คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : We are Avengers We are 'family' [END]
Fairburn, Georgia
บ้านริมทะเลสาบ
“เฮ้...”
“ไง ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“สบายดีนะ?”
“ก็เรื่อยๆ”
นาตาชาทักทายและกอดโรดีส์เล็กน้อยตามด้วยคลินท์ที่กอดทักทายด้วยเช่นกัน
ทั้งสามคนได้รับการติดต่อจากเพพเพอร์เมื่อคืนวานนี้
ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ดูไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ในการติดต่อครั้งนี้ไม่ได้มีแค่ทั้งสามคนแต่ยังมีคนอื่นๆด้วยเช่นกันที่ได้รับการติดต่อจากเธอ
“เธอได้บอกรึเปล่าว่ามีอะไรอยากให้ช่วย?”คลินท์เปิดประเด็น
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...บอกแค่ว่ามันเกี่ยวกับโทนี่แล้วจะแจ้งรายละเอียดให้รู้ตอนมาถึง”
“หรือว่า...จะยังไม่หายเศร้ากับเรื่อง...”
“ก็อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้
คงจะร้ายแรงน่าดู”คลินท์หันไปมองนาตาชา
“เอ่อ...หวัดดีฮะ”
“ไงไอ้หนู”
“พวกคุณก็ได้รับการติดต่อมาเหมือนกันหรอฮะ?”
“พวกนายก็ด้วยหรอ?”แซม
“แซม! บรานส์!”
“ลมอะไรหอบมากันล่ะเนี่ย”บรูซ
“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน”วันด้า
“ฉันว่าแปลกๆนะ...นายคิดเหมือนกันไหม?”
“ฉันก็คิดเหมือนนายนั่นแหละบัค”
สมาชิกอเวนเจอร์สมาพร้อมหน้ากันเกือบทุกคนแต่ที่ขาดไปก็คือธอร์กับวิชชั่น
ทั้งหมดมองหน้ากันและขมวดคิ้วอย่างฉงนใจปนรู้สึกแปลกใจ หากโทนี่ยังคงไม่ก้าวเดินต่อและยังผูกใจเจ็บกับการจากไปของเฟลิเซียอยู่เขาก็น่าจะเก็บตัวอยู่เงียบๆ
มีเพพเพอร์และมอร์แกนอยู่ข้างๆ
เขาไม่จำเป็นที่จะต้องเรียกทีมมากันพร้อมหน้าแบบนี้เสียด้วยซ้ำ
หรือว่าจะมีเรื่องด่วนอะไรจริงๆ?
สตีฟรู้สึกว่ามีบางอย่างแปลกและไม่ชอบมาพากล
หลังจากการคืนมณีทุกเม็ดตามช่วงเวลาของมันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
สตีฟได้เต้นรำกับเพ็กกี้เมื่อตอนที่เขาย้อนเวลากลับไปและได้เกษียณตัวเองส่งต่อมอบโล่ให้กับแซมได้เป็นกัปตันอเมริกาคนต่อไปและอาศัยอยู่ที่ใดที่หนึ่งในบรู๊คลิน
บัคกี้ได้รับการให้อภัยโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมาและเกิดขึ้น
แต่ก็ต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของรัฐบาลอีกทีในแง่ของการบำบัดจากผลกระทบที่เขาถูกทรมานมาอย่างยาวนาน
นาตาชายังคงคอยจัดการกับพวกคนไม่ดีเธอยังคงดำเนินชีวิตของเธอต่อไปตามคำมั่นที่ได้ให้เอาไว้กับตัวเองว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือต่ออย่างคุ้มค่า
และไปเยี่ยมที่บ้านของคลินท์บ้างเป็นบางเวลา ส่วนคลินท์เริ่มจะวางมือแล้วและใช้เวลาไปกับครอบครัวซะส่วนใหญ่
ส่วนบรูซก็ยังคงค้นคว้าทดลองศึกษาสิ่งใหม่ๆตามแบบของตน
ส่วนวันด้าปลีกวิเวกไปอยู่คนเดียวในแห่งใดแห่งหนึ่งซึ่งก็ไม่มีใครรู้แน่ชัด
หากวิชชั่นยังอยู่พวกเขามีแผนที่จะไปใช้ชีวิตอย่างสงบร่วมกันที่เวสต์วิว
ปีเตอร์ก็ยังคงใช้ชีวิตปกติสุขของเขาที่รัฐควีนส์
เป็นเด็กนักเรียนมัธยมและเป็นสไปเดอร์แมนคอยจัดการกับพวกคนที่ไม่ดีเหมือนเดิม โรดีส์ก็ยังคงทำงานให้กับทางการทหารเป็นปกติ
“แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน?”
