คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : Special Chapter : Married
Special Chapter
(ไม่เกี่ยวโยงกับเนื้อเรื่องหลัก เป็นเพียงตอนพิเศษเท่านั้น)
“ป๊า~”
“ไงเฟซี่...”
“สวัสดีฮะคุณสตาร์ค”
“ไงปีเตอร์...ลมอะไรหอบมาพร้อมกันทั้งสองคนกัน”
โทนี่กำลังอัปเกรดและแก้ไขจุดบกพร่องในชุดเกราะเหล็กสีแดงของตน
เฟลิเซียกับปีเตอร์เดินเข้ามาพร้อมๆกันโดยที่มีแฮปปี้เดินตามอยู่ห่างๆ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์สองพี่น้องจะออกไปเที่ยวด้วยกันเป็นเรื่องปกติ
แต่ถ้าโทนี่ว่างเขาก็จะไปด้วยแต่เนื่องจากวันนี้มีหลายสิ่งหลายอย่างที่จะต้องทำ
ดังนั้นจึงมีแค่เฟลิเซีย ปีเตอร์และแฮปปี้เท่านั้น
“เอ่อ...คุณสตาร์คฮะ”
“ว่าไงปีเตอร์?”
“พวกเรามีอะไรจะบอกป๊าน่ะค่ะ”
“...”
เขาหูผึ่งและทิ้งสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่หันมาสนใจทั้งสองคนทันที
โทนี่ขมวดคิ้วอย่างนึกสงสัยว่าทั้งสองต้องการจะบอกอะไรกับตนเพราะลูกสาวเขาใช้คำว่าพวกเรา
เขารู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกลและรู้สึกใจคอไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
“เกิดปัญหาอะไรขึ้นรึเปล่า...?”
“ไม่ค่ะป๊า”เฟลิเซียยิ้มพลางส่ายหน้า
“แล้ว...?”
“จริงๆก็ลังเลอยู่ฮะว่าจะพูดดีไหม...แต่ผมคิดว่า
คุณควรจะรู้ฮะ”
“เรื่อง?”
“เราสองคนกำลังเดตกันอยู่ค่ะ”
“อ่าฮะ
กำลังเดตกันอยู่...เดี๋ยวนะ”
โทนี่ที่หันไปสนใจชุดเกราะตนเองชั่วขณะต้องหันกลับมามองทั้งสองคนอีกครั้ง
ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจเขาคิดว่าเขาหูฝาดไปจึงชี้ทั้งสองร่างสลับกันไปมาเล็กน้อย
เฟลิเซียพยักหน้าเพื่อยืนยันว่าเขาได้ยินไม่ผิด
โทนี่อยากจะเป็นลม...
“กี่เดือนแล้ว...”
“สะ-สองปีแล้วฮะ”
“…”
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะเพราะโทนี่กำลังช็อค...!
เขาไม่เคยมีภาพวันนี้ในหัวมาก่อนและเขาย้ำเสมอว่าทั้งสองเป็นเพียงแค่พี่น้องกันเท่านั้น
ห้ามเกินเลยไปมากกว่านั้นแม้ว่าเฟลิเซียจะบรรลุนิติภาวะแล้วแต่อายุของทั้งสองคนก็ถือว่าห่างกันมากพอสมควร
เขาไม่ค่อยห่วงปีเตอร์ถ้าปีเตอร์จะเดตกับใครสักคนในโรงเรียนเพราะมันเป็นเรื่องปกติ
ที่เขาห่วงจริงๆก็คือเฟลิเซียเขาพูดและพร่ำบอกเพพเพอร์
แฮปปี้และคนอื่นๆเสมอว่าเฟลิเซียจะไม่ได้รับอนุญาตให้มีแฟนหรือเดตกับใครจนกว่าเธอจะอายุครบ
30 ปี
“มีใครรู้เรื่องนี้บ้าง?”
“ทุกคนยกเว้นคุณฮะ”
“…”
“ป๊า!”
