คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Chapter21 : 5 years later
Chapter21
4เดือนต่อมา...
“น่าเกลียดน่าชังจริงๆ”
ในที่สุดวันที่ทั้งสามคนรอคอยก็มาถึง เพพเพอร์ก็ได้ให้กำเนิดทารกเพศหญิงตัวน้อยๆ ทารกตัวน้อยหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมอกและอ้อมแขนของเพพเพอร์ โทนี่นั่งอยู่ข้างๆและยิ้มอย่างมีความสุขเป็นภาพครอบครัวสุขสันต์ที่สุดแสนจะอบอุ่น ในตอนนี้ใบหน้าของเฟลิเซียฉาบไปด้วยรอยยิ้มจากความสุขไม่ต่างจากโทนี่และเพพเพอร์ ทันทีที่ได้เห็นน้องเล็กคนสุดท้องของบ้าน เฟลิเซียรู้สึกตื่นเต้น รู้สึกมีความสุขและรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก มันไม่ได้มีเพียงแค่ความรู้สึกที่กล่าวมาเพียงเท่านั้น มันมีความรู้สึกหลายสิ่งหลายอย่างปะปนกันเต็มไปหมด โดยเฉพาะวินาทีที่ได้เธอได้อุ้มมอร์แกน ร่างบางอุ้มทารกตัวน้อยที่ถูกห่อเอาไว้ด้วยผ้าสีขาวสะอาดตาไว้ในอ้อมกอดของตัวเองอย่างนุ่มนวล เธออุ้มอย่างระมัดระวังและหุบยิ้มไม่ได้ แม้ว่าเธอและทารกหญิงตัวน้อยจะไม่ได้เกี่ยวโยงกันด้วยสายเลือดโดยตรง แต่เธอก็รู้สึกผูกพันอย่างแปลกประหลาดราวกับว่าเธอเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน กับปีเตอร์เธอก็รู้สึกคล้ายๆกัน
ถ้าหากปีเตอร์อยู่ก็คงจะยินดีไม่น้อยเช่นกัน เพราะมอร์แกนกับปีเตอร์น่าจะเป็นพี่ชายและน้องสาวที่เข้ากันได้ดี พอคิดถึงอีกครั้งก็ใจหาย เธอยังคงคิดถึงปีเตอร์ วันด้า วิชั่น บัคกี้และแซม รวมถึงคลินท์ที่ไม่ได้พบกันนานก็ด้วย ส่วนคนอื่นๆที่ตึกอเวนเจอร์สเธอก็คิดถึงพวกเขาอยู่ตลอด เพียงแต่ในตอนนี้ไปมาหาสู่หรือพบกันได้น้อยลงแต่ก็ยังคงติดต่อกันอยู่บ้าง สิ่งที่โทนี่ห้ามเด็ดขาดในตอนนี้คือการพาตัวเธอเองไปเสี่ยงอีกครั้ง ไม่ว่าจะมากหรือน้อยเขาก็ไม่ต้องการ แม้การดีดนิ้วของทานอสจะลดประชากรไปครึ่งหนึ่งแต่ก็ยังมีคนสร้างความวุ่นวายและก่อความไม่สงบอยู่เกือบทั่วทุกมุมโลก แม้จะเล็กน้อยสตีฟกับนาตาชาจะคอยเฝ้าระวังอยู่และเขาก็ไม่ต้องให้เฟลิเซียไปเสี่ยง เพราะตอนนี้ครอบครัวเขาพร้อมหน้าแล้ว เขาอยากใช้เวลาอยู่กับครอบครัวของเขาเพื่อชดเชยและเติมเต็มช่วงเวลาที่เขาไม่ค่อยมีให้หรือเสียไปจากการเดิมพัน
5ปีต่อมา
“กลับมาแล้วค่ะ…กลับมาแล้วมากูน่า”
วันและเวลาผันเปลี่ยนเวียนไปอย่างรวดเร็ว นับตั้งแต่ทานอสรุกรานโลกก็ล่วงเลยมาแล้วถึงห้าปี เฟลิเซียในวัย27ปีแทบจะไม่แตกต่างไปจากเมื่อห้าปีก่อน ทั้งสัดส่วนของร่างกายและทรงผม ผมของเธอก็ยังคงยาวละจากต้นขาไปบ้างเล็กน้อยและเธอก็เล็มตัดมันออกไปบ้างบางส่วน
“มากูน่า...”
