คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ ๓. ๒ กรุ่นกลิ่นผกากรอง
บทที่ ๓. ๒
รุ่นลิ่นผารอ
ยามที่้าวเท้าลาเรือนอเศรษีมิ่ ผารอ็มอเห็นบ่าวายร่าายำยำำลััน้ำรแปลอไม้อยู่ที่้าท่าน้ำ และเพราะ่อนหน้านี้เศรษีมิ่ไม่อาส่เธอไปสูุ่สูสุแห่วามปรารถนา เมื่อไ้มอูร่าายำยำสมส่วนอทาสหนุ่ม ลาายสาว็เ้นเร่า ไฟปรารถนาลุโนนนายลุัน สาวเท้าลาเรือน้วยสายาเร่าร้อน
“้าัลับเรือน เอ็่วยไปส่ที”
ผารอเอ่ยเสียราบเรียบ หล้าที่เป็นบ่าวเฝ้าท่าน้ำหน้าเรือนเศรษีมิ่ เห็นหิสาวอผู้เป็นนาย้อารลับเรือน็เร่ไปเอาเรือออโยไม่ทันสัเเห็นแววาเ้าเล่ห์อหิสาว
“้าื่อผารอ เอ็ื่อระไร”
ผารอเอ่ยถามะที่สายามออแร่เปลือยเปล่าเบื้อหน้า้วยสายาเร่าร้อนลำอแห้ผา
“ันื่อหล้า”
“เป็นทาสอท่านเศรษีรึ”
หล้าพยัหน้ารับ พร้อมับหลบสายาอหิามรหน้าอย่าเียมัว ท่าทาี้ลาเ่นนี้ย่อมไม่ใ่นปามาเหมาะสมะเอามาแ้ัพอีเียว
“อะ...”
ผารอแสร้ทำผ้าเ็หน้าหลุมือ ่อนะโถมัวามนพลัน้ำ หล้าเห็นผู้หิอนายน้ำ็เร่ระโนลไป่วยนในทันที ทว่ายามที่รวบัวนไ้ผารอ็วัเรียวแนึ้นโอบลำอแร่ ส่สายายั่วยวนอย่าไม่ปิบั
“แม่ผารอ ะทำระไร แม่เป็นนอท่านเศรษีมิใ่รึ”
“แ่อนนี้ันอยาเป็นนอพี่หล้า”
ลำัวอหล้าสั่นสะท้านเมื่อสัมผัสไ้ถึอเปลือยเปล่าที่แนบิอแร่ำยำอเา มือเรียวนุ่มที่ล้อลำอแร่ยับไล้ล่ำ ปลโอเาออแล้วสอมือเ้าไปสัมผัสในส่วน้อห้าม
“แม่ผารออย่าับรนั้น อะ...”
“พี่หล้าเล่าอยาไ้ันหรือไม่”
แม้รู้ว่าไม่วรแ่อย่าไรเสียหล้า็เป็นบุรุษ ยามไ้แนบิหิามอีทั้ยัถูปลุเร้าอย่าเร่าร้อน วามรู้สึผิอบ ละอายใ็ละลายไปนหมสิ้น สิพลันาวโพลนถูไฟปรารถนารอบำนมิอาถอนัว
“พี่หล้า ันอยาไ้พี่” เสียหวานระเส่าเอ่ยอย่าเิวน
ยามเย็นย่ำะวันลาลับอบฟ้ารอบายมืสลัวไร้ผู้น หล้าับผารอหันหน้าแนบิลำเรือที่ยับมายัริมลิ่ื้น ่อนะโอบอา้านหลัเธอ แนบิแทรายอย่าเร่าร้อนนผืนน้ำที่ไหลรินอย่าสบระเพื่อมไหวรุนแร ราวับเิลื่นลูให่ใ้ผืนน้ำ และว่าที่เาะไปส่ผารอลับเรือนประูหอนอนอบา็ปิลาลไปแล้ว
“แม่ผารอเรื่อวันนี้”
