Innocent เปลี่ยนใจเธอให้รุ้จักรัก

ลำดับตอนที่ #1 : 4 King ฝากด้วยนะ

“อายูซากะ  เดย์มิซึกะ  อยู่ห้องนี้ใช่รึเปล่า” เสียงเยือกยะเย็นจนทำให้เสียวสันหลังวาป  คนที่อยู่ใกล้ประตูต่างก็พากันกลืนน้ำลายดังเอื้อก  เส้นผมคล้ายใยไหมสีดำสนิทรวบเป็นมวยขึ้นเหนือหัวเข้ากับชุดโลลิต้าสีดำสนิทเนคไทน์แดงแสดงถึงตำแหน่งของผู้สวมใส่  คิ้วหนาขมวดเข้าหากันคล้ายคนกำลังหงุดหงิด  ดวงตาดุดันสีดำสนิททำให้ใครหลายคนถึงกับแข็งเหมือนโดนสาปด้วยเวทย์มนต์

“ประธานสารวัตรนักเรียนเมียวริ  ยูซึ  ถามหาดิฉันมีธุระอะไรรึเปล่าคะ” เด็กสาวลุกขึ้นจากโต๊ะที่นั่งพร้อมกระเป๋าใบโปรด  เส้นผมสีดำสลับน้ำตาลสบัดตามจังหวะการเดินดวงตาคมมองไปด้านหน้าด้วยแววตานิ่งสนิทคิ้วคู่ของเธอดูไม่เหมือนทั้งผ่อนคลายและซีเรียส  แต่ริมฝีปากบางสีชมพูสวยกลับคลี่ยิ้มให้กับทุกคนซึ่งนั่นทำให้พวกเขาถึงกับมองตามเธออย่างละสายตาไม่ได้ 

“ตามฉันมาที่ห้องประธานนักเรียน”  ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์  ไม่สามารถบงการ  ไม่สามารถละสายตานี่สินะสิ่งที่มีแต่เด็กใสซื่ออย่างเธอในสายตาของพวกไร้เซนส์ทำได้  เมียวริ  ยูซึคิดพร้อมกับเริ่มเดินนำ

“คุณอายูซากะคะ  มีเรื่องอะไรรึเปล่าพวกเราพอจะช่วยได้นะคะ” เด็กสาวคนหนึ่งโผล่ออกมาหน้าห้องพร้อมกุมมือเพื่อนสาวแน่น   พลางพูดด้วยสีหน้าร้อนรนไม่เคยมีใครที่ท่านประธานสารวัตรนักเรียนจะยอมเดินมาตามเองถึงที่นั่นทำให้พวกเขาหวาดหวั่นและหวาดกลัวจนตัวสั่น  แต่..เด็กสาวที่พวกเขาต้องการจะช่วยกลับคลี่ยิ้มฉาบฉวยซึ่งตอนนี้กลายเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวเธอไปเสียแล้วขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ  ท่านประธานคงจะมีงานให้ทำน่ะค่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ” เธอหันหลังกลับและเริ่มเดินเร็วขึ้นเพื่อให้ทันยูซึที่เดินนำไปไกลพอสมควร

“เมื่อไหร่เธอจะแสดงความต้องการออกมาเสียทีเดย์มิซึกะ” เธอแสยะยิ้มเย็นเป็นคำตอบเมื่อไล่ตามเมียวริก่อนจะเอ่ยคำตอบขึ้นมาหลังจากที่ไม่มีใครอยู่ตามทางเดิน

“เรียกเดย์มิดีกว่านะคะยูซึซัง  แล้วก็นะ....ฉันแสดงความต้องการอยู่ตลอดเวลานะคะเพียงแต่ว่าคนพวกนั้นไม่สามารถสนองความต้องการของฉันได้เอง”  ยูซึเหลือบมองรอยยิ้มเย็นของคนที่เดินตามแล้วเค้นหัวเราะ

“หึ...ช่างปะไรเธอไม่เหลือความสนใจในโลกนี้อีกแล้วนี่เดย์มิ” เมื่อเห็นรอยยิ้มแสยะที่ดูเหมือนกำลังสนุกก็ทำให้เดย์มิยิ้มเย็น ๆ ตอบ  ก่อนจะจบบทสนทนาลงด้วยประโยคสั้น ๆ

