คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Chapter22 : Promise
Chapter22
รุ่งสางยามเช้ามาเยือนอีกครั้งและทุกสิ่งทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม
เฟลิเซียตื่นแต่เช้าตรู่ช่วยเพพเพอร์จัดเตรียมวัตถุดิบและเป็นลูกมือหั่นผักหรือช่วยทำอาหารเล็กๆน้อยๆ
จนกระทั่งโทนี่และมอร์แกนตื่น ช่วงเวลาครอบครัวทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าในตอนเช้าก็ได้เริ่มขึ้น
เมื่อจัดการมื้อเช้ากันเป็นที่เรียบร้อยเฟลิเซียรับหน้าที่ล้างจานชามทั้งหมด
มอร์แกนออกไปเล่นนอกบ้าน ส่วนโทนี่กับเพพเพอร์นั่งคุยกันตามประสาคู่รัก
ร่างบางเช็ดมือให้แห้งและปิดก๊อกน้ำจัดเก็บจานชามที่ล้างแล้วทั้งหมด
ช่วงสายก็จะเริ่มเป็นช่วงเวลาส่วนตัว
แต่บางวันเธอก็ใช้เวลาร่วมกันกับมอร์แกนอาจจะไปเดินเล่นในป่ารอบๆแถวนี้บ้าง
ไม่ก็หากิจกรรมอย่างอื่นทำร่วมกันแบบพี่สาวน้องสาว
บางวันเฟลิเซียก็ไม่ได้ออกจากห้องนับแต่เช้าและอาจจะออกจากห้องอีกทีในช่วงเวลาบ่ายหรือค่ำ
เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการทำอะไรบางอย่างซึ่งโทนี่หรือเพพเพอร์ก็ไม่อาจจะรู้ได้
คิดว่าเธออาจจะอยากอยู่คนเดียว นานๆทีโทนี่ถึงจะพาเพพเพอร์และลูกสาวทั้งสองออกไปเที่ยวข้างนอกบ้างเพื่อใช้เวลาร่วมกันในครอบครัว
“มากูน่า...”
โทนี่เดินออกจากบ้านและตรงดิ่งมายังเต็นท์แคมป์เล็กๆที่อยู่ตรงสวนผัก
เขาทิ้งตัวลงที่เก้าอี้ตัวเล็ก
เฟลิเซียกำลังนั่งอยู่ที่ริมทะเลสาบและนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวอย่างเงียบๆก่อนที่จะอมยิ้มเมื่อได้ยินเสียงพ่อเธอกำลังเรียกหาน้องสาวคนเล็กของบ้าน
“Morgan H. Stark มื้อเที่ยงไหม?”
“ส่งมื้อเที่ยงมา...ไม่งั้นโดนสลายร่าง”
เฟลิเซียพับหนังสือเล่มเล็กที่เธอกำลังอ่านอยู่
พลางเดินมาโทนี่และมอร์แกนทันที ภาพที่เธอเห็นมอร์แกนสวมหน้ากากRescueที่โทนี่ตั้งใจจะทำให้เพพเพอร์เป็นของขวัญวันครบรอบมันเหมือนกับหน้ากากไอรอนแมนของเขาเพียงแต่มันเป็นสีโทนสีคราม
ส่วนมือซ้ายสวมถุงมือสีแดงและติดไฟฉายเอาไว้พลางชูมือใส่โทนี่
“ลูกไม่ควรเอามาใส่นะ
มันอยู่กับชุดที่พ่อทำให้แม่เป็นของขวัญวันครบรอบ”
เขาจูบแก้มร่างเล็กผ่านหน้ากาก
ก่อนที่จะค่อยๆถอดหน้ากากออกจากใบหน้าของมอร์แกนและเกลี่ยผมให้กับเธอ
“ถอดแล้ว
ไงดีมื้อเที่ยงสนใจจิ้งหรีดทอดไหม...กินกับกะหล่ำ”
“ไม่เอา”
“อร่อยมากนะ”
นั่นคือบทสนทนาที่เธอได้ยิน
เป็นบรรยากาศที่ค่อนข้างอบอุ่นเฟลิเซียอมยิ้มก่อนที่เธอจะเดินออกมาปล่อยให้ทั้งสองพูดคุยกันต่อไปอีกสักนิด
เฟลิเซียต้องเข้าไปช่วยเพพเพอร์เตรียมมื้อเที่ยง
แต่ทันทีที่เธอก้าวขึ้นบันไดขั้นแรกเสียงเครื่องยนต์เคลื่อนตัวเข้ามา
เมื่อเครื่องยนต์ถูกดับลงปรากฏเป็นร่างของผู้มาเยือนที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดี
แต่ก็นานแล้วที่ไม่ได้เจอกันแบบเห็นหน้าหรือตัวต่อตัว
“แนท...สตีฟ...”