เฟลิเซียวางถุงกระดาษลงบนเคาท์เตอร์พลางเรียกชื่อเล่นของอีกฝ่ายแบบที่โทนี่ชอบเรียก เธอมองหาน้องสาวคนเล็กของบ้านแต่ก็ไม่มีเสียงขานรับ สองเท้าย่างก้าวไปที่ระเบียงของบ้านพลางมองหาเด็กหญิงร่างเล็กตรงริมทะเลสาบก็ไม่พบ ตรงที่แคมป์ขนาดเล็กก็ไม่มีร่างของอีกฝ่ายอยู่ในนั้น เนื่องจากวันนี้โทนี่และเพพเพอร์ออกไปทำธุระและซื้อของกันนิดหน่อยจึงเหลือมอร์แกนอยู่ที่บ้านเพียงแค่คนเดียว เมื่อโทนี่โทรมาบอกเธอจึงรีบดิ่งกลับบ้านทันทีเพราะไม่อยากให้มอร์แกนอยู่คนเดียว
‘ไปไหนกันนะ...’
หญิงสาวเดินกลับเข้ามาภายในบ้านอีกครั้งและเดินขึ้นบันไดเพื่อไปอีกชั้นของบ้าน ประตูห้องมอร์แกนปิดสนิทเมื่อเปิดเข้าไปก็ไม่พบกับเจ้าของห้อง เฟลิเซียปิดประตูลงและหันไปยังประตูห้องของตัว เธอยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยและค่อยๆเดินเข้าใกล้ประตูห้องตัวเองอย่างช้าๆ เนื่องจากประตูห้องเธอมันเปิดอยู่เล็กน้อย ช่องว่างจากประตูทำให้เธอเห็นร่างเล็กที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงของเธอโดยที่นอนคว่ำ ใช้ผ้าห่มคลุมตัวและคลุมหัวเอาไว้ มอร์แกนกำลังเปิดหน้าหนังสือปกสีดำของเธออยู่อย่างเงียบๆซึ่งเป็นเล่มเดียวกันกับที่เธอนำมันกลับมาจากองค์กร เฟลิเซียค่อยๆดันประตูและค่อยๆย่องเข้าไปภายในห้องทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงอย่างช้าๆ
“มา...กูน่า~!”
“อ่ะ...คิก คิก เฟย์!”
มอร์แกนตกใจและหัวเราะเนื่องจากถูกเฟลิเซียจักจี๋ที่บริเวณสีข้าง คนตัวเล็กดิ้นเล็กน้อยก่อนที่จะถูกเฟลิเซียดึงเข้าไปกอดและนั่งลงบนตักของเธอ ผ้าห่มที่คลุมตัวเอาไว้ถูกเปิดออกเผยให้เห็นเด็กหญิงตัวเล็กในชุดเสื้อแขนยาวสีชมพูอ่อนและกางเกงขายาวสีดำ สวมถุงเท้าสีชมพูลายทาง
“มาทำอะไรในห้องของพี่หืม...สาวน้อย”เฟลิเซียกอดและหอมแก้มเด็กหญิงวัย5ขวบ
“แค่มาหาอะไรเล่นในห้องพี่~”มอร์แกนตอบอย่างใสซื่อและหันมามองเฟลิเซียที่เอื้อมไปหยิบหนังสือเล่มนั้นของเธอขึ้น
“พี่อ่านอะไร...ไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
“หืม...แอบอ่านหรอ?”เฟลิเซียยิ้ม
“ก็...นิดหน่อย~”
แน่นอนว่ามอร์แกนอ่านไม่ออกอย่างแน่นอน ไม่แปลกที่สตาร์คคนน้องจะไม่เข้าใจ แม้จะมีภาษาอังกฤษบางส่วนแต่ก็เป็นคำโบราณที่ไม่เหมือนในปัจจุบันและมีภาษาโบราณ บางส่วน ตัวอักษรของหนังสือเหมือนผสมผสานภาษาต่างๆเข้าไว้ด้วยกัน แต่ส่วนใหญ่จะกำกับตรงส่วนที่เป็นภาพวาดหรือภาพเขียนในหน้าหนังสือเสียส่วนใหญ่
เฟลิเซียสะบัดมือเล็กน้อยหนังสือจึงลอยเก็บเข้าชั้นหนังสือทันทีแต่คราวนี้เก็บไว้ให้สูงกว่าชั้นเดิมเพื่อให้ห่างจากมือของมอร์แกน และยกเอากล้องอัดวิดีโอที่อยู่บนหัวเตียงไปไว้บนโต๊ะที่สูงขึ้นกว่าระดับตัวของมอร์แกน เธอยิ้มให้กับมอร์แกนอย่างนึกเอ็นดูและค่อยๆอุ้มร่างเล็กแบบให้ตัวของมอร์แกนเข้าเอวเธอ แขนขวากระชับเอาไว้ให้แน่นเพราะกลัวเธอจะตก หญิงสาวไม่เคยปิดบังเรื่องพลังของเธอกับน้องสาวเธอ มอร์แกนค่อนข้างฉลาดและเรียนรู้ได้เร็วแม้จะมีบ้างที่เธอยังไม่เข้าใจก็ตาม แต่ก็คิดว่าค่อยๆเป็นค่อยๆไปเธอน่าจะเข้าใจมากกว่านี้เมื่อโตขึ้นในสักวัน
“มื้อเที่ยงอยากกินอะไร?”
