[Fic avengers x OC] She is our 'Family' [END]

ลำดับตอนที่ #28 : Chapter26 : Demon tree

Chapter26

 

“ดูเซ็งๆนะคะ ชีสเบอร์เกอร์หน่อยไหม? เผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น”

“....!?”

“ถ้าไม่รีบจัดการชีสเบอร์เกอร์แสนอร่อยนี้ หนูจะกินมันทั้งหมดคนเดียวนะคะ:)”

“...เฟซี่!”

 ไม่รู้ว่าเขาทำงานมากเกินไปจนสมองสั่งกลไกให้สร้างภาพหลอนของเธอขึ้นมารึเปล่า เขาขยี้ตาเล็กน้อยก่อนที่จะหยิกตัวเองอย่างแรงจนอุทานออกมา เขายังคงไม่เชื่อแม้สัญชาตญาณและความรู้สึกของคนเป็นพ่อจะรู้สึกอยู่เต็มอกว่าคนตรงหน้าคือลูกสาวของเขาไม่ผิดแน่

“เอ่อ...นี่คงไม่ใช่รายการอำกันเล่นๆแบบใช้เทคโนโลยีอำพรางใบหน้าเป็นลูกสาวฉันหรอกใช่ไหม? แบบว่าปลอมยันเสียงและบอกเลยตบตาฉันคนนี้ไม่ได้หรอกนะจะบอกให้”

 เขายังหวาดระแวงก่อนที่จะเอื้อมมือไปแตะที่ขมับทั้งสองข้างของเธอ เพื่อหุ่นปุ่มเล็กๆบางอย่างซึ่งมันเป็นเทคโนโลยีการอำพรางและสร้างใบหน้าเหมือนบุคคลๆหนึ่งแบบที่นาตาชาเคยใช้แต่เขาก็ไม่พบ จึงลองบีบและดึงแก้มก็สัมผัสได้ถึงความนุ่มและอบอุ่นไม่ได้เย็นเฉียบ เฟลิเซียยิ้มให้เขาเล็กน้อยมันเป็นรอยยิ้มที่ยังตรึงอยู่ในโสตและความทรงจำของคนเป็นพ่อ โทนี่น้ำตาคลอเล็กน้อยก่อนที่จะยิ้มออกมาและดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดของเขา เฟลิเซียกอดตอบอย่างคิดถึงผู้เป็นพ่อไม่ต่างกัน

 นี่ไม่ใช่ความฝัน...

 มันคือเรื่องจริงที่เธอยังมีชีวิตอยู่

 แต่ยังไงกันล่ะ?

“มันยังไงกันเฟซี่...ลูก...แบบยังไง?”

 เขาหอมหัวลูกสาวตนเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆคลายกอดจากเธอ เขาทั้งทึ่งทั้งดีใจอย่างท่วมท้นจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ถูก เขาได้เธอกลับคืนมาแล้วตอนนี้และเขาก็คงไม่ยอมปล่อยให้หายไปอีกแล้ว นับต่อแต่นี้ไปจะไม่มีการเดิมพันหรือลองเสี่ยงกับอะไรที่มันต้องสูญเสียใครสักคนไปอีกแล้ว

“เรื่องมันยาวน่ะค่ะป๊า...หนูสัญญาว่าจะไม่ปกปิดอะไรและจะเล่าให้ฟังทุกอย่างค่ะ”เธอรับรอง

“มีใครรู้เรื่องลูกอีกไหม?”

“ไม่มีค่ะ”เธอส่ายหน้า “ป๊าเป็นคนแรกที่รู้ค่ะ”

หลายเดือนก่อนหน้านี้

“...”

‘ที่นี่...มัน...ที่ไหน?’

 เปลือกตาอันหนักอึ้งค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ เธอกวาดสายตามองไปรอบๆและสายตาทอดยาวตรงไปยังด้านหน้าที่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา มันยาวไกลออกไปแบบไม่มีที่สิ้นสุดเพราะเธอมองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง เฟลิเซียก้มลงมองตัวเธอเล็กน้อยทำให้เห็นว่าในตอนนี้เธออยู่ในชุดเดรสสีขาว ท้องนภาสีฟ้าครามกับหมู่เมฆาขาวมีสายลมเอื่อยๆพัดมาปะทะเข้ากับร่างเธอเล็กน้อย เกศายาวสยายและพลิ้วไหวไปตามแรงลมเล็กน้อย

 เธอจำที่นี่ได้....

 ที่แห่งนี้เคยปรากฏขึ้นหรือจะเรียกว่าเธอเคยมาเยือนแล้วครั้งหนึ่ง ซึ่งเป็นตอนที่เธอกำลังพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลหลังจากที่เกิดอุบัติไม่คาดฝันถูกเหล็กแทงจนทะลุร่าง ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่ยังคงเค้าเดิมเหมือนที่เธอเคยเห็น เท้าเปล่าเหยียบย่ำบนผืนน้ำใส มือของเธอแตะไปยังคอของตัวเองอีกครั้งก็ไม่พบกับสร้อยคอที่เธอมักจะสวมใส่เป็นประจำอีกแล้ว เธอคลายมือตนก่อนที่จะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เฟลิเซียลองดึงพลังออกมาแต่ก็ว่างเปล่าและไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 เธอทำสำเร็จ

 นั่นก็หมายความว่าเธอช่วยพ่อของเธอเอาไว้ได้สำเร็จอาจจะรวมถึงนาตาชาเองก็ด้วย ร่างบางยิ้มเล็กน้อยแต่ก็รู้สึกเศร้าด้วยในเวลาเดียวกัน เพราะไม่สามารถกลับไปหาคนอื่นๆได้อีกแล้ว แม้จะวางแผนตัดสินใจและทำใจมาแล้วประมาณหนึ่ง แต่ก็พอเอาเข้าจริงๆก็ไม่สามารถทำใจได้อย่างสนิทใจ เธอคิดถึงพวกเขาทุกคนโดยเฉพาะมอร์แกนเพราะเธอผิดสัญญากับน้องสาวตน สำหรับเธอมันค่อนข้างจะร้ายแรงเพราะเธอให้คำมั่นไว้แล้วแท้ๆแต่ท้ายที่สุดก็เป็นคนทำลายสัญญานั้นเสียเอง

 เฟลิเซียรักษาสัญญาเอาไว้ไม่ได้...

 มอร์แกนคงจะเสียใจไม่น้อยและอาจจะยังไม่เข้าใจในตอนนี้ ในสักวันหนึ่งที่เธอเติบโตขึ้นมากกว่านี้เธอคงจะเข้าใจ และคงจะให้อภัยกับคำมั่นสัญญาที่ตนไม่อาจจะทำตามได้

“ยืนเหม่ออะไรอยู่...”

“!?”

“อายุก็ยังน้อยอยู่แท้ๆ ทำตัวเป็นฮีโร่ไปได้...ฉันลืมไปก็เธอมันอเวนเจอร์สนี่นะ”

“เฮลก้า...”