“พวกเราก็พึ่งจะมาถึงก่อนพวกนายไม่นาน...ยังไม่เจอใครเลย”
“นี่ถ้ากวนโอ้ยกันเลิกคบนะบอกก่อน”
โรดีส์เป็นคนแรกที่เดินนำพวกเขาไปก่อนและเคาะประตูบ้าน
แต่ไม่มีเสียงตอบรับเขาจึงเคาะอีกสองสามครั้งและถือวิสาสะเปิดประตูพบว่าไม่ได้ล็อค
นาตาชาเดินเข้าไปภายในบ้านและกวาดสายตามองไปรอบๆบ้าน
ดูทุกส่วนและทุกมุมก็ไม่พบใครเลยจึงหันมาส่ายหัวให้กับคนอื่นๆที่รออยู่ข้างนอกเพื่อเป็นคำตอบว่าไม่มีใคร
“นายรู้เรื่องอะไรกับเขารึเปล่า?”แซมถามปีเตอร์
“ไม่ฮะ...เอ่อ
แต่ผมได้รับการติดต่อจากคุณสตาร์คเมื่อเช้านี้บอกว่ามีเรื่องอยากให้ช่วย
ผมก็เลยรีบมาที่นี่เลย”
“เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้นายบอกสตาร์คติดต่อนาย?”
“ใช่ฮะ”
“มีใครได้รับการติดต่อจากสตาร์คบ้าง?”
“ไม่นะของฉันเพพเพอร์ติดต่อมา”
“ฉันก็ด้วย”
เท่ากับว่าตอนนี้มีเพียงปีเตอร์เท่านั้นที่ได้รับการติดต่อจากโทนี่โดยตรง
วินาทีนั้นปีเตอร์รู้สึกตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะเพราะเขาเป็นแกะดำเพียงแค่คนเดียว
ทั้งหมดจึงหันมาเพ่งเล็งเขาทันที
เด็กหนุ่มจึงยกมือขึ้นและส่ายหน้าว่าเขาไม่รู้อะไรด้วย
“สตาร์คพูดอะไรกับนาย?”บัคกี้เปิดประเด็น
“เอ่อ...เขาบอกว่าเขาคิดค้นอุปกรณ์อะไรสักอย่างได้ก็เลยอยากให้ผมมาช่วย”
“มันเกี่ยวกับอะไร?”บรูซถามเขา
“ไม่ได้บอกละเอียดฮะว่าเกี่ยวกับอะไร
แต่ก่อนที่คุณสตาร์คจะตัดสายจากผมเห็นพูดประมาณว่า... ‘รอป๊าก่อนนะเฟซี่’ อะไรแบบนี้...จริงด้วย! เขานัดเจอผมที่โรงรถ!”
“รอป๊าก่อนนะเฟซี่....”สตีฟทวนคำ
‘ไม่ต้องหาวิธีที่จะพาหนูกลับมา’
“รีบไปที่โรงรถ”
“เดี๋ยวๆ อะไรๆเกิดอะไรขึ้น!?”แซมมองสตีฟที่จู่ๆก็มีท่าทีที่ลุกลี้ลุกลน
“จำได้ไหมที่เฟซี่บอกว่าไม่ต้องหาวิธีพากลับมา”
“แล้วมัน...ยังไง?”นาตาชาขมวดคิ้ว
“ปีเตอร์ได้ยินโทนี่พูดว่ารอป๊าก่อนนะเฟซี่
สมมติว่าโทนี่ไม่ได้หาวิธีพาเธอกลับมาแต่ว่าจะไปหาเธอแทนล่ะ?”
“ไปหาเธอแทน...นายคิดว่าโทนี่จะฆ่าตัวตาย?”
