คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 : あいたい คิดถึง...
chapter 2 : あいたい คิดถึง...
“กลับมาแล้วค่า” ร่างบางพูดพลางเดินเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน
“ฮารุกะกลับมาแล้วหรอลูก แม่จะบอกว่าพรุ่งนี้แม่จะไปร้านทำผม ลูกจะไปด้วยกันมั้ย?” เสียงผู้เป็นแม่ที่ดังมาจากในห้องนั่งเล่นทำให้ฮารุกะต้องหยุดฝีเท้าที่กำลังเดินขึ้นบันได
‘ร้านทำผมหรอ ก็ดีนะเหมือนกันนะ เริ่มยาวจนรำคาญแล้ว’
ฮารุกะคิดพลางจับปลายผมสั้นของตัวเองที่ตอนนี้ยาวเลยคางมานิดหน่อย
“ไปค่ะแม่หนูไปด้วย พรุ่งนี้เช้าปลุกหนูด้วยนะเดี๋ยวไม่ตื่น ฮ่าๆ” ร่างบางพูดตอบอย่างติดตลกก่อนจะเดินขึ้นห้องของตัวเอง
ฮึบ! ตุบ!
“โอย เหนื่อยชะมัด” เมื่อเข้าไปในห้องก็ไม่รอช้า ร่างบางกระโดดขึ้นไปนอนแผ่บนเตียงทั้งชุดนักเรียน
‘เหนื่อยแปลกๆแหะ สงสัยจะย้อนอดีตมากไปมั้งเรา เพราะริโฮแท้ๆเลย มาถามอะไรก็ไม่รู้... โอ้ย ช่างเถอะ อาบน้ำดีกว่า’
คิดแล้วก็ไม่รอช้าลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...
ร่างบางออกมาจากห้องน้ำแล้วเดินไปนั่งโต๊ะตัวประจำที่เอาไว้เขียนไดอารี่ก่อนนอนในทุกๆวัน ได้อารี่ที่เอาไว้บันทึกความทรงจำและความรู้สึกในทุกๆวัน แล้วส่วนใหญ่เรื่องราวในไดอารี่ก็จะเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับคนคนนั้น...
13 March 2011
วันนี้เหนื่อยมาก เหนื่อยแปลกๆเลยล่ะ สงสัยคงเพราะริโฮนั่นแหล่ะ มาถามอะไรไม่รู้ เลยรื้อฟื้นอดีตมากไปหน่อย ว่าแต่เดี๋ยวนี้เราเหม่อบ่อยจริงๆหรอ? อาจจะเพราะใกล้วันนั้นเข้ามาแล้วล่ะมั้ง ก็เลยคิดถึงเขามากไปหน่อย คนคนนั้นน่ะ ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ จะลืมเราไปรึยังนะ เขาจะรู้มั้ยว่าจนถึงตอนนี้เราก็ยังคิดถึงเข า อ ยู่...
เหมือนจะเหนื่อยเกินไปจริงๆ ร่างบางฟุบหน้านอนหลับอยู่บนโต๊ะหลับทั้งๆที่มือยังจับปากกาอยู่เลยด้วยซ้ำ
.
.
กริ๊ง กริ๊ง เสียงกระดิ่งประตูร้านทำผมดังขึ้น
“สวัสดีค่ายินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานพูดขึ้นพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตร
“วันนี้เอาทรงอะไรดีคะสาวน้อย” คุณน้าร้านทำผมพูดอย่างสนิทสนม เพราะร้านนี้เป็นร้านประจำของฮารุกะที่ฮารุกะมากับคุณแม่ตั้งแต่ยังเด็ก
“เอาทรงเหมือนเดิมค่ะคุณน้า แต่ว่าอยากให้มันสั้นลงกว่านี้หน่อย” ฮารุกะพูดพลางส่งยิ้มให้ผ่านกระจกตรงหน้า
“โอเคจ้ะ เฮ้ออ ... เห็นผมหนูฮารุกะแล้วยังนึกถึงตอนหนูเด็กๆนะผมยาวสวยมาก ตอนนั้นคุณแม่พามาเล็มผมออกนิดหน่อยยังร้องไห้งอแงไม่ยอมให้ตัด” คุณน้าช่างตัดผมพูดพลางจับผมฮารุกะแล้วอมยิ้ม
‘ที่ไม่ยอมตัดผมน่ะหรอ... มันก็มีเหตุผลน่ะนะ’
ฮารุกะคิดพลางมีเสียงของคนคนหนึ่งดังก้องอยู่ในความคิด
‘ก็ผมฮารุกะสวยนี่นา พี่ชอบมากเลย’
.