“ันไม่พูพี่หล้าไม่พู เรื่อนี้็มิมีผู้ใล่วรู้”
หล้าแม้เป็นนื่อแ่็ไม่ไ้โ่มย่อมเ้าใวามหมายที่ผารอสื่อ
“เยี่ยนั้นวันพุยามย่ำรุ่ันะมารับแม่ผารอ”
หล้าเอ่ยบอเสียอ่อน สายามอใบหน้าามอย่าหลใหล ยามที่ผารอ้าวเท้าึ้นท่า ร่าายอเา็ไม่อา้านแรปรารถนาที่ื่นัวอีรั้ สาวเท้าเินามเธอมา ่อนะึร่าอวบอิ่มเ้ามาแนบิ ุนันนแผ่นหลับาเอนพิับ้นไทรให่ แล้วับเรียวาาม้าหนึ่ยึ้นเี่ยวระหวัเอวสอบ บรรเลบทรัอย่าุันนาอผารอสั่นสะท้านอ่อนแร
“อื้ม... พี่หล้า”
ผารอร้อรวเสียสั่นสะท้าน เอนายแอ่นอรับรสรัอันหนัหน่วาทาสหนุ่ม่าเมือ้วยสีหน้าเย้ายวนสุสม
เพียสามารถรอบรอหัวใอทาสโ่ผู้นี้ไว้ไ้ เธอ็เหมือนมีาอยู่ที่เรือนอท่านเศรษีมิ่ ไม่้อัวลว่าลับหลัะถูหิอื่นมาแย่ิทอในหีบไป
“หนีระไรมารึแม่แ้ว”
“พี่ปราบ!”
เสียเ้มที่ัึ้นทำให้เท้าเล็อแ้วหยุะั ทว่าเมื่อนึถึภาพที่ท่าน้ำแล้วในใ็สั่นระรัวสอแ้มร้อนผ่าว นเผลอลอบมอลับไปยัทิศที่นเอเพิ่วิ่ามา
“มีอะไรที่ท่าน้ำหน้าเรือนเอ็รึ”
นสสัยไม่เพียเอ่ยถามทว่ายัั้ท่าะเินไปู แ้วรีบว้า้นแนอีฝ่ายไว้้วยวามื่นใ พร้อมับเอ่ยห้ามในทันที วาลมใสสั่นไหวเล็น้อย้วยวามื่นลัว
“มะ... ไม่มี้ะ ไม่มี...”
ผารอามเพียนั้นหาันบอว่าไม่รู้สึระไรเลย็ผิศีลแล้ว
ำพูอปราบเมื่อสอปี่อนยััเนในวามิ แ้วเม้มริมฝีปาบาเร่ิหาทาเบี่ยเบนวามสนใอายหนุ่มาท่าน้ำหน้าเรือน มิให้ปราบ้อไปพบเห็นภาพบาาบาใ
“ึมาแล้วพี่ปราบมาหาันมีระไรหรือ๊ะ”
“แม่ให้เอานมาลมาให้ แ่พี่ไปหาเอ็ที่เรือนแล้วไม่เห็นึเินมาูที่เรือนน้าบา ว่าแ่เมื่อรู่เอ็หนีระไรมา”
“เอ่อ... ันหิวพอีเลย้ะ แล้วไหนนมาลอันเล่า”
แ้วเอ่ยถามหานมานัวโ โยที่มือเล็ยัับ้นแนเาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ปราบมอท่าทีร้อนรนอหิสาวแล้วถอนหายใยาว
“วาไว้บนเรือนหาหิว็ลับไปิน มาเินาน้ำ้าเยี่ยนี้ประเี๋ยว็ไ้ไ้อ”
ปราบเอ่ยเสียุไม่ริันั สายามลอบมอมือเล็ที่ับเาเอาไว้แน่น ราวับัวลว่าหาเผลอปล่อยมือแล้วเาะเินไปยัท่าน้ำหน้าเรือน
“้ะ! ันลับ ลับประเี๋ยวนี้เลย”