“ไงเฟซี่”
ระหว่างนั้นเองโทนี่พามอร์แกนเข้าไปในบ้านทันที
เฟลิเซียเดินเข้าไปหานาตาชากอดทักทายและกอดเธอด้วยความคิดถึงเหมือนทุกๆครั้งที่เจอกัน
เมื่อคลายกอดจากกันจึงหันไปทักทายและกอดสตีฟเบาๆด้วยความคิดถึงไม่ต่างกัน
ก่อนที่ดวงเนตรจะสะดุดเข้ากับชายที่เธอไม่คุ้นหน้ามาก่อน
“เอ่อ...ฉันคิดว่าฉันรู้จักเธอนะ
ฉัน สก็อต แลง Ant-man เคยได้ยินเรื่องของเธอมาบ้างเหมือนกัน”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณแลง
เฟลิเซีย สตาร์ค ค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก...เอ่อ”
“เรียกเฟลิเซียก็ได้ค่ะคุณแลง
ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”
เธอคลายกอดจากสตีฟและจับมือทำความรู้จักกับอีกฝ่าย
ร่างบางยิ้มให้กับเขาอย่างเป็นมิตร หญิงสาวที่สตีฟกับวันด้าเคยพูดถึงเมื่อเหตุการณ์การต่อสู้ในสนามบินที่ประเทศเยอรมัน
ตัวจริงเธอดูดีกว่าในรูปถ่ายและเพราะเวลามันผ่านมาหลายปีแล้วเธอก็เลยดูโตกว่าเมื่อหลายปีก่อนมาก
เฟลิเซียที่กำลังจัดวางจานอาหารลงบนโต๊ะหันไปดูมอร์แกนที่กำลังนั่งอยู่ในบ้านและมองโทนี่กับสตีฟที่อยู่ด้านนอก
สีหน้าของพวกเขานั้นจริงจังและค่อนข้างเครียด แต่ท่าทีของโทนี่นั้นกำลังปฏิเสธอะไรบางอย่างที่พวกเขากำลังพูดอยู่ซึ่งเธอก็ได้ยินไม่ถนัด
“แต่คุณกลับไม่แม้แต่...!”