 ร่างบางเกศาสีบลอนด์ทองปรากฏตัวขึ้นแบบที่เธอไม่ทันได้สังเกตหรือรู้สึกถึง เจ้าของดวงเนตรสีฟ้าเช่นเดียวกับท้องนภาจ้องมองเฟลิเซีย ด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งและยืนกอดอกหล่อนอยู่ในชุดเดรสสีขาวเหมือนกันเพียงแต่ชุดไม่เหมือนกัน

“ทำไม...”

“เก็บความสงสัยไปถามทางนู้นดีกว่า”

 เธอใช้นิ้วโป้งชี้ไปทิศทางหนึ่ง เฟลิเซียจึงหันไปคราวนี้ทิวทัศน์และทัศนียภาพเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันผืนน้ำถูกแทนที่ด้วยหญ้าเขียวขจี ดอกไม้หลากชนิดนานาพันธุ์และหลากสีสันค่อยๆปรากฏขึ้นมาพร้อมกับผีเสื้อตัวเล็กตัวน้อยที่กำลังโบยบินไปรอบๆ เมื่อเฟลิเซียหันกลับมาเฮลก้าก็หายไปเสียแล้ว เมื่อไม่พบเธอจึงเดินย่ำพื้นหญ้าเหล่านั้นไปอย่างช้าๆ ทางที่เคยทอดยาวไม่มีเส้นทางบรรจบหรือสิ้นสุดตอนนี้ปรากฏเป็นต้นไม้ยักษ์สีดำที่เธอนั้นคุ้นเคยเป็นอย่างดี บรรยากาศและภาพที่เธอเคยพบทับซ้อนมามีร่างร่างหนึ่งที่เธอจำได้ว่าเคยเห็นครั้งก่อน กำลังนั่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่แต่คราวนี้อีกฝ่ายค่อยๆทิ้งตัวลงมายังพื้นเบื้องล่างและนั่งลงที่รากไม้ใหญ่

‘ในที่สุด...ก็ได้พบกันอีกครั้งหนึ่ง’

 ร่างนั้นพูดเฟลิเซียไม่อาจอนุมานหรือคาดเดาได้ว่าต้องแทนอีกฝ่ายด้วยคำว่าเขาหรือเธอ สวมมงกุฎดอกไม้อันใหญ่ไร้ซึ่งใบหน้ามีเขาสีดำงอกออกมาคล้ายกับกิ่งไม้และมีเพียงแค่แสงสว่างกับตัวเป็นเงาสีดำ ตัวล้อมไปด้วยเถาไม้เลื้อยและดอกไม้ต่างๆมากมาย วาจาหรือเสียงที่เปล่งออกมามีทั้งเสียงผู้หญิงและชายซ้อนทับกันออกมา เฟลิเซียหยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายและรักษาระยะห่าง

“คุณคือ...?”

‘นั่งลงก่อนสิ...แล้วข้าจะแนะนำตัวข้าให้เจ้าได้รู้จักมากกว่าที่ตำราได้บอกเล่าเอาไว้...’

 เพียงแค่สะบัดมือเพียงเท่านั้นรากไม้ยักษ์ค่อยๆสานกันเป็นที่นั่ง เฟลิเซียจึงค่อยๆนั่งลงตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างเงียบๆ

‘ข้าคือแก่นแท้แห่งพลังที่ซ่อนอยู่ตัวตนอยู่ในต้นไม้...ไร้เพศและไร้นาม ข้าอยู่บนโลกและจักรวาลใบนี้มาอย่างช้านาน...อยู่มาก่อนที่บรรพชีพและสิ่งมีชีวิตใดๆบนโลกนี้จะถือกำเนิดเกิดขึ้นมา ข้าเกิดขึ้นจากความว่างเปล่าในห้วงอวกาศลอยเคว้งไปทั่วทุกหนแห่งในเอกภพอันกว้างใหญ่ ข้าเป็นทั้งด้านมืดและสว่าง เมื่อเริ่มมีความรู้สึกนึกคิดกับสติปัญญาข้าก็ค่อยๆปรับสมดุลตัวเองเข้าสู่ดาวเคราะห์ดวงนี้ หล่อหลอมตัวตนกับพลังทั้งสองด้านกลมกลืนไปกับพิภพโลก ก่อกำเนิดเป็นต้นไม้ยักษ์แตกกิ่งก้านสาขาออกไปอย่างไม่รู้จบและเป็นส่วนหนึ่งกับโลก ข้าเติบโตขึ้นเรื่อยๆพร้อมพลังแฝงที่ซ่อนอยู่ก็ค่อยๆทวีคูณมากขึ้นเรื่อยๆจนกระทั่งพลังด้านมืดกลืนกินแสงสว่างไปจนเกือบหมดสิ้น’

 เฟลิเซียนั่งฟังอีกฝ่ายบอกเล่าเรื่องราวอย่างเงียบๆ พร้อมกับภาพบางอย่างที่ฉายและปรากฏขึ้นในห้วงอากาศ เหมือนกับกำลังกรอเทปพาเธอย้อนกลับไปในอดีตกาลที่ผ่านเลยมาไม่รู้กี่ร้อยหรือกี่พันปีหรือกี่ล้านปีมาแล้ว

‘อีกหลายๆล้านหรือหลายๆสหัสวรรษต่อมาสิ่งมีชีวิตอื่นๆในโลกก็เริ่มถือกำเนิด มนุษย์เริ่มมีภาษาเริ่มสร้างมีอารยธรรม วัฒนธรรมและประเพณีของตนขึ้น มีวิชาความรู้มากมายหลากหลายศาสตร์หลายแขนงก่อเกิด รวมถึงการเรียนรู้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่ซ่อนอยู่และเรียกขานกันว่าพลังเวทมนตร์ ผู้หยั่งรู้ถึงสิ่งที่อยู่เหนือกฏเกณฑ์แห่งธรรมชาติผู้หนึ่งได้ค้นพบการมีอยู่ของตัวข้า สังหารผู้คนบริสุทธิ์ไปไม่รู้กี่ร้อยพันชีวิตเซ่นสังเวยร่างไร้วิญญาณและคาวเลือดเหล่านั้น เพื่อแลกกับอำนาจมืดที่จะเหนือทุกสิ่งทั้งปวงอยู่เหนือแม้กระทั่งความตาย ข้าจึงมอบพลังของข้าให้กับชายผู้นั้นรวมถึงมอบชีวิตอันเป็นนิจนิรันดร์ แต่ก็ต้องทนทุกข์ทรมานจากบาดแผลแห่งความเหงาและความเจ็บปวด จากการที่เห็นคนรักค่อยๆล้มหายตายจากไปทีละคน พลังด้านมืดค่อยๆกัดกินจิตใจทีละนิดจนในที่สุดก็สลายไป จิตวิญญาณและร่างกายที่แตกสลายหวนคืนหลอมรวมเข้ากับตัวข้า ทิ้งไว้เพียงแค่ตำราหนังสือที่จดบันทึกเกี่ยวกับแก่นแท้ของพลังด้านมืด มีผู้คนมากมายออกตามล่าหาตำราแต่ก็คว้าน้ำเหลวเพราะมันถูกผนึกและซ่อนเอาไว้ ผ่านไปหลายทศวรรษในที่สุดก็มีผู้ค้นพบตำราที่ถูกซ่อนเอาไว้และออกตามหาข้าอีกครั้ง ข้าได้มอบพลังให้แต่ครั้งนี้มันกลับแตกต่างออกไป ตรงที่สามารถดึงพลังด้านสว่างที่ถูกพลังด้านมืดของข้านั้นกลืนกินไปแล้วออกมาได้ ในที่สุดพลังด้านสว่างที่อยู่ในรูปของมณีแห่งการฟื้นคืนก็ถูกดึงออกมา’