.
.
ตั้งแต่วันที่มิยูไปส่งฮารุกะที่บ้าน ทุกๆวันที่โรงเรียนฮารุกะจะแอบเดินอ้อมไปขึ้นบันไดอีกทางเพราะจะได้ผ่านห้องของเด็กป.6และก็จะได้เจอมิยู
“พี่ตัวสูง!! พี่ พี่มิยู!!” คนตัวเล็กโผล่หน้าเข้ามาในห้องของป.6ห้อง1 พลางมองหาเป้าหมายตัวสูงของตนพอเจอก็ตะโกนเสียงดังพร้อมโบกมือหยอยๆจนคนทั้งห้องหันมามอง
“เห้ย เด็กที่ไหนอะ น่ารักจัง ผมยาวเหมือนตุ๊กตาเลย แกรู้จักด้วยหรอวะมิยู” โนโมโตะ ริกะ เพื่อนสนิทของมิยูพูดขึ้น
“โอ้ย น่าร้ากกกกกกก” อิชิอิ ยูกิ เพื่อนสนิทอีกคนพูดพลางไม่อยู่เฉยรีบวิ่งไปทำท่าจะดึงเจ้าตัวเล็กมากอด จนร่างเล็กถึงกับผงะ
“เห้ย ยูกิอย่าแกล้งน้องดิวะ ดูดิกลัวจนผงะไปแล้วเนี่ย... ว่าไงคะตัวเล็ก” มิยูดึงยูกิให้ห่างจากฮารุกะ แล้วหันมาพูดพลางส่งยิ้มให้คนตัวเล็กที่กำลังผงะอยู่จนร่างเล็กยิ้มแป้นตอบกลับมา
“ไรเนี่ย พอพูดกับน้องนี่เสียงอ่อนเสียงหวาน ทีพูดกับเพื่อนเนี่ยจะโหดไปไหน” ยูกิบ่น
“เออนั่นดิมิยู ทำเป็นหวงนะ นี่น้องแกหรือยังไง ตุ๊กตาหวัดดีพี่ชื่อริกะนะ..อุ้บ!” ริกะที่กำลังแนะนำตัวโดนมิยูเอามือปิดปากแล้วผลักเข้าห้อง ส่วนตัวเองเดินจับมือเจ้าตัวเล็กไปคุยตรงระเบียง
“เป็นไงบ้างฮึตัวเล็ก ขาหายเจ็บแล้วหรอ” มิยูพูดพลางขยี้ผมยาวของเด็กน้อยจนยุ่ง
“อ๊า อย่าขยี้ผมฮารุกะสิ เรียกหนูฮารุกะสิ ไม่ใช่ตัวเล็กนะ หายเจ็บแล้ว” ฮารุกะพูดขึ้นพลางทำแก้งป่องแล้วเอามือสางผมตัวเอง
“ฮ่าๆ โอเค ตัวเล็ก ไม่สิ ฮารุกะ แวะมาหาพี่มีอะไรหรอ” ร่างสูงหัวเราะให้กับความน่ารักของคนตัวเล็กพลางก้มลงถามโดยไม่รู้สึกเลยว่ามีสายตาสองคู่กำลังจ้องจับผิดอยู่ตรงประตูห้องเรียน
“นายคิดเหมือนฉันมั้ยบีหนึ่ง” ยูกิพูดพลางหันไปสบตากับริกะ
“ฉันก็คิดเหมือนนายแหละบีสอง” ริกะรับมุข
“ไอ้มิยูเต๊าะเด็กชัวร์!!” ทั้งสองพูดพร้อมกันแล้วหัวเราะคิกคัก แต่ดูเหมือนเสียงจะดังไปจนร่างสูงตรงระเบียงเหล่สายตามามองจนทั้งสองคนต้องรีบวิ่งกลับเข้าห้องแทบไม่ทัน