“คุณสตาร์ค!”
“เฮ้!”
“เจ้านาย!”
เฟลิเซียใช้พลังตนจับตัวโทนี่เอาไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะล้มลง
ปีเตอร์รีบวิ่งเข้าประคองและพยุงเอาไว้ ตามมาด้วยแฮปปี้และโรดีส์ที่รีบวิ่งเข้ามาดูด้วยเช่นกันทั้งสามจึงรีบย้ายร่างของโทนี่ออกและวางตัวเขาลงที่โซฟาใหญ่ที่อยู่ใกล้ๆห้องแล็บทันที
“นี่ผิดจากที่คิดเอาไว้มากเลยนะเนี่ย”
ชายผิวสีกอดอกเล็กน้อยและเขาไม่เคยเห็นโทนี่เป็นแบบนี้มาก่อน
นับว่าเป็นบุญตาของเขามากๆที่ได้เห็นสหายในสภาพที่ดูไม่ได้
แต่ไม่ใช่ในเชิงหมดสภาพจากการต่อสู้แต่เป็นหมดสภาพจากการที่ได้รู้ว่าลูกสาวตนกับคนที่ตนรักเหมือนลูกชายกำลังคบหาดูใจกันอยู่โดยที่ตัวเองไมรู้
“ป๊า...”
เฟลิเซียมองอย่างเป็นกังวลและเหงื่อตกเล็กน้อย
เธอไม่คิดว่าปฏิกิริยาของเขาจะออกมาเป็นแบบนี้ แฮปปี้บีบไหล่เธอเบาๆก่อนที่จะกอดเธอเอาไว้เบาๆเป็นการปลอบ
โรดีส์ตบบ่าเฟลิเซียเบาๆก่อนที่จะหันไปบีบไหล่ปีเตอร์ด้วยเช่นกัน
“ไม่ต้องห่วง...เดี๋ยวก็ดีขึ้น”เขารับรอง
“...ที่นี่...ใช่ที่นี่ห้องฉันเองให้ตายเถอะ
กี่โมงแล้วเนี่ย?”
“เป็นไงบ้างฮะคุณ...”
“เหวอ!”
“เย้ย! ผมเองฮะคุณสตาร์ค!”
“นี่ฉันเป็นอะไรไป?
เฟซี่อยู่ไหน?”
“คุณเป็นลมไปฮะ เอ่อ...อยู่ในครัวกับคุณพอตต์ฮะ”
เป็นลม?
อย่างเขาเนี่ยนะเป็นลม?
แล้วทำไมเขาถึงต้องเป็นลมด้วย?
นั่นคือคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวไม่รู้กี่ร้อยจบ
เมื่อสมองของเขาเริ่มประมวลผลโทนี่จึงเงยหน้ามองปีเตอร์พลางกอดอกเล็กน้อย
และลุกขึ้นยืนจ้องหน้าจนสไปเดอร์แมนหนุ่มนั้นแอบผวา โทนี่จับตัวปีเตอร์เอาไว้โดยการบีบไหล่เขาแน่น
“อะ-เอ่อ
มีอะไรรึเปล่าฮะคุณสตาร์ค?”
“บอกฉันทีว่าฉันฝันไป...ช่วยบอกฉันทีว่าที่นายกับลูกสาวฉันเป็นแฟนมันเป็นแค่ความฝัน
ไม่ใช่เรื่องจริง”
“มันคือ...”
“มันคือความฝัน”
“มันคือเรื่องจริงฮะ...”
“…”
“มื้อเย็นเรียบร้อยแล้ว! ป๊าเป็นยังไงบ้างคะ?”
เฟลิเซียเปิดประตูเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะถูกแทนที่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล
โทนี่ยิ้มและส่ายหัวให้เธอเล็กน้อย ผู้เป็นพ่อเดินตรงไปหาพลางลูบศีรษะลูกสาวตนเบาๆเป็นการบอกกรายๆว่าไม่ต้องห่วงเขาและหอมหัวเธอเบาๆ
“ป๊าดีขึ้นแล้ว”
“แน่ใจนะคะ?”