 ปรากฏเป็นภาพของมณีเม็ดขาวบริสุทธิ์ลอยขึ้นมาในอากาศ มันแตกต่างจากอันที่เธอสวมใส่เป็นสร้อยคอและพกติดตัวตลอดตรงที่ มันเม็ดใหญ่กว่าและยังไม่ได้รับการเจียระไนแต่ก็สวยงามในแบบของมัน

‘ความกระหายในความรู้ของชายผู้นี้ไม่มีที่สิ้นสุด ใช้เวลาหลายศตวรรษในการไขความลับที่ซ่อนอยู่ในมณี ละทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลังคิดถึงแต่ตนเองและผยองในความเป็นอมตะไม่กลัวความเป็นความตาย ความทะเยอทะยานและความพยายามความอยากรู้ถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ก็ได้นำพาไปสู่ความสำเร็จ เงื่อนไขและสิ่งที่ค้นพบถูกจดบันทึกต่อเติมจากตำราเล่มเดิมที่ตนเองค้นพบ มันคือความสำเร็จและความสุขที่มากล้นเกินจะพรรณนาแต่อนิจจาความสุขมักอยู่ไม่นาน...’

“อ๊ะ...”

 ภาพกลางอากาศนั้นดับวูบลงปรากฏเป็นร่างเงาของคนสองคนและไม่ปรากฏใบหน้าให้ได้เห็น ร่างแกร่งของเขากำลังโอบกอดและโอบอุ้มร่างๆหนึ่งเอาไว้ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นคนรักของเขา

‘คนรักกำลังจากไป...ในที่สุดก็เริ่มตระหนักถึงความตายที่กำลังจะคร่าชีวิตคนรักไป ทรมานจากโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษาหาย เขาพร้อมที่จะสละอายุขัยที่อยู่ในเงื่อนไขของมณีเพื่อที่จะนำพาหล่อนกลับมาจากความตายแต่จะรอให้นางตายเพื่อที่จะได้ใช้พลังจากมณีก็ไม่สามารถทำใจรอได้ขนาดนั้น ชายผู้น่าสงสารจึงอ้อนวอนขอร้องกับข้า ยอมสละทิ้งทุกสิ่งอย่างแม้แต่ความเป็นอมตะที่ข้ามอบให้ ข้าจึงยื่นข้อเสนอให้กับชายผู้นี้เขาต้องสละชีพอมตะต้องแลกเปลี่ยนด้วยชีวิต จิตวิญญาณและร่างกาย เพื่อที่คนรักจะได้มีชีวิตอยู่ต่อแต่ไม่ได้หมายความว่าจะหายจากโรคร้ายที่เป็นอยู่ เพียงแค่ประวิงเวลาออกไปและสิ้นชีวิตตามอายุขัย...ชายผู้นี้ตอบรับทันทีแบบไม่มีลังเลข้าจึงทำตามพันธะข้อตกลง’

 และภาพเงาชายคนนั้นก็ค่อยๆสลายหายไป เหลือไว้เพียงแค่เงาของคนรักกับตำราหนังสือที่ถูกทิ้งเอาไว้

‘หนังสือและมณีถูกส่งต่อให้กับคนรักของเขา หล่อนเขียนเรื่องสละชีพอมตะที่เขาได้บอกเล่าให้กับเธอลงไปในหนังสือ หล่อนรู้ตัวดีว่าอีกไม่กี่ปีข้างหน้าโรคร้ายจะคร่าชีวิตหล่อนไปอีกเป็นครั้งที่สอง จากตำราที่คนรักของเธอเขียนเอาไว้มณีจะนำพาเขากลับมาได้แต่หากกลับมาแล้วก็อาจจะไม่ได้ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างที่ควรจะเป็น เธอจึงหยุดความคิดที่จะนำพาเขากลับมา ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างโดดเดี่ยวเพียงลำพังและจากโลกนี้ไปอย่างสงบในที่สุด มณีหวนคืนสู่ตัวข้าอีกครั้งแต่ครั้งนี้ไม่ได้หลอมรวมกับพลังด้านมืดแต่ถูกพลังด้านมืดปกคลุมเอาไว้ หนังสือถูกฝังและผูกมัดเอาไว้ด้วยโซ่ที่สุสานของนาง ข้ายังคงเติบโตและแผ่พลังด้านมืดออกมาอีกอย่างไม่รู้จบ...จนยุคสมัยต่อมามีมนุษย์หยั่งรู้มากยิ่งขึ้นและออกตามล่าหาพลังกันอย่างไม่รู้จบ กระทั่งมนุษย์กลุ่มแรกที่เรียกขานตนเองว่าบาโฟเมตก็พบเข้าและหนังสือก็ถูกขุดออกมาจากสุสาน’

 ปรากฏเป็นผู้คนที่อยู่ภายใต้หน้ากากและชุดเสื้อคลุมสีดำกับสัญลักษณ์ดาวห้าแฉก ซึ่งเฟลิเซียจำได้ไม่มีวันลืมยิ่งพูดชื่อองค์กรเธอก็ยิ่งจำได้ชัดเจน