“ไม่ก็สร้างเครื่องเดินทางข้ามเวลาย้อนเวลากลับไปเพื่อหามณีนั่นแล้วพาเธอกลับมาแบบที่ช่วยแนท
ไม่ก็ขังตัวเองไว้ที่ช่วงเวลานั้นแล้วไม่กลับมาอีกเลย”
“ถ้าทำแบบนั้นก็จะขัดกับสิ่งที่เธอขอเอาไว้...และถ้าเกิดขึ้นคราวนี้ได้ยุ่งเหยิงแน่ไม่ก็โลกทางนั้นกับทางนี้ก็ต้อง...พินาศ”
“คุณสตาร์ค!”
ไวเท่าความคิดพวกเขารีบวิ่งไปยังโรงจอดรถทันทีก่อนที่อะไรก็ไม่รู้จะวุ่นวายและยุ่งเหยิงไปมากกว่านี้
เมื่อไปถึงประตูโรงรถถูกเปิดกว้างและที่พื้นมีแผ่นวงกลมอะไรบางอย่างกำลังเรืองแสงอยู่และสายไฟระโยงรยางค์ไปทั่วทั้งห้อง
โทนี่กำลังยืนอยู่ใจกลางสิ่งนั้นและที่ข้อมือของเขาก็มีอุปกรณ์บางอย่างคล้ายกับที่เขาเคยสร้างเมื่อตอนเดินทางข้ามเวลา
“คิดว่าจะมาไม่ทันบอกลากันซะแล้ว”
“มันไม่ตลกเลยนะโทนี่”
“อะไร? ตลกอะไรกัน? ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำ…ฉันผิดตรงไหน?”
“ผิดตรงที่นายกำลังทำลายความตั้งใจของเธอ”นาตาชากอดอกพลางมองเขาอย่างไม่ค่อยจะพอใจ
“และก็กำลังจะทิ้งคนที่ตัวเองรักเอาไว้ข้างหลัง”วันด้าพูด
“ฉันเข้าใจนะว่านายยังทำใจไม่ได้กับการสูญเสีย...แต่นายไม่ควรทำแบบนี้”
“ไม่แคป...นายไม่เข้าใจ
เพราะนายยังไม่เป็นพ่อแบบฉัน”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น…”สตีฟกอดอก
“ใช่ นั่นแหละประเด็นโรเจอร์
นายยังไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อ...ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ว่าพวกนายจะมารั้ง
หรือจะมาอะไรก็ตามฉันไม่สนใจแล้วขอเอาแต่ใจตัวเองบ้าง
ที่ฉันเรียกพวกนายมาก็แค่อยากเห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้ายมันก็เท่านั้นแหละ เอาล่ะ! ไว้เจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการ!”
“วันด้า”
“ได้แคป”
ไม่ต้องให้อธิบายว่าเขาให้เธอทำอะไร ก่อนที่โทนี่จะกดกลไกใดๆหมอกควันเวทมนตร์สีแดงได้หยิบยกร่างเขาลอยขึ้นเหนือพื้น
ปีเตอร์ยิงใยแมงมุมมัดตัวของโทนี่เอาไว้ทันทีจากนั้นวันด้าจึงค่อยๆวางร่างของเขาลงอย่างช้าๆ
โทนี่แสยะยิ้มเล็กน้อยเหมือนเขาคิดมาแล้วว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น
เมื่อถูกวางลงกับพื้นโทนี่เหยียบกลไกบางอย่างที่ถูกซ่อนเอาไว้ตรงฐานที่เขายืนอยู่ทันที
ก่อนที่จะเกิดเป็นกลุ่มควันโขมงมากมายคละคลุ้งไปทั่วทั้งโรงรถ
“โทนี่!”
คลินท์รีบวิ่งเข้าไปดูใกล้เลยพร้อมกับคนอื่นๆ
เมื่อควันจางลงร่างของโทนี่ยังคงยืนอยู่กับที่เหมือนเดิมแต่เขาสลัดใยของปีเตอร์หลุดแล้ว
จากนั้นก็มีพัดลมตัวยักษ์พัดพาควันออกไปจนหมด
พร้อมกับริบบิ้นหลากสีสันพวยพุ่งออกมาจากฐานวงกลม
ทั้งหมดมองหน้ากันก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะตกลงสู่สภาวะความเงียบนาตาชากอดและขมวดคิ้ว
เธอมองอย่างไม่พอใจและไม่เข้าใจเล็กน้อย
“เล่นบ้าอะไรของนายเนี่ยสตาร์ค?”