“โอ้สก็อต...ฉันไม่แม้แต่”โทนี่ตอบเขา
“ฉันทำไม่ได้”
“หม่ามี๊บอกให้หนูเข้ามาช่วยพ่อ”
ร่างเล็กค่อยๆวิ่งออกไปและโผเข้ากอดโทนี่ในทันที
โทนี่อุ้มเธอขึ้นมาและกอดเอาไว้ส่วนเฟลิเซียก็เดินตามน้องสาวของเธอออกมาพลางมองพวกเขาทั้งสามคนเล็กน้อย
สีหน้าของสก็อตแสดงถึงความผิดหวัง สตีฟและนาตาชาเองก็เช่นกัน เพราะผลลัพธ์ไม่เป็นไปตามที่พวกเขาต้องการ
“เก่งมากลูก...พ่อรอดแล้ว”
เขาลุกขึ้นพร้อมกับกระชับมอร์แกนในอ้อมกอดเอาไว้แน่น
ผู้เป็นพ่อลุกขึ้นเดินออกมาอย่างช้าๆพลางหันไปพูดกับพวกเขาทั้งสามคน
“พวกนายน่าจะมาขอให้ฉันช่วยอย่างอื่น...อย่างอื่นได้หมดเลย
พูดจากใจจริงยินดีที่ได้เจอ...จัดอาหารเอาไว้เจ็ดที่”
“โทนี่...”สตีฟรั้งเขาเอาไว้
“ฉันเข้าใจและยินดีกับชีวิตของนายจริงๆ
แต่นี่เป็นโอกาสแก้ตัว”เขาพยายามโน้มน้าว
“ตรงนี้ก็เป็นโอกาสแก้ตัวของฉัน
ไม่ขอเอาไปเดิมพันและฉันก็ไม่อยากให้พวกนายพาเธอกลับไปเดิมพันด้วยเหมือนกัน...อยู่กินข้าวได้ถ้าเลิกคุยเรื่องนี้”
เขาเดินหายเข้าไปในบ้านกับมอร์แกน เฟลิเซียค่อยๆเดินเข้ามาหาพวกเขาทั้งสามและยิ้มบางเล็กน้อยอย่างเจื่อนๆ
นาตาชาบีบไหล่เธอเล็กน้อยก่อนที่ทั้งหมดจะบอกลาและค่อยๆเดินจากไป ในตอนนี้สตีฟคิดว่าต่อให้เฟลิเซียช่วยพูดเขาก็ไม่น่าจะฟังอยู่ดี
“ไว้เจอกันนะ
คิดถึงเธอตลอด”
“แล้วเจอกันค่ะ”
เธอบอกลาทั้งสามเป็นครั้งสุดท้ายพลางโบกมือลา
เมื่อพวกเขาจากไปเธอจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน มื้อเที่ยงวันนี้เงียบงันกว่าปกติโทนี่ไมได้พูดอะไรกับเพพเพอร์
เขาก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารตรงหน้าตนอย่างเงียบๆ แต่ก็มีหันไปยิ้มให้มอร์แกนบ้างเล็กน้อย
ในที่สุดราตรีกาลก็มาเยือนอีกครั้ง
เฟลิเซียกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องอย่างเงียบๆ มีเพียงแค่แสงจากโคมไฟอ่านหนังสือบนโต๊ะที่ให้แสงสว่าง
บนหน้าหนังสือมีกระดาษซ้อนทับอีกที เธอกำลังขีดเขียนอะไรบางอย่างอยู่อย่างเงียบๆก่อนที่จะเงยหน้ามองสร้อยคอที่ถูกถอดวางเอาไว้
มันเป็นประกายระยิบระยับเพราะสะท้อนแสงจากโคมไฟ
สร้อยคอนั้นค่อยๆถูกหยิบยกขึ้นวางเอาไว้ในตำแหน่งใหม่ เธอก้มหน้าก้มตาสนใจสิ่งที่ตนกำลังเขียนต่อ
Knock Knock
เสียงเคาะประตูดังขึ้นเธอละความสนใจจากสิ่งที่กำลังทำอยู่
เฟลิเซียวางปากกาลงก่อนที่เดินไปเปิดประตูเพื่อตรวจสอบว่าใครมาเคาะเรียกเธอ
“เอ่อ...พ่อมีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย”
เมื่อเผยให้เห็นร่างของโทนี่เธอจึงยิ้มเล็กน้อยเธอเปิดประตูให้เขาเข้ามา
โทนี่ทิ้งตัวนั่งลงที่เตียงของเธอก่อนที่ดวงตาจะไปสะดุดเข้ากับกระดาษที่เธอกำลังขีดเขียนแต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร
เฟลิเซียปิดประตูและค่อยๆนั่งลงข้างๆเขา
“มีอะไรรึเปล่าคะป๊า?”