“อืม...ชีสเบอร์เกอร์!”
“ใจตรงกันเลย~พี่แอบซื้อมาให้หลายชิ้นแต่อย่าบอกพ่อล่ะ...ตกลงไหม?”
“ตกลงค่ะ!”
ทั้งสองเกี่ยวก้อยสัญญากันอย่างเงียบๆ เฟลิเซียวางมอร์แกนลงที่เก้าอี้และจัดการแกะห่อชีสเบอร์เกอร์ให้กับร่างเล็ก ทั้งสองจึงจัดการมื้อเที่ยงของตนทันทีก่อนที่พ่อแม่ของพวกเธอจะกลับมา
“เฮ้ เด็กๆ”
ท้องฟ้าถูกย้อมเป็นสีส้มพร้อมกับยามเย็นมาเยือน โทนี่และเพพเพอร์เดินเข้ามาพร้อมกับถุงใส่ของจำนวนหนึ่งกับถุงบรรจุห่อเกี่ยวกับพืชผักสวนครัว ด้วยเวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วนี้เองหนวดเคราของโทนี่ก็เริ่มหงอก รวมไปถึงผมของเขาที่มีผมหงอกแซมบ้างใบหน้าเริ่มริ้วรอยแห่งความแก่ไปบ้างบ่งบอกถึงวัยอายุของเขาที่เริ่มแก่ขึ้นจริงๆ แต่ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรกับเขามาก
“มากูน่า...เฟซี่...”
โทนี่เรียกหาลูกสาวทั้งสองแต่ก็ไม่มีเสียงขานรับ เพพเพอร์เดินเข้าบ้านตามมาอย่างเงียบๆและเปิดไฟภายในบ้าน คนเป็นแม่กวาดสายตามองหาด้านนอกก็ไม่พบรวมถึงห้องนั่งเล่นก็ด้วยเช่นกัน เธอจึงเดินขึ้นไปชั้นบนทันทีในระหว่างที่โทนี่กำลังยกของเข้าบ้าน ประตูห้องของเฟลิเซียเปิดแง้มอยู่เล็กน้อยและเมื่อเดินไปถึงก็ทำให้เพพเพอร์ถึงกับอมยิ้ม
“อะไรที่รัก? มีอะไร?”
“คุณต้องเห็นด้วยตาของคุณเองโทนี่”
“อะไร----โอ้พระเจ้า...”
โทนี่อมยิ้มไม่ต่างจากเพพเพอร์และเปลี่ยนระดับเสียงให้เป็นเสียงกระซิบ เพพเพอร์หยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาทันที นิ้วกดชัดเตอร์เบาๆเพื่อบันทึกภาพตรงหน้าและนำไปเก็บไว้เป็นอัลบั้ม เฟลิเซียและมอร์แกนกำลังหลับตาพริ้มลมหายใจสม่ำเสมอ คนที่ตัวเล็กกว่าอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นพี่ ทั้งสองนอนกอดกันกลมเป็นภาพที่ค่อนข้างจะอบอุ่นและน่ารัก ไม่บ่อยครั้งนักที่จะได้เห็นทั้งสองคนนอนกอดกันแบบนี้หากไม่นับเมื่อตอนที่มอร์แกนยังเด็กกว่านี้ เพพเพอร์มีรูปถ่ายและวิดีโอของเฟลิเซียช่วยเลี้ยงและเล่นกับมอร์แกนเป็นจำนวนมากยามเมื่อเธอไม่อยู่ ภาพถ่ายของทั้งสองคนก็ด้วยเช่นกันเพพเพอร์เก็บใส่เอาไว้ในอัลบั้มอย่างดีบ้างก็ใส่กรอบเก็บเอาไว้
“เฟซี่...มากูน่า...เฮ้”
“อื้อ...คุณพ่อ...!”