“ก็แบบ...อยากจัดปาร์ตี้ฉลองที่ได้กลับมาเจอกัน
กลัวเรียกมาแบบธรรมดาโลกไม่จำก็เลยลองหาทำอะไรแปลกใหม่ เป็นไง? ไม่เอาน่าโรมานอฟ
นี่อุตส่าห์คิดมาเพื่อพวกนายโดยเฉพาะเลยนะ”
“ตลกมากเลยเพื่อน”โรดีส์ประชด
“เอ่อ...ทั้งหมดนี่?”
“อ๋อ เจ้าอุปกรณ์พวกนี้น่ะหรอ?
ของปลอมหมดเลย”
“เพเพอร์กับมอร์แกนไปไหน?”
“ก็ไปช็อปปิ้งกันสองคนแม่ลูก”
เขาหันไปทางปีเตอร์โทนี่ยิ้มเมื่อมองดูดีๆแผ่นวงกลมที่พื้นแท้จริงก็แค่ไฟวงที่มีรีโมทสำหรับเท้าเหยียบซ่อนอยู่
สายไฟทั้งหมดก็เป็นแค่พร๊อพประกอบที่โทนี่สร้างขึ้นมาเพียงเท่านั้น เขายังคงทำหน้าทะเล้นอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
เขาไหวไหล่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แค่บอกว่าจะจัดปาร์ตี้กันดีๆแค่นี้ก็มาแล้ว”แซมกอดอกและหน่ายกับเขาไม่ต่างจากคนอื่น
ถ้าไม่ติดว่าบัคกี้เคยมีกรณีเขาคงชกโทนี่ไปแล้วจริงๆ บรูซเองก็ส่ายหน้าไม่ต่างจากคนอื่นๆ
แม้แต่ปีเตอร์ยังเอือมแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกเขาเดินเข้าไปใกล้เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าโทนี่ไม่เป็นอะไร
และช่วยเขาแกะใยแมงมุมบางส่วนออกพร้อมกับตรวจสอบว่าทั้งหมดนี้ไม่ได้มีกลไกอะไรซับซ้อนหรือซ่อนไว้อีก
เพราะคงไม่มีใครอยากโดนเขาเซอร์ไพรส์สองเด้งแน่ๆ
“บอกกันดีๆก็ได้”สตีฟถอนหายใจ “เล่นแบบนี้ตกอกตกใจกันหมด”
“วันหลังถ้าเล่นแบบนี้อีกคราวนี้เลิกคบแล้วจริงๆนะ”
“ถ้างั้นขอตัว...ก่อนนะ...”
“งั้นฉัน...ขอ...ด้วย”
“จะไม่อยู่ฉลองปาร์ตี้ด้วยกันก่อนจริงๆหรอคะ?”
“ฟะ-เฟซี่...”
วันด้าเป็นคนแรกที่เห็นร่างบางยกมือขึ้นปิดปากอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
นาตาชาเป็นคนต่อมาที่เห็นและช็อคไปชั่วขณะ
ใบหน้าสายลับสาวจะเรียกว่าเหมือนเห็นผีก็คงมิปานเพราะทั้งอึ้งและตะลึงด้วยในเวลาเดียวกัน
เมื่อสองสาวนิ่งไปจึงกลายเป็นจุดสนใจทันที สตีฟและคนอื่นๆจึงหันตามไป
หญิงสาวเกศาดำยาวปรากฏตัวขึ้นในชุดเดรสสีคราม
“ฮึก...!”