“เป็นลมแค่นี้ทำอะไรป๊าไม่ได้หรอก”เขาพูดติดตลกนั่นจึงทำให้เฟลิเซียยิ้มได้
“ป๊าขอคุยกับปีเตอร์เป็นการส่วนตัว
ไม่ต้องห่วงไม่ใช่เรื่องร้ายแรง...จะตามไปในอีกห้านาที อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนตกลงไหม?”
“ดะ-ได้ฮะ”
“ดี เดี๋ยวฉันโทรไปบอกป้านายให้เดี๋ยวให้แฮปปี้ไปส่ง”
เฟลิเซียกอดโทนี่เบาๆและเดินออกไปอย่างเงียบๆ ดวงเนตรสองคู่สบกันเล็กน้อยราวกับนึกเป็นห่วง
ปีเตอร์พยักหน้าเป็นคำตอบประมาณว่าจะไม่เป็นอะไรและยิ้มให้กับร่างบางที่ปิดประตูลง
“โอเค...เรามาคุยกันต่อ
นั่งลงก่อนสิ”
โทนี่ค่อยๆทิ้งตัวนั่งลงที่เตียงและเขยิบพื้นที่ให้ปีเตอร์ได้นั่งลงข้างๆตัวเอง
เด็กหนุ่มรู้สึกเกร็งเล็กน้อยแม้จะเคยเจอเขาในโหมดจริงจังมาบ้างแล้ว
แต่สำหรับครั้งนี้เขารู้สึกบรรยากาศมันอึมครึมมากจนเกินไป
มากจนเขารู้สึกวางตัวไม่ถูกแต่ก็พยายามใจดีสู้เสือพร้อมรับทุกอย่างที่มันกำลังจะเกิดขึ้น
“นายรักลูกสาวฉันจริงๆหรือเปล่า?”
“อะไรนะฮะ?”
“ฉันถามว่านายรักลูกสาวฉันจริงรึเปล่า...รักจนหวังแต่งสร้างครอบครัวหรือแค่รักหวังเก็บแต้มเฉยๆ?”
ผิดคาดไปจากที่เขาคิดเอาไว้จนน่าตกใจและชวนให้ช็อค
ที่เขาจินตนาการเอาไว้คือโทนี่คงขอให้เขาเลิกกับเฟลิเซียเป็นแน่
แต่เปล่าเลยเหมือนโทนี่กำลังอยู่ในโหมดคุณพ่อไม่ใช่แค่ในฐานะพ่อเธอ
แต่เหมือนอยู่ในโหมดการเป็นคุณพ่อของเขาไปด้วยในตัว
“ว่าไงไอ้หนู?”เขาทวน “รักเธอแบบไหน?”
“รักมากๆจนหวังแต่งนั่นแหละฮะคุณสตาร์ค”เขาตอบด้วยความสัตย์จริงและอมยิ้มเล็กน้อย
“สัญญากับฉันไหมว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ?”
“สัญญาด้วยชีวิตของผมเลยคุณสตาร์ค”เขาพยักหน้า
“ผมสัญญาว่าจะรักและดูแลเธออย่างดี
จะไม่ทำให้เธอเสียใจหรือทุกข์ใจ...แล้วก็จะไม่นอกลู่นอกทางด้วยฮะ จะอยู่เคียงข้างเธอไม่ว่าจะยามทุกข์หรือยาม...”
“ส่วนนั้นค่อยว่ากันในวันแต่งงานก็แล้วกัน”
“งานแต่ง? โอ้ แม่
เจ้า! คุณพูดว่างานแต่ง!?”