‘พวกมันตั้งรกรากและพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้ดึงและนำพลังของข้าออกมาแต่ครั้งนี้มันไม่ง่ายเหมือนสองครั้งแรกที่ผ่านมา เพราะในครั้งนี้ข้าจะเป็นผู้เลือกเองว่าจะมอบพลังให้กับผู้ใดและตัดสินใจเองว่าใครคือคนที่เหมาะสม พวกมันไม่เคยยอมแพ้และเหน็ดเหนื่อย เมื่อเข้าสู่ยุคสมัยที่เริ่มพัฒนาขึ้นชื่อว่ามนุษย์...ในที่สุดพวกมันก็สามารถดึงพลังของข้าออกไปได้แต่ก็น้อยนิดและแต่ก็ทรงพลัง หากมนุษย์คนใดไม่อาจรับพลังของข้าได้ร่างก็จะสลายและถูกข้ากลืนกิน เป็นอีกครั้งในรอบหลายทศวรรษที่ข้าได้กลืนกินจิตวิญญาณมนุษย์ที่ถูกสังเวย พวกที่ได้พลังข้าไปก็ไม่สามารถดึงพลังออกมาใช้ได้เต็มที่และมีข้อจำกัด พวกไร้ประโยชน์ก็ต้องตายพวกที่พอมีประโยชน์ก็ถูกจับตัวไปทดลองต่างๆมากมายผสานพลังจากเทคโนโลยีและศาสตร์แห่งพลังเหนือธรรมชาติเข้าด้วยกัน เมื่อมีคนที่แข็งแกร่งในพลังมากพอก็จะถูกดึงพลังออกมาเพื่อส่งมอบให้ผู้เป็นใหญ่ในองค์กรครอบครองพลังเหล่านั้นไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ไม่ใช่แค่พลังแต่มันรวมถึงชีวิตของคนๆนั้นด้วยเช่นกัน...เริ่มเกิดลัทธิบางอย่างขึ้นปลูกฝังความเชื่อที่ว่ามนุษย์ที่ไม่ดีและชั่วร้ายไม่สมควรได้รับการให้อภัย เป็นศาลเตี้ยคอยจัดการกับพวกคนไม่ดี...แต่มันก็แค่สิ่งฉาบฉวยให้คนภายนอกได้เห็น ในความเป็นจริงแล้วนั้นตรงกันข้ามพวกมันไม่สนและไม่แยกแยะว่ามนุษย์ที่ตนคร่าชีวิตไปจะเป็นคนดีหรือคนเลว ฆ่าเพื่อสังเวย ฆ่าเพราะผยองในอำนาจพลังที่มีแม้ว่าจะน้อยนิดก็ตาม พลังด้านมืดและความชั่วร้ายแผ่กระจายออกมาจากมนุษย์ทุกผู้ที่อยู่ในองค์กรและลัทธิ’

“ดัฟฟ์...เฮลก้า…เบรค...”

 สามชื่อที่เฟลิเซียจำได้ไม่ลืมถูกเอ่ยถึง ครั้งนี้ภาพในห้วงอากาศปรากฏเป็นใบหน้าของทั้งสามให้เธอได้เห็นอย่างชัดเจน และฉายให้เห็นเรื่องราวที่ผ่านๆมาภายในองค์กรนั้นโหดร้ายมากแค่ไหนกับออร่าความมืดที่กำลังแผ่และกระจายไปทั่ว ผู้คนถูกฆ่าเป็นผักปลาอย่างน่าเวทนาและชวนให้รู้สึกหดหู่

‘เวลาผ่านเลยไปหลายปีก็มีสิ่งที่น่าอัศจรรย์เกิดขึ้น ท่ามกลางความบิดเบี้ยวและผิดเพี้ยนก็มีพลังด้านบวกเกิดขึ้นแม้จะเป็นแสงสว่างเล็กๆที่ริบหรี่มากก็ตาม ชายผู้หนึ่งกับสตรีนางหนึ่งไม่ได้ฝักใฝ่ในพลังด้านมืดเหมือนคนอื่นๆรู้ผิดชอบชั่วดีและไม่ได้เห็นผิดเป็นถูก ทั้งสองนับว่าเป็นความสำเร็จครั้งใหม่และยิ่งใหญ่ ชายหนุ่มที่สามารถรับพลังจากข้าไปได้มากกว่าผู้อื่นและร่างกายไม่แตกสลาย ส่วนหญิงสาวได้รับพลังแห่งการดูดซับพลังมากกว่าคนปกติทั่วๆไปเพราะร่างกายตอบสนองต่อเทคโนโลยีแห่งการดูดซับพลังมากกว่าคนอื่นๆ แน่นอนว่าทั้งคู่ไม่ต้องการตกเป็นเครื่องมือให้กับองค์กรชั่วร้ายนี้จึงพากันหนีไปและเกิดเป็นความรักในที่สุด...’

“…”

 ทันทีที่ได้ยินเธอเบิกตากว้างเล็กน้อย ผู้เป็นพ่อและแม่ที่แท้จริงปรากฏขึ้นแม้จะเป็นเพียงแค่ภาพลางๆก็ตาม สองผู้ให้กำเนิดที่เธอไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเลยนับตั้งแต่เธอลืมตาขึ้นมาดูโลกถึงจะเคยเห็นภาพบางส่วนที่อยู่ในไฟล์องค์กรที่โทนี่กู้มา แต่ภาพตรงที่กำลังประมวลและฉายอยู่มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน เหมือนเธอได้อยู่ในช่วงเวลาที่พ่อแม่เธอยังมีชีวิตอยู่จริงๆและเป็นภาพอีกมุมที่เธอไม่เคยได้เห็น เธอรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้าหยาดน้ำตาเอ่อคลอเล็กน้อยเพราะมันเป็นความรู้สึกที่พูดไม่ถูก

‘ในที่สุดอีกหนึ่งชีวิตก็ค่อยๆเจริญเติบโตในครรภ์ของหล่อนอย่างช้าๆ ทั้งสองสัมผัสได้ถึงหัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นอยู่พวกเขาเฝ้ารอไม่ไหวที่จะได้พบกับแก้วตาดวงใจตัวน้อยที่กำลังจะเกิดในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า...แต่ชีวิตก็ไม่ได้สวยงามหรือเรียบง่ายขนาดนั้น องค์กรตามหาทั้งสองเจอในที่สุด ชายหนุ่มปกป้องคนที่ตนรักด้วยชีวิตของเขาและถูกเซ่นสังเวยเพื่อเอาพลัง น่าเวทนา...หล่อนกำลังจะฆ่าตัวตายตามแต่ก็ถูกห้ามเอาไว้เสียก่อนและถูกพาตัวกลับ ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำและแตะเข้าที่ต้นไม้อย่างไม่ตั้งใจทำให้ค้นพบสิ่งแปลกใหม่ นางดูดซับพลังจากข้าโดยที่ตนเองนั้นไม่รู้ตัวในตอนนั้นเองที่ข้าได้สัมผัสและรู้สึกถึงทารกที่กำลังเติบโตอยู่ในครรภ์ของนาง ข้าสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างซึ่งข้าเองก็ไม่สามารถจะอธิบายได้เช่นกัน...ข้ารับรู้และรู้สึกได้ถึงความแตกต่าง วินาทีนั้นเองข้าจึงตัดสินใจปล่อยให้นางซึมซับพลังของข้าไปจนเกือบหมดและให้พลังนั้นตกไปอยู่กับทารกที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลกในวันข้างหน้า ผู้นำแห่งองค์กรและคนอื่นๆรู้สึกทึ่งและตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจึงอำนวยความสะดวกให้แก่นางทุกสิ่งอย่างเพราะแค่ต้องการเด็กที่กำลังจะเกิดมา ค่ำคืนที่พวกมันรอคอยก็มาถึงหล่อนได้ให้กำเนิดชีวิตน้อยๆขึ้นมาและเสียชีวิตลงทันที เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เธอได้สวมกอดลูกสาวของตน’

