำเป็นต้องรับรู้อะไรแบบนี้โดยไม่จำเป็น
"เราต้องไปที่พำนักก่อนนะครับ"
"ดูนั่นสิ" เธอชี้ไปที่โปสเตอร์ที่มีภาพสาวสวยที่มีสีผิวซีด ดวงตาสีดำใหญ่คับขอบตา ริมฝีปากดำเขี้ยวยาวเลยริมฝีปากออกมาเส้นผมดูคล้ายคลึงกับกิ่งไม้แห้งเหี่ยวใกล้ตาย เล็บดำยาวเนื้อของเธอบางจุดดูคล้ายกับจะลอกออกมาแต่เมื่อมองด้วยสายตาทั่วไปกลับเห็นเป็นสาวสวยผิดขาวผุดผ่องเส้นผมดำสวยราวกับว่าเธอมีเวทย์มนต์ทำให้ใครที่เห็นต้องหลงใหล
"น่าแปลกนะ ผมไม่รู้เลยว่ามีสายพันธ์นี้ด้วย" เขาเป็นแดร็กคิวล่าที่ตามรับใช้เธอในทุกฐานะแต่เขาเองก็คงจะเห้นเป้นหญิงสาวสวยทั่วไปหากว่าไม่ได้จับมือและมองผ่านดวงตาของคุณหนูเขา สิ่งที่เห็นนี้สามารถเรียกได้ว่าแปลกประหลาดมากเลยทีเดียว
"ในหนังสือของท่านย่าน่าจะมี" เธอมองหน้าเขาอย่างบ่งบอกว่าต้องการโปสเตอร์ที่อยู่เป็นจุดศูนย์กลางของผู้คนจำนวนมากแม้จะเป้นโปสเตอร์แต่กลับทำให้ใคร ๆ หลงใหลได้ง่าย ๆ ยกเว้นก็เพียงเธอและเขา
"เมื่อได้แล้วเราจะมุ่งหน้าไปเลยนะขอรับ" สายฝนเริ่มโปรยปรายแล้วกลิ่นเย็นแตะที่จมูกของเด็กสาวแต่นั่นก็มีกลิ่นเหม็นของเมืองอยู่ทำให้เธอร้สึกไม่ชอบใจอยู่ดี
"อือแล้วแต่เจ้า" โปสเตอร์หายไปในทันทีที่คำตอบของเด็กสาวจบลงเด็กชายจูงมือเธอไปต่อ ความชุลมุนนั่นจะทำให้พวกเขาเป็นจุดสนใจได้เพราะในเมืองมีแต่คนที่ใส่ชุดยาวรุ่มร่ามไม่น่ามองและไร้ซึ่งคนที่สวมใส่ฮู้ดแบบพวกเขา
โปสเตอร์ที่ตกมาอยู่ในมือของเธอทำให้เธอเอาแต่จ้องมองมันอย่างไม่เข้าใจว่าเหตุใดสิ่งนี้จึงเป็นที่นิยมแม้ว่าจะไม่น่าเป็นไปได้ก็ตาม
"ยังไงเป้าหมายของคุณหนูก็คือช่วยเหลือนะขอรับ"
"อือนั่นสินะ" เธอพยักหน้ารับรู้พลางก้าวตามเขาพร้อมเก้บโปสเตอร์ลงในกระเป๋า แม้สายฝนจะไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลยมันก็ทำให้เธอไม่เหลืออารมณ์ที่จะมาเที่ยวเตร่ในเมืองแบบนี้อีกแล้ว
ความคิดเห็น