“คิก . . . ก็อย่างที่รู้ ๆ กันนั่นแหละค่ะยูซึซัง”

“มาแล้วรึยังน๊า!~~~~~” หญิงสาวผมสั้นสีเขียว  ใบหน้าดูทุรนทุรายด้วยความเบื่อในชุดเครื่องแบบโลลิต้าสีน้ำตาลอ่อนเนคไทน์สีขาวแสดงถึงตำแหน่งที่แสนสำคัญของโรงเรียนแห่งนี่  เธอกำลังกลิ้งไปมาบนพื้นในห้องโถงใหญ่ที่ถูกปูด้วยพรมแดงและตกแต่งอย่างเลิศหรูด้วยความเบื่อหน่าย  ก่อนจะเหลือบมองชายหนุ่มร่างสูงที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟา  แย่งที่นอนชั่วคราวของเธอด้วยการจับโยนลงบนพื้น

“ซุกิโมโตอิ  คาวาซาตะ” เธอเรียกชื่อของเขาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบดวงตาสีเขียวหรี่มองอย่างอาฆาตเมื่อเขายังคงหลับตานิ่งอยู่บนเตียงของเธอแสดงถึงการเมินอย่างถึงที่สุด

“นี่  ฟุคิจังเมื่อไหร่เด็กที่พวกเราจะมาควบคุมความประพฤติของพวกเราจะมาถึงเสียที” เด็กหนุ่มผมสีทองลุกขึ้นมาจากโซฟาสีแดงด้านหลังชายร่างใหญ่ที่โยนเธอลงมาดวงตาสีฟ้าใสหรี่มองประตูเซ็ง ๆ แล้วนอนลงหันกลับมาจิ้มเกมส์ฆ่าเวลาไปเรื่อย ๆ

“พวกนายทั้ง 4 คนนี่มันน่ารำคาญที่สุดเลย!” โซฟาทั้ง 2 ตัวที่มีขนาดเท่ากับเตียงใหญ่เท่า ๆ กันถูกแย่งไปนอนจนทำให้เธอต้องกลิ้งไปมาบนพื้นเหมือนคนแดดื้นใกล้ตาย

“เธอนี่ขี้โวยวายเกินไปแล้วนะประธานเบ๊อะ” ชายผมสีเงินสบถพร้อมมองไปที่เธออย่างรำคาญพวกเขาก็แค่ยึดโซฟาตัวนี้ไว้เพื่อเล่นเกมก็เท่านั้นเองไม่รู้จักอดทนเสียบ้าง  เขาคิดพลางเสยผมที่บังหน้าขึ้นเล็กน้อยให้ง่ายต่อการเล่นเกมเผยให้เห็นดวงตาสีเงินและคิ้วอ่อนที่ตัดกับสีผิวที่ค่อนข้างเข้มของเขา

“ถ้าหุบปากสักนาทีคงไม่ตายหรอกนะ” เสียงจากนรกอีกคนในสายตาของเธอดังขึ้นจากอีกฟากหลังม่านสีแดงสดสายตาเย็นชาทอดมองออกไปนอกหน้าต่างเส้นผมยาวถึงกลางหลังสีน้ำตาลทำให้ใบหน้าเขาดูนุ่มนิ่มและอ่อนหวานคล้ายเด็กผู้หญิงถ้าไม่ติดว่ามีปากเสีย ๆ อยู่ก็คงจะไม่มีใครคิดว่าเขาเป็นพวกเดียวกับกระเทยแน่นอน

“ถ้าเธอยังไม่เลิกนินทาเราเดี๊ยวเด็กที่เธอเลือกมาเราจะเอ็นดูอย่างดีเลย” ชายที่สูงที่สุดในกลุ่มและมีใบหน้าคมที่รับกับเส้นผมสีดำสนิทซอยสั้นมาดเจ้าชายขี้เต๊ะที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาทำเมินประธานตัวน้อย ๆ อยู่นาน