แ้วเอ่ยรับพลาึแนแร่สาวเท้าลับเรือนเล็อย่าว่า่าย มุมปาหนายึ้นเล็น้อย หาเาิะเินไปยัท่าน้ำหน้าเรือนอบาริๆ ้วยแรน้อยๆ อแ้วะห้ามเาไ้หรือไร
เรือนเล็ที่ปราบเอ่ยถึ็ือเรือนท้ายสวนที่บาให้แ้วใ้เป็นที่พัอาศัยมาร่วมสิบเอ็ปีนั่นเอ แรเริ่มเรือนนี้เป็นเพียระท่อมไม้ไผ่หลัเ่าที่วนพัเ็มที แ่เพราะไ้นัวโ้าายอยูแล่อมแมึทำให้เรือนหลัเล็นี้ใ้บัแบัฝนไ้มาหลายปี
“นั่นอะไร”
แ้วมวิ้วเล็้วยวามสสัยับำถามอปราบ ทว่ายามที่มอามสายามสอแ้ม็พลันร้อนผ่าว้วยวามเินอาย
“เอ่อ... ันำลัหัรอมาลัย้ะ”
แ้วอบพลายับัวมาบัสายามาพวมาลัยอน
“ไปเอามาให้พีู่หน่อย”
“พี่ปราบอย่าูเลย ันเพิ่หัร้อย ยัมิามนั”
ปราบลสายามอนรหน้านิ่โยไม่เอ่ยำใ หาแ่แ้วรู้ีว่าหานเอยันิ่เยไม่ไปหยิบพานอไม้มาให้นัวโอย่าที่เา้อาร เาย่อมลุเ้าไปหยิบมา้วยนเออย่าแน่นอน
“เอาแ่ใริๆ”
เสียหวานเอ่ยสบถอย่าแผ่วเบาะที่เินเ้าไปหยิบพานมาลัยออมาามวาม้อารอพี่าย้าบ้าน
“นี่ือ...”
ปราบยพวอไม้ที่ร้อยไม่เป็นทรอีทั้ยั้ำไปทั้พว้วยวามสสัย สอแ้มอแ้วพลันร้อนผ่าว้วยวามเินอาย เอื้อมไปหยิบพวมาลัยอนลับืนมาามือหนา
“ันบอแล้วอย่าไรว่าำลัหัร้อย ยัมิาม”
ปราบยยิ้มบามอท่าทาเินอายอนรหน้าอย่าบัน่อนะหยิบเ็มร้อยมาลัยึ้นมา แล้วับ้านอมะลิที่เหลืออยู่บนพานอย่าเบามือ ใ้เวลาไม่นาน็รอเสร็สมบูร์เป็นมาลัยพวเล็หนึ่พว วาอแ้วเบิว้า ทั้ื่นใในวามสามารถอบุรุษัวโทั้ละอายใในวามสามารถอน
“พี่ปราบรอมาลัยไ้ามนั”
“หาอบ็เอาวาไว้้าหมอนนอน”
แ้วยิ้มว้าเร่รับมาลัยมาามือหนาแล้วเินเ้าไปวาไว้ที่้าหมอนามำบออเา ปราบยิ้มว้าเอ่ยเสียหนัามหลั
“ึแล้วเร่เ้านอนเสีย”
เอ่ยบปราบ็หยิบพวมาลัยที่บิเบี้ยวไม่เป็นทรในพานไม้มาอบุมอย่าทะนุถนอมแล้ว้าวลับเรือนอนเอ โยไม่ลืมหัิ่อแ้วหน้าเรือนเล็ิมือลับมา้วย
ยามที่ลับถึเรือน็เอาพวมาลัยที่มออย่าไร็มิอาหาวามามไ้ล้อไว้ที่หัวเีย เอนายลนอนมออแ้วในมือ้วยรอยยิ้ม หลับาลโยมีอแ้วิ่หนึ่วาไว้้าหมอนเเ่นทุืนที่ผ่านมา
...........................................................
ความคิดเห็น