คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 0.0 การจากไป
ใบหน้ารูปไข่สีน้ำนมที่เคยระบายไปด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนตอนนี้หลับตาพริ้มอย่างสงบอยู่บนเตียง ข้างกายมีเด็กสาวผมยาวสีดำสนิทกุมมือเธอพร้อมปล่อยให้น้ำตาไหลริน
“แม่..ฮือ..” เสียงสบถเบา ๆ เอื้อนเอ่ย น้ำเสียงที่สั่นเทาบ่งบอกถึงการร้องไห้ไม่หยุดมาสักพัก ผมยาวสีดำบางส่วนติดหน้าเพราะน้ำตาที่ไหลลงมา เธอยังไม่มีสติมากพอที่จะหยุดน้ำตาแห่งการจากไปของคนที่เธอรักที่สุดได้
“อึก” เธอรวบรวมสติทั้งหมดกลับมาและยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าก่อนจะคลายมือบางออกจามือเรียวสวยของแม่แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาแล้วกดเบอร์หาพ่อของเธอที่รักมากเท่ากับผู้เป็นแม่
[Bonjour] เสียงจากปลายสายแทบทำให้น้ำตาไหลรินลงมาอีกครั้ง
“พ่อ...” เสียงแผ่วเบาของเธอทำให้ปลายสายเปลี่ยนสำเนียงมาพูดภาษาไทยเหมือนกับเธอ
[อ้าว ว่าไงลูกพ่อ] เสียงของพ่อฟังดูดีใจแตกต่างกับผู้เป็นลูกอย่างสิ้นเชิง
“พ่อ แม่ มะ..แม่ ฮึอ” ในที่สุดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ก็ไหลรินลงมาอีกครั้งสร้างความตกใจให้กับปลายสายอย่างมาก
[แม่เป็นอะไร! บอกพ่อมา! อีรีส!]
“แม่....ฮือ.....ตายแล้ว....พะ...พ่อแม่ตายแล้ว ฮือ”
[อีรีส!! ไม่สิ!! พีย่า!! อย่าเอาเรื่องอย่างนี้มาล้อพ่อเล่นสิ!] ผู้เป็นพ่อเรียกชื่อไทยของลูกสาวซึ่งนั่นหมายความว่าเขาจริงจังและไม่คิดจะสนุกไปกับเรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้
“รีสไม่ได้ล้อเล่นค่ะ ฮือ...พ่อ ฮือ” เสียงร้องไห้ที่หนักขึ้นกว่าเดิม และคำพูดเน้นย้ำของเธอทำให้พ่อของเธอเงียบไปด้วยความอึ้ง ตอนนี้เขาเองเป็นฝ่ายที่จะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ยิ่งเสียงร้องของลูกดังมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งอยากจะร้องไห้ตาม
[.พ่อ....พ่อจะส่งปิแอย์ไป....พ่อขอโทษนะ...พ่อติดธุระมันสำคัญมาก]
“รีบเข้าใจค่ะพ่อ ฮือ...พ่อทำเพื่อพวกเรา...รีสรู้ ....รีสเข้าใจ” เธอไม่คิดจะด่าทอที่พ่อไม่สามารถมาได้เธอรู้จักคน ๆ นี้ดีมาแต่เกิดและเธอโตเกินกว่าจะคิดว่าเขาทอดทิ้งพวกเธอไป
[ปิแอย์จะไปถึงประมาณ 10 โมงนะลูก] น้ำเสียงแผ่วที่พยายามคงความเข้มแข็งไว้ของพ่อเพื่อพยายามปลอบใจลูกสาวคนเล็กของเขา ตอนนี้น้ำตาของเธอหยุดลงไปแล้วหลังจากปล่อยโฮออกมานาน
“ค่ะพ่อ พรุ่งนี้รีสจะไปถึงสนามบินก่อนเวลาประมาณ 20 นาทีนะคะ”
[พ่อขอโทษนะอีรีส.. พ่อจะวางสายแล้วนะพ่อต้องไปประชุมแล้ว]
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
[โชคดีนะลูกรัก] มือของเธอยังคงสั่นอยู่เล็กน้อยเธอกุมโทรศัพท์แน่นก่อนจะเก็บมันลงเข้ากระเป๋าสะพาย เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเลื่อนมือบางของตนชึ้นมาทาบหน้าอกแล้วมองไปทางแม่ที่หลับอย่างสงบบนเตียง
“แม่ขา ....แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ...เรื่องร้านญ่าจะสืบทอดร้านต่อไปพร้อมกับพี่มิรันนะคะ...ส่วนเรื่องอื่น ๆ ญ่าจะพยายามจัดการให้ดีค่ะ...” เธอกุมมือเย็นของแม่ที่นอนอย่างสงบอยู่บนเตียงอีกครั้ง สีหน้าของหญิงสาวบนเตียงตอนนี้ซีดลงไปกว่าภาพสุดท้ายที่อยู่ภายนัยน์ตาของเด็กสาวแต่ถึงกระนั้นก็ยังคงงดงามเหมือนเคย
“แม่คะ....ญ่ากลับแล้วนะคะ...ขอให้แม่มีความสุข...ไม่ว่าจะที่ไหนนะคะ...” เธอเผยยิ้มบางๆ แล้วคลายมือที่บีบอยู่แล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะเดินออกไปเธอหันมามองแม่ที่นอนสงบอยู่ก่อนอีกครั้งพลางปาดน้ำตาที่ไหลลงมาอีกครั้งพร้อมกับเดินออกไปจากโรงพยาบาลด้วยความเศร้าที่ฝังอยู่ภายในจิตใจของเธอ
ความคิดเห็น