“ใจเย็นไอ้หนู...ฉันหมายถึงเมื่อนายเรียนจบมีหน้าที่การงานที่มั่นคงแล้วนะ
แล้วก็...ถ้ายังไม่เลิกกันไปก่อนน่ะนะ
นี่ไม่ได้แช่งแค่พูดเผื่อเอาไว้เฉยๆถ้านายทำลูกสาวฉันเสียใจหรือด่างพร้อย...ฉันสาบานเลยว่าฉันจะเจื๋อนนาย
ตายเมื่อไหร่ก็จะขุดกระดูกมาสาปไม่ให้ผุดให้เกิดเลยคอยดู”
“ผมสัญญาฮะคุณสตาร์ค! ขอบคุณฮะ!”
ปีเตอร์โผเข้ากอดโทนี่อย่างดีอกดีใจ เขายิ้มกรุ้มกริ่มเล็กน้อยพลางกอดและตบหลังปีเตอร์เบาๆ
เพพเพอร์ที่ยืนอยู่นอกประตูอมยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันไปมองเฟลิเซียที่ยืนอยู่ข้างๆตัวเอง
ร่างบางได้ยินทุกบทสนทนาที่พ่อของเขาพูดกับปีเตอร์ พวงแก้มขาวขึ้นสีแดงเล็กน้อยอย่างเขินอายจน
เฟลิเซียปลีกตัวหายกลับเข้าไปในครัวทันทีพร้อมกับแม่ของเธอที่หัวเราะเล็กน้อยเพราะการที่จะได้เห็นลูกสาวตนเขินนั้นไม่มีได้มีมาให้เห็นบ่อยๆ
เหมือนถูกขอแต่งงานทางอ้อมรึเปล่านะ?
เธอพยายามสะบัดหัวไล่ความคิดและยกมือปิดใบหน้าเพื่อบดบังความเขิน
ความสัมพันธ์แรกเริ่มของเธอกับปีเตอร์นั้นเป็นเพียงแค่พี่น้อง
ความสัมพันธ์ค่อยๆพัฒนาไปอย่างเนิบๆจนกลายมาเป็นแฟนกันในที่สุด
มันไม่ได้หวือหวาจนน่าเกลียดและทั้งสองคนก็อยู่ในกรอบมาตลอดไม่เคยออกอกลู่นอกทาง
เพพเพอร์ แฮปปี้และโรดีส์ให้การสนับสนุนมาโดยตลอด
ถึงอย่างนั้นก็ยังคงเป็นห่วงคอยดูเธออยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ การที่เธอไม่ยอมบอกโทนี่เป็นเพราะความกลัวและเพราะพ่อของเธอย้ำอยู่เสมอแม้อาจจะดูเล่นๆติดตลก
แต่ลึกๆเธอก็รู้ดีว่าเขาเป็นห่วงเธอ
ซึ่งเขาก็เป็นห่วงเธอจริงๆนั่นแหละ...
โทนี่กลัวลูกสาวของเขาอาจจะต้องเจ็บช้ำ ในกรณีที่รักนั้นไม่สมหวังหรือเธอถูกความรักทำร้าย
เขาไม่ต้องการเห็นลูกสาวของเขาเจ็บปวดและโทนี่ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าถ้าหากมีวันนั้นวันที่เขากลัวขึ้นมามันจะเป็นอย่างไร
เธอคงจะแตกสลายและพังทลายไม่เหลือชิ้นดี...
“ไม่เอาน่าเฟ...ไม่ร้องไห้สิ! วันนี้เป็นวันที่พี่สวยที่สุดเลยนะรู้ไหม?”
ไม่น่าเชื่อวาวันเวลานั้นจะผันเปลี่ยนไปเร็วเสียเหลือเกิน
ในที่สุดระฆังวิวาห์ก็ถูกลั่นดังไปทั่วทั้งเมืองที่อยู่ใกล้เคียงกับตัวโบสถ์ มอร์แกนในวัย15ปีกำลังปลอบพี่สาวตนไม่ให้ร้อง
เธอไม่ได้กำลังเสียใจแต่รู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
แต่จะเรียกร้องไห้ก็ไม่ถูกเสียทีเดียวออกแนวน้ำตาคลอเสียมากกว่า
“ขอบคุณนะมากูน่า”เฟลิเซียยิ้มและซับน้ำตา
“พ่อมาแล้ว! แล้วเจอกัน!”