 เหตุการณ์หลังจากนี้ก็คงไม่ต้องให้อีกฝ่ายนั้นอธิบาย เมื่อเธอเติบโตและเริ่มรู้เรื่องแล้วพวกเขามองเธอเป็นเพียงแค่สิ่งของและเครื่องมือเติบโตขึ้นมาท่ามกลางคำหว่านล้อมและคำปลอบจอมปลอมสารพัด เลี้ยงดูเธอมาเป็นอย่างดีเพราะมีจุดประสงค์แอบแฝงร่างกายเธอต้องรับยามากมายสารพัด ไม่รู้จักโลกภายนอกพวกเขาปลูกฝังสิ่งต่างๆมากมายแต่เธอก็ไม่ได้คล้อยตาม เธอรู้ว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้มันไม่ถูกต้องเมื่อสบโอกาสเธอจึงหนี หนีไกลจนกระทั่งเธอได้พบกับโทนี่ สตาร์ค

 นับแต่นั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปตลอดกาล จนเธอกลับไปยังองค์กรอีกครั้งเพื่อยุติเรื่องราวทั้งหมดและได้ครอบครองมณีกับพลังที่แท้จริงที่ตื่นขึ้น

‘อย่าให้ใครรู้...อย่าให้ใครเห็น...อย่าให้ใครแตะต้อง...อย่าให้พวกมันได้ไป’

 อีกฝ่ายเปรยขึ้นเล็กน้อยเธอจำได้ว่าคำๆนี้มันก้องอยู่ในหัวเธอมาโดยตลอด นับตั้งแต่วันที่ตัดสินใจหนีออกมาจนกระทั่งพลังที่แท้จริงได้ตื่นขึ้น คำพูดเหล่านี้ก็ได้หายไปจากโสตประสาทแต่เธอยังคงจำได้ไม่ลืม เธอเชื่อฟังมาตลอดและปกปิดซ่อนเร้นเรื่องสัญลักษณ์ที่หลังตน เพราะหากในสักวันถูกตามตัวจนเธอเมื่อเห็นตราสัญลักษณ์นี้ก็จะรู้กันในทันทีว่าเธอคือคนที่หนีมาจากองค์กร

‘เจ้าอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นคำพูดที่พ่อของเจ้าพูดกับเจ้ามาโดยตลอด’

“…”

 เฟลิเซียอึ้งในคำตอบและอีกฝ่ายก็ไม่ได้พูดอะไรขึ้นต่อจากนั้น มันเหมือนเป็นการบอกใบ้กรายๆว่าพ่อกับแม่ของเธอไม่เคยตายและหายจากเธอไปไหน พวกเขายังคงอยู่เคียงข้างเธอเสมอมานับตั้งแต่เธอเด็กจนเติบใหญ่

‘เมื่อเจ้าหนีสำเร็จ...บาโฟเมตแตกแยกกันเองภายในและแบ่งออกเป็นสองขั้วอำนาจ เกิดการเข่นฆ่ากันเองเพื่อแย่งชิงตำราหนังสือจนในที่สุดก็ล่มสลาย พวกที่แย่งชิงตำรามาได้สำเร็จก็มาตั้งรกรากใหม่ในหลายปีต่อมาและซ่อนตำราหนังสือเอาไว้ จนกระทั่งเจ้ามาเจอมันอีกครั้ง’

 ภาพในห้วงอากาศค่อยๆสลายหายไปเป็นอันจบเรื่องราวลงและเกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง เฟลิเซียไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใดออกมาพลางคิดทบทวนอะไรบางอย่าง ใบหน้าว่างเปล่าไม่ได้แสดงความรู้สึกใดๆออกมาก่อนที่จะมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น

“ขอบคุณนะคะ...”

‘ขอบคุณ?’อีกฝ่ายเอียงหัวเล็กน้อย ‘เจ้าขอบคุณสิ่งใด?’

“ขอบคุณที่บอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพ่อแมในอีกมุมหนึ่งให้ฟังค่ะ...แล้วก็ขอบคุณที่ตอบรับปณิธานที่ต้องการจะให้อีกสองชีวิตได้มีชีวิตอยู่ต่อไปค่ะ นั่นแหละค่ะคือสิ่งที่อยากจะขอบคุณ”

 เธอยิ้มถึงจะรู้ว่าทำสำเร็จแล้วแน่ๆแต่ก็แอบกลัว แต่เธอเชื่อว่าเธอทำสำเร็จอย่างแน่นอนและพ่อเธอน่าจะยังคงดำเนินชีวิตต่อไปกับครอบครัวที่เขารัก กับนาตาชาที่ตอนนี้น่าจะอยู่ที่ไหนสักแห่งบนโลกอาจจะภายในประเทศหรือนอกประเทศ เธอน่าจะกำลังมีความสุขกับชีวิตที่ได้รับการไถ่คืนมาจากดินแดนแห่งความตายกับคนที่เธอรักหรือใครสักคน

‘เจ้าไม่เสียใจหรือเสียดายชีวิตของเจ้าที่จบลงงั้นหรอ?’

“ไม่ค่ะ”

‘ทั้งๆที่เจ้ายังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยนะ’

“ในแง่อายุอาจจะใช่ แต่...ถ้าในแง่การได้ใช้ชีวิตคิดว่าได้ใช้อย่างคุ้มค่าแล้วล่ะค่ะ แบบว่าได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักใช้เวลาร่วมกันทำสิ่งต่างๆด้วยกัน ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักหรือสิ่งที่อยากจะทำก็ได้ทำมันมาหมดทุกอย่างแล้วและคิดว่าเพียงพอแล้วล่ะค่ะสำหรับชีวิตนี้ อาจจะมีบางช่วงเวลาที่หายไปเพราะมีเหตุและปัจจัยบางอย่างก็ไม่เป็นไรค่ะ”

‘ทั้งๆที่ลึกๆแล้วก็ยังอยากใช้เวลากับคนอื่นๆให้มากกว่านี้น่ะหรอ?’

“เล็กน้อยค่ะ...ถ้าเทียบกับชีวิตคนสองคน”

 เฟลิเซียยิ้มและตอบอีกฝ่ายอย่างไม่มีความลังเลในน้ำเสียง รอยยิ้มอบอุ่นและอ่อนโยนไม่เคยจางหายไปจากเธอ ออร่าความอบอุ่นและนุ่มนวลนั้นยังคงชัดเจนเธอ เฟลิเซียยกมือขึ้นมาพร้อมกับผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาเกาะก่อนที่มันจะบินจากไป

“ถึงจะไม่ได้เจอกันและไม่ได้ใช้เวลาร่วมกันอีกแล้ว อย่างน้อยๆอีกสองชีวิตยังคงอยู่และได้ดำเนินชีวิตต่อไปอย่างที่จะเป็น แล้วก็ขอแค่ได้เฝ้ามองทุกๆคนมีความสุขจากตรงนี้ก็เพียงพอแล้วค่ะ”

‘…’

 แก่นแท้ยกยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบที่ตนไม่คาดคิด จิตใจของหล่อนนั้นบริสุทธิ์และขาวสะอาดอย่างไม่น่าเชื่อ จะเรียกว่าอ่อนโยนเกินกว่าที่จะมีพลังมืดแบบนี้ไว้ในครอบครองก็น่าจะได้ อุดมการณ์ของเฟลิเซียไม่เคยเปลี่ยนไปแม้จากเหตุการณ์ที่พลิกผันทำให้ผู้คนหวาดกลัวในตัวของเธอ แม้จะถูกคนบางส่วนเกลียดชังแต่เธอก็ไม่ละทิ้งความตั้งใจที่มีมาตั้งแต่ต้น จนกระทั่งได้ร่วงรู้ถึงสิ่งที่ซ่อนและแฝงอยู่เธอก็ยังคงยึดมั่นไปเปลี่ยนแปลง ปกป้องผู้คนและทำเพื่อคนที่ตัวเองรัก

 แม้สละชีวิตก็ยอม...