“ป๊าส่งมากูน่าเข้านอน...ไม่ได้อยากจะเกทับนะ
แต่น้องบอกรักพ่อ3,000”
เฟลิเซียยิ้มโทนี่เองก็เช่นกัน
ครั้งล่าสุดคือเมื่อคืนวานมอร์แกนบอกรักเธอ2,000 มาในวันนี้มอร์แกนก็บอกรักพ่อเธอ3,000มันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขและเสียงหัวเราะเล็กๆ
โดยปกติเธอจะบอกรักมอร์แกนหลักพันอยู่แล้ว
แต่ไม่คิดว่าวันนี้พ่อของเธอจะถูกเธอบอกรัก3,000
“แล้วคุณแม่ว่าไงคะ?”
“ก็อึ้งแล้วก็หัวเราะ...เพราะแม่ของลูกยังอยู่ที่600-900เหมือนเดิม”โทนี่ยิ้ม
แต่นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญหรือหัวข้อที่เขาต้องการที่จะพูดกับเธอ
โทนี่ค่อยๆหุบยิ้มลงอย่างช้าๆ
รอยยิ้มของเธอก็ค่อยๆจางลงและเกิดเป็นความสงสัยขึ้นมาว่าทำไมจู่ๆพ่อของเธอถึงเงียบไป
“เฟซี่”
“คะป๊า?”เธอขานรับ
“ลูก...คิดถึงปีเตอร์รึเปล่า”
“...แน่นอนว่าคิดถึงค่ะ”เธอยิ้มบางและพยักหน้า
เธอตอบพลางหันไปมองกรอบรูปบนโต๊ะ
ซึ่งเป็นรูปถ่ายที่มีเธอ โทนี่และปีเตอร์ มันเป็นภาพที่เขาได้รับเกียรติบัตรหรือทุนอะไรบางอย่างจากโทนี่
มีเธอยืนอยู่ทางขวา ปีเตอร์อยู่ตรงกลางและโทนี่อยู่ทางซ้าย
ไม่ใช่แค่ปีเตอร์ที่เธอคิดถึง ทั้งวันด้า แซมและบัคกี้
“ก็...น้องชายทั้งคนนี่คะ
วันด้า แซม แล้วก็วิชชั่น”
พูดไปแล้วก็เจ็บและรู้สึกเศร้าในหัวใจ วิชชั่นไม่มีวันกลับมาอีกแล้วเนื่องจากการวางเรียงระบบนั้นไม่สำเร็จ
เท่ากับว่าการที่วิชชั่นจะมีชีวิตอยู่ได้ก็ต้องมีมณี ไม่ใช่แค่เฟลิเซียแต่เขาก็ผูกใจเจ็บเองเหมือนกัน
ถึงจะบอกกับตัวเองว่าชีวิตเขาจะต้องก้าวไปต่อและทุ่มทั้งหมดให้กับคนที่เขารัก
สุดท้ายเขาก็อดคิดถึงปีเตอร์ไม่ได้ เด็กหนุ่มหายไปต่อหน้าต่อตาเขาเหมือนเขาได้กอดคนที่เปรียบเสมือนลูกชายเป็นครั้งสุดท้ายและเห็นอีกฝ่ายกลายเป็นฝุ่นหายไปโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย
“ป๊าคิดได้แล้ว”
“เรื่องอะไรคะ?”เธอหันกลับมามองเขา
“เดินทางข้ามเวลา”
“เดินทาง...ข้ามเวลา?”