วันด้าเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปกอดเธอพร้อมกับนาตาชา
ร่างบางกอดตอบสองสาวอย่างแนบแน่นเหมือนทั้งสองได้น้องสาวคนสำคัญกลับคืน
นาตาชาร้องไห้ไม่ต่างจากวันด้าที่กำลังสะอื้น
กลิ่นอายอ้อมกอดอุ่นที่เธอคิดถึงบัดนี้มันได้หวนคืนกลับมาแล้ว เฟลิเซียน้ำตาคลอเล็กน้อยและสวมกอดทั้งสองด้วยความคิดถึงไม่ต่างกัน
“อย่าหายไปแบบนั้นอีกได้โปรด...”
“อย่าทำแบบนี้อีก...”
“สัญญาค่ะวันด้า...สัญญาค่ะแนทหนูกลับมาแล้วค่ะ”
“ยินดีต้อนรับกลับบ้าน...”
“ขอบคุณค่ะทั้งสองคน...”
“นายทำแบบนั้นได้ยังไงสตาร์ค?”คลินท์หันมามองเขาทันทีอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“นาย...พาเธอกลับมา?”สตีฟถาม
“ไม่บาร์ตัน...ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย”โทนี่ “มีคนส่งเธอกลับมา...”
“ใคร?”บรูซขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คนทางนู้น…ตอนนี้เธอไม่มีพลังพิเศษอะไรอีกแล้ว”
หากเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่มีใครเชื่อ
ไม่มีใครรู้ว่าโลกหลังความตายนั้นมีอยู่จริงไหมหรือโลกหน้าที่รอคอยเราอยู่มีจริงหรือเปล่า
ไม่มีใครสามารถคาดเดาหรือหยั่งรู้ได้จนกว่าเราจะไปพบเจอด้วยตัวของเราเองและไม่มีใครที่ตายแล้วกลับมาบอกหรือเล่าให้ฟัง
แต่ของลูกสาวเขานั้นต่างออกไปเหมือนเธอไม่เคยตาย ต่อให้เฟลิเซียไม่กลับมาลูกสาวของเขาก็ไม่เคยตายจากไป
อาจจะรวมถึงคนอื่นๆก็คิดเช่นเดียวกันเธอจะยังคงมีชีวิตอยู่ในใจของพวกเขาตลอดไป ช่วงเวลาที่เฟลิเซียหายไปไม่ได้หมายความว่าเธอตาย
เหมือนแค่หายไปพักผ่อนและกลับมาหาพวกเขาในวันที่เธอนั้นฟื้นตัวแข็งแรงแล้ว
“...ต่อให้ไม่มีอีกแล้วเธอก็ยังคงเป็นครอบครัวของพวกเรา”สตีฟยิ้มและโทนี่เห็นด้วย
“พูดได้ดี...แบบนี้ดีก็...ไม่แย่เท่าไหร่
แต่ก็นั่นแหละเธอจะได้ไม่ต้องเอาชีวิตไปทำอะไรเสี่ยงๆแบบนั้นอีกแล้ว”
“เฮ้...”
“สวัสดีค่ะแซม...สวัสดีค่ะบัคกี้ ผมทรงใหม่เท่มากเลยค่ะ”
“ขอบคุณ”บัคกี้ยิ้ม
“ห้ามจีบลูกสาวฉัน”
“แน่นอนว่าไม่”บัคกี้ยิ้มและส่ายหัว
เมื่อเธอปาดน้ำตาแล้วก็เข้ากอดแซมกับบัคกี้เล็กน้อย
และเข้าไปทักทายบรูซกับโรดีส์
ในที่สุดรอยยิ้มกับความสดใสที่พวกเขาคิดถึงก็ได้หวนคืนกลับมาแล้ว เฟลิเซียยังคงนุ่มนวลและอ่อนโยนเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
ความอบอุ่นแผ่กระจายไปทั่วโดยรอบอีกครั้งเหมือนไฟที่มอดดับไปในตอนนี้ก็ได้ถูกจุดติดขึ้นอีกครั้ง
สวนดอกไม้ที่มืดครึ้มได้แสงสว่างกลับคืนมาแล้ว...