‘ไอสองคนนั้นเดี๋ยวกลับเข้าห้องโดนแน่’
มิยูคิดแล้วหันหน้ากลับมาสนใจคนตรงหน้า
“ก็ ก็ฮารุกะยังไม่ได้ขอบคุณเลยนี่นา พี่ตัวสูงใจดีพาฮารุกะไปส่งบ้านด้วย อยู่ดูทีวีด้วย ไว้มาดูวอลเล่ย์ด้วยกันบ่อยๆนะ” เด็กตัวเล็กพูดเสร็จแล้วหันขึ้นมามองคนตัวสูงแล้วยิ้มแฉ่ง แก้มกลมๆน่าหยิกขึ้นสีชมพูด้วยความเขินอาย ส่วนมือเนี่ยกำเสื้อจนเสื้อจะขาดอยู่แล้วมั้ง
‘นี่จะมาขอบคุณหรือขอพี่เป็นแฟนเนี่ยเขินอะไรขนาดนั้น น่ารักจริงวุ้ย ฮ่าๆ’ มิยูอมยิ้มพลางคิดในใจ
“ไม่เป็นไรหรอกไอตัวแสบ เขินไรเนี่ย ไม่เห็นแสบเหมือนเมื่อวานเลย แล้วก็เรียกพี่ พี่มิยูสิ พี่ยังเรียกเราฮารุกะเลย” พูดแล้วมือไม่อยู่เฉย ขยี้หัวเด็กผมสวยจนยุ่งอีกที
“อย่าขยี้ผมฮารุกะสิ มันหวียากนะ คุณแม่หวีให้ตั้งนาน”
เด็กตัวเล็กพูดพลางทำแก้มป่องแบบงอนๆ ก็แหมผมยาวสวยขนาดนี้ใครๆก็ต้องอยากจับอยากเล่นอยู่แล้วน่ะสิ โดยเฉพาะเพื่อนฮารุกะนี่ชอบมาจับกันจังเลย ฮารุกะไม่ชอบ -3- ปกติฮารุกะหวงผมจะตายไม่ยอมให้ใครเล่นแบบนี้หรอกนะ เห็นว่าเป็นพี่ตัวสูงเถอะถึงไม่ได้โวยวายอะไรมาก
“ค่า ค่า ก็ผมฮารุกะสวยนี่นา พี่ชอบมากเลย ฮ่าๆ” คนตัวสูงพูดพลางเอามือช่วยเด็กน้อยสางผม โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นถึงรอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กน้อยที่ตอนนี้ยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว
“พี่มิยู งั้นฮารุกะไปห้องเรียนก่อนนะ บ๊ายบาย” พอคนตัวสูงช่วงสางผมเสร็จ ร่างเล็กก็บอกลาพลางโบกมือแล้ววิ่งด๊อกแด๊กแบกเป้ไปตามทางเดิน คนตัวสูงมองร่างเล็กที่วิ่งไปสักพักจนร่างเล็กหยุดวิ่งแล้วหันกลับมาโบกมือให้อีกที ก่อนที่ร่างสูงจะโบกมือกลับแล้วหันหลังจะกลับเข้าห้อง
“ไอ้มิยู~~~~” ก้าวเข้ามาในห้องแค่ก้าวเดียวก็เห็นไอ้คุณเพื่อนสนิทสองคนยืนกอดอกยิ้ม เรียกชื่อตัวเองอย่างพร้อมเพรียง สีหน้าเตรียมแซวเต็มที่
“อะไร” มิยูพูดแล้วเดินผ่านทำท่าทางไม่สนใจไปนั่งที่ตัวเอง