มอร์แกนกอดเฟลิเซียเบาๆก่อนที่จะเดินออกไปและส่งยิ้มให้กับพ่อของเธอ
“ว้าว...ดูซิ
ลูกสาวป๊าในชุดแต่งงาน...งดงามมากเฟซี่”
“ป๊า...!”
“งดงามมากลูกรัก
เอาล่ะพร้อมที่จะเข้าพิธีวิวาห์อย่างเป็นทางการรึยัง?”
“พร้อมแล้วค่ะ...ตื่นเต้นมากๆเลยค่ะป๊า”
“ตอนงานแต่งป๊าแม่เขาก็ตื่นเต้นแบบนี้แหละ...”
โทนี่ยิ้มในใจลึกๆเขารู้สึกใจหายไม่น้อย
ไม่น่าเชื่อว่าวันเวลาจะโหดร้ายกับเขาถึงเพียงนี้ในที่สุดวันที่จะต้องส่งลูกสาวเข้าสู่พิธีแต่งงานก็มาถึง
บอกตามตรงเขารู้สึกดีใจและเศร้าใจด้วยในเวลาเดียวกัน
ดีใจที่ได้เห็นลูกสาวได้แต่งงานอย่างมีความสุขแต่ก็เศร้าใจที่ลูกสาวกำลังจะก้าวเดินออกจากไปบ้านและเริ่มต้นชีวิตคู่สร้างครอบครัวของตนเอง
ถึงเธอจะสัญญาว่าจะมาเยี่ยมเขาบ่อยๆแต่มันก็ให้ความรู้สึกต่างกัน ไม่ใช่แค่เขาทั้งเพพเพอร์และมอร์แกนก็ด้วยเช่นกัน
คงรู้สึกเหงากันไปอีกพักใหญ่ๆ
“ขอบคุณนะคะป๊า”
“ด้วยความยินดีลูกรัก...รักลูกนะ3,000”
“รักป๊า...3,000เหมือนกันค่ะ”
การส่งตัวเจ้าสาวสู่พิธีวิวาห์ก็ได้เริ่มขึ้น
ปีเตอร์ตื่นเต้นมากและอดใจรอที่จะได้เห็นหน้าเธอไม่ไหวแล้ว
เมื่อหญิงสาวได้ย่างก้าวเข้ามาวินาทีนั้นปีเตอร์รู้สึกว่าเขารู้สึกว่าตัวเองลืมหายใจไปชั่วขณะ
ภายใต้ผ้าขาวบางๆมีรอยยิ้มสดใสของเธอซ่อนอยู่จะเรียกว่าความสดใสทะลุผ้าคลุมก็น่าจะได้
เฟลิเซียงดงามมากและออร่าความสวยก็จับมากๆเช่นกันชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นกว่าเดิม
รอที่จะได้เปิดม่านคลุมหน้าออกจากใบหน้าของเธอ เมื่อเจ้าสาวมาถึงแท่นพิธีทุกสิ่งทุกอย่างก็ได้เริ่มขั้นตอนและกระบวนการของมันทันที
คำสัตย์สาบานและบทสวดภาวนากับบทเพลงแห่งความยินดีก็ได้เริ่มบรรเลง
โทนี่มองภาพตรงหน้าอย่างเงียบๆน้ำตาเขาคลอเล็กน้อยเป็นน้ำตาแห่งความสุขและรู้สึกยินดี
แต่มันก็เคล้าไปด้วยความเหงาเหลือเกิน
“เชิญคู่บ่าวสาว...จูบ...”
“ป๊า...”
“ป๊าคะ...”
“ป๊า...”