‘ห้าวหาญเยี่ยงกว่าบุรุษ...เด็ดเดี่ยวและยึดมั่นในอุดมการณ์ ไม่ผยองในอำนาจแห่งพลัง...ข้าไม่เคยพบมนุษย์คนไหนที่จิตใจสะอาดบริสุทธิ์เช่นเจ้ามาก่อนหากไม่นับพ่อและแม่ของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าคงจะเปลี่ยนไปในสักวันและอาจจะถูกความมืดชักจูงได้ง่ายยามเมื่อจิตใจอ่อนแอจากการที่คนที่ตัวเองรักเหมือนครอบครัวถูกทำให้หายไป แต่ก็สามารถปรับสมดุลจิตใจให้ไม่ถูกล่อลวงหรือชักจูงได้ง่ายๆ เจ้าเป็นมนุษย์ที่น่าจะแปลกที่สุดเท่าที่ข้าเคยพบเจอมาและอยู่เหนือความคาดหมายทั้งหมดที่ข้าเคยคิดเอาไว้ ข้าเชื่อในสัญชาตญาณและความรู้สึกของข้าตั้งแต่วันที่สัมผัสได้ถึงเจ้า มาจนถึงตอนนี้ข้าก็เชื่อแล้วว่าข้าคิดไม่ผิดจริงๆและข้าก็นับถือในตัวเจ้าจริงๆ’

“…”

 เฟลิเซียยิ้มและไม่ได้เอ่ยพูดคำใดออกมา ก่อนที่จะเงยหน้ามองท้องฟ้ามันทำให้เธอรู้สึกคิดถึงทุกๆคนที่ยังอยู่ในดินแดนที่เธอไม่สามารถกลับไปเยือนได้อีกแล้วแม้จะใจหายเธอก็ต้องยอมรับอาจจะรู้สึกเหงาและเจ็บปวด แต่นี่ก็คือสิ่งที่เธอได้เลือกแล้ว

‘เจ้าสามารถเฝ้ามองคนที่เจ้ารักได้ตราบเท่าที่เจ้าต้องการ ดินแดนแห่งนี้เป็นอีกพิภพที่ซ่อนอยู่ไกลห่างจากดินแดนแห่งความตายและข้าเป็นผู้ปกครองพิภพนี้ วิญญาณของเหล่าผู้วายชนม์จากการถูกเซ่นสังเวยให้กับข้าจะหลับใหลและอยู่อย่างสงบในที่แห่งนี้ แม้แต่นางก็เช่นกัน...เจ้าจะได้อยู่ที่นี่ตลอดไป...เจ้าจะได้เฝ้าดูคนที่เจ้ารักทุกคนจากดินแดนแห่งนี้’

 นางในที่นี้คงจะหมายถึงเฮลก้าที่เธอเจอในตอนแรก หล่อนนั่งเล่นอยู่ที่กิ่งไม้ใหญ่กิ่งหนึ่งโดยที่ไม่ได้หันมาสนใจ เฟลิเซียอมยิ้มเล็กน้อยเพราะอย่างน้อยๆวิญญาณของเฮลก้าก็ได้อยู่อย่างสงบในดินแดนแห่งนี้ มีภาพของปรากฏขึ้นในห้วงอากาศทุกคนยังคงเศร้ากับการจากไปของเธอแต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็พยายามที่จะยิ้มและใช้ชีวิตต่อไปโดยที่ไม่ได้รับความสดใจจากเธออีกแล้ว

‘สมกับเป็นเธอ...แต่ก็ไม่คิดว่าจะยอมแลกทุกอย่างเพื่อคนที่ตัวเองรักขนาดนี้’

‘เธอจะรู้ไหมว่าเธอช่วยแนทเอาไว้สำเร็จ...’

‘เธอต้องรู้...เธอรู้แน่นอน’

‘ฉันจะใช้ชีวิตนี้ให้คุ้มค่า...จะอยู่ต่อเผื่อเธอและเพื่อเธอ’

 ปรากฏเป็นภาพของคลินท์ นาตาชาและวันด้า ทันทีที่ได้เห็นนาตาชาน้ำตาเธอก็ไหลออกมาทันทีโดยอัตโนมัติ ภาพตรงหน้าเป็นการยืนยันว่าเธอใช้มณีฟื้นคืนและนำพานาตาชากลับมาจากดินแดนแห่งความตายได้สำเร็จจริงๆ

‘หิวรึเปล่า?’

‘อือฮึ’

‘อยากกินอะไร?’

‘ชีสเบอร์เกอร์ค่ะ’

‘ทั้งพ่อของเธอ ทั้งพี่สาวเธอก็...ชอบชีสเบอร์เกอร์เหมือนกัน’

‘พี่เคยแอบซื้อให้หนูกิน...แต่อย่าบอกพ่อนะคะ’

‘โอ้...ได้ สัญญาจะปิดปากเงียบไม่บอกใคร’

‘เดี๋ยวจัดให้หม่ำจนพุงกางเลย’

 เฟลิเซียยิ้มเมื่อภาพตัดมาที่โทนี่ เพพเพอร์ มอร์แกนและแฮปปี้ คราวนี้เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาของตนเองเอาไว้ได้ เธอยิ้มทั้งน้ำตาเพราะมันเป็นภาพที่อบอุ่นเธอรู้สึกมีความสุขและดีใจในเวลาเดียวกันเพราะสามารถช่วยชีวิตคนที่เธอรักเอาไว้ได้ถึงสองชีวิต สีหน้าของมอร์แกนเต็มไปด้วยความงุนงงและสับสน เด็กหญิงยังเด็กเกินไปที่พวกเขาจะอธิบายเรื่องความเป็นความตายให้กับเธอฟัง ร่างบางปาดน้ำเล็กน้อยและใช้นิ้วมือแตะไปยังภาพในห้วงอากาศนั้นเบาๆ

 แต่...ถึงแม้เธอจะทำใจมาแล้วระดับหนึ่ง

 เฟลิเซียก็ไม่สามารถโกหกใจหรือโกหกความรู้สึกของตนเองได้...

 เธอยังอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับพวกเขาให้มากกว่านี้ เธออาจจะต้องเจ็บปวดจากการที่กลับไปหาพวกเขาไม่ได้แล้ว กับพวกเขาที่จะต้องเจ็บปวดจากการสูญเสียเธอ แต่เฟลิเซียเชื่อว่าความเจ็บปวดและเสียใจมันจะอยู่ไม่นานเพราะไม่นานทุกสิ่งทุกอย่างจะดีขึ้น เธอจะอยู่ในใจและความทรงจำของพวกเขาเสมอและตลอดไป พวกเขาก็จะอยู่ในใจเธอและความทรงจำของเธอตลอดไปเช่นกัน

 แต่เธอคิดถึงพวกเขาเหล่านั้นเหลือเกิน...

 อยากอยู่ด้วยกันให้มากกว่านี้และนานกว่านี้

 คิดถึงอ้อมกอดของพวกเขาและเสียงหัวเราะของพวกเขาทุกคน เอาเข้าจริงๆก็ยังรู้สึกเสียใจและเสียดายที่ชีวิตที่เหลืออยู่ไม่ได้ใช้ร่วมกันกับพวกเขา

 น่าเวทนา...

 มันคือการแลกเปลี่ยนที่แพงและมากเกินไป แลกทั้งชีวิต จิตวิญญาณและความเจ็บปวด อาจจะดูไม่คุ้มแต่เพื่อพวกเขาแล้วเธอก็ยอม

‘‘เจ้าสามารถเฝ้ามองคนที่เจ้ารักได้ตราบเท่าที่เจ้าต้องการ’ เจ้าจะทำแบบนี้ได้ก็ต่อเมื่อเจ้าตายแล้วเท่านั้นนะ’

“หมายความ...ว่ายังไงคะ?”

‘ข้าก็หมายความตามนั้น...’

 อีกฝ่ายไม่ตอบเพียงแต่อมยิ้มบางอย่าง เฟลิเซียจึงลุกขึ้นยืนและที่นั่งที่มีอยู่ในตอนแรกก็สลายหายไป อีกฝ่ายค่อยๆก้าวเดินเข้ามาใกล้ๆเธออย่างช้าๆ บรรยากาศโดยรอบเปลี่ยนไปอย่างฉับพลันพื้นหญ้าเขียวขจีหายไปและถูกแทนที่ด้วยผืนน้ำใสสะอาดแบบในตอนแรก

“อ๊ะ...”

 เฟลิเซียเห็นกลีบดอกไฮเดรนเยียกำลังลอยล่องมาตามสายลมที่พัดมาเอื่อยๆและลอยฟุ้งไปทั่วล้อมรอบตัวเธอและอีกฝ่ายเอาไว้ สวนดอกไฮเดรนเยียค่อยๆผุดขึ้นมาจากผืนน้ำ ร่างบางตะลึงงันและไม่เข้าใจว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นนับต่อจากนี้ ร่างบางค่อยๆหันกลับมาเมื่อรู้ถึงถึงน้ำหนักอะไรบางอย่างที่ถูกวางไว้บนหัวของตัวเอง มงกุฎดอกไฮเดรนเยียถูกถักสานและถักทอมาเป็นอย่างดีและสวยงามถูกสวมลงที่หัวของเธอ

‘ข้าขอนับถือความห้าวหาญและเด็ดเดี่ยวของเจ้าอีกครั้ง ข้าเห็นใจและเห็นความตั้งใจของเจ้าทุกอย่าง ยึดมั่นในสิ่งที่อยากทำเพราะมีคนที่ตัวเองรักและอยากจะปกป้อง...ทั้งหมดทั้งมวลเหล่านี้ได้ประจักษ์ให้ข้าเห็นแล้วถึงความรักอันบริสุทธิ์ที่เจ้ามีให้กับพวกเขาเหล่านั้น...ข้าจะให้โอกาส’

“โอกาส?”

‘ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้ร้องขอและไม่ใช่ทุกคนที่จะได้รับโอกาสแบบนี้ สำหรับข้าแล้วเจ้าอายุยังน้อยเกินและเจ้าก็สิ้นอายุขัยก่อนวัยอันควร ถือว่านี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากข้า เจ้าจะได้กลับไปยังที่ๆเจ้าจากมาและใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับครอบครัวที่เจ้ารัก แต่มีเงื่อนไขเล็กน้อยที่ข้าจะต้องบอกเจ้าเอาไว้ก่อน การกลับไปครั้งนี้ชีวิตเจ้าจะไม่เหมือนเดิมจากที่เคยเป็นมา เจ้ายังคงเป็นเจ้าคนเดิมแต่ที่เปลี่ยนไปคือครั้งนี้เจ้าจะไม่มีพลังใดๆอีกแล้ว...จะต้องกลายเป็นเพียงแค่หญิงสาวธรรมดา เป็นมนุษย์ปกติที่ไม่มีพลังแฝงใดๆอีกแล้ว หากเจ้าตกลงรับเงื่อนไขข้อนี้ได้ข้าก็จะส่งเจ้ากลับไป แต่ถ้าหากไม่เจ้าก็มีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่ตลอดไปและก็จะไม่มีโอกาสนั้นอีก’

“...ตกลงค่ะ”

‘ซื่อตรงกับหัวใจตัวเองแบบนี้แหละดีถ้าเจ้าปฏิเสธข้าก็จะบังคับให้เจ้ากลับไปอยู่ดี แล้วพบกันใหม่ในสักวันหนึ่งและรักษาโอกาสครั้งนี้ให้ดีๆเพราะถ้าเจ้าตายก่อนวัยอันควรอีกรอบ คราวนี้ข้าไม่มีให้แล้วนะ’

“ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณจริงๆ”

 เฟลิเซียยิ้มและพยักหน้ารับ เธอรู้สึกตื่นเต้นและอยากจะบอกเล่าเรื่องราวตรงนี้ให้พวกเขาฟัง แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากไหนดีๆแต่เหนือสิ่งอื่นใดเธอก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่า การที่เธอได้กลับไปราวกับว่าเธอไม่เคยตายหรือหายไปจะบอกเล่าให้พวกเขาฟังอย่างไรดี?

 วู่ม...

 กลีบดอกและช่อดอกไฮเดรนเยียเรืองแสงไปทั่วทั้งบริเวณ เฟลิเซียหลับตาลงเล็กน้อยเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่พบกับเจ้าของดินแดนอีกแล้ว ร่างของอีกฝ่ายและต้นไม้ปีศาจหายไปเหลือไว้เพียงแค่เธอที่ยืนอยู่ในกลางทุ่งดอกไม้โทนสีฟ้าและม่วงอ่อน ในขณะเดียวกันนั้นเองก็ปรากฏเป็นร่างของบุคคลสองคนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับพวกเขาในสักครั้งหนึ่งของชีวิต บิดาและมารดาที่แท้จริงปรากฏตัวขึ้นเธอเข้าสวมกอดทั้งสองคนอย่างอบอุ่น ไม่มีบทสนทนาระหว่างทั้งสามคนมีเพียงแค่รอยยิ้มแห่งความสุขจากทั้งสามคน เมื่ออ้อมกอดถูกคลายออกทั้งสองก็ค่อยๆหายไปพร้อมกับโบกมือลา พวกเขาจะเฝ้ารอเธออยู่ที่ดินแดนแห่งนี้จนกว่าการสิ้นอายุขัยของเธอจะมาถึง

“...”