“ซุกิโมโตอิ  โคซึเทรุ ... จุดเด่นคือมาดเจ้าชายเส้นผมสีดำสนิทแบบเดียวกับยูซึและข้อเสียคือรุนแรงต่อทุกเพศทุกวัยชอบเรื่องลามกเป็นชีวิตจิตใจ” ประตูค่อย ๆ เปิดออกพร้อมกับเผยให้เห็นร่างของเด็กสาวทั้งสองคนที่กำลังเดินเข้ามาคนหนึ่งสวมชุดสารวัตรนักเรียนอีกคนสวมชุดเครื่องแบบนักเรียนธรรมดาน้ำเสียงใสที่ดูอบอุ่นแต่ก็เยือกเย็นอ่านรายชื่อลงมาตามที่ประธานเขียนไว้ให้

“ซุกิโมโตอิ  เคย์ซึโทรุ  น้องชายฝาแฝดที่มีเส้นผมสีน้ำตาลของคาวาซาตะหน้าหวานเหมือนผู้หญิงแต่ปากเสียเหมือนหมาชอบกัดคนเป็นชีวิตจิตใจที่สำคัญเป็นคู่ขาของคาวาซาตะในยามค่ำคืน? หืม?? หมายความว่ายังไงล่ะนี่ยูซึซัง” เธอชี้ข้อความเน้นที่เธออ่านเน้นตามแล้วมองหน้าของยูซึซึ่งส่ายหน้าแล้วชี้ไปที่ประธานสภานักเรียน

“ว้าย! หยุดนะเจ้าพวกบ้าจะทำอะไรฉัน!!”ตอนนี้ประธานตัวน้อยกำลังถูกมัดด้วยเชือกแล้วขึงขึ้นแทนโคมไฟประดับที่อยู่ด้านบนเพดานดิ้นไปมาเหมือนกับดักแด้ที่กำลังจะฟักตัวในความคิดของยูซึและเดย์มิ  เดย์มิมองใบหน้ากลั้นขำของยูซึด้วยสีหน้าเรียบเฉยแล้วเริ่มอ่านต่อดูเหมือนเธอจะไม่ได้สนใจผุ้ชายที่กำลังมองมาที่กระดาษในมือของเธอ

“นูเอะคิ  ทามาโมระไอ้เด็กติดเกมส์  ติดการ์ตูน  มีจุดเด่นที่ผมสีทองกับเกมส์ในมือซึ่งไม่สามารถขาดเกมส์ได้เลยแม้แต่น้อยไม่เชื่อก็ลองแย่งเล่นดูจะเห็นวัตถุไม่ทราบชนิดละลายอยู่ข้าง ๆ และคนสุดท้าย  ยาตสึกิตะ  ฮารุโตะหัวหงอกตั้งแต่ยังเล็กบ้าชัยชนะและการพนันเวลาจะแข่งกับยัยคนนี้ให้เตรียมแผนการโกงเอาไว้ให้เยอะ ๆ ไม่งั้น แพ้หลุดลุ่ยแน่ ๆ”  ตอนนี้ร่างของประธานนักเรียนดูเหมือนจะสะบักสะบอมมากถึงมากที่สุดโดยที่มียูซึยืนหัวเราะอยู่ข้าง ๆ เดย์มิเริ่มสัมผัสถึงตัวตนของชาย 4 คนที่มีจิตสังหารจะฆาตกรรมประธานและกระดาษในมือของเธอถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เหล่าสมาชิกสภานักเรียนและเหล่าสารวัตรนักเรียนมากันทั้ง 4 คนให้ถอยห่างจากประธาน

“ว่าแต่กระดาษนี่กับพวกเขาเกี่ยวอะไรกับดิฉันหรือคะ  ท่านประธานสภานักเรียนจอมขี้เกียจรุริซากิ  ฟุคิซาระ” เธอเอียงคอด้วยความเคยชินมองทุกคนโดยเฉพาะประธานนักเรียนก่อนจะพับกระดาษเป็นจรวดปาไปทางทั้ง 4 คนที่มองมาที่กระดาษตาไม่กระพริบ

“เดย์มี่!” เด็กสาวพยักหน้าเบา ๆ มองประธานฟุคิที่จ้องเขม็งมาที่เธอ “ต่อไปนี้เธอจะต้องไปอยู่ที่หอพัก K ที่ 4 ตัวนั้นพักอยู่ โอ้ย!” ก้อนกระดาษถูกปาใส่หัวฟุคิทันทีที่พูดจบ