“ป๊าคะ!”
เฮือก!
“ป๊าไหวไหมคะ?”
“หะ...ฮะ?”
โทนี่ค่อยๆลุกขึ้นมานั่งอย่างงงๆก่อนที่จะรู้สึกปวดจี๊ดที่หัว
หน้าผากของโทนี่มีรอยช้ำม่วงและบวมเล็กน้อย เมื่อประติดประต่อเรื่องราวดีๆเขากำลังจัดการวางแผนอัปเกรดชุดของเขา
พร้อมกับเตรียมซ่อมแซมแก้ไขจุดบกพร่องบางส่วนแต่แล้วจู่ๆเขาก็รู้สึกหน้ามืดไปชั่วขณะพร้อมกับหัวฟาดขอบโต๊ะ
เขารู้สึกง่วงอย่างบอกไม่ถูกอาจจะเพราะเขายังไม่ได้นอนสติก็เลยดับวูบไปแบบดื้อ
“ไหวไหมฮะคุณสตาร์ค?”
“ก็...ไหว
คิดว่านะ”
เขาค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆพลางชำเลืองมองเวลากับปฏิทิน
ก็พบว่ามันยังคงเป็นวันเดือนปีในปัจจุบันอยู่ไม่ใช่วันเวลาในอีกหลายสิบปีข้างหน้า
จู่ๆเหมือนเขาจะฉุกคิดอะไรได้จึงหันไปมองปีเตอร์ทันทีพร้อมกับบีบไหล่เขาแน่น
“ผะ-ผมทำอะไรผิดรึเปล่าฮะ?”
“นายกำลังเดตอยู่กับลูกสาวฉันรึเปล่าปีเตอร์?”
“เอ๊ะ?”
“เดี๋ยว...อะไรนะฮะ?”
เกิดความฉงนใจและเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าเฟลิเซียกับปีเตอร์
ทั้งสองมองหน้ากันเล็กน้อยก่อนที่จะต่างคนต่างมองไปยังผู้ที่ถามคำถาม
“หมายถึงคบกันน่ะหรอคะ?”
“ใช่
แบบว่าแอบคบกันมาสองปีอะไรแบบนี้ใช่ไหม?”
“ทำไมป๊าคิดแบบนั้นล่ะคะ?”
“แค่สงสัย”
เฟลิเซียหัวเราะเล็กน้อยและส่ายหัว
รวมถึงปีเตอร์เองก็ส่ายหน้ารัวด้วยเช่นกันเพื่อเป็นคำตอบ
“ไม่ค่ะป๊า
เราสองคนไม่ได้เดตกันค่ะ...แล้วก็ไม่ได้คบกันด้วย”
“ไม่ได้โกหกป๊านะ?”
“ไม่ค่ะ”เฟลิเซียยิ้ม
“ผม...คิดกับเธอแค่พี่สาวฮะ”
“หนูก็คิดกับพีทแค่น้องชายค่ะ”
“หัวนายกระแทกแรงไปรึเปล่า?
ไหวไหมเนี่ย?”
โรดีส์เปิดประเด็นและงงงวยกับพฤติกรรมของโทนี่
เมื่อเขาปล่อยปีเตอร์เป็นอิสระโทนี่จึงไหวไหล่เล็กน้อยก่อนที่จะกอดปีเตอร์แน่นๆ
สลับกับหันไปกอดลูกสาวตนและหอมหัวเล็กน้อยด้วยความโล่งอกโล่งใจ
“วันนี้กินอะไรกันดีเด็กๆ?”
“ฉันว่าสมองนายกระทบกระเทือนนะหาหมอหน่อยไหม?”
“เงียบน่าโรดีส์!”
สรุปแล้วมันก็แค่ฝันร้ายชั่วคราวนั่นแหละ
-------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพตอนพิเศษเล็กๆน้อยๆค่ะ (ฮา)
หวังว่าจะชอบกันนะคะ
ความคิดเห็น