 ร่างสุดท้ายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแต่ก็ไกลห่างออกไปเป็นร่างของเฮลก้า ดวงเนตรสีท้องนภาจ้องมายังเฟลิเซียที่กำลังมองตนเอง ไม่มีบทสนทนาระหว่างเธอทั้งสองคนมีเพียงแค่รอยยิ้มเล็กๆจากเจ้าของเกศาบลอนด์ทองและรอยยิ้มสดใสจากเฟลิเซีย เมื่อเฮลก้าหายไปและเธอหลับตาลงวินาทีนั้นแสงสีขาวก็กลืนกินทั่วทั้งบริเวณโดยรอบไปจนหมด ร่างบางปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งในมุมตึกอับสายตาผู้คน เป็นจุดเดียวกันที่เธอ โทนี่ สตีฟ สก็อตและบรูซ ออกมาจากเครื่องเดินทางข้ามเวลาในตอนที่พากันไปรวบรวมมณี เธอไม่รู้ว่าคนภายนอกรู้เรื่องของเธอมากน้อยแค่ไหน ตอนที่กำลังเดินไปร้านขายชีสเบอร์เกอร์เจ้าของร้านจำเธอได้จึงให้ชีสเบอร์เกอร์สี่ชิ้นสุดท้ายของร้านให้กับเธอในฐานะที่เป็นลูกค้าประจำ เมื่อร้านปิดเธอก็เดินจากไปแต่ก็เห็นพ่อเธอปรากฏตัวขึ้นเสียก่อนเธอจึงค่อยๆเดินไปหาเขาอย่างเงียบๆและเซอร์ไพรส์เขาว่าเธอกลับมาแล้ว

Fairburn, Georgia 

บ้านริมทะเลสาบ

 ในตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างกลับไปยังบ้าน รถเคลื่อนตัวจอดและดับเครื่องยนต์เมื่อเธอเปิดประตูและก้าวเหยียบสถานที่ที่เธอคิดถึง บ้านแสนสุขที่เต็มไปด้วยอุ่นไอรักและความสุขและความทรงจำมากมาย

 “นั่นแหละค่ะป๊า...คือเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด”

 บอกตามตรงเขาทึ่งกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเล่ามา แน่นอนอะไรๆก็เป็นไปได้สำหรับโลกนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุใดหรืออำนาจพลังใดๆเขาดีใจและรู้สึกขอบคุณที่ๆแห่งนั้นได้ส่งเธอกลับมาและให้โอกาสเธอได้กลับมาใช้ชีวิตที่เหลือต่ออย่างที่ควรจะเป็น สองพ่อลูกค่อยๆเดินไปพร้อมๆกันอย่างเงียบๆก่อนที่เฟลิเซียจะหยุดเดิน โทนี่จึงหันมามองอย่างรู้สึกฉงนใจเล็กน้อย

“มีอะไรรึเปล่าเฟซี่?”

“ตอนนี้หนูเป็นคนธรรมดาแล้ว ไม่มีพลังอีกแล้ว”เธอยิ้ม

“หนูไม่ได้เสียใจ...แค่นับแต่นี้ไปหนูก็คงไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของอเวนเจอร์สอีกต่อไปแล้ว ไร้ซึ่งพลังอำนาจใดๆเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดาและBlack Magicianก็จะเหลือไว้เพียงแค่ชื่อ”

“ใครบอกว่าลูกไม่ได้เป็นอเวนเจอร์สอีกต่อไป...”โทนี่ยิ้มเล็กน้อยและลูบศีรษะเธออย่างนึกเอ็นดู

 เฟลิเซียก็ยังคงเป็นลูกสาวตัวน้อยๆของเขาอยู่วันยังค่ำ แม้จะโตแล้วแต่เธอก็ยังคงมีมุมที่เขารู้สึกว่าเธอไม่ต่างไปจากเมื่อก่อน เหมือนยังคงเป็นเด็กตัวน้อยเหมือนวันแรกๆที่เขาและเธอได้พบกัน

“ลูกยังคงเป็นอเวนเจอร์สตลอดไป...Black Magician ก็จะไม่เหลือไว้เพียงแค่ชื่อ ลูกอาจจะเป็นคนธรรมดาในสายตาคนอื่น แต่สำหรับป๊ากับแม่และมากูน่า...ลูกคือคนพิเศษและคนสำคัญมาตลอดอยู่แล้วไม่ใช่ในแง่ของการมีพลังพิเศษ แต่เป็นคนพิเศษที่มีรอยยิ้มและความสดใสเหมือนเวทมนตร์ ที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็จะต้องตกหลุมรักและรู้สึกสดใสขึ้นทันทีเมื่อได้เห็นลูก ลูกยังคงเป็นคนพิเศษสำหรับพวกเราเสมอ”

“ขอบคุณนะคะป๊า...”

“ป๊าก็ต้องขอบคุณหนูเหมือนกัน”เขายิ้ม

“ขอบคุณพระเจ้าที่ส่งหนูมาให้ป๊า”

“พระเจ้า...เฟซี่!”

“พี่!”

“คุณแม่! มากูน่า!”

 เพพเพอร์ยกมือขึ้นปิดปากอย่างไม่เชื่อสายตา เธอยิ้มอย่างดีใจพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอเล็กน้อย โทนี่บอกว่ามีอะไรอยากเซอร์ไพรส์เธอแต่ก็ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ เด็กหญิงวิ่งไปหาผู้เป็นพี่พร้อมกับเฟลิเซียที่รีบวิ่งมาหาเธอก่อนที่จะสวมกอดและอุ้มเธอขึ้นมาหอมแก้มอย่างคิดถึง

“ไงมากูน่า~”

 มอร์แกนกอดเธอแน่นและหอมแก้มเฟลิเซียหอมคืนอีกครั้งพลางหอมหัวเล็กน้อย โทนี่รับมอร์แกนจากเฟลิเซียสองแม่ลูกโอบกอดกันอย่างแนบแน่นเพพเพอร์หอมแก้มเฟลิเซีย เธอไม่สามารถหยุดยิ้มได้เพราะเธอได้ลูกสาวของเธอคืนมา และมอร์แกนก็ได้พี่สาวของเธอกลับคืนมาด้วยเช่นกัน

 ครอบครัวพร้อมหน้าอีกครั้ง

“เอาล่ะ...มาเตรียมแผนเซอร์ไพรส์คนอื่นๆกันเถอะ”

------------------------------------------------------------------------------

ไรท์มาอัพแล้วค่ะเย้

ตอนที่แล้วไม่ใช่แค่รีด ไรท์ก็ร้องไห้เหมือนกันค่ะแอแง

ยิ่งย้อนกลับไปดูยิ่งขยี้หัวใจฮื้อ

ตอนหน้าจะเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ

ขอบคุณทุกๆกำลังใจที่มีให้ไรท์มาตั้งแต่ตอนแรกๆนะคะ

แล้วพบกันอีกครั้งในตอนต่อไปค่ะ!

ขอบคุณค่ะ

TB