“ใช่...ตอนแรกป๊าบอกสก็อตว่าทำไม่ได้
แต่พอมาลองคำนวณกับหาค่าดูแล้วมันก็สำเร็จ พอเห็นรูปปีเตอร์แล้วมันก็นะ”
ไฟความหวังที่ในตอนแรกริบหรี่เสียจนแทบไม่มี ในตอนนี้เหมือนไฟนั้นกำลังลุกพรึ่บสว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อคิดตามแล้วเฟลิเซียอึ้งและทึ่งในเวลาเดียวกัน
“ป๊าคุยเรื่องนี้กับแม่แล้ว...แล้วก็ตัดสินใจแล้ว
ถึงจะบอกว่าไม่อยากจะเดิมพันอีกแต่สุดท้ายมันก็ต้องเดิมพันอีกครั้ง ป๊าต้องสร้างอะไรอีกนิดหน่อยแล้วจะไปหาแคป
ก่อนที่อะไรๆมันจะเละเทะไปมากกว่านี้
มันจะเป็นการเดิมพันครั้งสุดท้าย...ซึ่งถ้าเป็นไปได้...”
“หนูจะไปด้วยค่ะ”
“นั่นปะไร
ยังพูดไม่ทันขาดคำเลย”
“ต่อให้ห้ามไม่ให้ไปหนูก็จะไป
หนูก็คืออเวนเจอร์สคนหนึ่งเหมือนกันนะคะป๊า ที่สำคัญ...ทุกๆคนคือครอบครัวคนสำคัญของหนู
ครั้งนี้ไม่ว่ามันจะเสี่ยงหรือจะอันตรายยังไง
หนูก็พร้อมที่จะเดิมพันไปด้วยกันกับป๊าแล้วก็ทุกๆคน”
“ลูกแน่ใจนะเฟซี่...ถ้าเกิดว่าก้าวไปต่อแล้ว
ถอยหลังกลับมาไม่ได้แล้วนะ”
“แน่ใจค่ะป๊า ต่อให้ป๊าพยายามจะห้ามหรือหยุดหนูเอาไว้ตรงนี้ก็ไม่มีทางทำสำเร็จหรอกค่ะ”
“ก็...เคยห้ามได้ซะที่ไหนล่ะ”
“ก็เหมือนกับการที่ใครสักคนพยายามห้ามป๊าแล้วก็ล้มเหลวนั่นแหละค่ะ”
“หืม...เข้าใจพูดนะเดี๋ยวนี้
พูดเหมือนแม่ของลูกเลย แล้วก็...แม่เขาก็พูดแบบเดียวกันเรื่องห้ามลูก
คงจะห้ามไม่ได้จริงๆนั่นแหละ”
เขายิ้มก่อนที่จะค่อยๆกอดผู้เป็นลูกอย่างช้าๆและนุ่มนวล
เธอตอบรับโดยกอดเขากลับเบาๆ โทนี่หอมหัวเธอเล็กน้อยและค่อยๆคลายกอดจากเธออย่างช้าๆ
“ฝันดีเฟซี่...อย่านอนดึกล่ะ
รักลูกหลายตัน”
“รักป๊า...3,000ครั้งเลยค่ะ”
เขาเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะอมยิ้ม
เฟลิเซียบอกรักเขาโดยใช้คำพูดเดียวกันกับมอร์แกน
โทนี่เชื่อแล้วว่าพี่กับน้องรักใคร่กลมเกลียวกันจริงๆ รอยยิ้มและท่าทางก็คล้ายกันเป๊ะเหมือนทั้งสองเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันจริงๆ
เมื่อเดินออกไปและประตูห้องถูกปิดเป็นที่เรียบร้อย
เฟลิเซียกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะอ่านหนังสืออีกครั้ง เธออมยิ้มอย่างมีความหวังและรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ไปไม่ได้หรอ...”
“ขอโทษนะมากูน่า...พี่สัญญาว่าทันทีที่ทุกอย่างเรียบร้อยพี่จะรีบกลับมา
แล้วก็จะซื้อของที่น้องชอบมาฝากด้วย”
“ไม่เอา...”