ครั้งนี้พวกเขาจะไม่ยอมสูญเสียแสงอาทิตย์อันอบอุ่นนี้ไปอีกแล้ว
จะปกป้องหล่อนด้วยชีวิตและจะมอบรอยยิ้มกับความรักให้กับเธอเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมาอย่างไม่มีเสื่อมคลาย
“ไว้ว่างๆเดี๋ยวจะพาไปเล่นกับเด็กๆที่ฟาร์ม”
“ขอบคุณนะคะคลินท์”
คลินท์เป็นคนต่อมาที่เธอเดินมาหาและสวมกอดเขา
คลินท์ไม่อยากจะเชื่อแต่ก็คงไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้แล้วในจุดๆนี้
“หวา! สตีฟคะ!”
“รู้เลยนะว่าไม่มีใครห้ามใคร”
สตีฟกอดและยีศีรษะเธอจนผมเธอยุ่งเหยิง ความโกรธและขุ่นเคืองที่พวกเขามีในตอนแรกนั้นจางหายไปโดยฉับพลัน
เหมือนไม่เคยมีอะไรที่ทำให้พวกเขาโกรธเกิดขึ้น
เฟลิเซียหน้ามุ่ยเล็กน้อยแต่ก็แค่แกล้งทำเพียงเท่านั้น
เมื่อผละจากเขาปีเตอร์เป็นคนต่อไปที่โผเข้ากอดเธอ
อดีตผู้ครองพลังเวทสาวกอดสไปเดอร์แมนหนุ่มแนบแน่น ปีเตอร์ยิ้มอย่างมีความสุขและดีใจ
ในตอนแรกเขาคิดว่าพี่สาวของตนคงเป็นเพียงแค่ภาพโฮโลแกรมแน่ๆ
แต่เปล่าเลยนี่คือเธอจริงๆพี่สาวใจดีของเขา
“ยินดีต้อนรับกลับฮะ”
“ขอบคุณนะพีท”
“มีเรื่องอยากเล่าให้ฟังเยอะแยะเลยฮะ”เขาคลายกอดและอมยิ้มเล็กน้อย
“อยู่ฟังทั้งวันยังได้”
“แต่ก่อนอื่น...”
“เอ๊ะ”
วันด้ายิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนที่หมอกควันสีแดงจะรายล้อมตัวของเฟลิเซียเอาไว้
นาตาชาหันไปสบตากับคลินท์เล็กน้อย รวมถึงคนอื่นๆเองก็มองหน้ากันราวกับรู้ใจกันในทันที
“รู้สึก...ไม่ค่อยดีเลยแฮะ”
“จะไปไหนฮะคุณสตาร์ค”ปีเตอร์ขวางเขาเอาไว้และแสยะยิ้มเล็กน้อย
“เราจะลงโทษสองพ่อลูกกันยังไงดีนะ?”
“ก็...”
“สลายโต๋!”
“เฮ้! หยุดนะ!”
เฟลิเซียกับโทนี่มองหน้ากันเล็กน้อย สองพ่อลูกส่งยิ้มให้กันก่อนที่จะต่างคนต่างรีบวิ่งออกจากโรงรถเพื่อเอาตัวรอด
เกิดเป็นเสียงหัวเราะและการวิ่งเล่นไล่จับขึ้นทันที
บ้านที่เคยเงียบสงัดในตอนนี้กำลังถูกเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขกลับมาเติมเต็มทุกแห่งหน
ครอบครัวใหญ่ที่เคยเศร้าหมอง บัดนี้ก็ได้ถูกชะล้างจางหายไปทีละนิดๆและตายหายไปกับอดีตที่ผ่านมา
เฟลิเซีย เฮโลน่า หรือ เฟลิเซีย สตาร์ค
เธอจะยังคงเป็นครอบครัวคนสำคัญของพวกเขาตลอดไป แม้ว่าตอนนี้จะไร้ซึ่งอำนาจหรือพลังวิเศษใดๆนั่นก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
ที่ผ่านมาในสายตาของพวกเขาเธอก็คือเธอ เด็กสาวและหญิงสาวธรรมดาแต่แสนวิเศษ
ด้วยความสุภาพอ่อนหวาน อีกทั้งยังอ่อนโยนแม้ว่าจะถูกเกลียดหรือมีคนไม่ชอบ