“ไงสาวน้อย? พร้อมหม่ำมื้อค่ำรึยัง?”
มอร์แกนค่อยๆคลานออกจากอ้อมกอดของเฟลิเซียและเข้าสู่อ้อมกอดของโทนี่เขาอุ้มเธอเข้าเอว เพพเพอร์เดินมาหอมแก้มคนตัวเล็กเบาๆ ก่อนที่จะอุ้มเธอจากโทนี่เพื่อพาเธอลงไปชั้นล่างของบ้าน เฟลิเซียค่อยๆลุกขึ้นพลางขยี้ตาเล็กน้อยและปิดปากหาว โทนี่จึงทิ้งตัวนั่งลงที่ขอบเตียง
“พร้อมหม่ำมื้อค่ำรึยังเจ้าหญิงนิทรา? ถ้าลงไปช้ามอร์แกนจะเหมานะ”เขาพูดติดตลก
เฟลิเซียหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะลุกไปล้างหน้า โทนี่จึงลุกขึ้นและเดินนำลงไปก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างผิดคาดไปจากที่เขาคิดมาก ในวันที่เขาได้รู้ว่าเพพเพอร์กำลังตั้งครรภ์เขามีความสุขและดีใจ และแน่นอนว่ามันก็มาพร้อมกับความกังวลในหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องอาหารหรือสุขภาพ แต่ที่เขากังวลมากเหมือนๆกันก็คือตัวเฟลิเซีย เนื่องจากเธอเป็นลูกสาวบุญธรรมและสิ่งที่เขาเคยเห็น เคยได้ยิน หรือเคยเห็นผ่าน บ้านที่มีบุตรบุญธรรมบางครอบครัวมักจะสบปัญหาเกี่ยวกับการที่คู่สามีภรรยาที่รับเลี้ยงได้ให้กำเนิดลูกที่เกิดจากสายเลือดที่แท้จริง พวกเขาจะละเลยลูกบุญธรรมทันทีหรืออีกปัญหาที่ลูกแท้ๆกับลูกบุญธรรมเข้ากันไม่ได้ บ้างก็เกลียดกันจนต้องส่งเด็กที่รับมาคืนไปให้กับสถานสงเคราะห์หรือสถานรับเลี้ยงนั้นๆ ไม่ก็เด็กที่รับเลี้ยงอิจฉาเสียจนเกลียดเพราะพ่อแม่ไม่สนใจ
สำหรับเฟลิเซียนั้นแตกต่าง เขากับเพพเพอร์ก็ไม่ได้ละเลยเธอแม้แต่น้อย เพียงแต่อาจจะมุ่งเน้นความสนใจและการดูแลมอร์แกนมากกว่าในช่วงแรกๆ ถึงกระนั้นเธอก็ไม่ได้มีท่าทีอิจฉาหรือรังเกียจ พอโตขึ้นมากลับเข้ากันได้และแทบจะติดหนึบกันเป็นตังเม อาจจะเป็นความโชคดีของเขาที่เธอเข้าใจ เธอเป็นพลังบวกให้กับเขาเสมอมาจริงๆและยิ่งทวีคูณความสดใสเมื่อมอร์แกนเกิดมา บางครั้งเธอก็ออกจะแก่นไปเสียหน่อยและซนไปบ้าง สิ่งเหล่านี้ก็ทำให้เขามีความสุข
ลึกๆเขาก็คิดถึงปีเตอร์...
เพราะรักปีเตอร์เหมือนลูกชาย ภาพวันที่เขาสลายไปในอ้อมกอดมันยังชัดเจน หากเมื่อห้าปีที่แล้วพวกเขาชนะ ป่านนี้ก็คงพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งสามคน
“อาหารไม่ถูกปากคุณรึเปล่า?”