ในที่สุดรุ่งอรุณของเช้าวันใหม่ในวันถัดๆมาก็มาถึง
โทนี่จัดทำอุปกรณ์บางอย่างซึ่งผลลัพธ์ก็ออกมาเป็นที่น่าพอใจ เขากำลังนำโล่กัปตันอเมริกาใส่กระเป๋าและใส่มันเอาไว้ที่ท้ายรถของเขา
คนเป็นพ่อหันไปมองลูกสาวคนเล็กของบ้านที่กำลังงอแง หลังจากที่จัดการมื้อเช้าแล้ว
เฟลิเซียสะพายกระเป๋าซึ่งมีชุดและหนังสืออยู่ในนั้นบางส่วน
เช้านี้ต่างไปจากเช้าวันอื่นๆตรงที่วันนี้มอร์แกนงอแง
ร่างบางกำลังอุ้มและกอดเธอเอาไว้ ร่างเล็กกอดคอเธอและซุกหน้าไว้ที่คอของผู้เป็นพี่
“พ่อกับพี่มีงานที่จะต้องไปทำจริงๆ”
“วันอื่นไม่ได้หรอ?”
“ไม่ได้จริงๆมากูน่า
ถ้าเป็นเด็กดีไม่งอแงพี่สัญญาว่าจะซื้อชีสเบอร์เกอร์กับของที่น้องชอบมาให้เยอะๆเลย...พี่จะชดเชยทุกอย่าง
เราจะเล่นด้วยกัน เราจะนอนด้วยกันแล้วก็ออกไปเที่ยวด้วยกัน”
“พี่พูดจริงๆนะ”
“พูดจริง...สัญญาเลย”
โทนี่และเพพเพอร์กำลังมองสองพี่น้องที่กำลังคุยกันสองคน
เขาก็แอบใจหายเหมือนกันรวมถึงเพพเพอร์ก็ด้วย
นานแล้วที่ไม่ได้มีช่วงเวลาที่ต้องห่างกันแบบนี้และอาจจะเป็นครั้งแรกที่จะต้องห่างจากมอร์แกนซึ่งไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหน
คนตัวเล็กค่อยๆเงยหน้าขึ้นมานิ้วก้อยของทั้งสองค่อยๆเกี่ยวสัญญากันอย่างช้าๆ
เธอจูบแก้มมอร์แกนเบาๆก่อนที่จะวางเธอลง
“รักน้อง...3,000”
“รักพี่3,000เหมือนกัน”
“แล้วเจอกันมากูน่า...พ่อสัญญาจะรีบกลับมาทันที”
เขาย่อตัวลงจูบหน้าผากเธอเล็กน้อย
สองพ่อลูกกอดกันเบาๆก่อนที่จะคลายกอดออกจากกัน เฟลิเซียกอดและหอมแก้มเพพเพอร์
สองพ่อลูกเดินไปที่รถและขึ้นรถทันที
หล่อนก้มหน้าคาดเข็มขัดนิรภัยก่อนที่จะหันไปโบกมือลามอร์แกนเล็กน้อย
Upstate New York, New Avengers Facility
สตีฟเดินออกมาจากอาคารอย่างเงียบๆ
หลังจากที่สิ่งที่พวกเขาตั้งใจจะทำอยู่มันไม่ประสบความสำเร็จ ออกจากเละเทะไปหน่อยเพราะเหมือนคว้าน้ำเหลว
ดวงตาสีฟ้าทอดยาวและมองไปยังรถคันสีดที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว เสียงเครื่องยนต์และเสียงเบรกรวมถึงเสียงล้อเสียดสีกับพื้นถนนค่อนข้างดังเนื่องจากคนขับค่อนข้างเป็นสิงห์นักเหยียบคันเร่ง
รถเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้จนเลยออกไปเล็กน้อยก่อนที่จะถอยกลับมา
เจ้าของรถลดกระจกลงเผยให้เห็นใบหน้าของคนขับและคนที่อยู่ข้างๆ
“ทำไมทำหน้าเซ็ง?”เขาถามสตีฟ
“สก็อตกลายเป็นทารกใช่ไหม?”
“ก็หนึ่งในนั้นใช่...แล้วนายกับเฟซี่มาทำไมเนี่ย?”