ต่อให้เธอไม่มีพลังเหล่านั้นพวกเขาก็ยังคงรักเธอเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
และก็เป็นเช่นนี้เสมอมานับตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกันจวบจนปัจจุบัน
ขอบคุณที่ส่งเธอกลับคืนมายังอ้อมกอดของพวกเขา
เฟลิเซีย เฮโลน่า
(เฟลิเซีย สตาร์ค)
ความสดใสแห่งอเวนเจอร์ส
[END]
จบแล้วค่ะฮู่เร่! ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์และทุกๆกำลังใจที่มีให้กับไรท์กันมาอย่างต่อเนื่อง
ขอบคุณที่ร่วมเดินทางกันมาตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ
ไรท์ขอบคุณมากๆจริงๆค่ะ จากความตั้งใจแรกที่จะจบภายในสี่ปี+กับความหมดไฟ
แต่เพราะรีดเดอร์ไรท์ก็เลยไฟลุกท่วมจบได้ไวกว่ากำหนดที่ได้วางเอาไว้มากๆค่ะ TT ไรท์ดีใจนะคะที่ได้แต่งฟิคชั่นเรื่องนี้ขึ้นมา
จะพูดว่าเป็นความเอาแต่ใจก็ได้ค่ะที่ไม่อยากให้หนังจบแบบนั้น (ร้องไห้)
นอกจากรีดเดอร์แล้วยังมีคนที่อยากขอบคุณอีกหนึ่งคนค่ะ
คือเพื่อนของไรท์เองที่ช่วยผลักดัน(แนะนำ/จุดประกายไอเดีย)
หลายๆอย่างทำให้ไรท์ทำฟิคนี้ออกมาได้ด้วยดีอย่างที่ตั้งใจหวังไว้ จะเรียกว่าเป็น Co-Producer หรือ Exclusive Producer ก็น่าจะได้ค่ะ(ฮา)
เพราะปรึกษาพูดคุยเพื่อทำฟิคออกมาให้ดีที่สุดค่ะ เพื่อสนองนีทและเพื่อคนอ่านไรท์ตั้งใจทำออกมามากๆและดีใจมากๆค่ะที่ผลตอบรับดีมากๆT//////T อาจจะไม่ได้แมสมาก แต่ดีต่อใจไรท์ค่ะเพราะกังวลเหมือนกันเนื่องจากเป็นแนวครอบครัว รีดเดอร์ทุกคนก็คือกำลังใจและแรงผลักดันที่สำคัญไม่แพ้กันค่ะ
ขอบคุณนะคะ
ไรท์ขอบคุณมากๆจริงๆทุกครั้งที่อ่านคอมเมนต์มันเป็นปริ่มไปทั้งหัวใจเลยค่ะ
เหมือนไรท์ทำมิชชั่นชีวิตสำเร็จไปอีกหนึ่ง
ส่วนอันนี้รูปวาดน้อนที่ไรท์จ้างเพื่อนวาดมาค่ะเย้ (คนที่ไรท์ได้กล่าวถึงไปข้างต้น)
(ขออภัยในความฮาร์ดคอร์ของลายน้ำค่ะ(ฮา) ไรท์เป็นคนใส่เอง)
หากสนใจจ้างวาด สามารถDM ไปสอบถามได้นะคะ
ที่นี่เลย!
รับประกันงานคุณภาพและดจีย์มากๆ!
ยังไม่หมดยังมีอีกค่ะ (ฮา)
อันนี้ก็จ้างวาดมาเหมือนกัน หากสนใจติดต่อได้ทางไอจีนี้เลยค่ะ
รับประกันงานคุณภาพอีกงานค่ะ!
https://www.instagram.com/nn_ninette/
รักนะคะ 3,000
ขอบคุณค่ะ
ยังสามารถติดผลงานฟิคมาร์เวล บัคกี้ x
OC ของไรท์ได้อีกหนึ่งนะคะ
ที่นี่เลยค่ะ :
ส่วนอีกที่ที่รีดอะไร้ต์เลยค่ะ(NCในเด็กดีจะตัดไปลงที่ รีดอะไร้ต์นะคะ) :
ฟิคจบแล้วแต่ก็ยังมีตอนพิเศษมาให้อ่านกันบ้างประปรายนะคะ
>< ไว้เจอกันค่ะ
ขอบคุณนะคะ!
ความคิดเห็น