“อ๋อ เปล่า...มันอร่อยมากที่รัก คุณทำอร่อยทุกอย่าง”
เพพเพอร์เรียกสติทำให้หลุดจากภวังค์ เขาจึงรีบจัดการอาหารตรงหน้าทันทีและกลบเกลื่อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อมื้อค่ำสิ้นสุดโทนี่เอาจานไปล้างส่วนเพพเพอร์ก็ไปจัดการเช็คของที่เธอซื้อมาในวันนี้ เฟลิเซียจึงทำหน้าที่พามอร์แกนไปอาบน้ำ แปรงฟันและพาเข้านอน คนตัวเล็กค่อยๆปีนขึ้นเตียง ร่างบางค่อยๆห่มผ้าให้กับน้องสาวตนและนั่งลงที่ข้างๆเตียง
“คืนนี้เรานอนด้วยกันไม่ได้หรอ”
“อาจจะคืนพรุ่งนี้ หรือมะรืนนี้มากูน่า”เฟลิเซียยิ้มและเกลี่ยผมให้เล็กน้อย
“พี่มีอะไรที่จะต้องทำอีก...ไม่งั้นหนูจะไม่ได้นอน”
“งั้นไว้วันอื่นก็ได้...เล่านิทานให้ฟังหน่อยได้ไหม?”
“กาลครั้งหนึ่ง เฟซี่มีน้องสาวที่น่ารักชื่อมากูน่า และมากูน่าก็กำลังจะเข้านอน”
“นิทานอะไรไม่เห็นสนุกเลย...เล่าเหมือนพ่อเลย”
“จริงหรอ? พี่อุตส่าห์คิดสดๆร้อนๆเมื่อกี้เลยนะ...ฝันดีที่รัก”เฟลิเซียค่อยๆจูบหน้าผากของมอร์แกนเบาๆ
“รักน้อง1,000ครั้ง”
“รักพี่2,000ครั้งเลย”
“หืม...เกทับพี่หรอ?”เฟลิเซียหัวเราะเบาๆและบีบจมูกเธอเล็กน้อย
“นอนได้แล้วคนเก่ง...ก่อนที่พ่อจะเอาของเล่นน้องไปขาย”
มอร์แกนหัวเราะเล็กน้อย หญิงสาวเอื้อมมือไปปิดโคมไฟพลางเดินออกจากห้องและปิดประตู เธอเดินกลับไปที่ห้องครัวอีกครั้งช่วยโทนี่ล้างจานที่เหลือและเช็ดให้แห้ง
“พาน้องเข้านอนแล้วหรอ?”
“เรียบร้อยแล้วค่ะป๊า...น้องบอกรักเกทับด้วย”
“ว้าว...บอกรักเกทับ? เท่าไหร่ล่ะ?”
“2,000”
“กับแม่พึ่งจะ 600-900เอง”โทนี่ยิ้ม “กับป๊าก็พึ่งจะ1,000”
เพพเพอร์ที่กำลังเรียงของในตู้เย็นอมยิ้มเล็กน้อยพลางส่ายหัว เธอปิดตู้เย็นและค่อยๆเดินเข้ามาหาเฟลิเซียพลางจูบแก้มเธอเบาๆ
“ฝันดีจ้ะลูกรัก”
“ฝันดีค่ะแม่…ฝันดีค่ะป๊า”
เมื่อจัดการกับจานชามเสร็จแล้ว เธอจูบแก้มโทนี่และเพพเพอร์เล็กน้อย ก่อนที่จะเช็ดมือให้แห้งและเดินขึ้นชั้นบนเพื่อไปยังห้องนอนของตัวเองจัดการอาบน้ำและแปรงฟัน เฟลิเซียปิดไฟดวงใหญ่ของห้องและเปิดโคมไฟที่โต๊ะอ่านหนังสือ เธอสะบัดมือไปบนอากาศเล็กน้อยหนังสือค่อยๆลอยมาที่โต๊ะของเธอ มันเปิดไปยังหน้าที่เธออ่านค้างเอาไว้ด้วยตัวของมันเอง ร่างบางจดจ่ออยู่กับมันสักพักใหญ่และค่อยๆเข้านอนไปในที่สุด
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Ch.นี้ก็ยังคงเนิบๆเรื่อยๆ
Ch.ต่อๆไปก็จะค่อยๆคลี่คลาย
และเริ่มเดินทางไปยังจุดหมายสุดท้ายแล้วค่ะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น