“คือข้อผิดพลาดEPR แทนที่จะดันสก็อตข้ามเวลากลับดึงเวลาผ่านตัวสก็อต มันยากอันตรายน่าจะมีใครเตือนว่าอย่าทำ”
โทนี่เปิดประตูลงจากรถเพื่อพูดคุยกับสตีฟ
เฟลิเซียปลดสายเข็มขัดนิรภัยออกเปิดประตูลงจากรถพร้อมกับโทนี่ เธอสะพายกระเป๋าของตนลงมาพลางเดินไปเปิดท้ายรถอย่างเงียบๆและเปิดกระเป๋าที่ใส่โล่ที่ทำจากแร่ไวเบรเนียมของสตีฟ
“นายเตือนไง”
“เอาจริงดิ?”เขาแสร้งทำเป็นตกใจและยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“แหมโชคดีที่ฉันมา...แถมยังแก้ให้แล้ว
GPSบอกพิกัดในกาลอวกาศ ไมตรีเพื่อสันติ สุดท้ายผูกใจเจ็บก็เจ็บเอง...ไม่ชอบเลย”
โทนี่ชูอุปกรณ์บางอย่างที่ตนสวมไว้ในมือขวาขึ้นมาให้สตีฟดู ก่อนที่จะเปลี่ยนไปชูสองนิ้วให้กับเขา
“เช่นกัน”สตีฟตอบเขา
“เรามีโอกาสรวมมณีได้แต่ฉันขอจัดลำดับความสำคัญก่อน
กู้คืนสิ่งที่สูญเสีย...หวังว่านะ แล้วก็ขอเก็บสิ่งที่ฉันมีอยู่ในตอนนี้...และพยายามอย่าตาย
ถ้าทำได้”
“ตกลงตามนั้น”
ทั้งสองจับมือราวกับกำลังทำข้อตกลง
เฟลิเซียเดินมาพร้อมกับโล่ของสตีฟ
โทนี่รับมันมาจากเธอก่อนที่จะส่งมอบให้ชายหนุ่มผมสีบลอนด์ตรงหน้า
“โทนี่...มันจะดีหรอ?”
“ทำไม? พ่อทำให้นาย...อีกอย่างหนึ่งขืนยังเก็บเอาไว้ในโรงรถมอร์แกนเอาไปเล่นเป็นกระทะแน่...ไม่ก็คนแถวนี้เอาไว้ปาเล่นยามว่าง”
“ป๊าคะ”
คนที่ถูกพาดพิงอมยิ้มเล็กน้อย
สตีฟรับโล่นั้นมาจากโทนี่และสอดมือเข้าไปในที่จับพลางกระชับมันเอาไว้ในมือให้มั่น
“ขอบใจโทนี่”
“นายก็ซุกๆเอาไว้ก่อน
ไม่มีให้ทุกคนในทีมหรอก...งานนี้ลุยครบทีมใช่ไหม?”
“กำลังรวมให้ครบอยู่”สตีฟพยักหน้าพลางหันไปมองเฟลิเซีย
“คราวนี้นายไม่ห้ามเธอ?”
“ห้ามแล้วแต่ก็ดื้อที่จะมา”
“หนูก็ดื้อเหมือนป๊านั่นแหละค่ะ”
“อันนี้เห็นด้วย”สตีฟพยักหน้า
“แหม...เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเลยนะ
ปู่หลานคู่นี้”
เฟลิเซียยิ้มและปิดท้ายรถลงเมื่อโทนี่หยิบของของเขาออกไปแล้ว
เมื่อไม่มีอะไรแล้วทั้งสามคนจึงพากันเข้าไปภายในอาคารทันทีเพื่อเก็บของและพบปะคนอื่นๆ
-----------------------------------------------------------------
ไรท์มาอัพแล้วค่ะ
เย้
ขอบคุณทุกๆคอมเมนต์และทุกๆกำลังใจนะคะ
ไว้ว่างแล้วไรท์จะรีบมาลงตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น