“ตกลงน้องคนนั้นใครอะใครอะ ชื่ออะไร อยู่ห้องอะไร ทำไมดูสนิทกันจัง” ยูกิถามรัว
“แกจะอยากรู้ไปทำไม” มิยูพูดพลางทำหน้าเซงๆ
“อะไรวะมิยู ก็น้องตุ๊กตาน่ารักขนาดนั้น พวกเราก็อยากรู้จักบ้างดิวะ อะไรแค่นี้มีหวงหรอไง ห้ะห้ะ” ริกะพูดแซวพลางเหล่มองยูกิอย่างรู้กัน
“ไม่ได้หวงโว้ย!! แต่ไม่อยากบอกจะทำไม” ร่างสูงพูดพลางฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่สนใจเสียงแซวของไอ้เพื่อนตัวแสบที่ตอนนี้กำลังแซวกันสนุกสนาน
‘เป็นอะไรของเราวะ ไม่รู้ทำไม แต่ทำไมรู้สึกไม่อยากให้ใครรู้จักน้อง โอ้ยย ไม่รู้เว้ย’
ร่างสูงฝุบหน้าพลางเอามือทึ้งหัวตัวเอง เพื่อนสนิทที่แซวมิยูอยู่ทั้งสองหันมามองแบบงงๆสักพัก แล้วก็ยังคงแซวกันต่อไป
ฝ่ายคนตัวเล็กที่กำลังวิ่งไปยังห้องเรียน
‘ก็ผมฮารุกะสวยนี่นา พี่ชอบมากเลย’
เสียงนี้ยังวนเวียนอยู่ในความคิดของเด็กตัวเล็ก
‘ชอบมากเลยหรอ...’
เด็กน้อยวิ่งไปอมยิ้มไปพลางจับผมตัวเอง
‘ผมจ๋า... เรารักเธอจัง’
สำหรับเด็ก เด็กก็คือเด็กไม่มีทางรู้หรอกว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร ก็แค่อยากทำในสิ่งที่คนๆนั้นบอกว่าชอบก็แค่นั้น....
.
.
.
“แล้วอยู่ดีๆวันนึง หนูก็วิ่งเข้ามาที่ร้านแล้วบอกให้ตัดผม ตอนนั้นน้านี่ตกใจ เสียดายแทนจริงๆ” คุณน้าช่างตัดผมยังพูดต่อไปพลางเล็มผมฮารุกะออก
ที่ไว้ผมยาวก็เพราะคนคนนั้น ที่ตัดผมก็เพราะคนคนนั้นเหมือนกัน แต่เหตุผลน่ะมันกลับต่างกันราวกับหน้ามือเป็นหลังมือเลยน่ะสิ....
_______________________________________________
ตอนสองมาแย้ว *-*
ไม่รู้จะมีใครรออ่านรึเปล่า 55555
ว่าแต่ฮารุกะตัดผมเพราะอะไรนะ อิอิ เดี๋ยวได้รู้กันแน่ๆค่ะ
ตอนนี้ไรท์อึนมึนงงๆนิดหน่อย ถ้าอ่านแล้วงงต้องขอโทษด้วยนะคะ ;_;
คอมเม้นให้กำลังใจติชมกันได้น้า
หวังว่าทุกคนจะชอบและสนุกไปกับการอ่านนะคะ ;)
ปล.คุณ ppp ไรท์คอมเม้นตอบคำถามให้แล้วนะคะ เลื่อนไปอ่านที่คอมเม้นได้เลยค่า
ความคิดเห็น