“นี่มันอะไรกันยูซึซัง ฟุคิซัง”  เด็กสาวแสยะยิ้มเย็นใส่ทั้งคู่อย่างต้องการคำตอบว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงในเมื่อพวกเขาก้รู้ว่าเธอเกลียดผู้ชายมากขนาดไหน

“ห้องเรียนของเธอจะถูกย้ายไปเป็นห้องเรียนพิเศษ  ห้องเรียน K ถ้าเธอไม่ยอมก็เตรียมหาโรงเรียนใหม่อยู่ได้เลยเดย์มิ   และนั่นก็คือสัมภาระทุกอย่างของเธอพร้อมที่จะย้ายเข้าเรียบร้อย”

“เดี๊ยวสิ..ฉันไม่มีทางเลือกเลยรึไง” ใบหน้าที่ส่ายไปมาช้า ๆ ทำให้รู้ว่าม่มีทางขัดขืนได้อีกแล้วมีแต่ต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องการให้ผู้ชายมาโดนตัว 

“โฮ่  น่ารักใช้ได้เลยนะยัยหนูนี่น่ะ” เดย์มิหันไปมองชายผมสีเงินด้วยรอยยิ้มฉาบฉวยดูเหมือนพวกเขาจะพอเข้าใจสิ่งที่ประธานต้องการและคุยกันผ่านกระแสจิตในทันที 

“เข้าใจล่ะ  ฉันจะดูแลเด็กนี่ให้เธอเองฟุคิ” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลมองไปที่ฟุคิซึ่งหลับไปแล้วบนตักของรองประธานก่อนจะหยิบสัมภาระของเดย์มิที่วางอยู่บนพื้นออกไป  ยูซึยื่นผ้าเช็ดหน้าไปใกล้ใบหน้าที่กำลังช็อคอยู่ของเดย์มิฤทธิ์ของยาสลบที่ใส่ในผ้าเช็ดหน้าค่อนข้างรุนแรงและออกฤทธิ์เร็วแม้ว่าจะรู้สึกตัวทันทีและถอยห่างแต่ก็พอทำให้สติค่อย ๆ ห่างไปทีละน้อย

“ฉัน..จะ..แก้..แค้น...แน่” ก่อนที่จะล้มลงไปบนพื้นมือเรียวยาวก็คว้าตัวเธอไว้ในอ้อมกอดเส้นผมสีดำสนิทสบัดเล็กน้อยเขามองใบหน้าที่ขมวดคิ้วแน่นของเธออย่างสงสัย  อะไรกันที่ทำให้ใบหน้าของเธอเย็นชาได้ขนาดนี้

“ดูแลเธอให้ดีล่ะถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเธอพวกนายจะต้องกลายเป็นศพด้วยมือของฉัน” กริซเล่มเล็กถูกนำมาจ่อที่คอของโคซึเทรุในทันทีน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเด็ดเดี่ยวแลจริงจังทำให้พวกเด็ก ๆ สารวัตรนักเรียนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากสีหน้าเด็ดขาดของประธานสารวัตรนักเรียนผู้เยือกเย็นและจิตสังหารที่พุ่งอย่างรุนแรงได้ระบุอย่างเด่นัดว่าเด็กในมือของเขาสำคัญเท่าไหร่

“เหอะ” มือเรียวเอื้อมมาปัดมือของยูซึอย่างรวดเร็ว “ยังไงเขาก็เป็นบอสของหอ K อย่าเพิ่งใจเร็วนักสิ” ดวงตาสีฟ้าที่มองอย่างเด็ดขาดตรงข้ามกับรอยยิ้มของเขามองยูซึอย่างตักเตือนก่อนจะก้าวเดินออกไปยูซึจ้องมองทุกย่างก้าวที่พวกเขาเดินอย่างเป็นห่วงเดย์มิ

“ไม่ต้องคิดมากหรอก...เด็กคนนั้นจะต้องเลิกอมทุกข์เสียที”  ฟุคิมองตามแผ่นหลังของความหวังสุดท้ายด้วยดวงตาชินชาพวกเขาคือความหวังสุดท้ายหลังจากที่ได้พยายามลองมาทุกวิธี

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ปราสาทของราชา  เจ้าหญิงนิทรา”